Tajne laboratorium (wiecie, te które tak fajnie wybuchają)

B.J. w trakcie jazdy miał coraz większe wątpliwości. no ale kto ich nie miałby? Szanse że przeżyje były niewielkie. Ale nie miał już odwrotu. Wszystko zależało już od woli boskiej. Gdy wysiedli i doszli do laboratorium, wątpliwości B.J. sięgały zenitu. Ale to normalne.
-Owszem. Liczę jednak że zna się pan na swojej pracy.-Odpowiedział B.J na pierwsze pytanie lekarza. Cóż, chyba nie wysłaliby jakiegoś żółtodzioba na taki zabieg? Tak samo na trudne misje nie wysyłamy szeregowców. A że nie miał wyboru? I tak czy siak skończy tak samo więc trudno.
-Jestem gotowy już od dawna. Proszę mi tylko powiedzieć gdzie mam dać plecak?-Zapytał się B.J. Po udaniu się we wskazane miejsce/oddając go komuś, można było ujrzeć napis:Nie otwierać do mojej śmierci. No cóż, te rzeczy były mu bliskie. Nieraz uratowały mu życie. Chociaż jak wybuchł granat nie pomogły. Ale w sumie niewielu by pomogły.

B.J. spał twardo. No bądźmy szczerzy, operacja na nim wykonywana była bardzo trudna, bólu też było niemało. Spał więc twardo i niemożebnie mocno, przez co obudził się sporo czasu po zabiegu. Oczywiście przebudzenie nie było niezwykłe. Ot, otwiera oczy i przemyka mu przez głowę myśl
~Ja... żyję...~I potem ponownie ciemność. Melatonina wciąż jeszcze krążyła mu w żyłach. Bólu też nie poczuł, był na razie zbyt otumaniony. W końcu jednak musiał wstać. Najpierw był ból. Taki lekki, do zignorowania. Jakbyś się o coś otarł. Jednak narastał, boląc coraz bardziej. Joseph znosił to, w końcu jednak nie raz go bolało. Ale w końcu nie wytrzymał. Wyobraź sobie ból tak wielki, że jeżeli jeszcze trochę urośnie a rozpadniesz się na strzępy. A potem narastał
-CHO[kra]A!-Taki wrzask można było usłyszeć w sali. Posypała się wiązanka przekleństw. B.J. pragnął by ból się zakończył. Nie zwrócił uwagi na fakt że odnowiono mu kończyny. No ale kto by zwracał na to uwagę gdy go boli.

Aktualnie znajdował się w białym, sterylnym pomieszczeniu, śmiało mogącym kojarzyć się ze szpitalem. Do mężczyzny podeszła jedna z kobiet, najpewniej statystka, która na czas tworzenia cyborga musiała przejąć rolę pielęgniarki. Jednak nie bardzo jej to przeszkadzało.
- Proszę nie wstawać. Pański organizm musi najpierw przywyknąć do nowych części.- odparła formułkę, szukając w karcie informacji jak pomóc pacjentowi. Znacz, pewnie jak sobie pokrzyczy to poczuje się lżej, ale w sumie jakieś otępienie pewnie będzie wcale nie głupim pomysłem.
- Został pan całkowicie zmodyfikowany.- zaczęła więc wyjaśniać wyuczoną formułkę, by ukryć własne zdenerwowanie z powstałej sytuacji- Jest pan teraz żywą machiną do zabijania. I całkowitą własnością HYDRY.- dodała i zerknęła na niego. Dotknęła ucha i zgodnie z nadanymi instrukcjami podała B.J odpowiednie środki by złagodzić ból. Wtedy będzie można przejść do bardziej dosadnych pytań.

