Góry

Chociaż myśli Billy'ego krążyły daleko stąd, jego umysł tak czy siak rejestrował i przetwarzał informacje odbierane przez oczy, w związku z czym chłopak zauważył przecinające niebo nad górami samoloty - i to właśnie one sprowadziły go na ziemię. Początkowo jedynie śledził je wzrokiem, nie mając tak naprawdę niczego innego do roboty, lecz kiedy jeden z nich, ten z tyłu, zaatakował drugi... Widok ten gwałtownie go otrzeźwił i sprawił, że w zaskoczeniu odruchowo rozchylił lekko usta. Przez kilka sekund brunet trwał w bezruchu, przekonując samego siebie o tym, że wcale mu się nie przewidziało... Lecz nagle obrócił się przodem do drzwi wejściowych do rezydencji i już ruszył w ich kierunku, gdy ponownie się zatrzymał.
Jeżeli agenci jeszcze sami niczego nie zauważyli, to szukanie ich i tłumaczenie sytuacji oznaczało tracenie cennego czasu, a prawdę mówiąc Billy nie miał pojęcia gdzie się znajdowali. Członków drużyny zlokalizowałby pewnie prędzej, ale z drugiej strony nie posiadał żadnej pewności, że w ogóle zechcą - i będą w stanie - cokolwiek zrobić... Nie, namyślanie się nad tym wszystkim tylko opóźniało niesienie pomocy poszkodowanym. Miał być bohaterem, tak? Więc będzie działał.
Co prawda jak do tej pory teleportował się tylko raz i w dodatku przez przypadek, ale mniej więcej rozumiał co powinien zrobić. Ostatnio nie sprecyzował gdzie chciał się przenieść, ale jeżeli to zrobi - ostrożnie i konkretnie - nie powinien napotkać żadnych problemów pod względem transportu na miejsce zdarzenia... A przynajmniej taką miał nadzieję.
Szukając wzrokiem punktu, w którym, jak mu się wydawało, spadł samolot, Billy szybko ułożył sobie w głowie jak najdokładniejszą - i najbezpieczniejszą - formułkę. W końcu nie chciał wylądować w środku płonącego wraku... A właśnie to dyktowałoby jego typowe szczęście.
- Chcę przenieść się obok tego samolotu - zaczął, starając się skoncentrować, skupić na tym, co przed chwilą zobaczył i wyobrazić sobie lokację, do której zamierzał się przenieść. To ostatnie było kompletną improwizacją.
- Chcę przenieść się obok tego samolotu, chcęprzenieśćsięoboktegosamolotuchcęprzenieśćsię... - powtarzał uparcie, nie zwracając uwagi na nic innego. W pół wypowiedzi jego oczy rozbłysły błękitem, a zaraz potem całe jego ciało zaczęło generować energię o podobnym odcieniu. Nawet się nie zorientował, gdy jego stopy oderwały się od podłoża... I w następnej chwili rezydencja zniknęła, a jej miejsce zajęła pusta przestrzeń. W kolejnej sekundzie już spadał.
"Obok" okazało się znajdować w powietrzu nad dość stromym zboczem góry, które na szczęście nie było całkiem pionowe, więc przynajmniej miał gdzie postawić nogi. To oznaczało, że mogło być gorzej. A myśląc w ten sposób pewnie właśnie zapeszył i zaraz stanie się coś jeszcze bardziej nieprzyjemnego.
Rzecz jasna miał rację i śnieg oraz kamienie osunęły się mu spod stóp, tym samym posyłając go ładnych kilka metrów niżej i przy okazji go przewracając. Jedno było pewne: cieszył się, że nie zabrał ze sobą nikogo z drużyny, gdyż wówczas usłyszeliby odgłos, który właśnie opuścił jego usta... A wcale nie czuł się z niego dumny. Magia z kolei była przereklamowana, gdyby ktoś go pytał o zdanie. O ile to w ogóle była magia.
