Budynek główny rezydencji - jadalnia

First topic message reminder :


Oto miejsce, gdzie spożywa się swój posiłek oraz gdzie organizowane byłyby wszelakie imprezy w tym domu (jeśli by się jakieś odbywały). Okno jadalni wychodzi na ogród, a naprzeciwko drzwi wejściowych znajduje się wejście do kuchni, gdzie służba przygotowuje potrawy, a następnie je podaje.

Przyjazny uśmiech, ukazujący zapewne brak chęci zrobienia lisowi krzywdy jakiejkolwiek, a nawet zaproponowanie pomocy był dosyć niecodziennym z jego perspektywy widokiem. W końcu nie każdy by chciał wesprzeć takie monstrum jakim był Jack. Raczej się od niego uciekało albo straszyło psami, pochodniami… ewentualnie ciężką bronią.
Warunek był prosty. Nie zabijać i zaakceptować ich. Znaczy prościej powiedzieć, trudniej zrobić bo jakby ktoś Jack’owi podpadł to nie hamowałby się i pewnie kogoś próbował wkleić w ziemię. Efekt byłby zależny od tego jak potężny byłby to przeciwnik, chociaż w większości pewnie Jack by został zmieciony.
No i jeszcze dodatkowo, nie byłoby żadnych przeciwskazań ze strony mistrza. W sumie to byłoby nawet sensowne, bo skoro jest podobny do densorina to nawet nietrudno byłoby zaakceptować jego wygląd. W końcu tam było wiele dziwactw takich jak on. Niepokoiło go tylko to, że ktoś go będzie chciał wyściskać. Pytanie tylko kim była owa istota, która by podeszła do nieznanej istoty i ją uściskała? Była na tyle odważna czy lekkomyślna? A może na tyle potężna, by moc się bronić? Kto wie, kto wie? Przecież jeszcze tyle przed nim możliwości, co nie zmienia faktu że z pierwszej ręki doświadczył że lepiej nie podskakiwać smokom.
- Hmmm… - zaczął się zastanawiać kto mógłby być takim tarczownikiem. Łowca akurat nie mógłby bo tak jakby, dzielili jedno ciało. Nie mógłby być partnerem w walce zwyczajnie. Chyba, że jakoś by się rozdzielili, a to wykraczało poza pojmowanie Antharasa. Zresztą jaką gwarancję miałby, że Jack by go zaraz nie zabił za te wszystkie kajdany nałożone na niego?
- Hmpf, prawie jak bohaterowie ziemscy tylko bardziej zorganizowane. Coś mi przeleciało między uszami, że stanowicie jedność czy coś takiego. Tym się od nich różnicie. Nie jesteście zadufanymi w sobie bubkami w obcisłych strojach z bielizną na wierzchu, a raczej czymś w rodzaju stada z tego co zrozumiałem – najbliżej było temu określeniu do przyrównania tej jedności. Lisowi, który był kierowany instynktem naturalnym nie przychodziło lepsze porównanie do głowy niż stado. W końcu tam zawsze jest samiec alfa, czyli król oraz stado które mu podlega. Co do przyjaciół i towarzyszy broni, raczej nie odczuwał tej potrzeby, z racji tego że nigdy ich nie miał. Zawsze sam, pojedynczy Lis przemierzający świat zwany ziemskim padołem łez i cierpienia.
- Wspieranie się wzajemnie i pilnowanie pleców? Całkiem przydatne, zwłaszcza kiedy drużyna jest wszechstronna – nawet on musiał to dostrzec, że grupa jest przydatna, gdy niweluje się swoje słabości uzupełniając talentami innych. Łowca wiedział to od dawna, ale nigdy nie chciał kogoś angażować w swoją prywatną vendettę. Nie chciał by ktoś ucierpiał zwyczajnie, chociaż zwyczajnie mógł być w błędzie.
Coś się zaczęło z gadem dziać, wstał i stał się dosyć nerwowy. Nie dokończył zdania, kiedy opadł na kolana. Lis momentalnie nerwowo się rozejrzał za zagrożeniem. Ktoś atakował smoka, tylko jak skoro nikogo nie było widać, ani nic nie czuć? Krzyczał, by przestało co sugerowało że ból był naprawdę intensywny.
- Pokaż się! – warknął nerwowo ruszając ogonem po podłodze i szczerząc kły w bojowy sposób. Służba na szczęście sama się tym przestraszyła i odpowiednio szybko zdążyła się wycofać. Unikając tego co się po chwili stało. Ogień zaczął palić lisa z każdej strony, powodując niewyobrażalne cierpienie. Miotał się na wszystkie strony, próbując się w jakiś sposób wyrwać z cierpienia, ukryć przed nim, jednak nie miało to sensu. Ogień był z każdej strony, przez co stracił przytomność.
Z racji, że obaj dzielili to ciało łowca tak samo mocno to odczuł, każde poparzenie, każdy nerw, wszystko on także odczuł. Rana w jego psychice sprawiła, że ta świadomość także się wyłączyła jednak ciało pozostało lisowe z racji tego, że chciało chronić hosta i zregenerować się na tyle ile się da.


Leżał, a do jego czułych uszu dolatywały piski, agonia, strach. Zapewne służba, jakby próbowali wszystko uspokajać. Głupi ludzie… powinni uciec, jednak tego nie zrobili… Czyżby zostali dla swojego pana? Czyżby tak byli wierni mu, że zaryzykowali swoje życie przebywając tutaj?
Nadszedł ból, który nakazał mu zmrużenie powiek oraz wydanie z siebie syku i warknięcia. Jego ciało mimo, że regenerowało się błyskawicznie to jednak nadal czuło ból fizyczny. Powoli wracał mu też wzrok, który skierował w kierunku kroków. Czuć było spaleniznę, zapewne też jego spalone futro. Całe pomieszczenie było zrujnowane. Kto to zrobił? Czyżby… to była osoba w pomieszczeniu? Istota, która do niego podeszła była ogromna, a na dodatek dzierżyła włócznię. Z owej broni wyleciało białe światło, które odgarnęło ból. Chwilę… włócznia? Czy coś nie mówił o tym Shinsen kiedyś?
Zerknął na służbę, która była cała, jednak na tyle nierozważna a raczej wierna by zostać przy swoim panu. Obserwować z bezpiecznej odległości. Potem spojrzał na istotę. Skądś znał ten wygląd. No tak, przecież młody go opisywał, to był jakiś mistrz chyba. Ten cały… chwila, czemu Antharas się nie budził? Właśnie wtedy, kiedy on by się przydał jego świadomość była uśpiona ze względu na szok jaki wywołał ból. No cóż… chyba sam musi to załatwić.
Istota spojrzała na niego. Nie wyglądała jakby chciała dobić lisa, posyłał mu za to spokojne spojrzenie. Na dodatek wypowiedział pewne dziwne imię i spojrzał pytająco na lisa.
