Osiedle

Jedno z wielu osiedli w Santa Monica, które cenowo nie przyprawiają ludzi o zawrót głowy. Za przyzwoite pieniądze można wynająć lub kupić tutaj przytulne mieszkanie z dobrym połączeniem do centrum.


To na tym osiedlu, pod numerami 334/2a oraz 327/3c mieszkają podejrzewani przez detektywa Cole'a Phelpsa, ponoć zresocjalizowani przestępcy Victor Porre i Javier Sanchez.

Gdy Logan dotarł na miejsce było już dawno po zmroku. Ubrany w biały podkoszulek, i czapkę trzymał dłoń na kominiarce spoczywającej w kieszeni drugą dłonią trzymając skórzaną kurtkę. Jego Harley stał zaparkowany naprzeciwko wjazdu na osiedle, tak na wypadek gdyby miał się udać za kimś w pościg.
Widząc że osiedle jest ogrodzone, wolał ominąć główną bramę by nie zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi ewentualnego ochroniarza. Zamiast tego obszedł ogrodzenie aż znalazł zacienione miejsce. Po uprzednim sprawdzeniu czy nikt mu się nie przygląda i włożeniu kurtki, jednym susem przeskoczył przez siatkę by po wylądowaniu jak gdyby nic wsadził ręce do kieszeni i spokojnym krokiem ruszył dalej.
Wolverine wybierając zacienione fragmenty drogi i omijając latarnie nie myślał jak przeprowadzi przesłuchanie. To znaczy nie wdawał się w szczegóły. Plan oscylował mniej więcej wokół cichego wejścia do domu jednego z podejrzanych, ogłuszeniu go, związaniu, zakneblowaniu i wrzuceniu do piwnicy. Następnym krokiem w planie było delikatne uchylenie drzwi garażowych od wewnątrz by mógł je później łatwo otworzyć będąc na dworze.
Dalej miał się wyślizgnąć tyłem z domu i odwiedzić drugiego podejrzanego. Pierwsze kroki były bardzo podobne, kończyły się jednak na zakładaniu knebla. Następnie Wolverine miał przeszukać dom w poszukiwaniu jakiś dowodów na winę gospodarza, przy okazji usiłując znaleźć kluczyki do samochodu. Po sprawdzeniu domu i znalezieniu kluczy Logan miał przenieść nieprzytomnego do garażu i tam wpakować go do bagażnika. Nowo nabytym autem wrócić do domu numer jeden, wjechać do uprzednio otworzonego garażu, zanieść podejrzanego na małe spotkanie sąsiedzkie a czas który potrzebowali na ocknięcie się spędzić na przeszukiwaniu domu w tych samych celach co w poprzednim.
No dobra, może wdawał się w szczegóły. Dla Logana to była normalka, nieraz robił takie rzeczy pracując dla wywiadu. Z doświadczenia wiedział, że łączone przesłuchania są znacznie bardziej efektywne.
Gdy skończył przeglądać swój plan w głowie jego oczom ukazał się domek jednorodzinny. Numer na froncie budynku oznajmiał że na pierwszy ogień pójdzie Javier Sanchez.
X-Men nie spodziewał się by wiele ciekawskich oczu śledziło jego ruchy. W końcu był środek nocy. Jednak nauczony przeszłością - nie ryzykował. Poruszał się szybko, pewnie i przede wszystkim cicho.
Nie spodziewał się by drzwi frontowe były otwarte, więc nawet nie próbował. Po uprzednim zbadaniu powietrza czy w pobliżu znajduje się pies, który mógłby poinformować okolicę o jego poczynaniach ruszył w założonej kominiarce dookoła domu poszukując uchylonego okna, bądź tylnego wejścia.

Stojąc na tyłach domu Logana naszły wątpliwości. Miał ogromną ochotę wyważyć drzwi kopniakiem, sprać kolesia na kwaśne jabłko i pójść po jego kolegę. Jednak gdy rysował w głowie misterny obraz potłuczonej twarzy byłego przestępcy... właśnie to. Byłego. Nie miał żadnej pewności że ten mężczyzna jest winny. Był podejrzanym a to nie to samo. W tym momencie zaczęły nim targać dwa skrajne sposoby wejścia do budynku - frontowymi drzwiami i oknem wprost do salonu.
- Ten Xavier naprawdę mi namieszał w głowie. - mruknął do siebie po czym jął się wdrapywać ze swoją zwierzęcą zwinnością ku uchylonemu oknu. Oczywiście że Wolverine nie będzie się bawił w uprzejmości, przecież nie od tego jest.
Gdy dotarł do okna, oczywiście uprzednio starając się poruszać jak najciszej, rzucił szybko okiem czy sytuacja w pokoju się nie zmieniła. Gdy utwierdził się w przekonaniu, że tak się nie stało równie bezgłośnie przesunął okno do góry. Uważając by nie potrącić niczego przestąpił przez parapet, kucając przy oknie. Będąc w środku znieruchomiał, by wytężyć swoje zmysły w poszukiwaniu podejrzanego.

