Śnieżny Klif

***


Seith stanął na początku szukając wszelkich podobnych szczegółów, które zostały opisane w aktach. Po prawie godzinnej wędrówce w końcu znalazł to czego szukał: Miejsce w którym ma zacząć poszukiwania. Przegrzebując się starannie w śniegu myślał o tym jednym celu: Łupie. Jednak nie mógł go zatrzymać dla siebie. Jak głosił kodeks wojaka: "Co cennego znajdzie żołnierz, król zatrzymuję". Zatem co znajdzie Seith, trafia do skarbca elfów. Nie wliczamy tutaj puszek po konserwach, słoików po ogórkach czy właśnie nakrętek do wymienionych wcześniej słoików, a takie Seith właśnie znajdywał. Co ciekawe, zawsze próbował to robić po cichu, aby nie przybiegli do niego następni "poszukiwacze skarbów".

Siła, którą Seith zauważył swoimi czerwonymi ślepiami sprawiła, że został mocniej zaciekawiony tym zjawiskiem. Jednak niepokoiła go także ta siła, jak to nowa rzecz, którą elf widział. Zaczął ostrożniej przemieszczać się po terenie, wytężył swoje wszystkie zmysły. Zachowywał szczególną ostrożność na swoich tyłach, gdyż wiedział, że gdyby z tego zjawiska wyszedł wróg to Seith musi być czujny jak wilk w krzakach. Idąc dalej zobaczył w końcu małą "cywilizację", która w języku elfów znaczyła "Ro-osha". Różniła się ona dosyć mocno od dotychczasowej cywilizacji jaką mógł widzieć Seith. Wydawało mu się to niebezpieczne, ale zarazem i interesujące. Nie zdejmując swojej elfickiej zbroi, zaczął pogwizdywać, próbując wyszukać jakieś ruchy, podejrzane zjawiska. W ogóle coś chciał znaleźć.

Seith zaczął powoli zmierzać do najbliższego namiotu, a to jest namiotu z technologią komputerową. Administracja wojskowa Svertelfheimu dobrze wiedziała o panującym języku technologicznym, dlatego dała przy okazji słownik ziemski dla Seitha. Seith wygrzebując ze swojej zbroi właśnie ten przedmiot zaczął wyszukiwać dział "Technologia Komunikacyjno-Informacyjna". Odszukując odpowiedni fragment, Seith zaczął grzebać w komputerze. Zaczął widzieć w nim setki informacji o ekspedycji, która właśnie tutaj panowała. Nie rozumiejąc kilkunastu słów z zaciekawieniem szukał ich znaczenia w swoim słowniku. W końcu rozumiejąc już tekst zaczął szukać celu tej ekspedycji.

Na chwałę Svartalfheimu. Urządzenie, które zobaczył Seith wydawało mu się dosyć podejrzane, aż tak podejrzane, żeby podchodzić do niego spokojnym krokiem. Seith zapisał jak najszybciej w swoim "notatniku" - bo tak tego ustrojstwa nie można było nazwać - że znalazł jedno z podejrzanych skrzynek. Elf czuł nawet piknięcia z tego urządzenia, ale nie wiedział co z tym zrobić. Pozostała mu tylko jedna z opcji - lekko uderzyć go. Seith próbował tym uderzaniem dowiedzieć się co powoduje te urządzenie. - Obiekt wydaje piknięcia, cel - nie wiadomy - to jedyne co można słychać z ust żołnierza.

Na czym polegał sekret tej maszyny? Co powinna robić, kiedy odliczanie dobiegnie końca? Tego już chyba elf na pewno się nie dowie, skoro maszyna zepsuta, a piski dobiegające z niej ucichły. Seith jeszcze trochę "poszturchał" maszynę, ale skoro nie ruszała to co on miał tu robić. Aż tu nagle ni z tego ni z owego pojawił się kolejny obcy z Midgardu. Widząc, że przybysz jest osłabiony z powodu zimy i wycieńczenia czymś, Seith mając dobre serce napoił go jeszcze w miarę dobrą wodą w temperaturze pokojowej. Czy coś to da? Seith musi sam sie dowiedzieć używając ponownie języka Midgardczyków:
- Czy wiesz co ta maszyna robić? Jak działać? Cokolwiek rozumieć? Mówi Administracyjna Flota Żołnierska, Identyfikator DSZ-921. Co tu się dziać.

