Budynek główny rezydencji - gabinet

First topic message reminder :


Oto gabinet właściciela rezydencji. Znajduje się on w skrzydle mieszkalnym budynku i ze wszystkich pokoi ten jest największy i najbardziej zagracony. Jest w nim masa trofeów z polowań, wypchanych zwierząt oraz wiele staroci takich jak księgi mające ponad 200 lat.
Meble są niewiele starsze od wyżej wymienionych ksiąg. W pokoju znajduje się także półpiętro, z którego można sięgnąć klapy prowadzącej na dach budynku. Jest ona jednak ukryta za jednym z obrazów, dokładniej to za obrazem najbardziej niepozornym... Kopią obrazu "Dama z łasiczką".
Znajduje się też tu na ścianach kolekcja broni z różnych regionów, które odwiedził łowca oraz jego przodkowie, a jest tego... bardzo dużo. Zaczynając od plemiennych sztyletów rytualnych, kończąc na halabardach.

Powierzchnia grzewcza? A co on? Kaloryfer? W jej wypadku raczej nie miał problemu, z tym że się jakoś chciała grzać, chociaż pewnie był wewnątrz dosyć ciepły z racji swojej masy, ilości futra czy samego gorącego podejścia (suchar).
Dostrzegł, że była całkiem dobrym punktem podparcia i pewnie nie mało też miała siły, chociaż nie wyglądała. Magii raczej też nie używała by się jakoś wzmocnić, chociaż kto wie. Rhoshan jakoś nie czuł żadnej magii w powietrzu. Nie tylko ona była głodna, bo akurat smak potraw kucharza znał i także za nimi przepadał. Antonio zwyczajnie umiał tworzyć cuda pasujące każdemu. Miał do tego talent i tyle, tak jak Rhoshan do siekania i rąbania na kawałki przeciwników.
- Ludzie są zapatrzeni w swoje potrzeby, chcą żyć na wysokim poziomie kosztem planety. Z wielką chęcią się wyrwę z tego miejsca i odwiedzę Densorin. Brzmi jak idealne dla mnie miejsce i… trzymam za słowo – powiedział bo tym razem to on będzie się czegoś obiecanego domagał. Nie ma tak łatwo, że odpuści. Był ciekaw jak jego „dom” wygląda naprawdę. Musi to być na serio fajne miejsce, skoro tam planeta jest czysta, a natura nie została ujarzmiona w ten sposób w jaki to ludzie robią.
Dlaczego miałby się samemu kąpać, skoro było miejsce dla drugiej osoby? Zwłaszcza, że ta osoba zajmowała mało miejsca, a na dodatek pewnie jej także by się przydała kąpiel. Wykorzystanie okazji i jednej wanny by jednocześnie dwie istoty się wyczyściły. Oszczędzanie wody i inne bzdety, chociaż to była raczej kwestia przyjemności. Usiadła sobie na nim i zaczęła go myć, a raczej przymierzać się do tego. Futro coraz bardziej nasiąkało wodą i coraz bardziej było je czuć w powietrzu. Jej dotyk był delikatny oraz całkiem przyjemny, zwłaszcza kiedy zaczęła myć mu pysk.
W końcu poleciła by się rozluźnił i chyba właśnie dostanie wymarzony masaż. W sumie zapewne pierwszy w jego obecnym życiu, dlatego ogon poruszył się lekko z ekscytacji (mimo, że teraz przypominał bardziej mokrą ścierkę niż bujną lisią kitę). Wyglądało na to, że nawet miała w tym jakieś doświadczenie, chociaż jako medyk pewnie znała każdy zakątek jego ciała i wiedziała gdzie nacisnąć, by było przyjemnie. Stopniowo jego spięte mięśnie się rozluźniały, a on odpływał w przyjemności jaką mu dawała. Czuł, że coraz bardziej się rozleniwia, ale było mu dobrze i raczej nie chciał by przestawała.
Próbował nawet otworzyć oczy i zerknąć na nią, jednak ta mu je zasłoniła i zmusiła do zamknięcia. Warknęła ostrzegawczo, chociaż brzmiało to bardziej komicznie niż groźnie. Wyszczerzył się i powiedział rozleniwionym głosem.
- Dobra jesteś w te klocki – jego ogon poruszał się od czasu do czasu na boki, jakby merdając, okazując że mu się to podoba. Zresztą na twarzy to było widać, że jest odprężony i zdał się na nią oraz jej ręce które leczą. Ramiona opadły bezwiednie, jakby wszystkie ścięgna puściły w nich, jednak to był efekt jej dłoni oraz relaksu. Poczuł jakby całe ciało się robiło wiotkie, jakby stawał się jednym wielkim kawałkiem galaretki. Na dodatek jeszcze od dołu atakowała go wibracjami wanna, która dbała o masaż jego pleców, którymi był oparty o wyloty.
- Jaka jest Twoja historia? No wiesz, jak się znalazłaś pod opieką mistrza? - zapytał podczas relaksu, jednak nie otwierał oczu, a strzygł uszami wyłapując wszelkie emocje z jej głosu. Może kryła się za tym jakaś mroczna tajemnica? - Chyba mentalnie wracam do siebie. W sensie do bycia tym kim byłem, chociaż jeszcze trochę czasu minie. - zastanawiał się jaki był tak plus minus dwa lata przed swoją śmiercią. Czym się dokładnie zajmował i przez kogo zginął? Z chęcią by dopadł te osoby i się odegrał.

Pacjent był bardzo pozytywnie nastawiony do swojego lekarza, który całkiem dobrze zresztą prowadził jego rehabilitacje. Najbardziej na plus w takich sprawach, jest kiedy ma się dobre podejście do osoby i przekona się ją do siebie. W pewien sposób „wężyca w błękitne cętki” dała radę w mniejszym lub większym stopniu tego dokonać. Przede wszystkim poświęcając mu swoją uwagę, czas oraz okazując wobec niego jakieś pozytywne uczucia (z czego w tym ostatnim miał wrażenie, że to ogólnie typ istoty okazujący każdemu pozytywne emocje). Metody, których używała to była istna magia, bo pod jej dotykiem mogła go sobie lepić jak glinę z racji tego, że coraz bardziej się rozpływał z każdym jej ruchem. Gdyby otworzyła sobie salon masażu to pewnie zbiłaby kokosy na tym, a na dodatek on byłby jej stałym klientem. Nie przeoczyła nawet najmniejszego punktu, zajmowała się wszystkim. Żuchwą, wargami, krtanią, była zwyczajnie perfekcyjnie dokładna w swoich ruchach wybierając każdy punkt, który potencjalnie mógł ulegać napięciu. Nie mógł dostrzec jej uśmiechu, gdyż miał zamknięte oczy, chociaż z przyzwyczajenia mógł założyć, że się uśmiechała bo zawsze to robiła. Jej puls nie zmieniał się, ani nie nastąpiło jakieś traumatyczne nabranie powietrza czy przełkniecie śliny. Jednak zapadła cisza, nie odpowiadała na pytanie a czesała jego grzywę, kiedy zrobiła coś czego faktycznie nie spodziewał się. Znaczy mógł mieć przypuszczenia, że kiedyś by to zrobiła, ale nie w tej chwili. Pociągnęła go ku sobie, by wtulić go w siebie. Grube futro oraz skóra amortyzowały to, że siedziała w pobliżu dosyć czułego miejsca dlatego nie czuł dyskomfortu. Delikatnie wtulił pysk w jej ramię, słysząc to mruknięcie. Czyżby dawała mu jakiś znak tym mruczeniem? Jednak zaraz nastąpił atak na jego czułe miejsce jakim były uszy. To był taki gwóźdź do trumny, który przyśpieszał jego rozbrojenie. Zwłaszcza, że operowała na nich dosyć długo i czule, dlatego mogła słyszeć pomrukiwanie przyjemności, które z siebie co jakiś czas wydawał. Dlatego podczas tego objął ją jeszcze delikatnie rękoma, jakoś tak bo zawsze to ona się tuliła do niego, to wypadało się też zrewanżować, zresztą pewnie tego oczekiwała, a jak nie to chociaż będzie jej przyjemnie i dostanie niewielką premię za sprawianie tej przyjemności.
