Houston Police Officer's Memorial

Blado-niebieska mgiełka przysłoniła mu prawie całkowicie zmysł wzroku. W pierwszej chwili poczuł niemałe zakłopotanie. Pierwszy raz używał tej technologii w warunkach polowych i był zaskoczony rezultatem. Kiedy sprawdzał sprzęt, a samozwańczy inżynier tłumaczył mu działanie cudownych gogli świat wyglądał zupełnie inaczej.
Teraz świat obserwowany przez uzbrojony w czujniki plexiglass wydawał się martwy. Okrojony z ciepła i życia. Prześwitująca nawet nie do końca czarna plamka, mogła być równoznaczna nawet z jakimś mało widocznym przybrudzeniem sensora. Jako że nie bardzo się znał, wysnuł wniosek że urządzenie może mieć awarię. Skierował prawą dłoń w stronę ochrony głowy, a gdy palec dotknął matowej powierzchni, wyszukał przełącznik i wyłączył tryb widzenia cieplnego. Warto dodać że jego ruchy były niezwykle wolne i spokojne. Obawiał się reakcji gada i stojącej obok maszynerii, gdyby wykazał jakieś bardziej dynamiczne zachowanie.

Sposób zachowania podobnej do smoka istoty był strasznie tajemniczy. Kiedy Onuris otworzył oczy, Faust uświadomił sobie że bestia może posiadać więcej zmysłów niż zwykły człowiek czy mutant. Była osnuta mgłą tajemnicy, której jak na razie nie było możliwości rozwiać. Nie wiedział czy dobrym posunięciem było obudzenie bestii, ale co innego miał zrobić? Zakraść się do niej w akompaniamencie cienia i zaryzykować przyjęcie strzału z broni "dużego" kalibru od maszyny, która stała za nim? To i tak nie było w jego stylu.
Teraz wiadomość, którą chciał mu przekazać. Powinno to być coś krótkiego i prostego.[Na pewno takie nie wyjdzie.] Nawet jeśli Asmodeusz wyniósł swoją moc na bardzo wysoki poziom, to wytworzenie takich szczegółów było nie małym problemem. To że od iluzji dzieliło go kilkadziesiąt metrów i nijak miał szansę spojrzeć na kartkę, wcale mu nie ułatwiało tworzenia mniejszych detali, takich jak pismo. Miał do dyspozycji tylko i wyłącznie oczy swojej wyobraźni.
Czarne literki zaczęły pojawiać się na kartce bardzo powoli. Były one nie do końca dopracowane, jednak dało się je rozczytać bez mniejszych problemów. Domyślnie tworzył w języku angielskim. Wiadomość była następująca.
Wybacz mi zuchwałość i przerwanie odpoczynku, lecz ma umęczona dusza pragnie wielu odpowiedzi na pytania, by następne wydarzenia nie były odziane w szaty z chaosu i niegodziwości. Czy istnieje szansa by zamienić z tobą słów kilka bez potrzeby wymazania mego istnienia z kart historii?
Asmodeusz Aureli.

P.S
Nie wymagam, jednakże proszę o klarowną odpowiedź przy użyciu mowy ciała. Obawiam się że przez dzielący nas dystans, nie będę w stanie zaznać wypowiedzianych przez Ciebie słów.