- O ty przeklęty demonie z Muspelheimu, szkarado paskudna. Nie pożywisz się krwią i ciałem prawdziwego elfa Svartalfheimu. Nie jesteś godzien. - Seith w tym momencie wysłał sygnał do swojego mózgu, że należy pokonać osobnika, który zakłócił "spokój" w obecnej chwili. On wychodzi do niego z otwartymi ramionami i napojem, a on uruchamia maszynę i chce go zabić. Czyli ma zostać zabity za zepsucie maszyny? No dobra, ale chyba nie pozwoli sobie na to, żeby zabito go bez walki. On też miał swoją włócznię zwaną przez siebie Belsavis, która świeciła blaskiem Svartalfheimu. Zamachnął się raz w zamiarze dźgnięcia poczwary w twarz, a gdy się nadzieje to Seith kopnie go w klatkę piersiową. Co jeśli atak się nie uda i demon złapie za włócznię? Przerzucenie go na drugą stronę z rzutem o podłoże.

Z jakiego gatunku potworów mogła być ta kreatura, która została nabita na ostrze Belsavis. Seith chciałby ją dokładnie zbadać, ale obecna sytuacja nie pozwalała na to, a dodatkowo widać było, że istota była teraz rozwścieczona na elfa, który mógłby być dla niej smakowitym kąskiem. Powolne, ale jednak wciąż w zapale do walki stworzenie nabite na włócznie wierciło się i ostatecznie złapało za trzon Belsavis, drugą ręką chcąc sięgnąć po Seitha. Elf wiedział, że przyciągnięcie do siebie włóczni oznaczałoby też przyciągnięcie nieznanej istoty, która gotowa była na zabicie mężczyzny w celu... no właśnie, jaki cel miało to stworzenie. Prawdopodobnie zabić tego, który sprowokował do ataku. Odepchnięcie stwora tylko by nadziało mocniej na włócznie, uniemożliwiając Elfowi w późniejszym momencie wyciągnięcia jej. Pozostała opcja puszczenie stwora i szybkie odwrócenie się w bezpieczną odległość. Seith schował się za kupą śniegu, wyciągając zza pleców elficki karabin. Szybkie odblokowanie spustu i  celowanie do stwora. Powoli, powoli... I w tym samym momencie w którym Seith strzelił, karabin odbił się lekko w górę z powodu zapadnięcia się ziemi. Pocisk poleciał w górę, a Seith spadł wraz z kreaturą do pieczary. Obolały i z bólem w lewej ręce, Seith miał trudności ze wstaniem. Dlatego ułożył się wygodnie na lodowej skale pieczary i popatrzył przez celownik karabinu na czołgającego się do niego potwora. Wdech lodowatego powietrza i wystrzelenie naboju w  miejsce, gdzie znajdowała się głowa „cuda biologicznego”. Jeśli pocisk trafił  dokładnie w to miejsce, które chciał Seith, to mógł teraz swobodnie odpocząć rozkoszując się swoim zwycięstwem. Zacząłby wtedy następnie przyglądać się martwej istocie i spróbować przeanalizować jej ciało zewnątrz. W przypadku kiedy potwór jeszcze żyję, Seith rzuca przekleństwo i próbuję dobić kolejnymi dwoma pociskami z karabinu.