Moment tulenia jednak dobiegł końca i odepchnęła go od siebie delikatnie, przez co ponownie oparł się o wannę. Miał zamknięte oczy bo to nawet mu się opłacało. W końcu pewnie jakby je otworzył to zaprzestałaby pieszczot, które były nader przyjemne i mimo, że miała mokre futro, które właśnie przez ilość wody nie było takie miękkie to jednak jej dotyk był przyjemny. Widać, że potrzebowała trochę siły, by docisnąć jego mięśnie w niektórych miejscach, co sugerowało że faktycznie rozwinęły się. Czuł w sobie moc, że może a raczej będzie mógł więcej niż wcześniej. Badała sobie każdy kawałek jego ciała jakby był eksponatem w muzeum, który może dotknąć. Zresztą kto wie, czy za taki nie zostanie uznany, kiedy powróci do domu? Przynajmniej nikt go nie wypcha i nie wsadzi na stojak. Masaż zaproponowany był także w jeszcze jednym celu, by rozluźnić mięśnie oraz sprawić by ciało zaczęło działać bez żadnych zgrzytów i by móc funkcjonować na najwyższych możliwych obrotach od początku bez ryzyka kontuzji. Słowem, to było przygotowanie na solidny trening i wrócenie do dawnej formy, chociaż kryło się w tym sporo chęci rozrywki i kontaktu z nią.
Przykładała się do swojej pracy to trzeba jej przyznać, chociaż na pewno czerpała też sporo przyjemności z tego co robiła. Przecież po niej od razu widać, że to istotka pragnąca kontaktu fizycznego, ciepłego słowa, czy nawet tak błahej rzeczy jak przytulenie. Zresztą widać, że była bardzo emocjonalna zwłaszcza kiedy pierwszy raz weszli do pokoju i po tym, jak zareagowała na jego wsparcie. Pod jej naciskami brzuch poruszał się sam, kurcząc co jakiś czas jakby unikając tego nacisku. Bądź co bądź jest to w miarę czułe miejsce, dlatego tak reagowało na mocniejszy dotyk.
W końcu przyszedł moment, gdy odpowiedziała na jego pytanie. Całkiem niezłe wprowadzenie zapowiadające, na jak głęboką wodę go rzucą. Być może zwyczajnie spotka paru znajomych z przeszłości, których nie pamięta ale sobie przypomni dosyć szybko. Wygląda na to, że pochodziła z rodziny wojskowej, która stacjonowała w centrum jej… nie, ich wspólnego domu. Zaczynała od najmłodszych lat szkolenie się w sztukach tajemnych, a na mistrza wpadła… jak to w takich historiach bywa, zupełnie przypadkiem. Jeśli tamten sen, który miał był fragmentem wspomnień to także trafił na niego całkowicie przypadkiem, a może… może mistrz wyczuł go i uratował? Wracając do jej opowieści to zaciekawiła go, zresztą dobrze jest wiedzieć coś o osobie z którą spędzi się trochę czasu. Zachowała się trochę jak taka stereotypowa bohaterka, która pojawia się znikąd, ratuje rannego a potem zyskuje szanse nowego życia.
Oparła się plecami o jego tors i rozpoczęła dbanie o jego nogi, jednak to musiało być dla niej już większą gimnastyką bo przecież był dosyć duży. Oczywiście w pełni z nią współpracował, bo przecież nie potrzebny nam w momencie treningu skurcz ścięgna, który cholernie boli zresztą.
Była też w jakiś sposób połączona z tym całym abrakadabra. Mogła wyczuwać i manipulować energią. Całkiem przydatna zdolność, zwłaszcza że to chyba było pomocne przy ocenianiu szkód jakie odnieśli ranni. Mogła kogoś leczyć, ale mogła też tą osobę zabić jeśli tak uznałaby za stosowne. Nawet nie zdziwił się, że ktoś to wykorzystał, a mianowicie mistrz. Przecież takiej zdolności nie można puścić w samopas i by wpadła w niepowołane do tego ręce.
- Mhm, brzmi trochę jak historia początkującej bohaterki zmierzającej ku drodze legendy. Ja pewnie w takie rzeczy się nie bawiłem pewnie. Raczej wolałbym rozwiązania siłowe i rozłożenie przeciwnika na łopatki za pomocą pazurów niż bawić się w czary mary, chociaż przyznam że bardzo interesująca zdolność – powiedział tonem takiej pochwały, bo w sumie naprawdę podziwiał że jej się chciało uczyć czegoś takiego jak magia. Przekręciła się do niego przodem i zezwoliła na otwarcie oczu, co niezwłocznie zrobił. Znowu ujrzał jej uśmiech oraz rozbawioną twarz, na której prędzej czy później zaczną się od tego pojawiać zmarszczki.
- Nagroda w sen...sie?– nie dokończył pytania, bo ta się od razu w niego wtuliła całkiem mocno – Niektóre rzeczy nigdy się nie zmienią – powiedział rozbawiony i pokręcił głową. Objął ją swoimi łapami, jednak zrobił to delikatnie, co jakiś czas głaszcząc ją po głowie. Lewą łapę złożył na jej plecach, a prawą głaskał jej głowę, drapiąc okazjonalnie. Zasłużyła na nagrodę zresztą, w końcu sprawiła że się na nią troszkę bardziej otworzył, chociaż co do obcych osób pozostanie zimny jak stal to dla niej może sobie być tym pluszakiem. Wolał nie zadawać pytania typu „jak ty beze mnie wytrzymasz?” bo pewnie by spochmurniała mając na uwadze, że się rozdzielą i nie będzie tego fajnego futrzaka do tulenia. Na razie postanowił delektować się tą chwilą i odwdzięczyć jej się, chociażby tymi drobnymi pieszczotami.
Chociaż był ciekawe jej wieku. Skoro Shinsen miał mniej niż 30, to ile ona mogła mieć? Sądząc po zachowaniu… z 15-16? Jednak samicy o wiek się nie pyta bo może to grozić uszkodzeniami czaszki na skutek mocnego uderzenia, lub chorobą zwaną fochusem pospolitusem, który ciężko wyleczyć. Ciekawe czy densorińskie samice miały ten sam kompleks wieku co ludzkie?

Każde jej mruknięcie było jak pochwała dla niego, lekkie połechtanie jego dumy samczej, chociaż z innej strony miał z tego całkiem niezły ubaw patrząc jak teraz ona się rozkleja niczym ciastko z nadzieniem wrzucone do wody. Wszystkie ingrediencje, jakimi było dobre słowo, przyjemne głaskanie jego wielkimi łapami, drapanie po jej małej, acz zadziornej główce oraz temperatura wody, która wibrowała z powodu wanny. Mimo, że sporo dysz on zakrył swoim ciałem, to jednak te wyższe trafiały centralnie w nią. Ciekawe czy takie wanny mają także na statku? Może mają coś lepszego nawet patrząc po tym zaawansowaniu technologicznym, którym się tak chełpią. Kiedy zamknęła ślepia, aż miał ochotę się odgryźć i zrobić to samo co ona wtedy, czyli niezbyt groźne warknięcie oraz zamknięcie oczek, ale powstrzymał się bo w takich akcjach z wyższej półki wyrażania się nie miał jeszcze poziomu takiego jak ona.  
Skoro magia była kłami i pazurami, czy to znaczy że on używa jej cały czas kiedy jest w tej formie? A może są jakieś triki, by wzmocnić takie pazurki i ząbki? Na pewno z chęcią by zerknął na ten trik, nie to żeby nie wierzył w siebie, ale przezorny zawsze ubezpieczony chociaż nie wiadomo czy nie skończyłoby się tak jak w powiedzeniu „ciekawość zabiła kota”, w tym wypadku lisa.
Kiedy w końcu ułożyła się na nim wygodniej wrócił do jej drapania i głaskania. Takie proste czułości na jakie go było na razie stać, nie przesadzajmy bo jeszcze zostanie większym pluszakiem niż na ten moment. Chociaż ją mógłby głaskać cały czas, a jakby ktoś miał jakieś wątpliwości lub uwagi to pewnie spotkałby się z jego pięcioma argumentami… bardzo szybkimi i bolesnymi argumentami zresztą.
