Metro

First topic message reminder :


Sieć metra Nowego Jorku pozwala na stosunkowo szybkie dotarcie w różne miejsca. Tunele oznaczone są czytelnie, więc ciężko byłoby się w nich zgubić, poza tym zwykle pełno w nich ludzi - nie tylko podróżujących, ale i na przykład zatrzymujących się w nich bezdomnych.

O.. Skoro przy Avengersach było tak jasno, że swobodnie wszystko widzieli a teraz się zrobiło na tyle ciemno, że był problem z zobaczeniem śladów, to znaczyło, że chłopak odszedł spory kawałek. Dobrze, że jeśli tamta trójka jednak by zaczęła z kimś walczyć, to echo powinno się ładnie tunelami nieść a co za tym idzie Herbert to usłyszy i będzie mógł pobiec na pomoc. O ile będą z kimś walczyć, bo przecież chłopak się wciąż nie dowiedział po co tutaj przybyli. W to, że było to zwykłe rozeznanie nie uwierzył, chyba że ścigali kogoś ciekawszego i sprawdzali, czy się tu nie ukrywał kiedyś. A to z kolei oznaczało, że należało być czujnym, bo może się okazać, że to właśnie on się natknie na ich cel.

Tak czy psiak Herb wyciągnął komórkę. Całe szczęście, że w obecnych czasach spora część z nich miała małe, ale całkiem niezłe latareczki. Skoro zrobiło się ciemniej, to zwolnił kroku, żeby móc być ostrożniejszym i aby mieć pewność, że nic nie przegapił, oraz zaczął sobie komórką oświetlać zarówno drogę, jak i ściany, podłogę i sufit w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów. Sprawdzał także, czy nie ma kolejnej odnogi z drzwiami, za którymi znajduje się pomieszczenie, jak to, do którego Avengersi się przy nim próbowali dostać.

Barton ściągnął brwi w niezrozumieniu i spojrzał na Herberta. Zaraz z gardła łucznika wyrwało się westchnięcie. Trudno powiedzieć czy było ono bardziej bezradne, czy poirytowane, ale nie było ani czasu, ani sensu na to, aby się nad tym wszystkim zastanowić. Uśmiech jednak posłał.
Wszystko dla świętego spokoju i możliwości skupienia się na czymś ważniejszym, żeby móc w odpowiedniej chwili zareagować i nikt nie musiałby być winien pewnego rozkojarzenia.
Clinton poczekał aż Herbert odejdzie od nich na odpowiednią odległość i spojrzał na drzwi pomieszczenia, w którym znajdywali się Ant-Man z Wasp. Przyjrzał się im (drzwiom, nie Mścicielom), jakby chciał znaleźć jakieś ślady zadrapań czy coś podobnego. Opuścił łuk, trzymając w jednej ręce i majdan, i strzałę, nie widząc potrzeby schowania tego.
Spojrzał jeszcze raz w stronę, w którą odszedł Herbert.
- Możesz coś o nim więcej powiedzieć. Mamy mieć na niego oko, czegoś się spodziewać... i czemu nie jest on ze Strange'em, skoro to jego podopieczny? - spytał Clint Lebiediewy, ściszając głos tak, aby tylko kobieta mogła go usłyszeć.
Sam zaś kombinował z tym, jak trzymać racę i łuk tak, by nie mieć problemów i żeby móc swobodnie się rozglądać. Czekał aż Hank i Janet ogarną, co zrobić, by mogli pójść dalej, w głąb korytarza, oddalając się od metra, skoro tutejszy hałas mógł nie sprzyjać napotkaniu symbiontów.

Wasp pisnęła i mimo wszystko uniosła się trochę wyżej na widok szczura. Brudne, pełne zarazków gryzonie nie były najulubieńszymi stworzeniami do opieki, jakie Janet widziała. Znów się wzdrygnęła, ale wciąż nie widziała nic ciekawego.
- Raczej wątpię, by ktoś był tak miły i zanotował nam jakieś informacje o tych potworach..- przeglądanie teczek uważała jak na razie za bezcelowe. Jej uwagę zwróciły jednak wspomniane tunele wentylacyjne.
-A może.. ale wtedy zostawiłby żywiciela... - zastanawiała się na głos i przyłożyła palec do ucha komunikując się z Lebiedewą- Czy jest możliwość, by ten symbiont mógł razem z żywicielem zmieniać kształt?- myśl o samotnym wędrowaniu przez wentylacje, nie napawała optymizmem, ale zawsze ktoś musi się poświęcić... nie?

