Baza operacyjna Punishera - anulowany wątek

Wszystkie wydarzenia sprzed ostatnich godzin (a może nawet dni?), to jest odkąd popisała się swoją mocą na dachu i zamroziła jego broń, aż do chwili, w której obudziła się w miękkiej pościeli w obcym miejscu, zatarły się, tworząc w pamięci dziewczyny białą plamę. Nie pamiętała tego, jak Frank zniósł ją z dachu i zaniósł do swojego samochodu, jak zatamował jej krwotok i przyniósł tutaj; nawet jeśli przez cały ten czas była przytomna i próbowała z nim rozmawiać, to tego nie pamiętała. W efekcie była przerażona, gdy zorientowała się, że to nie był tylko dziwaczny sen i że nie znajduje się w wygodnym łóżku w swoim pokoju.
Próbowała się podnieść, ale wciąż była osłabiona po nagłym użyciu mocy. Nie miała nawet sił, by rozejrzeć się wokół; jej pole widoku ograniczało się do nieznanego sufitu, który wcale nie sprawiał wrażenia szpitalnego.
— Jest tu... ktoś? — cichy szept, który wydobył się spomiędzy jej popękanych warg był wszystkim, na co było ją stać w tamtym momencie. Czuła jakby jej głowa miała zaraz eksplodować z bólu, mięśnie zrobiły się nagle wiotkie, a w Ruth z każdą sekundą narastał coraz większy strach.

Torst ciekawy pseudonim artystyczny, po dłuższym wczytaniu się w jej historię. Miał świadomość że była podobną osóbką co do niego też ludzie nazwali go potworem bali się go dlatego poszedł do wojska jako jedyny, przeżył nalot napalmem który spalił nie co jego skóry, tam również spotkał Simona który go ostrzegał przed tym kim się stanie, może to dobrze gotując wojskowy posiłek poszedł do kobiety zmieniając jej szarą szmatę nie co osłodzoną wodą by zbić jej temperaturę przykrył kocykiem leżała na łóżku wojskowym a w okuł jej były kilka komputerów drobny warsztat samochodowy, jak pomieszczeni medyczne tyle udało jej się zobaczyć, podał jej również lekarstwo i szklankę wody. – Słuchaj współczuje ci z powodu straty rodziny, wiem jak to jest i wiem co teraz przechodzisz nie martw się tutaj zostaniesz na parę dni aż poczujesz się lepiej. – Odparł przykrywając ją kocem, w sumie nie rozumiał na każdego przestępcy był sennym koszmarem ale przy niej czuł rodzinne ciepło jakie mu odebrano położył obok kobiety ciepłą fasolkę po bretońsku i kawałek solidnej bułki by miała siłę i usnąć jej metaliczny smak jaki miała w ustach pewnie cały czas.

— Ty... — mruknęła na widok znajomego już mężczyzny, gdy już zebrała w sobie na tyle dużo sił, by móc się rozejrzeć po pomieszczeniu. — Gdzie ja do cholery jestem? Porwałeś mnie?
Jej czerwone oczy wyglądały, jakby dziewczyna poprzedniego wieczora mocno przyćpała, tymczasem był to efekt korzystania z mocy. Zresztą, Frankowi nie musiała się z tego tłumaczyć, był przy całej akcji i widział, jak jej zdolności wysysały całą energię z ciała Ruth.
— Kilka dni? O czym ty bredzisz? — próbowała krzyku, ale z jej gardła wydobył się jedynie słaby zachrypnięty głos. Była słaba, całkowicie zdana na łaskę obcego człowieka, co zupełnie jej się nie podobało. Zerknęła tylko na postawione obok niej jedzenie. Nie była w stanie nawet się podnieść, a co dopiero zjeść. Zresztą, nie wiadomo, czy nie dosypał czegoś.

