Śnieżny Klif

First topic message reminder :




***


Seith stanął na początku szukając wszelkich podobnych szczegółów, które zostały opisane w aktach. Po prawie godzinnej wędrówce w końcu znalazł to czego szukał: Miejsce w którym ma zacząć poszukiwania. Przegrzebując się starannie w śniegu myślał o tym jednym celu: Łupie. Jednak nie mógł go zatrzymać dla siebie. Jak głosił kodeks wojaka: "Co cennego znajdzie żołnierz, król zatrzymuję". Zatem co znajdzie Seith, trafia do skarbca elfów. Nie wliczamy tutaj puszek po konserwach, słoików po ogórkach czy właśnie nakrętek do wymienionych wcześniej słoików, a takie Seith właśnie znajdywał. Co ciekawe, zawsze próbował to robić po cichu, aby nie przybiegli do niego następni "poszukiwacze skarbów".

Dni mijały, a może i nawet tygodnie od uprzedniej wizyty na jednej z mniejszych planet, która okazała się drobnym niewypałem. Mieszkańcy owego ciała niebieskiego nie należeli do najbardziej przyjaznych stworzeń, a szczególnie dla obcych. Wymyślili sobie, że Morri byłaby najprawdopodobniej idealna na ucztę - oczywiście jako przekąska. Cała grupa wygłodniałych orko-podobnych istot ruszyła w pogoń za "biedną i bezbronną" zmiennokształtną by zaraz przywiązać ją do prowizorycznego urządzenia, stojącego nad ogniskiem, które miało służyć za grill. Nie wiadomo czemu, ale Sehahabi pozwoliła się złapać, od tak. Nawet nie wyrażała żadnego sprzeciwu ze swojej strony, tylko najzwyczajniej w świecie się poddała. Morrithrien wisiała przez jakiś czas nad jeszcze nie rozpaloną rozpałką, przyglądając wygłodniałej reszcie. Nie znała ich języka, chociaż językiem tego raczej nie można było nazwać. Prędzej warczeniem, mamrotaniem oraz jęczeniem. Patrzyła na nich w ciszy z lekką pogardą, badając również najbliższe otoczenie, no i drogę powrotną do statku kosmicznego.
Kiedy już nieco się ściemniło, raczył przyleźć do niej cały klan, umalowany i ubrany w jakieś dziwaczne skóropodobne szmaty, jak gdyby Morrithrien miała być tego dnia niesamowitym posiłkiem. Pewnie żałowali, że była taka drobniutka..
Zaczęli tańczyć, hulać, wyśpiewywać... a raczej wyjękiwać jakieś melodie, niczym indiańce, a ta patrzyła na nich, próbując opanować się i zatrzymać kamienny wyraz twarzy na sobie. Udawało się.
Ogólnie cała sceneria długo nie trwała, a jeden z przygłupów przyłożył pochodnię do najwyraźniej łatwopalnego materiału, bo od razu pochłonęły go płomienie. Wtedy Morri nie pozostawało nic innego jak tylko chwilowy szyderczy uśmiech w stronę ich wodza, a następnie przemienienie się w pięknego czerwono-łuskowego smoka. Jak można było się domyślić - wszyscy zrobili zszokowane miny, rozdziawiając chyba maksymalnie swoje paszcze i stojąc przez chwilę jak wmurowani, bo zapewne pierwszy raz widzieli takie a nie inne stworzenie.
Po niecałej minucie, większość kosmitów uciekła z miejsca zdarzenia, a jedynie Ci "najodważniejsi" złapali za broń - coś na wzór przypominającą włócznie i zaatakowała. Sehahabi poniekąd nie przejęła się tym jakoś bardzo, bo owe ostrza jedynie odbijały się od łusek, nawet ich nie uszkadzając.
Nie marnując w sumie już więcej czasu, ta machnęła mocno skrzydłami, aby po zaledwie sekundzie unieść się nad ziemią i skierować swoje cielsko w stronę oddalonego o jakieś pół kilometra statku.
Nie potrwało długo, gdy wylądowała z powrotem, oglądając się tylko za siebie czy nie biegną za nią przypadkiem pomyleńcy, drąc się w niebo głosy. Niestety los tak chciał, że kiedy Morrithrien wchodziła na pokład - na horyzoncie pojawili się nieproszeni. Kobieta zamknęła wtem za sobą drzwi i odpaliła maszynę, unosząc się ponownie nad powierzchnią i z kolei wylatując z tej planety raz na zawsze.
Zmiennokształtna uśmiechnęła się niewidocznie i zaśmiała się cicho pod nosem. Nie dało się ukryć, że rozbawiła ją odrobinę ta sytuacja. Zwłaszcza ich wystraszone pyski, gdy ujrzeli jej smoczą formę.
Jednakże wracając do czasu teraźniejszego, Sehahabi leciała przed siebie, nie mając konkretnego celu. Wystukiwała od czasu do czasu melodyjkę, którą pamiętała jeszcze zza czasów dzieciństwa i wspominała to co się działo przed doszczętnym wybiciem jej rasy.
Chwilę beztroski przerwał sygnał, który sygnalizował awarię maszyny... i to niepodważalnie jakąś poważną. Ogólnie rzecz biorąc, Morrith znała się jedynie na pilotowaniu tego ustrojstwa. Nie było co nawet myśleć nad naprawianiem tego, a co dopiero majsterkowaniu przy tym, ale była na tyle ogarnięta by domyśleć się, że sytuacja jest krytyczna... no bo w końcu spadała... i to w stronę Ziemi.
Nie popadała w panikę, ani nic. Próbowała po prostu wszelkich rozwiązań, wciskając poszczególne przyciski bądź ciągnąć za dźwignie. Nic nie skutkowało.
Cudownie. Pomyślała, a po czym stwierdziła, że niezaprzeczalnie los znowu tak chciał.
Przygotowała się więc na katapultowanie swojej osoby, czekając na moment, aż będzie już na optymalnej wysokości. Jak tylko na takiej się znalazła - pociągnęła za drążek, powodując między innymi wystrzelenie jej z pojazdu w atmosferę ziemską.
Statek z powodu swojej ciężkości spadał szybciej, ona za to trochę wolniej, jednak korzystając z okazji - zmieniła się w skrzydlatą postać i poszybowała.
Jej oczom ukazał się śnieżny krajobraz. Było to całkowicie odmienne miejsce od Neak Impyerno, więc musiała też przystosować do niego temperaturę swojego ciała, żeby nie zamarznąć.
Już z lotu ujrzała swoją maszynę, leżącą na ziemi, całkowicie zniszczoną. Morrithrien nie zastanawiając się długo, wylądowała obok niej, wracając przy okazji do normalnej formy.
Westchnęła ciężko i podrapała się po głowie, zastanawiając się co dalej...