Na widok szczura zaskoczył się, nie spodziewał się go tu spotkać. Kiedy ten wybiegał Hank podążał za nim wzrokiem. Rozglądał się uważnie po całym pomieszczeniu, jego wzrok zatrzymał się na wentylacji. Uważał, że prawdopodobnie tym przejściem uciekł symbiont. Jednak zostałby bez żywiciela, jak przed chwilą wspomniała Wasp.
- Tak, masz rację, zostawiłby żywiciela, jednak w tym pomieszczeniu znajdował się szczur. To on mógł być żywicielem naszego symbionta. Szczury to chyba nie są idealne organizmy by na nich się ostać, więc prawdopodobnie nasz symbiont zostawił owego szczura, a sam uciekł przez wentylacje. Przynajmniej myślę, że tak było. - Mógł się pomylić. Każdy czasem się myli. Czyż nie?

Nieświadomy tego, że Hawkeye i jakaś, nieznana mu jeszcze agentkla Tarczy w najlepsze o nim plotkują, chłopak szedł powoli przed siebie. Bardzo żałował teraz, że nie ma wyczulonych zmysłów jak Bestyjka, tego dziwnego zmysłu jaki ma Pajęczak, albo że chociaż nie widzi w ciemnościach jak wiele demonów, o których mu opowiadał Doktor Strange. Ale cóż.. Nie można mieć wszystkiego. Przynajmniej na razie.

Jak zawsze mózg chłopaka pracował wielowątkowo. Gdy szedł przez te tunele, przy tym mocno ograniczonym świetle, szybko zaczął się czuć.. Fajnie. Albo też spokojnie. Cicho, spokojnie, z dala od tych wszystkich, hałaśliwych ludzi. Jakaś dziwna melancholia go ogarnęła, gdy patrzył na cegły i przypomniał sobie swój pokój w Klasztorze. Ten brak oświetlenia również mu nie przeszkadzał. Wręcz przeciwnie..

Wciąż przy okazji czuł gniew na zachowanie Asgardczyka, oraz na to, że ta agentka z góry zakładała, że Thor miał powód dla swojego chamstwa a Herbi był tym, który się źle zachował. Drażniło go to i to dość mocno. Za mocno. Miał nadzieję, że jego Mistrz się nigdy nie dowie o tych odczuciach. Ani o tym, że po tej całej dzisiejszej zabawie czuł, że jest za słaby. Pragnął.. Nie wiedział do końca czego.. Być silniejszy? Wiedział, że takie uczucie może być niebezpieczne, jeśli jest źle ukierunkowane. Jak w przypadku Barona Mordo, o którym Doktor mu opowiadał a który stał się pionkiem w ręku Dormammu. Ale nie mógł tego w sobie stłamsić. Nawet z pomocą Pająkowatego nie potrafił zatrzymać tego Hooda, czy jak mu tam. Pokręcił lekko głową.

Jednak głównie jego myśli były skupione na tu i teraz. Na tym, że znalazł kolejny ślad krwi. A to było interesujące, chociaż oczywiście powodów, dla których ta krew tutaj była, było mnóstwo. Tak czy psiak warto było być ostrożnym i przygotowanym na potencjalny atak. Bateria mu jeszcze powinna starczyć na troszkę, ale uznał, że na razie będzie tak sobie oświetlał drogę przez maks piętnaście minut. A nóż scyzoryk znajdzie kolejne plamy. Albo może ślady po pazurach, jak po przejściu demona. Uśmiechnął się na samą myśl z rozbawieniem, oczywiście nie spodziewając się, że taka istota sobie radośnie lata po tych właśnie tunelach. Tak czy psiak przez kilkanaście minut szedł naprzód szukając zarówno wszelkich śladów, jak i kolejnych pomieszczeń.

Janet wysłuchała opinii agentki i faktycznie musiała przyznać, iż ta teoria nie miałaby sensu. Skoro Venom nie mógł aż tak naginać fizyczności swego żywiciela... niemniej podfrunęła do kratki i przyglądała się śrubkom i kratce.
- Na moje oko to nie było ruszone... ale może ty Hank lepiej się na tym znasz...- westchnęła po raz kolejny czując, że tak naprawdę gdyby nie jej super zdolności byłaby równie wartościowa co... nic. Co najwyżej mogłaby doradzać bohaterom w kwestii kostiumów. Tak! To było jedno z niewielu rzeczy, na których Wasp się znała. A że niektóre stroje robili mężczyźni, to Janet nie raz, nie mogła przeboleć ich poczucia smaku. W szczególności naukowców. Jak dobrze, że w niektórych zespołach były kobiety, które mogły w miarę szybko zareagować gdy te kostiumy zaczynały wołać o pomstę do nieba. Czemu faceci muszą uważać, że liczy się tylko skuteczność a nie wygląd? Czemu?! Niemniej Janet powoli wracała na ziemię i rozejrzała się.
- Idziemy dalej, wątpię byśmy tu coś znaleźli...- spojrzała z niechęcią na ilość papieru... możnaby oczy stracić gdyby to cały czas czytać...