Wysiłek psychiczny przy tym był ogromny, jednak zdążył przyzwyczaić się do niego. Organizm zresztą szybko wyzbywał się negatywnych bodźców. Czyn był nie do końca przemyślany. Czuł jak robi mu się gorąco pod skorupą pancerza, mimo że był wyposażony w nie tani system chłodzenia. Po chwili usłyszał za sobą głos. Był tak skupiony na tworzeniu wiadomości że nawet nie odnotował czyjejś obecności. W zasadzie mogło go to kosztować życie. Przełknął stojącą w krtani ślinę, a zimny pot spłynął mu po karku. Z iluzji została tylko lewitująca kartka tuż przed biało-czarną, łuskowatą kreaturą. Człowieczy twór po prostu rozmył się w powietrzu.
Chwilę nie odpowiadał na wezwanie przybysza. Leżał w bezruchu i czuł jak sztywnieją mu mięśnie... Wiedział jakie osobistości zatrudniał jego pracodawca. Całkowicie odmienne od ideologicznego obrazu człowieka, jaki w głowie miał zakonnik. Nim cokolwiek powiedział, Doombot mógł dostrzec migające diamentowo-błękitnym kolorem iskierki. Mimo to "świetlisty" wciąż wpatrzony był w kierunku Onurisa. Jeśli panu Aureli się uda, to zamknie się w półprzezroczystej puszcze z utwardzonego światła. Twór będzie gęstości stali, a grubość jego pojedynczej ściany będzie wynosiła blisko dwa i pół centymetra. Nie zapomni również o kilku otworach przy podstawie, które będą gwarantować całości dopływ "świeżego" powietrza. Asmodeusz nie ufał Doomowi. Nie miał ku temu powodów. Doom nie powinien też ufać jemu, patrząc na to że zakonnik leży w sutannie i bojowym hełmie, na jałowej ziemi, obserwując smoka. Było to co najmniej dziwne.

Nim cokolwiek powiedział, utworzył małą kartkę w jednej ścianie światła, by jego słowa były słyszalne.-Zależy.- Odparł krótko. -Stawiam że nasz cel nie jest identyczny. Śmiem twierdzić że raczej droga do zrealizowania naszych planów, przecina się w tym punkcie.- Mówił wolno i wyraźnie. Bez przepełniania głosu zbytecznymi emocjami. Czy zabicie smoka i zdobycie łusek było celem? Jak na razie było tylko i wyłącznie możliwością, która aczkolwiek wydawała się trudna do wykorzystania. Nikt raczej nie miał celów jak Aureli. On tylko chciał wreszcie żyć bez konieczności ukrywania swojej tożsamości i utworzyć wspólnotę, w której pieniądze zejdą na drugi plan.
Nie przyjął komunikatora, nie potrzebował go. No i wspominałem... Nie ufał Doomowi.
-Mój kostium skutecznie zagłusza wiele czynników zewnętrznych. Nawiązanie ze mną komunikacji w ten sposób będzie niemożliwe.- Odparł zgodnie z prawdą. -Skąd też pewność że chodzi akurat o tą bestię?- Spytał z widocznymi w głosie wątpliwościami. Smok to smok, a jednak nie do końca wyglądał na tego z opisu.
-Dla jego łusek? Co ty nie powiesz...- Nie dało się wyczuć irytacji w jego głosie, jednak wiadomo jakie myśli przeszły mu przez głowę. -Ja myślałem że mam przyjść i go obudzić, a potem wrócić do Nowego Yorku. - I chyba najgorsze było to że w głosie francuza, oprócz akcentu można było dostrzec stoicki spokój i poczuć powagę przy każdym wypuszczonym z ust wyrażeniu. -Zbadać, dowiedzieć się jak najwięcej, zaproponować uczciwą walkę, mimo że nas przewyższa?- Nie był mordercą pozbawionym skrupułów, więc może dlatego patrzył na to inaczej. -Mogę też zaprosić go na herbatę. Mój wrodzony dar perswazji przekona go, że łuski są mało wygodne i wymieni je na futro.- Dodał. Nie brzmiało jak żart, aczkolwiek na pewno żartem było.
Doombot nie zaznał wzroku mutanta. Jego niebieskie oczy wciąż patrzyły w jednym kierunku, oczekując tego co miało nastąpić. I oby nie była to furia z strony tego pięknego stworzenia.

