Nastrond

First topic message reminder :

Umarła kraina, zniszczona przez Odyna za to, że jej mieszkańcy otwarcie mu się sprzeciwili. Poza martwymi skałami i ciszą nie ma tu nic, ale to jak mówią, jest jedynie plotką. Nie wiadomo, co czai się w tych czarnych, bezdennych czeluściach...

Njord obserwował każdy ruch gada. Wtedy wydarzyło się coś co zainteresowało rycerza. Uśmiechnął się delikatnie. Był świadkiem przemiany, jakże innej od jego. Zapewne było jeszcze wiele sposobów, aby przybrać postać gada, ale ten przypadł mu do gustu szczególnie. W przeciwieństwie do Njorda ten błyszczał niczym gwiazdy. Widowiskowe i przepiękne zjawisko. Wtedy też i Njord zaczął "pękać". Z smoka sypał się pył, a łuski przecinały coraz to nowe linie pęknięć. Cześć z nich zaczęła spadać na ziemię, a druga coraz bardziej odstawała od ciała smoka. W tym czasie jaszczur szeptał cicho parę znanych mu słów i przekierował łeb na wolną przestrzeń przed nimi. Gdy łusek było coraz mniej, Njord dmuchnął przed siebie ciepłym oddechem i rozpadł się do końa. Rozpadające się łuski ukazały, odzianego w revillońską zbroję, wojownika, stojącego w pyle jaki po nim został. Wskazał zapraszająco w portal i poczekał, aż władca przejdzie przez niego pierwszy. Następnie sam przeszedł przez portal, zostawiając za sobą ponure królestwo Fafnira.[zt + Fafnir]

  Pustka, smutek, ciemność, ziąb i strach. Tylko to towarzyszyło AMorze w jej więzieniu. Czasami tylko pojawił się przeszywający gwizd wiatru, który sprawiał że krew w żyłach prawie zamarzała. Jedynym momentem rozgrzewającym serce kobiety było pojawienie się Walkirii, która zwiastowała porę otrzymania posiłku. Ten co prawda nie zachwycał, jednak była to jedyna oznaka dobroci ze strony TYCH, którzy ją wtrącili w to okropne miejsce. W końcu mogli po prostu pozostawić ją samą sobie, na pastwę losu i zaczekać aż opadnie z sił i skona w męczarniach, ewentualnie można było ją rzucić arachnidom na pożarcie. Byłoby to znaczne zaoszczędzenie czasu i miejsca w lochach. Aktualnie ktoś musi specjalnie się produkować aby przygotować strawę dla wszystkich więźniów, zaś Walkiria musi je tutaj dostarczyć. Po co tyle zachodu? Odpowiedź jest prosta. Wszechojciec lub Freya, ktokolwiek aktualnie sprawował władzę, nie może pozwolić sobie na taki akt barbarzyństwa. Dlatego też lepiej umyć ręce i oddać skazańców pod opiekę Helce. Ta w końcu świetnie odnajduje się w roli wiecznego kata.
  W zasadzie ile to już trwa? Kobieta siedząc w tym strasznym dole totalnie straciła rachubę. Zresztą ciężko policzyć mijające dni, tygodnie lub miesiące gdy nawet nie masz pojęcia czy aktualnie jest dzień, czy noc. Jedynym wyznacznikiem czasu mogły być w tym wypadku pory posiłków. Moment kiedy najostrzejszy, prawdopodobnie nocny, mróz zelżał a do jaskini wdzierał się powiew chłodnego wiatru niosącego nieco orzeźwienia. Wtedy na zboczu dołu, w którym znajdowała się Amora, pojawiała się mała iskierka. Światło będące płomieniem tlącym się na pochodni wspomnianej wcześniej Walkirii niosącej posiłek. Jednocześnie było to jedyne towarzystwo na jakie mogła liczyć. Niestety blondwłosej bogini nie było dane ucinać sobie pogawędek z chwilowym gościem. Ilekroć Amora podejmowała próby nawiązania dialogu, spotykała się z milczeniem. Jej próby gier psychologicznych spełzały na niczym. Jeżeli  więc chciała zwrócić na siebie uwagę musiała opracować inny plan działania.
   Na szczęście w głowie blondynki pomysłów nie brakowało. Co prawda warunki były bardzo trudne ale przecież nie chodziła po świecie od wczoraj. Przez wieki obserwowała społeczeństwo wspinające się po drabinie ewolucji. Wiedza na temat radzenia sobie w trudnych warunkach była tutaj niezwykle pomocna, szczególnie wśród ludzi pierwotnych lub zacofanych plemion. Dodając do tego nieco własnej inwencji twórczej w głowie kobiety zrodził się prosty, acz pomysłowy plan działania. Aby jednak doszło do jego realizacji musiała odczekać aż do momentu przybycia wojowniczki z posiłkiem. Można było przyjąć ten moment jako wyznacznik "doby". Od momentu podania posiłku i odejścia Walkirii, Amora mogła wprowadzać swój plan w życie. Będzie wiedziała że po oddaleniu się wojowniczki minie sporo czasu zanim pojawi się ponownie. Póki co musiała jednak zebrać niezbędne materiały.
  Siedząc na twardej ziemi rękoma wymacała dwa duże kamienie, wielkości zaciśniętej pięści. Miała w planie zrobienie prymitywnego choppera. Uderzyła zatem jednym kamieniem o kant drugiego, wykruszając tym samym niewielką część i sprawiając ze to miejsce stawało się ostrzejsze. Czynność takową powtarzała kilkakrotnie, tworząc tym samym ostre, prymitywne narzędzie. Drugi głaz, nieco bardziej owalny miał posłużyć jako prosty obuch. Do tego wszystkiego cała gama małych kamieni walających się dookoła, które też znajdą w tym wypadku zastosowanie. Aby jednak wprowadzić swój plan w życie musiała zaczekać na przybycie Walkirii. A raczej na jej odejście, które da kobiecie sporo czasu na dalsze działania.

