Salon

Sugestia nauki gry na harfie sprawiła, iż Loki rzucił bratu długie spojrzenie - ba, wręcz Spojrzenie, skoro już o tym mowa - mrużąc przy tym oczy z wyraźną dezaprobatą. Właściwie ten wzrok mówił wszystko i żaden dodatkowy komentarz nie był do tego wymagany. Wystarczy chyba powiedzieć, że w jego obliczu sam Bazyliszek schowałby się zawstydzony w swoim leżu i przystąpiłby do dogłębnego analizowania swojego dotychczasowego żywota...
Na szczęście temat fabryki skutecznie odwrócił uwagę boga kłamstw i dostarczył mu przynajmniej chwilowego zajęcia - w związku z czym póki co odpuścił sobie to jakże nieprzychylne wpatrywanie się w Gromowładnego. Ba, pozwolił mu się nawet pogłaskać po policzku, co samo w sobie wiele już znaczyło! Taka łaska.
-Niczego nie ukradli. Właściwie to dość szybko zostali złapani... I zapewne przetransportowani do więzienia. Na tyle, na ile to tutaj skuteczne rozwiązanie...- potwierdził, wzruszając lekko ramionami i jednocześnie postanawiając pominąć milczeniem porównywanie go do owych śmiertelników. Powiedzmy, że miał dobry humor i wyjątkowo mógł odpuścić.
Spojrzenie Trickstera również powędrowało w stronę telewizora, na którego ekranie aktualnie zaczęto wyświetlać nowy wątek... Najwyraźniej dotyczący odkrycia przez takich czy innych naukowców źródła mutacji zachodzących od jakiegoś czasu w obrębie ludzkiej rasy. Według prezentera twierdzili oni, iż takie zmiany są już obecnie dość powszechne... Cóż, to by wiele wyjaśniało. Na przykład ilość bohaterów i przestępców o nadludzkich zdolnościach.
Same problemy z tą ewolucją.
-Macie takich?- zagadnął jakby od niechcenia, jednocześnie leniwym ruchem głowy wskazując na telewizor dla podkreślenia o co dokładniej mu chodzi. Oczywiście nie sprecyzował już, że ma na myśli tego typu mutantów w szeregach Avengers; liczył po prostu na domyślność blondyna.
Rzecz jasna doskonale wiedział, że członkowie oryginalnej drużyny zyskali swoje moce i umiejętności na inne sposoby. Zgromadził też co nieco informacji na temat nowych nabytków w ich składzie; pomagało, że wciąż jeszcze dysponował swoimi kontaktami w najmniej spodziewanych miejscach. Mimo to jednak nie miał pewności co do każdego. Ba, w niektórych przypadkach może nawet samo S.H.I.E.L.D. jej nie posiadało? Wcale by się nie zdziwił. Tak czy siak - był ciekaw. Konsekwencji tego odkrycia również, bo szczerze wątpił, aby miało ono przejść bez echa. Och, nie; nie w tym świecie.

Odpowiedź Thora mniej więcej pokrywała się z tym, co Trickster i tak sam już wiedział - lub też co spodziewał się od brata usłyszeć. Trudno, w końcu nie liczył na więcej; dalsze informacje mógł uzyskać na inne sposoby, niekoniecznie oficjalne.
Zaskoczyło go z kolei odrobinę to, że drużyna najwyraźniej nie trzymała się razem - nie licząc rzecz jasna takich okoliczności, gdy jej członkowie zbierali się, aby ratować planetę. Zgoda, Midgar praktycznie w każdej chwili stał w obliczu jakiejś katastrofy czy zagrożenia, z których największym było chyba istnienie jego głównych inteligentnych mieszkańców samo w sobie... Ale nawet Loki wiedział, że grupa dobrze się znających osób zdziała więcej od takiej, w której zgromadzi się praktycznie obcych sobie ludzi - tudzież inne istoty.
A to coś znaczyło.
-Taka podejrzliwość. Ranisz mnie- skomentował dość beznamiętnie pytanie Gromowładnego, a następnie wzruszył nieznacznie ramionami, jak gdyby w ten sposób chciał pokazać, że w gruncie rzeczy nie zagadnął o to z żadnego konkretnego powodu. Może Thor mu uwierzy, a może i nie; może przynajmniej zasieje to w jego głowie ziarno niepewności, choćby najdrobniejsze... Właściwie ta ostatnia opcja byłaby zapewne najmilsza bogu kłamstw.
-Zgaduję, że tutejsze władze i S.H.I.E.L.D. będą mieć teraz ręce pełne roboty. Puszczenie w obieg takiej informacji może wywołać spory... Chaos- zauważył, zmieniając nieco temat, ot, minimalnie, ale jednak. I nie, wcale niczego nie sugerował - używając właśnie takiego, a nie innego określenia.
Mmm, chaos.
Praktycznie mógł to już sobie wyobrazić. Zamieszanie wśród ludności cywilnej - niepewność, przerażenie, wątpliwości, podejrzenia... Nieufność wobec każdego. Na miejscu ziemskiej przestępczości pewnie próbowałby coś na tym ugrać - tyle że oczywiście był ponad takie metody. Póki co niech się wzajemnie zagryzają; oglądanie tego przedstawienia również powinno być całkiem satysfakcjonujące.