- Rhoshan…? O kim mówisz? – zapytał bo nie był pewien o co mu chodziło, chociaż wyglądało to jakby zwracał się bezpośrednio do niego pytająco. Jakby pytał się czy to on nazywa się Rhoshan, ale on przecież był Jack’iem. Mimo wszystko istota sprawiała wrażenie potężnej, charyzmatycznej, ogółem mówiąc silnej persony. Pochylał się nawet do lisa i wyciągnął w jego stronę rękę, jakby chciał mu pomóc wstać. Jack po kilku chwilach namysłu chwycił dłoń, bo przecież gdyby tamten chciał go ukatrupić to już by to zrobił kiedy leżał. Uścisk wywarł na lisie wrażenie, mimo że nie był jakiś mega silny to jednak czuć było potęge i to, że on mógłby lisa połamać bez problemu.
Rozejrzał się jeszcze raz i nie było śladu po Shinsenie. Czyżby go zabrali, albo spalili?
- Gdzie jest młody? – spojrzał na niego pytająco –i… jestem Jack – skorzystał z rady nie przedstawiania się jako The Ripper – Być może to pomyliłeś mnie z kimś innym. Nie przypominam sobie bym nazywał się kiedyś Rhoshan. Ty jesteś Akarynth zgadza się? – zapytał w miare pokornym głosem.

Jack nie wiedział zbytnio o co chodzi, dlaczego miejsce zostało doszczętnie zniszczone oraz dlaczego został spopielony… prawie spopielony, ale jednak jakoś teraz był cały. Niepokoiła go kwestia tego, że Shinsena tu nie było. Nie wskazywało nic na to, by ten smok , który przybył zrobił tu taki bałagan. Niewątpliwie musiał to ktoś inny zrobić, ktoś kto ze sobą zabrał młodego.
- Kto go zabrał? – zapytał niepewnie Jack bo czuł ten gniew w głosie gada. Spokojny, acz gniew przerażający w swoim spokoju. Nie za dobrze było się mu narazić, zwłaszcza teraz, dlatego postanowił nie wychylać się za bardzo. Chociaż miał wrażenie, że jak miałoby się oberwać jemu to jako ostatniemu, z racji tego że wzrok gada chyba był gdzie indziej skierowany. Potem skierował na niego wzrok. W porównaniu to było jak zestawić jastrzębia z kolibrem. Jack był po prostu mały i taki się czuł, w zestawieniu ze smokiem tego gabarytu.
- Ah tak, coś mówił o tym szacunku. Przepraszam mistrzu – zreflektował się Jack. Patrzcie jak ładnie się zachowuje, kiedy tylko ktoś mocniejszy nad nim stoi. Wsłuchał się w wyjaśnienia mistrza, które jakby nie fantastycznie brzmiały, to jednak były… sensowne dla niego jeśli założyć, że utrata wspomnień byłaby prawdziwa. Chociaż śmierć na tej planecie? Kto niby miał go zabić?
- Zaklęcie? Chwila, jak to…? Znaczy… do tej pory myślałem że jestem tylko wytworem klątwy, albo jakiegoś nieudanego czarodzieja, teraz jednak… czy to znaczy, że należałem do was tam pośród gwiazd?- to był dla niego szok i można to było odczuć w jego zacinaniu się, czy lekko skołowanym tonie głosu. Mimo to podszedł za smokiem do zniszczonej ściany. Jack odesłał skinieniem głowy służbę, która udała się do swoich kwater w pośpiechu licząc na to, że ich pan będzie cały. Co jednak zablokowało wtedy regenerację lisa? Czy tak właśnie działała magia?
- 500 lat? Czyli musiałem tu być… - zaczął sobie liczyć w głowie – 176 lat przed narodzinami mojego hosta… - był zły na siebie, że ten łowca go osłabiał, jednak czy on nie dał mu z drugiej strony materialnej formy? Czyż nie dał mu ciała, by mógł stać tutaj? A właśnie dobrze, że hosta nie ma przy telefonie, więc nie będzie słyszał tej rozmowy, ani kontrolował zachowania Jack’a . Bez wątpienia to był mistrz sądząc, po tym jakie smok przywdziewał szaty, jak był masywny oraz po wyglądzie zbroi, którą kiedyś Młody opisywał.
Okolica na szczęście nie została za bardzo zniszczona, a poza pokojem nic nie ucierpiało. To dobrze, bo nikt postronny się nie zainteresuje rezydencją. Służba pewnie po tym jak ogarnie swoją sytuację zacznie myśleć o remoncie jadalni. Może nawet to dobra okazja by ją powiększyć? Jack, a raczej Rhoshan postanowił wykorzystać sytuację i się czegoś o sobie dowiedzieć. Jaki cel miał smok by go okłamać? Praktycznie żaden.
- Idziemy go ratować. Mam z nim obiecany sparing i nie dam komuś przede mną go obić, chociaż nie wiem czy jestem jakąkolwiek pomocą, prędzej byłbym kulą u nogi, jednak chcę spróbować i się na coś przydać – powiedział stojąc obok smoka i zerkając w odległy punkt. Miał nadzieję, że nie dostanie zaraz bury. Zresztą to nie to, że traktował Shinsena jako przyjaciela. Za punkt honoru postawił sobie spranie go na macie Sali treningowej. Można powiedzieć, że poniekąd to była rywalizacja. W jego głosie była determinacja i ponownie rozejrzał się po pomieszczeniu. Jego nozdrzy dobiegał swąd spalenizny, ale jednak spróbował niuchnąć, by wyczuć jakiś obcy zapach czy coś takiego. Przecież osoba, która uprowadziła smoka musiała po sobie coś zostawić!

Czyżby to miało być nowe nemezis lisa? Kyrrago, piekielna istota jak sama nazwa wskazuje była z piekła rodem, albo zrobiła takie rzeczy że zyskała ten przydomek. Istota ogni piekielnych… nawet pasowało skoro urządziła tutaj niemałego grilla paląc całe piętro, gdzie była jadalnia. Taki przeciwnik dla kogoś pokroju Jack’a… nie Rhoshan’a mógł być wyzwaniem.
Zdziwienie było widoczne, kiedy to mistrz poprawił go. Co do instynktów to skoro go znał wcześniej, to nawet wskazywało na to, że obecnie tak bardzo się nie zmienił. Nadal Rhoshan lub jak kto woli Jack był chaotyczny i impulsywny. Jak do tej pory nie czuł przed nikim respektu, ale ta wersja była nawet do uwierzenia, że to on nauczał szacunku. W końcu to była niezła szansa by kogoś obić, w razie jego braku odnośnie mistrza. Przecież wiadomo, że młodziki nie zawsze okażą szacunek, a to była niezła okazja by komuś przetrzepać skórę albo sparingować się. Och tak, w to spokojnie by uwierzył na zasadzie tej logiki.
- Jednak tu na Ziemi czyniła… - zaniemówił na moment, kiedy mistrz potwierdził jego przynależność do ich grupy czy stada. Pierwszy raz poczuł się lepiej w inny sposób, niż rozmazanie kogoś na ścianie. Takie dziwne uczucie bycia komuś potrzebnym i należenia gdzieś. Miejsca, które pewnie mógłby nazwać domem, chociaż powrót do niego nie będzie prosty. Musiałby się wszystkiego od nowa uczyć, etykiety przede wszystkim.
