Podziemia / Piwnice

Tony wziął kilka głębszych oddechów, czując jak adrenalina buzowała mu w żyłach. Jej szybki wyrzut nastąpił najprawdopodobniej w momencie, gdy nie tak dawno zajrzał za bar, odnajdując tam pierwszego trupa. Potem wszystko potoczyło się z górki – zniknięcie Diego, atak grupki zombie i ratunek z zupełnie niespodziewanej strony.
- Ja pierdolę – mruknął sam do siebie, opierając się biodrem o najbliższą skrzynię i pozwalając, by choć teraz utrzymywała większą część jego ciężaru. Słuchając słów swojej „wybawicielki”, podniósł nieopancerzoną dłoń, pocierając czoło, które było wilgotne od potu.
Normalnie pewnie rozejrzałby się po pomieszczeniu z cieniem uśmieszku błąkającym się w kącie ust i rzucił jakąś uwagę lub żart odnośnie wyposażenia, ale w tej chwili przedstawiało ono niemal zerową wartość. No chyba, że mógłby pokonać pozostałych na górze nieumarłych biczem pokrytym brokatem albo lateksowymi stringami z ćwiekami. Superbohater z takim ekwipunkiem z pewnością wywołałby furorę – nieważne czy pozytywną czy negatywną, ktoś na pewno czułby się w obowiązku mówić i pisać na jego temat.
Mężczyzna podniósł wzrok na siedzącą naprzeciwko Laurę, gdy zaczęła gestykulować i opowiadać, w jakie miejsca można było się przedostać dzięki tunelowi. Drgnął nieznacznie na wspomnienie szpitala, odruchowo zaczynając się zastanawiać, jak radzili sobie Bruce i agent Aristow – prosimy o fanfary, Anthony Stark zapamiętał czyjeś nazwisko za pierwszym razem! Nawet jeśli napotkali tych samych przeciwników co on, Iron Man miał pewność, że wystarczyło spuścić ze smyczy Hulka, a przerobiłby ich na nieumarłe mielone. Albo miażdżone, zależało od nastroju zielonej bestii. Dobrze, że nikt jeszcze nie wpadł na pomysł wpuszczać go do kuchni – konfrontacja z tłuczkiem do mięsa mogłaby kosztować kolejny remont.
- Żywi? - spytał nagle, mimowolnie marszcząc brwi. - Tacy jak ty?  
No właśnie, jak to się stało, że kobieta nie zmieniła się w zombie jak tamta urocza gromadka, która właśnie zaczęła drapać w klapę od swojej strony? Dźwięk paznokci sunących po drewnie przyprawiał o dreszcze, przywodząc skojarzenie z próbującym się wydostać z dębowej trumny nieboszczykiem.
- Wynaleźliście jakieś lekarstwo na to cholerstwo?  
Gdyby stał, pytanie o tożsamość prawdopodobnie zwaliłoby go z nóg – czy Laura sobie żartowała? Sądząc po jej minie raczej nie, ale nie można było mieć pewności.  
- Jestem Tony Stark – zaczął, unosząc dłoń ukrytą w czerwonej rękawicy i pomachał krótko. - Iron Man, jeśli tak wolisz. Reszta nie jest taka fajna jak ja, ale wysłano nas tu, żebyśmy sprawdzili pogłoski o epidemii.

Konkretna i zorganizowana – Laura zdecydowanie była miłą odmianą od stereotypowej damy w opresji. Chociaż technicznie rzecz biorąc, to właśnie Stark przed chwilą znajdował się w sytuacji proszącej się o pełen pompatyczności wjazd rycerza na białym koniu... Cóż, jak dla niego striptizerka podróżująca na własnych nogach była nawet lepszą wizją odsieczy.
Podążył za kobietą, gdy ta otworzyła drzwi, za którymi znajdowały się straszące długością korytarze i skierowała kroki w prawą stronę. Znajdowała się tu dłużej niż on i na pewno zdecydowanie lepiej znała drogę. Nie mógł też wykluczyć możliwości, że z jakiegoś powodu  prowadziła go prosto w pułapkę, ale jakie miał w tym momencie inne opcje? Jeśli coś się schrzani, zajmie się tym w momencie, gdy stanie się to istotne. Póki co Laura zdecydowanie nie dawała mężczyźnie powodów, by myślał o niej źle.
Iron Man zmarszczył lekko brwi, słuchając wyjaśnień – coś mu tu zdecydowanie nie pasowało...
- Moment – rzucił, unosząc dłoń i zatrzymując się gwałtownie w momencie, gdy jego przewodniczka przystanęła, by przez chwilę odpocząć. - Może nie jestem ekspertem w dziedzinie biologii, ale czy wirusy nie potrzebują do namnażania żywych komórek?
O rety, wiedza Bruce'a zdecydowanie by im się teraz przydała. Mściciel potarł kark, czując tam wilgoć w postaci potu, po czym nie patrząc na kobietę, zaczął mamrotać sam do siebie:
- A może to wcale nie jest wirus sensu stricte? - oparł brodę na zwiniętej pięści – Coś, co pobudza elektryczną aktywność komórek...
Przychodziło mu do głowy przynajmniej kilka sposobów, jak zamaskować odpowiednio zminiaturyzowane urządzenia, by uznać je pod mikroskopem za twory organiczne, ale on był geniuszem do jasnej cholery! Bardzo wątpił, by ktoś o choć w połowie podobnym sprycie i intelekcie siedział w dziurze nazywanej Yates Center, zamiast konstruować cuda na wyższej uczelni.

Oczywistym było, że Laura nie zrozumie, nad czym teoretyzował Stark – niewielu potrafiło nadążyć za jego tokiem myślenia, ale zawsze wywoływało to w nim chwilowe zdziwienie. Zdarzało mu się zapominać, iż przeciętni ludzie nadawali na zbyt odmiennych falach. Temperatura rozwiązaniem problemu? Nieźle, wiedza ta z pewnością była przydatna.
Iron Man uśmiechnął się nieco pobłażliwie, gdy kobieta wspomniała o koktajlu Mołotowa. Samo wspomnienie o ogniu sprawiło, że pomyślał o czymś nie tak skomplikowanym do zbudowania, jak mogłoby się wydawać, a znacznie skuteczniejszym i o większym zasięgu.
- Kochana, rzuciłem kosmitom atomówkę na wycieraczkę, więc tym bardziej dam radę jednemu dziwadłu – odparł na rzuconą w jego stronę zaczepkę, wzruszając nieznacznie ramionami. Może trochę przesadził z lekceważącym podejściem w stosunku do niebezpieczeństwa, jakiego nie miał jeszcze okazji zobaczyć i przeanalizować, ale taki już był. Szczególnie, gdy wybujałe ego dawało o sobie znać. - Mołotow to niezły pomysł, ale mam lepszy – podjął po chwili, krótko klaskając w ręce. Zauważył na jednej ze ścian tunelu gaśnicę, która była głównym elementem projektu, jaki szybko rozrysował w głowie. - Miotacz płomieni. Dam radę szybko go zbudować, zaprowadź mnie tylko do jakiegoś składu z narzędziami.
O benzynę do wypełnienia zbiornika się nie martwił, w razie potrzeby mógł opróżnić któryś z baków w pozostawionych na ulicach samochodach. Teraz najważniejszym było, by mógł położyć ręce na spawarce, kawałkach rur i innych drobniejszych częściach.