Salon z aneksem kuchennym

Ta cała sytuacja wydała się Elyse bardziej absurdalna, niż noc, w którą go poznała i mu pomogła. Gdyby miała zacząć analizować tok własnego rozumowania, nie znalazłaby żadnych struktur ani schematów. Po prostu zawsze robiła to, co uważała za stosowne, przydatne lub po prostu mogące pomóc jej i jej celom. W tej chwili jednak ciężko było ogarnąć to umysłem, dlatego stwierdziła, że na tą chwilę pozwoli ponieść się swym instynktom i intuicji. Już nie długo pewnie Daalkiin opuści ją i zniknie z jej życia, niczym sny, które miewała. Tylko w przeciwieństwie do niego, jej sny zawsze wracały, a ona wątpiła, aby on miał tu powrócić, chyba że... miałby ścigać tego, który go tak urządził.
Kiedy samiec odsunął rękę, ale za to odsłonił swój kark, palce kobiety na chwilę znieruchomiały, zatrzymując się opuszkami tuż przy tętnicy, którą gładziły, a także przesunęły się ostrożnie po tchawicy. Gest odsłonięcia podgardla w świecie zwierząt oznaczał zarówno zaufanie, jak i poddanie się woli przewodnika stada, czy dominującego nad nim osobnika. Nie wiedziała więc, jak ma odczytywać ów gest. Ile było faktycznie w nim ze zwierzęcia, a na ile mężczyzny? Zagryzła lekko dolną wargę i przesunęła palcami po jego szyi, sunąc do obojczyków, na których na chwilę się zatrzymały, by potem powrócić do szyi, którą poczęła gładzić, drażniąc delikatnie paznokciami jego twardą, gorącą skórę.
Poczuła pod palcami, jak jego krtań zawibrowała od dobywającego się z jego gardła głosu. Uśmiechnęła się nieco szerzej i objęła dłońmi jego policzki, zmuszając go delikatnie do tego, aby na nią spojrzał.
- Forma zapłaty? A więc sądzisz, że jestem zaniedbaną istotą, potrzebującą kilku przytulasków? A może to ty potrzebujesz pieszczot? - odezwała się cichym, ale nie lękliwym głosem. Brzmiało w nim za to rozbawienie i doza ironii, gdy pochyliła się i potarła nosem o bok jego pyska, nie mogąc powstrzymać przy tym cichego śmiechu.

Elyse obserwowała, jak samiec z każdą mijającą chwilą, z każdym jej dotykiem, rozluźnia się, przymykając ślepia. Brakowało jedynie merdania ogonkiem i potrząsania łapą. Jego mruczenie pobudzało niespodziewaną część jej umysłu, jak i ciała. Zamyślona i zaciekawiona, przekrzywiła lekko głowę w prawo, obserwując go z nieodgadnionym wyrazem twarzy, ale w jej oczach pojawiły się błyszczące ogniki. Była chyba zafascynowana.
Słysząc jego proste słowa o prostym wytłumaczeniu, odchyliła się nieco do tyłu i zaśmiała dźwięcznie, odgarniając lecące na oczy rude kosmyki włosów.
- Proste, czegoż więc chcieć więcej? - odpowiedziała nadal z rozbawieniem dźwięczącym w jej głosie, gdy patrzyła w jego pysk.
Zadrżała, gdy jego wielkie dłonie ponownie spoczęły na jej nagich ramionach, które pokryły się gęsią skórką. Przełknęła bezgłośnie ślinę, chcąc odgonić mącące jej myśli uczucia i pragnienia, które uważała co najmniej nieodpowiednie, zarówno w tej sytuacji, jak i osobie... Przecież... Westchnęła cicho, a jej plecy nieco wygięły się w łuk, gdy mięsisty ogon przesunął się po jej ciele, zadziornie spoczywając na jej ramieniu.
Poddała się i z westchnieniem przytuliła się do niego, przesuwając dłonie za niego, gdzie poczęła gładzić jego szyję i łopatki, śmiejąc się cicho pod nosem z absurdu tej sytuacji.

Elyse ponownie poczuła, jak ogon Daalkiina przesuwa się po jej ciele, niczym trzecia ręka, drażniąc każdy zakamarek jej pleców. Drgnęła, czując się dziwnie. Bądź co bądź... nie spotyka się często ludzi posiadających ogony!
