University of Houston

Bez konkretnego przeciwnika albo jasno określonego - i bliskiego - celu Josh nie do końca wiedział co powinien ze sobą zrobić. Przede wszystkim potrzebowali transportu, ale musieli na niego zaczekać, zresztą nie wiadomo jak długo, skoro kwestię tę pozostawiali w rękach Amelii... Ta zaś nie wpadła na pomysł, aby dać im znać co i jak. Do tego momentu, a potem do chwili, gdy trafią do rannych, mogli jedynie starać się pozbierać po ostatnich wydarzeniach, czyli próbować dojść do siebie i... Może pomóc ludziom z budynku.
Rozważając jeszcze wszystkie dostępne opcje, mutant powoli przesuwał wzrokiem po najbliższej okolicy, aby jak najlepiej zorientować się w sytuacji i ustalić priorytety. Amelia nie podejmowała z nikim żadnych interakcji, skupiała się na swoim zadaniu, więc Elixir nie zamierzał jej przeszkadzać... Poza tym nawet nie miał na to ochoty. Zdążył już zrazić się do kobiety i wolał trzymać się od niej z daleka, aby jej czegoś nie wygarnąć. Laura i Jay wyprowadzali ludność cywilną i chyba nie potrzebowali z tym żadnej pomocy, więc do nich również nie musiał dołączać. Czekał tylko na okazję, aby przyjrzeć się z bliska ocalałym i ocenić czy ktokolwiek potrzebował od niego leczenia... Ale tym mógł się zająć za minutę. I tak wyczuwał, że nikomu nie stało się nic bardzo poważnego, więc nie musiał pędzić do nich co tchu.
Chłopak trochę przejmował się za to stanem, w którym obecnie znajdowała się Noriko, po części dlatego, że była jego przyjaciółką, więc na jej komforcie psychicznym mimo wszystko zależało mu jeszcze bardziej, niż w przypadku większości ludzi... Ale i przez to, że - jako członkini drużyny - dziewczyna była im potrzebna w jak najlepszej formie. Josh wątpił w to, aby mieli tutaj zaraz trafić na kolejnego przeciwnika, ale nie mógł w pełni wykluczyć takiej opcji. Nie chciał, by musieli przypłacić nieostrożność czymś zbyt cennym.
Na szczęście wyglądało na to, że Onuris miał pod tym względem sprawy pod kontrolą. Przez krótką chwilę blondyn przyglądał się jego zachowaniu, pozwalając ciekawości wziąć górę nad napięciem, nim wreszcie oderwał wzrok od tej dwójki. Noriko nie reagowała najlepiej na obcych... I szczerze mówiąc w ogóle na większość osób... Nie mniej jednak nastolatek podejrzewał, że w tych okolicznościach mogła zareagować pozytywnie. Wcześniej pokazała, że zależało jej na uratowaniu smoka, a teraz potrzebowała wsparcia. Układ idealny.
Nie chcąc tracić więcej czasu, lecz na wszelki wypadek wciąż mając na oku rozwój wydarzeń, Josh skierował się już do gromadzących się w pobliżu ludzi. Podejrzewał, że wszyscy z nich byli od niego przynajmniej trochę starsi, a to... Pewnie nie wpływało najlepiej na jego autorytet... Ale z drugiej strony zakładał, że prędzej zraziłby ich do siebie nietypowym - zmutowanym - kolorem skóry niż wiekiem. Jedno i drugie było zresztą mało prawdopodobne w chwili, gdy tak naprawdę stanowili dla tej grupy najpewniejszą opcję przetrwania.
Elixir nawet nie zwrócił uwagi na tych dwóch, którzy robili zdjęcia. Jak długo nie zamierzali uchwycić twarzy członków drużyny, wszystko inne było w porządku... A pozytywny rozgłos z pewnością przydałby się New X-Men. Poza tym, sam Josh i tak nie mógł opuszczać szkoły, więc jemu osobiście tym bardziej nie sprawiało to żadnej różnicy. Tak czy siak nikt by go nie rozpoznał.
Nastolatek prędko namierzył wzrokiem najbardziej poszkodowaną osobę, lecz po drodze do niej zdążył jeszcze na szybko przeliczyć cywili. Była to całkiem spora grupa, by mieć ją pod swoją opieką, choć w obliczu wszystkich tych utraconych żyć nie stanowiła nawet ułamka całości... Ale nie, nie mógł o tym teraz myśleć. Wyrzuty sumienia będzie jeszcze miał później, zdecydowanie, póki co natomiast ostrożnie zbliżył się do rannej. Wyglądało na to, że ktoś próbował już o nią zadbać... Chociaż tyle dobrego.