Rhoshan niczego nie wywęszył, a potem został pacnięty w głowę przez dużego smoka. W głowie zaczęły pojawiać się mętlik oraz zamęt większy niż zwykle, by potem zaczęły być rozmywane przez urywki wspomnień. Widział siebie, kiedy był młody i trenował pod okiem mistrza. W sumie wzrostowo nawet był podobny do chwili obecnej chociaż gorzej zbudowany, co podrzuciło mu myśl że przez przywiązanie do łowcy jego ciało cofnęło się do podobnego okresu czasu, czyli jego młodości. Zatarta mgła wprawiła go w niemały niepokój, ale widząc że nic się z nią nie dzieje postanowił dalej oglądać wspomnienie. Wspomnienie treningów, podczas których Akarynt wielokrotnie go powalał, tylko po to by móc wznowić trening z jeszcze większą werwą. Po co upadamy? By nauczyć się wstać i nie upaść ponownie. Taka myśl zawitała do jego lisiej głowy w odpowiedzi na tamto wspomnienie. Można nawet powiedzieć, że wprowadziło to w jego ciało i duszę trochę więcej życia.
- Naprawdę? – zapytał z dosłownie identyczną iskrą, którą wtedy zobaczył w swoim wzroku podczas treningu. Jakby aż jego ciało paliło się do ponownego bycia dawnym sobą. Klątwa była silna, ale pewnie nie do złamania. Kto mógł rzucić taką klątwę? Sądząc po tym, że mistrz uznaje ją za silną to pewnie nie człowiek… chociaż kto ich tam wie. Machnął łapą na to nie chcąc go zadręczać kolejnymi pytaniami. Miał inny cel w głowie jak uratowanie rekruta. Roztropnie, że kazał mu tu zostać, gdyż Rhoshan zwyczajnie byłby kula u nogi, a tak to pomoże służbie w odbudowie części mieszkalnej chociażby.
Na dole słychać było kroki, dosyć szybkie wskazujące na bieg. Rhoshan zerknął w ich stronę tylko po to by dostrzec samicę mniej więcej jego wzrostu. Miała niebiesko-białe umaszczenie futra, była szczupła, zapewne zwinna oraz młoda. No i miała rogi oraz kły, nadające jej nieco dziecinnego wyrazu. Wyglądała jak taka typowa maskotka dla dzieci ziemskich. Czyli co? Mistrz dał mu zadanie kogoś pilnować? Czy to on ma być pilnowanym przez to coś? Uznał, że może mistrz wie co robi więc nie będzie dyskutował.
Na dodatek jej głos. Taki niewinny, przyjazny. Jest to praktycznie nie do uwierzenia, żeby ta istota miała jakiekolwiek właściwości bojowe. Jednak nie oceniajmy, gdyż nawet mała niebieska żaba może być śmiertelnie trująca. Tak samo Shinsen był niepozorny, a patrzcie jaki łomot sprawił lisowi. Wyglądała na dosyć ciekawą lisa, badając jego ciało i wygląd. Lis spojrzał na nią mrużąc oczy oraz także ją badając wzrokiem.
No i stało się coś czego nie spodziewał się. Mistrz zrzucił go, chociaż na pewno wiedział że ten upadek mu nie zaszkodzi. W powietrzu Lis wykonał obrót, by wylądować na cztery łapy nie czyniąc sobie większej krzywdy. Wiele razy taką samą akrobację wykonywał Antharas, który skakał po dachach z niebywałą gracją oraz wprawą jak na człowieka, więc czemu Rhoshan miałby być gorszy.
Lis szybko spojrzał na odlatującego mistrza, który zniknął w mgnieniu oka. Niczym strzała pomknął znikając za horyzontem. Po chwili skierował swój wzrok na młodą istotę, wstał i wyprostował się rozciągając przy okazji. Troszkę tamta uczta sprawiła, że ścierpły mu mięśnie. Ponownie zlustrował ją spojrzeniem.
- Kim zatem Ty jesteś? Wnioskując po tamtej wypowiedzi możesz być jego uczennicą. Zgadza się? Jednak zanim odpowiesz na ziemi mamy zwyczaj podawania imienia, a potem funkcji – powiedział spokojnie, może trochę ją wkręcając bo to nie był pisany zwyczaj. Nie robiło to różnicy, czy poda się zawód czy imię na początek. Chciał się pobawić w nudną etykietkę łowcy – Chociaż czekaj… ja się chyba powinienem przedstawić jako pierwszy, bo jakaś tam etykieta i inny bullshit. Także tego Jack… znaczy się Rhoshan – przedstawił się, po chwili się poprawiając – Szlag będę musiał się do tego przyzwyczaić – wymamrotał pod nosem i spojrzał na młodą istotę. Był w pełni rozluźniony, jednak zawsze pozostawała ta nutka nieufności wobec nowych.
Uprzedził jej pytanie o Jack'a - Na Ziemi mnie nazywają Jack, więc nie zdziw się jak ktoś mnie tak nazwie. Powiedzmy, że wyrobiłem sobie tutaj markę...

Dla niego to była raczej normalna kwestia wylądować na 4 łapach. Tak wygodniej, unika się bezsensownej kompromitacji oraz mniej by go bolało. Oczywiście nie czuł magii to nie mógł przewidzieć, że w razie czego magia by łagodziła upadek. Chociaż tyle, że nie spadł na przybyszkę, gdyż przy jego masie taki upadek mógłby być dotkliwy. Człowieka pewnie by solidnie wkleił w glebę.
Ponownie zlustrowała go spojrzenie i posłała… uśmiech? Do tego jakiś przyjazny? Chyba nieprędko przywyknie do tego, że ktoś mu okazuje jakieś pozytywne emocje, zwłaszcza ktoś obcy dla niego. Zresztą dziwił go brak instynktu samozachowawczego istoty, zwłaszcza, że potem złapała go za pysk żeby się uciszył. Zatkało go. Jak ktoś w ogóle śmiał go łapać za pysk? Na dodatek istota dużo mniejsza od niego to robiła. Chociaż musiał przyznać, że futerko było przyjemne w dotyku rodem z jakiejś reklamy z lat 90. którą kiedyś zapamiętał. O dziwo łowca telewizję też oglądał, a Rhoshan był czasami znudzony siedzeniem bezczynnie to i sobie łypnął od czasu do czasu w pudło, które pożera ludzki czas. Wracając do tego, w sumie była też delikatna jakby chciała mu położyć palec na ustach. Dokładnie tak jak robi się to w wypadku małych dzieci. Zmrużył oczy patrząc na nią, ale koniec końców nic nie zrobił. Był niemal pewien, że za jej zachowaniem może kryć się 1 z 2 opcji. Albo brakuje jej instynktu i jest naiwna, albo zwyczajnie jest na tyle potężna że może sobie na to pozwolić. Nie mając pewności wolał nie ryzykować kolejnego wklejenia w ziemię.