Pomiędzy nudnościami wywołanymi przez teleportację i szybką podróżą w dół Billy nie zdążył nawet dobrze się rozejrzeć. Ostrożnie wspinając się z powrotem na górę - i pozwalając, by nogawki spodni przemokły mu od śniegu, bo nie zamierzał próbować podnosić się na równe nogi i ryzykować kolejnego upadku, wielkie dzięki - liczył tylko na to, że mimo wszystko dobrze trafił.
Po bezwypadkowym przeciągnięciu się przez krawędź, chłopak zdecydowanie nie spojrzał za siebie. Wolał nie wiedzieć czego ledwo uniknął. Bujna wyobraźnia i tak uczynnie podsuwała mu same najciekawsze obrazy... Przynajmniej do momentu, gdy jego spojrzenie padło na pobojowisko, które urządził strącony z przestworzy samolot. Kąciki ust Billy'ego opadły i dopiero teraz - trochę po fakcie - dotarło do niego, że raczej nie będzie tutaj pomagał ocalałym... A potem zauważył leżącą nieopodal postać.
Nastolatek natychmiast zmusił się do podniesienia ze śniegu i, oddychając ciężko przez wysiłek i zdenerwowanie, przemieścił się bliżej, w duchu powtarzając sobie tylko jedno słowo: żyj, żyj, żyj... Szkoda, że akurat na to nie potrafił wpłynąć. Jego modlitwy zostały jednak wysłuchane i jeszcze po drodze dostrzegł, iż klatka piersiowa niedoszłej ofiary się porusza... I że otworzyła ona oczy. On otworzył, tak właściwie.
Tak właściwie, to następnym razem Billy powinien się chyba najpierw zastanowić dlaczego ktoś został zestrzelony, bo - znów z opóźnieniem - naszła go refleksja, że na tym świecie nie tylko dobrzy, prawi czy niewinni obrywają. A ten tutaj miał w oczach coś takiego, co powyższą refleksję wywołało. I był dziwnie spokojny.
I miał srebrną dłoń. Albo rękawicę. Metalową. Jakiś rodzaj broni albo pancerza? Możliwe, a to przemawiało na korzyść teorii, że nie był przypadkowym cywilem albo nawet takim nieprzypadkowym, który zaszedł komuś bardzo nieodpowiedniemu za skórę. To się urządziłeś, Kaplan... Pewnie było już trochę za późno, żeby wybrać się po agentów - albo po Kate? Tak, najlepiej po Kate.
Teraz i tak nie mógł zawrócić, poza tym przecież każdy zasługiwał na pomoc, niezależnie od jego przeczuć... Więc Billy ostrożnie przyklęknął obok mężczyzny i przesunął wzrokiem po jego sylwetce, wstępie szukając możliwych obrażeń i może zawieszając spojrzenie odrobinę dłużej na jego dłoni... A potem na twarzy. Gdyby nie to, że jego instynkt samozachowawczy - zwykle ignorowany - bił właśnie na alarm, a umysł uparcie starał się skojarzyć czemu zdawało mu się, że już widział gdzieś to oblicze, to pewnie pomyślałby, że nieznajomy jest przystojny... Tyle że aktualnie skupiał się raczej na "może niebezpieczny".
- Pewnie nie wzbudzam w tobie teraz największego zaufania, skoro mnie nie znasz, a przed chwilą ktoś strzelał do twojego samolotu, ale... Przybywam z pomocą? - wyjaśnił i naprawdę nie zamierzał sprawić, by te ostatnie słowa zabrzmiały jak pytanie. Samo tak wyszło.

Billy powoli nabrał powietrza w płuca, a następnie wypuścił je pod postacią głębokiego westchnienia, w ten sposób starając się uspokoić i skoncentrować. Leczył już wcześniej. No, może nie do końca leczył, lecz przynajmniej tamował krwawienie - i to w dodatku nawet skutecznie... Cały jeden raz, ale jednak. Czuł, że mniej więcej wie co robi, a to z kolei stanowiło miłą odmianę od typowego stanu rzeczy i totalnego improwizowania.