Ta bestia zaczynała być enigmą dla mrocznego elfa. Choć myślał, że zna już o niej trochę informacji, tak naprawdę nie wiedział o niej nic. Był to chyba pierwszy moment w tym tygodniu, może nawet miesiącu, kiedy Seith tak naprawdę był w ślepym zaułku. I choć strzały z karabinu trafiły w bestię, Seith zrozumiał, że nic nie zdziała samą amunicją. Oczywiście mógłby użyć swojej nadnaturalnej mocy, ale w obecnym stanie mógł wykorzystać tylko niektóre ze swoich mocy. Choć ból w ręce był znośny to Seith odczuwał trud poruszania nią, jakby został do niej przyczepiony łańcuch. Więcej adrenaliny w ciele elfa powodowało, że zaczynał myśleć staranniej i szybciej. Seith zaczął od razu szukać sensownego planu chociaż na dobycie swojej Belsavis. Włócznia leżała bezczynnie na ziemi czekając na kolejne dotknięcie jej przez swojego właściciela. „Analizowanie terenu i możliwości ucieczki przed szybko poruszającymi się nieznanymi istotami. Śnieg, lód, ziemia, barak, metalowe urządzenia. Eliminujemy lód, gdyż przyczepność obuwia do niego jest znikoma. Ziemia nie przydatna z powodu prędkości stworów. Barak nie pomaga w przechodzeniu, uniemożliwa. Metalowe urządzenia... kompletnie niepotrzebne. Śnieg jest natomiast w świetnej formie do wykonania przeskoku przez swoją twardość, która nie spowoduje utknięcia. Szansa powodzenia planu: 50%. Wystarczy.” przeanalizował Seith.
Elf powstał z ziemi, aby obserwować odległość dzielącą go od potworów oraz włóczni. Szansa powodzenia wynosiła tylko 50%, ale postanowił zaryzykować, gdyż wierzył w skuteczność. Szybkie przygotowanie do wyskoku. Delikatnie pochylenie ciała dla rozpędzenia się bez straty prędkości. „5..4..3..2..1...” -  Za Svartalfheim! - Seith w pełnej gotowości wyskoczył  z górki śniegowej z nadzieją, że jego obliczenia odniosły skutek. I o dziwo, los uśmiechnął się do niego pozwalając na dotknięcie Belsavis. Teraz trzeba było tylko zacząć ponowną walkę. - Argh! - Ból w ręce elfa nasilał się. Obecną jego obawą było to, że jego ręka może nie odzyskać dawnej sprawności z powodu obrażeń. Jednak obecnym celem było jak najszybciej zakończyć walkę i móc odejść z tego przeklętego miejsca. Seith miał już dość widoków na obecny czas. Chciał odpocząć, zregenerować siły, a nawet pozwolić sobie na drobne wakacje od poszukiwań. Wiedział, że te wakacje nie trwałyby długo, może dzień lub dwa. Belsavis została wykonana w taki sposób, żeby można ją było wygodnie władać dwoma rękami, ale trening poświęcony na poznaniu pełnych możliwości tego oręża wykształcił w Seithcie szczególną więź. Ludzie powiedzieliby, że to miłość do rzeczy martwej, lecz według mężczyzny była to aura wojownika łącząca go z jego bronią. W Svartalfheimie większą obelgą dla żołnierza było zabranie jego oręża i zniszczenie go niż jego własna śmierć. Dlatego Seith starał się za wszelką cenę nie stracić swojej ukochanej Belsavis. Pomijając szczególną więź, elf nauczył się władać też włócznią jedną ręką, właśnie w przypadku niedowładu którejś z rąk. Manewrowanie rączką między palcami oraz miały zamiar zadać obrażenia nie tylko jednemu stworowi, ale też drugiemu lub całej dwójce. - Za królestwo. - Poprawianie morali pojedynczej jednostki za pomocą okrzyków było jedną ze sprawdzonych metod na podniesienie odwagi i patriotyzmu danego żołnierza. Dlatego Seith nie szkodził sobie okrzyków podczas bitew, jeśli wierzył w swoje możliwości. A w to zawsze elf wierzył. Belsavis w blasku zorzy nadawała sobie różnych kolorów, a sam Seith emanował obecnie uczuciem, które nazywał euforią wojaka. Wola walki prosto z serca. Seith przyśpieszył kroku i uderzył jednym z ostrzy nieznaną istotę, którą jeszcze dobił do podłoża. Jeśli jednak towarzysze chcieli pomóc swojemu bratu, Seith niestety musiał uderzyć pierwszą istotą o kolejną w celu odrzucenia jej od siebie lub wrzucenia w jakąś przepaść.

