Knowhere

Niewiele istot na świecie wie czym są The Celestials, ani jak to się stało że głowa jednego z nich dryfuje sobie bezpańsko po kosmosie, ale Knowhere, bo tak się to miejsce nazywa od dawien dawna stanowi dom dla wielu istot, głównie ras Kree, Skrul, Badoon, Phalanx, Shi'ar ale też wielu innych, z najdziwniejszych zakątków galaktyki.
Knowhere położone jest na samym końcu znanego wszechświata. Za nim znajduje się już tylko niezbadana część kosmosu, wśród której nie sposób zaobserwować planet, gwiazd, czy innych ciał niebieskich. Do tej pory niewiele ekspedycji udawało się w tamtym kierunku, a jeszcze mniej wróciło, tylko po to żeby zdać raport o braku jakichkolwiek postępów. Dlatego baza ta często odwiedzane jest przez wszelkiego rodzaju naukowców, chcących badać ten fenomen. Przez dłuższy czas baza powoli dryfowała w stronę nicości, ale na szczęście Rocket Raccoon znalazł sposób na wykorzystanie drzemiącej w niej energii Celestiali i opracował sposób poruszania bazą. Z czysto nawigacyjnych powodów, Knowhere zostaje tam gdzie jest na wszystkich mapach, używając mocy tylko i wyłącznie na kompensację przyciągania pustki. Nikt nie jest pewien skąd czerpie się ta energia, ani ile jej jeszcze zostało, lub czy jest właściwie wyczerpywalna, jednak od dłuższego czasu służy jako alternatywne źródło energii wielu systemów planety. Największy cud techniki Knowhere, sieć teleportacyjna, również czerpie z uśpionej mocy bazy. Sieć ta ma dosłownie "universalny" zasięg, mogąc przenieść dowolną liczbę osób, czy towarów do dowolnego miejsca we wszechświecie. Ostatnią przedziwną właściwością Knowhere jest to, że tak jak żywe Celestiale porozumiewają się między sobą, tak za pomocą ich energii, baza również może nawiązać z nimi kontakt. Na ogół nikt nie próbuje tego wykorzystywać, jednak zdarzało się że mieszkańcy bazy porozumiewali się z Celestialami dla obopólnych korzyści.

Stopa życiowa Knowhere jest raczej niska, ale jego mieszkańcy cenią sobie wolność, jakiej nie znaleźliby na innych planetach. Kwitnie tu hazard, przemyt, a nikt też specjalnie nie ukrywa, że jeżeli gdzieś poszukiwany jest jakiś pirat, istnieje spora szansa że jest właśnie tutaj. Szefem sił ochrony bazy jest Cosmo, ziemski pies wysłany w ramach programu lotów kosmicznych w niezbadane odmęty wszechświata. Zanim jego pojazd dotarł na Knowhere, dzięki promieniowaniu kosmicznemu zyskał ponadprzeciętny intelekt, oraz zdolności do telepatii. Wielu kosmicznych bohaterów, takich jak Nova, lub "Strażnicy Galaktyki"® obrało sobie to miejsce za siedzibę.

Sprawę "najlepszego pilota w galaktyce" Richard wolał przemilczeć. Nie uważał, żeby szop kłamał, ale nie można zapomnieć o tej... odrobinie szaleństwa, która w nim tkwiła. Pozostawało mu mieć nadzieję, że Grootowi uda się nad nim zapanować, zwłaszcza, że mieli podróżować z użyciem Nova Force, co mogło być niebezpieczne.
Gdy grupa dotarła na dach statek już na nich czekał co nie ukrywając go ucieszyło. Nie musieli tracić zbyt wiele czasu na czekaniu co było zdecydowanie na plus. Z lekkim uśmiechem obserwował minę futrzaka, które prędko ruszył do statku analizować jego parametry. Postanowił pozostawić mu tę działkę, a w razie potrzeby wspomóc go Worldmindem. Wiedział jednak, że ta opcja zapewne okaże się zbyteczna, bo o Raccoonie można było z pewnością powiedzieć, że znał się na statkach kosmicznych. Sam postanowił w tym czasie załatwić pewną bardzo ważną sprawę. Strzelał, że Strażnicy już to zrobili, ale on nie miał głowy, a nie zrobienie tego ruchu mogło być głupotą.
Bez większego zastanowienia odszedł kilka kroków od statku i włączył swój komunikator łącząc się z Imperium Kree. Ostatnim razem to on pomógł im, więc wierzył, że zechcą się odpłacić. Przekazał im wszystkie dostępne informacje. O krysztale oraz zagrożeniu, jakie ze sobą niósł oraz o ataku na Knowhere i potrzebie pomocy militarnej. Wierzył, że fakt iż Strażnicy mogą pomóc zaradzić kryzysowi jeśli odzyskają stację zmotywuje ich dodatkowo do działania.
Gdy wszystko było już gotowe podszedł do statku i używając komunikatora w hełmie skontaktował się ze...  Strażnikiem 3.
- Podążajcie za mną. Musimy się oddalić na tyle, żebym nie zniszczył przypadkiem tego lub innego kawałka planety. - rzekł po czym raz jeszcze zerknął za siebie, na Avengers Tower, gdzie znajdowała się Gamora po czym skupił wzrok na niebie i wystartował.
Gdy w końcu znaleźli się w dostatecznie dużej odległości, aby otwarcie bramy niczego nie uszkodziło skupił swą moc i z pomocą wyliczeń Worldminda przygotował się po czym użył mocy i otworzył portal, który posłał potężną falę uderzeniową w przestrzeń. Rider celowo oddalił się od zastępczego statku Strażników, żeby nie znaleźli się w centrum fali.
- Trzymajcie się blisko mnie i nie róbcie niczego bez mojej zgody. Powiem Wam, gdy będziemy blisko celu. - rzekł po czym spojrzał na Ziemię. Jeśli zawiodą nie będzie powrotu, nikogo do niczego. Nie mógł zawieść Wszechświata.
-Mamo, tato... uratuję Was. - pomyślał, po czym wleciał w portal.

W czasie podróży trzymał się z tyłu Strażnika 3, aby mieć na niego oko. Wolał mieć pewność, że statek nagle nie zacznie się rozpadać w drobny mak, a jeśli zatrzymać podróż. Musieli dotrzeć tam żywi. Powoli podkręcał tempo aż w końcu osiągnęli pełen potencjał czyli dziesięciokrotność prędkości światła. Gdy Worldmind poinformował go, że zbliżają się do celu zaczął zwalniać, aż w końcu dotarli na miejsce. W sporej odległości od bazy, na tyle, żeby nie można było dostrzec ani ich ani tym bardziej bramy.
- Jesteśmy na miejscu. Nie przetransportowałem nas zaraz przy Knowhere, gdyż nie wiemy, co nas tam czeka. Bądźcie gotowi. Nie komunikujcie się z bazą ani nikim innym. Mogą przechwycić sygnał i wykryć naszą obecność. - rzekł po czym używając jednej z opcji swego hełmu spróbował spojrzeć na Knowhere (coś jak lornetka, ale podrasowana) i zorientować w sytuacji.