- Chcę go uleczyć, chcę go uleczyć, chcęgouleczyćchcęgouleczyć... - powtarzając w kółko te słowa, brunet uniósł ręce i umieścił je nad ciałem poszkodowanego. Już po chwili wokół nich - zaczynając od dłoni - po raz kolejny pojawiła się błękitna aura, która prędko rozprzestrzeniła się dalej. Drugim źródłem tej energii były natomiast oczy Kaplana, na skutek czego w tym momencie nie dałoby się stwierdzić gdzie utkwił swoje spojrzenie.
Może i Billy posiadał drobne wątpliwości odnośnie tego, czy Tarcza byłaby zachwycona używaniem przez niego jego zdolności bez pozwolenia agentów i to w dodatku na dość podejrzanym osobniku... Ale przecież nie miał żadnego innego wyjścia. W tak poważnej sytuacji nie mógłby pomóc inaczej, a sama myśl, że najprawdopodobniej ratował właśnie komuś życie wyciszała jego wyrzuty sumienia. Poza tym... Nikt z S.H.I.E.L.D. nigdy nie wyjaśnił im oficjalnie dlaczego tak właściwie istnienie ich drużyny utrzymywane było w tajemnicy.
Cały proces leczenia trwał około minutę, może nieco dłużej. Nastolatek nie był w stanie stwierdzić czy udało mu się usunąć wszystkie obrażenia - bo przecież nawet przed rozpoczęciem uzdrawiania ich nie widział. Mógł jedynie dojrzeć miejsca, w których krew przesiąkała przez ubranie. Mimo to zaklęcie - jeżeli dało się tu w ogóle użyć tego słowa - samo dobiegło końca, więc Billy zakładał, że po prostu zrobiło już swoje i nie było dłużej potrzebne. Błękitna aura przygasła, po czym kompletnie zanikła.
- Proszę, powiedz mi, że to zadziałało i czujesz się już lepiej - ostatecznie chłopak zmuszony był zdać się w pełni na ocenę nieznajomego. To znaczy... Mógłby też spróbować sprawdzić jego rany tradycyjną metodą, ale po "magicznym" pokazie byłoby to chyba trochę jak wykonywanie kroku w tył. A jeżeli mężczyzna naprawdę wyzdrowiał, to kto wie jak zareagowałby teraz na dotyk? Lepiej dać mu szansę na przemówienie... O ile tym razem będzie w stanie wykrztusić z siebie coś koherentnego.
Do Billy'ego coraz dotkliwiej docierał fakt, że te jego ostatnie zabawy w śniegu - w którym, nawiasem mówiąc, w dalszym ciągu klęczał - niosły ze sobą nieprzyjemne rezultaty. Nastolatek odruchowo złączył dłonie i zaczął je o siebie pocierać. Nie przewidział, że będzie mu aż tak zimno... Z drugiej strony: początkowo nie zamierzał wcale wychodzić z willi na długo, więc ciężko byłoby się temu dziwić.

Wszystko wskazywało na to, że leczenie zadziałało - a przynajmniej na tyle, by mężczyzna znów był w stanie przemówić. Może i Billy nie był żadnym ekspertem w kategorii akcentów świata, ale w swoim krótkim życiu widział wystarczająco dużo filmów, aby rozpoznać rosyjski. Skoro zaś o tym mowa, to widział też wystarczająco dużo filmów, by wiedzieć, że Rosjanie to zwykle "ci źli"... Tyle że nie powinien mieszać fikcji z rzeczywistością, nawet jeśli ostatnimi czasy jego żywot zdawał się mieć o wiele więcej wspólnego z tą pierwszą. Nie został zaatakowany, więc póki co nie musiał się jeszcze o to martwić - tej myśli zamierzał się trzymać.