- Tak, jam jest „Ten, który powrócił z martwych” – zaśmiał się, bo przypomniała mu się pewna historia z ziemskich religii i opowiastek – Na Ziemi już taki był ponoć co umarł bo go własny uczeń zdradził, a potem 3 dni później wstał z grobu wstępując w niebiosa czy inne pierdoły. Nie pamiętam jak się nazywał, ale ludzie wokół tego zbudowali religię i kult – zaczął się zastanawiać próbując sobie przypomnieć imię tego gościa. Wiedział, że ponoć miał brodę, był brunetem o długich włosach i coś bredził o pokoju na świecie i miłości. Tak, z pewnością to był pierwszy hipis, ale nie ważne. Nie udowodniono, że coś takiego się stało faktycznie, a Rhoshan był żywym przykładem wstania z martwych – Zatem Ty także zostaniesz legendą tak idąc na jakąś prostą i pokrętną logikę. Jako ta, która wspierała legendę i przez to sama się nią stała, będąc u jego boku – odpowiedział mając na twarzy wyraz głębokiego zamyślenia. Dobrze, że wraz z czaszką powiększył się mózg to lepiej przetwarzał różne rzeczy i bardziej go naszło na takie rozmyślania. W innym wypadku mózg by się mu przegrzał od nadmiaru mądrych rzeczy. To mogło faktycznie zabrzmieć jak jakaś propozycja, choć mógł sobie z tego nie zdawać sprawy. Od tak jego chaotyczny charakterek sprawił, że palnął pierwsze co mu ślina na jego długi lisi jęzor przyniosła. Jak zwykle zresztą najpierw gadał, potem myślał ale to chyba jego urok co nie?
Po chwili dla nich, czyli leniwieniu się w wannie i relaksowaniu się podczas którego umysł Rhoshana pracował na wysokich obrotach rozmyślając jak dziwna jest ta sytuacja i jak to wszystko szybko się potoczyło w dosyć zdumiewający sposób. Rozkminił, że w sumie to było jak przebiegnięcie przez pole, na którym rósł sobie jakiś randomowy rzep, który dosłownie się do niego przyczepił. Zresztą dosyć ładny rzep, będący jak broszka, może nawet jak towarzysz do rozmów poważnych i tych mniej, jakby taka istota której można się wypłakać (gdyby Rhoshan mógł płakać oczywiście), a jednocześnie rzep na tyle nietrwały, że lis musiał uważać by go przypadkiem nie zrzucić. Z rozmyślań wyrwał go ponowny masaż jego korpusu oraz pytanie. Zapytała o jego stan. Nie sprecyzowała czy chodzi o zdrowie, głód, czy wnętrze. Zapewne pytała ogólnie, a patrząc po tym wzroku to miał się jej ze wszystkiego wyspowiadać. No cóż, tak uroczo wyglądała, że szkoda by było ją smucić. Wtem jego żołądek burknął głośno domagając się pożywienia. Troszkę to mogło z jego perspektywy popsuć klimat, ale postanowił z tego wybrnąć i spojrzał w kierunku swojego żołądka.
- Żołądek prawdziwego lisiego densorina burczy bezgłośnie! – zażartował udając, że mówi do swojego żołądka, a potem zerknął na nią – Jak widzisz stan się poprawia, mięśnie rozluźnione dzięki Tobie, jestem głodny, a tak poza tym strasznie nie chce mi się wychodzić z wanny ani tym bardziej Cię puścić z racji, że to całkiem przyjemne – odpowiedział całkiem spokojnie, jakby mówiąc o pogodzie. Wszystko było w normie, chociaż jeszcze trochę wody musiało upłynąć zanim mięśnie i masa zaczną współgrać na nowo. Zaczęła go drapać pazurkami po klatce piersiowej, przez co na moment przymknął oczy i zamruczał sobie pod nosem z zadowolenia, by potem odwdzięczyć jej się (raczej nie drapiąc mocno, zwyczajnie lekkie wodzenie pazurami po jej drobnym ciele).
- Po tych schodach raczej dam radę zejść, chociaż z jadalnią może być słabo. W końcu tamten gość ją zjarał. Możemy zjeść tu w gabinecie, a że łowca tu często pracuje do późna to gdzieś za którąś szafką była taka winda, która prowadzi do kuchni, przez którą jedzenie się dostarcza – wyjaśnił i oparł brodę na czubku jej głowy, by potem nią zacząć ją lekko drapać po główce ocierając się zwyczajnie.

W gruncie rzeczy pewnie było coś co każde z nich z chęcią by dorzuciło do tej sytuacji. Na pewno było to dobre jedzenie w przypadku obojga, gdyż wykazywali się pewnymi gestami (jak chociażby oblizywanie na wspomnienie o jedzeniu czy wydany przez jego żołądek dźwięk przypominający uwolnionego Krakena).
Gdyby się zastanowić nad tą całą sytuacją to pewnie znajdzie się ktoś, kto po powrocie do Densorin nada mu jakąś ksywkę albo tytuł w stylu „syn marnotrawny” czy jakiś inny bubel związany z powróceniem. Już nawet by jakoś przeżył to „zmartwychwstały”, byle żeby nie robili z tego nadmiernego halo… w innym wypadku nie będzie miał z kim się bić, kiedy ktoś okaże mu albo mistrzowi brak szacunku, a przecież dla przeciwników lepiej, by mieli niewielkie zaskoczenie zanim zacznie się konfrontacja prawda? Oczywiście w innych sferach lubił jak był w centrum uwagi, ale to głównie chodziło o towarzystwo paru osób, lub że ktoś się z nim liczy nie dlatego, że szacunek jest wyrobiony jakąś rangą czy pozycją, ale dlatego że zna jego siłę i to do czego jest zdolny. Najbardziej liczyło się jak ktoś zadał sobie trud, by przebijać się przez ten mur który wewnątrz niego stoi, zresztą lamparcicy to się udało. Nie skruszyła całego muru, ale zrobiła w nim niewielką wyrwę tak by sobie popatrzeć na tyle, ile owa dziura pozwalała.
Plus był taki, że się przy nim nie nudziła, zresztą widać było że ją bawi. W pozytywnym tego słowa znaczeniu, a nie że się z niego nabija. Oczywiście to głębsze zastanowienie zostało zakończone wnioskiem, że faktycznie to zabrzmiało jak propozycja. Rozważał różne rzeczy, jak to jakie stanie się jego życie i tak dalej, a na koniec właśnie została kwestia wypowiedzianych słów. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z dwuznaczności owych, jednak postanowił nie tracić fasonu i się wyszczerzył, robiąc dobrą minę do dobrej gry zapewne.
- „Leżąca na legendzie”… hmmm brzmi jak ciekawy tytuł – powiedział dosyć rozbawionym głosem, chociaż zastanawiał się jaka byłaby jej reakcja, kiedy ktoś zabrałby sobie jej miejsce do leżenia. Czy pojawiłaby się typowo ziemska kobieca zazdrość i zawiść? Wolał tego nie sprawdzać i jako roztropny samiec nie narażający się samicy postanowił o to nie pytać (jeszcze nabierze dziwnych podejrzeń!). Wydmuchnął ciepłe powietrze kiedy go pacnęła w nos. Niech sobie pozwala, dopóki nie przesadza, w końcu jest młoda, a młodzież musi się w końcu wyszaleć.
Rozmasowywała jego brzuch, który niczym nędzny ninja wydał z siebie głośny dźwięk, oczywiście dla niej owy dźwięk był zabawny (chociaż brzmiał jak rozjuszony niedźwiedź albo Kraken!), jednak kto nie uśmiechnie się słysząc taki dźwięk u wielkoluda, który jest w pewnym sensie groźny, a w pewnym (wizualnym) uroczy.
Ten rodzaj pieszczot, który zastosował pewnie bardziej przypadł jej do gustu, bo zachęcała swoimi dźwiękami by kontynuował, co oczywiście zrobił chociaż ona zagrała nieczysto bo… znowu dobrała się do jego uszu, które były jego słabym punktem! Poczuł jak przez gardło wymykają mu się ciche pomruki, których nie kontroluje oraz jak jego ciało znowu wiotczeje. To była zaprawdę ciężka próba woli, którą widać zaczął… przegrywać.
- Masz mnie… - powiedział rozklejony, rozmarzony oraz w pełni odprężony lis, który właśnie skończył ocierać się o jej głowę, a zaczął o policzek (może tam ma łaskotki?), by zaraz potem zerknąć w jej oczy. Jeśli to nie poskutkowało to jego ostatni plan legł w gruzach by się nie rozkleić. Jednak jej słowa dały do myślenia mu. Nie mógł się ciągle lenić, bo w końcu skończy jako wycieraczka do butów, a nie wojownik o ciele z żelaza…futra, wiadomo o co chodzi. Składanie myśli przy tym co robiła było zaiste trudne. Ba, nawet trudniejsze niż na jakichkolwiek fizycznych torturach. Dużo łatwiej mógłby się skupić, kiedy ktoś przypalałby go niż jeśli ona swoim delikatnym dotykiem miała głaskać jego uszy. To nie była kwestia samego dotyku, tylko kwestia tego kto to robił i w jaki sposób. Mruknął cicho, ale w pełni z zadowolenia, a potem otarł się o drugi policzek by ten nie był samotny, a następnie znowu nawiązał kontakt wzrokowy, by w końcu zadać pytanie – To… wychodzimy czy jeszcze 5 minutek? – zapytał, poprawiając się w wannie, a potem znowu kładąc łeb na jej łbie i przytulając jak pluszaka. Tak, to było w miarę fajne uczucie kiedy tulił kogoś jej pokroju.