-Tak. Tors to ja jedyna osoba która w tamtym momencie uratowała. – Zaczął czyścić broń przy tym słuchał co kobieta ma mu do powiedzenia, w sumie był ciekawy tego Genu x dlaczego się pojawia nigdy nie rozumiał tych mutacji i jakoś nie potrafił żadnej osobie wcześniej nie potrafił zaufać. A tu trafiła się ta kobietka – W piekle czyli mojej kryjówce gdzie śpie jem i się kuruje, jedyne miejsce gdzie jak mówiłem będziesz bezpieczna bo z czego co wiem na Mutantów nie za przychylnie patrzą. – Spojrzał jej w oczy przy tym naprawiając snajperkę by później wsiąść krzesło i usiąść obok niej patrząc jej prosto w oczy. – Tak na kilka dni, bo ja wiem co to znaczy trafić w złym stanie w bazie gdzie działem właśni żołnierze którzy myśli że baza stracona rzucili napal i jak widzisz żyje, więc słuchaj się choć raz starszych którzy chcą na ciebie jak najlepiej. – Położył dłoń na jej ręce przy tym podarował jej pół uśmiech.

Chciał grać jej tatusia, czy jak? Przecież znali się zaledwie kilka godzin... czy tam dni... Cholera wie, ile była pogrążona w tym dziwnym letargu. Czy ten facet również miał zaniki pamięci, tylko w przeciwieństwie do Ruth, nie pamiętał sytuacji na dachu? On chciał zabić. ZABIĆ! I chociaż wtedy to wydawało jej się zupełnie nierealne i nawet zabawne, że napakowany facet mierzy w okno jakiegoś budynku, tak teraz, gdy emocje opadły i zdała sobie sprawę z powagi sytuacji, zaczęła się go bać.
— Ja MAM dom, w którym będę bezpieczna. — zaprotestowała lekko unosząc się na łokciu. No proszę, powoli wracały jej siły — Tam nie wiedzą, że jestem mutantem. Nikt nie wie.
Rodzice zastępczy zapewne już zarządzili jej poszukiwania. A co z Vennem, jej ukochanym psem? Miał zostać całkiem sam? Zrzuciła z siebie koc i spróbowała wstać z łóżka, ale zakończyło się to tylko upadkiem na podłogę. To by było na tyle z silnej i niezależnej młodej kobiety.
— Odstaw mnie do domu, słyszysz? — wysyczała próbując się pozbierać.

Gdy udała się złapać ją jedną ręką i od razu odstawił na łóżko, słuchając jej rozmów. – Po pierwsze znam takich co polują na mutanty, bo dobrze wiesz że uważają ich za niebezpiecznych więc jedynie tutaj jesteś bezpieczna. – Od razu pomyślał o Emmie Frost która mogła by pomóc małej bo już nie jest cywilem, a ofiarą nowego systemu. Choć sama robiła dużo złego mogła małą nauczyć jak panować nad tą mocą więc będę musiał ją wytropić. – Posłuchaj mnie Torst, myślisz że nie jesteś inwigilowana rząd doskonale wie kim jesteś co robisz i tak dalej, raczej w Norwegii się z tym nie kryłaś więc nie pierdol głupot po drugie teraz słuchasz moim zasad i żyjesz w moim świecie. Pomogę ci ale musisz ze mną współpracować bo na świecie są więcej takich jak ty i o tym się nie martw, znajdę osobę która ci pomoże. – Nagle wybieg za Franka pies o imieniu Vennem który należał do Ruth zaczynając lizać ją po twarzy. – Tym domem jaki jest to jest tutaj, jak na razie potem zobaczymy więc zapomni, o swoim życiu bo jestem pewny że zaczną cię szukać ci którzy chcą się dowiedzieć skąd jest ten gen x. -