Clint, który uważnie przyjrzał się drzwiom, nie dojrzał niczego, co świadczyłoby o konieczności wyważenia ich lub włamania się do pomieszczenia. Niby to powinno napawać spokojem, ale zarazem jeszcze bardziej zastanowiło łucznika. Mężczyzna oparł się przedramieniem o bok drzwi, tę ich grubość czy kant i rozejrzał się raz jeszcze. Po to, by się upewnić czy są sami i Herbert nie wraca lub nikt nie nadchodzi.
Słuchał uważnie tego, o czym mówiła Lebiediewa, raz po raz marszcząc brwi i przetrawiając informacje.
- Przydałoby się, żeby Strange się pojawił - mruknął Clint, choć nic szczególnego nie miał na myśli. Po prostu uważał, że jeśli to był jego podopieczny to on powinien być jego problemem. Przynajmniej utwierdził się w przekonaniu, że sceptycyzm, podejrzliwość i ogólnie pojęty brak zaufania wraz z intuicją po raz kolejny go nie zmyliły.
- Drobne? W sensie zadrapania, zasinienia się goją, a kolejne rany - kłute, cięte, postrzałowe z upływem czasu czy tylko powierzchniowo? - zapytał, jakby to zdawało się być jedną z ważniejszych informacji.
Może i było. Nie zmieniało faktu, że informacje, które były skierowane do niego, czy do Hanka i Janet - były rejestrowane w pamięci, aby Clint mógł się mieć na baczności w razie czego. Kiedy Wasp sprawdzała kratkę wentylacyjną, oparty o futrynę Barton po raz kolejny podjął się znalezienia dość optymalnego uchwytu w czasie korzystania z racy, której nie starał się przełamać czy też odpalić w celu oświetlenia sobie drogi. Miał zamiar wyruszyć, a wolał się upewnić czy nie przeszkodzi mu to w ewentualnym, choć coraz to bardziej prawdopodobnym, użyciu łuku czy strzał.
Zajrzał w głąb zaplecza i zerknął w stronę towarzyszy, nie przekraczając progu.
- Nie ma sensu iść w grupie. Wcześniej ten nastolatek przeszedł, więc... w razie czego pewnie go usłyszymy. Ja pójdę wzdłuż metra i może znajdę inne wejście. Najlepiej będzie jak oboje sprawdzicie szyb wentylacyjny, bo to, że nic nie ma na zewnątrz nie znaczy od razu, że w środku też jest pusto, nie? - rzucił Clint. - Zresztą, tak będzie wam najwygodniej, a w razie czego mamy komunikatory, by się spotkać. Wezmę tylko plan tuneli, wy od rozkładu wentylacji - odparł Barton, podchodząc do plecaka, który Pym najpewniej miał na ramieniu lub gdzieś obok. - Daj tę soniczną. Będzie wam wygodniej przemierzać szyb niż jakbyście mieli się z tym tłuc - dodał po chwili zastanowienia, przyglądając się planowi. Po otrzymaniu broni, najpewniej kombinował przez chwilę tak, by i ją przymocować. Byle mieć wolne ręce.
Nie chcąc jednak przeciągać tego bardziej, łucznik zostawił tę dwójkę sobie i wiedząc dobrze o tym, że Lebiediewa ich słyszała - wyszedł z pomieszczenia. Podobnie przeszedł do tej części, którą jeździło metro, aby pójść w tym samym kierunku, co transport podziemny podróżował. Po prostu, by znaleźć inne ślady, ich resztki czy też osobne wejście do kolejnego bloku.

Hank przyjrzał się dokładnie kratce i stwierdził, że faktycznie nie była ruszona.
- Tak, nietknięta. - powiedział. Rozglądał się dalej po pomieszczeniu, w czasie kiedy Hawkeye przedstawiał swój plan działanie. Po tym jak Clint zabrał od niego broń poczuł się trochę bezbronny, jednak będzie łatwiej się poruszać.
Patrzył jak Clin znika w oddali. Spojrzał na wentylacje.
- Ruszajmy.- spojrzał na Wasp i uśmiechnął się do niej. Wszedł do wentylacji.