Miał raczej na myśli, że miała w przenośni. W sensie, że głaskaniem zapędziła w kozi róg, miała władzę i tu nie sprawdza się ziemskie powiedzenie kto ma cycki ten ma władzę, bo w tym wypadku kto umie dobrze drapać za uchem ten ma władzę. W przenośni oczywiście, bo przecież nie przejdzie na ciemną stronę mocy tylko dlatego, że ktoś go podrapał za uchem.
- Niewolnictwo zostało chyba zniesione, ale możesz mieć do tulenia na wyłączność, zależy co rozumiesz przez mieć na własność i w jakim aspekcie – odpowiedział przetrawiając to, że ilekroć otwiera pysk i coś mówi to coraz bardziej się pogrąża, a jej mina mówiła wszystko. Niestety znalazła na niego pewnego haka, bo przecież nawet najtwardszy głaz ma gdzieś słaby punkt, którym można go rozkruszyć. W wypadku tego wielkoluda właśnie były to uszy i po części ogon, chociaż bardziej uszy gdyż ogon jeszcze dało się przetrzymać bez okazywania żadnych emocji. Czułe uszy to inna sprawa, czułe na dotyk czy nadmierny hałas albo określone natężenie dźwięku.
W końcu po miłym byciu pluszakiem i tuleniu drugiego pluszaka (nieco mniejszego, ale zawsze) nadszedł czas by wyjść z wody. Szkoda, bo całkiem przyjemnie mu się w niej leżało, zwłaszcza że była ciepła i jeszcze te wibracje od hydromasażu. Nic tylko leżeć w wodzie i się obijać, chociaż głód też był problemem. No cóż jak mus to mus, więc skinął jej głową. Miał zresztą nieodparte wrażenie, że ona rzadko się tuli do kogoś w ten sposób, chociaż pewnie po kąpieli i jedzeniu przyjdzie pora na jakiś odpoczynek, może lekką rozgrzewkę by rozruszać mięśnie i pobudzić trawienie.
Nie była dla niego ciężka, więc mogła sobie stanąć na jego nogach. Mimo, że może nie był w pełni sił to nie jest to dla niego żaden wysiłek, zwłaszcza że ta kąpiel oraz masaż naprawdę pomogły. Tylko troszkę zastanowił go ten chytry wzrok. Co ona knuje? A podobno to lisy są chytre, znaczy… taki jest ziemski przesąd że są, bo przecież tutejsze lisy nie knują nic, oprócz tego lisa. Skorzystał z pomocy wyjścia z wanny, ale przedtem wyłączył hydromasaż i wyciągnął korek by spuścić wodę. Wyszedł na dywanik, który był przed wanną. Jego futro, które pochłonęło masę wody nie wyglądało już tak fajnie jak przedtem. Wyglądał jak zmokły szczur, zwłaszcza że teraz woda zaczęła z niego się zwyczajnie lać, a nie kapać jak to zwykle bywa przy normalnym człowieku.
Dał radę stanąć o własnych siłach, może troszkę Kerrija przereagowała, ale to nawet przyjemne uczucie, kiedy się ktoś o niego troszczył. Chociaż pytanie czy bardziej z pobudek osobistych czy tego, że ma rozkaz? W sumie jakby uderzył jakoś głową w róg wanny to pewnie nic by sobie takiego nie zrobił, chociaż kto tam wie. W końcu regeneracja jakoś się jeszcze nie przyzwyczaiła do tego ciała. Plus był taki, że normalnie po takim odpoczynku mógł stać, a to że szybko się otrząsnął pewnie zawdzięczał temu, że dużo regeneracji poszło w to by mięśnie przestały go boleć, by system nerwowy przyzwyczaił się do nowych włókien mięśniowych oraz reszty ciała. Czyżby jej chytry plan to było zwyczajne przytulenie się? Chociaż nie… płomyki, które wokół nich latały i ich suszyły mówiły co innego. Prawie jak w suszarce do której się wrzuca wyprane maskotki. Dosyć przydatne, zwłaszcza że ich futra wróciły do normy.
Zaskoczyła go tym zapałem wciągania go na łóżko. W końcu po co te nerwy? Ta szybkość? Przecież jej nie ucieknie, a jak chce się wytulić to dostanie to co chciała. Zresztą to tak dużo wysiłku nie kosztuje, zwłaszcza że to było dosyć sympatyczne, małe niebieskie stworzonko. Rozłożył się wygodnie i zerkał na nią sobie opierając głowę o rękę. Leżał sobie teraz na boku, by więcej miejsca jej zostawić i jednocześnie dać powierzchnię do wtulenia się.
- Czekaj, już Ci mówię… nigdy dobrze drogi nie tłumaczyłem, ale jak znajdziesz tego starca z siwizną w czarnym uniformie to Cię zaprowadzi do kuchni. Ogólnie z całego towarzystwa to on i ta co jest niemową są najbardziej ogarnięci. Do kuchni dotrzeć jest prosto, bo znajduje się obok jadalni, którą zdewastował wtedy ten co porwał Shinsena. Poznasz po zapachu spalenizny gdzie to. Czekaj jak on miał… - chwilę się zastanawiał nad czymś, zapewne próbując sobie przypomnieć imię lokaja. Po chwili zaświtało mu – tak, jak natkniesz się na kogoś ze służby kto nie jest owym typem to powiedz że szukasz Sebastiana. Jednak jeśli uda Ci się trafić do kuchni, która jest naprzeciwko jadalni to powiedz, że chcesz mięsny posiłek dla dwojga. Powiedzmy, że może jakaś baraninka, dziczyzna, może wołowina. Jak chcesz to poproś o jakieś warzywa czy przystawki. Oni Ci już dadzą i co najważniejsze… - wzniósł palec w geście pouczenia i zbliżył pysk do jej, a potem szepnął na uszko – powiedz, że Panicz Antharas sobie tego życzy bo jest zmęczony i mają to wszystko przynieść tutaj. Mogą dorzucić do tego jakieś wino jeszcze, chyba że nie chcesz próbować ziemskiego alkoholu – wzruszył ramionami, bo nie każdemu alkohol musi smakować. Co więcej, przecież nie mógł rozpijać nieletniej… prawda? Nah, walić zasady, jak będzie chciała to się napije, w końcu jest w gości u bogacza to niech korzysta ile wlezie – powiedzmy, że tak z 18 kilo mięsa wystarczy dla nas dwojga. Zawsze można sobie to na później odłożyć co zostanie – powiedział i pogłaskał ją po głowie przymilając się oraz wtulając na moment w siebie zanim poszła po zamówienie, jednak kiedy była przy drzwiach rzucił jeszcze – Nie nabrój tylko i wróć cała i… dzięki, że jesteś – rzucił i przekręcił się na plecy, rozkładając na całej długości łóżka. Zapewne istniała dosyć realna szansa, że jak wyjdzie na korytarz i przejdzie kawałek to wierny lokaj gdzieś się będzie kręcił, jakby tylko na nią czekał by wypytać o panicza. Oczywiście owy człowiek miał za towarzysza swojego wiernego czworo, a raczej trójnoga. Owczarka niemieckiego imieniem Buck, który kiedyś stracił tylną łapę przez wypadek z jedną z pułapek poza rezydencją. Wiadomo, że lokaj kiedy usłyszał że panicz jest głodny to jedynie kazał jej do niego wrócić i czekać na posiłek, który będzie niebawem. Dodał jeszcze, że wygląda na w miarę dobrą osobę i powierzy jej chwilowo pieczę nad paniczem. Zwierzak, który był obok niego nie był agresywny, a jedynie badawczo się lamparcicy przyglądał. Ogólnie ten pies nie był psem obronnym, a jedynie kochanym pupilem który dla każdego był przyjazny i z każdym chciał się bawić. Mimo swojego kalectwa, był nader aktywnym psem. Lokaj jeszcze zanim stwierdził, że ma czekać na posiłek dopytał o szczegóły zamówienia i czy czegoś sobie szanowna panienka (bo tak określił Kerrija) życzy. Jak na człowieka, był nader spokojny i dobroć biła od niego, chociaż widoczne było oddanie względem właściciela domu.