Testując możliwości manewrowania nowego pojazdu Rocket usłyszał wiadomości Quilla, które właśnie wysyłał przez systemy komunikacji. - Teraz dowiemy się czy komuś rzeczywiście na nas zależy. - podsumował krótko. Nagle coś szopa olśniło. - Zaraz? To ty masz ojca? To znaczy, jasne że masz, ale do tej pory jakoś się nim nie chwaliłeś.
Akurat gdy Peter skończył i przysiadł się koło niego na stanowisku drugiego pilota w urządzeniach pojawiła się wiadomość od nowy. Rocket przestawił kilka przełączników i głos Richarda rozległ się po kokpicie.
- Przyjęliśmy, bez odbioru. I tak nie będzie tam nic ciekawego do zwiedzania. - odparł Novie na jego instrukcje. Musiał wtrącić swoje trzy grosze, ale tak czy siak ufał Richardowi i nie miał zamiaru podważać jego autorytetu w podróżach przez bramy.
Widok samego przejścia robił wrażenie. Rocket nigdy nie miał przyjemności podziwiać ich z tak bliska. Już samo otwarcie portalu dało się odczytać na licznikach pojazdu, a co dopiero wycieczka przez środek. Wycelował w bramę zaraz za Richardem, gdy Peter zaproponował zmianę w jego okrzyku.
-Świetne! - powiedział z absolutną pewnością - Kto jest za? Groot. Podnieś na chwilę ręke. - swoją łapkę też podniósł do góry. Niezależnie od reakcji Draxa dodał. - Czyli przegłosowane. Gam nie ma, czyli się wstrzymuje. Mamy nowy oficjalny okrzyk.
W tym czasie wlecieli już w bramę Nova Force. Statkiem zatrzęsło i nie przestawało aż nie wylecieli po przeciwnej stronie. Urządzenia nawigacyjne wariowały jak szalone, a poziom integracji tarcz cały czas odczytywał wysokie przeciążenia. Wysokie, ale na szczęście w przewidywanej normie. Wskazania prędkości też prawdopodobnie nie były w żadnym stopniu wiarygodne. Utrzymanie kursu wcale nie było rzeczą łatwą, bo dziwne siły cały czas wpływały na statek niemal losowo ze wszystkich stron i Rocket cieszył się że ma ze sobą drugiego pilota, który byłby w stanie mu pomóc.
W końcu jednak wyrzuciło ich po drugiej stronie. - Dobra myśl. Wyciemniam nas. - odparł Novie gdy znowu odezwał się przez radio. Wyłączył wszystkie zbędne urządzenia zmniejszając pobór mocy do minimum. Zostawił tylko maskowanie, oraz komunikację bliskiego zasięgu, aby wciąż mieć kontakt z Richardem. W oddali widać było światła bazy, oraz kilku dziwnych świecących punktów.
- Pozostaje nam czekać - powiedział zarówno do Novy jak i do ludzi w środku. - Jak tylko się zacznie wykorzystujemy pierwszą okazję. Naszym priorytetem będzie dostać się do centrum Kontroli. Nie ukrywam, może być ciężko. - W międzyczasie Rocket przejrzał aparaturę pojazdu czy istniały na niej jakieś niewykrywalne (może optyczne, co za archaiczna technologia!) sposoby na sprawdzenie co się dzieje w bazie. O ile się orientował Fantastyczna Czwórka była ziemską ligą odkrywców, więc aparatury pomiarowej powinno nie brakować. Jeśli nic takiego na okręcie nie było oddał Quilowi na chwilę stery i poszedł na tył pojazdu się dozbrajać. Trochę mogło mu to zająć.

Rocket nie zdążył przytłoczyć nawet połowy swojego uzbrojenia, gdy wewnątrz kokpitu rozbłysła niewielka kontrolka. Nie byłaby ona może niczym szczególnym i zniknęła w morzu sterowania Kokpitu, gdyby nie fakt że wiele z systemów zostało wyciszonych w celu oszczędzenia emisji energii.
- JESTEM GROOT! - zwrócił też na nią uwagę stworka drewniany olbrzym. Rocket zaklął tylko pod nosem  i wrócił szybko do kokpitu. "KURS KOLIZYJNY!" nie brzmiało szczególnie dobrze.
- Quill. Jaka szansa że twój ojciec już do nas leci? - zapytał nie licząc zbyt bardzo na dobre wieści. Czasu było niewiele, a szans mało. Przy odrobinie szczęścia nie spodziewają się tak małego statku i są nastawieni na szperanie promieniowaniem większej skali. Jeżeli schowają się w otaczającym bazie złomie i ograniczą emisję ciepła do absolutnego minimum jakoś się schowają.
Możliwie nie gnając ruszył przed siebie w stronę najbliższej chmury kosmicznego złomu. - Rich, pilnuj mnie, bo nie mam pełnego osensorowania. Widzisz czy te statki mają jakieś oznaczenia? - Możliwie płynnie wymanewrował między unoszącymi się w próżni kawałkami blachy. - Jeśli nas nakryją - odezwał się ostatni raz do Novy. - walnij dwa razy w blachę. Dajemy od razu w długą. Na razie nas gaszę. - i po odpowiedzi kompana wyłączył systemy bliskiej komunikacji. Zmniejszył temperaturę do niezbędnego minimum, a nawet sporo poniżej, licząc na to że nie będą musieli długo czekać. Zgasił również wszystkie światła i możliwie zbędne źródła ciepła, aby jak najbardziej upodobnić ich statek do otaczającego ich złomu. W oczach rakieta dowolny statek z ziemi spełniał już ten warunek, ale ich pogoń może być innego zdania. - Wszyscy zakładać skafandry! - rzucił załodze. - Jeżeli zaraz nie zrobi się tu naprawdę chłodno, to chwilę później może zrobić się gorąco. - Szybko zabrał się za wkładanie swojego skafandra, zanim temperatura zbytnio nie opadła. Przy odrobinie szczęścia wrogie okręty pomyślą że załoga jest martwa.
Zostało tylko czekać. W absolutnych ciemnościach, w niskiej temperaturze wnętrze statku bardzo przypominało pustkę kosmosu. Może obce statki po prostu ich miną. Może zaraz pojawi się cudowny tatuś Star-lorda i okręty będą potrzebne gdzie indziej. Ale może nie, dlatego Rocket szykował się cały spięty na dwa uderzenia od Novy, aby jak najszybciej przerzucić moc w silniki i resztę systemów pilotażu i wyrwać się pogoni. Gdyby do tego doszło ruszyłby przed siebie po dotychczasowej orbicie statków, które by ich goniły. Nie chciał zanadto oddalać się od bazy. Jeśli ich wsparcie się pojawi, może dadzą im spokój. Jeśli nie to cóż. I tak nikt z obecnych nie należał do rodzaju, który się wycofuje.

Rider uśmiechnął się pod nosem na gadaninę Rocketa. Jak zawsze szalony i pełen energii, nawet w takiej chwili. Co prawda było to raczej spowodowane jego lekką nadpobudliwością, a nie optymizmem co do powodzenia misji, ale lepiej się nad tym nie zastanawiać, a skupić na podróży, co też zrobił.
Będąc już na miejscu mężczyzne zaniepokoił brak jakichkolwiek sygnałów energetycznych czy informacji sieci komunikacyjnej. Z racji tego, że znajdowali się blisko Knowhere było to co najmniej niepokojące i nienormalne. To miejsce tętniło życie, a martwi cisza nie zapowiadała nic dobrego.
W przekonaniu tym upewniło go przybliżenie całej sytuacji (w tej chwili był wyjątkowo zadowolony z tego, jak skuteczne było jego wyposażenie) z pomocą swojego hełmu.
Jedno wielkie pobojowisko, właśnie tak można by to nazwać. Setki wraków, wyłączona stacja, ktora wydawała się być przez to martwą, nie zapowiadało się to dobrze. Zwłoki mieszkańców placówki oraz zapewne wraków pojazdów, które dryfowały(?) pomiędzy różnymi innymi obiektami. Zastanawiał się nad przesłaniem obrazu do Straznika 3, ale Rocket wyłączył zasilanie statku co z jednej strony mogło być niebezpieczne z racji braku możliwości szybkiej komunikacji, ale jak się zaraz okazało było niezwykle trafne. Cała ta flota robiła na Novie wrażenie. Spróbował wypatrzeć jakiekolwiek symbole, które mógłby dla niego rozpoznać Worldmind (tutaj, tak jakby co uznajmy, że go o to poprosił, żeby nie było niedopatrzeń). Wszystkie informacje były teraz na wagę złota, ale nie mógł zapomnieć o patrolu, który ewidentnie zbliżał się w ich stronę. Co prawda nie miał pewności, czy ich odkryli, ale i tak nie mogli ryzykować. Z tego właśnie powodu uderzył kilka razy w burtę statku. Na tyle ostrożnie, żeby jej nie uszkodzić, ale i na tyle mocno, żeby go usłyszeli. Sam na razie utrzymywał stałą pozycję i obserwował zbliżające się powoli pojazdy. Miał nadzieję, że Rocket nie odpali zbyt dużo sprzętu, gdyż zwiększyłoby to szanse na ich wykrycie. Tak samo było z komunikacją. Cóż... pozostawało mu czekać i modlić się, że Quill poszedł już po rozum do głowy i przestanie strzelać fochy, żeby pilnować poczynań Szopa.

