Empire State Building

Najwyższy budynek w Nowym Yorku. Jeden z najbardziej rozpoznawalnych symboli miasta i całego kraju. Wielu ludzi przychodzi i zwiedza go. Nie raz, nie dwa po to aby obserwować przepiękną panoramę miasta.W nocy widok ten jest jeszcze piękniejszy. Miejsce dosyć niezwykłe i dość ciche. Budynek ów był również świadkiem wielu samobójstw. W końcu wznosi się on wysoko ponad wszystkie inne budowle w NY.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Noc w Nowym Jorku to przepiękny widok. Tym bardziej gdy niebo jest bezchmurne i widać każdą gwiazdę. W dole śmigają samochody. Miasto żyje non stop. Nawet teraz. Alice zerknęła na zegarek. Była już 22. W sumie powinna już wracać do swojej siedziby. Tyle, że wcale nie była zmęczona. Rozpierała ją energia. Chciała tu być, chciała patrzeć. Jej oczy powoli przesunęły się po mieście. Nic się nie działo. Znowu. Westchnęła cicho. Jej wzrok padł na Bar 13. Doskonale widziała jego dach. Pełen był ludzi, którzy przyszli się bawić. W sumie ona jako tako również wyszła się zabawić, a siedzi i rozmyśla nad sensem życia na ESB. Black 2 zaskrzypiał delikatnie gdy wyprostowała rękę. Kostium idealnie przylegał do jej ciała. W tym mroku, pod wpływem alkoholu, nikt nie mógł jej dostrzec. Westchnęła cicho. Przed ponad tydzień nie miała okazji latać. Teraz gdy w końcu wcisnęła się w B2 siedziała i nic nie robiła. Marnowanie czasu! Denerwowała ją bezczynność, ale z drugiej strony obecny tutaj spokój dawał jej sporą przyjemność. Z dala od firmy, problemów, denerwujących ludzi. Sam na sam z B2. Bystry, trzeźwy obserwator mógł dostrzec 3 kropki siedzące na niższej partii budynku. Do ziemi było nie daleko. Gdyby się wychyliła mogłaby obserwować jak ludzie mkną do swoich spraw nie zwracając na to, iż czarny IM obserwuje ich bez większego zainteresowania. Strój znów wydał z siebie charakterystyczny łoskot. Wstała, wyprostowała się. Ręce ustawiły się w pozycji. Teraz tylko znany jej ruch i... Wystartowała. Trzask, wybuch i została po niej biała smuga. B2 śmignął nad ulicami miasta. Zrobiła kilka kółek wokół ESB. Nie działo się nic interesującego. W każdym razie ona nic nie wyłapała. W pewnej chwili zapikowała i przeleciała jakieś 5 metrów nad poziomem ulicy. Po chwili była już ok. 50 metrów nad nią i kierowała się do ESB. Nie reagowała na krzyki i reakcje ludzi, którzy zdołali ją dostrzec na tle nieba. W końcu białe linie na czarnym stroju rzucały się w oczy. Wylądowała na dachu budynku. Lot trwający nie cała minutę, a dawał jej tyle przyjemności, że mogłaby to robić niemal codziennie.Czasami jednak brakowało czasu albo sił. Strój znów zaskrzypiał, a ona ponownie przykucnęła. Ponownie zanurzyła się w otchłań kontemplacji. Od czasu do czasu przesuwała wzrok szukając ciekawszego celu do obserwacji. Jak na razie noc zapowiadała się na spokojną.

Noc w Nowym Yorku? To poniekąd niebezpieczne zajęcie, no ale ktoś taki jak Shadow z pewnością nie będzie świadkiem jakichś nieprzewidywalnych rzeczy. Wyszedł na miasto wyłącznie w celach znanych tylko mu, prawdopodobnie była to jego zachcianka, przechadzka po mieście. Widać, miał bardzo dużo czasu, skoro marnował go na zwykłe spacerki. Otóż ostatnie zlecenie jakie otrzymał, było dosyć dawno, jednakowoż pieniądze jakie za nie otrzymał z pewnością wszystko załatwiają. Wyszedłszy ze swojego mieszkania na Bronxie, udał się do Manhattanu, szybką piechotą. Jak wiadomo, dla niego krok to 200 kroków zwykłego człowieka, a to za sprawą jego super-zajebistej mocy. Oczywiście, do swojego paska miał przypięte pochwy z jego niezawodnymi P226, z którymi się praktycznie nie rozstawał. Zawsze przecież mógł komuś strzelić nimi w głowę, co było przez niego bardzo lubianym zajęciem. Spacer rozpoczął od przechadzki kilkoma głównymi ulicami Bronxu, potem zaś na niewidoku poszedł skrótami, które dzięki zawrotnej prędkości jego kroków oraz jego jakże wspaniałej orientacji w terenie, prowadziły go dwa razy dłużej, aniżeli główne ulice. Świetny skrót, prawda? Bądź co bądź, dotarł w końcu pod Empire State Building, rozejrzał się wokoło i nie widząc żadnego zamieszania, poszedł znaleźć jakieś ciche miejsce, w którym nie można było spotkać ludzi. Gdy już takowe znalazł, natychmiast poleciał na dach jakiegoś większego budynku nieopodal ESB. Usiadł na krawędzi dachu i patrzył na ogromną budowlę z perspektywy kogoś siedzącego na dachu.