Usta kobiety wykrzywił nieco ironiczny uśmiech, gdy spojrzała w jego jasne ślepia. Zachłysnęła się powietrzem, czując, jak samiec zmienia pozycję. Wczepiła się w niego z całych sił, nie chcąc stracić równowagi i nieco bardziej rozsunęła nogi, opierając pupę na jego spojeniu łonowym, które pomimo materiału spodni, wpiło się w jej kość ogonową. Uniosła się do siadu, opierając dłonie o jego podbrzusze, włosy rozsypały się dookoła jej twarzy, okalając ją błyszczącymi rudawymi kosmykami, zwijającymi się koło skroni i policzków w delikatne loki. Uniosła pytająco lewą brew i... spłonęła rumieńcem, bo zmiana pozycji spowodowała, że znalazła się bezpośrednio na jej kroczu, a przynajmniej jej własne krocze uciskało na jego... klejnociki. Guzik spodni również wbijał się tam, gdzie nie powinien. Fala gorąca zalała ją nagłą falą, a ona sama poczuła się nieswojo. Nadal nie dawało jej spokoju pytanie: na ile był zwierzęciem, a na ile mężczyzną? I... jak to wyglądało? Jednak, broń Boże, nie zamierzała tego sprawdzać. Odchrząknęła i chcąc nieco ukryć swe zażenowanie, ze cichym śmiechem dostrzegła jego prosząca minę. Westchnęła z miną cierpiętniczki i poczęła drapać go zarówno po szyi, a potem po piersi i zsunęła się do przucha, przewracając oczyma. Uniosła nagle prawą rękę i palcami poczeła drapać go za uchem, uśmiechając się szelmowsko... A zaraz potem zeskoczyła z niego zgrabnie, przekładając prawą nogę nad nim. Bose stopy pacnęły o podłogę.
- Cóż... Lepiej nie kusić losu, psiaku, ale... Nie wiem, jak ty, ale ja umieram z głodu! - oznajmiła, drapiąc się po głowie, nie mogąc spojrzeć mu w oczy. Czyżby poczuła podniecenie? Możliwe, ale nawet jeżeli tak było w istocie, wolała ugasić ten płomień, nim rozszalałby się do rozmiarów pożogi! Od dawna nie miała mężczyzny, a takie pieszczoty i kontakt fizyczny nie pomagały w zachowaniu trzeźwego umysłu. Lepiej nie kusić losu. Skinęła do siebie głową i pacnęła go lekko po nosie.
-To jak, małe polowanko na zawartość spiżarki? - podsunęła zachęcająco.

Elyse potarła czoło, chcąc poukładać sobie nieco w głowie myśli, które kołowały w niej i nie pozwalały się uchwycić. Sama nie wiedziała, co czuje. Tak dawno nie przebywała z nikim ot tak, dla samego przebywania w czyimś towarzystwie, że po prostu zapomniała, jak to się robi. Czuła jednak zadowolenie, którego nie dane jej było poczuć od dawna, taka chwila zapomnienia i odsunięcia szarości i zmartwień dnia codziennego. To było przyjemne i chyba właśnie dlatego tak te uczucia ją deprymowały. Nie potrafiła być szczęśliwa i korzystać z życia, póki była młoda. Całe życie skupiała się na nauce, a potem przez kolejne dwa lata na tym, aby móc pomóc jakoś swej młodszej o dziewięć lat siostrze. Kochała swą rodzinę nade wszystko i jeżeli miałaby zaprzepaścić własne szczęścia, aby ich wesprzeć, zrobiłaby to bez mrugnięcia okiem. Robiła to, chociaż wiedziała, że ani jej rodzice, ani jej ukochana siostra, wcale tego po niej nie oczekują. Wręcz przeciwnie. Ale, jak mogłaby ich zostawić w potrzebie? Łudziła się, że może ona, marny byt, znajdzie sposób na chorobę, z którą ludzkość walczy nie od dzisiaj.
Uśmiechnęła się pod nosem, widząc zadowolenie Daalkiina, to, jak ufnie odsłania się przed nią, pozwalając dotykać newralgiczne miejsca. Był takim... słodkim zwierzaczkiem.