Odkładając urządzenie komunikacyjne Quill miał minę poważną prawie jak podczas rozwiązywania krzyżówek. Prawie nie zauważył pytania swojego przyjaciela. - No wiesz. Nie żeby było się czym chwalić - Starlord nieszczególnie przepadał za swoją rodową spuścizną. - Jest jak każdy bogaty ojciec. Nadęty, bogaty, despotyczny, bogaty i nadęty. - wzruszył ramionami. - I za wszelką cenę chce posadzić mnie na ... - nie zdążył dokończyć, bo wrażenie przelatywania przez portal Novy dosłownie odebrało mu mowę.
Gdy już wypadli z portalu skinął tylko głową na słowa Richarda i Rocketa, rozsiadł się wygodniej w fotelu, wywalił nogi na kokpit i nałożył na uszy słuchawki. Zrobił to głównie żeby reszta załogi nie zobaczyła jak bardzo się tremował. Dużo łatwiej było zgrywać objazdowych bohaterów, niż bronić własnego domu. Jeśli zawalą tę sprawę, to po całości. Nie będzie nawet dokąd uciekać. Te i inne myśli krążyły po jego głowie, gdy wpatrywał się w stronę oddalonego Knowhere.
Nagłe poruszenie sprawiło że niemal spadł z fotela. Pozbierał się szybko i podbiegł do strojów rzucając je kolejno Rocketowi i Draxowi. Futerkowy nie żartował na poważne tematy. O ile sobie przypominał, Rocket rzadko żartował. Racja, wielu ludzi tak często odbierało jego słowa, a gdy zaczynał robić swoje było już często za późno. Dlatego wiele nie myśląc wpakował się w swój kombinezon.
Nie wrócił jednak na swoje miejsce, ale zajął pozycje przy komunikacji przepiętej z Milano. Rocket spokojnie da sobie radę samemu. W tym statku i tak nie było wiele do roboty dla drugiego pilota. Zamiast tego postara się zdobyć trochę informacji. Podsłuchiwanie wrogiej komunikacji zdawałoby się jej najpewniejszym źródłem. Nie był pewien czy ustawienie nasłuchiwania ich nie zdradzi, więc na wszelki wypadek poczekał, aż zostaną wykryci. Jeśli nie zostaną, to hej, tym lepiej dla nich.

Rocket był tak zapatrzony i skupiony że nie zauważył że Quill rzuca mu jeden ze skafandrów i przez chwilę kostium przesłonił mu całą widoczność. Szamotanie się nie było najlepszym pomysłem, więc koniec końców wydostanie nie obyło się bez pomocy Groota. W kokpicie maszyny wybuchł niewielki rozgardiasz gdy wszyscy szybko przywdziewali stroje nie wątpiąc ani chwilę w słowa szopa. Oczywiście wszyscy poza Grootem, który w wyniku niesamowitej fizjologii znosił warunki kosmiczne mniej więcej tak jak spacer po parku. Czyli bardzo ochoczo. Drzewiec przyglądał się więc teraz spokojnie poczynaniom swoich towarzyszy z nieodzownym uśmiechem na twarzy.
Rocket nie zdążył jednak nawet do końca wciągnąć spodni gdy po pancerzu statku zadudniły umowne uderzenia. Sygnał od Novy że zostali namierzeni. Rocket rzucił tylko zduszonym przekleństwem z samych krańców znanego wszechświata, po czym złapał za konsoletę i z wprawą człowieka który od urodzenia lata tym pojazdem błyskawicznie postawił na nogi wszystkie systemy i z werwą wystartował przed siebie.
Był święcie przekonany ze pogoń już za nimi leci, dlatego nie żałował mocy statku. Liczył na to że być może część pogoni uda się zgubić w gruzowisku. Dopiero gdy już jako tako opuścił pole martwych okrętów mógł i nie musiał być aż tak skupiony na manewrach zerknął na radar i zobaczył że pogoń jest jeszcze dość daleko. Nie miał jednak czasu zastanawiać się jak to się stało, bo po chwili wystrzelił do nich jeden z okrętów orbitującej floty. Pocisk wielkości ich pojazdu, albo i większy przeszył pustkę i pognał w ich stronę. Rocket momentalnie przekierował moce pomiędzy napędami głównymi, statecznikami i innymi, aby niemal w miejscu zmienić tor lotu o prawie dziewięćdziesiąt stopni. Wcześniej zauważył na sensorach pocisk, więc mieli szansę go uniknąć, ale prawdopodobnie myśliwce szybciej ich dogonią. Gdyby statek nie miał grawitacyjnego zabezpieczenia przed przeciążeniami pasażerowie lataliby po niej niczym po beczce śmiechu, zwłaszcza ze Quill nie był zapięty jak reszta w fotelu.
Całe szczęście że nie musiał wszystkiego robić sam, a pojazdy Fantastycznej Czwórki przystosowane były wręcz do czteroosobowych załóg.
- Jasna cholera, wystrzelają nas jak badoońskie pluskwy! - krzyknął gdy (Jeśli) pocisk ich minął. - Quill, przestań grzebać przy tamtej zabawce i skacz do dział. Zaraz się z nami zrównają! Pokaż Richowi ze strzelasz nie tylko fochy! Drax, pomożesz mu? Groot, potrzebuję cię tutaj. Pomagaj mi w algorytmach obliczeniowych. Zaznaczaj potencjalne cele. Postaraj się rozpracować ich szyk, ja będę zajęty. - wskazał drzewcowi konsoletę obok siedzenia głównego pilota.
-Jestem Groot- odpowiedział zaskakująco kolos. Zasalutował i zajął wskazane miejsce.
Rocket nie chciał zbyt bardzo oddalać się od Knowhere, żeby nie przegapić dobrego momentu na podejście do lądowania. Dlatego starał się poruszać po orbicie stacji, prostopadłej do dotychczasowej orbity patrolujących okrętów. Może uda im się schować przed ostrzałem po tamtej stronie. Nie żeby zmuszanie wroga do strzelania PRZEZ BAZĘ było czymś pożądanym. Niestety odsieczy nigdzie jeszcze nie było widać, a jeśli jakieś jednostki opuszczą bazę i skierują się w ich stronę nie będzie kusił losu i odbije w stronę czarnego kosmosu. Lepiej żyć dzisiaj, żeby kopać tyłki jutro.
Widział na ekranie położenie i postępy Novy. Jeśli do tej pory lecieli razem, to szop momentalnie odbił w innym kierunku. Miał nadzieję że nova rozpozna znany im manewr i załapie o co chodzi. Jeśli Rich odbije w przeciwną stronę, a myśliwce wroga się rozdzielą, to zatoczą półkole i lecąc sobie na przeciw postarają się ostrzelać sobie nawzajem ogony.
Zapowiadała się kupa frajdy...