- To już zdążyłem sobie połączyć po wizycie mistrza – odpowiedział a raczej wymamrotał bo w końcu trzymała go za pysk, jakby stwierdzając rzecz oczywistą, chociaż sam nie był co do tego do końca przekonany. Przecież to dokładnie tak jakby obywatelom danego kraju nagle powiedzieć, że są kimś innym. Potrzeba czasu by się do tej myśli przyzwyczaić i z nią oswoić.
Kerrija, bo tak nazywała się owa niebieskofutra istota była uczennicą Akaryntha, co zapewne sugerowało że tanio skóry nie sprzeda w razie czego. Dobrze, że powstrzymał się przed zrobieniem jej krzywdy, chociaż z drugiej strony dziwnie by mu było krzywdzić tak… odmienną istotę. Był ciekawy dlaczego jest taka miła dla całkowicie obcej istoty. Na dodatek to co po chwili zrobiła wprawiło go w jeszcze większe osłupienie. Pozwalała od tak wodzić łapami po jego ciele, bawić się, głaskać jak zwał tak zwał. Przywykł, że na Ziemi to gest zbytniego spoufalania się. Zatrzymała się na jego sercu, a on spojrzał na nią pytająco. Zresztą wyglądała jakby to była dla niej norma, więc o cholerę chodziło? Czuł, że nie pojmuje tej sytuacji oraz że w najbliższym czasie tego nie zrozumie. Nie wiedział co zrobić, bo przecież uczuć nie był nauczony okazywać (inna sprawa, że pewnie bałby się tego że by ją zgniótł próbując przytulić), ani tym bardziej nie widział sensu odepchnięcia jej, gdyż to skończyłoby jego podróż ku odkryciu siebie, a dosyć sporo się już dowiedział. Szkoda marnować taką szansę, więc ostatecznie jego rozterki przerwały jej słowa, na które miał ochotę skomentować „Nie, jestem imaginacją umierającego starca o imieniu Ben”, chociaż sobie odpuścił ponownie spoglądając na istotę będącą na pozór tak niewinną jak nieosrana łąka.
- Tak. Jestem prawdziwy, a co do tej magii nie znam się na tym więc zdaję się na Twoją wiedzę – wyglądała, że wie o czym gada, więc wolał się nie sprzeczać zwłaszcza że sam magii nie ogarniał ni w ząb. Spojrzał w jej oczy swoimi hardymi dwukolorowymi tęczówkami.
- Oh… tak, troszkę się skurczyłem w praniu – mimowolnie puścił jakiś słaby żart i zaraz ogarnął, że coś mu zaproponowano – A to nie mistrz miał się nią zająć przypadkiem? Możemy niby coś spróbować, jeśli to jest bezpiecznie i nie zabije hosta a wraz z tym mnie – powiedział. Dziwiło go jednak, że jest tak skora do pomocy. Przecież nie powinno okazywać się takiej życzliwości. Z racji problemu z tym co ma zrobić w tej kwestii postanowił się jednak zdać na jej intuicję oraz umiejętności. To była jedna pozytywna opcja, chociaż chyba nie powinno się nic złego stać… Chyba. W głowie zaświtała mu ponura wizja, w której został kupą futra zmieszaną z mięsem po nieudanym zaklęciu. To byłby iście żałosny koniec Jack’a, a raczej Rhoshana.
- Widzę, że masz jakiś plan, jednak zanim zaczniemy zadam Ci pytanie. Czy to, że chcesz mi pomóc wynika z tej densorińskiej solidarności o której słyszałem tyle, czy to coś bardziej prywatnego? – zapytał poruszając przy tym ogonem na lewo i prawo.

Bawi ją jego zachowanie? Do czego to doszło by młode stworzonko śmiało się z Jack’a… znaczy Rhoshana. On był przecież wielki! Każdy się go zawsze bał, a teraz byle niebiesko-biały futrzak się do niego przymilał i na dodatek śmiał! Jakby Rhoshan był maskotką… Chociaż jego futro nie należało do tych nieprzyjemnych w dotyku. Mało kto się o tym przekonał, ale faktycznie było miękkie i ciepłem, czego mogła doświadczyć Kerrija. Zazwyczaj ofiary nie miały na tyle czasu by dostrzec tą miękkość, zanim zostały rozmazane na ścianie, albo rozwieszone na środku pomieszczenia.
- Może i tak. Nie wiem jaki byłem zanim zginąłem, ale wiem na pewno że byłem większy – powiedział ruszając barkami – jednak mały też nie jestem, zwłaszcza na tutejsze standardy. Tubylcy nie chcą mnie spotkać nocą w ciemnym zaułku uwierz, chociaż do Densorińskiej ligi mi daleko względem wzrostu. Uważaj na ludzi bo mogą być nieprzewidywalni i chcieć Cię wpakować do klatki, albo sobie uwiązać na smyczy– wyszczerzył zęby w uśmiechu na sam żart oraz wizję tego co się działo kiedy ludzie jego widzieli, bo wizja kiedy ludzie panikowali na sam jego widok wydawała mu się zabawna. Nic nie robił, stał, a ludzie zaczynali uciekać w panice jak kurczaki z obciętą głową. Oglądał się za nią, kiedy go obchodziła jakby patrząc co ona wyczynia, bo zachowywała się jak zwierzak obwączłonekący nowego towarzysza zabaw. Może miała coś z instynktu zwierzęcego i tej młodej chęci do zabaw? Głupio mu było, że ktoś się go nie boi i nie wiedział co ma z tym począć. Chociaż ciekawe jakby rozmowa przebiegała, kiedy musiałaby zadzierać głowę do góry, by z nim rozmawiać? W końcu miałby mieć dodatkowe pół metra. Z drugiej strony mógł sobie wyobrazić jak masywny by był wtedy. Prawie jak czołg albo samochód terenowy, a co za tym idzie z masą poszłaby siła, pewnie mogąca gnieść samochody jak puszki po piwie.
Dobrze, że z każdym pytaniem odkrywał coś ze swojej przeszłości, a to że odkrył iż był „najlepszym uczniem” napawało go dumą. Zwłaszcza patrząc na to z kim wtedy trenował, bo Akarynth sam w sobie nie wyglądał na nauczyciela, który odpuści na treningach. Mógł owszem motywować, ale nie wyglądał na takiego co daje luzy uczniom. Mimo wszystko musiał być dobrym nauczycielem, bo zadał sobie tyle trudu by odnaleźć Shinsena, a raczej przybyć na miejsce gdzie był zanim został porwany oraz poniekąd celowo osłabił jakiś oddział przydzielając do Lisa Kerrije. Przecież mogła być bardziej użyteczna gdzieś na polu… chociaż patrząc po jej usposobieniu i wzroście to jakoś jej nie widział w roli wojowniczki. Wychodziło też na to, że Rhoshan nie był samolubny i wspomagał innych, często ich ratując. To nasuwało mu, że pewnie miał sporo sojuszników za czasów jego życia i pewnie ktoś się do niego prędzej czy później odezwie. Nie koniecznie lis musi go pamiętać, ale zawsze można udawać że coś niby się widzi jak przez mgłę i wymaga to przypomnienia, by nie tracić fasonu. Chociaż pewnie jak się dowiedzą że żyje to mu urządzą przyjęcie jakieś albo jakieś powitanie, innymi słowy będzie okazja się najeść i napić, może nawet dowiedzieć czegoś więcej o sobie.