Statek całkowicie zniszczony. Wokoło leżały jego kawałki, na których płonął również ogień, pomimo śniegu. Co miała począć teraz? Nie miała bladego pojęcia. Znajdowała się na planecie, której w ogóle nie znała. Inne warunki, inne istoty. Była pewna, że prędzej czy później ktoś się nią tutaj zainteresuje. Zagadką jedynie było to czy w sposób przyjazny, czy może wręcz przeciwnie? Jakie posiadali środki obronne? Czy w razie czego poradziłaby sobie z uchroniem samej siebie przed śmiercią z rąk lub nawet broni należących do ludzi? Morri tego nie wiedziała. Jej jedyny środek transportu przepadł już raczej na zawsze, a jej smocze skrzydła najpewniej nie nadawały się na lot po przestrzeni kosmicznej, a szczególnie jej organizm.
Równie dobrze mogła się gdzieś zaszyć... w jakiejś jaskini? Może nikt by jej nie znalazł, a ona mogłaby sobie swobodnie żyć. Wiele do przetrwania jej nie brakowało. Wody oraz innych napoi nie potrzebowała, jedynie pożywienie. Aktualnie nie spostrzegła żadnych smakowitych kąsków w pobliżu. Ni to dzikiej zwierzyny, ni to ludzi. Całkowita pustka pokryta bielutkim śniegiem, który aż raził w oczy przez odbijające się w nim słońce.
Cudowne miejsce, pomyślała. Co prawda to prawda, różniło się w znacznym stopniu od jej dawnego domu... i to w stu procentach, ale niezależnie od tego – ogromnie jej się spodobało. Niewykluczone było to, że była to sprawka tych wszystkich widoków. Piękne, błękitne niebo, a na nim puchate, białe chmurki oraz słońce, które wszystko rozświetlało i na przekór mrozu – grzało leciutko skórę.
Morrithrien stwierdziła, że nie ma w sumie niczego złego co by na dobre nie wyszło. Zawsze mogła skończyć na zupełnie innym ciele niebieskim bez takich zapierających dech w piersiach krajobrazów, ze stworzeniami dla których mogłaby zostać smakowitym posiłkiem, no i jeszcze z innymi dodatkami, które wypełniały aktualnie jej myśli.
W pewnym momencie Sehahabi przypomniała sobie o amulecie, który niegdyś należał do jej matki i był przekazywany z pokolenia na pokolenie. Wyciągnęła go z jednej z kieszeń, po czym przycupnęła sobie wygodnie na podłożu. Pamiętała ten dzień, w którym rodzice podarowali jej go na osiemnaste urodziny. Był to tak naprawdę jeden z niewielu dni, w których uroniła łzę ze wzruszenia, tudzież ze smutku. Ogólnie rzecz biorąc, Morri nie należała do tych, którzy lubili dzielić się lub okazywać swoje uczucia innym. Wolała zdecydowanie sprawiać wrażenie tej twardej, do której niełatwo się zbliżyć. Czasami przez takie postępowanie była odrzucana przez rówieśników, bo zapewne nie chciało im się starać o względy zmiennokształtnej.
Jednakże nie oznaczało to, że w ogóle nie posiadała kogoś komu nie mogła zaufać i powierzyć swoich sekretów. Miała wprawdzie przyjaciela, tego jedynego. Często potrafili spędzać ze sobą czas nawet od świtu do nocy... i to bez żadnych kłótni. Świetnie się dogadywali, mówili sobie wszystko. Możliwe, że gdyby nie wojna – ich relacje mogłyby przeskoczyć na całkiem inny poziom po pewnym czasie. Niemniej jednak, trzeba żyć tyraźniejszością, a nie przeszłością... aczkolwiek Morrith ciężko przeżyła widok jego martwego ciała.
Całe te rozmyślenia przerwały nagle dwie postacie, których kobieta w ogóle nie zauważyła, gdy się do niej zbliżały. Bez wątpienia była tak zaaferowana biżuterią, że nawet nie zwróciła uwagi na żaden hałas.
W gruncie rzeczy Morrithrien nie zdawała sobie sprawy z tego jak wyglądają ziemianie, więc równie dobrze mogła uznać, iż te dwa stworzenia to mieszkańcy tej planety.
Wstała ze śniegu na równe nogi, otrzepując przy okazji tylną część ciała jak i chowając naszyjnik z powrotem w swoje miejsce. Nie miała zamiaru atakować, ani nic z tych rzeczy, ale nie oznaczało to, że zamierzała zwracać się do nich z nie wiadomo jaką serdecznością.
- A co? Książkę piszesz? - Przemówiła do pytającego z dość znudzonym głosem. Nie czuła jakiegokolwiek lęku, bo żyła w przekonaniu, że to co ma być to będzie.

