Cmentarz Abney Park

Cmentarz Abney Park powstał w 1840 roku. Stanowi nie tylko miejsce pochówku, ale i częściowo publiczny ogród dendrologiczny. Na jego terenie znajduje się piękna kaplica, którą jednak uszkodził czas oraz przede wszystkim złodzieje i inni nieproszeni goście.

W miejscu tym natknąć się można na wiele motywów niezwiązanych z chrześcijaństwem lub innymi głównymi religiami współczesnego świata. Obszary pochówku poszczególnych wiar czy grup wyznaniowych nie są od siebie oddzielone. Abney Park to piękny i spokojny zakątek.

Pobyt w Wielkiej Brytanii nie sprawiał Morganie takiej przyjemności, na jaką początkowo liczyła. Nie przybyła do niej ze Stanów Zjednoczonych w żadnym konkretnym celu, chciała tylko zobaczyć jak zmieniły się te tereny pod jej nieobecność, ponownie odwiedzić miejsca, które niegdyś znała... I niestety srogo się zawiodła. Tak wiele miłych jej sercu lokacji odmieniono nie do poznania - i to na gorsze! Współczesna Brytania ani trochę nie przypadła jej do gustu, nie była wcale lepsza od Stanów. Przynajmniej Kornwalia zachowała swoje piękne krajobrazy, lecz była to doprawdy niewielka pociecha w obliczu całości...
Mimo to czarodziejka postanowiła na odchodnym dać szansę Londynowi. Miasto miało stanowić jej ostatni przystanek na Wyspach przed powrotem do Ameryki, choć kobieta nie wiedziała jeszcze jak długo w nim zabawi. Wszystko zależało od tego, czy znajdzie sobie coś do roboty... A w końcu nie była zwykłą turystką, nie ciągnęło jej do najsłynniejszych atrakcji - wolała wybrać się tam, gdzie prowadziły ją przeczucia i intuicja.
Londyn okazał się być zaskakująco magicznym miejscem - w dosłownym tego słowa znaczeniu. Energia, której ślady badała Faerie, pochodziła głównie od pozostających na ziemskim padole dusz oraz od wspomnień wyrytych w starych, bogatych w historię obszarach. Mogłaby z niej czerpać, gdyby potrzebowała uzupełnić własne rezerwy mocy, ale w pewnym sensie wydawało się to jej niewłaściwe. Nie, Morgana chciała, aby te pozostałości dawnych lat przetrwały jak najdłużej, nawet jeżeli zwykli ludzie nie byli w stanie w pełni dostrzec i docenić ich bogactwa oraz piękna. Właściwie może to nawet lepiej? Dzięki temu przynajmniej ich nie niszczyli...
Godzina była już późna, a słońce zdążyło zajść, gdy czarodziejka wyczuła w okolicy coś nowego - silniejszego od większości napotykanych przez nią w Londynie śladów, choć nie na tyle potężnego, aby miała to uznać za zagrożenie. W zjawisku tym widziała raczej ciekawostkę, a że z natury była istotą dociekliwą, to i tym razem chciała dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Gdzie się znajdowało? Co je spowodowało? Być może ta konkretna pora wiązała się z jakimś dawnym wydarzeniem, przez co zwiększyła się moc jakiegoś obiektu lub ducha? Takie wyjaśnienie nasuwało się jej jako pierwsze.
Faerie nie pozostawało nic innego, jak tylko wybrać się na poszukiwania. Kierując się w stronę źródła energii dotarła w końcu przed bramy cmentarza... Co odrobinę ją zaskoczyło. Wbrew pozorom większość dusz nie przywiązywała się do miejsca swojego - godnego - pochówku, woląc pozostawać przy obiektach, które za życia były im drogie... Ale kto wie? Być może ktoś lub coś właśnie tutaj pozostawiło silny energetyczny odcisk emocji. Ufała swoim zdolnościom.