Pomijając zaś kwestię akcentu, słowa nieznajomego poruszały bardzo ciekawy temat, który Kaplanowi również nie dawał spokoju. Kim był? Nie miał bladego pojęcia - dlatego zgodnie z prawdą wzruszył tylko ramionami, zatrzymując dla siebie wszystkie teorie i przemyślenia... A tych zdążył zebrać sporo. Dobiegające z prasy, radia i telewizji doniesienia o nowej rasie człowieka sprawiały, że po części był skłonny określić samego siebie mianem mutanta... Tyle że w takim razie jego zdolności byłyby dość szerokie. Jak do tej pory zdążył się zorientować, że potrafił uzdrawiać, teleportować siebie lub innych, wytwarzać elektryczność i unosić się w powietrzu - choć nie latać. Była też jedna okazja, przy której wylewitował drugą osobę... Niektórzy mówili, że to magia, ale w takim wypadku chyba powinien jakoś się jej uczyć, poznawać zaklęcia, a nie tylko powtarzać co chciałby osiągnąć. To wydawało się zbyt proste. Wiele by dał za rozmowę z Doctorem Strange'em, ale ktoś taki pewnie nie miałby dla niego czasu... Nawet biorąc pod uwagę powiązania z S.H.I.E.L.D.
Pogrążony w tych rozmyślaniach, chłopak bez słowa obserwował poczynania uratowanego nieszczęśnika. Przyglądał się jego próbom poruszania kończynami, potem niepewnemu wstawaniu... I odezwał się dopiero w momencie, gdy mężczyzna podziękował mu za pomoc.
- Nie ma sprawy. Cieszę się, że zdążyłem - i że się w ogóle udało, ale tego ostatniego nie dodał już na głos. Mimo wszystko nie chciał wyjść na kompletną ofiarę życiową, nawet jeżeli zarówno jego podróż w to miejsce, jak i całe to leczenie były jedną, wielką improwizacją... I praktycznie loterią. Zresztą, ze swoim brakiem doświadczenia i tak zdradził się już wcześniej, więc nie zamierzał go teraz dodatkowo podkreślać.
Wbrew pozorom Billy nie miał żadnego problemu z byciem ignorowanym. Przeciwnie, przyzwyczaił się do takiego traktowania. Szkoła stanowiła pod tym względem świetne przygotowanie do życia - a rówieśnicy w większości albo kompletnie olewali jego istnienie albo wyśmiewali go i się nad nim znęcali. Przynajmniej wyrobił sobie dzięki temu mechanizm obronny pod postacią sarkazmu... I drugi, skuteczniejszy, polegający po prostu na unikaniu najbardziej uciążliwych "kolegów".
Nie był z tego dumny - oczywiście, że nie. Tym bardziej w chwilach, gdy przypominał sobie niedawne spotkanie ze Scarlet Witch... Jej słowa, wsparcie, sam fakt, że ktoś taki poświęcił swój cenny czas, żeby zatrzymać się przy zmaltretowanym nastolatku i spróbować mu pomóc... A on nie potrafił wziąć się w garść i zastosować do jej rad - nie od razu. Kiedy zaś już się przemógł, to skończyło się to źle. Miał szczęście, że nie zabił wtedy Keslera...
Dopiero wspomnienie o zimnie wyrwało Kaplana z rozmyślań i sprawiło, że w końcu zdecydował się podnieść ze śniegu. Do tej pory zmęczenie wygrywało z dyskomfortem, teraz... Powiedzmy, że się z nim zrównało. Ale hej, jeżeli ten mężczyzna był w stanie przeżyć upadek samolotu i już chodzić - nawet jeśli po leczeniu - to Billy powinien przynajmniej wstać. Musiał zacząć się przyzwyczajać do zmęczenia występującego przy używaniu jego zdolności.
- Właściwie to nie przyszedłem, technicznie rzecz biorąc. Przeniosłem się tutaj... Ale zaufaj mi, nie chcesz, żebym to powtórzył. Teleportacja wychodzi mi gorzej od uzdrawiania. Z paroma znajomymi przylecieliśmy tutaj ze Stanów, żeby wypocząć, byłem akurat przed domem, kiedy zobaczyłem spadający samolot... - wzruszył ramionami, jak gdyby dla pokazania, że reszty łatwo już się było domyśleć. Celowo nie wspominał o S.H.I.E.L.D., ani o tym, że ci jego "znajomi" to w zasadzie koledzy z drużyny.