Doktor Doom zbliżył się jeszcze bardziej do dziwnego człowieka. Ścisnął ręką jego ramię swoją tytaniczną rękawicą. Victor był lekko zbity z tropu. Ten człowiek był, albo szalony, albo niespełna rozumu. Chociaż nie obchodziło go to. Miał się poddać jego woli. Każdy miał to uczynić. Bez żadnych wyjątków Victor żądał od ludzi posłuszeństwa, bo uważał się za istotę lepszą, silniejszą i inteligentniejszą od nich.
-Marny robaku, nie zdajesz sobie sprawy do kogo przemawiasz. Jam jest Victor Von Doom. Władca Latverii i przyszły władca świata. Masz wypełniać me rozkazy. Inaczej zgniesz. Czy uczyni to paskuda czy ja to marna kwestia. Jeśli uda nam się ją pokonać to się obłowisz. To prosta zależność. Użyć tego organu o którym często zapominacie podczas podejmowaniu decyzji. Jeśli sam jesteś aż takim głupcem, by nie ułożyć sensownej taktyki słuchaj mojego planu skoro również komunikatora nałożyć nie możesz musisz go zapamiętać. Smoki nie rozmawiają z takimi jak ty i nie oddają skóry za darmo tylko zjadają takich typków jak ty.  
Doom schylił się i narysował zminimalizowaną mapę i ich pozycję, oraz pozycję jego auta z dronami.
-Na środku jest wróg. My jesteśmy tu, a tam jest mój asortyment przez moją osobę sterowany. Doktor Doom posiada wiele ładunków wybuchowych i jeszcze dwie dodatkowe bronie, którymi można ostrzelać bestię. Celem jest zdobyć jego pancerz, więc jeśli jest tak wartościowy to musi być bardzo wytrzymały. Ostrzeliwanie go wszystkim co mamy jest akurat głupotą bez dokładnego celowania. Naszą jedyną nadzieją są oczy. Musimy się przez nie przebić do mózgu i zrobić z niego papkę. Problemem też jest oczywiście czołg. Trzeba go zniszczyć, albo przynajmniej unieszkodliwić. Spróbowałbym ładunkami EMP. Smoka można też próbować truć, ale nie wiem czy to cokolwiek da. Jeśli jest organizmem poza ziemskim, a jest to nie tylko zyskał odporność na choroby z swojego układu macierzystego, ale też z tego skoro jakaś grypa już go nie rozkłada tak jak Azteków rozkładała ospa. Do tego moje drony mogą poodwracać uwagę oponenta.  
Doom wymyślił plan i jak spróbować pokonać smoka. Jego drony dalej obserwowały obszar. W głowie zrodził mu się też pomysł ataku kamikadze ze strony jego machin. Jednak nie sądził, by taki wybuch byłby efektywny.

Co prawda pokłady cierpliwości jakie miał Faust były ogromne, ale najwidoczniej Doom działał trochę specyficzniej niż inni przedstawiciele ludzkiej rasy. Sama próba uchwycenia zakonnika, chociaż nieudana wpłynęła na sposób postrzegania dziwnego osobnika. Ośmieliłbym się powiedzieć że Asmodeusz nie chciał mieć nic wspólnego z zakutą w blachę postacią. Pomimo całej życzliwości i miłości do ludzi przewinęła mu się przez głowę jedna, prosta i zwięzła myśl : Idiota.
Wszystko co Doom wypowiadał w jego kierunku, było doskonale słyszane przez starego mutanta. Lekceważył on jednak wszelakie przechwałki i najznamienitszy plan zlikwidowania jak by się mogło wydawać wroga. Victor nie zasłużył sobie nawet na krótkie wymienienie spojrzenia, a póki świetlista konstrukcja chroniła mnicha, nie mógł na to wpłynąć.

