Basen

Basen nie dość, że jest całkiem spory, to na dodatek jeszcze głęboki - przeznaczony do nurkowania. Posiada nawet wbudowane wgłębienia i przejścia, z których można korzystać podczas ćwiczeń.

Wykończony treningiem i dziwną rozmową z Teddym Chris wyszedł z sali ćwiczeń. Cały zlany potem przekroczył próg basenu i z podziwem spojrzał na wielką halę z ogromnym i niebywale głębokim basenem. Wcześniej zahaczył o swój pokój, gdzie zamienił trampki i skarpetki na bardzo zniszczone klapki, wziął też ze sobą ręcznik, oraz kąpielówki. Na szczęście mama była na tyle miła, że zapakowała mu szorty, a nie obcisłe slipki w których ledwo co mieściło się to i owo chłopaka. Korzystając z tego, że na basenie nie było nikogo poza nim samym, Chris postanowił nie korzystać z przebieralni znajdującej się z jego prawej strony. Podszedł do otwartych pryszniców po lewej i zdjął przepoconą koszulkę treningową Knicksów. Spojrzał na mokre i lepkie od potu całkiem muskularne piersi, oraz brzuch. Do poziomu Kapitana Ameryki wiele mu brakowało, ale na pewno był sprawniejszy niż dziewięćdziesiąt procent swoich rówieśników. Zaraz potem w dół poszły spodenki, oraz przesiąknięte majtki. Stojąc całkiem nago przed prysznicem powiesił swoje ubrania na wieszaczku, obok wcześniej zawieszonego ręcznika zostawiając w prawym ręku jedynie kąpielówki. Nacisnął przycisk w ścianie i błyskawicznie wskoczył pod zimny strumień wody. Z cichym jękiem czekał aż sztuczny deszcz zmyje lepki pot z jego ciała. Po kilkunastu sekundach pod zimnym prysznicem sięgnął na ścianę do podajnika z płynem do kąpieli. Chwilę potem rozprowadził go po całym ciele i spłukał, potem szybko rozciągnął lateksowe majtki i założył je. Chris zastanawiał się, jak to zwykle bywa przy kąpieli, jak by tu spędzić popołudnie. Teraz sobie odpocznie na basenie, a potem pewnie urządzi się w pokoju. Ma kilka plakatów do rozwieszenia. Bernard King, Phil Jackson, tym legendom Nowojorskich Knicksów należało się miejsce na ścianie w jego kwaterce. Nie można zapomnieć o książkach, które zabrał ze sobą. Nacisnął znowu przycisk prysznica. Po literaturze czas na bardziej przyziemne rzeczy, czyli ubrania. A potem będzie już późno, może w końcu zacznie czytać "Trzech Muszkieterów". Na dodatek warto byłoby się wyspać. Jutro znowu pewnie jakieś ćwiczenia w drużynie i inne mordercze zajęcia. No właśnie, drużyna. Wyrzucił przed chwilą ułożone plany do kosza. Priorytet: poznanie innych członków, szczególnie tej dziewczyny. Jak ona miała na imię? Kate? Uśmiechnął się na samą myśl o niej.

Ahoj, przygodo! Los chyba wreszcie zaczął się do Veronique uśmiechać, i to najwyraźniej szeroko. Mimo śmierci obojga rodziców, Iskierka starała się cieszyć tym, co los zesłał jej na chwilę obecną. Wreszcie mogła się nauczyć wykorzystywać swój wrodzony talent nie tylko do siania śmierci i zniszczenia, ale do pomocy innym. Jednak, z drugiej strony... Jak ogień w takiej postaci może czynić dobro? Z resztą, najwyżej znów wyląduje na bruku. Nawet w takim wypadku Veri powinna dać sobie radę, w końcu teraz ma pieniądze, a jak wiadomo, za nie można mieć wszystko.
Z resztą, mniejsza z tym! Liczy się dziś. A teraźniejszość przedstawia się obiecująco, w końcu nareszcie kruczowłosa ma szanse na bycie lubianą, a przynajmniej zaakceptowaną. Może nawet się zakocha... Ech, niepoprawna romantyczka.
Veri, gdy przyjechała na teren ośrodka szkoleniowego jedynie niedbale rzuciła swoje skromne, małe jak na dziewczynę bagaże na łóżko w pokoju, rozpakowanie się zostawiając na noc. W końcu nie jest tego aż tak dużo, a i tak tej nocy prędko nie zasnę. Iskierka skierowała się spokojnym krokiem, lekko kołysząc biodrami, w losowym kierunku. Trzeba by zwiedzić nowe miejsce zamieszkania, a układu pomieszczeń prędzej, czy później się nauczy. Gdy wchodziła do, jak się chwilę później okazało, wielkiej sali z basenem, minęła jakiegoś chłopaka, prawdopodobnie jej nowego kompana. Chyba zwiedzanie odłożę na... Później. Nastolatka uśmiechnęła się lekko pod nosem, odwróciła w stronę Chrisa i podeszła do niego, obnażając ząbki w sposób... zalotny? Możliwe. -Heeej, jestem Veronique, Iskierka. - Na początek tyle. Zobaczy się, co z tego wyjdzie