Z wymalowanym na twarzy uprzejmym zainteresowaniem Loki przyglądał się obliczu brata - a przede wszystkim zachodzącym na nim zmianom - i przysłuchiwał się jego słowom. Och, bardzo mu się podobała ta sytuacja. Po prostu lubił wyprowadzać inne istoty z równowagi, wpędzać je w paranoję czy też zwyczajnie drażnić; ot, takie hobby z dawnych lat. Thor z kolei od zawsze był niezwykle podatny na tego typu manipulacje. Nic, tylko korzystać...
... A w końcu obecnie bóg kłamstw nie miał zbyt wielu rozrywek. Nie bardzo mógł sobie pozwolić na opuszczenie Midgardu, gdyż tym zapewne przykułby uwagę nie tylko Odyna - a raczej Heimdalla - ale i innych nieprzyjemnych stworzeń, z którymi chwilowo wolałby się nie spotykać. Wbrew pozorom posiadał wysoce rozwinięty instynkt samozachowawczy, nawet jeżeli czasami ignorował jego podszepty pod naporem przeważających argumentów dumy czy zwykłej urazy.
Tak czy siak, zostawał mu tylko Midgard. On z kolei był dość... Nudny - w porównaniu z innymi światami, które Trickster miał już okazję zwiedzić. Może i ta sprawa z rejestracją, o której trąbiły media, dodawała Ziemi trochę uroku, ale tworzenie ustawy szło jak krew z nosa. Ujawnienie istnienia mutantów? Tak, to miało już pewien potencjał i Loki zamierzał obserwować rozwój wydarzeń. Brakowało mu jednak działania, mieszania się, wtykania nosa gdzie nie powinien... Czyli - z grubsza - bycia uroczym sobą.
-Plany? Powiedz mi, bracie drogi, jakież ja mogę mieć tutaj plany, uziemiony i ograniczony do przebywania w tym - luksusowym, przyznaję, ale jednak więzieniu? Możesz mi wierzyć, że nie mam najmniejszej ochoty dać się złapać siłom, które bez wątpienia wysłał za nami na poszukiwania Wszechojciec- całą tą wypowiedzią mag nie zdradził Thorowi praktycznie niczego... I o to właśnie chodziło. Może i do tonu uprzejmej pogawędki zakradła mu się nutka goryczy, lecz mimo wszystko bóg kłamstw zadbał o to, aby nie była zbyt wyraźna. Potrafił się powstrzymać - nawet wtedy, gdy miał ochotę coś komuś wyrzucić. Niestety w tym wypadku nie miał większych podstaw, aby oskarżać brata o obecny stan rzeczy... Ale w ostateczności poradziłby sobie nawet z posiadanymi argumentami. Miał w tym wprawę.
Nim jednak otrzymał jakąkolwiek odpowiedź, jego uszu dobiegł dość głośny i natrętny dźwięk dochodzący gdzieś z okolic Thora. Trickster zmarszczył lekko czoło i niechętnie zsunął się ze swojego miejsca, jednocześnie zerkając na brata badawczo i z zaciekawieniem - ale już się nie odzywając, ani tym bardziej o nic nie pytając... Jeszcze.

Loki bardzo nie lubił nie być o czymś informowany - szczególnie w sytuacji, gdy sam o coś pytał, a jego dociekania zostawały zignorowane. Zgoda, może i tym razem nie wyraził ich tak do końca słowami, ale przecież jego spojrzenie mówiło samo za siebie, prawda? Oczywiście, że tak. Więc oczekiwał wyjaśnienia... I żadnego nie otrzymał. Trudno, będzie musiał sam się dowiedzieć co i jak.
Bóg kłamstw skrzyżował ręce na klatce piersiowej i zmarszczył lekko czoło, nie spuszczając przy tym brata z oczu - a więc tym samym obserwując całą tę jego przemianę stroju, a następnie przejście na balkon. Ba, podążył nawet w ślad za nim, choć zatrzymał się przy przeszklonych drzwiach i oparł się o nie delikatnie barkiem.
-Niczego nie obiecuję. Znudzenie może mnie przez ten czas do reszty pochłonąć- skomentował tylko dość suchym, lecz spokojnym tonem, nie żegnając się z Thorem w żaden inny sposób. Przez kilka sekund pozwolił sobie tak po prostu obserwować, jak Gromowładny szybko się oddala, lecz wkrótce potem zamknął za nim drzwi i sam powrócił do wnętrza salonu, zastanawiając się co dalej.
Był oczywiście zaciekawiony tym nagłym wezwaniem brata - lecz teraz już głównie dla zasady. Traktował to niemalże jak wyzwanie i miał zamiar zorientować się w sytuacji... W ten czy inny sposób. Właściwie to dawno już nie rozmawiał ze swoją wtyką w Tarczy; wyglądało na to, że właśnie teraz nadarzała się cudowna okazja, aby to nadrobić i usłyszeć co takiego porabiała ostatnimi czasy agencja. Kto wie, może im nawet jakoś sprytnie naszkodzi?
W końcu hobby należało rozwijać.
To postanowiwszy, Trickster przymknął oczy i skupił się na istotach, z którymi utrzymywał mniej więcej stałą więź. Aktualnie nie było ich co prawda zbyt wiele, ale w tym wypadku to nawet lepiej - bo dzięki temu łatwiej i prędzej był w stanie zlokalizować tę osobę, na której mu w tym momencie najbardziej zależało... A raczej: na kontakcie z nią. Następnie wystarczyło już tylko wysłać jej - a raczej: jemu - telepatyczną wiadomość ze szczegółami odnośnie czasu, miejsca oraz przede wszystkim celu spotkania... I gotowe.