Sytuacja wyglądała coraz bardziej tragicznie, gdy nagle, z wyczuciem porównywalnym do kawalerii konnej wczesnych Stanów Zjednoczonych, wyszedł z nadprzestrzeni pierwszy okręt dowodzenia grup uderzeniowych imperium Kree. Jego wielkość była imponująca, choć nie był nawet w połowie tak ogromny jak kolosalne okręty najeźdźców. Chwilę potem zaraz za nim w szyku zaczęły materializować się pozostałe jednostki, widocznie mniejsze od okrętu flagowego. W sumie imperium Kree wysłało kilkanaście jednostek w odpowiedzi na wezwanie o pomoc ostatniego członka Nova Corpse. Standardowa grupa uderzeniowa, jaką imperium wysłałoby do obrony, lub pacyfikacji mniejszych, lub mniej zaawansowanych systemów gwiezdnych.
Gdy tylko znaleźli się w obszarze Knowhere porzucili szyk konwoju, aby lepiej rozmieścić swoje jednostki. Ze okrętów wystartowały mniejsze myśliwce, a także cięższe kanonierki. Wszystko wyglądało na to że niedługo rozpocznie się pełnoprawna bitwa.
- Richardzie Rider. - Odezwało się bezpieczne połączenie zarówno w pojeździe strażników, jak i hełmie nowy. - Melduje się Harad Oskarżyciel. Zostałem wyznaczony przez Najwyższą Inteligencję do asystowania w działaniach militarnych regionu Knowhere. To będzie zaszczyt walczyć u boku żołnierza Nova Corpse. Czy macie jakiś plan ataku?
Batalion wcale nie próżnował w oczekiwaniu na odpowiedź Novy, tylko zajmował pozycję. Większość sił skupiła się na bliższych okrętach wroga, mając też na uwadze te stacjonujące wokoło bazy. Widocznie odsiecz chciała jak najbardziej wykorzystać to że chwilowo siły wroga są podzielone. W stronę strażników została wysłana zaledwie garstka myśliwców, aby pomóc im poradzić sobie z pogonią.
Okręty szykowały broń, myśliwce formowały szybko eskadry. Kree nie bagatelizowali swojego wroga, zwłaszcza że na pierwszy rzut oka zdawał się bardzo potężny. Jeśli strażnicy poradzą sobie ze swoimi przeciwnikami, te kilka myśliwców wysłanych im do pomocy dołączy do ich eskorty.
Niewiadomym pozostało czy imperium Kree znało tego wroga, oraz co ważniejsze, czy wiedziało jak z nim walczyć.
Nigdzie też nie było jeszcze śladu po siłach Shi'Ar, czy Spartaxu.

Nie zwrócił wcześniej uwagi na to, by ich nowy statek posiadał własne uzbrojenie, więc rozkaz Rocketa nieco go zaskoczył. Nawet jeśli, to czy ludzka technologia cokolwiek wskóra w starciu z nieznanym zagrożeniem? Wpatrywał się w Rocketa licząc, że ten doprecyzuje wcześniejszą wypowiedź, a gdy ten nie prawdopodobnie nie dostrzegł zagubienia wojownika, Drax zerknął pytająco na Quilla. Trwał w tym stanie przez krótszą chwilę, ale ostatecznie odpiął trzymające go w fotelu pasy rozglądając się za czymś co mogłoby wyjaśnić mu kwestię tego, gdzie znajdują się te działa, o których wspomniał szop.  
-  Nie zabij nas, Rocket. – zwrócił się do manewrującego pojazdem i starającego się znaleźć jakieś wyjście z beznadziejnej sytuacji, w której się znaleźli po przybyciu w okolice Knowhere. Pomyśleć, że to oni mieli być tymi, którzy zajmą się ratunkiem mieszkańców stacji. Tymczasem wpadli w kłopoty i tylko olbrzymia dawka szczęścia może pomóc im się z tego uratować. –  I gdzie ty tu do cholery masz te działka? – spytał się wreszcie, by po otrzymaniu odpowiedzi jak najszybciej móc przejść do działania. Statek specjalnie nie przypominał tych, które widywał podczas swoich kosmicznych wojaży i nie można było wykluczyć tego, że odpowiedź na to pytanie Drax miał cały czas przed sobą. W innych okolicznościach pozostali mieliby pewnie z tego niezły ubaw.

Ku niezadowoleniu Ridera nie udało mu się wypatrzeć żadnych symboli, a więc przeciwnik nadal pozostawał nierozpoznany. Pozostawała jeszcze nadzieja, że Worldmind zdoła poznać je po strukturze, ale jak na razie nic tego nie zapowiadało. Odkrycie ich obecności skutecznie uniemożliwiło mu dalsze narzekanie, które musiał zamienić na gotowość bojową. Myśliwce, które leciały w ich stronę oraz wielki pocisk nie stanowiły raczej ciepłego przywitania. Przez myśl przemknęło mu zastanowienie jak to się właściwie stało, ale nie mógł się na tym skupić chociaż podejrzewał samego siebie.
Brak jakiejkolwiek próby komunikacji upewnił go dodatkowo w tym, że przeciwnik zamierzał najpierw zaatakować, a później ewentualnie zadać pytania. W pewnym stopniu nie miał nic przeciwko, już dawno nie doświadczył tego typu zabawy. Na Ziemi niestety ograniczał się do przeważnie do zwykłych, nudnych przeciwników. Niestety, co naprawdę go bolało nie mógł poświęcić tej sprawie tyle czasu, ile by chciał, gdyż nad głową cały czas wisiał mu kryształ, który w każdej chwili mógł zacząć zasysać cały Wszechświat.
Widząc jak statek rusza z kopyta przed siebie uśmiechnął się lekko pod nosem, a następnie nie tracąc czasu ruszył za nim. Co prawda korciła go trochę szarża na te cztery myśliwce, które nie wydawały mu się wielkim zagrożeniem, ale mogło do nich dołączyć zaraz znacznie więcej posiłków oraz kolejne pociski, a w całej tej sytuacji, gdzie tak naprawdę nie wiedzieli co się dzieje, a wsparcia nie było widać wolał się nie rozdzielać. Z tego właśnie powodu pomknął za przyjaciółmi, gdzie lecąc z nimi ramię w ramię w ten sam sposób robiąc unik przed pociskiem, którego promieniowanie radiacyjne czuł już z daleka. Cały czas miał nadzieję, że jego "przyjacielowi" uda się rozpoznać cokolwiek z tych wszystkich rzeczy.
Z tego lekkiego zamyślenia i analizowanie jakichś strategii co do tej sytuacji wyrwało go nagłe odbicie Rocketa, które od razu rozpoznał. Niemal w tej samej sekundzie odbił w drugą stronę, a jeśli myśliwce na to poszły bądź też skupiły się na jednym z nich miał zamiar zatoczyć półkole, aby następnie skumulować swą moc i lecąc naprzeciwko druhom ostrzelać jego "ogon". Co dalej? Cóż, wszystko zależy od tego, jak wyjdą im dotychczasowe działania.

Gdy w końcu pojawiło się wsparcie od Imperium Kree Nova nie mógł ukryć uśmieszku. Głos, który usłyszał w głośnikach wprowadził go w stan lekkiego zadowolenia, gdyż ich sytuacja uległa nagłej poprawie. Oczywiście nadal musieli być ostrożni, gdyż pycha mogła sprawić, że niedługo staną się częścią obecnej dekoracji okolic Knowhere. Z drugiej strony nie mogli poświęcić na to zbyt wiele czasu, gdyż ten ich cóż, po prostu naglił. Bardziej skupiony teraz na krysztale niż na bazie postanowił pozostawić plan Quillowi oraz Rocketowi, a samemu pomóc w jego wykonaniu udzielając ewentualnie jakichś rad co do ich pomysłów. W końcu to był ich dom.
- Witaj Haradzie Oskarżycielu. To zaszczyt walczyć u Twego boku. Tym razem jestem jedynie sojusznikiem Strażników Galaktyki i to oni przedstawią Ci plan działania, w którym postaramy się im pomóc, ramię w ramię. – rzekł po czym zwrócił się już do załogi Strażnika 3 – Quill, Rocket. Jaki macie plan działania? - dodał i zamilkł tym samym oddając im głos.