Brama była zamknięta, a mur zniechęciłby pewnie wielu zwykłych ludzi, lecz Morgana skorzystała z braku towarzystwa i teleportowała się na jego drugą stronę, by rozpocząć wędrówkę po terenie cmentarza. Zmierzała w określonym kierunku, rozglądając się z zainteresowaniem - na co mogła sobie pozwolić pomimo zmroku, gdyż zawczasu rzuciła na siebie proste zaklęcie umożliwiające widzenie w ciemnościach. Jego skutkiem ubocznym było niestety to, że jej oczy błyszczały jak u kota, odbijając źródła światła... Ale w okolicy i tak nie było nikogo, kto by to zobaczył. Długi, ciemny płaszcz dodatkowo ją kamuflował i dostarczał mile widziane ciepło.

Cmentarz - w porównaniu z resztą miasta - stanowił miejsce ciche i spokojne, pomimo okazjonalnych szelestów i innych odgłosów powodowanych przez nocne zwierzęta czy docierających z oddali dźwięków przejeżdżających w okolicy samochodów. Wiele osób mogłoby się tym denerwować i niepokoić - taką nietypową pustką - ale nie Morgana. Nie obawiała się zmarłych, choć nie tyle wierzyła w istnienie duchów, co po prostu wiedziała, że są prawdziwe. Często miewała już z nimi do czynienia, a gdyby musiała, to potrafiłaby sobie z nimi w ten czy inny sposób poradzić. Jeżeli zaś chodziło o tę mniej przyjazną część świata, czyli o żywych ludzi... Dla przeciętnego śmiertelnika zaatakowanie jej w celu - na przykład - rabunkowym skończyłoby się źle. Podsumowując, kobieta ani trochę nie martwiła się o swoje bezpieczeństwo, zaś brak towarzystwa nawet jej odpowiadał. W końcu i tak już od dawna nie spotkała nikogo, z kim mogłaby porozmawiać jak równy z równym.
Zmierzanie w stronę tego źródła energii przypominało właściwie kierowanie się ku latarni świecącej w mroku. Nie sposób byłoby zgubić drogę lub stracić z oczu cel wędrówki, na tyle wyróżniał się on na tle swojego otoczenia. Trasa poprowadziła czarodziejkę dość wąską ścieżką, osłoniętą z obu stron gęstą i sięgającą wysoko roślinnością... Która w innych okolicznościach mogłaby stanowić doskonałą kryjówkę. W końcu jednak Faerie zatrzymała się przed miejscem, z którego docierał do niej "blask latarni".
Był to grobowiec, jeden z tych staromodnych, przypominających bardziej niewielki budynek - ozdobiony płaskorzeźbami oraz dwiema figurami na przedzie, tuż przy kolumienkach. Najprawdopodobniej przedstawiały one strażników tego miejsca wiecznego spoczynku, choć nie wyglądały na anioły... Raczej na gargulce. Drzwi prowadzące do środka już na pierwszy rzut oka zdawały się być solidne i najpewniej zostały zamknięte przynajmniej na klucz, ale nie powinny stanowić przeszkody dla kogoś o odpowiednich zdolnościach... A Morgana przecież takowe posiadała.
Czarodziejka już miała zbliżyć się do wejścia do grobowca, gdy za swoimi plecami usłyszała jakiś ruch. Instynktownie zerknęła przez ramię, choć wiedziała, że w parku rezyduje sporo zwierząt i to najpewniej jedno z nich spowodowało ten odgłos... Lecz jej spojrzenie padło na postać przyświecającą sobie - czymś, latarką albo telefonem, z tej odległości i przy takim punkcie padania światła nie była w stanie tego stwierdzić. Tyle wystarczyło, aby Faerie zmarszczyła lekko czoło i obróciła się bokiem do nieznajomej osoby. Zaskoczyło - i wciąż zastanawiało - ją przede wszystkim to, że wcześniej jej za sobą nie wyczuła... I właściwie teraz też nie. Czyżby kryła się w jakiś sposób? Sama Morgana w końcu też to robiła, nie chcąc zdradzać się ze swoją magią, ani ułatwiać telepatom dostępu do swojego umysłu. W tej chwili mogły ją zdradzać jedynie odbijające blask oczy.
- Miła noc, prawda? - odezwała się, w dalszym ciągu spoglądając w stronę, jak zgadywała po sylwetce i długich włosach, kobiety. Mogła się mylić, więc na początek chciałaby ją sobie obejrzeć z mniejszej odległości i bez drażniącej jasności.