W tej wyłączności mógł być pewien plan, który miał go uchronić przed innymi osobami zapewne chcącymi go przytulić. Jedną dał radę znieść, ale jeśli nagle masa samic rzuci się na niego tylko po to by wytulić jego ogon, podrapać za uchem czy cokolwiek… zwyczajnie spanikuje. Miało to też drugą stronę medalu, bo był ciekaw czy Kerrija może być zazdrosna. Chciał to sprawdzić, dlatego dał jej tą „wyłączność”, chociaż patrząc po jej zachowaniu to stawiał że to całkiem możliwe, zwłaszcza że była zadziorna, z drugiej jednak strony to byłoby typowe dla jej wieku. Pytanie tylko co w sytuacji, kiedy okaże się starsza od niego? No cóż, to mógłby być dla niego większy szok z racji tego, że musiałby sobie poukładać w głowie jak osoba z tym wiekiem może być taka dziecinna.
Prędzej służba dostałaby zawału na widok mistrza Akaryntha niż na widok Kerrija, chociaż nadal pewnie kogoś dałaby radę przestraszyć. Chociażby młodych ogrodników czy plotkujące kucharki, które stworzyły swoją wersję facebooka w postaci ploteczek niosących się po całej służbie z prędkością większą niż lecący bełt. Co zrobić? No nic się nie zrobi z tym niestety.
Umiała na szczęście zwalczyć pokusę ponownego wejścia na niego i kolejnych minut, może nawet godzin leżenia na nim. No i pewnie przez to by głodowali, ale jednak udało jej się zwalczyć pokusę, która chyba ostatecznie nie była tak silna, albo zwyczajnie Kerrija miała silną wolę i umiała sobie czegoś odmówić. Chyba, że myślała w tym kierunku „przyniosę mu jedzenie na dłuższy czas i nie będę musiała z niego złazić tak szybko”. To też było możliwe, w końcu uważał ją za dosyć cwaną w kwestii ustawienia się.
Faktycznie te „czułości” jakoś dziwnie łatwo mu w jej towarzystwie przychodziły. Nie spodziewał się, że jest w stanie sam z siebie kogoś przytulić i nie wykorzystać tego by walnąć o wiele mocniej, czy wkleić w ścianę lub podłogę. Jednak im więcej jej tego okazywał, tym bardziej względem niej stawało się to naturalne, a raczej naturalne i sprawiające mu przyjemność. Zresztą kto nie chciałby się przytulić do takiego futra i poczuć się potrzebny komuś? Zwłaszcza scena, którą ujrzał wtedy przy pobudce wywarła na nim wrażenie i poniekąd nawet był z takiego obrotu spraw zadowolony. W czytaniu znaków, sprawach emocjonalnych i innych psychologicznych pierdołach chwilowo nie za bardzo był doświadczony, chociaż tamta akcja kiedy pierwszy raz weszła do pokoju przyszła mu jakoś odruchowo.
Nawet za bardzo się tym nie przejął, że mu odmówiła. Prawda jest taka, że w swojej długiej kadencji tu na Ziemi, nie miał okazji próbować alkoholu. Skoro nie ma takiej opcji, to nie, kiedyś na pewno się nadarzy okazja, chociaż patrząc po jego masie pewnie ma całkiem sporą tolerancję na alkohol.
Odeszła od niego i skierowała się ku drzwiom, z których to spadł niebieski płomień. Chyba dobrze zrobił przykazując służbie by nie wchodzili tu pod żadnym pozorem. Kto wie, czy to coś nie reagowało na samo dotknięcie drzwi z drugiej strony? Chociaż, pewnie nie reagowało bo to byłoby głupie. Ktoś niedoinformowany próbowałby otworzyć drzwi lub co gorsza jakby ktoś się potknął i na nie wpadł. Nie, pewnie to było na wypadek ich wyważenia, skoro przekręciła klucz w zamku otwierając drzwi.
Okazji by dostrzec owy uśmiech nie miał, gdyż leżał sobie teraz na plecach i rozmyślał nad sobą. Nad tym co się właśnie stało i tym, że jego życie tu na Ziemi zostało przewrócone do góry nogami. Nie, żeby mu to nie pasowało bo perspektywa posiadania swojego własnego ciała nie była taka zła, zresztą od zawsze szukał sposobu by przejąć nad nim władzę, a jedyne co mu stało na drodze to była silna wola łowcy, który nauczył się okiełznać swoje instynkty, które warunkowały aktywność Rhoshana w czasie kiedy jeszcze nie był tym kim jest teraz. Na myśl przychodził mu też strach przed tym, że kiedy wróci do siebie nagle może się okazać że wiele osób, które kiedyś znał nagle będą wymagały by sobie przypomniał ich imiona, wspólne przygody i inne tego typu rzeczy. Zwyczajnie bał się tego wszystkiego zepsuć, dlatego zanim wróci do funkcjonowania jako jednostka społeczeństwa densorińskiego to musi odzyskać to co zostało utracone, albo chociaż część tego by na podstawie tych kawałków wspomnień zbudować sobie swoją przeszłość. Coś logicznie połączyć, przypomnieć ewentualnie dopytać kogoś. Coś by mieć jakiś materiał do ewentualnej rozmowy z osobą, którą kiedyś mógł znać. Nawet strach, który wtedy czuł przed smokiem zwyczajnie zanikał. Ulatniał się, jakby został rozwiany na wietrze niczym ziarenka piasku.
Zajrzyjmy co się działo, kiedy Kerrija nachyliła się do psa. Oczywiście zwierzak był bardzo przyjazny wobec każdego, dlatego nie wyczuwała od niego żadnej negatywnej emocji. Nie gryzł, nie uciekał, jedynie był ciekawy. Sebastian kiedy ujrzał to co się stało z jego czworonogiem cofnął się przestraszony i zapytał nerwowo „Co ona robi?”, jednak po chwili dostrzegł efekt jej starań. Pies znowu miał utraconą tylną łapę. Mężczyzna nie mógł wyjść z podziwu, a zwierzak zaszczekał radośnie i zaczął ogarniać chodzenie nie na trzech, a już na czterech łapach tak jak kiedyś. Lekko utykał, gdyż do użycia łapy, której wcześniej brakowało musiał się przyzwyczaić na nowo, jednak zwierzak postanowił się odwdzięczyć i oparł się łapami o jej ramiona, po czym zaczął ją lizać. Lokaj w tym czasie się otrząsnął, ocierając łzę, która znalazła się w jego oku. Przytulił swojego czworonoga, kiedy tamten zszedł z Kerrija, a potem ujął dłonie samicy i podziękował z całego serca. Ten stary człowiek wyglądał na naprawdę szczęśliwego z obrotu spraw, nawet do tego stopnia że ucałował jej ręce, które wyleczyły zwierzaka. No cóż, lamparcica u Sebastiana zarobiła naprawdę wielkiego plusa. Pokiwał głową, że wszystko będzie i oczywiście bardzo szybkim krokiem poszedł do kuchni. Na odchodnym uśmiechnął się do niej i jeszcze raz podziękował jej. Zrozumiał przekaz, że to co zostało zamówione nie było dla jego pana, tylko tego co rezydowało wewnątrz. Jednak nie wyglądało tak drapieżnie jak zawsze, więc staruszek zaczął sobie powoli składać wszystko do kupy. Może coś się stało, przez co tamta istota stała się bardziej… przyjazna? Rozmyślając o tym Sebastian udał się do magazynku i biorąc paru krzepkich chłopaków zapakowali to co zwykle łowca przynosił upolowane i oprawione, praktycznie tylko przygotować. Zresztą na surowo na pewno tamto stworzenie wolało jeść, więc nie kazał tego gotować tak jak został poproszony. Oczywiście do zawartości wózka zostały dołączone dwa duże baniaki 3 litrowe czystej wody.
Wózek przywiozła jedna z pokojówek, która akurat w tamtym kierunku zmierzała. Została poinstruowana, żeby dowieźć to pod pokój, ale ma pod żadnym pozorem nie wchodzić. Sebastian i bez przykazania samicy zabronił komuś tam wchodzić. Nie miał 100% pewności co do intencji owego lisiego stworzenia, a służba bądź co bądź składała się z członków rodziny Swann, jego rodziny której jako głowa nie da skrzywdzić, ani nie pośle ich w paszczę lwa… albo lisa. W każdym razie pokojówka dostarczyła jedzenie i nawet nie pytała o pozwolenie na wejście. Jedynie zapytała czy to wszystko i życzyła smacznego. Następnie wróciła do swoich zajęć.