Oczywiście po tym wszystkim Loki musiał się jeszcze odpowiednio oporządzić - zadbać o to, aby jego lokum rzeczywiście było jak najlepiej chronione pod jego nieobecność, a także nałożyć odpowiednie zaklęcia na samego siebie. Ostrożności nigdy za wiele, szczególnie w sytuacji, gdy wiesz, że ktoś na ciebie dybie...

[z/t]

W Midgardzie działo się wiele - tak wiele, że śledzenie wszystkich istotnych wydarzeń graniczyło z cudem, nie wspominając już nawet o tych pomniejszych, które mogły, ale nie musiały mieć wpływu na coś większego. Sztuka polegała więc na wybieraniu tych sytuacji, które miały szansę przynieść jakieś korzyści - lub też przeciwnie, mogły czymś zaszkodzić - i z tego względu musiały być nadzorowane. Ktoś mógłby na przykład pomyśleć, że atak robotów na Stany Zjednoczone był niezwykle ważny, bo w końcu dotknął tak wielu miejsc i osób, lecz nic bardziej mylnego. W ogólnym rozrachunku nie miał znaczenia, ot, stanowił jedynie kolejną próbę zniszczenia rasy ludzkiej, przed którą ta ostatnia uparcie się broniła. Nie była to pierwsza inwazja i z pewnością nie ostatnia, zaś maszyny te w najlepszym wypadku sprawdziły się jako źródło zajęcia dla ziemskich służ i bohaterów - nic więcej.
Oczywiście Lokiemu to nie przeszkadzało. Przeciwnie, oferowało mu to pewną rozrywkę, a doniesienia z mediów - w tym szczególnie z internetu - dostarczały mu cennych informacji odnośnie tego, na co on sam powinien być w razie czego przygotowany. To miłe, że śmiertelnicy tak bardzo lubili dokumentować dokonania herosów Midgardu, nagrywać je, dokładnie opisywać ich zaobserwowane możliwości... Nie odkrywało to może wszystkich kart, ale wystarczająco wiele, aby warto było zwracać na nie uwagę. Zwłaszcza wtedy, gdy samemu się już coś planowało.
W tej chwili Trickster zasiadał wygodnie na jednej z kilku kanap w salonie swojej ziemskiej siedziby, a konkretniej na tej zwróconej przodem do okien, aby od czasu do czasu mógł ku nim spojrzeć. Telewizor pozostawił wyłączony, lecz w dłoni trzymał urządzenie nazywane przez Midgardczyków tabletem - i za jego pomocą przeglądał nagrania prezentujące metody walki wybranych bohaterów. Uczył się... A jeżeli przy okazji czerpał przyjemność z momentów, gdy któryś zbyt pewny siebie osobnik przeleciał przez kadr pchnięty strumieniem energii, to chyba nikt nie mógł mu się dziwić.
Mężczyzna był w swojej typowej formie, choć w stroju charakterystycznym dla Midgardu, co - musiał niechętnie przyznać - na ogół okazywało się zwyczajnie wygodniejsze... Nie tylko w sensie praktycznym. Im mniej magii używał, na przykład do przywoływania dla siebie innego ubioru, tym lepiej, nawet jeżeli zawsze bardzo ostrożnie maskował swoją energię. W końcu nie chciałby zwrócić na siebie czyjejś uwagi... Zwłaszcza teraz, gdy sam odbierał z różnych zakątków planety tyle magicznych wydarzeń. Ciekawiły go, lecz nie zamierzał się do nich wtrącać, ani tym bardziej dać komuś w nie wciągnąć.
Musiał być gotowy, gdyż wszystko wskazywało na to, że wkrótce będzie mógł spróbować wprowadzić w życie jeden ze swoich głównych planów. Jego sojusznicy - niektórzy tego świadomi, inni zaś nie - w większości znajdowali się już na swoich miejscach i lepiej lub gorzej wykonywali swoje zadania. To zabawne, że tym razem nie musiał się nawet wysilać, a wszystko tak korzystnie się dla niego układało. Powinien był spróbować tej metody wcześniej, zamiast tak wiele kroków podejmować osobiście.

Obecne umiejscowienie Lokiego sprawiało, że mężczyzna znajdował się tyłem do wejścia, co jednak nie stanowiło dla niego żadnego problemu. Gdyby nawet miał go najść ktoś wrogo nastawiony, to najprawdopodobniej nie przybyłby do jego siedziby za pomocą windy, tylko w bardziej widowiskowy oraz gwałtowniejszy sposób... Na przykład przez okno. Albo ścianę. Lub teleportując się czy też otwierając portal, co teoretycznie nie powinno być w tym miejscu możliwe, lecz trickster nie łudził się, iż przy odpowiednio dużym nakładzie mocy ktoś nie byłby w stanie tego uczynić. Idealne zabezpieczenia niestety nie istniały.
Oczywiście z drugiej strony niezapowiedziani goście przydarzali się Lokiemu niezwykle rzadko... Albo właściwie wcale. Poza mieszkańcami lokum wkraczał do niego jedynie Thor, a i on nie za często, gdyż obowiązki zatrzymywały go zazwyczaj poza Midgardem lub przynajmniej u boku pozostałych Avengers. Rzecz jasna magowi to nie przeszkadzało. Łatwiej było mu zachowywać przyjazne stosunki z bratem, gdy nie musiał z nim obcować... A od ich pozytywnej relacji niedługo sporo będzie zależało.