- Słyszę, że byłem bardzo uczynny za czasu, kiedy żyłem. Kerrija znałaś mnie może wtedy? – zapytał, bo był ciekaw czy kiedyś ich ścieżki się zetknęły. W końcu mogła być starsza niż na to wygląda albo chociaż mogła widzieć jakieś nagrania, zdjęcia z nim czy co tam obcy mają.
Lekko drgnął, kiedy przyłożyła pazury do jego skóry. W geście obronnym, jakby chciał uciec przed ewentualnymi ranami, jednak zrobiła to na tyle powoli, że bardziej to wyglądało na czułości i okazywanie sympatii. Nie mógł przecież wiedzieć, że go bada czy coś. Powiedzmy, że każdy mężczyzna by może mu zazdrościł, jednak on miał co do tego mieszane uczucia. Nigdy raczej do czułości nie był przekonany, nie czuł takiej potrzeby zwłaszcza że wszystko było wyparte chęcią zabijania ludzi. Był bestią, którą stopniowo densorini udomawiali sobie. Może ona lubiła sobie tak wodzić po ciele samców, zwłaszcza dobrze zbudowanych jak on? Wyglądało to z jego perspektywy jak przymilanie się, może nawet jakieś zaloty których nie do końca rozumiał. Jej wygląd zwyczajnie sprawiał że instynkt nakazywał traktować ją jak dziecko, dlatego wewnętrznie miał blokadę by zrobić cokolwiek co zrobiłby przeciętny mężczyzna, rzecz typu przytulenie, pogłaskanie czy inna akcja. Takie czułości od niego jak się otrzyma to prestiż pełny, z racji że mimo wszystko przez te długie lata nie odczuwał potrzeby okazania ich komukolwiek.
- Co? Okręt wojenny?? – zdziwił się – Kiedy go…? Ach… - po chwili się połapał. Pewnie z 500 lat temu, kiedy urwał się kontakt – domyślam się kiedy. 500 lat temu, kiedy teoretycznie jeszcze dawałem znaki życia? – zapytał, a następnie spojrzał na nią pytająco i prychnął lekko posyłając jej coś na kształt… uśmiechu? Sytuacja zaczęła go bawić zwyczajnie, to tak jakby mała istotka zaczęła dręczyć dużego lwa, tylko po to by się z nią bawił. Oczywiście majestatyczna istota tego pokroju mogła nie widzieć przeszkód w tym, że jakieś młode go zaczepiają. Kiedy włożyła mu dłonie pod pachy i zaczęła przesuwać w dół wzdrygnął się ponownie, bo tam lekko załaskotało go to. Jednak z racji tego, że był zamyślony, a nie było to tak bardzo czułe miejsce. Delikatnie podniósł łapę i pogłaskał ją po łbie. Traktował ją raczej jak szkło, bo pewnie jednym ruchem nieostrożnym mógłby jej zmiażdżyć czaszkę.
Niech ma głaska i niech wie, że Rhoshan może być łaskawy oraz, że zwraca na nią uwagę. Po chwili opuścił dłoń i dalej patrzył na nią co ona wyczynia. Zwłaszcza, że miał nieco inne postrzeganie tego co robiła. Jak na razie nie wyłaziła poza bezpieczną granicę, jednak czuł się nieco skrępowany samym dotykiem, który był czuły i miły. To nie jest coś do czego przywykły po tylu latach w ciemności, cierpieniu, zapachu krwi oraz śmierci.

Zadziorny uśmiech, czyli coś co mu się podobało. Zwyczajnie lubił, kiedy osoby w jego otoczeniu nie są do końca grzeczne. Dostrzegł ten błysk w oku, już on go dobrze znał. Widział go ilekroć zerkał w kałuże widząc swoje odbicie podczas swoich polowań. To, że densorini byli fizycznie lepsi niż ludzie nie ulegało wątpliwości, bo czymże może się równać krucha istota ludzka z przeciętnym smokiem, czy innym stworzeniem? Tu już nie była kwestia technologii czy magii, człowiek odpadał w przedbiegach. Nawet Ci superbohaterowie wyglądali jak zwyczajni frajerzy, przy zestawieniu z Akarynthem. Wyglądali zwyczajnie komicznie z ich śmiesznymi mocami i równie śmiesznymi ideałami.
- Tylko jak znalazłem się tutaj? Tak daleko od „domu” – zapytał zastanawiając się, co tak naprawdę skłoniło go do podróży albo jaka to była misja? Pewnie jakaś wielkiej wagi skoro był jednym z najlepszych uczniów mistrza. Przecież nie wysłaliby takiej osoby by zbierał ziemniaki albo pilnował czy ludzie nie broją. To musiało być coś ważniejszego.
- Dla ludzi magia to… jest tu takie powiedzenie, że coś jest czarną magią czyli czymś nieznanym. Ogólnie nie znają raczej magii, a właściwie to nie spotkałem nikogo z ludzi, kto ją zna. Znaczy… chyba nie spotkałem bo nie wiem co robiłem w przeszłości tutaj i kogo spotkałem – poprawił się i zaczął się zastanawiać czy może faktycznie wśród ludzi był ktoś na tyle potężny, by związać jego ciało klątwą. Może faktycznie trafił się jeden osobnik, który był jakoś ponad swoją rasę i dał radę.
Jej gesty były raczej drażniące i zaczepne niż jako tako szkodliwe, chociaż wyglądała zadowolona jak dziecko kiedy to robiła. Trochę jak wsadzanie patyka w mrowisko i patrzenie czy mrówki wylezą armią by zaatakować agresora czy zignorują to. Na razie nie miał ochoty jej zrobić nic złego, z racji że dotyk był całkiem przyjemny, może nawet coś na kształt masażu mu robiła.
Czyli byli tu te 500 lat temu po niego. Ciekawe czy jakieś ślady tej wizyty były widoczne na Ziemi? Pewnie jakby pogrzebać odpowiednio głęboko to by coś się znalazło, jednak to nie na jego głowę siedzieć z nosem w książkach. Nie na tą cierpliwość.
Już nawet nie zwracał za bardzo uwagi na to co robiła, gdyż to nie wyglądało jak jakieś zaloty, a badanie medyczne. Ewentualnie może lubiła sobie tak wodzić po całym ciele, zapamiętując każdy jego kawałek. Chyba, że… szukała miejsc gdzie go zacznie łaskotać. Byle nie trafiła w ogon albo w uszy. Ucisk nie był bolesny, była nader delikatna jakby miała w tym wprawę i nie chciała mu zrobić krzywdy.
Posłuchał się polecenia i nie ruszał się, jednak kiedy dorwała się do jego ogona mimowolnie zaczął parskać śmiechem i nerwowo nim ruszać co jakiś czas, kiedy go trzymała. W pewnym momencie myślał, że ryknie ze śmiechu tu i teraz, ale jakoś udało mu się wytrzymać. Był spięty jak każdy podczas łaskotania w mniejszym lub większym stopniu. Na szczęście skończyła wkrótce i znowu stanęła przed nim.
