Piwnica

Zwykle w mieszkaniach jest tak, że piwnica należy do wszystkich mieszkańców bloku, lecz w tym miejscu jest inaczej. Ogromne, rozciągające się pod całym blokiem podziemie swoje wejście ma tylko przez mieszkanko Sophie umiejscowione na parterze. Nikt inny nie ma do niego dostępu i niewielu wie o istnieniu tego miejsca. Takie małe zamieszanie w papierach.
Labirynt pokoi dzieli się zależnie od tego, jakie ma spełniać zadanie.
Część z nich to zwykłe magazyny gdzie dziewczyna składuje rodzinne pamiątki i pudła po matce, do których nawet dziś nie miała odwagi zajrzeć.
Trzy z nich to wypchane po sufit są stertami starych ksiąg. Częściowo już odgruzowane.
Główną częścią jest ta, w której Sophie przyjmuje klientów oraz trenuje swoje zdolności. Dziesiątki różnych artefaktów i zapalonych świec oraz kadzideł. Czuć tu aurę tajemniczości, spokój i moc. Nie jest to zwykłe miejsce. Ściany są kolorowe, ale przez panujący półmrok niestety tego nie widać.

Sophie przechadzała się spokojnie po głównej części swej piwnicy.
Kotki bawiły się frędzelkami odstającymi z wielkiego fotela, a mały kundelek siedział w kącie na przygotowanym posłaniu i po długim spacerze teraz mógł oddać się słodkiej drzemce. Jak to przystało na szczeniaka musiał spać i zbierać siły by zdrowo rosnąć.
Dziewczyna spojrzała z czułością na swoją rodzinkę i pokręciła z dezaprobatą głową. Niby ta trójka miała być tylko po tym by ostrzegać ją w czasie seansów i robić za swoistą ochronę, ale spełniali ważniejsze zadanie - zapełniali serce białowłosej.
Wilson poprawiła materiał otulający jej ciało. Często czuła się w nim jakby była naga. Może i o to chodziło Lucjuszowi kiedy jej go dawał? Wolała nie wnikać. Długie sukno spódnicy zafalowało, gdy ta ruszyła w kierunku skupisk ksiąg niosąc inną za pomocą siły swojej woli. Kiedy mała biała kulka - młoda półroczna kotka dostrzegła spódnicę swojej pani już miała rzucić się by ubić wijącego się potwora i tylko surowe spojrzenie wieszczki zatrzymało zwierzątko w pół kroku, a starsza, pręgowana prychnęła z wyższością na swoją koleżankę jakby chciała ją zbesztać. Kundelek Lorien mruknął tylko coś przez sen.
Sophie odniosła księgę i sięgnęła po kolejną. Sięgnęła po nią i usiadła przy stoliku w głównej części. Przejechała palcami po starej, zniszczonej okładce. Muskając opuszkami stary artefakt czuła od niego moc. Wiedziała, że księga ta jest bardzo, bardzo stara, a symbolem wyryte na drewnianej okładce nie przypominały jej niczego co kiedykolwiek wcześniej mogła widzieć.
Ostrożnie otworzyła relikt starych czasów uważając by nie rozerwać sznurowania utrzymującego wszystko w jednej kupie. Strony dawno straciły dawny kolor i szeleściły pod palcami jakby zaraz miały rozpaść się w pył. Zapach stęchlizny był wręcz dławiący.
Białowłosa skupiła oczy na symbolach, którymi zapisane było tomisko po czym odetchnęła ciężko. Ni cholery nie wiedziała co tam było napisane. Jedyne co jej zostało to zwrócić się po pomoc.
Zamknęła oczy i skupiła swoją moc by nawiązać kontakt z drugą stroną. Wiedziała, że ten dialekt znany będzie tym, którzy dawno przestali stąpać po ziemi. Przywracała w umyśle obraz symboli by znaleźć kogoś kto potrafić będzie je odszyfrować i gdy wiedziała, że trafiła szepnęła twardo
- Wzywam Cię! - i wraz z tym słowem nastało wielkie poruszenie. Poza duszą staruszka o azjatyckich rysach przybyło coś jeszcze. Coś co zakręcając się wokół pokoju zgasiło świeczki, wzbiło w powietrze kartki i notatki, sprawiło, że Lorien zawył przeraźliwie, a kotki prychały jeżąc się groźnie. Strach, złość i nienawiść. Cały pokój wręcz zalał się tymi uczuciami. Nigdy wcześniej nie miało to miejsca... nigdy nie w takim stopniu... Sophie czuła, że serce, które na chwilę zamarło, waliło teraz niczym dzwon.