Kiedy więc mężczyzna usłyszał dźwięk windy, a następnie kroków, to czysta ciekawość nakazała mu oderwać spojrzenie od ekranu urządzenia i skierować je ku tym odgłosom. Widok Fenrisa go nie zaskoczył; w końcu należał on do tej nielicznej grupy, która przewijała się przez mieszkanie. Odrobinę zdziwił go z kolei moment, w jakim się pojawił... Lecz Loki nie mógł powiedzieć, że mu to nie odpowiadało. Tak czy siak planował się z nim w najbliższym czasie spotkać, aby omówić kilka istotnych kwestii... Przygotować go na nadchodzące wydarzenia... I być może wysłać go z kolejnym zadaniem. Metody wilka bywały nietypowe, ale jak do tej pory niesamowicie skuteczne. Przynosiły efekty. Może nie te, które miały, ale jednak efekty.
Zadowolenie trickstera objawiło się w uśmiechu, który wstąpił na jego usta, nim obrócił się na swoim miejscu i gestem wyciągniętej ręki zaprosił Fenrisa do zbliżenia się. Jednocześnie odłożył też tablet na siedzisko kanapy obok siebie, chwilowo zupełnie o nim zapominając. Do oglądania obrywających herosów mógł powrócić w każdym innym momencie, teraz z kolei czekało go coś o wiele ważniejszego - i nie miał nawet na myśli tych wahań rzeczywistości. Czuł, że coś się w niej przesunęło i pod wieloma względami przypominało mu to magię, lecz nie do końca... Lub może nie tylko. Mimo to nie sądził, aby mogło im to przeszkodzić, więc nie nadawał tej sprawie wysokiego priorytetu, choć był skłonny dla pewności ją zbadać. Później.
-Przybyłeś w idealnej chwili. Już wkrótce otrzymamy sygnał do działania... Wówczas zaś musimy być gotowi, gdyż czas będzie miał najwyższe znaczenie- zgodził się łatwo, zupełnie tak, jak gdyby nie zauważył tego ostatniego potknięcia... Choć to jasne, że je wyłapał. I nie był z niego zadowolony, nie tylko z oczywistych względów, czyli przede wszystkim z własnej dumy, ale i dlatego, iż alarmowało go na przyszłość. Brak upomnienia - kary - wynikał w głównej mierze z przekonania, iż Fenris powinien lepiej zareagować na okazywanie mu serca i pochwały. W końcu bogowie Asgardu byli jego oprawcami, sam Loki zaś odpowiadał za jego uwolnienie. Wierność i oddanie można było sobie zapewnić na wiele sposobów... W tym przez opiekę i uznanie - dla kogoś, kto był ich spragniony.
-Amora uzyskała potrzebne jej wsparcie i opuściła swe więzienie w Nastrondzie. Być może mogłaby się okazać nam pomocna... Lecz nigdy nie była godna zaufania. Jeżeli nawiążemy z nią sojusz, miej ją stale na oku- przykazał na początek. Wciąż nie zadecydował do końca czy chciał wejść w relacje z czarodziejką. Zawsze interesowały ją wyłącznie własne korzyści, co było z jej strony rozsądne, ale Loki nie wierzył w to, że zaoferowanie jej udziału w zyskach wystarczyłoby, aby nie zdradziła i nie sięgnęła po więcej. Podejrzewał wręcz, że by to zrobiła... A wątpił, aby na jej zachowanie miał wpłynąć fakt, że sojusznicy trickstera zapewnili jej warunki do ucieczki. Po fakcie najprawdopodobniej już by jej to nie obchodziło. Cóż, w najgorszym wypadku być może uda się wykorzystać ją jako zasłonę dymną - może nawet sama sprowadzi na siebie czyjeś zainteresowanie.

Podczas przemiany Fenrisa Loki prawdę mówiąc ani nie mrugnął - a przynajmniej nie w sposób, który można by było odebrać jako jego reakcję na ten widok. W końcu zdawał sobie sprawę z tego, co potrafił wilk oraz jak to wyglądało, gdyby zaś nawet nie wiedział tego konkretnie, to tak czy siak w swoim długim życiu miał już okazję ujrzeć wiele różnych rodzajów transformacji. W skrócie, ani go to nie dziwiło, ani tym bardziej nie rozpraszało.
Zaskoczeniem nie było dla niego również zniecierpliwienie Fenrisa. Przeciwnie, spodziewał się, że prędzej czy później zarówno on sam, jak i jego siostra, zaczną naciskać na podjęcie jakichś działań przeciwko Asgardowi, a w szczególności Odynowi... Lecz zdążył się już przekonać, iż Hela o wiele lepiej radziła sobie z koniecznością czekania. Prawdopodobnie jej łatwiej byłoby wyjaśnić z czego to wynikało - a więc z powolnego rozwijania planów - o ile w ogóle jakiekolwiek wytłumaczenia okazałyby się konieczne.