Logana nie zdziwił porządek panujący w pomieszczeniu. Psychole wbrew pozorom w wielu kwestiach byli jak zdrowi na umyśle ludzie, nic dziwnego więc że wszystko było schludnie poukładane na swoim miejscu.
Wolverine rzucając okiem na artykuł zdziwił się że nie może dostrzec o czym traktuje, w końcu potrafił widzieć na znacznie większe odległości, lecz wytłumaczył to sobie tym że jego zmysły były skupione na czym innym.
Co prawda podejrzewał że oprawiony artykuł może być reportażem o zbrodni popełnionej przez Javiera. Jednak Logana ciekawość nie paliła na tyle by od razu to sprawdzić zaraz będzie miał na to czas.
Gdy tylko X-Men zlokalizował potencjalny cel, po cichu ruszył w wyznaczonym kierunku. Jednak nauczony doświadczeniem wciąż zachowywał czujność. Wielokrotnie przekonał się na własnej skórze że sam odgłos oddechu nie oznacza z całą pewnością że należy do celu. Kiedyś znalazł się w podobnej sytuacji. Gdy wszedł do pokoju, okazało się że oddychającą osobą była związana kobieta, a porywacz był skryty za drzwiami by od razu skoczyć Loganowi na plecy. Wtedy dał się zaskoczyć. Nie miał zamiaru popełniać tego samego błędu.
Gdy dotarł do drzwi, uchylił je na centymetr po czym znieruchomiał. Nasłuchując czy wychwyci jakąś dodatkową wskazówkę, wysunął jeden z pazurów i przejechał nim wzdłuż powstałej szczeliny. Przezorny zawsze ubezpieczony. Do drzwi mógł być podłączony jakiś ładunek bądź alarm.

Gdy pazur nie napotkał żadnego oporu, Logan schował go spowrotem i otworzył szybkim ruchem drzwi na tyle by mógł swobodnie przejść. Z doświadczenia (znowu) wiedział że powolne otwieranie drzwi nie spełnia zadania, takie rzeczy tylko w filmach. Właśnie jeżeli drzwi miały skrzypnąć to wtedy gdy były otwierane powolutku.
Gdy tak się stało, Wolverine zastygł w bezruchu na parę sekund, po czym rozejrzał się szybko po pokoju w poszukiwaniu zagrożeń. Gdy takowych nie znalazł, skupił się na leżącej osobie. Zaraz będzie miał czas by się tutaj powęszyć.
Ustawił się w dogodnej pozycji po czym skoczył na mężczyznę. Jedną ręką złapał za gardło i zaczął dusić, drugą przygważdżając wolną dłonią do łóżka. Wybił się szybko by kolanem przygnieść drugie ramię. Tylko jedna kończyna Logana została na podłodze, a mianowicie noga, która miała służyć za punkt zaparcia się, by nie stracić równowagi.
Wolverine miał zamiar podduszać go tak długo aż straci przytomność. Wiedział po jakim czasie tak się dzieje, więc mężczyzna nie mógł liczyć że uda omdlenie.

Gdy ciało mężczyzny zwiotczało w dłonach X-Mena, Logan zgrzytnął zębami odpychając go na łóżko z frustracją.
Gdy wpatrywał się w twarz duszonego Wolverine zdał sobie sprawę że popełnił błąd typowy dla nowicjusza a nie dla kogoś takiego jak on. Nie wiedział jak wyglądają jego cele. Kardynalny błąd. Logan warknął, po czym wyciągnął komórkę i wystukał SMS-a do Phelpsa - Wyślij mi zdjęcia Javiera i Victora. - po czym schował telefon do kieszeni.
X-Men oczyścił swój umysł, by nie rozmyślać już o ty frustrującym błędzie i zabrał się do roboty. Wyjął z kieszeni plastikowe paski, które często używa się do zabezpieczenia paczek. Z doświadczenia wiedział że są pratyczniejsze od podartych prześcieradeł.
Logan rozwinął je i położył na łóżku, po czym wrócił do salonu po krzesło. Gdy wrócił usadził zwiotczałego mężczyznę na meblu po czym przymocował nadgarstki za plecami i mocno zaczepił je plastikiem do krzesła. Szarpnął za przedramię by sprawdzić czy wiązania trzymają, po czym powtórzył tą czynność przywiązując stopy mężczyzny do nóg krzesła. Gdy ciało było przymocowane, przeniósł je razem z krzesłem w nogi łóżka i przywiązał je dwoma kolejnymi paskami. W ten sposób mężczyzna gdyby się ocknął przed powrotem Logana, nie będzie mógł się ruszyć z miejsca. Gdy wszystko było gotowe wyjął jeszcze jedną rzecz z kieszeni - taśmę izolacyjną. Przerwał kawałek prześcieradła, zwinął w kulkę, wsadził ją do ust nieprzytomnego i zakleił je taśmą.
W ten sposób zostawiając skrępowanego mężczyznę, Logan pochował swoje rzeczy i zaczął skurpulatnie przeszukiwać całe mieszkanie w poszukiwaniu jakiś wskazówek, poczynając od artykułu który przykuł jego uwagę na początku.