- Spokojnie, jestem uzdrowicielem. Nie ma się czego bać - zaznaczył na wszelki wypadek, umyślnie obniżając trochę głos i przemawiając dość cicho, lecz nie do końca szeptem. O ile dziewczyna lub jej towarzysze nie zgłosili żadnych poważnych protestów, rozpalił w swej dłoni bioenergię, ciepłą i łagodzącą ból, a następnie delikatnie przyłożył palce do nadgarstka poszkodowanej. Uważał, aby nie wyrządzić jej przy tym żadnej krzywdy, nie poruszyć niepotrzebnie jej ręką... I bezzwłocznie przystąpił do leczenia. Na szczęście złamanie było proste, więc mógł je naprawić bez problemów i przy minimalnym wkładzie własnym. Kość została poskładana i zrośnięta, zbędne odłamki rozpuszczone, a przy okazji mutant zafundował swojej pacjentce drobny zastrzyk energii... I lekko pobudził produkcję endorfin. Różnica powinna być niewielka, lecz wystarczająca, aby podtrzymać dziewczynę na duchu.
Josh nie zdążył tak naprawdę zrobić nic więcej, gdyż w tym momencie jego uwagę przyciągnęły słowa Bezimiennego. Nastolatek odwołał biały blask i cofnął rękę, a następnie obrócił się przodem do niego, marszcząc czoło i obserwując zachodzącą na oczach ich wszystkich przemianę. Widział już różne rodzaje zmiennokształtności, ale takiego chyba jeszcze nie... W ciągu tych kilkunastu sekund, podczas których formowała się nowa postać ich sojusznika, Elixir zdążył podejść bliżej Noriko, przez cały ten czas ani na chwilę nie spuszczając zjawiska z oczu.
Po wcześniejszych wypowiedziach Bezimiennego domyślał się już, że najprawdopodobniej mieli do czynienia z kolejnym smokiem lub przynajmniej z istotą do nich podobną... Czy w jakiś sposób z nimi sprzymierzoną. Ten prawdziwy wygląd jedynie to potwierdził, a blondyn powoli przesunął spojrzeniem po sylwetce stwora, po łuskach, które dopiero na sam koniec nabrały ciemnej barwy... I wreszcie rzucił okiem ku Onurisowi, jak gdyby chciał sprawdzić jego reakcję na ten widok.
To właśnie z tego powodu chłopak początkowo przegapił działania fotografa - amatora, lecz zbliżający się do nich pojazd tak czy siak prędko zwrócił jego uwagę. Josh powiódł za nim spojrzeniem, tylko na moment odrywając wzrok, aby upewnić się, że smoki nie widziały w nim zagrożenia... I dopiero po kilku sekundach dotarło do niego co dokładnie nie pasowało mu w tej maszynie - czyli jej rozmiary. Z oddali i na zniszczonym terenie nie tak łatwo było ocenić perspektywę, a on sam miał teraz na głowie sporo zmartwień, więc nie od razu w ogóle o tym pomyślał.
Jako że Onuris i Bezimienny nie sprawiali wrażenia zaalarmowanych, Elixir wstępnie uznał, że wszystko było... Może nie w porządku, bo ten zwrot naprawdę nie pasował do otaczającej ich sytuacji, ale chyba przynajmniej ze strony przybyszów nic im nie zagrażało. Najprawdopodobniej wysiadający z zaparkowanego już pojazdu osobnicy stanowili wsparcie, które miała wezwać Amelia... Albo przypadkowo się na nich natknęli i - nic dziwnego - zainteresował ich fragment niezrujnowanego krajobrazu. Mimo wszystko mutant dyskretnie rzucił okiem na ich stroje, doszukując się jakichkolwiek odznaczeń czy innych wskazówek odnośnie ich tożsamości.
Blondyn nie musiał być geniuszem, aby zorientować się, że jeden z mężczyzn zwrócił się przez komunikator do... Zapewne do swojej bazy. Nie słyszał wcześniej używanych przez niego zwrotów, ale na podstawie podawanych liczb łatwo mógł ustalić, że charlie odnosiło się do ludzi, których wyprowadzili z budynku, alpha zapewne do New X-Men... A uniform tango do smoków. Wyglądało też na to, że faktycznie byli to koledzy Amelii... W porządku.