Westchnął głośno gdy dyktator rysował mapę. Na zewnątrz wydostało się jednak tylko ciche echo tego odgłosu. Spojrzał w kierunku "planu", jednak kartka, która pojawiła się tuż obok stanowiła większy obiekt zainteresowania. Wiadomość była jasna i klarowna, jednak Faust nie zamierzał odpuścić.
Ciało zadrżało gdy pojazd znajdujący się z Onurisem wreszcie postanowił się ruszyć. Zacisnął dłonie na jałowej ziemi, a dwie małe chmurki pyłu uniosły się wewnątrz "pudełka". Zamknął oczy, spodziewając się wystrzału. Na jego szczęście nic się nie stało.
Francuz obrócił się na plecy, tak by mógł patrzeć na mężczyznę z przerostem ambicji. Wyglądał prawie jak ktoś, pochowany w trumnie. Patrzył na Dooma i szarawe niebo spowite cieniem wielkiego okrętu, nie będąc pewnym co na nim jeszcze spostrzega.
-Słuchaj mój drogi, najwspanialszy i największy Władco Latverii i Przyszły Władco Świata. - Trudno było wyczuć sarkazm i ironię przez filtry powietrza oraz tak małe otwory w świetlistej "puszce". Na pewno jednak dało się zauważyć ten spokój, musiał najwyraźniej zignorować to, że zaraz może rozpocząć się ostrzał artyleryjski. Widocznie miał słaby instynkt samozachowawczy.
-Muszę powiedzieć Ci że bez wątpienia jakiś zagubiony brat z inkwizycji jest twoim przodkiem. Tylko oni mieli predyspozycje by zagnieździć w sobie tak niewyobrażalne ego. Recytujesz mi jakąś plątaninę słów, przy okazji próbując mnie obrażać. Nie tędy droga. Gdyby mój Pan chciał, zabiłbym Cię kiedy rysowałeś tą jakże świetną mapę, mającą uzupełnić twój jakże piękny plan. - Teraz Doombot mógł widzieć przez półprzezroczystą osłonę i plexiglass te niebieskie oczy, które nawet nie drgnęły podczas całego monologu. -Nawet nie wiem gdzie jest Latveria. - Dodał po chwili.
-Mówisz że nie używam tego co mam w głowie. Jak na razie uchodzisz jedynie za paranoika z przerostem ambicji. Przynajmniej w moich oczach. Gdyby ten smok był moim wrogiem, nie było by mnie tu już. Nie będę atakował bogu ducha winnej istoty.- Faust zaczął podnosić się z ziemi, proporcjonalnie do ruchów przemieszczając utworzoną barierę, tak by wciąż pełniła swoje funkcje kiedy już będzie stał na równych nogach. - Jesteś idiotą. Mało kogo tak nazywam, ale ty nim jesteś. JESTEŚ IDIOTĄ!- O dziwo uniósł głos. - Możemy walczyć, tu i teraz. Pewnie nas zabiją, ale udowodnimy sobie swoje racje. Twój plan może byłby dobry, gdybyś umiał czytać zlecenia. CZARNE ŁUSKI. - Pokręcił wymownie głową. -On nie ma czarnych łusek...- Wskazał ręką w kierunku smoka. -Rozróżniasz kolory? Czy muszę Cię ich nauczyć?- Włączył miniaturowe światełka na rękawiczkach, które emitowały błyski różnych kolorów.

Dr Doom stwierdził, że rozmowa z tym prymitywem nie ma sensu. Jeśli nie będzie posiadał żadnego sojusznika to nie da rady. Do tego efekt zaskoczenia stracił już dawno. Teraz to czołg mógł ich znieść z powierzchni ziemi. To jakiego koloru w tej chwili była łuska smoka nie robiła Victorowi różnicy. Wiedział, że smoki nie są czymś częstym na ziemi i dlatego to chodziło o tego. W obecnej sytuacji nie miał żadnych szans na zwycięstwo, oraz wiedział że rozmowa z Faustem jest jałowa, a mówienie czegokolwiek do niego to strata czasu.
Doombot nie słuchał już dłużej słów Fausta, bo uważał je za bełkot. Odwrócił się do niego plecami. Głupcem jest ten, który nazywa Doktora Dooma głupcem i nie musiał tego nikomu udowadniać. W przekonaniu Victora nie musiał się on przejmować żadnym żałosnym robakiem. Ten szaleniec i tak chciał pójść i pogawędzić ze smokiem i wrogiem kiedy ten kazał im odejść co stratą honoru nie będzie. Odwołał on swe drony do samochodu. Sam też wzbił się w powietrze i zaczął lecieć najszybciej jak tylko może. Chciał uciec z tego pobojowiska na którym i tak nic nie zyska zupełnie.
Jednak po chwili Doom spowolnił. Zdał sobie sprawę, że coś może być na rzeczy. Co jeśli jeszcze jeden smok się tu gdzieś znajduje, który będzie walczył przeciwko czołgowi i tutaj obecnym? Wrócił do samochodu i czekał przy nim przybliżając z bardzo dużej odległości widok przy pomocy maski. Z swojego samochodu i tak miał dostęp do karabinu na wypadek gdyby zachciało mu się strzelać do Fausta.