Skierowane w inną stronę światło tak czy siak wymownie odbijało się w oczach Faerie, ale przynajmniej nie utrudniało jej obserwowania najbliższego otoczenia. Na to pierwsze nie mogła już natomiast nic poradzić, bo w końcu nie chciała jeszcze z siebie zdejmować tak przydatnego zaklęcia. Jego plusy zdecydowanie przeważały minusy. Czarodziejka wolała widzieć co się dzieje - i jakoś się wytłumaczyć, niż praktycznie utracić wizję... A i tak być zmuszoną do podania jakiegoś wyjaśnienia, bo przecież nie wątpiła, że ten blask tak czy siak został już odnotowany.
Najwyraźniej nieznajoma nie bała się świecących oczu, co mogłoby potwierdzać wstępną teorię Morgany na temat jej niezwykłości. Z drugiej strony już sam fakt, że blondynka przybyła w nocy na cmentarz również mówił co nieco o jej naturze. Jak na osoby, które ponoć odrzuciły tak zwane "zabobony", w określonych okolicznościach ludzie potrafili bardzo bać się duchów...
A ta kobieta - najwidoczniej nie. Jaka była szansa, że przywiodły je w to miejsce podobne intencje? Jak do tej pory Faerie zdążyła utwierdzić się w przekonaniu, że populacja magów na Ziemi była przerażająco niewielka, więc pojawienie się dwóch jej przedstawicielek na jednym cmentarzu oznaczało spory zbieg okoliczności, a jednak fakty zdawały się świadczyć na jego korzyść. Pewność siebie, spacer nocą po cmentarzu, no i to domniemane ukrywanie energii... Ciekawe.
- Cały ten kraj słynie z mgieł, więc wilgoć to tutaj nic dziwnego. Jeżeli to jakaś pociecha, fryzura wcale nie wygląda na zepsutą przez to skręcanie - skomentowała, nie siląc się jeszcze na badanie terenu. Wykorzystała za to tę chwilę, aby lepiej przyjrzeć się swojej rozmówczyni... I musiała przyznać, że przynajmniej z wyglądu przypominała ona czarodziejki z dawnych lat - takie, które niegdyś znała Morgana, swoim pięknem budzące zarówno zachwyt, jak i niepokój. Długie, gęste włosy, czysta cera, błyszczące oczy, wyróżniająca się z tłumu uroda... Siłą rzeczy strój kobiety był nowoczesny, ale w końcu sama Faerie również nosiła teraz współczesne ubrania.
- Powiedziałabym, że cmentarz to nietypowe miejsce na przechadzkę nocą, jednakże z natury staram się unikać hipokryzji. Zapewne mogę założyć, że znalazłyśmy się tutaj z tego samego powodu? - spytała, pozostawiając sobie jednak niedomkniętą furtkę, aby w razie czego móc się jeszcze wycofać. Zawsze mogła wyjaśnić, że chodziło jej po prostu o odwiedzenie grobu albo o skorzystanie z ciszy i spokoju, które oferowała ta okolica... Ale jaka nie byłaby odpowiedź nieznajomej, Morgana liczyła przede wszystkim na to, że ustali na czym stoi, czy ma do czynienia z kimś swojego pokroju, czy też ze zwykłą amatorką spacerów przy świetle księżyca.

Sylvia... Ładne, stare imię, rzymskie, o ile Morgana się nie myliła, choć nieużywane w Brytanii za jej... Życia. W obecnych czasach ludzie wymyślali swym dzieciom przedziwne miana, jednakże czarodziejka uważała, że najpiękniejsze były właśnie te dawne, często pełne znaczenia, a wręcz magii - szczególnie wtedy, gdy ktoś wybierał je sobie sam. Osobiście zdecydowała się na Vivian po części ze względu na jego tłumaczenie - och, gdyż czuła się bardzo żywa i nigdy nie zamierzała oddać się w objęcia śmierci, a przynajmniej nie na długo - lecz chciała również nawiązać do Vivien, Pani Jeziora. Cóż wiedziała zaś o "Sylvii", poza jego pochodzeniem? Po łacinie oznaczało las... I było silnie związane z tak zwanymi mitami. Matka Romulusa i Remusa, założycieli Rzymu... Nic więcej nie przychodziło jej niestety do głowy. Oczywiście nie wiedziała czy blondynka podała jej swe prawdziwe miano i prawdę mówiąc skłaniała się ku wersji, że nie - ale wbrew pozorom taka zamiana mogła jej powiedzieć nawet więcej. Imiona miały w końcu wielką moc - przedstawianie się prawdziwym było w niektórych kręgach bardzo nierozsądne.