Gdyby Herbi miał taki sam komunikator jak reszta, to z jednej strony byłby dumny, z drugiej pewnie jeszcze bardziej niezadowolony. Dumny, bo dla Łucznika on, jego pochodzenie i możliwości okazały się tak ważne i ciekawe, że bardzo długi czas skupiał się na tym, zamiast na poszukiwaniu, czy też tropieniu tego po co przybył. Niezadowolony, bo bardzo nie lubił jak za jego plecami o nim mówiono, ani że ktoś za bardzo się interesuje jego życiem. I tak odczuwał obecnie pewną złość w związku z tym co powiedziała ta agentka na dachu. Że go obserwowali. W jego młodzieńczym umyśle potwierdzało to plotki o tym, że Tarcza lubi mieć nad wszystkim kontrolę, bez względu na to, czy ktoś tego chce, czy nie i wchodzi buciorami w prywatność innych. Cóż.. Pewnie z pewnymi rzeczami by się zgodził, ale to z czasem..

Gdy dotarł do rozwidlenia, ruszył najpierw w lewo, idąc dobre kilkadziesiąt metrów i szukając jakichkolwiek oznak, że ktoś niepożądany się tu kręci, że coś się tu dzieje, może znów jakiejś krwi. Jak nie znalazł, wrócił do rozwidlenia i ruszył prosto w tym samym celu. A jeśli nie, to poszedł w prawo.

Wasp dalej leciała. Bzyczenie jej skrzydeł niosło się po szybie. O ile normalnie nie zwracała na to uwagi, to teraz było to przytłaczający, wwiercający się w jej lęk dźwięk. W końcu nie wytrzymała i zaczęła iść szybem, bo nie mogła znieść wydawanego przez siebie dźwięku, który mógł zagłuszyć, gdyby ktoś się do nich podkradł.
- Moim zdaniem powinniśmy się rozdzielić. Ty masz race, a ja mam swoją bio energię.- stwierdziła mimo, że zostawanie samej wcale jej się nie uśmiechało. Niemniej jakieś środki trzeba było przedsięwziąć, a we dwoje przeszukanie czegoś takiego jak kanały wentylacyjne zajmuje ogromne ilości czasu.
- Tak będzie szybciej... i sprawniej, nie?- spojrzała na Hanka licząc, że poda pomysł, który w mniejszym stopniu będzie ją przerażał.

Ant-man szedł wpatrując się w Wasp. W końcu tylko to mógł widzieć, przecież dookoła było ciemno, a ona jako jedyna wydzielała jakiekolwiek światło. Przez całą drogę przebyli w milczeniu do momentu, kiedy dotarli na rozstaju dróg. Hank zatrzymał się, spojrzał w lewo, spojrzał w prawo. Myślał nad jak najlepszym rozwiązaniem.
- Masz rację. Rozdzielenie się zaoszczędzi nam wiele czasu, jednak nie będzie to najbezpieczniejsza decyzja, gdyż pojedynczo stanowimy łatwy cel. Według mnie powinniśmy iść razem. W końcu nikt nam czasu nie odlicza. Tylko pozostaje pytanie czy w lewo czy w prawo? - Spojrzał na Wasp. - Skręćmy w prawo. - Poszedł krok naprzód skręcając w prawą stronę.