Coś mu umknęło? Jego reakcje nie były tak szybkie jak sobie to wyobrażał wiele razy. Tutaj spotkał się z wyższością jakiejś istoty i niestety musiał zaakceptować fakt. Był zmuszony. Od razu go zaakceptował nie widząc bestii okrytej w łuski, przy boku ogromnej maszyny. Jego twarz wyrażała tylko i wyłącznie skupienie. Nic więcej. Szybko omiótł wzrokiem jałowe pola, a zaraz po nich przestrzeń powietrzną. Krew zaczynała szumieć w uszach, a czekając, odniósł przez chwilę wrażenie że żyły napływają ciepłą rtęcią, a jego kości zrobione są z ołowiu. Szybko przyswoił jednak to że pojawiła się adrenalina.
Usłyszał gdzieś za swoimi plecami dość charakterystyczny dźwięk. Dobiegł do uszu, ale nie odwrócił uwagi starego zakonnika. Wszystkie jego zmysły poszukiwały choćby jednej wzmianki o obecności Onurisa. To on był teraz zarówno problemem jak i nadzieją Fausta.
Nie musiał długo czekać... A może właśnie długo? W takich sytuacjach czas płynie według własnych zasad. Szybciej, wolniej... Mózg pojmuje go tak, jak jest mu wygodniej. Tak by jak najlepiej dostosować reakcje i dać cień szansy do obrony, dla swojego "kokonu." Powiew wiatru nie był niczym szczególnym. Ot powiew wiatru. Do momentu aż szara masa skojarzyła wszystkie znane fakty. Ile mogło to trwać? Kilka sekund? Kilkadziesiąt? Odwrócił się prędko, obserwując swoją prawą flankę. Był. Wielki, aczkolwiek majestatyczny i piękny potwór. Umrzeć, gdy zaznało się tego spojrzenia... Przeleciało mu przez myśl, tuż przed telepatycznym pokazem umiejętności. Szybko odgonił głową złe myśli.

Jeśli smok potrafił tak doskonale czytać w umysłach, jak nadawać wiadomości na ich falach, rozpoznawać mimikę twarzy, czy chociażby czuć cząstkę emocji istot żyjących, mógł zaobserwować trzy rzeczy. Złość. Rozgoryczenie. Słabość. A to wszystko zaledwie po czterech słowach wiadomości. Zaatakowały one ego ofiary.
Faust nigdy nie miał się za najemnika. Nie wiele wspólnego miał z wojną... Jednak rzeczywiście chciał złapać tą jedną okazję, która pozwoliła mu spełnić kilka celów. Był najemnikiem. Teraz już nim był. Nie takim jak inni, ale był. Onuris miał rację. Prawie załkał słysząc o końcu świata, który miałby sprowadzić. Teraz wierzył widmu, a nie swojemu Bogu? Gdzieś spłynęła mu jedna łza. Czego się spodziewał? Że smok to zwyczajny zwierz, a nie zwiastun czy też opiekun czegoś wielkiego? Nie przerywał mu. Nie myślał. Nie umiał myśleć, gdy tak spokojny, a zarazem przenikliwy głos, odbijał się echem gdzieś po płatach mózgu.
-Nie prawda.- Wymamrotał tylko cicho pod nosem. Znów kręcąc głową. Czynność ta przypadła mniej więcej w czas, gdy smok zrobił pierwsze kroki. Odruchowo Faust postawił też kilka kroków do tyłu, zwiększając dystans. Jednocześnie czując jak przybliża się nieznacznie w stronę czołgu.
-Wciąż wydaje mi się żeś nie ty celem! - Krzyknął szybko. Panicznie. Jak by wiedząc że podczas wypowiadania tych słów, smok wystawiający do przodu łapę mógłby zacząć na niego szarżować. -Nie mniej jednak od ośmiuset lat walczę o losy ciemiężonych i będę to robił do końca! Nawet pod przymusem walki z całym złem świata! Nawet korzystając z zła świata! Tylko po to by pomóc odnaleźć drogę zagubionym!- Dostał zastrzyk odwagi. Bariera, która miała chronić go przed Doombotem znikła. Gdyby widmo w nią wpadło, pewnie zgniotłoby jak puszkę i zagwarantowało rychły zgon mutantowi. Niezwykle idiotycznie musiał wyglądać, głosząc swoją płomienną mowę, gdy kolorowe światełka tańczyły na czarnych rękawicach. Same ręce były dość specyficznie rozłożone. Szykujące się do jakiegoś nieprzewidywalnego ruchu. Smok nie mógł wyczuć kłamstwa. Nikt nie mógł wyczuć kłamstwa. Nie było go. Asmodeusz wierzył w swoje słowa. Pokładał jakąś tam nadzieję w pieniądzach za czarne łuski. Dalej jednak męczył go fakt że u tego smoka zaobserwował białe przebłyski, na twardym poszyciu.
Wnętrza rękawic zostały włączone jakimś małym, niepozornym ruchem palca, a blade snopy światła, ledwo widoczne w czerwonej poświacie padały pod stopy Francuza. W międzyczasie sprawdzi czy karmazynowa łuna podlega jego umiejętnością manipulacji, czy jednak jest silnie strzeżona przez tajemniczy.