//Przepraszam za opóźnienia. Nie miewam za dobrego stanu ostatnio...//

~Zaraza, jak to boli!~Myśli B.J. koncentrowały się na tym. Nie dosłyszał słów stażystki, choć usłyszał że coś tam mówi. Po chwili poczuł jak rozchodzi się jakaś zimna substancja rozchodzi się po jego ciele. Jego umysł zakryła przyjemna mgiełka. Po chwili nie czuł już bólu. Z tego powodu usłyszał następne zdania pielęgniarki.
-Zaraz zaraz. Jak to usprawniony?-Zapytał B.J. Przyłożył lewą rękę do brody...czy też może raczej to co miał zamiast lewego ramienia. Z niedowierzaniem przyglądał się protezie ręki.
-Przecież była sprawna...-Rzucił w przestrzeń. Ogarnął się jednak. W sumie, to dobrze. Nie będzie miał problemu z wypadaniem broni z ręki. I z pewnością uzyskał dzięki temu jakąś siłę, większą od tych z normalnych treningów. No trudno, przynajmniej nie była to jego prawa ręka.
-Własnością HYDRY? No trudno. Można prosić o przybliżenie czym ta HYDRA jest?-Zapytał Joseph.
~W co ty się chłopie wpakowałeś?~Przemknęło mu przez głowę.

No proszę proszę. Czyli każą mu pracować w starym dobrym fachu... A czemu by nie? Będzie można w spokoju wyładować się na wrogach. Ponieważ tak się obawiali tego wszystkiego że ich odkryją, pozwalało to sądzić iż niedawno odparli jakiś atak, albo dopiero zbierają siły. Tak czy siak, pozwalało to sądzić że potrzebują ludzi w stylu B.J. Ludzi gotowych wykonać dowolną akcję i być gotowymi na wszystko. Cóż, jakby nie patrzeć B.J był do tego idealny. Chociaż nie był szeregowcem, mimo wszystko nie był też komandosem. No ale mimo wszystko powinien dać sobie radę.
-Na czym dokładnie polegały te... usprawnienia?-Zapytał niepewnie.
~Skończ z tym myśleniem o nogach, Sierżancie Blazkowicz~Usłyszał w głowie swojego dawnego nauczyciela wojskowości.~Odzyskałeś do jasnej ch[cenzura]y nogi, możesz wracać do wojaczki!~Zawołał do niego ów głos. Wysłuchał odpowiedzi pielęgniarki, zastanawiając się jak to wpłynie na jego sprawność bojową.
-Zatem tak się sprawy mają. Jeśli mógłbym prosić, proszę przynieść mi mój plecak ze sprzętem. Chcę mieć pewność czy niczego nie zabrano.-Poprosił po jej odpowiedzi. Mimo wszystko wolał mieć odrobinkę broni w pobliżu. Nawet sam nóż.

~Obiekt? Zatem stałem się obiektem? Intrygujące~ Pomyślał B.J. Mimo wszystko nie był jakoś specjalnie zdołowany. No cóż, takie jest życie. Niejednokrotnie spotykał w swoim życiu dowódców którzy żołnierzy traktowali jak liczby. Straty poboczne i inne dyrdymały. No cóż, będzie musiał wytłumaczyć że nie jest obiektem. Ale to później. Gdy tylko dostał plecak, natychmiast zaczął go przeszukiwać. Nóż był w specjalnej kieszeni, karabinek wraz z magazynkami także. Five-Seven także tam spokojnie leżał. Granaty w sumie też. Zbroja także. Odłożył na skraj łóżka plecak z rzeczami.
Przedstawione ulepszenia zapowiadały się intrygująco. W teorii pozwalały mu stać się żołnierzem idealnym. Joseph jednak wiedział niemal doskonale, iż problem nie leży w sprzęcie, a w ludziach.
-Implant, co? Dobra, kiedy spodziewać się wezwania się na szkolenie czy co wy tam macie?-Zapytał. Wolał być gotowym od razu, po prostu. A poza tym, nigdy nie był typem człowieka lubiącego siedzieć w miejscu.