Gdy strażnicy pojawili się w końcu w wyznaczonych przez obliczenia komputera pokładowego koordynatach, wszystko zdawało się iść zgodnie z planem. Nie czekała tutaj na nich żadna uzbrojona eskorta, ani dziesiątki luf skierowanych w ich kokpit. Jedyne co mogło im w tej chwili zagrażać, to ukłucie winy, że za taki a nie inny krajobraz tego miejsca odpowiedzialni są również w sporej części oni sami.
Gdy jednak już na zwykłych silnikach podlatywali w stronę stacji, rzeczy przestawały wyglądać na normalne. Obecność zakłócaczy sygnału wyraźnie zmartwiła zwierzaka. Z początku pomyślał że to więcej sygnałów ratunkowych od ocalałych, ale chmura była zbyt wielka i losowa. Tłumiki mogły też być tutaj od czasu poprzedniej akcji, gdzie używano podobnej technologii, ale nie było żadnego sensu ustawiać ich na tak długie działanie. Ostatnio byli tutaj ponad tydzień temu terrańskiego czasu. Oczywiście o ile wrogowie nie opuścili jeszcze stacji…
Opcja ta była w końcu bardzo prawdopodobna. Rocket nie chciał mówić jej na głos, aby nie zapeszyć i nie wywoływać niepotrzebnej paniki. Zastrzygł tylko uszami i skupił się na aparaturze.
- Jestem Groot. – wyraził za niego te same obawy jego przyjaciel.
Nie potwierdzi się tego jednak lepiej, niż dzięki nowemu wynalazkowi Rocketa. Torpedy skanujące znalazły się już w łuzach wystarczyło je tylko odpalić.
- Ptaszki wyleciały. – Poinformował towarzyszy wyzwalając pociski.
Rakiety sunęły przed siebie wysyłając sygnał na temat zarejestrowanych przez siebie odczytów. Dzięki triangulacji punktów i czasów przecięcia bariery komunikacyjnej Rocket mógł jako tako określić jej granicę, oraz przebieg. Jego palce z łoskotem stukały o klawiaturę statku. Ilość danych dostarczanych przez głowice byłą wręcz zastraszająca. Nie wróżyło to niczego dobrego i szop nie tego się spodziewał. Musiał na szybko zastosować dodatkowe filtry, aby przetworzyć ten natłok informacji, ale wyniku spodziewał się jeszcze zanim algorytm rzucił na główny ekran wynik skanowania.
-Flark!
-GROOT!
Regularna bitwa. A raczej jej pokłosie. Czyżby kosmos nie był pełen bezdusznych ***ów i ktoś z własnej woli zainteresował się losem stacji? Może byli to po prostu łowcy złomu, choć ich technologia, oraz taktyka nie wskazywały na tak błahy powód ich wizyty. Jedno było pewne, szop żywił do nich większą sympatię niż do drani, którzy zniszczyli jego dom. Każdy kto stawał naprzeciw nich zasługiwał na przyjaźń strażników.
Pomimo zaskakującego osiągnięcia, jakim była jakakolwiek walka z najeźdźcą, nie poszło im o wiele lepiej od poprzednich próbujących. Rocket momentalnie zapragnął poznać sekrety ich technologii, ale jeśli czegoś w najbliższej chwili nie zrobią, to nie będzie nawet kogo o nią pytać.
Pozostały w jako takiej funkcjonalności okręt miał wyraźnie uszkodzone systemy napędu, nie mówiąc już o innych usterkach. Nie mógł samodzielnie opuścić pola walki i jedyne co pozostało jego załodze do utrzymywać się dostatecznie długo, by ktoś odebrał ich sygnał SOS. Na ich nieszczęście odebrali go na razie tylko strażnicy.
Na razie.
-Mój sprzęt! – krzyknął Rocket, gdy przez nieporozumienie jego sondy zostały zdetonowane. To tyle jeśli chodzi o „po akcji można je odzyskać”- Zapnijcie pasy. Trzeba jakoś pomóc tym gościom. Sami nie damy rady, ale oni wierzą, że ktoś do kogo nadają da. Tamci skubańcy tak wierzą w swoje urządzenia tłumiące. To my im pokarzemy jak praktyczne potrafią być naprawdę.
Rocket skierował Milano w stronę źródła głównego sygnału blokującego komunikację atakowanego okrętu. Całe szczęście wyglądało na to że nie stacjonują tam na razie żadne siły wroga. Nie leciał tam bezpośrednio, lecz po okręgu, lecąc jak to tylko możliwe pod osłoną flar zakłócających. Wyprostował kierunek dopiero gdy zaobserwował reakcję ze strony wroga, lub zbliżył się dostatecznie blisko źródła.
Planował szybką akcję. Chciał wyłonić się z zasięgu zakłócaczy, rozwalić generator sygnału i dać w długą zanim wrogie myśliwce zdążą się z nimi zrównać, lecz nie zawsze ma się to co się chce. Milano było szybką, w miarę mocną jednostką, ale na ogół było na niej roboty dla czterech osób. We dwoje z Grootem nie mogli wykorzystać maszyny w stu procentach. On sam obsługując silniki miał do dyspozycji zaledwie broń przednią. Groot , zajmujący jak zwykle stanowisko przy aparaturze sensorów wyciągnął jedną rękę w stronę stanowiska ogniowego Draxa. Nie było mowy o precyzyjnym sterowaniu, ale całe szczęście Rocket specjalnie zamontował zielonemu wojownikowi całą masę systemów wspomagających celowanie. Może przynajmniej posłużyć jako ogień zaporowy. Pozostałości po stacji i tak nie nadawały się już do niczego innego, więc ostatecznie można było korzystać z nich jak z zasłon. Do tego był jeszcze Nova.
- Rich. Byłbyś tak miły? Potrzebuję skrzydłowego. W okolicy centrum Knowhere znajduje się sygnał zakłócający. Rozwalimy go i pół galaktyki dowie się o tym ataku.