Nie gonił do walki. Nie atakował pierwszy. Był jednak gotów. Jeśli smok nie zaatakuje - dalej będzie chciał bawić się w dyplomację. Jeśli atak będzie wyrafinowany, na przykład podobny do tego co spotkał nieopodal stający samochód, będzie próbował zrobić jakikolwiek unik, który zagwarantuje mu przeżycie.
W wypadku frontalnego ataku i pokazu siły mitycznej istoty miał najbardziej rozbudowany plan. Skieruje w jego stronę dwa słupy światła i spróbuje zrobić z nich twardy, jak najdłuższy konstrukt w kształcie litery "x", gdzie zatrzyma bestię między górnymi ramionami. Oczywiście wiązało się to z ryzykiem że nie utwardzi na czas fotonów, jednak był pełen wiary. W końcu początek wiązki był dla niego niemalże namacalny, więc to nie powinno być takie trudne. Oczywiście wiedział że coś o konsystencji stali najpewniej nie pokona tak silnego cielska, stworzonego do bitki. Dlatego też w planie był haczyk... Nawet kilka. Jeśli Onuris rozbije rozmyślnie zbudowaną przez wyobraźnię Asmo konstrukcję, ta ma rozpaść się na kilka tysięcy twardych kawałków. Opiłków, haczyków i twardych nici - mających spowolnić, zranić, utkwić w ciele, utrudniać poruszanie... Cokolwiek by dać mu szansę na unik i dalszą egzystencję. Tak. Po wszystkim będzie unik w stronę śmiercionośnego wsparcia, znajdującego się na powierzchni ziemi. Oczywiście nie bezsensownie będzie chciał stopniowo skracać dystans do maszyny. Jeśli uda mu się "tknąć" swą wolą czerwone, dla niego "kryształki" tlące się w powietrzu, to będzie z nich tworzyć tarczę przed pociskami z czołgu. Tak będzie szybciej, prościej i wygodniej. Jeśli nie... Będzie musiał próbować blokować je światłem z swoich zapasów. Wolniej i mniej skutecznie. Oczywiście wie, że całkowicie nie wytłumi siły pocisku. O ile te działa miały pocisk, a nie wiązki energii...
Dodatkowym środkiem ostrożności jaki zachowa będzie skok, gdzieś kilka metrów dalej. Resztą powinien zająć się już kombinezon. A to wszystko o ile pozwoli na to smok. Nie pozwoli - będzie próbował blokować go, męczyć, unikać i zniechęcić do dalszej walki.
Logika mężczyzny stwierdziła że łatwiej będzie bronić się przed czymś mniejszym, niż to co wylatuje z większej lufy. A jeśli unieszkodliwi czołg - to zostanie mu TYLKO smok i patrole powietrzne...