Wciąż trzymając się przy Noriko, Josh luźno skrzyżował ramiona na klatce piersiowej i w dalszym ciągu przyglądał się poczynaniom nowo przybyłych. Po pytaniu ich - chyba? - przywódcy zerknął wyczekująco na Bezimiennego... A następnie zamrugał szybko, gdy tylko został przez niego wskazany. Nie mógł powiedzieć, że był tym zdziwiony, bo przecież smok powiedział po prostu prawdę, ale... Ale chyba jednak odczuwał pewnego rodzaju zaskoczenie. Być może wynikało to z faktu, że mimo wszystko nie spodziewał się wyróżnienia? Szczególnie w takich okolicznościach, kiedy Onuris i Bezimienny zdawali się o wiele lepiej rozumieć sytuację, a Amelia należała do tej samej grupy co przybysze. Z drugiej strony tej ostatniej blondyn na pewno nie powierzyłby dowodzenia... Ale być może zaczynała przez niego przemawiać uraza.
Elixir nie mógł się nad tym jednak dłużej zastanawiać, bo rozmowa toczyła się dalej i tym razem zaangażowała go już osobiście. Na początek nastolatek pokiwał głową na znak przyjęcia wszystkich tych instrukcji i informacji, lecz nim zdążył na nie odpowiedzieć, Bezimienny również się do niego zbliżył... I w końcu zdradził swoje imię. Josh odchylił nieco głowę, aby na niego spojrzeć i uśmiechnął się lekko, może odrobinę blado, lecz w tych warunkach chyba trudno byłoby się temu dziwić. Chłopak chętnie uciąłby sobie ze smokiem pogawędkę, miał do niego sporo pytań, ale w tej chwili najwyższy priorytet stanowiło jednak dostanie się do poszkodowanych.
- Ja jestem... Lekarzem, a dwoje moich towarzyszy posiada we krwi czynnik regenerujący. Być może udałoby się ją bezpiecznie przetoczyć rannym. Pojedziemy gdzie będzie trzeba, po to tu przybyliśmy - odparł nieznajomemu, a jego wahanie przed słowem lekarz było tak krótkie, że praktycznie nie do wychwycenia. Co prawda nie posiadał żadnych oficjalnych uprawnień, nie skończył studiów medycznych, ale przecież wiedział co robił, a nie chciał tracić cennego czasu na wyjaśnianie szczegółów. Z tego samego powodu blondyn nie wspomniał też o konieczności zajęcia się ich cywilami. Z wcześniejszych słów mężczyzny wywnioskował, że otrzymają oni jakąś opiekę, gdy tylko będzie to możliwe.
Choć oferta z jego strony i tak już padła, to po fakcie Josh rzucił okiem ku Laurze i Jay'owi, starając się przy tym przybrać wyraz twarzy łączący w sobie przeprosiny, skruchę, ale i prośbę, okraszone dawką uroku osobistego, który niejednokrotnie już przechylał szalę na korzyść Elixira. Jego towarzyszom wcale nie musiało się podobać to, co właśnie zaproponował i w razie czego nie zamierzał ich do niczego zmuszać, ale przecież sami musieli rozumieć powagę sytuacji. Wierzył, że mu to wybaczą.
Mimo wszystko uzdrowiciela szczególnie ciekawiła jeszcze jedna kwestia... I chyba jednak nie mógł jej sobie tak po prostu odpuścić. Jego wzrok powrócił ku Kaartarnowi, a że nie chciał zwracać się do niego na głos, miał nadzieję, iż smok tak czy siak wychwyci jego myśli. Jeżeli zaś by tego nie zrobił albo je zignorował... W takim wypadku Josh zamierzał zrezygnować z pytania.
- Zgaduję, że wiesz, że oficjalnie nie przewodzę mojej drużynie - wspomniał, po czym skupił się już na bieżących wydarzeniach, gotów udzielać odpowiedzi czy podążać za wytycznymi od nowo przybyłych. Ich pojazd był spory, ale i tak nie pomieściłby przecież wszystkich tutaj zebranych... Więc pewnie czekali na inny transport? Albo mieli się rozdzielić, lecz ta opcja o wiele mniej podobała się Elixirowi.

