Walkiria

Imię i nazwisko: Olrun Omsorgsfuld
Pseudonim: brak
Rasa: Walkyria
Miejsce pochodzenia: Asgard
Wiek: 23
Frakcja: Inni bohaterowie

Wygląd:
Walkiria z całą pewnością nie może powiedzieć o sobie, iż otrzymana od bogów uroda, jest dla niej darem. Za sprawą ciemnej karnacji, typowej do osób zbyt długo wystawionych na działanie promieni słonecznych oraz równie ciemnych włosów, starszym mieszkańcom Asgardu nieodzownie kojarzących się z posiadaną skazą, działającą klątwą lub powiazaniem z mrocznymi siłami, Olrun nieustannie mierzy się z potrzebą  ciągłego prostowania plotki, sugerującej iż coś mogłoby być z nią nie tak. Jest to jedna z przyczyn dla których kobieta woli samotność od niekończących się uczt wyprawianych w Valhalli. Sama zresztą za największy niedostatek w własnej prezencji wojowniczka uważa niewielki wzrost. Choć większość dam dworu i potencjalnych zalotników, uważa ją za wysoką, smukłą, zgrabną, z dobrze zarysowaną talią i podkreślonymi przez obcisły skórzany strój, innymi kobiecymi atrybutami, w chwilach gdy Olrun stanie obok Brunhildy, zdając sobie sprawę iż sięga tamtej zaledwie do ramion, ciężko jej pozbyć się kompleksów. W tym przypadku niewiele jest w stanie pomóc specjalnie wydłużana włócznia, mająca niwelować oczywiste braki w zasięgu broni na polu walki.
Twarz wojowniczki zmienia się w zależności od tego kim jest jej rozmówca. Te same duże brązowe oczy, nieco zadarty nos i  wydatne usta raz wyrażają pogodę ducha, spokój i opanowanie, głównie w chwilach gdy Olrun przebywa wśród sióstr, a innym razem pogardę, lekceważenie i arogancję,  przeznaczoną przede wszystkim dla męskiej części populacji.
Bez względu na aktualną kreację, Walkiria stara się zawsze mieć na sobie długi niebieski płaszcz, miecz przypięty do boku, oraz włócznię na podorędziu. Jej włosy zwykle pozostawione w nieładzie, swobodnie opadające na ramiona, w czasie walk upinane są w kok, dzięki czemu odsłaniają nieco nieproporcjonalne uszy, mogące kojarzyć się z elfickimi. W czasie planowanych potyczek wojowniczka maluje swoja twarz wzorami biegnącymi wzdłuż czoła, brwi, oczu i policzków.

Charakter:
Podobnie jak w przypadku wyglądu, jak chodzi o usposobienie Olrun również różni się od większości Walkyrii. Zwykle pozostaje chłodna, zdystansowana, poważna i zamknięta w sobie, a jeśli chodzi o uczucia dużo chętniej okazujące je własnemu pegazowi niż ludziom. Nie rzuca się do walki z samej chęci zabijania. Lata ćwiczeń nauczyły ją wykonywać rozkazy oraz szanować wolę Wszechojca i jego małżonki, jednak nigdy nie  robiła tego bezrefleksyjnie. Jeśli nawet nie kwestionowała samych celów, to już jak chodzi o metody ich osiągnięcia zwykle zgłaszała wątpliwości. Szczególnie jeśli chodzi o taktykę. Wojowniczka zalicza się do osób które dążą do tego by postawić na swoim, przez co uważana jest na dość konfliktową, a przy tym złośliwą. I tak, gdy Brunhilda opowiada że do walki należy przystępować z chłodną głową, Olrun zwykła dodawać iż jasnowłosa olbrzymka zazwyczaj głowę ma pustą.
Gdy tylko może Walkyria stara się zamieniać  wspólne wyprawy na samotne misje. Najlepiej czuje się w własnym skromnym towarzystwie. Uważa ze skoro  jej i jej siostrą przypadła rola bycia posłankami śmierci, to powaga i ponury nastrój są tu bardziej wskazane niż chichot i wesołe pląsy. Twierdzi że jakby nie patrzeć, pierwsza rzeczą jaką komunikują wybrankowi do Valhalli (miejsca gdzie wszyscy chcą trafić, ale nie każdemu się spieszy), jest fakt iż ten właśnie został pokonanym, co w praktyce sprowadza się do tego iż jednak nie był tak dobry za jakiego się uważał.
Olrun często pozwala sobie na uszczypliwość, ironię i cięte riposty, w czasie których nie odpuszcza nawet największym świętościom obowiązującym w Asgardzie, za co nie raz i dwa zostaje przywoływana do porządku, dyscyplinowana, a następnie po wygłoszeniu fałszywej skruchy oddelegowana do wykonanie stosownej kary. Gdy chce pozbyć się niechcianego rozmówcy, Walkyria zwykle proponuje iż zdradzi takiemu godzinę jego śmierci.