Ciszę i kontemplację przerwał radar. Coś, poruszającego się niezwykle szybko, znalazło się w jej zasięgu. Czarny strój zaskrzypiał cichutko gdy Alice zaczęła nerwowo spoglądać po okolicy. Na niebie nic się nie ukazało, toteż spojrzała w dół. Mogła uznać to za motocykl, ale na ulicach był zbyt duży ruch aby pozwolić sobie na takie szaleństwo. Po za tym zaraz zostałby zatrzymany za przekraczanie dozwolonej prędkości. Jej wzrok przez dłuższą chwilę błądził po budynkach, ulicach i ścieżkach. W końcu coś śmignęło jej przed oczami. Nie trzeba był długo czekać aby B2 wziął go na celownik. Cel kręcił się ze sporą prędkością w pobliżu ESB przez dość krótki czas. Obiekt zatrzymał się na dachu jednego z budynków i spoglądał w kierunku budowli, aktualnie okupowanej przez Alice. Aramarath w tym czasie uważnie przyjrzała się dziwnej postaci w stroju z maską. B2 siedział nieruchomo i wpatrywał się przez kilka sekund w mężczyznę. Po chwili odwrócił głowę, ale tak naprawdę wciąż miał na oku Shadowa. Ciężko było określić charakter owego mężczyzny. Przez ten czas zachowywał się spokojnie. Kostium wprawdzie nie wskazywał na aniołka, ale nie można się nim sugerować. Alice nie chciała ryzykować, toteż B2 znów cichutko zaskrzypiał, a płyty na przedramieniu wysunęły się i ułożyły w nieco innej pozycji niż wcześniej. Tak na wszelki wypadek. Lufy karabinów nie był zbyt dobrze widoczne. Aramarath miała ochotę polatać po mieście, ale jak na razie spoglądała z zaciekawieniem na Shadowa. Od czasu do czasu 4 "lampki" (czyt. Black 2) poruszały się raz w jedną, raz w drugą stronę. Alice przekopywała swój dzienniczek w poszukiwaniu danych na temat osoby w ten sposób ubranej. Jak na razie bez powodzenia.

Można by uznać, że oglądanie panoramy miasta z dachu to debilizm, no ale on się zdaniem nikogo nie będzie przejmować. Prawdę mówiąc, wyznawał taką zasadę, iż każdy powinien martwić się swoimi sprawami. Tak jest lepiej, bez znaczenia czy chodzi tu o codzienne sprawy, czy też o coś takiego jak teraz. Od początku swojego pobytu na dachu wieżowca, czuł, że jest obserwowany. Ludzie po prostu tak mają, że przeważnie wiedzą o tym, iż ktoś ich śledzi, czy też ma złe zamiary wobec nich. Teraz nie mógł jednak jednoznacznie tego stwierdzić, gdyż priorytetem było znalezienie ciekawskiego, chodź w tym wypadku raczej powinienem powiedzieć ciekawskiej. Ustał na krawędzi dachu i rozejrzał się po całej wolnej przestrzeni powietrznej, nikogo nie zauważył. Swój wzrok następnie skierował w stronę ESB. Tutaj jeszcze ciężej było mu kogoś dostrzec, jednakowoż widział jakieś niewyraźne kontury na samym szczycie budowli. Nie mógł czekać na to, aż nieznajoma raczy się do niego zbliżyć, sam postanowił udać się na samą górę Empire State Building. Z jego prędkością cała podróż zajęła mu dosłownie sekundę. Lądując na dachu wiedział, że to był właśnie ten obserwator. Wyglądał dość... dziwnie, a to za sprawą metalowego kostiumu. Bądź co bądź, Shad też na normalnego nie wyglądał, paradując w jakiejś piżamie na dachach najwyższych budowli w Nowym Yorku.
- Dobry wieczór... - widać było na jego twarzy malutki uśmiech, nawet przez tą maskę, widać była idealnie przystosowana do kształtu twarzy Fernandesa. Nie szukał kłopotów, ale warto było poznać tego kogoś, bądź co bądź w przyszłości lepiej jest posiadać wiedzę o jeszcze większej liczbie chociażby pseudobohaterów. Jak narazie zanosiło się na stosunkowo krótką wymianę zdań, ale kto wie czy czasem Shadow nie zyska swego rodzaju sojusznika.

Wielkie poszukiwania zakończyły się niepowodzeniem. Ani w jej zapiskach, ani w dziennikach ojca nie odnalazła słowa o dziwnym nieznajomym. Media nie podawały także żadnych interesujących ją informacji. Nie była to zbyt dobra wiadomość. Po za tym Alice nie utrzymywała kontaktów z innymi bohaterami, toteż nie miała jak dowiedzieć się o świeżych nabytkach. W ciągu kilku chwil nieznajomy najwyraźniej zorientował się, że kilka lampek to tak naprawdę czarny Iron Man siedzący na dachu. Ona sama raczej nie miała zbytnio ochoty zbliżać się do Shadowa. Nie mogła wiedzieć jakie ma zamiary, toteż tylko obserwowała. Wtedy mężczyzna najwyraźniej zorientował się, że jest obserwowany i nieznajomy w ciągu sekundy przebył dzielący ich odcinek. Black 2 przekrzywił nieco głowę. Alice zlustrowała go, a maszyna w tym czasie spisała jego wzrost i w przybliżeniu wagę. W między czasie robiła notatki na temat wyglądu kostiumu. W końcu takie dane mogą się przydać. Jak na superbohatera nie byli źli. Jedni paradują w majtkach na rajtuzach, drudzy latają w metalowym kartonie po mleku, a trzeci preferują piżamy. Każdy ma swoje dziwactwa.
- Dobry wieczór. - metaliczny, niski głos przerwał szum wiatru. Gdyby dziewczyna podarowała najpiękniejszy uśmiech jaki była wstanie wykrzesać, to i tak Black 2 pozostałby bez wyrazu "twarzy". Przez kilka sekund panowała cisza. Jeżeli Shadow się nie odezwał miał szansę usłyszeć kolejne słowa.
- Piękna noc, nieprawdaż? Pierwszy raz Cię widzę w tej okolicy, nieznajomy. - padły kolejne słowa. Nie raz, nie dwa brak emocji u B2 denerwował Alice. Nie mogła manipulować przeciwnikiem, flirtować czy też stosować sarkazm. B2 miał bardzo ograniczone możliwości pod względem kontaktu z ludźmi. Mógł się zaśmiać, krzyknąć, ale nie mógł przesyłać drobnych sygnałów, które odczytuje się z ruchów ciała. Był po prostu nieruchomym posągiem, który rzucał słowami.