W tym czasie, kiedy niebieskofutra wróciła, lis przeciągał się leniwie na łóżku, właśnie wybudzony z jego głębokich rozmyślań o tym co ma nadejść. W głębi duszy życzył, żeby Młodego odratowali (bo przecież głupio by było obijać ducha na ringu) no i żeby mistrz dokopał tamtej istocie piekielnej od niego (chociaż sam z chęcią by to zrobił). Wcześniej nie rzuciło mu się to, że za drzwiami słychać było pytanie pokojówki, czy charakterystyczny dźwięk kółek wózka, a nawet zapach mięsa. Był zwyczajnie do tego stopnia zamyślony, a otwierane drzwi wybudziły go z tego letargu. Kerrija dojechała wózkiem pod łóżko, a następnie na nie weszła. Czyżby zamierzała go karmić? Jednak chyba powróciła do nawyku i zwyczajnie się na nim rozsiadła, chociaż nie na brzuchu a na wyższej partii. Spojrzał na nią i posłał jej zadziorny uśmiech z serii „droczenie time?”. Nie pomylił się nawet, zwłaszcza słysząc jej kwestię. Na dodatek do jego nozdrzy doszedł zapach smakowitego mięska, które było na misach. Jego żołądek zaczął się buntować, domagał się jedzenia, a lis spojrzał na Kerrije lekko mrużąc oczy.
- Tak, jak wilk… znaczy lis – odpowiedział. Głodny był bardzo, zresztą gdyby się uparł to mogłoby się przeciągnąć z racji tego, że sama głodna chyba też była – a pamiętałaś o deserze? – zapytał nieco dwuznacznie i wyszczerzył się, nawet wykorzystał to że siedziała sobie na nim. Uniósł swoją łapę i zaczął głaskać ją po policzku – Hmm, czyli jak dobry medyk nakarmisz pacjenta, czy dasz mu umrzeć z głodu lub co gorsza podsuwać myśl by skonsumować owego medyka? – zaśmiał się gardłowo, jednak zaraz pokręcił głową i przymknął na moment oczy skupiając się na zapachach idących od wózka. Baranina, cielęcina, jagnięcina, dziczyzna… nawet jakaś konina się znalazła i jakieś rybki, chociaż bardziej w wersji suszonej.
Spojrzał ponownie na nią – Może dorzucę Ci jeszcze poduszkę albo wygodny zagłówek co by było wygodniej? O wiem, dorzucę Ci kocyk w postaci ogona– zażartował i pogłaskał ją po głowie, drapiąc za uszami swoimi końcówkami pazurów. Delikatnie i z wyczuciem, by jej krzywdy nie zrobić – Jakieś plany na potem? No i co ważniejsze… służba nie była upierdliwa? Współpracowali? Bo wiesz, ja tu mogę skargę wysłać do ich przełożonego by dostali reprymendę – zażartował po raz kolejny. Przecież łowca nie brałby jego zdania pod uwagę nawet. W tym momencie słychać było grę na fortepianie dochodzącą z dolnego piętra. Mając dosyć czułe zmysły lis mógł to usłyszeć. Charakterystyczną melodię, którą zazwyczaj o tej porze grała naczelna pokojówka, by umilić czas służbie – Słyszysz? To gra jedna z tych pokojówek. Ich przełożona, która całkiem nieźle się chyba zaznajomiła z Shinsenem wnioskując po jego reakcjach. Chyba się lubią bo jak na człowieka ona jest dosyć spokojna w jego obecności. Lokaj od dawna wiedział, że czasem wyłaziłem z człowieka, a ona ma do czynienia z takimi jak ja, Ty czy młody od stosunkowo niedawna – jego żołądek zawarczał groźnie domagając się jedzenia. Niczym bestia w bestii – Haha uważaj bo jeszcze okaże się, że we mnie coś siedzi i zaraz wyjdzie – roześmiał się pod nosem i spróbował sięgnąć po jedzenie. Chociaż, jeśli samica zdecydowała się go karmić albo coś w ten deseń to jej pozwolił na to. Czuł się dziwnie, ale ostatecznie pozwolił.

- Hohoho, widzę że język masz tak cięty jak pazury, chociaż czy z drugiej strony nie byłem dostatecznie grzeczny by dostać deser? Może powinienem przed posiłkiem grzecznie umyć ząbki, albo odrobić pracę domową? – słowo „grzeczny” zaakcentował dosyć dobitnie, dając także całej wypowiedzi nutkę komizmu oraz zadziorności. Podobał mu się jej duch. Młodość, zadziorność, chęć do zabawy. Coś co gwarantowało, że w najbliższym czasie nie będzie się nudził, zresztą kto powiedział, że on się bawić nie lubi? Owszem, że lubi tylko o wiele większą przyjemność sprawia mu malowanie ścian przeciwnikiem. Mógłby być architektem wnętrz kryjówki takiego typowego ziemskiego przestępcy, chociaż sam zleceniodawca by pewnie dołączył do ozdób mieszkania. Gdyby określić stopień jego grzeczności to byłby u swego szczytu kiedy by spał i jeść nie wołał… znaczy jeść to może sobie sam zrobić, łaski bez ale obecnie Kerrija pewnie nie dałaby mu tak łatwo się wywinąć. Miała z tego za wielki ubaw, zresztą to była taka miła odmiana. Podroczenie się i przepychanki słowne przed jedzeniem dosyć pobudzały apetyt. Przeciętny człowiek albo machnąłby na to ręką, albo próbował ją przetrącić, a wtedy albo zostałby przez nią przetrącony albo przez Rhoshana. Ludzkiej rasy nie za bardzo lubił tak szczerze. Bali się wszystkiego co nieznane i strasznie byli ograniczeni w swoim myśleniu, że wszystko co ma pazury i może kogoś rozerwać to na pewno zrobi istną rzeźnię bez powodu. Pomińmy fakt, że Rhoshan do takich należał, ale denerwowała go generalizacja wobec niego, chociaż sam właśnie generalizował ludzi.
Małego liska? Dobre sobie, zwłaszcza że był większy od niej. Na dodatek jeszcze zaczęła go kłuć i chyba bawiła się w typowego medyka, który chce komuś zrobić zastrzyk zbyt tępą igłą i szuka miejsca do nakłucia. Raczej by jej nie zjadł, bo przecież po co miałby marnować takie miłe w dotyku futro? Dlaczego miałby ubić kogoś, kto lgnie do niego, pragnie uwagi i okazuje mu dobroć?
- Mała lamparcica, która waży pewnie mniej niż połowa mojego korpusu twierdzi, że jestem mały? Hmm, może faktycznie jestem mały – taka zmyłka niezbyt logicznego złożenia wypowiedzi stworzona celowo przez niego by zapewne ją zaskoczyć jakoś. Na pewno spodziewała się zaraz zaprzeczenia, że nie jest mały, a tu bęc potwierdzenie. Zresztą w zestawieniu chociażby z Akarynthem to on faktycznie był mały.
Błękitna wyciągnęła się na nim ponownie. Być może przez Rhoshan zyska jakąś ksywkę, jak chociażby „Czerwony Leżak” albo „Karmazynowa Poduszka”. Każdego złośliwego osobnika płci męskiej by za takie stwierdzenie wziął na stronę… a potem obił, chociaż wyjątkiem od tego byłby mistrz czy ktoś kogo zna i może tą osobę oraz docinki olać, skwitować swoim docinkiem.
- Niby racja, chociaż to był docinek typu „a może frytki do tego?”. Tak, masz mnie jako łóżko, a ja mam Ciebie jako maskotkę. Całkiem niezły deal – zamyślił się i kiedy dostrzegł to w jakiej pozycji leży, postanowił ją podrapać za uchem, drugą ręką natomiast chciał sprawdzić czy zareaguje na niewielkie drapanie pazurami po karku. Robił to w miarę delikatnie, by przypadkowo jej nie zrobić krzywdy, chociaż pewnie by jej nic nie zrobił nawet jakby normalnym ruchem ją tam drapał.
Mógł się tego spodziewać, że znowu zacznie się wokół niego owijać, a ogon był dopiero początkiem. Wcześniej chodził sobie swobodnie na boki, a teraz był unieruchomiony i w pewnym sensie sterowany przez nią. Najwyraźniej pragnęła jak największej bliskości z nim i domyślał się zapewne jak będzie wyglądała noc. To będzie atak błękitnej anakondy wersja 2.0. Przytuli go na tyle mocno, że zacznie miażdżyć mu kości i go zgniecie… żart. Wizja tego, że Kerrija przytula go na tyle mocno że coś mu się dzieje zwyczajnie sprawiła, że mimowolnie sam do siebie parsknął śmiechem. Akurat tak to się zgrało z jej następną wypowiedzią.