Czego się z kolei nie spodziewał, to informacji o Helbindim. Oczywiście zdawał sobie sprawę z tego, iż Gigant przebywał w ostatnim czasie w Midgardzie, lecz nie miał z nim większej styczności... Być może rzeczywiście należałoby to wreszcie zmienić. Co prawda sytuacja w Jotunheim została już po części zabezpieczona, jednakże żaden tego typu sojusz nie mógł być zbyt pewny, a i Loki nie poczuwał się do jakiejś szczególnej lojalności wobec obecnego władcy lodowej krainy. Jak w przypadku Amory, tak i tutaj podejrzewał, że zdrada byłaby kwestią czasu - więc wolał ją wyprzedzić.
W związku z powyższym trickster kiwnął powoli głową, w ten sposób wyrażając swoje poparcie dla sugestii Fenrisa. Tak, będzie musiał spotkać się z Helbindim... I coś mu zaoferować. Umieszczenie go na tronie? Być może, choć w tej chwili nic nie wskazywało na to, aby Loki był w stanie to osiągnąć, przez co Olbrzym musiałby mu zaufać na słowo... A na to tym bardziej się nie zapowiadało. Rzecz jasna mógłby mu również obiecać Szkatułę - lecz prawdę mówiąc nie chciał jeszcze rozstawać się z tak silnym artefaktem i zarazem kartą przetargową, która w przyszłości mogłaby zagwarantować spokój ze strony Jotunheim.
Mag nie ukrywał swojego zamyślenia, choć i nie odwracał wzroku od Fenrisa - tylko przyglądał mu się spokojnie. Nie byłoby trudno ocenić, że przetwarzał otrzymane właśnie informacje... A mimo to - zagadnięty o sygnał - zareagował od razu, zaczynając od pozornie przyjemnego uśmiechu, lekko tajemniczego, zdającego się mówić: wiem dużo więcej, niż mogłoby się wydawać i fakty te świadczą na moją korzyść.
-Ach, tak. Sygnał. Wieści głoszą, iż Surtur szykuje swą armię. Wkrótce wyruszy na Midgard... I to będzie nasz znak do działania. Gdy Ogniste Demony pojawią się w tym świecie, Asgard zmuszony będzie go chronić. Wyśle na ratunek wielu swoich wojowników... Tym samym zmniejszając własną obronność- wbrew pozorom ta część planu nie sprawiała Lokiemu przyjemności. Pomimo tego, jak bywał przez nich traktowany, wciąż uważał życie Asgardczyków za cenne - jak każdy dobry władca. Nie cieszyło go to, że ich krew zostanie przelana, czy to w walce z siłami Surtura, czy podczas późniejszego ataku na Asgard... Szczególnie w tym ostatnim przypadku. Istniała różnica między przeszkolonymi wojownikami, a ofiarami spośród zwykłych mieszkańców. Niestety jednak ani jednego, ani drugiego uniknąć się nie dało. Niektóre poświęcenia były konieczne... Ale być może część z nich udałoby się odczynić, o ile po wszystkim Hela zgodziłaby się wykonać swoją rolę w planie.
-To jednak zabawne, iż akurat teraz natknąłeś się na Helbindiego... Chodzą słuchy, iż Byleistr w końcu podzielił jego los, a władzę po nim ponownie przejął dawny król. Wygląda na to, że przychylność zdobyta obietnicami wojny wyparowała, gdy do tej wojny wystarczająco szybko nie doszło...- zauważył i mogłoby się wydawać, iż słowa te były zupełnie nie na temat, lecz tak naprawdę stanowiły podpowiedź. Sugerowały kto jeszcze był gotowy do boju.

Loki zdawał się zupełnie nie przejmować ani tym wybuchem śmiechu, ani tym bardziej swobodą przebijającą się w zachowaniu wilka. Przeciwnie, sam również w dalszym ciągu się uśmiechał, słuchał go i obserwował - nie do przesady intensywnie, nie w taki sposób, jak gdyby czegoś wypatrywał, tylko po prostu naturalnie, spokojnie, z rozluźnieniem... I pewnością siebie. Znów: nie z taką na pokaz, tylko charakterystyczną dla kogoś, kto zaplanował wszystkie - nie tylko swoje - ruchy aż do końca rozgrywki i teraz już tylko z zadowoleniem nadzorował rozwój akcji. Czy naprawdę w to wierzył, czy jedynie starannie utrzymywał taką fasadę... To już inna sprawa.
Sam nie zamierzał jeszcze zdradzać wszystkiego, między innymi dlatego, że miał poważne powody przypuszczać, iż Fenris nie byłby zachwycony niektórymi aspektami jego planów. O wiele lepiej będzie pozwolić na to, aby część wydarzeń wyglądała na przypadkowe lub zależne od cudzej decyzji. Oczywiście budziło to pewne ryzyko, iż wówczas wilk zareaguje impulsywnie i nierozważnie, lecz trickster był przekonany, że w takiej sytuacji w ten czy inny sposób na nim zapanuje... Być może przez Helę. Tak czy siak preferował tę opcję ponad inne, gdyż pozwalała mu zachować aprobatę Fenrisa.
Nie zmieniało to faktu, że z zainteresowaniem wysłuchiwał jego uwag. Dobrze było znać opinie z różnego punktu widzenia, lecz szczerze mówiąc jego ciekawość wynikała w głównej mierze z tego, że interesował go sposób myślenia rozmówcy. Oceniał go, wyciągał wnioski z jego zachowania, rozważał jego podejście - i to, do czego mogło zostać wykorzystane... A przede wszystkim przyglądał się postępom Fenrisa. Kiedy jednak ten zasugerował, iż Loki wiedział coś więcej, nie był w stanie powstrzymać się przed lekkim poszerzeniem uśmiechu, w którym teraz przebiło się coś na wzór pochwały. Zawsze wiedział coś więcej. Uczynił z tego praktycznie swoją markę. Może i nie był najsilniejszy czy najpotężniejszy, może nie miał po swojej stronie wiernej armii, ale odpowiednia wiedza niejednokrotnie potrafiła przechylić szalę na jego korzyść.