Cóż, nie był napewno aż tak znanym superbohaterem, ale ci którzy trochę poszukają być może znajdą coś na jego temat, chociażby w gazetach. Nie znał się zbyt dobrze na technologii, z której został zrodzony Ironman, ale wiedział, że ta osoba naprzeciwko to napewno nie jest on. Widać to chociażby po mrocznych kolorach stroju, gdzie przecież Stark nosił czerwono-żółty kombinezon. Teraz podstawowym celem Shad'a było, uzyskanie jak najwięcej informacji na temat osoby z naprzeciwka. Musiał to zrobić delikatnie, psychologicznym podejściem, a najlepiej zaprosić na ostry melanż... No dobra, nie, to głupi pomysł. Schował ręce do specjalnie przygotowanych do tego kieszeni i utrzymywał delikatny uśmiech.
- Tak, zgadzam się. Noc zajebista. - w swoich wypowiedziach zawsze był dosadnie szczery, walił prosto z mostu, nawet jeśli komuś było to nie na rączkę. Tak też było i teraz, chodź bardziej przypominało to wypowiedź od niechcenia, aniżeli zainteresowanie dzisiejszą pogodą.
- Pewnie dlatego, że rzadko tutaj bywam. A tobie co, nudzi się oglądanie telewizji, toteż idziesz sobie poskakać po dachach? - jak już wcześniej wspomniałem, Shad nie kręci, tylko mówi to co myśli. Niekiedy można uznać go za osobę chorą psychicznie, no ale mu to nie przeszkadza, grunt, że nikt nie wiem kim on jest.
- Powiedz mi, to zbroja Starka, czy twój własny projekt? - był poniekąd tego ciekaw, bo te cacko było dosyć fajne. Mroczne i napewno bardzo silne. Miło by było wiedzieć, czy czasem nie potrafi połamać kręgosłupa jednym uderzeniem, takie informacje z pewnością prędzej czy później się przydadzą.

Alice lustrowała postać nieznajomego. Czuł się całkiem dobrze w towarzystwie obcej osoby. Nie zachowywał się jak jakiś sztywniak. W przeciwieństwie do niej mógł zrobić w sumie wszystko. Ona miała ograniczenia i nie mogła chociażby założyć nogi na nogę podczas siedzenia. Alice zależało na informacjach. Najbardziej interesowały ją moce Shadowa. W końcu mogą kiedyś stanąć naprzeciw siebie. Trochę szkoda, bo nawet jej przypadł do gustu. Mogłaby go zaprosić na popijawę, którą akurat lubiła. Oczywiście, pod warunkiem, że jest w dobrym, znanym jej towarzystwie. Temat o pogodzie chyba od zawsze był na odwal się. Alice nigdy specjalnie go nie ciągnęła, a co dopiero zaczynała. Nie zdziwiła ją odpowiedź nieznajomego. Nie każdy lubił tego tematu. Od czegoś jednak trzeba było zacząć. Drugie zdanie jako tako zignorowała, chociażby, że zabrzmiało dla niej jak pytanie retoryczne. Zaśmiałaby się gdyby tylko mogła, bo w końcu mogła powiedzieć to samo o nim. Ostatnie pytanie jednak nie zbyt jej się spodobało. Chciał wyciągnąć od niej informacje. Ona w sumie też chciała wiedzieć co nieco o nim. Trzeba to ładnie rozegrać.
- Na to pytanie mogę odpowiedzieć zarówno tak jak i nie. Zauważ, że nasz drogi Tony pilnuje się ze zbrojami. Nie można jednak stworzyć maszyny, która nie potrzebuje energii. - Odparła, odsłaniając niewielki rąbek tajemnicy. Maszyna wyprostowała się, a płyty na rękach poruszyły się po chwili. Skryła lufy. Nie uważała go za zagrożenie. W końcu miał szansę już wcześniej ją zaatakować.
- Widzę, że jesteś niezwykle szybki, ale czy i równie silny? - dodała po kilku chwilach lustrując go wzrokiem. Nie spuszczała go z oczu od dłuższego czasu. Radar ciągle jednak był w pełnej gotowości.