Dni mijały, a może i nawet tygodnie od uprzedniej wizyty na jednej z mniejszych planet, która okazała się drobnym niewypałem. Mieszkańcy owego ciała niebieskiego nie należeli do najbardziej przyjaznych stworzeń, a szczególnie dla obcych. Wymyślili sobie, że Morri byłaby najprawdopodobniej idealna na ucztę - oczywiście jako przekąska. Cała grupa wygłodniałych orko-podobnych istot ruszyła w pogoń za "biedną i bezbronną" zmiennokształtną by zaraz przywiązać ją do prowizorycznego urządzenia, stojącego nad ogniskiem, które miało służyć za grill. Nie wiadomo czemu, ale Sehahabi pozwoliła się złapać, od tak. Nawet nie wyrażała żadnego sprzeciwu ze swojej strony, tylko najzwyczajniej w świecie się poddała. Morrithrien wisiała przez jakiś czas nad jeszcze nie rozpaloną rozpałką, przyglądając wygłodniałej reszcie. Nie znała ich języka, chociaż językiem tego raczej nie można było nazwać. Prędzej warczeniem, mamrotaniem oraz jęczeniem. Patrzyła na nich w ciszy z lekką pogardą, badając również najbliższe otoczenie, no i drogę powrotną do statku kosmicznego.
Kiedy już nieco się ściemniło, raczył przyleźć do niej cały klan, umalowany i ubrany w jakieś dziwaczne skóropodobne szmaty, jak gdyby Morrithrien miała być tego dnia niesamowitym posiłkiem. Pewnie żałowali, że była taka drobniutka..
Zaczęli tańczyć, hulać, wyśpiewywać... a raczej wyjękiwać jakieś melodie, niczym indiańce, a ta patrzyła na nich, próbując opanować się i zatrzymać kamienny wyraz twarzy na sobie. Udawało się.
Ogólnie cała sceneria długo nie trwała, a jeden z przygłupów przyłożył pochodnię do najwyraźniej łatwopalnego materiału, bo od razu pochłonęły go płomienie. Wtedy Morri nie pozostawało nic innego jak tylko chwilowy szyderczy uśmiech w stronę ich wodza, a następnie przemienienie się w pięknego czerwono-łuskowego smoka. Jak można było się domyślić - wszyscy zrobili zszokowane miny, rozdziawiając chyba maksymalnie swoje paszcze i stojąc przez chwilę jak wmurowani, bo zapewne pierwszy raz widzieli takie a nie inne stworzenie.
Po niecałej minucie, większość kosmitów uciekła z miejsca zdarzenia, a jedynie Ci "najodważniejsi" złapali za broń - coś na wzór przypominającą włócznie i zaatakowała. Sehahabi poniekąd nie przejęła się tym jakoś bardzo, bo owe ostrza jedynie odbijały się od łusek, nawet ich nie uszkadzając.
Nie marnując w sumie już więcej czasu, ta machnęła mocno skrzydłami, aby po zaledwie sekundzie unieść się nad ziemią i skierować swoje cielsko w stronę oddalonego o jakieś pół kilometra statku.
Nie potrwało długo, gdy wylądowała z powrotem, oglądając się tylko za siebie czy nie biegną za nią przypadkiem pomyleńcy, drąc się w niebo głosy. Niestety los tak chciał, że kiedy Morrithrien wchodziła na pokład - na horyzoncie pojawili się nieproszeni. Kobieta zamknęła wtem za sobą drzwi i odpaliła maszynę, unosząc się ponownie nad powierzchnią i z kolei wylatując z tej planety raz na zawsze.
Zmiennokształtna uśmiechnęła się niewidocznie i zaśmiała się cicho pod nosem. Nie dało się ukryć, że rozbawiła ją odrobinę ta sytuacja. Zwłaszcza ich wystraszone pyski, gdy ujrzeli jej smoczą formę.
Jednakże wracając do czasu teraźniejszego, Sehahabi leciała przed siebie, nie mając konkretnego celu. Wystukiwała od czasu do czasu melodyjkę, którą pamiętała jeszcze zza czasów dzieciństwa i wspominała to co się działo przed doszczętnym wybiciem jej rasy.
Chwilę beztroski przerwał sygnał, który sygnalizował awarię maszyny... i to niepodważalnie jakąś poważną. Ogólnie rzecz biorąc, Morrith znała się jedynie na pilotowaniu tego ustrojstwa. Nie było co nawet myśleć nad naprawianiem tego, a co dopiero majsterkowaniu przy tym, ale była na tyle ogarnięta by domyśleć się, że sytuacja jest krytyczna... no bo w końcu spadała... i to w stronę Ziemi.
Nie popadała w panikę, ani nic. Próbowała po prostu wszelkich rozwiązań, wciskając poszczególne przyciski bądź ciągnąć za dźwignie. Nic nie skutkowało.
Cudownie. Pomyślała, a po czym stwierdziła, że niezaprzeczalnie los znowu tak chciał.
Przygotowała się więc na katapultowanie swojej osoby, czekając na moment, aż będzie już na optymalnej wysokości. Jak tylko na takiej się znalazła - pociągnęła za drążek, powodując między innymi wystrzelenie jej z pojazdu w atmosferę ziemską.
Statek z powodu swojej ciężkości spadał szybciej, ona za to trochę wolniej, jednak korzystając z okazji - zmieniła się w skrzydlatą postać i poszybowała.
Jej oczom ukazał się śnieżny krajobraz. Było to całkowicie odmienne miejsce od Neak Impyerno, więc musiała też przystosować do niego temperaturę swojego ciała, żeby nie zamarznąć.
Już z lotu ujrzała swoją maszynę, leżącą na ziemi, całkowicie zniszczoną. Morrithrien nie zastanawiając się długo, wylądowała obok niej, wracając przy okazji do normalnej formy.
Westchnęła ciężko i podrapała się po głowie, zastanawiając się co dalej...