- Sorki, pomyślałem sobie o czymś głupim. To o czym to było? A tak, powrót do sił i do służby… i dobrze, że nie władam ogniem, bo gdybym, to stwierdzenie że aż się do tego palę byłoby strasznym sucharem - spojrzał na to co wyrabia Młoda z aprobatą.
Nie mógł się spodziewać błękitnej inkwizycji… błękitnej lamparcicy że go spęta niczym niewolnika. Ma całkiem niezłą wyobraźnię. Oczywiście odruchowo pierwsze co zrobił to szarpnięcie, jednak nie odniosło to skutku. Spojrzał na nią pytającym wzrokiem i chyba chodziło o to, że nie pozwoli mu samemu zjeść.
- Ta, stary łowca mocno śpi jak to mówi dziecinna piosenka – oczywiście to była przeróbka „stary niedźwiedź mocno śpi” – i niech tak lepiej zostanie, bo na kij nam on? – w sumie nie był potrzebny, a jedynie by zawadzał. Zresztą Rhoshan nie miałby ochoty by ktoś patrzył mu na ręce, czy jest milutki czy nie.
No i zaczęło się… torturowanie. Podnoszenie i umieszczanie kawałków mięsa centralnie nad nosem, zwłaszcza że lis czuł ich woń. Tego było za wiele, zwłaszcza że był głodny jak cholera i nawet próbował językiem jakoś zahaczyć kawał mięsa, jednak… bezskutecznie. Próbował jakoś się szarpnąć by zmniejszyć odległość... również bezskutecznie. Przymrużył oczy i spojrzał na nią wymownie, by dała mu ten kawałek mięsa. Ostatecznie ulitowała się i dała mu spokojnie zjeść. Jakie to mięso było dobre. Mimo, że miał świadomość iż jest to zwykły kawałek z ziemskiego zwierzaka to jednak głód sprawiał, że jedzenie było dużo lepsze niż jest normalnie. Pogryzł dokładnie kawałek, a potem go przełknął. W sumie bycie karmionym przez nią nie było takie złe, zwłaszcza że skupiał się na jedzeniu bo był głodny. Więzy słabły, a co za tym idzie coraz więcej kawałków znikało z tacy. Kiedy w końcu czar prysnął ona się na nim wygodnie rozwaliła i zerkała w sufit wyczekując chyba, że lis coś zrobi. Przełknął kawałek, który on miał, podsunął się troszkę wyżej, jedną rękę kładąc na podbrzuszu samicy, które zaczął drapać rytmicznie pazurami. Pytanie tylko czy w odpowiedzi on też się z nią podroczy? Pewnie tak. On też chciał mieć zabawę, więc czemu nie. Złapał kawałek mięsa w dwa pazury, spojrzał na Kerrija jakby się zastanawiając co z tym fantem począć. W końcu zawiesił nad nią kawałek mięsa, tak by musiała troszkę łeb podnieść by go złapać. Oczywiście za pierwszym razem odsunął kawałek, jeśli się po niego podniosła, bo przecież nie będzie chyba psuła zabawy zwyczajnie próbując go złapać w pazury? Za drugim razem zwyczajnie dał jej ten kawałek i pogłaskał po głowie. Tak począł ją karmić, chociaż po paru kawałkach zsunął ją sobie troszkę niżej, a sam się podsunął wyżej. Złapał kawał mięsa w zęby i nachylił się nad nią, tak jak ptak karmi pisklaki. Oczywiście podczas całej tej zabawy nie przerywał miłego drapania po podbrzuszu oraz głaskania w jego okolicach, by trawienie było gładkie. Pobawił się tak jeszcze przez chwilę, chyba że wykazywała duża aprobatę tego triku, więc robił to do momentu, aż stwierdziła że jest najedzona albo dopóki nie skończyło się jedzenie. Wiadomo, że od czasu do czasu jej także dawał się nakarmić. W chwili przerwy podsunął ją wyżej i objął swoimi dużymi rękoma, praktycznie robiąc jej wygodny koc z jego futra i ciała, a swój łeb oparł na czubku jej głowy i zaczął pocierać podbródkiem jej głowę. Mruczał sobie taki jeden utwór, który kiedyś tam słyszał w jednym z barów kiedy to robił masakrę. To było chyba "Born To Be Wild". Dużo rzeczy można mu zarzucić, jednak nie tego że nie ma pamięci do melodii. To był jeden z jego mniej użytecznych atutów. Nie miał najmniejszego problemu z zapamiętaniem jakiejś melodii po pierwszym wysłuchaniu.

Nawet spodziewał się takiej reakcji, kiedy to on zaczął z nią igrać. Jednak to warknięcie raczej było formą zabawy niż jako tako symbolem zirytowania. Nawet widać jej się podobała taka zabawa, chociaż zastanawiał się czy wcześniej nie przewidziała takiej możliwości. Oczywiście to byłoby znęcanie się nad kimś, gdyby nie dał jej tego mięska a swoich nie będzie dręczył przecież. Dużo fajniej dręczy się przeciwnika, którego przywiązuje się do pala i głodzi, by potem na jego oczach zjeść wystawną kolację.
Nigdy wcześniej nie przyszło mu to do głowy, że sprawienie by ktoś się uśmiechnął albo czuł dobrze, dawało takie pozytywne uczucie. Takie dosyć ciepłe, może zagrzewające do tego by robić to dalej. Jednak miał szczęście i dobrze trafił z takim typem karmienia bo jej się to najwyraźniej podobało. Może lubiła być traktowana jak takie młode, którym zajmuje się starszy osobnik? Nawet mu to sprawiało dziwną satysfakcje i dawało uczucie… podniosłości? Myślenie, że faktycznie kimś się opiekuje? Chyba to jakiś taki głęboko zagrzebany instynkt opiekuńczy i faktycznie coś w tym było, że swojemu krzywdy nie zrobi. No chyba, że istota byłaby na tyle głupia by okazać brak szacunku mistrzowi w obecności lisa, bo wtedy ręce, nogi, mózg na ścianie… no dobra bez mózgu, a zęby na podłodze.
Poczuł jej drobne palce wplecione w swoje paluchy, to mogło wyglądać tak jakby ktoś ułożył kiełbaski z paluszkami na przemian. Na dodatek poczuł to ściśnięcie w okolicy ogona, a sama się w niego wtuliła i odprężyła. Teraz to ona wyglądała jakby miała się rozpuścić niczym galaretka. Oko za oko, pieszczoty za pieszczoty. Nadal pamiętał tamten atak na uszy po którym to się rozkleił niczym rozpaćkany kawałek ciastka. Teraz to ona się tak zachowywała, jakby miała zaraz się na nim rozpuścić. Rozgrzewał ją swoim ciepłym futrem, uściskiem oraz tym że pocierał łbem o czubek jej łba.
- Ten łowca się nadaje najwyżej do pchania karuzli jak to mówi się tutaj, chociaż prowadzi sobie jakąś tam krucjatę przeciwko przestępcom – odszeptał jej chichocząc sobie gardłowo. Jeśli Kerrija go nie lubiła to nie była jedyną istotą bo Rhoshan go też nie za bardzo trawił, chociaż spędził z tym człowiekiem masę czasu to jednak jego stosunek wobec lisa pozostawiał wiele do życzenia. Zrobiłby z nim porządek, gdyby nie był zamknięty. Z łowcą i tym jego „mistrzem”. Właśnie, to była całkiem ciekawa kwestia kim była owa postać w kapturze. Wiedział całkiem sporo co się działo wewnątrz łowcy, na dodatek tajemniczo zniknęło ciało tamtego człowieka, który go uratował. Coś tu było nie tak zwyczajnie, chociaż chyba można tą sprawę zostawić na razie. Owy człowiek nie ukazywał się jakoś ostatnimi czasy, a dokładniej ostatnie 300 lat.