Ta rozmowa była dosyć dziwna. Nie polegała ona na zawieraniu nowych znajomości, tylko na wzajemnym badaniu drugiej osoby, kto jaką ma moc, kto jak jest wyposażony, kto lubi sernik z rodzynkami, a kto bez. Z pewnością i takie pytania pojawiłby się w dalszym toku rozmowy, gdyby nie to, że ktoś bądź coś na siłę próbowało przerwać tą rozmowę. Zdążył jednak odpowiedzieć na wcześniejsze pytania, niech jej tam będzie, niech się czegoś o nim dowie.
- Silny? Cóż, do mientkich nie należę, ale do najsilniejszych chyba trochę mi brakuje. - odpowiedział pełen szczerości, gdyż nie był wcale taki słaby. Ba! Był nawet bardzo silny, tylko że nie mógł się równać z kimś pokroju Bannera. Być może siłą dorównywał Kapitanowi Ameryce, no ale póki co nigdy nie mieli okazji się zmierzyć, toteż trudno określić czy prezentują ten sam poziom muskułów, czy też któryś z nich jest bardziej wyćwiczony. Delikatny uśmiech zniknął z jego twarzy, wraz z zerkaniem na niebo. Coś było nie tak, zapewne nie tylko on to zauważył.
- Widzisz, tak się kończy rozmowa o pogodzie. - zaśmiał się cicho, jednakże natychmiast spoważniał. Była to swojego rodzaju ironia, no ale on ze wszystkiego potrafi się śmiać. Czasami można by było mówić, że to chory psychicznie człowiek, a on po prostu chciał pogadać o pogodzie. Jak narazie trzeba było czekać na rozwój sytuacji, nie mógł nic poradzić na to, że ten na górze postanowił pohuhać sobie na Nowy Jork. Jednakowoż, jeśli pogoda się uspokoi, ten napewno zaprosi blaszaka do pubu, aniżeli będą dalej gadać na tym dachu. Jak rozpoczynać znajomość, to dobrą, nigdy złą.

Robiło się już nawet przyjemnie i zapowiadała się całkiem fajna popijawa gdyby nie fakt, iż pogoda nagle się zepsuła. W sumie nie powinno im to przeszkadzać, bo w końcu mogli znaleźć jakiś fajny barek. Problem mogły stanowić pieniądze, których na "wierzchu" Alice nie miała. Owszem w jej kieszeni można było znaleźć kilkadziesiąt dolarów, ale musiałaby się odsłonić aby je móc wyciągnąć. Wprawdzie nikt nie ośmieliłby się żądać pieniędzy od niej w B2, ale wolała unikać nieprzyjemnych sytuacji. Z odpowiedzi wywnioskowała, że nie przekracza granic ludzkich. Była to dla niej dobra wiadomość. Alice spojrzała na niebo. Radar milczał co ją denerwowało. Nie podobało jej się to co się działo. Chair mode activated. Zaśmiała się w duchu, a strój zaskrzypiał po komendzie. Płyty na ramionach poruszyły się. Podobnie z pancerzem na stopach i dłoniach. Nie było to normalne zjawisko, toteż szykowała się do walki lub ucieczki.
- To nie wygląda dobrze. - powiedziała. Jej głos był pełen powagi, ale jak zwykle B2 powiedział to bez emocji.

Kolorowo, bardzo. Alice postanowiła działać. Po pierwsze nie mogła siedzieć bezczynnie w miejscu, ponieważ ptaki lub wiatr zaraz by się do nich dorwały. B2 od razu zaznaczył pozycję wszystkich wirów oraz ptaków, w promieniu kilku kilometrów od nich. Gdy tylko punkty pojawiły się na radarze zaraz opracowała prawdopodobną drogę lotu wirów. Wyprzedzała ona o kilka sekund prawdziwe punkty, ponieważ te nie kręciły się bez określonych zasad. Po chwili gdy wszystko było gotowe zaznaczyła wszystkich odsłoniętych ludzi. Trwało to może około minuty. Czarny Iron Man wstał i ruszył ku krawędzi. Ciężkie buty uderzały miarowo o dach budynku pozostawiając za sobą wgłębienia. Wyskoczyła zza krawędzi. Shadow miał okazję dostrzec jak kopie w powietrze nogami. Odrzutowce zaraz się odezwały, a B2 zapikował ostro w dół. Odrzutowce w rękach stabilizowały lot, toteż po kilku sekundach wylądowała na ulicy. Jej celem była grupka ludzi do których doleciały ptaki. B2 dopadł do nich i pchnął ludzi ku najbliższemu budynkowi.
- Biegiem! - krótki, jasny przekaz od czarnej maszyny dotarł do ludzi. Gdy tylko ludzie ruszyli Alice obróciła się w stronę ptaków. Jej dłoń zacisnęła się w pięść, a z przedramienia ruszyła seria z karabinu. Jeżeli ptaki zbliżyły się mogły poczuć na sobie ogień z miotaczy. Gdy tylko ludzie wejdą do budynku ruszy wesprzeć innych. Nie powinno ich być wielu. Jeżeli wszystkie ptaki postanowią się na nią rzucić wzbije się w powietrze i spróbuje je wyprowadzić z miasta racząc je kulami i ogniem.

Jak widać, dzisiejszy spacerek zamieni się w zabawę, a to za sprawą kilku trąb powietrznych i jakichś małych kanarków, które próbowały dziobać na śmierć ludzi. Widząc reakcję Alice, na jego twarzy pojawił się mały uśmieszek, symbolizujący zadowolenie. Czyżby podobało mu się to, że ludzie mogą zaraz zginąć? Nie. Tu chodziło o to, że przynajmniej nie będzie się nudzić. Po dość krótkiej kontemplacji, ruszył w stronę miejsca, z którego może swobodnie zeskoczyć z dachu. Tak też zrobił i robiąc salto w powietrzu, poraz kolejny uruchomił swój tryb władania w przestworzach. Natychmiast wyciągnął swoje "gloki" i natychmiast zaczął strzelać w ptaki, które atakowały ludzi. Dzięki swojej umiejętności, która polegała na 100% celności, nawet w ciągłym ruchu, potrafił zabijać ptaki z odległości kilkuset metrów. Jeśli któryś z nich, zbliżył się do niego, on natychmiast albo ciął go mieczem, albo po prostu kopał w powietrzu, czy też uderzał swoimi P226. Po wylądowaniu na ziemi, stanął wyprostowany i niszczył coraz to kolejne czarne zwierzęta. Bądź co bądź, przyda mu się taki trening, ruchome cele, to o ciupińkę trudniejsze cele.