Przesuwając wzrokiem pomiędzy swoimi towarzyszami, Josh odnotował ich pozycje oraz ułożenie ich ciał, lecz prawdę mówiąc skupił się przede wszystkim na tym, że trzymali się blisko niego. Noriko i Jay zgłosili chęć działania i pomagania rannym, Laura zaś przemilczała sprawę, co akurat nie stanowiło dla uzdrowiciela żadnego zaskoczenia... Ale chłopak i tak nie komentował już ani jednego, ani drugiego zachowania, tylko po prostu prędko powrócił spojrzeniem do mężczyzny, z którym rozmawiał.
Także i tym razem Elixir wysłuchał go uważnie, starając się jeszcze nie skupiać na tym, że koledzy Amelii najwyraźniej wiedzieli o nich więcej, niż X-Men by tego chcieli - albo przynajmniej tak twierdzili, choć nastolatek wątpił, aby mieli pod tym względem blefować, bo i po co. Potem będzie dużo czasu, żeby martwić się takimi problemami. Zresztą... Organizacja najwyraźniej posiadała po swojej stronie jakąś liczbę telepatów, więc pewnie nawet nie powinni się temu wszystkiemu dziwić...
Tak czy siak, blondyn pokiwał twierdząco głową na pytanie odnośnie wykonywania przez swoich towarzyszy prostych zadań, dla siebie natomiast zatrzymał to, że - otrzymawszy potrzebny ekwipunek - najprawdopodobniej mógłby się zająć transfuzją krwi. Teoretycznie wiedział jak to zrobić. W praktyce nigdy nie miał okazji spróbować, ale podejrzewał, że poszłoby mu dobrze. Trochę oszukiwałby dzięki mutacji i... I pewnie wszystko by się ułożyło. Zamierzał wrócić do tego tematu dopiero w sytuacji, gdy okazałoby się, że jednak posiadali na miejscu niezbędny sprzęt.
Poza potakującym gestem uzdrowiciel i tak nie zdążył zrobić nic innego, bo jego rozmówca najwidoczniej właśnie w tym momencie odebrał jakiś komunikat i oddalił się kawałek od grupy. Tak naprawdę Josh nie miał zupełnie nic przeciwko takiej krótkiej przerwie. Wykorzystał ją, aby znów potoczyć szybko wzrokiem po swoich towarzyszach, tym razem wliczając w to również Amelię i oba smoki. Na koniec zawiesił spojrzenie na Kaartarnie, do którego przecież sam dopiero co się zwrócił - i który teraz osunął się niżej, aby bardziej wyrównać ich poziom. Elixir był mu za to wdzięczny. Może i potrafił wyłączyć nieprzyjemne fizyczne odczucia - nad emocjami wciąż jeszcze pracował - a jego ciało i tak eliminowało niedogodności, ale jednak wolał po prostu ich unikać.
Słuchając odpowiedzi na swoje nie do końca pytanie, Josh patrzył już smokowi prosto w oczy. Na zewnątrz nie okazywał po sobie żadnej wyraźnej reakcji, pozostali najprędzej mogliby wyłapać lekkie spięcie jego mięśni czy ruch szczęki, gdy ją zacisnął... Ale nie było to nic łatwego do wychwycenia. Nastolatkiem kierowały teraz bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony nigdy nie był przeciwny prowadzeniu drużyny i od początku tego nie krył, nawet jeżeli nie miał na to wielkiego parcia. Z drugiej natomiast... Jego kandydatura krzywdząco szybko została odrzucona, do tego niestety z logicznego powodu i przez kogoś posiadającego spore doświadczenie. Choć aż tak mu to wtedy nie przeszkadzało, to jednak do tej pory nie mógł o tym zapomnieć. Wciąż uważał, że nadawał się do tej roli, że poradziłby sobie, gdyby dostał szansę - ale równocześnie wiedział, że najpewniej po tej misji sprawy i tak wrócą do normy, czyli do niego stojącego z tyłu i czekającego na okazję, by pomóc komuś z grupy... W dodatku prawdopodobnie pod wodzą Helliona. Cudowna perspektywa, nie ma co.