Kerrija wtuliła się ponownie w niego, jakby odpływała. Rhoshan miał wrażenie, jakby o czymś głęboko myślała, zwłaszcza po tamtym westchnięciu. Chociaż zastanawiał się, czy to nie jest znak że jest jej zwyczajnie dobrze, bo taka opcja też istniała. Nawet podniosła łeb wyżej i zerknęła w jego oczy, tak niepozornie dosyć. Spodziewał się jakiejś wypowiedzi, a otrzymał… coś innego, co wyraża więcej niż 1000 słów. Z początku pomyślał, że może chciała się otrzeć policzkiem o niego, jednak pomylił się. To co zrobiła zdziwiło go. Zbliżyła się na tyle by oprzeć o jego pysk swój, tak że ich wargi się zetknęły ze sobą. Poczuł przez moment przypływ adrenaliny, z racji nowej, nieznanej sytuacji. Patrzył w jej szare oczy, wyczekując jakiejś odpowiedzi, jednak jedyne co otrzymał to liźnięcie, które wprawiło jego ciało w dziwny stan, lekkości może lekkiego rozgrzania. Mruknęła cicho i opuściła łeb zostawiając go lekko skonfundowanego. Przetwarzał co tu się przed chwilą stało, jednak o niej nie zapomniał. Nie chciał by się poczuła urażona czy coś. Dziwne, nigdy wcześniej o nikim tak nie myślał, może ona ma na niego jakiś zły, a raczej dobry wpływ? Objęła go i wtuliła się, więc skorzystał z okazji i oparł pysk o jej głowę i mruknął zadowolony, bo koniec końców jak to przetworzył to cała sytuacja była dosyć przyjemna.
- Smaczny jestem? – zapytał z uśmiechem na pysku, po czym objął ją jedną ręką w okolicy pleców. Co jakiś czas tam sobie wodził pazurami, troszkę drapiąc, może nawet szukając miejsca gdzie może mieć łaskotki, chociaż bardziej chodziło o pieszczoty. Drugą rękę skierował na jej kark, który był zwyczajnie niczym gałązka w jego łapach. Mimo to, starał się nie złamać tej gałązki i był delikatny wykorzystując koniuszki pazurów by drapać ją wzdłuż kręgosłupa.
Za bardzo nie wiedział co o tej sytuacji myśleć, ale na pewno myślał w tych pozytywnych aspektach. Negatywnego nic w tym czynie nie widział, a ona sama wyglądała jakby coś zrzuciła, jakiś ciężar, kamień bo potem spokojnie odetchnęła. Zastanawiał się czy o to chodziło Młodemu, kiedy mówił o tarczowniku.
- Wyglądasz jakbyś sporo wyrzuciła z siebie wtedy. Nie przywykłem do tego, że ktoś mi okazuje emocje inne niż strach. Dziękuję Kerrija, bo jak na razie ty najbardziej mi pomogłaś. Na Ziemi taki gest jest rezerwowany dla osoby bardzo bliskiej, więc pytanie moje czy na Densorinie też tak to działa? – zapytał dalej ją głaszcząc i przytulając, tak by sprawić jej jak największy komfort, by czuła się bezpieczna a nie osaczona z powodu pytań. Powiedzmy, że Rhoshan w kwestii uczuć był dosyć tępy, niczym dzida wystrugana za pomocą kamienia.

Najwyraźniej podchwyciła żart i ponownie wysunęła jęzor. „Posmakowała” jego torsu oraz futra, w sumie ciekaw był czy tak jak ludzie mówią, że wszystko smakuje jak kurczak to czy on też tak smakuje. Zresztą ona faktycznie długo go lizała, więc pewnie zdążyła ocenić smak. Z drugiej jednak strony pewnie by smakował jak normalne mięso psie z racji jakiegoś tam pokrewieństwa z tymi zwierzętami. Na dodatek się uśmiechnęła jak zawsze zresztą, aż zaczął podejrzewać że to faktycznie jest jakiś szczękościsk, który zawsze wygina się w uśmiech. Niemniej jednak z jej oczu oraz mimiki wyczytał, że ją to bawiło i to nieziemsko. Test na smaczność pewnie zaliczył, bo inaczej by to jakoś skomentowała. Jest jadalny, ale zanim wyląduje na półmisku to tanio skóry nie sprzeda.
Jakie inne wrażenie mógł mieć, kiedy mruczała w ten sposób niż to że jest jej faktycznie dobrze. Zresztą tamten uspokajany oddech z przedtem troszkę sygnalizował coś co mogło podwyższyć adrenalinę, może nawet tak bardzo się nie pomylił. Przekrzywiła łeb i postanowił troszkę ją po naśladować tak dla zabawy, więc także przekrzywił łeb w tamtą stronę. Uważnie tego wysłuchał i zdziwił się nieco, bo Densorini byli przeciwieństwem ludzi w kwestii emocji. Ludzie robili te swoje dziwne podchody, kręcili, nie mówili wprost, a tutaj proszę od tak ukazała co jej leży. To było szokujące, chociaż zaczął się do tych dziwnych sytuacji przyzwyczajać.
Kiedy dmuchnęła powietrzem w nozdrza Rhoshan lekko skrzywił łeb, gdyż takie coś lekko podrażnia te miejsca, powodując dziwne mrowienie które czasem łaskocze. Jednak wrócił do pozycji, gdzie mógł patrzeć w jej oczy, zwłaszcza że ona miała coś dziwnego w tym wzroku. Coś tak pozytywnego, co praktycznie zawsze płonie tym swoim żarem szczęścia. Trochę jak słońce. Jego natomiast był wzrokiem nieco zagubionego osobnika, który po długiej rozłące ma szansę wrócić do stada.
- Ra… - urwał bo w końcu nieco mu utrudniła zadanie, ale za to mógł kiwnąć głową. Zmrużył oczy zerkając na nią, nie tyle podirytowaniem co zwykłą chęcią odegrania się za takie „uciszanie”. Co ona sobie myśli? Ledwo szkrab, a ucisza starszego? Chyba starszego… Chociaż co do tego miała rację, że to przyjdzie z czasem. Zresztą to właśnie chciał powiedzieć, że będzie go potrzebował.
Na szczęście szybko zmieniła postawę i zaczęła go drapać po brodzie, co było nader przyjemne. Coś planowała chyba też zrobić z jego nosem. Kiedy po nim przejechała reakcją naturalną było zmarszczenie nosa, który powrócił po chwili do pozycji wyjściowej. Szarpnęła się do góry, ponownie rozsiadając się na nim. Nie dość, że robił za łóżko, to jeszcze za poduszkę do siedzenia, przytulankę, to pewnie będzie jeszcze robił za kołdrę albo tragarza czy innego przydupasa. Chociaż z perspektywy trzeciej to ona wyglądała na taką istotkę kręcącą się wokół niego i poszukującą uwagi, dlatego chyba właśnie przy tej wizji ostanie się.
Zacznie się jakaś akcja, bo faktycznie nic go już nie bolało, był najedzony i pełen energii, którą trzeba wyładować gdzieś. Kiwnął jej głową, zresztą należał się dostatecznie długo już i jeśli tak dalej by poszło to pewnie jakimś cudem by usnął. Nie byłby to długi sen a jakaś drzemka. Nie narzekał za to, na wygodę owego leżenia bo faktycznie było przyjemnie, zwłaszcza jak ona była obok, a raczej na nim. Zanim jednak przeszli do dalszej części chciał jedną rzecz sprawdzić, a właściwie dwie rzeczy. Chociaż tyle dobrego, że miał wolny ogon, który zaczął się teraz poruszać naturalnie to na lewo, to na prawo. Nawet nie przeszkadzał mu ten jej ogon, który był na jego brzuchu i wił się niczym wąż.
- To teraz moja kolej – powiedział, po czym pochylił się do przodu i lizną, czyli posmakował jej tors w okolicy mostka. Przejeżdżając szorstkim ozorem po jej futrze, a potem skórze. Nie smakowała jak kurczak, to było pewne. Jako, że zaczął w górnych partiach to dosyć prosto było przejechać przez szyję, by dostać się do pyska, jednak na moment przed nim się zatrzymał - Nah, nie smakujesz jak kurczak. Dlaczego niby ludzie wszystko do tego przyrównują? - zastanowił się na głos, chociaż smakować to pewnie by smakowała jak normalny lampart, gdyby oczywiście kiedykolwiek jadł lamparcinę (o ile jest takie mięso).
- Jeśli myślisz, że jesteś jedyną która bierze co chce – liznął ją po wargach i nosie, po czym dodał w myślach „to się mylisz”. Teraz on się pobawi w sprawdzanie reakcji, więc uważnie obserwował co się będzie działo, chociaż jeśli sprawiło jej to przyjemność i chciała więcej to jednak przypomniał o tym, że mają coś do zrobienia. Zresztą niech na razie ma takie coś na kształt obietnicy, że jej krzywdy nie da zrobić. Uznał ją za swoją, więc jest na dobrej drodze by legenda, a raczej wschodząca dopiero legenda nie dała jej nic zrobić.
- To jaki jest następny krok? – zapytał przekrzywiając łeb w bok tak jak ona to robiła zazwyczaj. Oczywiście z pyska nie schodził mu wyszczerz.