Dziwnie wyglądający mężczyzna przechadzał się jedną z ulic tak swobodnie, jakby cała obecna sytuacja nie miała miejsca. Krocząc tak czuł wiatr na twarzy, lecz nie przeszkadzało mu to w najmniejszym stopniu. Czuł również, że ów wiatr szarpie jego błękitną pelerynę, co było dość irytujące. Rudolf nie należał do potężnie zbudowanych, dlatego innych mogło dziwić to, z jaką łatwością przechadza się w kierunku przeciwnym do tego, który obrał wiatr. Lekko zgarbiony szedł z dzikim uśmiechem na twarzy. Bez chwili zastanowienia sięgnął po jedno ze swoich cygar, po czym zarzucił peleryną w ten sposób, że przez chwilę chroniła go ona przed wiatrem. W tym momencie mężczyzna zdołał zapalić swoje cygaro. Ptaki były dla niego dość intrygującą zagadką, lecz nie miał on najmniejszego zamiaru chronić przed nimi ludzi. Wręcz przeciwnie! Śmiał się złośliwie, gdy raz po raz któryś z uciekających ludzi oberwał dziobem bądź też szponami. Rudolf postanowił, że nie będzie działać dopóki sam nie zostanie zaatakowany. Nie należał do tych, którzy przejmowali się losem innych. Wydmuchując szary dym cygara z ust skoczył tak wysoko, że po chwili znalazł się na dachu jednego z małych sklepików, które znajdowały się na ulicy.
-Niezłe widowisko- mówił z podziwem na twarzy. Oparł się plecami o szyld, który znajdował się na dachu i co jakiś czas klaskał wesoło, gdy kolejni ludzie przyjmowali na siebie atak ptactwa.

Alice nie rozumiała reakcji ludzi na jej obecność. Widzieli już wcześniej Tony'ego, więc sądziła, że nie będą zbyt mocno przeżywali pojawienia się jego czarnej wersji. Z resztą dziewczyna wylądowała na samym środku, pustego już, skrzyżowania, toteż zanim podbiegła do grupki ludzi mieli czas przyjrzeć się B2.Uwijała się ile mogła. Widząc, że strzały niewiele dają uruchomiła miotacze ognia. Kierowała strugi na większe stada, tak aby zwiększyć prawdopodobieństwo podpalenia dziwnego ptaka. Denerwowała ją, jej bezsilność. Nie dysponowała odpowiednią bronią do walki z ptakami. Nigdy nie musiała stawiać im czoła, toteż było to dla niej nowe doświadczenie. Nie wiedziała także jak dobrać się do dziwnych wirów, których było coraz więcej. Wiatr nigdy nie był zagrożeniem, a ona sama nie mogła stawić mu skutecznie czoła. Alice nie wchodziła do budynków. Nie interesowała się też rannymi. Muszą sobie sami poradzić. Stada ptaków jednak nie interesowały się nią. Nic dziwnego. Nie pachniała człowiekiem tylko chemią, którą nie raz, nie dwa traktowała pierwszą warstwę osłony. Podczas, zaiste interesującej czynności jaką okazało się podpalanie ptaków zajęła się kilkoma sprawami organizacyjnymi. Po pierwsze przestała obliczać prawdopodobną drogę wirów. Zamiast tego kazała zaznaczać nowo powstałe wiry oraz próbowała namierzyć największego z ptaków, który mógłby sterować całym tym bałaganem. Zazwyczaj każde większe stado miało przywódcę, który kierował jego poczynaniami. Sądziła, że akurat pod tym względem ptaki nie wybiją się ponad normę.
Po chwili wyczuła punkt, który śmignął w górze. Szybko zorientowała się, że to drugi heros, który ruszył do walki. Nie martwiła się zbytnio o niego. Przez chwilkę, wprawdzie, przeleciało jej przez myśl, że chroni go tylko materiał, ale dała sobie z tym spokój. Mężczyzna, chyba wie co robi. Gdyby nie dał rady, odleciałby, a ponieważ poruszał się niezwykle szybko nie powinien mieć z tym większych problemów.
Po krótkiej chwili znów dostała komunikat. Do ESB zbliżył się człowiek. Spojrzała zaraz w tamtą stronę, ale ptaki już ruszyły na mężczyznę. Widząc jak wiatr go wywraca postanowiła ku niemu ruszyć. Wówczas jednak silny powiew wiatru uderzył w jej metalową zbroję. B2 cofnął się o krok i próbował namierzyć obiekt, który mógłby się znajdować we wnętrzu podmuchu. Tyle, że w środku nic nie było .Alice zaklęła pod nosem wkurzona. Naprawa będzie wymagała dodatkowej porcji czasu, który mogłaby poświęcić na próbach nowej broni. Wprawdzie nacięcia nie zbyt przeszkadzały w pracy, ale dla Alice sporo znaczył wygląd zewnętrzny B2.
Maszyna wyskoczyła w powietrze i zaraz odpaliła odrzutowce. Ruszyła ku najbliższej grupie ptaków. Wówczas usłyszała śmiech, czy raczej pisk. Dźwięk, doprawdy nieprzyjemny, toteż zaraz zaczęła szukać jego źródła. W między czasie próbowała zmniejszyć liczbę ptaków, poprzez podpalanie ich za pomocą miotaczy.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Aby nie pisać posta, pod postem.