Faerie nie mogła jednak zbyt długo zastanawiać się nad tą kwestią, gdyż jej aktualna towarzyszka sama zmieniła temat - poniekąd na ten, który zresztą interesował również samą Morganę. Rzuciła okiem na blondynkę, jednocześnie obracając głowę lekko w jej stronę, w ten sposób podkreślając, że rzeczywiście słucha jej słów, te z kolei... Szybko skierowały się ku bardzo niebezpiecznym wodom. Tak, Morgana wiedziała wszystko odnośnie okradania jednych religii przez inne. Miała okazję przyglądać się temu na własne oczy, nie mogąc opanować sytuacji, przepędzić intruza, którego jej tak zwany brat praktycznie sam zaprosił do ich domu - depcząc tradycję oraz wierzenia ich ludu, plując w twarz bogom... Niewdzięczny, zawsze to wiedziała. Dostał na co zasłużył.
- Chrześcijaństwo to groźny drapieżnik. Bardzo inteligentny drapieżnik. Potrafi udawać ofiarę, by przetrwać i się rozwijać, nie cofnie się przed niczym, aby rozprzestrzenić się niczym zaraza. Osłabia wroga, a potem go pożera... Ale kiedyś w końcu się zakrztusi - skomentowała, a choć na jej twarzy nie odbiła się złość czy zniesmaczenie, to jednak jej głos stał się nieco ostrzejszy. Nie kryła swojej, delikatnie mówiąc, niechęci. Uznawała wielu bogów, potrafiła szanować inne religie - ale kiedy jakaś atakowała jej własną, to nie miała dla niej litości.
- Jeżeli zaś chodzi o te małe pokazy mocy, to właśnie przez chrześcijaństwo skończyły się polowaniem na czarownice... Tyle że oczywiście na te, które tak naprawdę były zupełnie niegroźne - albo nawet w ogóle nie miały do czynienia z magią. Znasz się na ziołach? Na stos. Stosujesz się do zasad higieny? Och, to też podejrzane. Wciąż jesteś wierna Bogini? Tak, tego nie mogli przeżyć... - najgorszy okres tych prześladowań nastąpił długo po czasach Morgany, kobieta wiedziała o tym doskonale i niejednokrotnie miała ochotę przenieść się w ten moment, aby dać zwykłym śmiertelnikom nauczkę, zmienić świat... Powstrzymywała ją jedynie myśl o tym, iż modyfikowanie przeszłości zazwyczaj kończyło się tragicznie. Historia bardzo nie lubiła być poprawiana. Dążyła do konkretnego stanu nawet wtedy, gdy szczegóły się zmieniały... I potrafiła się mścić na tych, którzy jej nie szanowali.
Podczas gdy przemawiała, czarodziejka uniosła wolną rękę, aby zatrzymać dłoń tuż przed tabliczką z napisem odnoszącym się do bóstwa, potem zaś osunęła ją niżej, stopniowo wędrując palcami w dół po zimnej powierzchni drzwi, delikatnie muskając ją samymi opuszkami. Wreszcie dotknęła zamka, przy którym obróciła dłoń wnętrzem do góry - i na koniec pstryknęła palcami. W tym samym momencie zapadki przeskoczyły, pozwalając na otworzenie drzwi bez ich uszkadzania.
- Doprawdy, jestem szczerze zaskoczona, że nie rozpoczęła się jeszcze nowa tura polowań. Tyle osób wykazuje tak zwane nadprzyrodzone zdolności, niektóre nawet wprost nazywają siebie czarownicami albo wręcz bogami. Szkarłatna Wiedźma, Thor... - dodała, a choć niezadowolenie zniknęło z jej głosu, to jednak teraz kąciki ust skierowane miała lekko w dół. Nie otwierała jeszcze drzwi.

// Nie ma sprawy, nie przeszkadza mi to.