- Eee… Dzięki? – to był cios, który zbił go z tropu, chociaż przez moment poczuł się jak u lekarza albo dentysty mówiącego „ma pan dobre kości, tylko musi pan o nie bardziej zadbać”. Faktycznie wzięła go z zaskoczenia, ale nie dlatego że myślał nad tamtym, ale dlatego że znowu dał zwieść się pozorom i nie docenił przeciwnika. No tak… w końcu była rekrutem jak Młody.
Rzutem wykorzystała jego masę przeciwko niemu i walnęła nim o ziemię. Ok. 300~350 kg żywej masy walnęło o glebę, a odruchowo Lis warknął. Mimo, że grube cielsko amortyzowało upadek to jednak dało się go odczuć, zwłaszcza, że tamta go docisnęła. Chciał już ją przetrącić pazurami, ale w ostatniej chwili przypomniał sobie, że jeśli to zrobi to nie dość że wykaże się słabością dając się prowokować mniejszemu to jeszcze zamknie sobie drogę do wiedzy, która go interesowała. Bezczelnie rozłożyła się na nim i dalej zaczęła go „sprawdzać”. Na początku miał nawet pomysł by się z nią przetoczyć zamiast walnięcia jej z pazurów, jednak chyba by to było dla niej bolesne jakby ją tak dorwał. To tak jakby 350 kilowy walec przejechał po kimś, zwłaszcza że była w takiej pozycji, gdzie wystarczyło złapać nogę i pochylić się mocniej w bok swoją masą. Na dodatek znowu złapała go za pysk, ale tym razem jeszcze za nos. Kiedy wypowiedziała swoją kwestię wyrzucił z nosa gorące powietrze, które się tam nagromadziło.
- Chyba nie jesteśmy od tego by ich zdominować huh? Niebieska lamparcico?– odpowiedział na komentarz równie cicho. Powędrowała na jego szyję, gdzie dotknęła jego krtani, która jak to krtań poruszyła się pod wpływem dotyku. Była naprawdę bezczelna i chyba jego reakcje sprawiały jej zabawę. Czas ukrócić to trochę – Swoją drogą futerko też masz miękkie i całkiem zadbane. Mogłabyś być całkiem niezłą maskotką, a jak Ci wygodnie to sobie leż – ułożył sobie łapy pod karkiem, by wygodnie leżeć na glebie i przymknął oczy. Postanowił sprawdzić jaka będzie jej reakcja na to co powiedział. W sumie jeśli się z nim droczyła to mógł jej psuć troszkę zabawę, zresztą jakaś ciężka nie była i mu raczej nie przeszkadzała. Jedynie jej bezczelność, na którą nie reagował. Chociaż dziwne było dla niego to zaczepianie, okazywanie pozytywnych uczuć, których nie za bardzo rozumiał.

Nie było tak źle koniec końców, bo krzywdy mu nie robiła żadnej. Leżała sobie na nim i obmacywała go jak lekarz pacjenta. Plan był prosty: Nie dać satysfakcji z zaczepek, to może odpuści bo w końcu Rhoshan musiał przywyknąć do tych pieszczot, zabaw czy innych dziwnych ciepłych uczuć. Czyżby o takim czymś mówił Shinsen? No cóż z tego co zdążyła wybadać to pewnie został łeb oraz nogi, więc niebawem skończy. Chyba będzie miał lekką traumę na skutek wstrząsu emocjonalnego.
- Dobre podejście. Gdybym miał wyjście to już dawno wyrwałbym się z mojego hosta – odpowiedział.
Czyżby na lamparcicę, de facto stwierdzenie podobieństwa z ziemskim zwierzęciem zrobiło jej się lepiej? Może to był jako taki komplement, który przypadkowo wysmażył? Ewentualnie jakaś głupota, ale wyglądem najbliżej do lamparta jej było. Kiedy natomiast zaczęła dotykać jego uszu poczuł błogość i przyjemność, bo to był czulszy punkt niż ogon. Jakoś tak podświadomie mruknął z zadowolenia, jednak zaraz się opanował. Oczywiście po fakcie wydania dźwięku z siebie. Sprawdziła nawet jego uzębienie, jakby poszukując miejsca gdzie może być słaby punkt klątwy. Domyślał się, że raczej niektórych miejsc nie sprawdzi chyba…
Hmm, czyli plan zezwolenia by całe robienie co się chce zniknęło spalił na panewce. Ale być może to był jej plan, aby mieć zezwolenie na leżenie sobie na nim i móc powoływać się na to ilekroć tylko tego zechce? To by było nawet sprytne i sensowne.
- Więcej miejsca do leżenia i więcej futra huh? – zapytał retorycznie, gdyż jeśli by wrócił do normy to by urósł, a co za tym idzie miał więcej futra, przez co pewnie byłby wygodniejszy. Chociaż nigdy bo Jack’u nie spodziewałby się nikt retoryki. Może to nowe stare imie zmusiło go do wysilenia swojego móżdżku? Pewnie tak, bo musiał cały czas kombinować i jak każda istota się adaptował. Chyba się jej nie pozbędzie za szybko, ale jedyne co zostanie to przyzwyczaić się do tego. No nic, najwyżej zostanie puchatą poduchą. Zaczął się jednak zastanawiać od kiedy stał się taki miękki w środku? Niedawno by ją rozszarpał na kawałki jeśli by próbowała coś takiego zrobić, albo raczej próbował rozszarpać. Odwróciła się do niego plecami i zaczęła badać jego nogi, czyli ostatnią część jaka pozostała na dobrą sprawę. Ogon przesuwał się po jego torsie jakby go prowokując. Gdyby był kotowaty to pewnie taka zabawka by go jarała, ale jednak lis z krwi i kości. Postanowił zachować kamienną twarz i zignorować pasek skóry i kości, który wił mu się na torsie, zapewne jakoś podrażniając unerwienie skóry.
- Słowem jesteś medykiem z wyszkoleniem w dziedzinie walki. Taki żołnierz zajmujący się bezpośrednio wsparciem walczących w pierwszej linii– powiedział mniej więcej podsumowując to co powiedziała. W sumie była dosyć wszechstronna i to by wyjaśniało ten wzrok zabójcy. Nie każdy go ma i zwykły medyk raczej byłby za tym, by nie zabijać a leczyć. Trzymał luźno nogę, kiedy ta się nią bawiła.
- Znalazłaś coś? – zapytał zerkając na nią, a właściwie jej plecy.
- Swoją drogą, skoro ty jesteś wsparciem to ja pewnie byłem kimś w rodzaju pierwszej linii. Wojownikiem czy coś takiego. Zgadza się? - nie był pewien jaką rolę on miał w tym wszystkim dlatego z chęcią o to zapytał.

- Coś czuje, że pewnie gdybyś mogła to tylko byś sobie tak leżała i próbowała płatać różne figle.