Walka wciąż wydawała jej się bezsensowna. Nie wiedziała jak zabić tak wiele ptaków. Wciąż szukała odpowiedniej metody, ale każda po kolei odpadała. W jednej chwili nawet wpadła na jeden pomysł. Nie wydawał się on wcale taki głupi. Tyle, że ptaki wcale na takie głupie nie wyglądały. Mianowicie, zastanawiała się nad oblaniem ptaków ludzką krwią bądź inną posoką wiadomego pochodzenia. Nie byłoby to wcale trudno zdobyć płynu, przez wzgląd na wielu rannych ludzi. Problem mogły stanowić ptaki, które bardzo szybko się poruszały. Mogłyby jednak zostać zachęcone do zbliżenia się gdyby poczuły zapach rozpylanej krwi. Wówczas zapewne zbliżyłyby się, a potraktowanie ich płynem mogłoby zachęcić ich braci do mordowania się nawzajem. Problem sam by się rozwiązał, ale Alice nie mogła być pewna czy zadziała. Owe ptaki mogły okazać się znacznie bystrzejsze i zraniłyby brata. Po za tym ptaki i tak były już pokryte krwią. W końcu nie raz, nie dwa zanurzyły swoje dzioby w ludzkim mięsie. W pewnym momencie Black 2 zaprzestał ataku. Wyłączyła miotacze i zawisłą w powietrzu. Maszyna nic nie wyczuła. Już miała ponownie rozpocząć atak, który i tak okazałby się bezsensowny, gdy otrzymała wiadomość. Przez ten cały bajzel nawet nie spostrzegli, że jest już ranek. Z resztą słońce nie miało jak przebić się przez chmury, które zostały tutaj przywiane przez szalony wiatr. Kobieta szybko przejrzała o co chodzi, a B2, nie pytając o zdanie wykonał stare polecenie. Cel oddalony o kilkaset metrów zabłyszczał przy policzku Alice. Nie mogę tego zignorować.
Dziewczyna była rozerwana wewnętrznie. Z jednej strony chciała zostać tutaj i próbować coś zrobić, a z drugiej nie mogła zignorować seryjnego mordercy. Przyrzekła sobie, że dorwie winowajcę, jeżeli znów ośmieli się znów zaatakować. Chcąc, nie chcąc stało się. B2 wzleciał nieco wyżej. Naramienniki poruszyły się i zakryły broń. Nie wiele pomogę. Przynajmniej ludzie są bezpieczni. Rzuciła ostatnie spojrzenie na okryty chmurami ptaków ESB i ruszyła z pełną mocą w dobrze znanym sobie kierunku.[zt]

Mężczyzna przytłoczony trąbą powietrzną ugiął nogi w kolanach i wkrótce padł na plecy. Siła, z jaką przyszło mu się zmierzyć była dla niego czymś bardzo imponującym. Dawno nie spotkał niczego i nikogo tak potężnego. Owszem, w mediach masowego przekazu bardzo często mówiło się o klęskach żywiołowych, ale Rudolf nie wiedział, czy może to wszystko wrzucać do jednego worka. W zasadzie to przybysz niekoniecznie przejmował się teraz tym, jaki będzie wpływ owego zjawiska na miasto i jego mieszkańców. Zaczęła się gra. Gra, którą wampir za wszelką cenę musiał wygrać. Atak ptaków nie zrobił na nim wielkiego wrażenia. Oczywiście nie wyszedł z tego bez żadnej rany, ale śmiało mógł stwierdzić, ze jego płaszcz ucierpiał na tym bardziej, niż jego ciało.
Wkrótce mężczyzna wstał z dachu budynku. Teraz to on miał zamiar zacząć rozdawać karty. Lekko otrzepał ramiona, jakby robił to na pokaz, po czym zręcznym ruchem ręki zrzucił z siebie płaszcz.
-I tak był już do wyrzucenia.- Powiedział z szyderczym uśmiechem na twarzy, naciągając przy tym rękawiczki, jakby miała to być próba wytrzymałości materiału, z jakiego zostały wykonane.
Teraz mężczyzna sięgnął do jednej z dwóch kieszeni kamizelki. Szybko wyciągnął z niej cygaro oraz paczkę zapałek. Wkrótce cygaro wylądowało w zębach wysokiego, smukłego mężczyzny. Teraz wampir mógł działać po swojemu. Z drugiej kieszonki wyciągnął talię kart. Jako jeden z nielicznych wiedział, że karty te nie służą do gry. W każdym razie nie powinni grać nimi zwykli ludzie, nie znają zasad. Opakowanie szybko zostało otwarte, a długie palce pochwyciły jego zawartość. Wiatr ciągle tworzył charakterystyczne trąby powietrzne, przez co do głowy Rudolfa przyszedł jeden, dość zwariowany pomysł. Znając zabójczą moc talii kart, którą właśnie trzymał w dłoni, postanowił rzucić je w wir, przez co te mogłyby ranić ptaki, które przelatywałyby obok tego nieznośnego zjawiska pogodowego. Kiedy już karty z charakterystycznym trzepotem wzbiły się w powietrze i stały się częścią wiru, ich właściciel zeskoczył z budynku. Teraz znalazł się na ulicy.
-Haah! Wskoczyć na dach? Nierozsądnie Paniczu, Nierozsądnie!- zaczął mówić do siebie. Towarzyszył mu przy tym śmiech. I nie był to bynajmniej śmiech, który można kojarzyć z czymś wesołym. Był to straszliwy chichot, który u niejednego już człowieka wywołał gęsią skórkę.
Obie dłonie powędrowały gdzieś w okolice pasa, po czym uniesione ku górze oddały kilka szybkich strzałów z pięknych, starych pistoletów.
- Cóż za nonsens, Paniczu! Wampir strzela srebrnymi kulami! Godne pożałowania!- Rudolf wciąż śmiał się jak opętany, a przy tym oddawał kolejne strzały, które kierowane były w stronę ptaków, z którymi bez wątpienia mógł konkurować w swej dzikości. Raz tylko przypadkiem trafił w żyjącego jeszcze człowieka, który siedział zakrwawiony pod znakiem drogowym STOP. Jego głowa odbiła się od metalowej rury, po czym ciało runęło na jezdnię. Kiedy wampir podszedł bliżej zobaczył, że był to starszy- około 50-letni mężczyzna, który prawdopodobnie już nigdy nie wróci do domu z pracy. Von Schrecken korzystając z okazji zatopił zęby w jego szyi, by szybko zregenerować swoje rany, które były efektem starcia z ptactwem.
-Wyśmienicie! Wyśmienicie! Cudowna zabawa!- krzyczał chwilę po tym, jak już pożywił się starszym mężczyzną. Strzelał przy tym ze swojej charakterystycznej broni, przeładowywał i znowu strzelał w górę. Gdyby ktoś teraz obserwował go z innej perspektywy, mógłby uznać go za niepoczytalnego. I pewnie właśnie tak było.