Zagubiony we własnych myślach, Elixir ledwo zwrócił uwagę na słowa, które Kaartarn skierował - najwyraźniej - do Icarusa. Dopiero po kilku sekundach zrozumiał ich sens i zerknął na kolegę z drużyny, marszcząc przy tym lekko czoło. Oczywiście nie mógł wiedzieć co takiego siedziało w jego głowie, ale w tym wypadku sporo wynikało chyba z kontekstu... I szczerze powiedziawszy uzdrowiciel nawet nie bardzo się temu dziwił. Potrafił ocenić z czego wzięło się skojarzenie z demonem - takim typowym, przedstawianym przez największe religie... A Jay chyba siedział w tym temacie.
Jeszcze przez krótką chwilę Josh z namysłem wpatrywał się w rudzielca, wciąż korzystając z momentu wytchnienia, lecz wreszcie jego spojrzenie przeniosło się na smoki - a dokładniej jego uwagę zwróciło przemieszczenie się Kaartarna, za którym z niewielkim opóźnieniem powiódł oczami. Nie był do końca pewien co właśnie zaszło pomiędzy jaszczurami, ale posiadał swoje podejrzenia, spotęgowane nakazem milczenia, który od razu skwitował kiwnięciem głowy. Osobiście obstawiał, że czarny użyczył białemu jakiejś części swojej mocy... Ale w tej chwili nie czuł tak naprawdę potrzeby, aby któregokolwiek z nich o to pytać. Przypuszczał, że i tak nie otrzymałby odpowiedzi, a przecież miał już o czym myśleć, więc mógł się obejść bez kolejnych zagadek.
Z tego wszystkiego Elixir poświęcał przybyłym mężczyznom bardzo małą uwagę, nie mogąc równocześnie śledzić poczynań każdego. Kątem oka wyłapywał ich ruchy i dlatego mniej więcej orientował się w tym, gdzie przebywali i co robili, ale nie wnikał w szczegóły. Dopiero kiedy jeden z nich zbliżył się do grupy, blondyn zainteresował się nim w większym stopniu. Uwaga chłopaka skupiła się na niesionych przez niego urządzeniach, a następnie szybko ograniczyła się do tylko jednego egzemplarza - czyli oczywiście do tego, który wylądował w jego własnych rękach.
- Dzięki - rzucił odruchowo, odbierając gadżet, a następnie powoli i ostrożnie przesunął palcami wzdłuż jednej z jego krawędzi. Tym razem już nie potwierdzał przyjęcia do wiadomości kolejnych instrukcji, czy to na głos, czy gestem, a wynikało to po części z faktu, że urządzenie zareagowało na jego dotyk... Tym samym jeszcze bardziej pochłaniając jego zainteresowanie, szczególnie poprzez wspomnienie jego pełnego imienia i nazwiska. Mutant nie był do końca pewien jak się z tym czuł, ale z drugiej strony nie chciał z własnej winy opóźniać całej akcji, więc ostatecznie zostawił sprzęt w spokoju i przyłożył go sobie do lewego ramienia. Maszyna faktycznie bez problemu przytwierdziła się do jego ciała... A potem okolica uległa nagłej zmianie.
To znaczy, oczywiście Josh domyślał się, że tak naprawdę miało to miejsce jedynie z jego punktu widzenia, bo te wszystkie napisy nie pojawiły się naprawdę - ale i tak uniósł brwi w wyrazie niemego zaskoczenia, a oczy lekko mu się rozszerzyły. Nie był przyzwyczajony do tego, aby ktoś lub coś łączyło się z jego organizmem - coś nieorganicznego, a więc bardzo dla niego dziwnego i nietypowego. Wyczuwał to, w pewnym stopniu mógł na to wpływać, co trochę poprawiało mu humor... Ale i tak zrobiło mu się nieswojo. Będzie potrzebował chwili, żeby się przyzwyczaić.
Mimo to... Same informacje powinny być przydatne. Teraz Elixir nie miał czasu, aby dłużej bawić się urządzeniem, lecz mimo wszystko na próbę przesunął wzrokiem pomiędzy kilkoma osobami i obiektami, odnotowując parę szczegółów... W tym między innymi możliwość rozwijania skrótów, czego nauczył się na podstawie przerośniętego pojazdu HMMV. Tak, to zdecydowanie ułatwi im sprawę.