Pokrzepiający fakt był, że spotkał takie same dziwadła jak on i w pewnym sensie nie był sam. Drugą sprawą, nieco ważniejszą była chęć dotarcia do prawdy. Prawdy o sobie oraz swoim pochodzeniu i przeszłości. Chciał odzyskać coś co utracił, bardziej niż kiedykolwiek czegoś pragnął. Nawet mógłby położyć na szali zabijanie, byle żeby odzyskać wspomnienia. Kawałek siebie, który został wydarty dawno temu.
Niech sobie robi co chce, skoro to miało doprowadzić go jeden krok bliżej do poznania owej tajemnicy. Zresztą póki mu nic złego nie robiła, to niech ma to co chce. Warto poobserwować jak to dziwne stworzonko się zachowuje. Miał przeczucie, że prędko się od niej nie uwolni, więc trzeba się zaadaptować. Rozłożyła się na nim jak na łóżku, a raczej materacu. Cisnęło mu się na pysk „Nie za wygodnie? Może jeszcze poduszkę podrzucić?” ale się powstrzymał. Leżała i przyglądała się mu, kiedy zadał owe pytanie o postępy. Nie poczuwał się do żadnych silnych emocji, czy chęci zrobienia jej krzywdy. Był zwyczajnym spokojnym samcem, do którego przyczepiło się jakieś małe stworzenie szukające uwagi. Prawie jak jakieś młode zaczepiające starego osobnika ze stada by się bawić.
Zdanie, które wypowiedziała zabrzmiało nieco dwuznacznie, ale zostawił to dla siebie. Ziemski humor nieco mu się udzielił przez ten czas i miewał czasami jakieś głupie skojarzenia. Spokojnie Rhoshan sobie leżał i zerkał na nią słuchając tego co ma do powiedzenia. Wygląda na to, że miał najlepszego partnera do treningu, takiego najtwardszego i jednego z najsilniejszych co może oznaczać, że sam po takim szkoleniu był niebywale silny. Tylko gdzie go wysyłali i na jakie misje skoro był sam? Może jakieś skrytobójstwo albo coś takiego? Tropienie, polowanie? Być może coś co wymagało tylko jednego żołnierza do prawidłowego działania. Od kiedy on właściwie tak myślał? Od jakiegoś czasu jakoś te myśli zaprzątały mu głowę, jakby uśpiona część mózgu pod wpływem szoku zaczęła się budzić i pracować intensywnie. Bardziej niż kiedykolwiek. Z tym się można zgodzić, że Jack, a raczej Rhoshan był uparty. Nie odpuszczał nigdy ofierze i dlatego chociażby nie odpuści obicia Shinsena na ringu. To nawet by pasowało patrząc na to wspomnienie, które mu pokazał mistrz. Wyglądało na to, że nawet kiedyś się szkolił na gwardzistę, czyli jakąś elitkę z tego co Młody mówił. No był w miarę wysoko postawiony i ambicje miał niemałe z tego co słyszał. Ciekawe, czy tylko tak gadał, czy faktycznie coś mu się w tym kierunku udało?
Podsunęła się nieco wyżej i troszkę się zdziwił na to co usłyszał. Niby on odbierał rozkazy od widma? A to ciekawe, chyba coś tam Młody przebąkiwał że to są istoty pokroju bogów czy coś takiego. Może nawet silniejsze. Miał niemały prestiż za życia. Aż sam się dziwił, że tyle osiągnął.
- Byłem strasznie twardym bydlakiem pewnie. Pewnie wrócę do tej formy. Kieeedyś – ziewnął przeciągle – ale z pewnością wrócę do dawnego siebie. W końcu pomożecie mi z tym. Zresztą trzeba Młodego odbić, bo muszę mu jeszcze obić pysk na ringu w ramach rewanżu– dodał po chwili i wtedy gdy było już za późno dostrzegł, że sięga po jego najczulsze miejsce… uszy. Zaczął mimowolnie mruczeć, bo to co robiła było bardzo przyjemne, jednak z drugiej strony czuł się dziwnie. Z jednej strony się rozluźniał bo to było lepsze niż masaż, a z drugiej spinał się bo jeszcze nie umiał się w pełni otworzyć przed drugą istotą. Mimo wszystko mruczał sobie po lisowemu, kiedy ta zaczęła go drapać. Aż miał ochotę się odegrać, więc zaczął sprawdzać miejsca, gdzie ludzie mają łaskotki zazwyczaj, czyli na początek bo najbliżej zaatakował pod pachami, potem w żebra. Jeśli to nie przyniosło skutku, bo na nogi nie miał co liczyć. Musiałby się zgiąć a ona mu nie pozwoli pewnie, więc zwyczajnie także sprawdził za uszami, za rogami. Jeśli to nie odniosło skutku, zwyczajnie się poddał w tym wypadku rozkładając się, układając nawet swoje wielkie łapy na jej plecach i lekko drapiąc. Może będzie miała taki odruch, że zacznie ją swędzieć.

Nie była to ciągła walka, chociaż z równym przeciwnikiem, może nawet ciut silniejszym to nie byłoby takie złe ciągle się naparzać. Rhoshan by raczej nie narzekał, chociaż pojęcia przyjaźni nie rozumiał. Nie rozumiał tego jak druga osoba może poprawić samopoczucie, był zawsze sam i dopiero raczkował w tej kwestii. Znaczy zawsze w sensie pobytu na Ziemi w ciele hosta. Przywiązać do kogoś to było dosyć trudne w obecnym stanie, jednak… nie niemożliwe. Pewnie do kogoś by się przywiązał jeśli dostatecznie by poznał taką osobę. Chociaż faktycznie gdyby taki ktoś się znalazł to nie dałby go nikomu sprać… poza nim samym gdyby osoba zasłużyła. Rozważał i trawił słowa lampartki, gdyż stanowiły całkiem niezłą pożywkę dla jego osobowości, która powoli zaczęła się kształtować na nowo. Niczym feniks odrodzony z popiołów powstanie i stanie się swoim dawnym sobą. Chociaż bez szaleństw, pewne nawyki ziemskie nadal pozostaną.
- Powiedzmy, że mam ochotę dokończyć tamtą walkę. To była tylko runda pierwsza – przekręcił na bok głowę, a potem na drugi troszkę rozluźniając mięśnie karku – Im więcej do naparzanki tym weselej, zresztą co złego w bijatyce nadzorowanej? Zwykły sparing, test umiejętności, popychanie limitów i inne bzdety rodem z komiksów – powiedział. W sumie to brzmiało troszkę jak taki tekst typowego bohatera w komiksach. No co? Jack musiał czymś się czasem zająć jak nie miał kogo zabijać, a literatury pięknej nie ruszy. Za trudna dla niego i tyle. Nie będzie rozmyślał o analizie literackiej, kiedy to na karteczkach i obrazkach dzieje się coś ciekawszego i łatwiejszego w wizualizacji. Najwyżej jak spierze młodego, to potem weźmie się za starszego jeśli tamten będzie chciał. Mierzył wysoko i stawiał sobie takie dosyć wygórowane poprzeczki. Jednak jaka satysfakcja będzie, kiedy mu się uda.