Statek całkowicie zniszczony. Wokoło leżały jego kawałki, na których płonął również ogień, pomimo śniegu. Co miała począć teraz? Nie miała bladego pojęcia. Znajdowała się na planecie, której w ogóle nie znała. Inne warunki, inne istoty. Była pewna, że prędzej czy później ktoś się nią tutaj zainteresuje. Zagadką jedynie było to czy w sposób przyjazny, czy może wręcz przeciwnie? Jakie posiadali środki obronne? Czy w razie czego poradziłaby sobie z uchroniem samej siebie przed śmiercią z rąk lub nawet broni należących do ludzi? Morri tego nie wiedziała. Jej jedyny środek transportu przepadł już raczej na zawsze, a jej smocze skrzydła najpewniej nie nadawały się na lot po przestrzeni kosmicznej, a szczególnie jej organizm.
Równie dobrze mogła się gdzieś zaszyć... w jakiejś jaskini? Może nikt by jej nie znalazł, a ona mogłaby sobie swobodnie żyć. Wiele do przetrwania jej nie brakowało. Wody oraz innych napoi nie potrzebowała, jedynie pożywienie. Aktualnie nie spostrzegła żadnych smakowitych kąsków w pobliżu. Ni to dzikiej zwierzyny, ni to ludzi. Całkowita pustka pokryta bielutkim śniegiem, który aż raził w oczy przez odbijające się w nim słońce.
Cudowne miejsce, pomyślała. Co prawda to prawda, różniło się w znacznym stopniu od jej dawnego domu... i to w stu procentach, ale niezależnie od tego – ogromnie jej się spodobało. Niewykluczone było to, że była to sprawka tych wszystkich widoków. Piękne, błękitne niebo, a na nim puchate, białe chmurki oraz słońce, które wszystko rozświetlało i na przekór mrozu – grzało leciutko skórę.
Morrithrien stwierdziła, że nie ma w sumie niczego złego co by na dobre nie wyszło. Zawsze mogła skończyć na zupełnie innym ciele niebieskim bez takich zapierających dech w piersiach krajobrazów, ze stworzeniami dla których mogłaby zostać smakowitym posiłkiem, no i jeszcze z innymi dodatkami, które wypełniały aktualnie jej myśli.
W pewnym momencie Sehahabi przypomniała sobie o amulecie, który niegdyś należał do jej matki i był przekazywany z pokolenia na pokolenie. Wyciągnęła go z jednej z kieszeń, po czym przycupnęła sobie wygodnie na podłożu. Pamiętała ten dzień, w którym rodzice podarowali jej go na osiemnaste urodziny. Był to tak naprawdę jeden z niewielu dni, w których uroniła łzę ze wzruszenia, tudzież ze smutku. Ogólnie rzecz biorąc, Morri nie należała do tych, którzy lubili dzielić się lub okazywać swoje uczucia innym. Wolała zdecydowanie sprawiać wrażenie tej twardej, do której niełatwo się zbliżyć. Czasami przez takie postępowanie była odrzucana przez rówieśników, bo zapewne nie chciało im się starać o względy zmiennokształtnej.
Jednakże nie oznaczało to, że w ogóle nie posiadała kogoś komu nie mogła zaufać i powierzyć swoich sekretów. Miała wprawdzie przyjaciela, tego jedynego. Często potrafili spędzać ze sobą czas nawet od świtu do nocy... i to bez żadnych kłótni. Świetnie się dogadywali, mówili sobie wszystko. Możliwe, że gdyby nie wojna – ich relacje mogłyby przeskoczyć na całkiem inny poziom po pewnym czasie. Niemniej jednak, trzeba żyć tyraźniejszością, a nie przeszłością... aczkolwiek Morrith ciężko przeżyła widok jego martwego ciała.
Całe te rozmyślenia przerwały nagle dwie postacie, których kobieta w ogóle nie zauważyła, gdy się do niej zbliżały. Bez wątpienia była tak zaaferowana biżuterią, że nawet nie zwróciła uwagi na żaden hałas.
W gruncie rzeczy Morrithrien nie zdawała sobie sprawy z tego jak wyglądają ziemianie, więc równie dobrze mogła uznać, iż te dwa stworzenia to mieszkańcy tej planety.
Wstała ze śniegu na równe nogi, otrzepując przy okazji tylną część ciała jak i chowając naszyjnik z powrotem w swoje miejsce. Nie miała zamiaru atakować, ani nic z tych rzeczy, ale nie oznaczało to, że zamierzała zwracać się do nich z nie wiadomo jaką serdecznością.
- A co? Książkę piszesz? - Przemówiła do pytającego z dość znudzonym głosem. Nie czuła jakiegokolwiek lęku, bo żyła w przekonaniu, że to co ma być to będzie.