Widząc, jak zmienia pozycję na pół siedzącą, spojrzała na niego uważnie. Jego słowa przyjęła ze sceptycyzmem i lekkim zmarszczeniem brwi.
- Masz na myśli ten statek, o którym napomknąłeś? - upewniła się, zagryzając lekko dolną wargę.
Westchnęła w końcu i uśmiechnęła się ironicznie, ale w jej oczach błysnęła jakaś tęsknota. Jedna z części jej duszy marzyła o przygodach, ale nie była już dzieckiem, aby móc je przeżywać i marzyć.
- Wybacz... jutro mam zmianę wieczorną. Muszę być w szpitalu przed osiemnastą. Chyba, że zapewnisz mi powrót i wyspanie się. No i jakiś porządny posiłek - rzuciła z lekkim sarkazmem, przysiadając na przeciw niego na niewielkim, białym stoliku, opierając dłonie o złączone kolana.

Elyse zacisnęła mocniej palce na kolanach, widząc, jak samiec przenosi ciężar ciała i siada na kanapie, opierając rękę o kolano. Dostrzegła, jak jego mięśnie grają pod skóra i futrem, niczym dobrze naoliwiona, sprawna maszyna. Przekrzywiła mimowolnie głowę i odsunęła się nieco widząc, że samiec zamierza sięgnąć po swą zabaweczkę, która leżała u jej boku. Dziwne narzędzie. Myślała, że po prostu uniesie się nieco i złapie ów to coś, ale nie! Ten musiał wyskoczyć z kolejną nadnaturalną mocą! Wzdrygnęła się, kiedy zabaweczka przesunęła się najpierw o kilka milimetrów po blacie, a zaraz potem śmignęła i spoczęła na szerokiej łapie Daalkiina. A żeby jeszcze tego było, urządzonko poczęło wirować nad dłonią samca. Czuła, że szczęka z łomotem opada jej na panele podłogi. Serio, do czegoś takiego nie szło się przyzwyczaić. Ledwo udawało jej się nie dostrzegać w nim bestii, co nie było o tyle trudne,z ważywszy na to, że zachowywał się, niczym spragniony pieszczot psiak. Ale... ten biały ogień, który uleczył jego rany, które w sumie po zdjęciu opatrunków wyglądały tak, jakby do zranienia doszło z dwa, trzy tygodnie wcześniej, a nie zaledwie kilka godzin wcześniej, to jeszcze to? Czy ona była w ukrytej kamerze? Rozejrzała się z podejrzliwością po domu, a następnie wlepiła zielone spojrzenie w samca, marszcząc lekko jasne brwi. Odchrząknęła, przysuwając stopy bliżej siebie, językiem zwilżając dolną wargę.
- Och, nieustannie ktoś proponuje mi wyskok w kosmos na wielgachny statek matkę - przyznała ze sporą dozą sarkazmu, kiwając nonszalancko głową.
Doprawdy, czy ten samiec uważał, że utrzymywała stałe kontakty z kosmitami?
Przekrzywiła głowę, szczerząc zęby w ironicznym uśmiechu.
- Kusisz mnie perspektywą znalezienia się, Bóg wie, jak daleko od Ziemi, na statku obcych podobnych Tobie? Wyglądam na samobójczynię? Ale... ale, jeżeli przypominają ciebie chociaż w połowie, to chyba nie mam się czego obawiać, sam jesteś nieszkodliwym pieszczochem - rzuciła, machnąwszy lekceważąco ręką. Nadal się zgrywała. Chyba była w szoku. Czy można było mieć aż tak opóźniony szok po spotkaniu z obcym z innego wymiaru, czy coś?
Westchnęła w końcu i spojrzała do tyłu, gdzie stał zegarek. Wskazywał niemal dziesiątą rano.
Na twarzy Elyse odmalowało się zmartwienie.
- Rachel... - szepnęła, chyba nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że to zrobiła.

Elyse zmrużyła lekko powieki, obserwując Daalkiina z niezdecydowaniem. Wysłuchała jego odpowiedzi i odsunęła się od stolika, przechodząc od kuchni, do niego i tak kilka razy, jakby coś rozważała. Zagryzła lekko dolną wargę i ponownie spojrzała na zegar, a w końcu westchnęła. Kiedy ostatnio dała się ponieść chwili? Chyba, gdy była nastolatką, a te czasy minęły bezpowrotnie...