Prawda. Zmiennokształtna nie miała tak naprawdę bladego pojęcia z kim właśnie rozmawia. Nie wiedziała jakie posiadają zdolności, ani tego jakie mają zamiary wobec jej osoby. Jednakże w dalszym ciągu pozostawała spokojna... nawet nie stroiła żadnych min w ich kierunku. Po prostu stała i przyglądała się obcym.
Morrithrien słuchała ich tej całej gadki. Nie dało się ukryć, że lekko zaciekawiło ją to czym są, albo z jakiej planety pochodzą. Co chwilę zmieniała kierunek wzroku, aby mieć ich na oku. Niemniej jednak, kiedy usłyszała ponowną wypowiedź Arion'a - jej ciało zadrżało. Najwyraźniej trafił w dość mocno słaby punkt skoro w ogóle na to zareagowała... bo w końcu zawsze starała się być chłodną istotą bez empatii, chcąc przy tym wmówić przeciwnikowi, że nie da się jej ugiąć pod żadnym względem psychicznym.
- Skąd... - Odzywając się z wolna można było uchwycić, że miała lekko podłamany głos. - Skąd o tym wiecie?! - Tym razem już podniosła bardziej swój ton, a na jednym z jej policzków pojawiła się słona łza, która w sumie po paru chwilach i tak zniknęła.
Do tego wszystkiego dobił ją czarnofutry tak, że poczuła pustkę oraz chwilowe kłucie w swoim sercu. Stała jak wryta, nie wiedząc co ze sobą zrobić. Chciała zapaść się pod ziemię... przynajmniej dołączyłaby wtedy do swojej rasy jak to ujął Daalkiin.
Gdzie podziała się jej zimna krew? Nie miała pojęcia. Sądziła, że na dobre pogodziła się z tym co się wydarzyło już dość dłuższy czas temu, a tu zaskoczenie.
W pewnym momencie jeden z nich zaczął się do niej przybliżać. Mimo to, Sehahabi w dalszym ciągu stała, nie robiąc żadnych kroków w tył, żeby uniknąć bliskości z nim. Nawet nie odchyliła łba, kiedy ten się pochylił i był z nią w tym momencie na równi. Najzwyczajniej w świecie spojrzała mu prosto w ślepia z zaciśniętą szczęką i mokrymi oczami, z których bądź co bądź nie spływały łzy.
- Doprawdy? - Przełknęła ciężko ślinę.
W zasadzie to miała mieszane uczucia co do tego wszystkiego. Z jednej strony uważała, że udanie się z nimi byłoby jakąś szansą. Wierzyła w głębi duszy, że nic nie dzieje się przypadkiem, więc awaria statku (teraz już wraku) mogła bez dwóch zdań być jakimś znakiem.
Natomiast z drugiej... nie była świadoma tego z kim ma do czynienia. Poza tym, pierwsze wrażenia z nimi związanie nie należały do najcudowniejszych i między innymi dlatego czuła też do nich niechęć. Aczkolwiek ona również nie zachowała się stosownie, więc postanowiła dać im jakąś szansę.
Morrith przetarła oczy, po czym odwróciła wzrok, kierując go na prawo.
- "Powierzasz swoje życie"... Brzmi to trochę tak jakby nie wiadomo jakie niebezpieczeństwa mnie z Wami czekały. - Pociągnęła nosem, dodając po chwili. - Lubię niebezpieczeństwa... - Wróciła ponownie wzrokiem na Daalkiin'a, unosząc przy tym niewidocznie kąciki ust.