To się nigdy nie zdarzyło. Więcej. To się nie powinno zdarzyć. Sophie nie wiedziała czemu wraz z wezwanym duchem przeszło i to widmo. Oczywiście, że zawsze istniej ryzyko ściągnięcia z zaświatów czegoś... nieproszonego. To nie jest zabawa i nie każdy powinien się na to decydować zwłaszcza jeśli nie wie jak to się robi. Ale ona wiedziała. Tyle razy już to robiło, że stało się to jej drugą naturą. Nie była tępą nastolatką, która w ramach radzenia sobie z nadmiarem hormonów i próbą sprawdzenia granic przyzwoitości wzywa duchy dla zabawy w pokoju. Może wpadła w rutynę i przestała być czujna?
Nie miała teraz czasu dywagować nad tym co zrobiła, albo czego nie zrobiła. Czarne widmo łypało na nią, a jego mordercza aura, aż ją przyduszała. Całe jej ciało przeszył paraliżujący dreszcz odbierając jej władzę nad sobą. Nogi miała jak z waty i nie mogła ich zmusić do jakiegokolwiek ruchu. Serce zamarło ponownie. Chłód jaki zapanował w pokoju zmroził ją, aż do kości. Nie żeby była też i grubo ubrana
Lorien skulił ogon, lecz ze zjeżonym futerkiem niezmiennie ujadał na bestię broniąc swojej pani ile tylko miał sił. Kotki też nie ustępowały. Zwierzaki były zajadłe, aż do chwili gdy pojawił się... no właśnie kto? Nie widziała jego aury co do tej pory nigdy nie miało miejsca. Przecież nawet Lucjusz jakąś miał... inną bo inną ale miał. A poza tym jak wyglądała ta dziwna istota? Wyższa od niej o dobry metr, pokryta łuskami tajemnicza istota.
Gdyby nie przybysz mogłoby byś naprawdę źle. To on jednym ruchem łapy pozbył się niebezpiecznego ducha. Uratował ją, bez wątpienia sama by nie dała rady. Nie kiedy jej ciało zajął ten straszliwy paraliż. I jeszcze ten biały płomień. Stworzenie to nie miało żadnej broni przy sobie, więc musiał użyć jakiejś mocy, której nigdy wcześniej nie widziała.
Przybysz obrócił się twarzyczką do niej, a Sophie nie była pewna co ma zrobić. Zadzierała głowę by nie wgapiać się jak jakaś idiotka w tors Seviana. Czuła suchość w gardle i dopiero gdy z trudem przełknęła kulkę, która uwięzła jej w gardle mogła wydać z siebie jakikolwiek dźwięk
-Wi-Witaj...- odezwała się zachrypniętym głosem widząc, że mężczyzna czeka na jej reakcje. Może to i lepiej. Musiała się przez to skupić. Przez lata pracy ze zmarłymi wiedziała, że należy się przywitać. Trzeba okazywać szacunek zwłaszcza komuś kto wydaje się być tak potężny jak przybysz. Lepiej nie robić zbyt złego pierwszego wrażenia.
- Dziękuję - dalej zadzierała głowę, a w jej oczach widać było coraz większe zainteresowanie zwłaszcza, że zwierzaki ucichły, ale z dystansem lustrowały Seviana wzrokiem. Nie przypominał nikogo kogo by wcześniej widziała, a w żadnej księdze nie było wzmianki o kimkolwiek podobnym, ale przez te kilka lat przyzwyczaiła się do egzystowania z dziwnymi stworzeniami i już troszkę mniej ją to wszystko przerażało, zwłaszcza, że nie czuła się zagrożona. Gdyby przybysz chciał zrobić jej krzywdę już by jej tam nie było. Po prostu się jej przyglądał. Interesujące.