No zajefajnie. Trzy tygodnie leżenia, i bycia pod wpływem środków. No, ale jeśli taka jest cena ozdrowienia... Dobra, przeżyje.
-No, to nie pozostaje nam nic innego jak przeczekać te trzy tygodnie-Odpowiedział. Pogodził się z faktem oczekiwania. Tego przecież nie przyśpieszysz, a może coś mu się uda wykombinować. Natomiast widząc jej uśmiech zrobiło mu się cieplej na sercu.
-W zasadzie, jest sposób w jaki mogłabyś mi pomóc. Widziałem że interesuje cię zawartość plecaka. Przynieś mi jakąś kartonową tarczę, a ci pokażę co zawiera. Nie chciałbym wyjść z formy-Poprosił. Poczekał aż wyjdzie spełnić prośbę, po czym wyciągnął z torby pistolet. Przykręcił tłumik, coby nie powodować niepotrzebnych alarmów. Schował Five-Seven pod poduchą, wraz z prawą ręką. Gdy tylko wróciła, poprosiłby ustawiła ją naprzeciw łóżka. Gdy tylko zrobiła ten drobny fakt, a następnie się odsunęła, jednym ruchem dobył pistoletu i posłał pięć pocisków w tarczę (Jeżeli się odsunęła, to nie ma szans by ją trafił)
//(zapiąć pasy, ruszamy naprzód o trzy tygodnie!)
To wreszcie ten dzień. Dzień w którym B.J wstanie z łoża. Choć codzienne treningi zarówno z karabinu, jak i z pistoletu urozmaicały życie, jednak trzy tygodnie się dłużyły. No ale co zrobić? Musiał wytrzymać. Choć pielęgniarka była miła, życie dłużyło się piekielnie. Dlatego gdy tylko ją ujrzał, z zadowolenie stwierdził
-To dzisiaj. Nareszcie!-Entuzjazm emanował z B.J. na kilometry. W końcu może pozwolą mu ruszyć z łoża. Choć czasem przy lepszym samopoczuciu próbował chodzić, nie chodził przeszedł porządnego szkolenia względem nowych możliwości.

Jakaś odmiana. Tym razem zamiast typowej dziewczyny, robiącej za pielęgniarkę, pojawiła się kobieta. Jakiś lekarz? Nie wiadomo. Myśli Josepha krążyły tym właśnie torem. Stawiał wnioski, zbijał je także równie prędko. Dosłyszał jak się przedstawiła, oraz stwierdziła co będzie robić. No dobrze, mus to mus.
-Sr. Joseph Blazkowitz.-przedstawił się, wstając. Znalazłwszy się na podłodze, zaczął chodzić. No, ale nie takie rzeczy się robiło ze szwagrem.
-Pobiec też mam?-zapytał.

Ach, słodkie życie niewolnika... Joseph uśmiechnął się w duszy na tę myśl. Chyba trzeba będzie udowodnić, że choć ma maszynowe ciało, jest człowiekiem. Niektórym dowódcom musiał to było uświadamiać. Dla nich martwi ludzie to straty do zaakceptowania. Trzeba im było udowadniać że ludzie też odczuwają emocje. Zazwyczaj udowodnienie że posyłają ludzi na pewną śmierć działało. Zaczął chodzić, starając się utrzymać równowagę. Dał sobie radę, więc było dobrze.
-I krzyżyk na drogę-mruknął pod nosem gdy wyszły. Zorientował się gdzie mniej więcej znajdują się kamery, a następnie zwinął swój zestaw ubrań, razem z kurtką. Skierował się do rogu, w miejsce gdzie kamery mogły zobaczyć tylko jego siedzenie. Nie zamierzał obnażać im się na zawołanie, prywatność to jakaś podstawa. Szybko się przebrał, jako żołnierz wyrobił sobie taki nawyk. Jawnie już włożył pistolet do wewnętrznej kieszeni kurtki, będąc gotowym na wszystko. A bez broni wolał się nie ruszać. Wyszedł tymi samymi drzwiami co "pani doktor" i pielęgniarka.