Spojrzenie Morgany osunęło się na otworzony już zamek, gdy słuchała swej obecnej towarzyszki... A w momencie, gdy ta wspomniała o pstrykaniu palcem i zamianie w pył, zerknęła nawet na własną dłoń. Może w rzeczywistości zazwyczaj nie było to aż tak proste, ale to porównanie i tak jej się spodobało. Oddawało istotę rzeczy. Ludzie lubili mówić o porywaniu się z motyką na słońce, ale gdy przychodziło już co do czego, to za wielkie słońce woleli uznać zwykłego, niewinnego świetlika. Tak było im po prostu wygodniej.
- Mimo wszystko łaska pańska na pstrym koniu jeździ. Wystarczy jedno potknięcie i ludzie mogą im już nie wybaczyć. Naprawdę uważasz, że szara masa będzie potrzebowała wiele, aby obrócić się przeciwko swoim obecnym idolom, faworytom, obrońcom? Szczególnie, jeśli tak właśnie zadecydują wpływowi i bogaci... Tak, oni potrafią sterować tłumem - w końcu Faerie ułożyła dłoń na drzwiach i pchnęła. Były dość ciężkie, z trudem ruszyły z miejsca, ona zaś nie należała do najsilniejszych fizycznie osób... Nie w tej formie. Mimo to udało jej się odchylić je na tyle, by dało się zajrzeć do środka.
Wnętrze natomiast prezentowało się właściwie tak, jak można się było tego spodziewać. Miało rozmiary niewielkiego pokoju, ściany, podłoga i sufit wykonane zostały w kamieniu, w tych pierwszych zaś przygotowano swego czasu wnęki, w których spoczywały zdobione trumny, lecz nie drewniane... Wykute w jakimś ciemnym materiale. W sumie było ich cztery, po dwie na przeciwległych ścianach, jedna nad drugą.
Teraz, gdy drzwi zostały już otworzone, Morgana dużo wyraźniej wyczuwała tę energię, która przywiodła ją w to miejsce. Jej źródło znajdowało się już blisko, ale nie do końca w zasięgu ręki... Być może w jakiś sposób ukryte? Tylko takiej zachęty potrzebowała czarodziejka, aby ponownie unieść dłoń na wysokość twarzy, po drodze wykonując nią serię subtelnych gestów - usuwających z otoczenia iluzje. Zmiana nastąpiła niemalże natychmiast: po drugiej stronie grobowca na ścianie pojawiły się następne drzwi, przy których krawędziach dało się dojrzeć blade światło, jak gdyby nie były do końca szczelnie zamknięte, a po drugiej stronie panowała jasność.
- Czyli to portal - skomentowała, choć samo słowo "portal" niewiele tak naprawdę wyjaśniało. Równie dobrze drzwi mogły prowadzić do ukrytego pomieszczenia, jak i do zupełnie innego świata... A skoro generowana przez nie energia pojawiła się tak nagle, to równie niespodziewanie mogła zniknąć, a przejście się zamknąć.

Morgana oderwała wzrok od świeżo odsłoniętych drzwi, aby przenieść na moment spojrzenie na drugą czarodziejkę. Na jej twarzy odmalował się wyraz pełen namysłu, lecz prawdę mówiąc kobieta niemalże z góry wiedziała co odpowie na tę propozycję... Tyle że zgadzanie się bez mrugnięcia okiem nie wyglądałoby najlepiej, nawet jeżeli miała ku temu swoje powody.
Faerie nigdy tak naprawdę nie przyzwyczaiła się do działania kompletnie na własną rękę. Kiedyś, dawno temu, miała swoich nauczycieli, siostrę, później jej syna, nie wspominając już nawet o rycerzach, u których boku swego czasu walczyła oraz o jej własnych uczniach... Potrafiła sobie bez nich poradzić, oczywiście, ale wbrew pozorom lubiła otaczać się ludźmi lub innymi istotami. Niekoniecznie trzymała ich blisko siebie, gdyż ścisły i stały kontakt po prostu ją nużył i psychicznie wycieńczał, lecz wystarczała jej sama świadomość, że oni gdzieś tam byli. To między innymi z tego powodu Morgana chciała znów nauczać.