Pomimo faktu, że nie czekała na nich zasadzka Rider nie poczuł ulgi. Widok kosmicznego cmentarzyska boleśnie zakuł go w klatkę piersiową. Wiedział, tak samo jak Rocket, że jest to po części ich wina. Gdyby tylko rozplanowali wszystko to w jakiś lepszy sposób mogliby temu zaradzić albo przynajmniej ograniczyć straty.
Wraz ze zbliżaniem się do właściwej lokacji myśli te ustępowały, a ich miejsce zastępowały inne, nowsze. Sygnały, kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt, kilkaset. Zakłócacze. To wyjaśniałoby, dlaczego Worldmind nie potrafił zdobyć nowszych informacji. Powstawało jednak kolejne pytanie. Czyje to było dzieło? Czyżby najeźdźcy wciąż tutaj byli? Z jednej strony mocno go to zaniepokoiło, pamiętał w końcu ich ostatnie starcie. Z drugiej jednak wywoływało żądzę zemsty. Wiedział jednak, że nie może sobie pozwolić na kierowanie się gniewem. To była akcja ratunkowa, nie odwetowa.
Torpedy skanujące dały im nieco więcej światła na sytuację. Nova nie odzywał się ani słowem, z uwagę śledząc dane, które dostarczały im zabawki Rocketa, a które on sam cały czas analizował. Zdecydowanie nie wyglądało to zbyt dobrze, a wynik skanowania, który wyświetlił się na główny ekranie potwierdził jedynie ich przypuszczenia. Bitwa, co prawda wyglądało to bardziej na jej późny etap, ale wciąż trwała. Doskonale rozpoznawał jedną ze stron, to byli najeźdźy, którzy zniszczyli Knowhere. Druga jednak stanowiła dla niego zagadkę. Poprosił Worldminda, żeby spróbował je rozpoznać. Emblematy czy też inne charaktetystyczne cechy. Kosmiczny Komputer posiadał całą wiedzę Nova Corps, a więc istniała szansa, że coś mu powie. Zresztą. Nawet jeśli nie to jasnym było, komu powinni pomóc.
Cała sytuacja, która z każdą sekundą napinała się coraz bardziej, osiągnęła apogeum, gdy sondy zostały zniszczone, a zbieranie danych przerwane.
Rocket momentalnie wydał rozkazy, którym Rich postanowił się podporządkować. Obaj mieli doświadczenie w takich sytuacjach, a w tej chwili spór o prym był najmniej potrzebną rzeczą. Poza tym przekonywał go plan przyjaciela. Wtrącenie się bezpośrednio w potyczkę mogło jedynie zaszkodzić całej sytuacji. Piloci byli zdecydowanie zgrani, a dołączenie się nagłych "sojuszników" wywołałoby jedynie chaos w ich działaniach. O ile w ogóle potraktowaliby Strażników jako sprzymierzeńców.
Na słowa kapitana statku bez słowa ruszył w stronę włazu wyjściowego, a gdy wszystkie wymagane czynności do otworzenia go zostały wykonane wyleciał, zajmując pozycję przy Milano. Badając ich okolice starał się wykryć wszelakie jednostki, które znajdowały się w ich okolicy, żeby nie zostać przez nich zaskoczonym niespodziewanym atakiem. Gdyby tak się stało miał zamiar wystrzelić w nich uderzenia mocy, starając się, aby były to jak najpotężniejsze pociski. Tak szybko, jak to tylko możliwe, nie dając im możliwości manewru czy kontrataku. Ostatnim razem popełnił błąd próbując się z nimi bawić, tym razem nie miał zamiaru go powtórzyć. Obie strony mocno się od siebie różniły, więc nie istniało ryzyko, że pomyli zwykłe statki z istotami bio-energetycznymi. Oczywiście istniało ryzyko, że spotkają także tych pierwszych, którzy z miejsca uznają ich za wrogów. Zdawał sobie sprawę z tego, że trudno będzie im wytłumaczyć, że są w błędzie, ale wątpił, żeby miała nastać taka opcja. Gdyby znajdowali się tak blisko źródła zakłóceń próbowaliby je niszczyć zamiast urządzać zasadzki na mniejsze eskadry bojowe.

Strażnik Jeden zbliżał się po wytyczonej trajektorii do swojego celu. Im bliżej się znajdowali, tym bardziej szalała aparatura pokładowa, tak więc rozwiązanie przeszklonego kokpitu (za którym Rocket nie przepadał) na coś się przydało. Niestety w ten sposób do ostatniego momentu nie mogli być z Grootem pewni, do czego właściwie się zbliżają. Rosnące zakłócenia też w pewnym stopniu potwierdzały że lecieli we właściwym kierunku.
-Jestem Groot! - zakrzyknęło czujne drzewo, gdy tylko obiekt znalazł się w zasięgu strzału. Nie trzeba było wiele, wystarczyła krótka seria z Milano, by szumy przestały być problemem.
Gdy drzewiec wydawał z siebie okrzyk radości, Rocket zajęty był myślami czymś innym. Zdawało mu
się że wcześniej widział podobny zakłócacz na Knowhere. Jeden handlarz złomem próbował wepchnąć mu go za grubą gotówkę. Wtedy zwierzak nie spodziewał się że może działać tak dobrze. Być może był warty swej ceny. Co innego, że całe Knowhere zamieniło się w stertę kosmicznego gruzu, a ten szmelc zachował sprawność, pomimo wątpliwej wytrzymałości wykonania. Dało to strażnikowi do myślenia. Albo najeźdźcy zadali sobie trud aby przed zniszczeniem przewertować co wpadło im w łapy, albo już wcześniej wiedzieli dużo o bazie. W pierwszym przypadku istniała jeszcze nikła nadzieja, że ktoś przeżył. Druga oznaczała że mieli kreta. Tak czy siak obie opcje napełniały go jeszcze silniejszym postanowieniem rozwiązania tej sprawy.
Tak czy siak z nadajnika pozostał kosmiczny pył i atakowany okręt mógł z powodzeniem nadać w dal swoją wiadomość.
Problem polegał na tym, że poza tym Strażnicy niewiele mogli uczynić by bardziej pomóc atakowanym. Ostatnia potyczka z tymi obcymi nie przebiegła szczęśliwie i Milano potrzebowało potężnego przezbrojenia, jeśli miało jakoś wyrządzać krzywdę tym jednostkom.
Mimo to stanie w miejscu i obserwacja ostrzeliwanego okrętu męczyła nerwy i sumienie szopa.
-Jestem Groot...- przerwał ciszę kolos.
- Masz rację. Nie możemy. - odpowiedział kumplowi Rocket, po czym otworzył kanał komunikacyjny.
- Tu Strażnik Jeden. Za pięć minut dokuję w waszym hangarze. Dysponuję napędem FTL i jestem w stanie zabrać...
W pół słowa przerwała mu otwierająca się wyrwa w osnowie kosmosu. Rocket znał podobną technologię. Przypominało to tunel wymiarowy. Coś na kształt podróży nadświetlnych, tylko z równania prędkości eliminowano drogę, nie czas.
To co wypadło z wyrwy było jednak o wiele ciekawsze niż sam portal. Ordon. Rocket słyszał oczywiście o tym okręcie, jednak zakładał że większość to bajki. Na skali ewenementów galaktyki daleko mu było może do Nieskończoności, Wieczności, czy Beyondera, jednak kosmos lubił takie opowieści. Ostatni relikt rasy, która go stworzyła. Świadomy okręt toczący świętą niemal walkę z wrogami życia w galaktyce. Crimson Sunrise. Paradine Ordon.
Gdzieś na tej liście kosmicznych indywiduów widniał także Rocket Raccoon i jego przyjaciel Groot, jednak skala nie pozwalała na porównania.
Z jego pojawieniem zmienił się całkowicie przebieg walki. Zdawał się nie tylko wyrównać, lecz nawet lekko przechylić na stronę ocalałych. Gdy Ordon wyminął sprawnym unikiem pocisk z okrętu nieprzyjaciela, Rocket wspomniał jak podobny pocisk spalił ich ziemski statek, mimo że ominęli go z podobnej odległości. Ocalali ruszyli w bój za nowym dowódcą. Pytanie czy była to prawdziwa wiara w zwycięstwo, czy ostatni zryw spowodowany podniesionymi morale. Jednak udawało im się niszczyć jednostki nieprzyjaciela. Rocket za wszelką cenę musiał poznać jak to robili.
- Nieważne. Strażnik jeden prosi o pozwolenie dołączenia do formacji.
Nie był pewien czy uzyska pozwolenie, albo wręcz zakładał że mu odmówią. Chciał jednak pokazać że jest po ich stronie w tym konflikcie. Musiał nawiązać z nimi kontakt, by dowiedzieć się kim byli atakujący i jak z nimi walczyć.
Jeśli uzyska pozwolenie nie będzie tracił więcej czasu i dołączy do eskadry wokoło Ordona. Nie będąc pewnym na ile może pomóc nie będzie zbyt bardzo szalał. Raczej przyłączy się do mniejszych jednostek i postara się chronić im tyły. Miał nadzieję że z wzajemnością.