Czekała na reakcje przybysza. Najpierw przekręcił głowę, po czym uniósł rękę w jej stronę. Nie wyglądał na kogoś, kto jest ofiarą... raczej zdawał się być napastnikiem, drapieżnikiem. Jednak tak jak wcześniej dalej nie zaczynała panikować choć nie wiedziała jak ma zareagować kiedy czuła jego dotyk na skórze. Zamarła w bezruchu i czekała na dalszy rozwój wypadków. Nie mogła drgnąć bo wtedy ostry pazur mógłby zrobić jej szyję zwłaszcza gdy zsunięty został na jej szyję. Łuski jej wybawcy były delikatne i przyjemne. Sophie czuła, że nic jej się więc po zaskoczeniu znów nastąpiło lekkie rozprężenie. Nie wiedziała kim był, czemu przybył, ale gdyby zamierzał zrobić jej krzywdę nie pozbyłby się tego złego ducha od razu tylko poczekałby, aż czarny twór zabiłby dziewczynę. Uniosła lekko kącik ust ku górze w drobnym uśmiechu. Czuła się teraz naprawdę bezpiecznie. Zwierzęta milczały, uspokoiły się ale dalej bacznie przyglądały się istocie.
Przymknęła oczu słysząc głos w swojej głowie. I tak nie otwierał paszczy. Skupiła się na tonie z jakim wypowiadał się Sevian. Spokój udzielał się i jej. Dopiero słysząc zadane pytanie uniosła powoli powieki.
-Nie bawię się... - spojrzała w bok, po czym ponownie uniosła oczy na przybysza. Wiedziała, że musi coś odpowiedzieć, ale co? Że w zamian za seks i naukę miała zapewnioną stabilną przyszłość, pieniądze, pracę, dom i warunki. Brzmiało to niestety żałośnie ilekroć o tym myślała. Czy było jej z tym źle? Nie. Czuła się zazwyczaj bezpiecznie i stabilnie. Wiedziała czego powinna się spodziewać, ale jak mogła powiedzieć to jemu by brzmiało to choć odrobinę sensowniej?
-...uczę się sama, nie znam wszystkich języków i potrzebowałam pomocy... zawsze uważałam i traktowałam przyzwane dusze z szacunkiem. Choć zdawałam sobie sprawę z ryzyka swoich działań musiałam je podjąć - głos miała silniejszy niż sądziła. Nie mówiła pewnej prawdy, ale również nie skłamała. Wiedziała dobrze co się może stać gdy będzie nawiązywać kontakt z zaświatami, ale nie czuła wstydu, może tylko dyskomfort, że ktoś był świadkiem jej potknięcia. Choć z dwojga złego lepiej, że był to ktoś, kto mógł jej pomóc, a nie klient w czasie seansu bo i jemu mogłaby się stać krzywda.

Nim odpowiedziała w ciszy czekała, aż skończy obchodzić ją w koło. Nie podążała za nim wzrokiem tylko skupiając spojrzenie na jakimś punkcie przed sobą. Czuła muskające łuski jego ogona na gołej, delikatnej skórze. Uniosła głowę by znów patrzeć na gadziego-pana.
-Staram się radzić sobie sama, ale niektórych rzeczy nie zrobię bez pomocy - wyjaśniła po czym dodała -Wybór leży też po ich stronie. Mogę odmówić udzielenia pomocy, nie mam władzy nad ich wolną wolą i nie wymuszam na nich odpowiedzi- wzruszyła ramionami, ale nie była zadowolona z siebie. Wiedziała jednak, że jeżeli chce spełnić zobowiązania i uczyć się potrzebna jest jej pomoc, a nie zna nikogo kto mógłby służyć jej radą - ot cała prawda.
Skoro i tak już czytał jej to nie było powodu by próbować się wybielić, choć i nawet po co? Była kim była. Przez tyle lat jej to nie przeszkadzało więc czemu nagle teraz miałyby najść ją jakieś wyrzuty sumienia? Czemu nagle powinna zacząć się tego wstydzić? Poprawiła włosy wsuwając niesforny kosmyk za ucho. Kiedy ten usiadł spojrzała na niego ze spokojem i również znalazła się na ziemi. Głupio by się czuła stojąc nad nim gdy ten spoczął na podłodze wyścielonej setkami wcześniej unoszących się w powietrzu kartek. Wiedziała dobrze, że później czekają ją długie porządki i wcale nie czuła się z tego powodu pocieszona. Odetchnęła lekko. Musiała się odezwać. Oczywiście, że Sevian jej w żaden sposób do tego nie zmuszał i nie czuła się jak jakiś więzień na przesłuchaniu, ale jej dobrego wychowania - kilka lat żyła ze swoją rodzicielką jakby nie było.
-Może i moje życie nie wydaje się chlubne, ale jest moje. Jestem bezpieczna, mam dach nad głową i pełny talerz. Nie włóczę się po ulicy i staram się nikogo nie krzywdzić- jej jasne tęczówki stały się na chwilę zupełnie neutralne, bez wyrazu, ani chłodne, ani radosne. Ale szybko wróciła pogoda. Za dużo rzeczy się dla niej działo jak na jeden dzień.
-Czasem wychodzę do sklepów, ale moje życie jest związane z tym mieszkaniem i tą piwnicą- teraz ona czekała na jego reakcję. Poprawiła zwiewną spódniczkę by zasłaniała to co powinna. Nie by przestała to robić, ale dla samego zajęcia dłoni musiała to zrobić.