- Sądzę, że sojusz obu nam przyniesie w tym wypadku same korzyści. Nie traćmy czasu, istnienie portalu może wiązać się z konkretną porą, a wolałabym nie szukać innej drogi powrotnej - oznajmiła, bo choć zakładała, że jej towarzyszka najpewniej zdaje sobie sprawę z tego faktu, to jednak zawsze dobrze się było upewnić, aby potem nie żałować.
Tak więc Faerie przemierzyła wnętrze grobowca, by zatrzymać się dopiero przed następnymi drzwiami. Te nie posiadały żadnego zamka, najwyraźniej chroniła je jedynie iluzja, która już się rozwiała... A po pchnięciu ruszyły z miejsca o wiele łatwiej od tych wejściowych. Uchylając się przepuszczały stopniowo coraz więcej światła.
Po drugiej stronie znajdowała się udeptana ścieżka, szeroka prawie na dwa metry, dalej ustępująca trawie. Czyli nie było to jednak dodatkowe pomieszczenie, a raczej... Sztuczny wymiar? Ta opcja wydawała się w tej chwili Morganie najbardziej prawdopodobna. Granice tego miejsca ginęły w mroku, lecz przy krawędziach ścieżki po obu jej stronach gęsto ustawiono latarnie, bardzo jasne, skutecznie rozpraszające ciemności w najbliższym otoczeniu... I pogłębiające te w oddali.
Droga prowadziła łagodnie pod górę, a po kilkudziesięciu metrach zaczynała zakręcać. Dzięki rozmieszczeniu lamp łatwo było stwierdzić, że biegła spiralnie dookoła jakiegoś pagórka - aż na sam jego szczyt. Tam z kolei widać było jakiś budynek, raczej niewielkich rozmiarów, choć odległość mogła zaburzyć sposób jego postrzegania... I magia również.
- Zobaczmy czy właściciel przygotował jakieś atrakcje - zasugerowała Morgana, mając rzecz jasna na myśli pułapki, po czym ostrożnie przekroczyła próg i na próbę postawiła stopę na ścieżce. Nie zapadła się, nie próbowała jej pochłonąć, więc w tym miejscu zdawała się jeszcze bezpieczna... Więc kobieta ruszyła dalej.

Prawdę powiedziawszy Morgana posiadała tylko bardzo niejasne pojęcie na temat barmanów i drinków, jednakże mimo to uśmiechnęła się lekko i nie spytała o wyjaśnienie. Nie była to co prawda żadna istotna kwestia, przynajmniej tak jej się wydawało, a jednak Faerie niezwykle nie lubiła przyznawać się do własnej niewiedzy, nawet w tak błahych sprawach. Zazwyczaj wolała sama nadrobić braki, chyba że po prostu nie było innej możliwości, jak tylko poprosić kogoś o wytłumaczenie jej tego czy owego.
- Wiele miejsc w tym mieście zawiera ślady dawnej magii. Lata temu Brytania była domem licznych czarodziejek i czarowników. Pozostałości po ich bytności znaleźć można w najmniej oczekiwanych lokacjach... Nie zdziwiłoby mnie, gdyby nawet w samym Londynie na odkrycie czekał jakiś magiczny skarb. Czyjeś księgi lub notatki, może nawet obiekty obdarzone własną mocą... - ton całej tej wypowiedzi wskazywał na to, że Morgana po prostu stwierdzała fakty. Nie wyrażała nadziei na to, że trafią na coś rzeczywiście bardzo wartościowego, nawet nie sugerowała, że powinny się tym później zająć... Ot, zwyczajnie kontynuowała rozmowę, obierając przy tym temat, który - jak zakładała - powinien interesować je obie.
Pomimo prowadzenia dyskusji, Faerie nie zapominała o tym, aby zważać na swoje otoczenie, gotowa w każdej chwili otoczyć się polem siłowym, które zablokowałoby możliwy atak lub w razie zajścia takiej konieczności utrzymałoby ją w powietrzu. Nie ufała temu miejscu. Zdziwiłaby się, gdyby nic nie stanęło im na drodze, więc tak naprawdę tylko zastanawiała się co okaże się niebezpieczne. Ścieżka się zapadnie lub zmieni w coś szkodliwego? W ruchome piaski, gorącą lawę...? A może jednak coś wyskoczy na nie z tej ciemności po obu stronach dróżki? Ona sama postawiłaby na coś subtelnego, wprowadziła intruzów w stan fałszywego poczucia bezpieczeństwa i w ten sposób wpędziła w pułapkę. Tyle że... Nie każdy myślał tak jak ona, dlatego starała się nie nastawiać na nic konkretnego. Równie dobrze właściciel mógł zorganizować coś bardziej... Bezpośredniego.