Chris siedział już pod prysznicem dłuższy czas i zaczynał już czuć jak mięso odchodzi mu od kości, ale kolejne spojrzenia na zimną toń basenu wciąż odwodziły go od wyjścia z pod ciepłego strumienia wody. Jak dotychczas pierwszy dzień w ośrodku szkoleniowym mógł zaliczyć na plus. Symulacja była dosyć niepokojąca, szczególnie kiedy zaczęła szwankować, ale była niczym w porównaniu z prawdziwą walką z Hobgoblinem. Potem trochę ćwiczeń, a teraz basen w ramach relaksu żyć nie umierać. Nawet jeśli te ćwiczenia nie są mu w niczym potrzebne, bo przecież pomaga ludziom w ciele Darkhawka - kosmicznego androida. W swoim ciele Powell nie mógł rzucać samochodami, czy latać albo przyjmować na klatę ciosy Hulka. Gdy tak rozmyślał o swojej karierze superbohatera, kiedy na basen wpadła jakaś dziewczyna.Musiała być kolejnym nowym rekrutem.
- Chris Powell. Darkhawk. - odwzajemnił przyjaźnie jej uśmiech. - Kolejna rekrutka bez symulacji? - Chris zdążył zauważyć, że ludzi bez symulacji szybko oddelegowywano z obozu.

-Bez... Czego? Będę musiała się cały czas uczyć, żeby nadrobić zaległości we wszystkim. Jestem... Zagubiona. Co najmniej tak to można nazwać. - Taak,innym  wiedza Veri, zarówno praktyczna, jak i teoretyczna to dno i metr mułu. Została wzięta z ulicy do najlepszej grupy superbohaterów dla młodzieży. Gdzie tu w tym wszystkim sens? -Czuję się jak na innej planecie. Wszystko nowe, wszystko inne, a pośrodku tego ja, niczym jaskiniowiec podczas trzeciej wojny światowej. Przyjechałam tu kwadrans temu, mam zerowe doświadczenie i wiedzę, i pewnie jestem tu tylko, by Tarcza sprawdziła waszą cierpliwość. Nie wiem, czy w ogóle powinnam tu być. - No, to nieco się chłopaczynie zwierzyła. Mimo ogromnego potencjału, Ver psychicznie była krucha jak milimetrowe szkło.,szczególnie w takiej sytuacji jak ta. Normalnie cud, że się z nadmiaru wrażeń i emocji nie poryczała. Calusieńka pewność siebie poczęła z niej ulatywać w miarę wypowiadania słów. Mimo wieku, w tej chwili była jak bezbronna kilkulatka. Czy takich ludzi chciał Fury?

Kiedy został zaatakowany potokiem słów, na dodatek dość osobistych cofnął się lekko. Zastanawiając się jednocześnie jak SHIELD mogło przyjąć do grupy tak niestabilną osobę. Może liczyły się przede wszystkim nadnaturalne moce kandydatów niż ich psyche, bo tę można było ukształtować.
- Eeee... Spokojnie. Wszyscy muszą kiedyś zacząć. A podobno początki były trudne. - Nie, jego nie były. - Nie martw się, wydaje mi się że większość osób nie ma doświadczenia. - Z tego co wiedział chyba tylko on walczył z pierwszą ligą przestępców. I dobrze, cieszył się z tego. Powell poczuł lekkie mrowienie w klatce piersiowej, amulet był gdzieś tam w środku. Podrapał bliznę w kształcie konturów rombu.
- To basen. Więc warto byłoby popływać. Nie wiem jak ty, ale ja idę. - Podszedł do krawędzi basenu, usiadł na krawędzi i włożył nogi do toni. Brr, woda była chłodna.