Rocket nie zastanawiał się długo nad podprowadzeniem Milano do hangaru. Szybko podał komputerowi otrzymaną trajektorię dokowania i zbliżył się do olbrzymiego kadłuba Ordona. Szansa na to że była to pułapka były dość niewielkie. Poza tym, gdyby teraz odmówił i zniknął, prawdopodobnie straciłby najlepszą okazję do dowiedzenia się kto właściwie stoi za atakiem na ich niegdysiejszy dom.
Wyminąwszy wrota hangaru, spostrzegł typowy dla wszelkiego rodzaju lądowisk gwar. Pomimo sporego rozmachu architektonicznego sala wydawała się pełna niczym mrowisko. Wszędzie kłębiły się pozostałe maszyny, organiczna, jak i robotyczna część załogi oraz... cywile?
- JESTEM GROOT! - zawołał radośnie drzewiec, wyglądając przez wizjery statku. Widok tylu ocalałych widocznie pokrzepił serce kolosa. Rocketa z resztą też, jednak futrzak zdecydował że nie będzie dawał tego po sobie poznać. Tym bardziej że zachowanie jednostek w hangarze przypominało trochę strażników na spacerniaku...
To niemal cud że przy takim rozgardiaszu znalazło się miejsce w którym można było swobodnie postawić Milano. Niestety był to jedyny przejaw wdzięczności załogi. Nigdzie nie czekał na niego żaden komitet powitalny. Po cichu liczył na mały oddział uzbrojonych strażników. Mały oddział uzbrojonych strażników nieczęsto oznaczał coś dobrego, jednak w tym przypadku szop poczuł się trochę zignorowany.
- Dobra, brachu. Rozejrzyjmy się. - rzucił do swojego kumpla i rozpiął wreszcie pasy fotelika pilota.
Na wszelki wypadek zabrał ze sobą jedynie pistolety laserowe. Paradowanie ze zbyt wielką ilością broni wśród tylu strażników i napięcia mogłoby się źle skończyć. Wszyscy byli dość poddenerwowani i nie potrzeba było dolewać oliwy do ognia. Poza tym Rocket byłby bardzo niepocieszony, gdyby jego własnoręcznie robione zabawki zostały zarekwirowane. Wychodząc całkowicie nieuzbrojonym czułby się jednak nago, a prawdę mówiąc pistolety w tym momencie nie stanowiły większego zagrożenia dla załogi statku niż szabla paradna. Opuścił rampę Milano i zszedł między ciżbę. Mimowolnie starali się unikać bezpośrednich kontaktów ze strażą. Gdy androidy spacyfikowały jednego z awanturników pogwizdując zwrócili się w inną stronę.
Przechadzając się między ludźmi rozglądali się na wszystkie strony. Rocket wlazł nawet na ramię Groota aby lepiej widzieć. Ożyła w nich rozpaczliwa nadzieja, że być może ktoś kogo znali ze stacji odnajdzie się nagle wśród ocalałych. Moondragon, Mantis, a nawet ta okropna Cynosure byłaby teraz miłym widokiem. Oczywiście istniała spora szansa, że oni sami również zostaną rozpoznani, a co więcej, obwinieni o upadek Knowhere. Rocket miał to szczerze mówiąc gdzieś. Pierwsza osoba, która rzuciłaby takie oskarżenia, poczułaby jego futerkowe pięści na nosie.
Strażnicy podchodzili do kolejnych grupek wypytując o losy stacji. Kiedy zaczął się atak? Jak przebiegał? Jak ocaleli obecni? Czy były jakieś ostrzeżenia? Co z systemami stacji? Czy ktoś widział najeźdzców?
Dopiero gdy strażnicy zostali obdarowani jakąkolwiek garścią odpowiedzi (lub gdy zanadto znużyli się szukaniem) zniecierpliwili się patosem obecnej sytuacji. Wciąż dociekliwie rozglądając się wokoło skierowali się w stronę posterunku straży przy drzwiach. Rocket musiał przyznać że nie spodziewał sie tutaj tak licznej załogi Norgathi. Nie zwykli oni pakować się w konfilkty zbrojne, które bezpośrednio ich nie dotyczyły. Wzruszył jednak ramionami. Nie należy określać jednostek pod kątem rasy.
Gdy strażnicy zwrócili już na siebie uwagę oddziału, Rocket zeskoczył z machającego strażnikom Groota i wzniósł dłoń w geście powitania.
- Jestem Rocket ze Strażników Galaktyki. Pilot "Strażnika I" Należałem do obrońców stacji, która znajduje... znajdowała się... - poprawił się z nutką smutku w głosie - ...w tym sektorze. Niestety mojej jednostki nie było tutaj w chwili ataku, a gdy przybyliśmy wraz z odsieczą było za późno. I zbyt niewielu... Czy mógłbym rozmawiać z waszym przedstawicielem? Mam wiele pytań.
Oczywiście mogli go olać, odesłać, albo poszturchać kolbami. Liczył jednak na to że ten minimalny dług wdzięczności, którego u niego zaciągnęli, wystarczy na krótką rozmowę.

Rocket zwykł prowadzić pełne wrażeń życie. W rutynie pogoni, strzelanin, „ratowania galaktyki” i dłubania we wszelkiego rodzaju sprzęcie niewiele czasu pozostawało na sen, a co dopiero na cokolwiek spoza tych dziedzin. Nic więc dziwnego że nie rozpoznał od razu avatara okrętu. Każdy w galaktyce wie kim jest na przykład Beyonder, lub Collector, ale niewielu wiedziało jak panowie właściwie dokładnie wyglądają. (Rocket niestety wiedział aż nazbyt dobrze). Do tego przez myśl mu nie przeszło, że Ordon pofatyguje się do nich swoim osobistym reprezentantem. Spodziewał się raczej że osoba przed nimi jest kimś pokroju podporucznika, lub kogoś podobnego rangą, kto ma już pewną moc decyzyjną, ale nie jest na tyle ważny, że może zajmować się takimi drobnostkami jak rozmowy z cywilami. Zmierzył więc jedynie nowoprzybyłego wzrokiem oceniając jego zdolności bojowe na A+, ale nie przywiązując do niego większej wagi. Fakt, nigdy wcześniej nie widział nikogo podobnego z jego rasy, ale kosmos jest przecież długi i szeroki.
Na gest wyciągniętej ręki Rocket zareagował w zupełnie błędny sposób. Dziękując w duchu że nie trafił na żadnego sztywnego bubka, sam wyciągnął rękę do stwora, aby ją pochwycić w geście powitana. Dopiero gdy jego ostatnie pistolety zniknęły, a on sam zastygł w dość niezręcznej pozie z wyciągniętą w powietrzu dłonią, zorientował się co się dzieje i poczuł się jak prawdziwy idiota.
- Jestem Groot.   – powiedziało uspokajającym tonem towarzyszące szopowi drzewo. Przyjaciel dobrze wyczuł moment, bo słowa te powstrzymały nikomu niepotrzebny wybuch agresji, którego Rocket był już dość blisko. – Jestem Groot. Jestem Groooot. Groot.   – kolos poczuł się nagle w roli reprezentanta dwójki i zaczął „tłumaczyć” ich aktualne położenie, elokwentnie gestykulując przy tym konarami.
Rocket tylko westchnął i udał się za drewnianym kompanem w kierunku wskazanym przez istotę. Wywody drzewca niezależnie od jego chęci nie zaprowadziłyby ich chyba jednak daleko, więc szop zdecydował się tłumaczyć drucha. Groot przyjął to z typowym dla siebie spokojem.
- Zaczynając od początku. Te torpedy… to znaczy pociski… rakiety… - zdecydował się w końcu na najmniej ofensywnie brzmiące określenie, choć nadal nie brzmiało to najlepiej. - …nie były nawet uzbrojone. Nie były nawet nabite. Używam ich w ramach sond obszarów osobliwości. Gdybyście ich nie zestrzelili, z chęcią bym je wam pokazał. Były pełne sprzętu pomiarowego. Nie najtańszego, jeśli już przy tym jesteśmy.  – tego że niemal kradzionego, pozwolił sobie już nie dodawać. – Może została mi jakaś na statku. Mogę wam ją oddać do rozebrania, jeśli mi nie wierzycie.
Kolejny poruszony temat nie był jednak tak łatwy do odpowiedzi, ani dla Rocketa, ani dla Groota. Kolos odczuwał na myśl o tamtej przygodzie tylko smutek i zawód. Szop natomiast od razu ogarnęła fala niegdysiejszej złości na własną niemoc przeplatana z poczuciem winy. Stwór mógł zapewne zauważyć że nie jest to prosty temat, bo obaj goście na chwile zamilkli.
- Lecąc nie znaliśmy siły napastników.  – zaczął w końcu powoli Rocket, wlepiając wzrok w ścianę, którą mijali. – Spodziewaliśmy się watahy bandytów. Zebraliśmy to co się dało tak szybko jak się dało. Jaka regularna armia atakuje stację handlowo-badawczą takimi siłami? Knowhere nie leżało przecież w żadnym strategicznym sektorze. Było politycznie neutralne.  – słowo „było” ledwie przeszło mu przez gardło.  – Zresztą wiesz co? Mam dość bycia oskarżanym o tamtą akcję! Ciekawe co ty byś zrobił, gdybyś dostał wezwanie ratunkowe z twojego domu, a sam utknąłbyś na jakiejś zapomnianej przez kosmicznych bogów planecie typu zero! Na pewno nie siedziałbyś na ogonie i czekał aż wieczność wie co by się z nimi stało! – wciąż nie mając pojęcia do kogo się zwraca, Rocket pozwolił sobie na jeden z typowych dla siebie wybuchów.
- Groot, Groot.   – drzewiec poczciwie poklepał szopa po głowie, co wyglądało niemal tak, jakby rodzic pocieszał swojego szkraba.
- Nie Groot! Nie mam nic więcej do powiedzenia. Gdybym miał jeszcze raz stanąć przed takim wyborem… na pewno nie siedziałbym na miejscu! Spójrz wokoło siebie! Ilu zostało ocalałych?!
Nagle inna myśl przebiła się do świadomości Rocketa. – Swoją drogą, dzięki.  – powiedział już spokojnie, widocznie skupiając się na tym co jest teraz. – Pewnie nie znaczy to dużo, ale nie mam zbyt więcej, co mógłbym wam oferować za pomoc. Wcale nie musieliście tu przylatywać, a jednak jesteście. Dzięki.
Te słowa kończyły wywód. Dalej szli w milczeniu, o ile Ordon nie kontynuował rozmowy. Jedynie Groot pochwycił wzrok awatara i z uśmiechem skinął mu powoli głową, na znak że również jest wdzięczny.