Nie był zadowolony z efektów walki, ponieważ nijak udawało mu się powstrzymywać ataki poszczególnych ptaków, tutaj kula nie trafiła, tutaj mieczem nie pociachał nikogo, tutaj pięścią nie przestawił mu dzioba na inne miejsce. No ale, takie życie, cóż poradzić. Bogu mogą podziękować za to, że zesłał deszcz, który skutecznie odstraszył ptaki, opróżniające martwe ciała z resztek mięsa, wnętrzności, etc. Ustał na ziemi, po dosyć długim, nawet jak na niego locie w powietrzu. Spojrzał w górę i gdy kilka kropel wody zalało jego oczy, po prostu je zamknął. Został sam na tym pustkowiu pełnym rozrzuconych i poszarpanych ciał. Uśmiechnął się kącikiem ust, tak po prostu sam z siebie, sama sytuacja nie należała do tych najweselszych, ale on miał swoje powody do cieszenia michy. Może nie jest świrem, ale do normalnych napewno go nikt nie zaliczy. Po chwili ciszy odbił się od ziemi i poleciał w kierunku znanym tylko sobie...

tak, w końcu!

Musiał przyznać, że ta zabawa podobała mu się coraz bardziej. Mimo wcześniejszego niezbyt pozytywnego nastawienia do rozłąki z siostrą i nieustannej obawy o jej bezpieczeństwo, pozostawianie znaków dla innych mutantów było w gruncie rzeczy wyzwaniem, któremu Pietro zamierzał sprostać.
Puszki sprayu podzwaniały w jego plecaku, kiedy przemierzał powolnym krokiem ulice pogrążonego we śnie Nowego Jorku. Oczywiście we śnie pogrążyły się jedynie biura i sklepy; na ulicach nie brakowało bowiem samochodów i rowerzystów, a chodniki przepełnione były imprezowiczami i wracającymi z pracy ludźmi.  Nie zamierzał jednak zwracać na to uwagi. To było najważniejsze zadanie jakiego do tej pory się podjął, a szybkość jego realizacji określała długość rozłąki z Wandą.
Rozejrzał się po raz ostatni, stając pod murem Empire State Building i lekko odbił się od ziemi, natychmiast nabierając prędkości pozwalającej mu na spokojne poruszanie się po budynku.  Powiew wiatru zerwał mu kaptur z głowy ale nie zwrócił na to uwagi.
Uwielbiał to uczucie wolności, tą świadomość, że jest naprawdę niewiele rzeczy, które mogą go zatrzymać lub uwięzić. Razem z Wandą stanowili niemal niepokonany duet i Pietro wiedział, że jego siostra doskonale rozumie emocje, jakie kotłowały się w nim za każdym razem gdy mógł wykorzystać swój dar. Szybkość, swoboda, żadnych granic, zakazów i nakazów.
Pod osłoną nocy, malując szybkimi, zdecydowanymi ruchami kolejny znak, kolejne hasło, czuł się niczym tajny agent na specjalnej misji. Bawiło go to i zapewniało rozrywkę, nie nudził się podczas wykonywania polecenia, ale chciał, by to wszystko już się skończyło.
Jeszcze tylko dzień. Jeszcze dwa. Kilka ulic, kilka gmachów i będzie mógł znaleźć Scarlet.
Na razie trzeba było zwijać się z budynku i znaleźć bezpieczne miejsce do obserwowania sytuacji.
Rankiem Nowy Jork znów na chwilę przystanie, oszołomiony, zaskoczony i oburzony kolejnym ogromnym, czerwonym znakiem wymalowanym wprost na dumnej męskości swojego miasta.
Dopiero po chwili zauważą napis z drugiej strony budynku.
„YOU ARE NOT ALONE!”

[z/t]

Mefisto zauważył to co zdarzyło się w Midgardzie. Żeby dowiedzieć się więcej posłał swojego wiernego sługę, demona o imieniu Salpsan. Portal z kryjówki Salpsana na ziemi za sprawą Mefista powoli się otwierał a Salpsan czekał aż będzie na tyle duży by sam mógł się w nim zmieścić. Od dłuższego czasu Salpsan nie mógł wrócić do swojego pana za sprawą tajemniczej mocy która być może zniknie za niedługo.