Zaabsorbowany nową zabawką, uzdrowiciel znów ograniczył się do pokiwania głową na słowa operatora, lecz gdy ten już się oddalił, Kaartarnowi Josh poświęcił swoje pełne zainteresowanie, chwilowo zostawiając w spokoju ISACa. Uwagę o spotkaniu bytów i demonów pozostawił bez komentarza, choć z pewnością było to dla niego ciekawe doświadczenie, które niestety zrodziło więcej pytań niż odpowiedzi... Ale zaraz potem nastolatek zmarszczył już czoło, gdy smok oznajmił, że zamierzał ich opuścić. Powoli przestawał mu się podobać kierunek, w którym zmierzała ta dyskusja... Przynajmniej do czasu, gdy Kaartarn zwrócił się bezpośrednio do Amelii. Ta część odrobinę poprawiła mutantowi nastrój. Nie to, żeby czerpał z tego przytyku jakąś satysfakcję... Ale po prostu lubił, kiedy sprawiedliwości stawało się zadość. Tak, to na pewno musiało być to.
Czarny jednak jeszcze nie skończył. Jego ostatnie słowa oraz reakcja Onurisa sprawiły, że blondyn znów rzucił okiem na członków swojej drużyny, na podstawie ich postaw i zachowania starając się bardzo szybko ocenić ich opinie. Domyślał się zdania Noriko i podejrzewał, że Jay'a również... Ale z kolei z Laurą nigdy nie mógł mieć całkowitej pewności, a przecież mimo wszystko to właśnie ona się tutaj nimi opiekowała.
Sam Elixir wiedział czego chciał, lecz zanim zdążył się odezwać, dowódca operatorów wtrącił do dyskusji swoje trzy grosze, przy okazji rozwiewając nieliczne wątpliwości nastolatka. Chłopak zdecydował się w pierwszej kolejności odpowiedzieć właśnie jemu, także i tym razem kierując się niechęcią do przedłużania sprawy bardziej, niż było to absolutnie konieczne.
- Jasne. Jesteśmy już praktycznie gotowi. Pozostaje tylko jedna kwestia... - to powiedziawszy, mutant znów przeniósł spojrzenie na Onurisa, w ten sposób podkreślając, że to do niego zamierzał się teraz zwrócić... Choć raczej nie musiał tego robić, bo treść jego słów i tak by o tym świadczyła.
- Jeżeli chcesz w dalszym ciągu nam towarzyszyć, zapraszamy. I teraz i w przyszłości będziemy pchać się tam, gdzie ktoś potrzebuje pomocy, a to chyba nadaje się na całkiem niezłą pokutę... No i razem zdziałamy więcej - zasugerował, a następnie odczekał moment, aby w razie czego pozostali mogli dorzucić własne propozycje... Oraz rzecz jasna po to, by sam smok miał czas zareagować.
Kiedy tylko ta kwestia została wreszcie załatwiona, Josh ruchem głowy wymownie wskazał drużynie pojazd, po czym od razu sam się do niego skierował. Nawet biorąc pod uwagę skrzydła Jay'a nie powinni mieć żadnych problemów ze zmieszczeniem się w środku... No, może Onuris, gdyby zdecydował się z nimi udać, ale w ostateczności - gdyby nie dało się inaczej - smok mógłby pewnie nadążyć za nimi biegnąc, więc tym również mutant się nie przejmował. Jakoś sobie poradzą, w ten czy inny sposób.
- Nie zdziwiłbym się, gdyby w domu już wiedzieli co tu się stało - skomentował po drodze. Zrobił to na tyle głośno, aby usłyszeli go wszyscy towarzysze, bo nie mówił do nikogo konkretnego, tylko do ogółu, a jednak w tym samym czasie objął luźno Nori na wysokości ramion. Nie przyciągnął jej do siebie, utrzymał dystans, ale nic nie mógł poradzić na to, że był bardzo kontaktową - w tym fizycznie kontaktową - osobą... A jeszcze chwilę temu martwił go stan dziewczyny i wciąż miał co do niego pewne wątpliwości.
O ile nie pojawiły się żadne problemy czy zakłócenia, przy samym pojeździe Elixir najpierw poczekał na to, aby wszyscy weszli do środka, a następnie rozejrzał się po raz ostatni, na moment zawieszając wzrok na grupie cywili, nim sam również wsiadł do samochodu. Dla siebie wybrał miejsce z przodu, a wcześniej otworzył dla Noriko drzwi prowadzące do sąsiedniego siedziska, więc miał ją przy sobie. Na koniec pozostawało tylko zamknąć za sobą przejście i byli gotowi do drogi.