Kiedy jest się istotą tak starą, jak Asowie, w ciągu swojego życia nabywa się wiele imion, przydomków i profesji. Składają się one na wyjątkowo barwne wizerunki, nieraz pełne sprzeczności i dylematów. Zwykle jednak jest ta dominująca składowa, która w jakiś sposób określa i nadaję kierunek losom jednostki. Amora była czarodziejką. Każdy jej oddech, gest, myśl... przez te wszystkie stulecia swojego istnienia poświęcała magii, jej studiowaniu, rozumieniu i naginaniu do własnej woli. Teraz, zamknięta, pozbawiona jakichkolwiek bodźców i towarzystwa w zupełnie naturalnym odruchu chciała uciec w jej stronę. Początkowo po to, żeby się uwolnić oczywiście. W końcu albo ucieczka, albo gnicie w głębokim dole w roli potencjalnej karmy dla pająków do momentu, kiedy jej pomoc będzie warta ryzyka wypuszczenia jej. A na taki kataklizm można było czekać eony. Nie, zdecydowanie do negocjacji jakiejkolwiek współpracy nie mogła podchodzić z tak beznadziejnej pozycji. Dlatego badała zabezpieczenia bardzo dokładnie, desperacko szukając czegoś. W pewnym momencie jednak zrozumiała, że to bezcelowe. System nie miał żadnych wad. Runy. prawdopodobnie leżące u jego podstaw, znajdowały się poza jej zasięgiem. Po początkowej wściekłości i rozpaczy przyszedł jednak absurdalny wręcz spokój, który pozwolił czarodziejce skupić się nie na wyjściu, a na zrozumieniu natury otaczających ją czarów. Dla czystej gimnastyki intelektualnej, bo inaczej niechybnie oszalałaby w ciemności i ciszy, przerywanej okazjonalnie krokami strażniczek i klekotem pajęczych żuwaczek.
Poczuła to na sobie jeszcze zanim naruszyło ono zabezpieczenia. Delikatne, podobne do mrowienia uczucie powracającej magii. Gdy w zaklęciach pojawił się słabszy punkt zadziałała w zasadzie instynktownie, skupiając się na złamaniu bariery, wyrwaniu się, zniknięciu. Opuszczeniu tego lodowatego piekła. W jej głowie pojawił się Midgard. Planeta pełna ogromnych metropolii, w których tak łatwo się rozpłynąć..."Bez porównania łatwiej, niż pozbyć się tego..." pomyślała słabo, czując, jak trzymające ją magiczne więzy ostatecznie się kruszą. Zniknęła, jakby nigdy jej tam nie było.
// Teleportacja do tematu : link