Jeśli by stała nad nim czułaby się ważniejsza, a wcale nie miała takiego wrażenia. Przybysz uratował ją i nie chciał niczego za to, albo na razie po prostu o tym jeszcze nie wspomniał. Zrobił za to coś innego. Oczywiście ona sama też nie chciała ponownie wspominać, że się uczy. Nie byłoby o zbyt ambitne wyjaśnienie, ale szczere.
Z podziwem patrzyła jak przedmioty powoli zaczęły unosić się ku górze. W pokoju powoli, ale systematycznie zaczynał panować ład i porządek. Dziewczyna była naprawdę zaskoczona tym co się działo.
- Dziękuję - powiedziała tylko unosząc kąciki ust nieco wyżej. Nie musiał tego robić, ale ratował ją nieco. Może nie życie, ale resztę poczucia estetyki. Sophie wystarczało, że miała całe mieszkanie do sprzątania - nie wiele tam robiła więc i wiele do roboty nie miała, ale w tej piwnicy porządek mógł być tylko przez krótką chwilę. Wszystkie książki jakie znosiła do głównego pokoju, albo przy układaniu zbyt wysokich "wież" przewracały się pod wpływem siły grawitacji, albo były potrącane przez białowłosą... często też kotki upatrywały sobie te co bardziej podniszczone egzemplarze i "atakowały je" niszcząc kunsztownie, ułożoną budowlę. Ale taki urok kotek. O dziwo psiak nie miał na swoim koncie jeszcze dużej demolki. Cóż, mógł być wybitnie grzecznym egzemplarzem... choć mógł również zbierać siły na coś wielkiego...
Skinęła tylko głową na jego kolejne słowa. Nie czuła by była potrzeba mówienia czegokolwiek więcej.
Obserwowała jak sięga po księgę, która była powodem tego całego zamieszania. Gdy patrzył na nią wyczekująco zastanawiała się co powinna powiedzieć, ale uznała, że to co przyszło jej do głowy na samym początku może okazać się być najbardziej odpowiednie.
-Mógłby mi Pan pomóc z tą księgą? - zapytała kulturalnie. Uznała, że forma męskoosobowa będzie najbardziej odpowiednia, przynajmniej po jego posturze, a nie chciała ratować się formą obojnaczą... nie miała zamiaru go urazić.

Uwagę na ogon Sevian'a zwróciła dopiero gdy znalazł się na jej kolanach. Nie zareagowała jakoś specjalnie. Sam dotyk nigdy jej nie przeszkadzał zwłaszcza, że łuski były bardzo miłe w dotyku co czuć było przez cienki materiał swojej szaty. Aż chciało się go dotknąć, ale przecież nie będzie tak niezwykłej istocie głaskać końcówki ogona. Nie traktowała go jak zwierzaczka, którego może dotykać, tulić i rozpieszczać ile dusza zapragnie... trochę był na to zbyt rozwinięty... zdawał się być wyżej w szczeblach ewolucji niż ona, ale to chyba nie wymagało komentarza.
-Miło mi Cię poznać Sevian'ie. Jeszcze raz dziękuję za pomoc.- miała spokojny i serdeczny ton. Przez monotonię ostatnich dni w życiu nie przyszłoby jej do głowy, że spotka ją coś równie niezwykłego.
A teraz? Siedziała z niezwykłą istotą w piwnicy, w której przestał panować chaos. Zwierzaki siedziały cicho i ze swoich stanowisk dowodzących obserwowały... choć by być jednak szczerym to bliżej im było do spania niż czuwania, ale można użnać, że starały się zachować wartę...
Sophie sięgnęła po książkę, którą wyciągnął w jej stronę smokowaty pan i zamarła na chwilę gdy poczuła jego dotyk. Nie sądziła by miał zrobić jej krzywdę, ale zastanawiała się o co mogło mu chodzić. Zrozumiała dopiero wtedy gdy usłyszała w swych myślach jego polecenia. Czuła dziwne, ale dla niej przyjemne ciepło.
Białowłosa przysunęła do siebie książkę delikatnie obchodząc się z jej wiekowymi i podniszczonymi stronicami tak by móc skupić wzrok na zapisanych symbolach.
Oczy jej zalśniły, a minę miała niczym dziecko otwierające Bożonarodzeniowe prezenty. Teraz kiedy mieszkała sama raczej nie odczuwała tego podniecenia świątecznego co kiedyś, ale dobrze pamięta ile radochy dawały jej spędzone chwile z matką przy kiczowato przystrojonej choince... to były czasy.
-Niesamowite- trudno powiedzieć czy mówiła do siebie czy do niego bo obie opcje brzmiałyby równie sensowne. Była tak zaaferowana tym, że jest w stanie rozszyfrować te dziwne, jeszcze chwilę wcześniej niezrozumiałe dla niej znaczki, że dodała tylko jeszcze -...dziękuję- i zabrała się za czytanie. Jakoś często powtarzała dzisiaj to słowo do tego niezwykłego przybysza.