Czuł pod palcami jej mięciutkie futerko oraz delikatną skórę, wydawać się mogło że pazurami dałby radę ją rozciąć, jednak przecież mogło być inaczej? Mogła okazać się istotą o niebywale twardej skórze, zresztą po co to rozważać skoro tego nie zrobi? Zaskoczył ją za to, tym poszukiwaniem łaskotek. Jakby nie spodziewała się, że ją dotknie. Wyglądało na to, że akurat ona chyba ich nie ma w górnych partiach. Na inną okazję zostają dolne do sprawdzenia. Wizualnie wyglądało to jakby miała pęknąć w jego uścisku jeśli ścisnąłby za mocno, dlatego starał się być delikatny. Chociaż to drapanie sprawiało jej przyjemność, co wywnioskował z mruczenia jakie z siebie wydała. Ona sama także zaczęła go pieścić w okolicy uszu. Takie przyjemne spędzanie czasu, może nawet podchodzące pod poznawanie się od lepszej strony.
- Albo zostawić mordercze żądze i wrzucić je do pudełka z napisem „dla moich wrogów”. Po co marnować zasób i od razu go odrzucać, skoro można go wykorzystać w lepszym celu? Chociażby nie wypadałoby, żebym pozwolił Tobie coś zrobić z racji tego, że raz futrzaki powinny trzymać się razem, a dwa – spojrzał na nią mierząc wzrokiem, potem wybuchając śmiechem na to co miał zaraz powiedzieć – a dwa… no cóż host by mi truł dupę jakbym pozwolił samicy ucierpieć bo uważa to za ekhem… - tutaj odchrząknął i spróbował naśladować głos łowcy – „Jest to niehonorowe i niegodne dżentelmena” – po czym znowu wybuchnął śmiechem. W sumie w tym momencie przypomniał sobie o hoście, który nie dawał znaku życia. Zwyczajnie Antharas spał sobie w odmętach podświadomości liżąc rany po tamtym szoku.
Na jej opiekuńczy ton mógł zareagować tylko jednym komentarzem „Tak, mamo”, ale sobie go odpuścił. Protekcjonalne traktowanie z góry, to coś czego nie rozumiał bardziej od pojęcia przyjaźni czy więzi między istotami. Może faktycznie padł ofiarą manipulacji i dał się wrobić w to, że się otworzył bardziej. Jednak nie wyglądał na specjalnie zranionego tym faktem. Czuł się nawet lepiej, że ktoś poświęcił mu uwagę. Ponownie pogłaskał ją po głowie i spojrzał w niebo, po którym szybował jakiś samolot. Na szczęście z tej wysokości nie powinni być widoczni, jednak może służba się niecierpliwiła. Przekręcił głową i spojrzał na lamparcicę – Jesteś głodna? Jeśli tak to możemy przenieść się do środka i coś zjeść w części, która nie została zniszczona. Służba już widziała smoka i mnie, więc nie zrobisz na nich takiego wrażenia żeby zaraz mieli z widłami ganiać. Chyba, że chcesz sobie poleżeć, ale leży się o wiele lepiej z pełnym żołądkiem – wzruszył ramionami, chociaż on dopiero niedawno jadło to ona mogła być głodna.

Troszkę mu było szkoda, że przestała go już głaskać za uszami. Jak długo go głaskała, to zwyczajnie się w to wciągnął jak na dobrym masażu i to było tak jakby przerwanie w połowie. Powróciła do wcześniejszej pozycji. Może jej było już niewygodnie zresztą, bo leżąc w jednej pozycji w końcu przeważnie przekręcamy się na drugi bok albo poprawiamy się, gdyż komfort się zmniejsza z czasem. Tak kombinował Rhoshan, ale prawda mogła być inna.
Zaczęła go drapać lekko po skórze podrażniając zakończenia nerwowe na niej. Nie było to uczucie jakieś bolesne zresztą, bo skórę miał dosyć grubą, lecz nie można odmówić że przyjemne acz lekko drażniące. Cały czas się uśmiechała, cóż za dziwna istota z niej. Czy są sytuacje, kiedy w czyimś towarzystwie ten uśmiech schodzi z jej pyska?
- Ja chyba obecnie dam radę z 10 tonami czy coś takiego. Pamiętam jak host sprawdzał to kiedyś na sali treningowej używając jakiegoś dziwnego urządzenia z obciążnikami. Daleka droga, jednak po coś są ambicje czyż nie? – spojrzał na nią pytająco, kiedy zaczęła go drapać po klatce piersiowej. Nawet będąc w krytycznej sytuacji na polu bitwy, Rhoshan nie poddałby się. Wstawałby za każdym razem, kiedy ktoś by mu spuścił lanie, aż do momentu pewnie kiedy ktoś by sprawił że się nie mógłby ruszyć.
Pojawił się u niej szerszy uśmiech, na który lis się zdziwił. Przecież nie powiedział nic specjalnego, od tak zwykłe słowa że gniew można zrzucić na przeciwników i tyle. Prawda ogólna, jak to że niebo na Ziemi jest niebieskie, a jak wsadzisz widelec do kontaktu to Cię kopnie prąd. Może się nawet zakłopotała, gdyż przestała go drapać.
Zadziorny mały futrzak, bo taką zyskała od niego metkę najwyraźniej była bardzo zadowolona z tego obrotu spraw. Nie zapominajmy, że futrzasta lamparcica poświęcała mu całkiem sporo czasu i uwagi, przez co nawet ją trochę lubił. W końcu to ten typ, który zwyczajnie czerpie przyjemność z czyjejś uwagi i tego, że się z nim liczą.
W końcu nadszedł moment kiedy wstała i nie czuł już na sobie tego miękkiego futra. Jakoś nigdy nie był fanem pluszowych miśków, ale jej futerko całkiem przyjemnie się przytulało. Taka maskotka z ratingiem 10/10 według skali Rhoshana bo przecież nie miał z czym porównać, więc już będzie na podstawie czego takie rzeczy ustalać. Przeciągnęła się na nim i usiadła sobie na splocie słonecznym, w tym czasie lis skorzystał z możliwości, gdyż lekko ścierpły mu kończyny i także przeciągnął się. Zmrużył oczy na pacniecie w nos. Znowu go prowokowała i droczyła się, zapewne pragnąc dalszej uwagi. Czuł, że może w metodach się różnią, ale z grubsza w tym dążeniu do uwagi są podobni. Rhoshan wolał spuścić lanie paru przeciwnikom, a ona lubiła się droczyć i tulić.
- Operacja odratowania Młodego? Na pewno się uda.– wstał i podszedł do niej zerkając na ogrody. Na szczęście o tej porze dnia nikt tam nie pracował, zwłaszcza że ogrodnicy ostatnio nie mieli za dużo do roboty to mieli wolne. Okres kiedy rośliny wymagały nadmiernej opieki się skończył, więc mogli sobie pozwolić na tydzień, może dwa odpoczynku. Oparł łapę na jej ramieniu i spojrzał na nią – Wszystko w porządku? – zapytał, a potem spojrzał w tamtym kierunku.