Gdy tylko portal był na tyle duży, ciężki, dwumetrowy demon wskoczył do niego i przeniósł się po chwili do miejsca docelowego. Demon został teleportowany na dach najwyższego budynku w mieście, zabierając ówcześnie odrobinę ognia aby w razie walki móc go użyć. Kiedy portal pojawił się po drugiej stronie natychmiastowo wyskoczył z niego sługa mefista. Na miejscu Salpsan ujrzał postać na pierwszy rzut oka przypominającą demona lecz już po kilku sekundach spostrzegł że skóra tego tworu była niebieska i miała łuski. Salpsanowi zaczęły przedłużać się pazury na rękach, wtedy krzyknął:

- Kim żeś jest... że nawet wielki mefisto zaniepokoił się twoją osobą?

Poniedziałek był tym dniem tygodnia, w który Randy nie pracował. Dawniej spędzał ten dzień w domu, ale parę miesięcy temu odkrył, że taka izolacja mu nie służy, więc zaczął przeznaczać ten dzień na wycieczki zarówno na miasto jak i poza nie. Tym razem udał się na spacer po Manhattanie. Była to chyba jego ulubiona dzielnica, o ile można to tak ująć w kontekście miasta za którym, że posłużę się eufemizmem, nie przepadał.
Znudzony Central Parkiem, skierował swoje kroki na Times Square a w końcu Korea Town. W pewnym momencie usłyszał głośny huk, niedaleko od siebie. W pierwszej chwili przyszło mu na myśl, że może to zamach, jednak gdy spojrzał w kierunku, z którego hałas dobiegał, nie zobaczył nic, poza kulą światła. Budynki zdawały się pozostawać nienaruszone, pomijając rzecz jasna zniknięcie charakterystycznego malunku ze ściany Empire State Building.
Czyżby konkurencyjna grupa mutantów poczuła się jakoś dotknięta jego szpetną obecnością? Cóż, wandalizm to wandalizm, Duńczyk sam też był nieźle poirytowany z jego powodu. Tak czy inaczej, branie udziału w porachunkach między gangami nie było czymś, czym Randy byłby jakoś szczególnie zainteresowany. Z drugiej strony, był jakoś dziwnie wdzięczny temu, kto postanowił się pozbyć malowidła. Ciekawość nakazywała mu sprawdzić co jest grane, podczas gdy zdrowy rozsądek jak i instynkt samozachowawczy podpowiadały, że pchanie się na wieżowiec, gdzie prawdopodobnie zaraz będą się lać, jest oczywistym samobójstwem.
Inaczej niż większość przechodniów, ruszył w kierunku Empire State Building. Jednocześnie ograniczył strefę ciszy do własnej osoby, by nie ujawnić się zbyt szybko przed mutantami, na których ewentualnie mógł natrafić. Tak przynajmniej miał jakiegoś asa w rękawie, w razie gdyby co. Miał zamiar jedynie stać na dole i obserwować, jednak ciekawość szybko wzięła nad nim górę. Wszedł do budynku. Wewnątrz panowało niezłe zamieszanie. Wielu usiłowało wydostać się jak najszybciej na zewnątrz, kiedy tym czasem Randy... Randy zawsze był "jakiś inny". Może mama nie kochała go wystarczająco, kto wie.
Udało mu się dostać do windy i wjechać na najwyższe dostępne piętro. Cudem wydostał się z windy, gdy wystraszony tłum nieomalże wepchnął go z powrotem do środka. Gdy ochrona zajęta była zapewnieniem porządku ewakuacji, on prześlizgnął się na schody przeciwpożarowe prowadzące na sam dach. Gdy już był prawie na miejscu, poczuł jakąś dziwną niepewność i zwątpienie. Nadal był ciekaw, ale teraz coś w jego głowie krzyczało "WIEJ". Czuł niesamowicie intensywnie, że na dachu znajduje się coś złego.
Zaraz jednak odpędził od siebie te przeczucia. W końcu nawet gdyby działo się tam coś szczególnego, to skąd właśnie on miałby to wiedzieć? Prekognicja czy jasnowidzenie to była zdecydowanie "nie jego rzecz". Po prostu naoglądał się za dużo thrillerów i tyle.
Temperatura powietrza w okół niego podniosła się gwałtownie, gdy był już przy drzwiach. Może wybuchł tam pożar? Zamek w drzwiach był uszkodzony, więc otworzył je z łatwością.
Zaraz po tym zamarł w bezruchu.
Przed nim stał jakiś jaszczur plus coś co wyglądało jak demon z piekła rodem.
Mowa ciała Duńczyka jak i wyraz jego twarzy prezentowały ten sam chłód co zawsze, ale, człowieku, gdyby ktoś był w stanie zobaczyć jego myśli... jedyne, na co Randy liczył w tym momencie to to, że jego rychła śmierć nie będzie zbyt bolesna.
Kiedy całe jego życie przeleciało mu przed oczami, pomyślał, że w sumie mógł się spodziewać. Szczęście jakoś nigdy się go nie trzymało.
Stał w drzwiach sparaliżowany strachem, obserwując "spokojnie" oba stworzenia.
Nie wiedząc, co począć ze strefą ciszy w sytuacji tak skomplikowanej jak ta, utrzymywał ją wciąż niewielką, jednak miał pewne trudności w utrzymaniu skupienia, więc strefa odrobinę "drżała", obejmując przestrzeń znajdującą się w odległości 1-2 m od blondyna.