Doombot spojrzał w miejsce gdzie wcześniej były jego machiny. Był zażenowany. Nie miał już zbyt wielu możliwości ucieczki, oraz stracił za wiele sprzętu by się poddawać tu w tej chwili. Chciał zrealizować cel. Jego sojusznik mu nie pomoże, bo jest najzwyczajniej w świecie kretynem. Nie miał co liczyć na rozmowę z nim. Smok był zdecydowanie niebezpieczny, ale wsparcie artyleryjskie może go zlikwidować równie szybko. Musi się on pozbyć tego czołgu. Nie mógł liczyć na jego neutralność skoro już zniszczyło jego ekwipunek. Postanowił polecieć jak najbliżej do czołgu. Skoro jego ostrzał tak szybko zniszczył jego machiny to samego doombota też powinno zmiażdżyć i zmienić w kawałek złomu. Zdecydowanie nie chciał by do tego doszło i nie miał najmniejszego zamiaru do tego dopuścić.   
Podczas lotu miał aktywowane pole siłowe. Nie mógł ryzykować kolejnego postrzelenia i uszkodzenia swojej zbroi. Jego planem, który powoli wypełniał było zaatakować czołg z jak najbliższej odległości. Gdy był w odległości gdy miał pewność, że jego pocisk trafi wystrzelił pojedynczą rakietę. Chciał sprawdzić jak zabezpieczony jest czołg. Nie żywił nadziei, że zrobi on jakiekolwiek szkody tej machinie. Jeśli dojdzie do wniosku, że pocisk nie przejdzie przez osłony w żaden sposób będzie musiał zbliżyć się do kontaktu bezpośredniego. Miał cienką nadzieję, że uda mu się przejąć kontrolę nad czołgiem za pomocą przebicia się przez pancerz i zajęcie miejsca za sterem. Przez głowę machiny nawet nie przechodziła myśl o klęsce. Jego celem było uśmiercić tego gada i wszystko co go wspiera. Jeśli ten głupiec będzie dalej przeszkadzał wielkiemu królowi Latverii to jego też czeka wycieczka w zaświaty.
Doktor Doom nie chciał już dłużej bawić w te niedziałające podchody. Chciał zakończyć tą farsę.

Widok, który zastał po przybyciu do zniszczonego miasta pozostawiłby piętno na każdym, kto tylko odważyłby się na podobny ruch. Po prężnie rozwijającej się wielomilionowej metropolii, która według wszelkich dostępnych danych powinna znajdować się tuż pod nim, nie zostało praktycznie nic. Zastanawiał się co mogło do tego doprowadzić. A także kto stał za tą olbrzymią katastrofą. Tak niespotykaną w skali globalnej.
- Jestem nad Houston. Jest tragicznie. O wiele gorzej niż myślałem. – poinformował JARVISA, pomoc sztucznej inteligencji może mu się przydać. Mógł liczyć teraz tylko na to, że utrzymujący się nad byłym terytorium miasta statek nie blokował w jakiś sposób transmisji. Właśnie, statek. Olbrzymia maszyna, o wiele większa od pojazdów kiedykolwiek wyprodukowanych przez człowieka. Oprócz niej latała także cała masa mniejszych jednostek, choć ich celem z tego co Vision zdołał zaobserwować był tylko i wyłącznie zwiad. Domyślał się, że wszystkie te pojazdy należały do organizacji, o której informacje znalazł w mediach. Informacje znikome, bo znikome, ale dość wyraźnie mówiły iż to całe CORE nie ma złych zamiarów i podczas walk na terenie metropolii wspierało siły rządowe. Do tej pory nikt nie zwrócił na syntezoida uwagi, lecz spodziewał się, że w każdej chwili może się to zmienić. Mimo to zamierzał brnąć przed siebie dopóki ktoś wyraźnie go przed tym nie ostrzeże. Wypatrywał jakichkolwiek oznak życia ludzkiego, co sądząc po rozmiarze zniszczeń było tylko i wyłącznie stratą czasu. Nadzieja umierała w nim ostatnia. Starał się także oszacować stopień zanieczyszczenia oraz skażenia powietrza. Chciał się dowiedzieć, czy istnieje zagrożenie dla innych służb oraz bohaterów, gdyby ci zdecydowali się przybyć z pomocą. Im dalej się przemieszczał, tym słabsza była nadzieja na odnalezienie ocalałych. Miał zrezygnować z dalszych poszukiwań i skupić się na wykryciu sprawcy tego zamieszania, gdy stało się coś niezwykłego. Czujniki podpowiadały mu, że w pobliżu znajdują się jakieś formy życia. Niezwykle prawdopodobnym było, iż napotka żołnierzy CORE, lecz w tej samej chwili pojawiło niewielkie ziarenko wiary, że ktoś jednak przeżył wybuch. Musiał jak najszybciej to sprawdzić. Przekonać się o tym na własne oczy. Nieco szybciej niż do tej pory zaczął przemieszczać się w tamtym kierunku. Przez cały ten czas zwracał również uwagę na patrolujące obszar pojazdy i wypatrywał ewentualnych ostrzeżeń przed brnięciem dalej. Jakakolwiek sytuacja tu teraz nie panowała nie chciał narażać nowo powstałego sojuszu USA z przybyszami z kosmosu.