Zaklęła cicho, odtrącając jego dłoń. Nie chciała, aby ten człowiek w ogóle ją dotykał, w końcu na jej oczach próbował pozbawić życia drugą osobę. Co z tego, że był to przestępca, który stał za śmiercią jego rodziny? Samosąd nigdy nie był drogą. Musi jak najszybciej wyrwać się z tego miejsca, w razie gdyby służby specjalne nie zrobiły nalotu na bazę i przypadkiem nie połączyły ją z działalnością Punishera. Dość miała już w życiu problemów.
— Byłam dzieckiem! Nie panowałam nad mocą... nadal nie panuję! — zaprotestowała czując narastający w niej gniew. Czy do tego człowieka naprawdę nic nie docierało? — Nie czuję się specjalnie zagrożona. Niech mnie inwigilują, znają każdy krok, wiedzą nawet jakie majtki mam na sobie i co zjadłam na śniadanie. Byle tylko dali mi żyć jak zwykłemu obywatelowi. Bez wytykania palcami, nazywania potworem, odtrącania. Mam tu normalne życie, którego od zawsze pragnęłam, dlatego odp***dol się z tymi swoimi teoriami spiskowymi i zostaw mnie w spokoju.
Polowanie na mutantów? Dobre sobie. Przecież Trost nie była zagrożeniem dla otoczenia, mogłaby co najwyżej zostać wysłana do pracy w barze, by schładzać napoje, gdyby maszyna do robienia kostek lodu wyzionęła ducha. Już ruchome schody w metrze były mniej bezpieczne niż przebywanie w towarzystwie nastolatki, która, pomimo ciętości swojego języka, była ostatnią osobą, jaką można posądzić o agresję. Chyba, że tą skierowaną do wewnątrz; ale to zupełnie inny temat, którym nie warto zawracać sobie głowy.
— Venn! — wyciągnęła ręce do utykającej psinki pozbawionej jednej łapki i wzięła zwierzaka na ręce, pozwalając mu składać swoje psie pocałunki na swojej twarzy. — Mojego psa też uprowadziłeś?
Gdyby nie to, że miała na rękach swojego jedynego przyjaciela, który cieszył na widok Ruth tak samo, jak ona na jego, zapewne zaczęłaby krzyczeć, rzucać przedmiotami i dawać popis swojego niezadowolenia tą sytuacją tak, aby mężczyzna miał jej dość i zwyczajnie ją stamtąd wyrzucił. Obawiała się jednak, że koleś musi mieć anielską cierpliwość, skoro za pyskówki na dachu jeszcze nie podarował jej kulki w łeb.
— Nikt mnie nie zacznie szukać. Jestem tu ponad dwa lata i do tej pory miałam spokój. — prychnęła w odpowiedzi drapiąc Venna za uchem — Kim ty w ogóle jesteś, co? Dlaczego zajmujesz się pierwszą lepszą mutantką z ulicy? Na tego sławetnego Profesora X mi nie wyglądasz.

Frank wsłuchaj się co ma do powiedzenia, dzieciak nie rozumiał jej za bardzo przecież cholera chciał na niej jak najlepiej i traktował ją jak własne dziecię które zabrali mu kilka lat temu a stratę czuje dalej. – Posłuchaj jeśli nad nią nie panujesz na społeczeństwa będziesz osobą niebezpieczną, bo zrobisz im lub sobie krzywdę jak wtedy na dachu. – Spojrzał jej prosto w oczy, był nie co wściekły że tak traktuje jego dobrą wole i chęć pomocy jej przecież, źle nigdy na niej nie chciał dbał przez kila dni o nią. – Uspokój się po drugie chyba nie rozumiesz powagi sytacji ci którzy mają gen x jak na przykład magneto nie będą się zastanawiać czy jesteś dobra czy zła a po prostu cię zlikwidują. – Zacisną dłoń w gniewnie chciał jej pomóc jeśli nawet miałby ryzykować jak teraz życie na Ruth która nawet mu nie podziękuje za pomoc i za uratowanie jej. – Nie uprowadziłem a po prostu przywiązałem ci go z domu, przecież w twoim plecaku była każda ważna informacja. – Odparł starając się zmniejszyć swój agresywny ton do niej i mieć cierpliwość której nie widział od bardzo dawna. – No to ja jestem na ciebie tym nikim, bo mi na tobie zależy dziewczyno i po prostu daj sobie pomóc a nie odbierasz szansę na lepsze życie, myślisz że mnie nie nazywają potworem że nie miałem trudnego dzieciństwa ? – warknął gdy usłyszał, te słowa które nie co go zabolały przecież działa zawsze w imię dobra, jest przecież złem koniecznym. – Jestem tym, który morduje winnych i ratuje ludzi, bohaterowie dają przestępcą większą wyzwania ale ja nie daje drugiej szansy nikomu. -