Barton nie widział potrzeby odpowiedzenia na słowa Lebiediewy. Kobieta mogła uznać, iż cisza była w tym momencie zgodą czy też przyjęciem do siebie nagromadzających się wiadomości, które być może mu się przydadzą podczas spacerów po metrze. Z pewnością pocieszyła go myśl, że w razie czego kobieta będzie zdolna do tego, aby ich poinstruować, pokierować, jeśli byłyby jakieś problemy. Lub też sytuacje, podczas których trudno byłoby skupić się na planach konstrukcyjnych, bo trzeba będzie szybko decydować.
Jak już opuścił tę dwójkę to kontrolnie rozejrzał się po części, którą jeździło metro. Obecna pustka i świst nadjeżdżającego pojazdu było czymś, co Clint mógł aprobować. Gdy tylko transport podziemny go minął, a zimne powietrze dało o sobie znać, Barton kiwnął się nieznacznie, ostatecznie łapiąc równowagę.
Zauważywszy kolejne odbicie do korytarzy w głąb, Clint przystanął na tym rozwidleniu, dostrzegając ciemność i punkty informujące o kolejnym - jak zgadywał - przejściu. Nie mógł być pewien jak dalej to się ciągnie, aczkolwiek mógł sobie wyobrazić, że coraz to więcej przejść będzie.
Uznał, że początkowo nie ma co sięgać po racę. Przynajmniej w tym momencie. Szedł z myślą, że hałas nie zachęci symbiontów do krążenia w pobliżu. Łucznik zatem dopiero gdy dotarł i znalazł się pod tymi światełkami - sięgnął po racę, chcąc ją odpalić czy przełamać, żeby rozjaśniło mu tunel. Od razu zadbał też o to, by w razie czego - móc zareagować, choćby łukiem.
Tam też miał zamiar skorzystać i sprawdzić na planie konstrukcyjnym, gdzie go może doprowadzić tenże korytarz i jak szybko trafi na kolejne rozwidlenie lub drzwi do jakiegoś pomieszczenia lub przejścia na stare, zamknięte kanały.
- Lebiediewa, jesteś w stanie powiedzieć, jakie mniej więcej są odległości między przejściami? W sensie stąd ile metrów do następnego rozwidlenia? - pytanie pewnie pojawiło się stąd, że Clint jeszcze nie skupił całkowicie uwagi na tym, co mógł mieć rozkład tuneli. Albo nie.

Clinton z uniesioną racą wyglądał niczym Statua Wolności z pochodnią w ręce, tylko zamiast tablicy z datą uzyskanej niepodległości, która dla Kapitana była jednym z najważniejszych zapisków w historii, trzymał mapy. Powiększone, ogólne czy też jakieś "dzikie", jak łucznik mógłby to określić jednym słowem. Połapanie się w tym wszystkim zajęło mu trochę czasu, choć generalnie nie mógł narzekać na orientację w terenie.
Intensywne światło, słabnące z każdym metrem może i rozjaśniało, ale nie zmieniało to faktu, że było dość drażniące. O tyle dobrze, że w tunelach nie były zamontowane lampy stroboskopowe, przez które efekt ciągłego robienia zdjęć mógł przyprawić o niesamowity ból głowy. Nie chciało mu się jakoś wierzyć w to, że flara będzie rozjaśniała mu korytarz przez dwadzieścia minut. Zdecydował, że lepiej będzie zdać się później na inne zmysły, przynajmniej na dłuższy czas. Z pewnością mógł wziąć o te dwie lub trzy race więcej.
Wielozadaniowość jego dłoniach i tym razem nie zawiodła. Najwidoczniej żonglerka w nużących momentach w cyrku na coś mu się przydała, podobnie jak i obracanie długopisów czy innych drobnych przedmiotów mieszczących się w dłoni (bogowie, jak to brzmi) swoje robiło. Szkoda, że nie pozwalało to na walkę o tyle swobodną, by ta nie była w zwarciu. Wszystkiego mieć nie można. Niestety.
Clint westchnął cicho i kiwnął, słysząc odpowiedź Lebiediewy.
- To jak możesz to informuj mnie o zbliżających się rozwidleniach czy przejściach do pomieszczeń. Bawienie się w rozwijanie map i kombinowanie z racą nie jest wygodne. Tak samo jak trzymanie jej w zębach - cmoknął Barton i przesunął językiem po zewnętrznej stronie zębów. - Zresztą przy tylu racach i lataniu z mapami to za dużo w razie czego nie zdziałam - dorzucił jeszcze, ostatnie słowa wypowiadając ciszej. Papier zgiął, wcisnął gdzieś i szedł dalej. Sprężystym krokiem, nie zauważając na razie niczego, co miałoby zwrócić na siebie jego uwagę, brak plam krwi, choć trudno byłoby w tym świetle dojrzeć. Kroki mężczyzny, w każdym razie, były dość prędkie, choć nie miały spowodować zadyszki. Clint po prostu wolał zyskać światło od racy na coś więcej niż tylko prosty tunel.
Zmarszczył nieznacznie brwi, zauważając światło, które przeskakiwało jakby z każdym, odosobnionym krokiem. Hawkeye wolał zareagować i ponownie napiął cięciwę łuku, mając strzałę już w gotowości, a oprócz przytrzymywania majdanu zmuszony też był do utrzymania racy. To było niewygodne, ale jeszcze nie zastanowił się nad tym dokładniej, jak to ogarnąć.
Zobaczywszy jednak tegoż fana, który do nich podszedł zanim się rozdzielili, zmarszczył nos i ledwo opuścił łuk, w jednej ręce trzymając go ze strzałą, a w drugiej racę.
- Naprawdę? Dalej też jacyś superbohaterowie byli? - spytał cicho, czego Herbert nie mógł usłyszeć. Zaraz Clint odezwał się głośniej. - Cały czas poruszałeś się jednym korytarzem od minięcia nas czy skręciłeś w drodze, jeśli to nie było konieczne? - dorzucił, przyglądając mu się niezbyt ufnie, ale najwidoczniej uznał, że nie będzie przecież zbywać.
Zauważył też jak korytarz po prawej stronie łucznika jest zasypany, w co zaraz skierował promień racy, bardziej chcąc ją oświetlić i w korytarz, który rozpościerał się przed mężczyzną.
Jeśli Herbert szedł od lewej, Clint od prawej, a właściwie zaczęli od jednego miejsca to nie pozostało nic innego jak ruszyć naprzód.