Póki co jednak wszystko zdawało się być w porządku, a do pagórka i znajdującego się na nim budynku było już coraz bliżej. Jeszcze trochę i wkroczą na tę spiralną część ścieżki... I przekonają się czy to właśnie tam nie zastawiono jakiejś pułapki.

Wołam dla nas MG, żeby nie było, że to kompletna samowolka.

Początkowy brak reakcji blondynki nieco Morganę zaskoczył. Do tej pory druga kobieta sprawiała wrażenie całkiem rozmownej, co nie było żadnym zaskoczeniem, gdyż dla czarodziejek słowa niejednokrotnie bywały bronią równą prawdziwej magii czy odpowiednio wykorzystywanej urodzie. Teraz natomiast Sylvia przez chwilę milczała... A jej następne słowa poprzedził wzrost generowanej przez nią energii. Sprawiło to, że Faerie natychmiast obróciła się do niej bokiem i zmarszczyła czoło, obserwując poczynania jasnowłosej.
Zmiana stroju w tych okolicznościach zdawała się Morganie zbędna... Szczególnie, gdy była to zmiana na tak niepraktyczny kostium. Sylvia rzeczywiście wyglądała w nim atrakcyjnie, lecz jaką czyniło to teraz różnicę? Pułapki i magiczni strażnicy nie przejmowali się ubraniami, chyba że składały się na nie wytrzymałe zbroje czy zaklęte szaty. Jeżeli zaś chodziło o samą Faerie, to równie dobrze jej towarzyszka mogłaby chodzić nago i niczego by to dla niej nie zmieniło.
Jedna z brwi brunetki uniosła się w geście niemego zapytania, gdy Sylvia zamarła na moment w bezruchu. Niestety nie otrzymała na to żadnej odpowiedzi czy reakcji, lecz w gruncie rzeczy nawet na to nie liczyła. Kiedy blondynka bez pożegnania teleportowała się z tego wymiaru - bardzo niemądre posunięcie, które świadczyło o tym, że rzadko odnajdywała się w tego typu sytuacjach i nie potrafiła zachować należytych środków bezpieczeństwa - Morgana jedynie cicho westchnęła, po czym pokręciła ze zrezygnowaniem głową.
Podejrzewała, że jej koleżanka po fachu nie zdawała sobie sprawy z tego, ile właśnie na swój temat zdradziła. Używając tego konkretnego języka... Zapewne nie spodziewała się, iż Faerie będzie go znała. Jej nauczyciele z dawnych lat mieli swoje starcia z Asgardem, więc młoda Morgana siłą rzeczy zapoznała się z niektórymi aspektami tego świata, nawet jeżeli nie odziedziczyła negatywnego nastawienia do jego mieszkańców.
Później znajdzie jednak chwilę, aby się nad tym zastanowić. Teraz ważniejsze było dla niej dostanie się na szczyt pagórka oraz przyjrzenie się temu budynkowi. Tak postanowiwszy, czarodziejka zbliżyła się do miejsca, gdzie teren zaczynał wyraźniej się wznosić, a następnie otoczyła się kulistą barierą, którą poderwała łagodnie w powietrze. W ten sposób skróciła sobie drogę i pokonała resztę trasy, aż wreszcie osiadła ponownie na ścieżce, już na samej górze.