-Jotunheim czeka na właściwy moment, aby zaatakować. Jotnar mają w mieście dość szpiegów, by natychmiast usłyszeć o wyruszeniu wojsk Asgardu... I nie będą tracić czasu. Gdy Asowie pojawią się w Midgardzie, będziemy wiedzieli, że zaraz potem rozpocznie się oblężenie- wyjaśnił i to wszystko nie były nawet jego domysły, tylko pewniki, które udało mu się ustalić. W końcu on również posiadał swoich informatorów... A każda strona musiała dokładnie i idealnie na czas wykonać swoje zadanie, aby cały plan przebiegł gładko. Niestety Loki rozumiał, że nie będzie to łatwe, ale tak naprawdę on sam podejmował stosunkowo małe ryzyko, przynajmniej początkowo. Gdyby nawet zmuszony został w ostatniej chwili się wycofać... Straciłby czas i energię włożone w przygotowanie akcji, oczywiście, a poza tym jeszcze bardziej nadwyrężyłby swoje relacje z niektórymi - wątpliwymi - sojusznikami, ale niewiele więcej.
-Gdy nadejdzie nasz moment, zadbam o sposób podróży. Pozwolimy, aby Jotnar zajęli się szeregowymi wojownikami i utorowali nam drogę do środka... Ale oczywiście nie możemy dopuścić do tego, aby udało im się na dobre zająć Asgard. To by było... Niefortunne- dodał z namysłem, jednocześnie odchylając głowę nieco na bok. Jotunheim mogło ani trochę go nie obchodzić, nie interesowało go to, kto nim władał, przynajmniej jak długo ten ktoś osobiście nie sprawiał mu kłopotów... Ale Asgardu oddawać nie zamierzał. Szczególnie, że nie zdziwiłoby go to, gdyby Jotnar w ramach zemsty czy ze złości tylko doprowadzili krainę do ruiny i od razu ją porzucili. Choć być może takiego zachowania powinien się spodziewać jeszcze po Byleistrze...
-Nasze zadanie będzie po części zależało od tego, co zastaniemy na miejscu, lecz chyba nie muszę tłumaczyć, iż niektóre osoby... Nie mogą przetrwać tego ataku- wiedział, że przy takim ujęciu sprawy myśli Fenrisa powinny popłynąć prosto ku Odynowi. Później będzie musiał postawić dodatkowe warunki, szczególnie jeden, dotyczący królowej... Lecz wątpił, aby jej oszczędzenie wilkowi przeszkadzało. Zwłaszcza jeżeli skupi się na kimś innym.

Zadowolenie Lokiego było wystarczająco dobrze widoczne w jego oczach - przynajmniej jak długo ktoś wiedział, aby go w nich szukać - gdy Fenris rozważał swoją rolę w całym tym planie oraz, najprawdopodobniej, marzył o rychłym końcu Odyna. Co prawda przesadny entuzjazm mógł się okazać zgubny, ale z drugiej strony wciąż był lepszy od braku zainteresowania i osobistego zaangażowania. Najemnicy zdradzali za lepszą cenę. Sojusznicy, którzy liczyli tylko na uzyskanie czegoś w zamian za pomoc - potrafili odpuścić, aby ratować własną skórę lub znaleźć nagrody u boku kogoś innego. Ale kiedy czyjeś interesy biegły blisko twych własnych... Wtedy wiedziałeś, że ten ktoś naprawdę się postara. Da z siebie wszystko i razem na tym skorzystacie. Choć oczywiście trickster cały czas pamiętał o tym, aby wilka pilnować. Nie przewidywał z jego strony zdrady, ale nieświadomy błąd już by go aż tak nie zdziwił.
Jego sugestia stanowiła z kolei przyjemne i mile widziane zaskoczenie, które mag podsumował pełnym zastanowienia, ale i aprobaty pomrukiem. Tak, wszystko wskazywało na to, że najprawdopodobniej mieli czas, aby spróbować odnaleźć takie dodatkowe przejście... A choć Loki sam nie mógł się tym zająć - z paru powodów, nie tylko dlatego, że nieustannie trzymał rękę na pulsie w kwestii Asgardu czy przez to, iż najpewniej w dalszym ciągu był intensywnie poszukiwany - to dla Fenrisa takie zajęcie powinno być idealne. W najgorszym wypadku zapewni mu rozrywkę i ćwiczenie przed samym atakiem, a w najlepszym przyniesie znaczne korzyści dla ich misji. Trickster popierał jedno i drugie. Wolał nie dopuścić do tego, aby wilk za bardzo się nudził. Za dużo wolnego czasu szkodziło.