Brak mapy, znajomości terenu, kontaktu z innymi osobami, które by mogły go poprowadzić, oraz jakiejkolwiek informacji czego tu tak de facto trójka Avengersów szukała było dość sporym utrudnieniem, ale niezrażony tym faktem Herbi posuwał się wciąż przed siebie.

Takie szwendanie się po tunelach było trochę nudne z jednej strony, z drugiej jednak to, że nie wiadomo było co tu można spotkać i cała ta atmosfera były pobudzające. Spodobało mu się tu.
To, że było dość ciemno, cicho, jedynie z daleka dochodziło przytłumione echo metra i inne dźwięki, było nieco straszne, ale właśnie to też się w tym wszystkim chłopakowi podobało. Można powiedzieć, że były to jego klimaty.

Gdy Herb szedł po tej dziwnej, odbiegającej od reszty odnodze, zaraz zaczął się zaciekawiony zastanawiać co takiego omijała. Może jakieś pomieszczenie służbowe? Rury? Skoro się już tu szwendał, to można by to było sprawdzić. Zanim jednak to zrobił, natknął się na tę stertę kamieni blokujących dalszą drogę. To już było zaskakujące. No bo w końcu gdyby władze miasta, czy też odpowiedzialne za to miejsce służby nie chciały, żeby w tę stronę szły niepożądane osoby, to albo by wstawiły drzwi, albo zwyczajnie by postawiły ścianę. Prędzej drzwi, w końcu od tak sobie by nie zablokowali drogi do miejsc, które prędzej czy później będą musieli sprawdzić czy nadal są nienaruszone. A to by oznaczało, że te kamienie nie są tutaj "legalnie". W dodatku skąd by się miały wziąć? Jeśli by się sufit zawalił, to by to były raczej cegły, albo przynajmniej cegły wymieszane z kamieniami. Poza tym taki wstrząs by został na pewno zauważony przez osoby zajmujące się tymi tunelami, więc jakiś ślad ich prób naprawienia tego by tu był. Więc skąd? Czemu? Po co? Te pytania już nakręcały chłopaka, który stał naprzeciw tej "ściany" i sprawdzał, oświetlając ją sobie, jak ona wygląda. Szybko uznał, że po sprawdzeniu tego, czemu ostatni korytarz nie był stricte prosty, wróci tutaj i telekinezą poodsuwa te kamienie, żeby zrobić sobie drogę i sprawdzić co się za nimi kryje.

I znów.. Zanim się za to zabrał, pojawiła się kolejna rzecz wymagająca uwagi, ciekawa i równocześnie mająca palmę pierwszeństwa. Jakieś dodatkowe światło. Ktoś szedł. Wprawdzie zapewne był to albo ktoś z tych Avengersów, bądź osoba z nimi związana, albo też ktoś kto sprawdzał te tunele, jednak pewna ostrożność była wskazana. Dlatego Herb szybko zgasił swoją latarkę, wyciszając przy tej okazji telefon, oraz wyłączając wibracje, po czym chowając go do kieszeni cofnął się o kilka kroków, stając w jednym z ciemniejszych miejsc i równocześnie patrzył, oraz nasłuchiwał kto to idzie. Ponieważ jednak szybko okazało się kto to szedł, oraz że Herb został zauważony, chłopak wyszczerzył się wesoło i wzruszył ramionami.
- Nie, ale skoro już tu jestem, to przydałoby się poznać i tę część miasta, w którym zapewne spędzę trochę czasu. - A gdy Łucznik spytał go jak szedł, opowiedział mu w miarę dokładnie. Gdzie szedł, na jakie odnogi się natknął i że częściowo je sprawdził. Na koniec pokazał najpierw na korytarz, z którego przyszedł a potem na stertę kamieni.
- Ten korytarz nie jest chyba w linii prostej jak pozostałe, tylko bardziej jak łuk wygląda. Nie wiesz czemu? Co omija? Oraz czy masz jakąś mapę, oraz informację skąd się tu wzięły te kamienie, oraz co za nimi jest? Wprawdzie nie znam się na miejscowej turystyce tunelowej, ale to chyba nie powinno się tu znajdować..