Oparła się o murek oddzielający salon od kuchni i sięgnęła po biały, dotykowy telefon komórkowy. Odblokowała ekran i wystukała jakiś numer.
Ordynator odebrał po trzecim sygnale.
- Witam doktorze Humpfer, chciałam zgłosić swą nieobecność. Chyba złapała mnie ta jednodniówka, lepiej, abym w tym stanie nie odwiedzała pacjentów - przemówiła cichym, nieco ochrypłym głosem, wystukując paznokciami rytm na blacie baru.
Słuchała przez chwilę odpowiedzi doktora, marszcząc lekko nos, a następnie zdusiła westchnięcie.
- Tak, doktorze Humpfer, umówimy się na dodatkowy dyżur. Do widzenia - zakończyła rozmowę i znowu wystukała numer, tym razem jednak na jej twarzy malowało się zmartwienie i coś pomiędzy wyrzutów sumienia.
- Rachel? Cześć, kochana! - rzuciła czułym głosem, uśmiechając się mimowolnie do siebie. - Tak, wszystko dobrze, nie martw się. Jak się czujesz, siostrzyczko? Dobrze? Ach, jesteś gotowa na imprezę, no proszę, oby tak dalej... - jasne brwi kobiety ściągnęły się lekko, gdy wpatrywała się w przeciwległy punk na ścianie. - Rachel, nie dam rady dzisiaj przyjść, ale wynagrodzę ci to, obiecuję - dodała.
Uśmiechnęła się z jakimś roztkliwieniem.
- Tak, dziękuję. Jakby coś się działo, wal jak w dym, tak... Uhum, ucałuj mamę, pa.
Odwróciła się tyłem do Daalkiina, nie chcąc, by widział łzy, które zebrały się w jej oczach. Odetchnęła głęboko, a następnie odwróciła się i przeszła obok samca, kierując się do pokoju bez słowa. Przymkneła za sobą drzwi, martwiąc się, ale także czuła, jak pod jej skórą zbiera się podekscytowanie. Bo oto miała okazję przeżyć przygodę życia, była pewna, że już nigdy więcej nie trafiłąby na taką okazję. Zawsze marzyła o przygodach, ale nigdy nie miała, jak ich realizować. Potrzebowała tej chwili oderwania się od rzeczywistości i zasmakowania w czymś zupełnie jej obcym i egzotycznym. Nie wiedzieć czemu, ale ufała temu kosmicie. Chociaż zupełnie go nie znała. Mógł przecież zrobić jej krzywdę, mógł uprowadzić, ale szczerze wątpiła, jaki miałby mieć w tym cel. Tylko, czy mordercy mają jakiś cel, poza zabijaniem i spełnianiem swych chorych fantazji?
Zganiła się w myślach za podobne nakręcanie się zwłaszcza w takiej chwili i wyciągnęła z szafki komplet ubrań. Nie wiedziała, jaki strój byłby odpowiedni na wizytę na statku - matce, dlatego zdecydowała się na wygodne, cieliste leginsy z ciepłym polarowym podszyciem, parę skarpetek, bieliznę, biały podkoszulek na ramce, kremowy T-shirt na długi rękaw i ciemnobeżowy włóczkowy swete z dużymi oczkami z długim rękawem i otworem na kciuki, sięgający jej pod linię żeber. Przeszła zaraz do łazienki i tam rozszczotkowała włosy kilkoma szybkimi pociągnięciami szczotki, dopóki się nie naelektryzowały i związała je w koński ogon. Nie robiła makijażu, bo go nie potrzebowała. Miała jasną, gładką cerę naznaczoną piegami, a chociaż pod oczami posiadała ciemne cienie z niewyspania, cóż, nie uznawała makijażu.
Wyszła z łazienki i stanęła na przeciw samca, krzyżując ręce na piersi.
- No, na co czekasz? Jak tam mamy się dostać? Jakieś kolejne czary - mary? - rzuciłą z ironią, uśmiechając się nieco krzywo, chociaż jej zielono brązowe oczy błyszczały w podekscytowaniu.