Drugi pomysł mógł się już okazać bardziej problematyczny, zarówno w samej swojej istocie, jak i zwyczajnie w wykonaniu. Niestety istniała opcja, że zbieranie potomstwa Fenrisa zostanie przez kogoś w Asgardzie zauważone i poprawnie zinterpretowane - przynajmniej na tyle poprawnie, na ile będzie to dla nich możliwe bez reszty informacji... A nie chcieliby przecież kogoś z nich przed czasem zaalarmować. Z drugiej strony prawdopodobieństwo takiego zajścia było stosunkowo małe, a efekty mogły wynagrodzić ryzyko. Tyle że to wszystko tak czy siak zależało od tego, czy uda im się odszukać ukrytą drogę. Jeżeli ktokolwiek miał być w stanie ją wywęszyć, to pewnie właśnie Fenris.
-Jaką?- spytał, gdy wilk wspomniał o jakiejś posiadanej do niego prośbie, umyślnie brzmiąc przy tym zresztą na zainteresowanego; nie do przesady, ale dosłyszalnie. Większość dotychczasowych słów jego rozmówcy świadczyła na jego korzyść, więc Loki był skłonny dostosować się do jego życzenia, o ile tylko nie będzie w jakiś sposób godziło w ich plany lub z innego powodu tworzyło problemy... A tego się prawdę mówiąc nie spodziewał. Sądząc z tego, w jaki sposób Fenris się do niego odnosił, najprawdopodobniej nie poprosiłby o nic wielkiego - nie z punktu widzenia trickstera. Być może sam wilk widział to inaczej.
Mag umyślnie nie odniósł się jeszcze na głos do zasugerowanych mu pomysłów, choć jego stosunek przynajmniej do tego pierwszego mógł się wydawać jasny. Najpierw chciał załatwić sprawę życzenia, wyjaśnić tę kwestię do końca, żeby nad nimi nie wisiała i nie wpływała na resztę dyskusji... A potem będzie mógł wydać rozkazy. W tym na pewno ten o odszukaniu przejścia. Fenris powinien być z tego zadowolony - ze swojego wpływu na wydarzenia oraz z tego, jak dobrze się sprawdzał.
W międzyczasie natomiast mężczyzna przeglądał jeszcze w myślach posiadane przez siebie informacje, rozważając to, czy któreś z nich były obecnie istotne dla wilka. Skoro już się spotkali, to dobrze by było skorzystać z tej okazji i nie martwić się o późniejsze nawiązywanie kontaktu. Loki co prawda posiadał - magicznie wywoływane - zdolności telepatyczne, ale nie były one aż tak potężne, a poza tym takie połączenia dało się namierzyć... Zwracały uwagę niektórych istot. Lepiej nie kusić losu i nie rozmawiać na odległość w sytuacji, gdy Fenris będzie już zajęty węszeniem. Kto wie na jakie stworzenia natknie się po drodze? Nie wspominając już nawet o rozpraszaniu jego uwagi.

Kiedy tylko Fenris wyjawił swoje życzenie, brew Lokiego podjechała w górę... Ale gdy prośba została powtórzona i wilk zaczął nawet wyjaśniać jej szczegóły, to lekkie zaskoczenie szybko ustąpiło miejsca zadowoleniu, objawiającemu się przede wszystkim w subtelnym uśmiechu... Oraz może jeszcze w pewnego rodzaju błysku w spojrzeniu trickstera. Już na pierwszy rzut oka dałoby się więc stwierdzić, że jego reakcja była raczej pozytywna - no, chyba że ktoś doszukiwałby się w niej drugiego dna, co w przypadku patrona kłamstw pewnie nie byłoby wcale aż takie nierozsądne.
Tego się nie spodziewał. Tak naprawdę w ogóle nie posiadał żadnych konkretnych oczekiwań, bo Fenris mimo wszystko bardzo rzadko czegoś od niego chciał - albo przynajmniej z takich czy innych powodów niezbyt często zdarzało mu się wyrażać to na głos - ale... Teraz mówił rozsądnie i wyglądało na to, że wcześniej dobrze przemyślał swoją propozycję. To mu się chwaliło... Loki zaś nie mógł się oprzeć wrażeniu, że w ostatnim czasie wilk coraz bardziej się zmieniał. Na lepsze - dla niego samego, to na pewno. Jak to się miało odbić na reszcie świata i ich planach... To pozostawało do zobaczenia, lecz trickster zawsze uważał, że dostosowywanie się do nowych sytuacji i wyciąganie z niej dla siebie korzyści było lepsze od prób wstrzymania postępu.
W związku z tym mężczyzna kiwnął powoli głową w trakcie opowieści Fenrisa, a właściwie już pod sam jej koniec, gdy mowa była o ograniczaniu polowań oraz o zrównaniu praw. Tutaj się ze sobą zgadzali; cena nie wydawała się wysoka, a przejęcie kontroli nad Lasem mogło przynieść sporo pożytku... Nie tylko ze względu na potencjalny dostęp do dodatkowej armii i całą resztę praktycznych zastosowań. Wieść o czymś takim powinna dać do myślenia innym władcom. Kazać im się zastanowić... Być może nawet zasiać w ich sercach ziarna strachu czy chociaż niepokoju. Nie wspominając już o tym, że utrzymywanie odpowiedniego wizerunku potrafiło w wyższych kręgach zmieniać wszystko.
-Uznaj to za załatwione- oznajmił krótko. Nawet gdyby ktoś miał w tej kwestii jakieś wątpliwości czy pretensje, to w okresie tuż po ataku na Asgard wiele powinno ujść płazem. Zamieszanie będzie zapewne ogromne, a zazwyczaj to właśnie w takim czasie najlepiej było starać się coś dla siebie ugrać... Bo przy odrobinie szczęścia nie zostanie to nawet zauważone aż do chwili, gdy będzie już za późno na protesty. Tak Loki lubił pracować. Chociaż oczywiście będzie też musiał pilnować, aby nikt inny nie wpadł na podobny pomysł i nie przemycił mu czegoś tuż pod samym nosem - ale trudno, znał ryzyko.