Wyglądało na to, że mutantka wpuszczała jego słowa jednym uchem, a wypuszczała drugim, dopóki nie padło nazwisko, a raczej pseudonim, który ją zainteresował.
— Magneto? — powtórzyła próbując wydobyć z odmętów pamięci odpowiednią twarz, ale nie potrafiła. Rzeczywiście, słyszała już o kimś takim, w końcu plotki rozchodzą się bardzo szybko, ale nie umiałaby powiedzieć jak wygląda. Cała jej wiedza ograniczała się do ustnych przekazów od "kolegi kolegi" — Ten dziadziuś, który robi za ludzki magnes na lodówkę? A on nie jest przypadkiem za tym, że mutanci są lepsi od ludzi? Taki... Adolf Hitler tych, z genem X.
Aż wzdrygnęła się z niesmaku swojego porównania. Frank miał rację; z jednej strony wpadnięcie w łapska Magneto nie było rzeczą, której pragnęła najbardziej na świecie; słyszała, że typ nie jest najprzyjemniejszą osobą nie chciała myśleć, co mężczyzna mógłby zrobić, gdyby uznał Ruth za bezużyteczną. Z drugiej strony, wydawał się dosyć intrygującą osobą. Na tyle, by chciała zaryzykować.
— Hejże, czy ty masz jakieś ciągoty do młodych dziewczyn? — odsunęła się od niego gwałtowne — W takim razie źle trafiłeś. Nie jestem dz**ką.
Venn chyba wyczuł nastrój swojej pani, bo zaraz potem wyszczerzył swoje kły w kierunku Punishera. Kwestię grzebania w swoich rzeczach wolała przemilczeć, choć mocno jej się to nie podobało.
— A nie masz przypadkiem jakiegoś imienia? Czy mam ci mówić "psychiczny dziad"?

Napił się czarnego jak sam cholerny mrok, rumu chcąc się wyluzować od ostatnich dniach które były coraz cięższe myślał czy jej nie powiedzieć, o łowcach mutatach i chyba to zrobi by miała świadomość powagi sytuacji – Tak ten który, uważa że mutanci powinni przeżyć i są najlepszą rasą – Wzdrygnął się gdy dziewczyna powiedziała czy nie ma jakiś ciągot do małych dziewczyn – Uspokój się miałem rodzinę to chyba dużo świadczy że wole kobiety na pewno starsze od ciebie – Dopił szklankę którą położył na szafce nocnej i przybliżył się z krzesłem do niej, po patrzył w jej oczęta. – Posłuchaj mnie teraz bardzo uważnie na trzy miasta zostały zaatakowane przez „Sentinele” są to cholerni łowcy mutantów by świat był bezpieczny a zrobione zostały po to by najprawdopodobniej po to by powstrzymać, takich ludzi jak Magneto, ale nikt nie będzie sprawdzać czy akurat ty jesteś tą złą wrzucą wszystkich do jednego wora, teraz rozumiesz czemu jesteś tutaj ? – Zacisnął dłonie podając jej żelazny krzyżyk, nic już nie powiedział zamarł na chwilę położył jej na kocyku był to prezent a zarazem GPS, w razie czego, jak by uciekła będzie jej „Aniołem Stróżem” bo nie chce by sprawił jej ktoś krzywdę więc będzie musiał poszukać x menów czy kogoś kto mu pomoże z jej „przyjaciółką”.