Umiejętności:
- porozumiewanie się w każdym z ziemskich języków,
- znajomość zagadnień technicznych – mieszkańcy Asgardu co prawda bardziej kojarzą się z nieco zacofanymi wojownikami rodem z starozytności, jednak w rzeczywistości są rasą dużo bardziej zaawansowaną technologicznie niż Ziemianie, z tym że w odróżnieniu od Midgardczyków nie uzależniają się od potrzeby nieustannego korzystanie z dobrodziejstw nauki. Olrun z kolei potrafi naprawić i pilotować praktycznie każdy statek kosmiczny, stąd też na większość ziemskich wynalazków spogląda raczej z politowaniem niż zachwytem.
- leczenie ran,
- jeździectwo w tym umiejętność lotu na pegazie
- walka białą bronią,

Moce:
- ponadprzeciętna siła i inne zdolności fizyczne jak szybkość, zręczność, wytrzymałość
- odporność na ciosy wynikająca z struktury tkanek typowej dla swojej rasy, za sprawą której potencjalny napastnik może odnieść wrażenie że zamiast w ciało, bije pięścią w niewidzialny pancerz.
- połączenie z światem astralnym. Dostrzeganie duchów, wszelkiej maści aur, zdolność do przemieszczenia się do krainy zmarłych
- proroctwo sprowadzające się do zdolności przewidywania rychłej śmierci osoby z którą ma kontakt, zakładają iż byłby to zgon wynikajacy z przyczyn innych niż naturalne np. walka, morderstwo. (sama Walkiria jest w stanie podjąć działania by odsunąć w czasie owe przeznaczenie)

Broń:
Włócznia, miecz, tarcza. Czasem łuk.

Ekwipunek:
jw

Historia:
Już od pierwszego treningu nauczyciele Olrun zdawali sobie sprawę iż dziewczyna nigdy nie stanie się jedną z najpotężniejszych Walkyrii, za to ma duże szanse by w przyszłości uchodzić za najrozsądniejszą i najbardziej odpowiedzialną wśród swoich sióstr. Na przeszkodzie stały jej jedynie własne chęci, ponieważ troska o kogoś innego niż samą siebie, nie była czymś co w postępowaniu młodej adeptki przebijało się na pierwszy plan. Zupełnie inaczej miała się sytuacja jak chodzi o poznawanie światów i próby odkrycia tajemnic nieznanych mędrcom. W tej kwestii Oldrun zdawała się być nie do zatrzymania, wyrywając się przed szereg i nieustannie odkrywając przy tym nieznane sobie sekrety, nawet jeśli miała się przy nich poparzyć.
Rzecz jasna doświadczeni mistrzowie starali się rozwijać umiejętności swojej podopiecznej, tak aby w pełni rozwinąć drzemiący w niej potencjał, choć jak się później okazało, czynili to głównie za namową Freyi, przekonanej o swoich racjach, nawet wówczas gdy inni, na czele z samą Olrun tracili wiarę że to wszystko ma sens. Dziewczyna nadal upierała się iż żadna z niej opiekunka. Powierzony jej kanarek zdechł, pałacowy kot zaginął na wiele tygodni, koń niemalże się utopił, a kilku z pierwszych wojowników jakim miała przewodzić, nigdy nie dotarłoby do Valhalli gdyby nie błyskawiczna interwencja starszych Walkyrii.  
Niestety nawet te ewidentne przejawy niekompetencji nie były w stanie przekonać Freji że ta nie ma racji. Olrun dostawała kolejne misje, aż w końcu usłyszała o tej, o której sama nie ośmieliłaby wspomnieć nawet w złośliwych żartach. Miała udać się do Midgardu i tam opiekować się Thorem. To znaczy nikt w pałacu nie wątpił iż ten ostatni poradzi sobie na Ziemi świetnie, i z cała pewnością będzie tam godnie reprezentował społeczność Asgardu (a przynajmniej nikt poza jedną Walkyrią nie miał odwagi powiedzieć tego głośno), jednak miejsce przyszłego następcy tronu było tutaj, wiec jeśli  Asgard miał mieć swojego ambasadora w odległym świecie, to równie dobrze mogła nim być Olrun Omsorgsfuld.
W ten sposób Walkiria na grzbiecie swojego pegaza i włócznią przy boku znalazła się w centrum zatłoczonej ulicy świata którego kompletnie nie znała.

Z kwestii technicznych - wrzuć podpis pod regulaminem.

Jeżeli natomiast chodzi o kartę, to mam głównie uwagi na Twoją korzyść, bo nie wiem czy świadomie czy nie, ale uszczupliłaś sobie moce, które powinny wynikać z rasy.
W związku z tym przede wszystkim przenieś pierwszy punkt umiejętności do następnej rubryki - i jeżeli chcesz, to dopisz do niego moje komentarze, ale nie musisz tego robić, bo mogą też zostać w moim poście. Mianowicie: siła fizyczna na poziomie dwudziestu pięciu ton udźwigu, szybkość przerastająca ziemskich atletów, możliwość utrzymywania aktywności fizycznej przez dobre kilkanaście godzin bez zmęczenia, odporność na obrażenia mniej więcej trzy razy większa od ludzkiej (ze względu na gęstsze tkanki, które przy okazji przekładają się również na trzy razy wyższy ciężar ciała, niż by się mogło wydawać).
Jeżeli przez leczenie ran rozumiesz czynnik regeneracyjny, to jego także przerzuć do mocy - i w takim wypadku ograniczenia są standardowe, czyli bez odtwarzania utraconych kończyn czy narządów wewnętrznych, mniejsze rany w minuty, poważniejsze w godziny.
Dopisz też sobie Allspeak.
Poza tym transportowanie się do Valhalli i z powrotem jest oczywiście w porządku, widzenie duchów też, natomiast chcę uściślić to, jak działa przewidywanie śmierci przez Walkirie. Z tego co pamiętam, są one w stanie zobaczyć aurę śmierci wokół kogoś, kto ma niedługo umrzeć - nie wiedzą do końca jak to nastąpi, ale i tak mogą spróbować tę osobę ochronić, żeby kupić jej więcej czasu.

Poprawione.

Ostatnia uwaga - co do naprawiania i pilotowania "praktycznie każdego" rodzaju statku kosmicznego. Mogą zdarzyć się takie znacznie przewyższające technologię Asgardu, z którymi postać będzie miała problemy i będzie się musiała najpierw nauczyć z nimi obchodzić, ale poza tym w porządku.

Akcept.