Wolverine przeczytał artykuł i wypuścił powietrze przez nos z rozbawieniem. No cóż Bub, przeszłość zawsze powraca. pomyślał po czym zaczął skrupulatnie przeszukiwać mieszkanie a każdą podejrzaną rzecz wąchał.
Artykuł można było interpretować dwojako. Pierwszy sposób - Javier naprawdę żałował swoich czynów i jakimś cudem stał się normalny po wpadnięciu na pomysł by zamordować swoich teściów młotem i powiesić ich na hakach, a co gorsza zrealizowaniu go. Drugi - udaje normalnego by pod przykrywką tego jakże przejmującego artykułu oddawać się swojemu hobby.
Owszem sposób pozostawiania swojej ofiary był taki sam - ciało Jonathana White-a zostało pozostawione przez mordercę na haku tak samo jak teściowie Sancheza jednak to by zbyt bezpośrednio wskazywało na związanego gospodarza w sąsiednim pokoju. To było za proste. A może Wolverine za bardzo kombinował.
Cóż, pozostawało mieć nadzieję że w mieszkaniu znajdzie coś co dodatkowo obciąży Javiera. Logan zaglądał wszędzie - sprawdzał szuflady, szukał skrytek, otwierał szafki, uważnie oglądał łazienkę w poszukiwaniu śladów krwi, kontrolował oczywiste miejsca gdzie można było coś schować typu góry wysokich mebli czy pod kanapą.

Logan cicho odetchnął z ulgą widząc w ekranie komórki twarz mężczyzny, którego związał parę chwil temu. Przesłał wiadomość od Phelpsa do Wasp, może jej się przydać, po czym schował telefon do kieszeni.
Wolverine wziął znalezioną piłeczkę w palce i obrócił ją kilka razy. Nie było wątpliwości że Javier był na miejscu zbrodni. Jednak nie miał dowodu na to, że pojawił się tam jako morderca. Mógł się pojawić jako jeden z wielu gapiów.
Wtedy też Logan usłyszał że gospodarz się obudził. Wciągnął powietrze jeszcze raz, jakby upewniając się że niczego nie pominął i odłożył piłkę na miejsce układając ją w taki sam sposób jak ją zastał.
Wracając do pokoju wyciągnął jeszcze komórkę i wyszukał w Google Maps korty tenisowe w okolicy. Nie znalazł co prawda rakiety do gry, ale mógł ją przecież wypożyczyć. James chciał wykluczyć możliwość że Sanchez po prostu wracał z treningu i znalazł się na miejscu zbrodni wśród tłumu gapiów.
Gdy Wolverine wszedł do pokoju, podszedł spokojnie do rozbudzonego już gospodarza i uderzył go precyzyjnie w głowę. Logan wiedział że teraz Javier będzie nieprzytomny przez co najmniej pół godziny.
X-Men trzymał się planu. Mógł oczywiście przesłuchać podejrzanego tutaj, jednak istniało ryzyko że zaalarmuje sąsiadów. Logan wolał go bezpiecznie wywieźć w jakieś spokojne miejsce razem z sąsiadem by mogli sobie bez przeszkód porozmawiać.
Gdy Sanchez był na powrót ogłuszony, Wolverine sprawdził jeszcze raz czy wszystkie mocowania się trzymają i mając pewność że Javier nigdzie nie ucieknie, skierował się do drzwi wejściowych. Gdy stanął przed nimi rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu kluczy.

Logan wziął klucze, po czym zdjął z twarzy kominiarkę, która mogła przyciągnąć niepożądaną uwagę. Wyszedł z mieszkania blokując zamki w drzwiach, schował klucze do kieszeni i skierował się pod kolejny adres.
Idąc chodnikiem, szukał wzrokiem numeru odpowiadającego drugiemu podejrzanemu. Schemat postępowania był taki sam jak w przypadku Javiera. Różnica polegała na tym, że musiał jeszcze wziąć jego auto, by później przewieść ich obydwu w jakieś zaciszne miejsce. Miał już nawet takie na oku, niedaleko rzeki gdzie mógł w spokoju przesłuchać podejrzanych.
Ale nie zapędzajmy się, najpierw musi ich wrzucić do bagażnika. Wtedy może rozmyślać gdzie ich zabierze.
Gdy odnalazł właściwy adres, przyjrzał się dokładnie budynkowi. Potencjalnym wejściom, czy jest garaż, lub samo auto na podjeździe i innym rzeczom, które mogłyby ułatwić mu zadanie.