Jęknęła opadając na łóżko, aż Venn zaszczekał przerażony nagłą zmianą nastroju dziewczyny. Uspokoiła go głaskaniem po głowie, po czym ukryła twarz w dłoniach, próbując jakoś przetrawić informacje, które właśnie od niego usłyszała. Polowanie na mutantów, tak? Roześmiała się, ale był to śmiech pozbawiony jakiejkolwiek radości, wydobywający na zewnątrz drzemiące w niej pokłady goryczy.
— I całe marzenia o normalnym życiu ch*j strzelił. — podsumowała sytuację jednym zdaniem, nawet nie siląc się na eufemizmy. Zresztą, nigdy nawet nie próbowała choć na moment przestać być wulgarną. Z cichym westchnieniem sięgnęła po krzyżyk i obróciła go w palcach badawczo się mu przyglądając. — Zwierzętom zakłada się obroże z GPS'em. Chcesz zrobić ze mnie swoją własność, czy jak?
Postawiła psa na podłodze, a ten zajął się obwąchiwaniem całej bazy. Tyle zapachów, wszystkie musiał poznać! Tymczasem Ruth usiadła na łóżku po turecku, owijając się kocem. Musiała pomyśleć, co będzie dalej. Nie mogła zostać tutaj w nieskończoność.
— Słyszałeś o X-menach? Na ich też się rzucili jak sępy? — zapytała z cichą nadzieją, że może wśród nich byłaby bezpieczna. Ale czy jej moc jest na tyle rozwinięta, aby mogła wstąpić w ich szeregi? Na tle innych wyglądała żałośnie słabo z tym swoim zamrażaniem.

- Słuchaj nie tylko twoje marzenia, poszły w takim kierunku ja chciałem mieć rodzinne którą mi odebrali. – Wstał kopiąc krzesło w złość, nie mógł dopuść sobie w głowie że ktoś jeszcze może strać rodzinę i czuć to co on czuje wiecznie jest żołnierzem, ale zawsze chciał być z nimi czemu jako jedyny przeżył tą rzeźnie w parku. –To jest na twego bezpieczeństwa, mieć „anioła stróża” który będzie wiedział i wkroczy jak coś ci się stanie. – wyjął nóż gdzie było napisane „Memento mori” Dywizja jego jednostki, by każdy wiedział że śmierć po niego przyjdzie mieć trupią czaszkę to też tego znak nie potrafi przestać walczyć. –Spokojnie, to jest jedyny ratunek że ci X meni ci pomogą ale pierw trzeba ich znaleźć więc mówię to że po prostu mi zaufaj i zostań przy mnie bo na zewnątrz jak są ci cholernie łowcy, mogą cię zabić a tego nie chcemy oboje. I skończ udawać kogoś kim nie jesteś bo za tą maską jest ciepłą i miła osobą która boi się otworzyć bo nazwa ją potworem ale mnie się nie musisz obawiać. – Odparł z spokojnie przy tym ciężko oddychając, chciał jej pomóc i to właśnie zrobi bo jedynie co potrafi to dbać tylko o innych mało kogo obchodzi taki The Punisher. – Pytałaś jak ma na imię, Frank Castle zwany przez ludzi The Punisherem. -

Współczuła mu utraty rodziny, w końcu ją spotkało to samo, ale to nie oznaczało, że nagle była w stanie mu bezgranicznie zaufać. Nawet jeśli jego intencje były szczere, Ruth nie była w stanie teraz tego stwierdzić. A co jeśli był jednym z tych, którzy polowali na mutantów? Wszystko, choć na pierwszy rzut oka absurdalne, było możliwe.
A mimo to założyła łańcuszek z krzyżykiem i wsunęła go pod bluzkę. Czy to była wystarczająca deklaracja, że nie zamierza się z nim dłużej sprzeczać?
— Ja nikogo nie udaję. — prychnęła, ale tym razem bez przekonania. Co, tego też dowiedział się na jej temat przeszukując jej plecak? Czy może tylko zgadywał? I niech do cholery przestanie być wobec niej taki cierpliwy, bo coś ją trafi! Nie po to przez cały czas bezczelnie do niego pyskowała, by nawet przez chwilę nie był na nią zły.
To musi być jakiś psychopata. Żaden normalny człowiek nie wytrzymałby tyle ze mną i już dawno wyrzuciłby mnie za drzwi.
— Pseudonim odpowiedni dla samozwańczego sędzi. — skomentowała. Siebie chyba nie musiała przedstawiać, skoro przejrzał jej rzeczy, to już wiedział jak się nazywała.