Rocket był odrobinę zawiedziony gdy okazało się że w pokoju przesłuchań nikt na nich nie czeka. Zmniejszało to znacząco szanse na dowiedzenie się odpowiedzi na nastręczające go pytania. Z drugiej strony Groot zdawał się być całkiem zadowolony z takiego obrotu spraw. Z doświadczenia zadawania się z Rocketem wiedział że im mniej zwracają na siebie uwagi, tym w mniejszych są tarapatach. Drzewiec zdecydował się jednak zachować tę myśl dla siebie. Obydwoje zajęli miejsce przy stole, co sprawiło że Rocket ledwo wystawał pyszczkiem nad blat, a Groot musiał mocno podciągać kolana. Galaxy's best.
Gdy stwór układał w głowie odpowiedź szop rozejrzał się po pomieszczeniu. Sale przesłuchań zwykle odzwierciedlały charakter prowadzonych w nich rozmów. Surowy wystrój, to surowy inspektor, zwykł powtarzać szop. To mogło mu powiedzieć czego się spodziewać. Obecność jakichkolwiek detali na których można by choć na chwilę zawiesić oko świadczyłaby że nie są tu z góry traktowani za winowajców. Pewnym wyjątkiem od tej reguły były wyjątkowo ostre detale porozwieszane na zakrwawionych stojakach. To raczej nigdy nie wróżyło dobrego.
-Czy on nazwał mnie szopem? - zapytał przyjaciela gdy tylko ich rozmówca zrobił pierwszą przerwę w wypowiedzi.
-Groot. - upomniał krótko Rocketa o manierach wielkolud. Ordon mógł kontynuować. Przez resztę wypowiedzi Rocket mamrotał tylko pod nosem coś o tym że sondy kosztują, spodziewali się tutaj gruzów, oraz coś niezrozumiałego o szopach. Narzekanie było jednak dla zwierzaka stanem naturalniejszym niż oddychanie, tak więc nie przeszkadzało mu w skupieniu się na słowach obcego. W końcu jednak sam z siebie się zamknął. Prawdopodonie analizując słowa istoty po drugiej stronie stołu.
Szop rozważał atak ze względu na złoża biomasy. Wydawało mu się to jednak porównywalne ze strzelaniem z czołgu do muchy. Stacja i tak eksportowała rdzeń mózgowy celestiala w zaporowo niskich cenach i miała przez to wielu wrogów wśród swojej mniej uczciwej w tej materii konkurencji. Mając taki nakład siły agresor mógł ich najzwyczajniej w świecie wykupić.
To nie był jednak prawdziwy powód dla którego Rocket kurczowo starał się o tym nie myśleć. Oznaczało to przekreślenie jakichkolwiek szans że jego przyjaciele jeszcze żyją. No bo skoro marnujesz tyle zasobów na pozyskanie biomasy, to dlaczego nie zabrać jej całej?
Przez ten proces myślowy Rocket zdecydowanie spoważniał. Groot natychmiast pochwycił jego wzrok, a wraz z nim widocznie proces myślowy, bo widocznie posmutniał.
-Rocket
-Groot
-Strażnicy galaktyki
Ordon. No bomba! A on się martwił że nie rozmawia z nikim ważnym. Rozmawiał prawdopodobnie z największym, dosłownie, ważniakiem w tej części kosmosu. Od razu zmierzył go taksującym wzrokiem. Z zawodowej ciekawości starał się dostrzec jakiekolwiek ślady artefaktyczności rozmówcy. Emocje, mimika, klatka piersiowa unosząca się pod oddechem, rumieńce zdrowia, czy ślady potu na twarzy. Nie zmieniało to jednak w żaden sposób powagi tego spotkania. Ani samego pytania stwora. Rocket dokładnie przemyślał odpowiedź. Nie powie przecież "Coś bardzo drastycznego i głupiego", na co miał w tym momencie szczególną ochotę.
-Przede wszystkim chciałbym się dowiedzieć jak najwięcej o ataku- zaczął już poważnie. - Chciałbym prosić o pozwolenie na przesłuchanie świadków. Wasze raporty bitewne też mogłyby się przydać. Ta tragedia może się powtórzyć i dobrze by było aby wieść o ataku rozeszła się po tym sektorze. - Rocket doświadczył nagle jakiś dziwny odruch ze swojej niegdysiejszej kariery służb porządkowych. - Po drugie... Nasza stacja miała dodatkowy system bezpieczeństwa. Artefakt zdolny przetrzymywać żywe istoty w podręcznym półwymiarze w swego rodzaju hibernacji. Wykorzystywaliśmy go również w roli aresztu groźniejszych kryminalistów. Jest nikła szansa, że załoga stacji po niego sięgnęła, a najeźdźcy nie odnaleźli, lub jeszcze nie domyślili się tego czym jest. Zwłaszcza jeśli skupiali się na samym pozyskaniu biomasy, a nie technologii czy kosztowności. Lecz jeśli ta szansa wciąż jest, chciałbym ją wykorzystać.
Groot zmierzył avatara pełnym nadziei spojrzeniem. Od reakcji Ordona zależało wiele. Rocket wykorzystał tutaj troszeczkę tę garść informacji, którą miał o okręcie. Jego niemal osobistą misją było wyrównywanie niesprawiedliwości w kosmosie. Być może z uwagi na to spojrzy na nich w łaskawszym świetle. Zwali się w końcu "strażnikami" jak mało ten tytuł ostatnio nie znaczył...