- Nie potrafię określić dokładnej odległości, ale miasteczko nie powinno być bardzo daleko stąd - dorzucił za to. Niezbyt uśmiechał mu się powrót na piechotę, ale z drugiej strony nie do końca ufał swoim mocom, gdy i tak był już zmęczony... Zostawała też opcja skontaktowania się z agencją, lecz napawała go jeszcze gorszymi przeczuciami.
- Przy okazji, na imię mi Billy.

Billy nie doszukiwał się niczego podejrzanego w poleceniu, aby prowadził - ani umyślnie, ani podświadomie. W końcu lepiej orientował się w tym terenie. Minimalnie lepiej, ale jednak. Właściwie to "lepiej" - rozumiane jako "mniej więcej wiem, w którym kierunku powinniśmy się udać na początek"... Lecz pewnie jego aktualny towarzysz nie mógłby powiedzieć o sobie nawet tyle. W skrócie: jego prowadzenie wydawało mu się czymś logicznym.
W związku z powyższym chłopak przesunął wzrokiem po najbliższej okolicy, starając się dojrzeć jak najłagodniejsze zbocze, które przy okazji opadałoby w tę interesującą go stronę. Na szczęście szybko dostrzegł dość przystępne zejście i ruszył w jego kierunku... A potem usłyszał ostatnie słowa Rosjanina i nagle stanął jak wryty, po czym szybko obrócił się przodem do niego, wpatrując się w niego szeroko otworzonymi oczami.
Bucky. Bucky. Nic dziwnego, że twarz mężczyzny wydawała mu się jakaś taka znajoma! Billy nie mógłby nazywać samego siebie zabójczo oddanym fanem Kapitana Ameryki - a robił to, dziękuję bardzo - gdyby nie kojarzył tego imienia i wszelkich publicznie dostępnych faktów z nim związanych... Wliczając w to stare zdjęcia. Wierny towarzysz i najlepszy przyjaciel Steve'a Rogersa, żołnierz, który lata temu walczył u jego boku i... A no właśnie. I chyba umarł jeszcze za czasów wojny. Tok rozumowania Kaplana napotkał niespodziewany błąd krytyczny, a chłopak zmarszczył czoło.
Mógł się mylić. Jasne, że mógł. Nie byłby to przecież pierwszy raz, gdy coś źle skojarzył albo po prostu popełnił jakiś błąd. Tyle że... Na tym akurat naprawdę się znał. Od lat siedział w tematyce bohaterów, pochłaniał informacje na ich temat, spędzał długie noce na stronach i forach internetowych, które były im poświęcone. Gdyby teraz się mylił, to chyba już całkiem straciłby wiarę w swój rozum.
Tylko... Co dalej? Tak naprawdę powinien pewnie skontaktować się z S.H.I.E.L.D. Agenci wiedzieliby co zrobić, może zabraliby ich - albo przynajmniej Bucky'ego - z powrotem do Stanów, żeby zobaczył się z Kapitanem... I mogliby też sprawdzić czy to naprawdę on. Musieli mieć na to jakieś sposoby, badania genetyczne albo cokolwiek podobnego. Choć gdyby to był klon, to chyba nie dałoby się tego wykryć na podstawie DNA? A Billy szczerze wątpił, by Tarcza miała tak po prostu zaufać komuś i uwierzyć na słowo, więc chyba robiłaby problemy...
- Myślę... Że powinieneś polecieć do Nowego Jorku. Możliwie jak najszybciej - oznajmił powoli, przez cały ten czas nie spuszczając spojrzenia z twarzy mężczyzny, nawet jeśli teraz nie wpatrywał się już w niego z takim szokiem.