-Najpierw jednak skup siły na odnalezieniu dla nas drogi przez Yggdrasil. Czasu coraz mniej... Najazd na Midgard może rozpocząć się w każdym momencie. Postarajmy się więc być na niego gotowi- tak jak powiedział wcześniej, znał również inne sposoby na przemieszczanie się między światami, ale propozycja Fenrisa naprawdę byłaby dla nich najbardziej korzystna... I zapewne wprawiłaby Asgard w największe zaskoczenie. To był główny plus tego planu... Choć oczywiście wszystko wciąż zależało od tego, czy wilkowi uda się w ogóle odszukać przejście. Ach, gdyby tylko współpraca z Helą przychodziła równie łatwo, to nagle wyparowałaby spora część problemów Lokiego... Ale niestety na to przestał już nawet liczyć. Chyba byli do siebie zbyt podobni.
-Skontaktuję się z tobą, gdy nadejdzie czas- dodał jeszcze, chociaż akurat ta kwestia nie powinna pozostawiać żadnych wątpliwości. Co prawda nie była to do końca odprawa, więc gdyby Fenris chciał poruszyć jeszcze jakiś temat, to mag nie miałby nic przeciwko, ale z drugiej strony jego słowa zapewne dałoby się także odebrać jako udzielenie błogosławieństwa na drogę i posłanie w nią.

Loki odprowadzał Fenrisa wzrokiem aż do chwili, gdy ten zniknął mu z oczu za zamykającymi się drzwiami windy. W jego spojrzeniu wciąż widać było głębokie zastanowienie, lecz w całej reszcie jego postawy brakowało czegokolwiek negatywnego, więc gdyby nawet wilk już po pozdrowieniu zdecydował się jeszcze obrócić, aby ponownie na niego spojrzeć, nie miałby żadnych powodów do niepokoju czy nawet namysłu. W końcu w ich obecnej sytuacji rozważanie planów - czy po prostu okoliczności, w jakich się znajdowali - nie było niczym dziwnym. Przeciwnie, całkowicie naturalnym.
Pozostawiony samemu sobie, jeszcze przez krótką chwilę czarownik siedział we względnym bezruchu na kanapie, nim wreszcie jego uwaga powróciła ku porzuconemu wcześniej urządzeniu. Znów ujął je w dłonie, aby po raz kolejny zajrzeć na doniesienia odnośnie spraw bieżących Midgardu... A raczej głównie Stanów Zjednoczonych. Wątpił, aby przez tę krótką chwilę, którą poświęcił na rozmowę z Fenrisem, miało się zmienić coś bardzo istotnego, ale mimo wszystko wolał się upewnić. Nie lubił niespodzianek, przynajmniej tych potencjalnie skierowanych ku - przeciwko - niemu. Wolał sprawiać je innym osobom - na swoich własnych zasadach.
Najciekawszym doniesieniem tego dnia tak czy siak wydawało mu się to związane z Nowym Orleanem - choć wciąż nie na tyle, aby miał ochotę osobiście sprawdzić co takiego się tam działo. Informacje z mediów póki co mu wystarczały... A później być może sięgnie do lepszego źródła, czyli na przykład do czyjejś głowy, mniej lub bardziej bezpośrednio. Mimo wszystko nie było to jednak niezwykle istotne; ot, fundowało dodatkowe zajęcie bohaterom, a to Loki popierał całym sercem i tyle mu w tej chwili wystarczało. Być może spoglądałby na sytuację inaczej - i chciał jakoś się w nią włączyć - gdyby nie miał na głowie własnych planów i problemów... Ale pomimo swojej wszechstronności i podzielności uwagi nie zamierzał ryzykować zbytniego rozdrabniania swojego zainteresowania. Asgard był przecież o wiele ważniejszy.
Przez kilka, a może kilkanaście minut trickster przeglądał jeszcze nagrania z walk, lecz prawdę mówiąc czynił to bez większego zainteresowania. Jego myśli zajmowało już coś istotniejszego, między innymi przez rozmowę z Fenrisem, więc zbieranie informacji o bohaterach i obserwowanie ich potknięć nie przynosiło mu już takiej satysfakcji... Smutne, ale prawdziwe. Być może wróci do tego trochę później; koniec końców te filmiki i artykuły nigdzie mu nie uciekną. Raz w internecie, już zawsze gdzieś w internecie.
Teraz zaś nadeszła chyba pora na ponowne doglądnięcie planu. Oczywiście nie w żadnym z istotniejszych miejsc - i nie przy którymś z najważniejszych graczy... To by było zbyt ryzykowne, szczególnie tak blisko rozwiązania. Ale przecież na uboczu też można było zebrać sporo danych - i z tą właśnie myślą Loki wyłączył, a następnie odłożył na stolik urządzenie, po czym wstał ze swojego miejsca i powoli się przeciągnął... A w kolejnej chwili rozpłynął się już w powietrzu, niczym jedna z iluzji, które stosować tak uwielbiał. Teleportacja bez wątpienia stanowiła jedno z najbardziej przydatnych zaklęć, jakie znał.

[z/t]