Uśmiechną się na znak tego że założyła ten naszyjnik, nawet sobie nie wyobrażała jak bardzo mu przypomina Lisę. Którą była nie co grzeczniejszą od syna Frank który gdy kiedyś wrócił z tury, narysował żołnierza piechoty morskiej na całą ścianę mówią że żołnierze bronią przed złymi osobami. Cholera brakowało mu po prostu kogoś na kim może polegać i mu pomóc przecież Castle nie jest taki zły jak ludzą się wydaje. Sądzi ich ale jedynie winnych nie zabiłem żadnej osoby która nie byłem pewien ale nie będę też dawać drugiej szansy, ta mała może da trochę nadziej na mój pusty i szary świat ale kto wie. – A czy ktoś powiedział że ja kogoś udaje, jesteś taka jak jesteś i tego nikt nie zmieni ludzie albo cię zaakceptują albo znienawidzą wiem to po sobie. – Podał jej również nóż typu motylkowy, by miała się czym bronić bo nie zawsze może zdążyć na czas i będzie musiała użyć go w ostateczność. – Posłuchaj to nie jest zabawka, jeśli będzie trzeba to musisz się nauczyć bronić. I rozumiem że o mnie zdanie już wystawiałaś jako potwora który morduje innych, ale spójrz z mojej strony co ja czuje byłem bohaterem wojennym który zobacz co dostał od własnego kraju? -

Spojrzała na nóż zniesmaczona. Nie zamierzała go przyjmować od mężczyzny. Zgodziła się na to, by zostać w tym miejscu, ale to nie oznaczało, że nagle zacznie żyć według jego zasad. Właściwie, to Ruth nawet nie dopuszczała do siebie myśli o tym, że miałaby tutaj zostać na dłużej, niż kilka dni. Wszystko się uspokoi, a ona będzie mogła bezpiecznie wrócić do domu. Do dawnego życia, które zostało zmącone, gdy przypadkiem trafiła na dach.
— Nie zamierzam walczyć. Nawet we własnej obronie. — odpowiedziała spokojnie, zrzucając koc z chudych ramion i uniosła do góry lewą dłoń, która drżała. Kilkakrotnie zgięła i wyprostowała jej palce, które nie były w stanie poruszać się w taki sposób, jak u normalnych, zdrowych ludzi. — Mam niedowład, jestem bezużyteczna.
Podniosła się z łóżka i podeszła do Punishera, patrząc mu przy tym prosto w oczy.
— Czego ty w ogóle ode mnie chcesz? Dlaczego się mną przejmujesz bardziej, niż ja sama? — zapytała, lekko napierając na niego swoim ciałem, jakby chciała go tym zmusić się do cofnięcia — Nie zastąpię ci twojej rodziny.

Włożył i tak ten nóż do jej plecak, bo zawsze może się przydać nóż na wojskowego jest świętością której nie ma prawa zgubić, bo potrafi uratować życie jak już nie ma nadziej. Wyprostował się jak dziewczyna do niego podeszła. Myślała że takim przysuwaniem się go odsunie cóż nie ma szans jest to twardy żołnierz który jako jedyny w bazie przeżył nalot napalem, potrafi ryzykować życie tego go w życiu nauczono. – Posłuchaj mnie, ten świat jest właśnie zbudowany na walce zawsze będzie albo my albo oni. Jako… inność taką jak ja wszedłeś na takie życie i musisz być bezpieczna w innym wypadku, szybko może się zakończyć nasza droga. - Położył swoją ciężką dłoń na jej kruchym ramieniu patrząc jej przenikliwe oczęta. – To że przypominasz mi kogoś kogo miałem wiele lat temu, nie chodzi mi o to że zastąpię ci rodzinę ale chyba powinnaś mi zaufać jeśli tak o ciebie dbam ?-