Wasp kiwnęła głową, już mając podążyć za nim... a potem usłyszała piski. Skóra jej ścierpła i znów uniosła ręce do góry.
- Hank... proszę powiedź, że to nie jest to co myślę....- przełknęła ślinę. Śmierć poprzez pożarcie przez ohydne, zapchlone gryzonie nie była w jej top 10. Właściwie, nie była nawet w jej top 100... Wzdrygnęła się unosząc dłonie i przyciągając do nich energię. Nie była bezbronna. A ciepło w dłoniach całkowicie ją w tym upewniało. Jeśli jakiś szczur zechciałby spróbować to mógł się niemiło przekonać, że nie bez powodu nosi miano Wasp.
- Walczymy, czy przemykamy się?- gdyby skurczyli się wystarczająco, szczury mogłyby nie zwrócić na nich uwagi... tak jej się przynajmniej zdawało. Nie znała zwyczajów tych stworzeń, a bardziej do nich pasowało jej pytanie czego NIE jedzą, niż co jedzą.

Hank pomimo narastającego dźwięku starał się zachować spokój. Było to ciężko zrealizować bo każdy przecież zacząłby się martwić kiedy słyszałby takie dźwięki.
- Również mam nadzieję, że to nie to. - wyszeptał. Mimo całej sytuacji nie zatrzymał się ani na moment. Szedł cały czas do przodu. Zastanawiał się czy lepiej walczyć, czy starać się być niezauważonymi? Te pytania stawiał sobie w głowie. Kiedy Wasp zapytała wiedział, że czas na podjęcie decyzji.
- Spróbujmy się przemknąć, jednak bądź gotowa do walki. Nie wiemy czy to coś nas nie złapie nawet w naszych zmniejszonych formach. I miejmy nadzieję, że to coś jest tylko jedno...

Wasp widząc gryzonia zrobiła większe oczy. Cofnęła się o krok znów unosząc pięści. Mogłaby bez problemu wyminąć gryzonia. Był wielki, ale na pewno nie tak zwrotny jak Janet. Niemniej pojawienie się pajęczaka, sprawiło, że Janet odskoczyła od jego misternego dzieła. Co nie przeszkadzało jej unieść wzrok i przez kilka chwil przyglądała się jego robocie. Jako modystka była uczulona na wszelkie piękno. I na ohydę. Kto by pomyślał więc że coś tak ohydnego jak ten pająk mógł stworzyć tak cudne dzieło? Niemniej rozmyślenia jak niesamowita jest matka natura przerwał jej widoczna niechęć pana pająka do bliższego zapoznania się bohaterów z jego dziełem. Może był nieśmiały? Jej wyobraźnia zaczęła szybciej pracować, przez co na chwilę odleciała. Dłuższą chwilę, więc pewnie Ant-man musiał ją tryćknąć w bok by zorientowała się, że szczur postanowił podejść bliżej.
- Mogę go przepędzić.- zasugerowała Hankowi. Jak było wspomniane, była szybsza i zwrotniejsza od szczura czy też Pyma. Mogła szczurowi pokazać, że to najgłupszy z możliwych pomysłów jest atakować Mścicielkę. Szczególnie, że ta nie bez powodu nosi pseudonim Osy.