Prawda. Zmiennokształtna nie miała tak naprawdę bladego pojęcia z kim właśnie rozmawia. Nie wiedziała jakie posiadają zdolności, ani tego jakie mają zamiary wobec jej osoby. Jednakże w dalszym ciągu pozostawała spokojna... nawet nie stroiła żadnych min w ich kierunku. Po prostu stała i przyglądała się obcym.
Morrithrien słuchała ich tej całej gadki. Nie dało się ukryć, że lekko zaciekawiło ją to czym są, albo z jakiej planety pochodzą. Co chwilę zmieniała kierunek wzroku, aby mieć ich na oku. Niemniej jednak, kiedy usłyszała ponowną wypowiedź Arion'a - jej ciało zadrżało. Najwyraźniej trafił w dość mocno słaby punkt skoro w ogóle na to zareagowała... bo w końcu zawsze starała się być chłodną istotą bez empatii, chcąc przy tym wmówić przeciwnikowi, że nie da się jej ugiąć pod żadnym względem psychicznym.
- Skąd... - Odzywając się z wolna można było uchwycić, że miała lekko podłamany głos. - Skąd o tym wiecie?! - Tym razem już podniosła bardziej swój ton, a na jednym z jej policzków pojawiła się słona łza, która w sumie po paru chwilach i tak zniknęła.
Do tego wszystkiego dobił ją czarnofutry tak, że poczuła pustkę oraz chwilowe kłucie w swoim sercu. Stała jak wryta, nie wiedząc co ze sobą zrobić. Chciała zapaść się pod ziemię... przynajmniej dołączyłaby wtedy do swojej rasy jak to ujął Daalkiin.
Gdzie podziała się jej zimna krew? Nie miała pojęcia. Sądziła, że na dobre pogodziła się z tym co się wydarzyło już dość dłuższy czas temu, a tu zaskoczenie.
W pewnym momencie jeden z nich zaczął się do niej przybliżać. Mimo to, Sehahabi w dalszym ciągu stała, nie robiąc żadnych kroków w tył, żeby uniknąć bliskości z nim. Nawet nie odchyliła łba, kiedy ten się pochylił i był z nią w tym momencie na równi. Najzwyczajniej w świecie spojrzała mu prosto w ślepia z zaciśniętą szczęką i mokrymi oczami, z których bądź co bądź nie spływały łzy.
- Doprawdy? - Przełknęła ciężko ślinę.
W zasadzie to miała mieszane uczucia co do tego wszystkiego. Z jednej strony uważała, że udanie się z nimi byłoby jakąś szansą. Wierzyła w głębi duszy, że nic nie dzieje się przypadkiem, więc awaria statku (teraz już wraku) mogła bez dwóch zdań być jakimś znakiem.
Natomiast z drugiej... nie była świadoma tego z kim ma do czynienia. Poza tym, pierwsze wrażenia z nimi związanie nie należały do najcudowniejszych i między innymi dlatego czuła też do nich niechęć. Aczkolwiek ona również nie zachowała się stosownie, więc postanowiła dać im jakąś szansę.
Morrith przetarła oczy, po czym odwróciła wzrok, kierując go na prawo.
- "Powierzasz swoje życie"... Brzmi to trochę tak jakby nie wiadomo jakie niebezpieczeństwa mnie z Wami czekały. - Pociągnęła nosem, dodając po chwili. - Lubię niebezpieczeństwa... - Wróciła ponownie wzrokiem na Daalkiin'a, unosząc przy tym niewidocznie kąciki ust.