Skoro nóż był dla niego taką świętością, to nie powinien dawać go dziewczynie, która z góry zapowiedziała, że nie zamierza go używać. Jeszcze wyrzuci go przy pierwszej lepszej okazji i tyle z tego będzie. Oprócz złośliwości, cechowała ją jeszcze niesamowita upartość. Skoro stwierdziła, że nie będzie walczyć, nawet w swojej własnej obronie, to tak zamierzało być.
— Marnujesz tylko swój czas. — westchnęła strącając jego dłoń ze swojego ramienia i odsunęła się od niego, żeby przypadkiem nie przyszło mu do głowy przytulenie jej, czy coś. Nie znosiła, gdy ktoś inny ją dotykał. — Szukasz kogoś, kto tak jak ty jest "inny", a ja... może i jestem mutantką, ale nie zamierzam bawić się w jakąś ochronę.
Odwróciła się do niego plecami, zabierając swój plecak. Chciała jak najszybciej się stamtąd wynieść, ale... gdzie miała pójść? Nie mogła tak po prostu pojawić się w domu rodziców zastępczych i powiedzieć "Hej, to ja, wróciłam". Zapewne musiałaby się tłumaczyć policji ze swojej ucieczki, mogłaby mieć nawet sprawę karną za demoralizację i zostać oddana do domu dziecka.
A to wszystko dlatego, ze Punisher ubzdurał sobie, że chce ją chronić.
— Chcę dołączyć do X-menów.

Widział zagubieni w jej oczach, wiedział że nie ma gdzie uciec po postu. Są na siebie skazani musi jej wyjaśnić zasady jakie panują w jego świecie, a raczej ich brak choć jest osobą która ma jakiś kodeks życiowy którego nie złamie, nie skrzywdzi ani nie zabije żadnego cywila. Każdy skurwiel zostanie złapany i zabity. – Posłuchaj mnie dzieciaku bardzo uważanie, nie marnuje swój czas bo właśnie ci uratowałem życie. Wolałabyś by tak kobieta pająk wziął do siebie… jesteś kimś innym i to zaakceptuj sobie bo tego nie da się utrata, po prostu już jesteś mutatką ludzie nie zrozumieją cię ale jest pewna szansa. – Chciał ją złapać za ramię i przytulić brakowało, mu tego gdy lisa jeszcze cholera to było dawno i chciał naprawdę, by zrozumiała że chce jej pomóc. – Chcesz zostać X-menem a mówiłaś, wcześniej że nie panujesz nad swoją mocą. Więc pozwól sobie pomóc a nie bądź egoistką zostaniesz tutaj to pomyślimy jak tobie pomożemy. Jak wyjdziesz to odmówisz mojej pomocy jedynej osoby na której zależy bo w głębi serca wiesz jaka jest prawda. – Ruszył do vana przygotowując go do podróży wszak nie jest to jedna baza którą ma, musi być przygotowany na wszystko tak go wyszkoli.

Z ciężkim westchnieniem rzuciła plecak na podłogę i usiadła zrezygnowana na łóżku, ukrywając twarz w dłoniach. "Skazani na siebie"... to całkiem dobre określenie. Już wolałaby, by na tamtym dachu wpakował w nią ołów. Przynajmniej teraz nie żyłaby w ciągłym strachu i niepewności... bo byłaby martwa, hehe.
— Nie wierzę, że zabójca bardziej przejmuje się moim życiem, niż ja. — roześmiała się, ale był to śmiech pozbawiony jakiejkolwiek wesołości. — Nie rozumiesz jeszcze, że mnie nie obchodzi, czy umrę? Skoro nie mogę żyć jak normalna osoba, chodzić do szkoły, pójść na studia, a potem znaleźć pracę... To wszystko to jest bez sensu.
A mimo to poderwała się z łóżka i poszła za nim, przywołując do siebie Venna, którego następnie wzięła na ręce. Zmiana bazy, co? Nie ma problemu. I tak nie ma nic lepszego do roboty.

Wątek anulowany na prośbę gracza po nieporozumieniach między uczestnikami.