Clinton wysłuchał tego, co mówił Herbert, zwracając uwagę na to, że odnoga tunelu, dzięki której nastolatek znalazł się tutaj, ciągnęła po łuku. Nie sprawdził tego jeszcze w mapie, a wyraz zastanowienia na twarzy był zauważalny przez to, że ponownie brwi Bartona zmarszczyły się nieznacznie. Łucznik po całym spotkaniu będzie na głos cierpiał, że pojawi się jeszcze więcej zmarszczek na jego twarzy. Pewnie spotka się z żartem, że skoro ma zmarszczki to znaczy, że myślał.
W duchu parsknął.
Działanie racy powinno minąć za jakieś dziesięć minut, może z hakiem. Nie był pewien tego, ile jeszcze ta flara może mu się przysłużyć.
Kapanie, które dało się słyszeć i roznosiło się cichym echem, na szczęście go nie irytowało. Mężczyzna jednak tym się zainteresował. Wszak aż tak wiele metrów nie przeszedł. Tak mu się przynajmniej wydawało, a tutaj już i wilgoć, i te kamienie, które były powodem dlaczego się zatrzymał. Uznał też, że nie ma co odganiać Herberta, skoro ten ze swoimi umiejętnościami na dobrą sprawę mógł się przydać. Korzystać trzeba było.
Hawkeye przewiesił łuk przez ramię, blokując strzałę, a racę przełożył do drugiej ręki. Ostrożnie wyciągnął mapę, którą zaraz miał zamiar rozłożyć, żeby sprawdzić to i owo.
- Jak na moje to ten korytarz mógłby prowadzić do metra, do tunelu, ale... - zamilkł, nie dokańczając myśli. Łucznik po prostu był zajęty rozkładaniem mapy i szukaniem miejsca, w którym się znajdywali oraz miejsca, jakie zostało zablokowane przez te kamienie jak w jakiejś jaskini. Wilgoć była dość męcząca. Hawkeye chciał też sprawdzić czy korytarz, z którego wyszedł Herbert nadal, za tym stosem, prowadził po łukowym zakrzywieniu i jakie pomieszczenie zostało ominięte.
- Będziemy musieli to przesunąć, przynajmniej część - zauważył. I tak, powiedział już o nich, bo jeśli Herbert chciał pomóc - a przecież fani nie marzą o niczym innym jak o pomocy superbohaterom i uznaniu! - to miał szansę, by to też zrobić.
Barton skierował na moment racę na te kamienie, by sprawdzić ten osad. Zerknął jeszcze w stronę korytarza, który wychodził wprost od jego przejścia.
Miał też nadzieję, że Lebiediewa będzie mogła coś więcej w tej sprawie powiedzieć. Nie obraziłby się.

Chłopak czekał cierpliwie, aż Łucznik się skończy zastanawiać. Lekki, sarkastyczny uśmieszek się pojawił na jego buźce, gdy zauważył to ściągnięcie brwi i jego spojrzenie pognało w górę, tuż nad głowę Hawka, jakby sprawdzał, czy mężczyźnie czaszka nie dymi od tego "wysiłku".

- Potrzymać? - Zaoferował się wyciągając dłoń po racę, żeby Hawkeye mógł swobodnie skorzystać z mapy i nie męczyć się z nią tylko jedną ręką.
Miał też nadzieję, że jeśli ten odkryje na mapie co dalej jest, oraz dowie się czegoś od prowadzącego ich agenta, to się tą wiedzą podzieli. Dał mu jeszcze chwilkę, zanim spytał.

- Masz może jakąś racę, albo latarkę na zbyciu? I komunikator? - Światło by mu się przydało, jak i w miarę swobodny kontakt z Avengersami, skoro już ma z nimi współpracować. Jeśli jednak Łucznik nie miał żadnego komunikatora, Herbert podał mu swój numer telefonu. Lepsze to niż nic. Ustawiając sobie przy okazji wibracje, aby móc poczuć jak mężczyzna się będzie z nim kontaktował.

- Posłuchaj.. Jeśli nie masz innych planów, to może sprawdziłbyś tę odnogę teraz i to co omija? Jest to na tyle blisko, że w razie czego wystarczy krzyk i chwilka czasu, żebyśmy zdążyli do siebie dobiec i pomóc. Szczególnie, że z tymi kamieniami sobie sam szybko powinienem poradzić. - I, aby to udowodnić, wyciągnął dłoń a kilka większych głazów, z góry, aby nic mu się tu niekontrolowanie nie rozsypało, uniosło się w powietrze, po czym wylądowało na podłodze kawałek od nich. I zaraz chłopak zabrał się za usuwanie reszty, czekając przy tym, aż Łucznik się wypowie na temat takiego podziału, albo ruszy do tej odnogi.

Hank czekał na przeciwnika. Wpatrywał się w oczy nadchodzącej bestii. Niby to szczur ale jednak jak jest się mniejszym to wszystko wydaje się być niebezpieczne. Czekał, aż ten po prostu sobie przejdzie i będzie po wszystkim. Jednak ten zatrzymał się. Wpatrywał się prosto na niego i Wasp. Było źle. W końcu w każdej chwili mógł ich zaatakować. Po tym jak Janet zaproponowała swój pomysł Hank szybko przemyślał to po czym odpowiedział:
- Dobry pomysł. Spróbuj go odciągnąć jak najdalej i tu wrócić. Będę tu czekał, liczę na ciebie.