W tym momencie Morgana mogła stwierdzić, że myliła się co do samej budowli. Miała do czynienia nie z budynkiem, a z ustawionymi w kręgu masywnymi, podłużnymi i umieszczonymi pionowo kamieniami. Niektóre z nich dodatkowo łączyły położone na nich głazy. Podłoże porastała trawa, gęsta i zielona, zdrowa... Do tego obrazka nie pasowały natomiast regały z książkami po wewnętrznej stronie kręgu oraz stół na jego środku. To wyglądało już na idealne miejsce na pułapkę, jednakże aura magii w tym miejscu skutecznie kryła konkretne zaklęcia... Faerie nie pozostawało więc nic innego, jak tylko ją aktywować i liczyć na to, że sobie z nią poradzi. Zaczęła od wycofania się na jakieś dwa metry od kamieni, po czym cisnęła pomiędzy nie słabą kulę energii, celując w ziemię. Chciała tylko przekonać się, czy ingerencja we wnętrzu kręgu wywoła jakąś reakcję.

// Thor?

Czarodziejka czekała czujnie na pojawienie się w otoczeniu jakichkolwiek zmian. Jej twarz skierowana była ku kamiennemu kręgowi, gdyż to tam spodziewała się ujrzeć ewentualne zagrożenie, lecz jednak jej spojrzenie od czasu do czasu na wszelki wypadek przesuwało się na boki. Mimo to nie polegała tylko na wzroku czy słuchu. Przede wszystkim starała się wyczuwać zmiany w atmosferze tego miejsca, wahania magii... I nie zawiodła się.
Pojawienie się iskier sprawiło, iż kobieta obróciła się do nich przodem, aby śledzić dalszy rozwój wydarzeń. Instynkt podpowiadał jej jak najszybsze nałożenie bariery ochronnej, ale obszerna wiedza dowodziła, że nie powinna tego robić bez większej ilości informacji. Równie dobrze to coś mogło wykorzystać jej energię... Najpierw więc chciała się przekonać z czym dokładnie miała tutaj do czynienia. Z drugiej strony nic nie przeszkadzało jej to w wykonaniu kilku kroków do tyłu, przez co zwiększyła swoją odległość od tego zjawiska do około siedmiu metrów. Umyślnie poruszała się powoli, badając teren, nie chcąc przypadkowo sprowokować kolejnej reakcji.
Jeszcze zanim skalny potwór do końca się uformował, Morgana domyślała się już czym będzie. Nie mogła przewidzieć konkretnego kształtu, ale golemy, gargulce i podobne im istoty były na ogół dobrymi strażnikami, więc Faerie nie zdziwiła się spotkaniem tutaj tego stworzenia. Wytrzymałe, odporne na ostrza... Często praktycznie niemożliwe do zmęczenia. To o nich wiedziała. Najgorsze było jednak to, że magia działała na nie bardzo różnie - jedne były podatne, inne wytrzymałe, a zdarzały się nawet takie, które ją wchłaniały... Na początek będzie musiała to sprawdzić, aby ustalić strategię działania.
Czarodziejka nawet nie myślała o tym, aby zaatakować jako pierwsza. Istniała nikła opcja, że strażnik nie okaże agresji, tylko zechce najpierw określić tożsamość gościa, a w takim wypadku być może udałoby się go przekonać lub oszukać i uniknąć starcia... Lecz niestety stwór miał chyba jednak inne plany. Faerie znajdowała się teraz dość daleko od niego i choć on sam musiał być ciężki, więc prawdopodobnie - choć nie na pewno - powolny, to jego ataki już nie. Uciekanie przed nimi na boki albo do tyłu nie miało sensu, próba zablokowania ich zaś niekoniecznie zakończyłaby się sukcesem, w związku z czym Morgana wybrała oczywistą opcję i poderwała się w powietrze. Poruszała się po skosie, jednocześnie w górę i do tyłu, chcąc osiągnąć taką wysokość, aby nie tylko nie dosięgły jej widoczne już kolce, ale i nie zaskoczył jakiś niespodziewanie dłuższy.
Morgana nie czekała na następne posunięcia przeciwnika. Wyciągnęła prawą rękę przed siebie i wystrzeliła z dłoni pocisk energii o średniej mocy. Chciała zobaczyć jakie efekty da czysta magia, aby na ich podstawie zdecydować się na typ ataków... Bo miała jeszcze z zanadrzu parę innych sztuczek. Kobieta była gotowa lawirować w powietrzu, aby uniknąć wymierzonych ku niej ciosów, a choć jej uwaga skupiała się na strażniku, to starała się również obejmować wzrokiem jak największą część gruntu, z którego mogło się coś ku niej wysunąć.