Charakter Veri to przepiękna metafora jej nadnaturalnych zdolności. W otoczeniu ludzi popada ze skrajności w skrajność, niczym ciągle poruszany przez wszystkich płomyk. W samotności natomiast jako-tako się stabilizuje, aczkolwiek nie na długo. A co do słów Chrisa, Iskra nie wiedziała, co ma o nich sądzić. Wyglądał na takiego, co z niejednego pieca chleb jadł, a jak powszechnie wiadomo, takim to najłatwiej mówić. Więc,  po krótkiej analizie, przyszła superbohaterka uznała, że te parę zdań niezbyt do niej trafia. Pływanie natomiast byłoby niegłupim pomysłem, gdyby tylko miała w czym. Wszystko przecież zostało w pokoju.Chociaż... Mogłabym po prostu zrzucić prawie wszystko, a potem spróbować się osuszyć. Najwyżej w międzyczasie zgubię co nieco. A, co mi tam, najwyżej sobie kolega popatrzy. Co jak co, ale w kwestii ciała Veronique była niemal całkowicie bezwstydna. Skoro pewność siebie chwilowo wróciła, to co pozostało jej innego? Jak stała, tak zdjęła prawie wszystko, zostając w samej bieliźnie. -Patrz wedle uznania, ale póki co nie dotykaj. - Powiedziała na chwilę przed wskoczeniem do wody. A, niech sobie bierze nastolatkę za łatwą, nie ma problemu

Chris przyzwyczajałby się do wody trochę dłużej, gdyby nie dziwne zachowanie nowej dziewczyny. Zwrócił głowę w stronę, z której dobiegał jej głos i nagle o mało nie spadł z murku wprost do basenu. Nie z powodu widoku dziewczyny w bieliźnie. Zaszokowała go jej przemiana. Z przerażonej i zagubionej nagle jest na tyle odważna żeby zrzucić z siebie ubranie i obcemu chłopakowi gadać o dotykaniu jej, które nastąpi bez watpienia nastąpi. Powiedziała to jakby była tego pewna, a przecież Chris nie miał zamiaru jej obmacywać! Dopiero co ją poznał!
Nagle dziewczyna wskoczyła do wody. Pływanie z tą świruską mogło być niebezpieczne, ale przecież to wciąż pływanie. Wzruszył ramionami i zanurkował na smo dno basenu skąd doskonale widział nową dziewczynę.

Reakcja Chrisa była bardzo do przewidzenia, toteż młoda Francuska niezbyt była ją zdziwona. -Co cię tak powaliło, słońce? Do skrajności się przyzwyczaj... Do takich widoków w sumie też. - Powiedziała z tajemniczym uśmiechem, gdy już uspokoiła drgawki spowodowane 'chamskim' zetknięciem z zimną wodą. -Nie uważasz mnie za... Wariatkę? Tak po pierwszym wrażeniu. - Mimo, iż Veri opinia na jej temat w sumie wisiała, to warto by wiedzieć, na czym się stoi, w końcu będą od teraz na siebie skazani. Pytanie było zadane więc tylko ze względów czysto pragmatycznych.
Kolejny kwadrans Iskierka spędziła na nurkowaniu i... w sumie prowokowaniu Darkhawka. Najwyżej go do siebie zniechęcę. Co tam, ja na geja nie wyjdę. No ale dobra, czas na pływanie minął, pora wychodzić. Teraz czekała ją najgorsza część, czyli suszenie bielizny. -Jak coś pójdzie nie tak, mogę... Coś zgubić. Tak tylko mówię. - Powiedziała roześmiana Veri, jednocześnie zamykając oczy. Starała się podgrzać powietrze wokół swojego ciała, by woda znajdująca się na niej po prostu wyparowała. Największym problemem była bielizna, bo gdyby Ver przesadziła, spaliłaby ją. Po około dwóch minutach dziewczyna mogła sama siebie pochwalić, że tym razem w stu procentach jej się udało zrobić to, co chciała. Po wszystkim ubrała się i poszła w kierunku pokoi, rzucając 'do zobaczenia, było miło' na odchodne.

[z/t]