Najprawdopodobniej gdyby żylasta względem smoka, postura Fausta nie była wspomagana przez egzoszkielet, ten zwyczajnie runął by na ziemię podczas ryknięcia i nie dawał już żadnej oznaki życia. Na całe szczęście hełm najwyraźniej był w stanie zniwelować hałas naciskający na ucho wewnętrzne w celu zmiażdżenia go, mimo to nieprzyjemny pisk był kolejną dolegliwością, która aktualnie dopadła zakonnika. Nie trwał on długo, ale można było go odnotować, w szczególności że nawet w ochronie głowy, nie przyzwyczajony do takiego przeciążenia organizm powiadamiał że istnieje prawdopodobieństwo pozbycia się ciała szarego jeśli odgłos nie zniknie.
Podparł się dwoma rękoma na wyjałowionej ziemi, kiedy złocisty obłok wybuchł tuż za jego plecami. Oczy za przeźroczystą ścianą plexiglassu nie spuszczały potencjalnego przeciwnika z swojego pola widzenia. Każdy przebłysk na ciele Onurisa odbijał się w matowych, niebieskich tęczówkach, dając idealny kontrast dla tańczących złotych i czerwonych płomyków.
-Wyjścia więc nie mam żadnego.- Odpowiedział. Co prawda bardziej skierował to do siebie, niżeli do kreatury, jednak miał pewność że ta będzie w stanie dostać te słowa w zasięg pojmowania. Tą czy inną drogą. -Ja, Ty albo ten maniak z przerośniętym ego, gdzieś tam niedaleko.- Wspomagając się hydrauliką pancerza, jak najszybciej to możliwe wrócił do pozycji względnie pionowej. Cofał się o kilka kroków do tyłu, by zwiększyć dystans, który smok planował zmniejszyć. Teraz jednak dużo uwagi pokładał do zapierania się nogą, będącą bliżej przeciwnika, by w razie kolejnej manifestacji złotej energii, móc zaprzeć się i po raz kolejny nie zaznajomić z matką naturą, a odpowiedzieć od razu czymś z swojego arsenału.
Od tej chwili nie miał co liczyć na obmyślanie strategii i dobrze o tym wiedział. Jeśli smok mógł posługiwać się czymś na miarę telepatii, jego plany miałby jak na otwartej dłoni. Przynajmniej istniało ziarno szansy że tak właśnie jest. Dlatego też Faust musiał postawić na ryzyko. Krótkie, nie do końca przemyślane działania poparte instynktem samozachowawczym. Takie, których nie można odgadnąć bo w gruncie rzeczy są zbyt chaotyczne i szybkie, a aluminiowa siatka w hełmie powinna zwiększyć czas takiego telepatycznego przekazu. Nie ma innej możliwości, by działał inaczej niż przy użyciu fal radiowych... Bo jak inaczej wpłynąć tak precyzyjnie na korę mózgową?
Visiona nie widział. Doom'em się nie przejmował. Przystąpił więc od razu do ataku na wroga, który wydawał się mieć przewagę.
Pierw ex-kapłan spróbuje wygenerować błysk tuż przed oczami smoka. Jak najjaśniejszy będzie potrafił, w tym samym momencie mrużąc oczywiście oczy by samemu nie oślepnąć. Od razu  później stworzy przy sobie jak najwięcej igieł, nadając im kolor podobny do czerwonej poświaty, by te mniej wyróżniał się na tle całego otoczenia. Ich gęstość będzie jak największa, tak samo jak nadana szybkość początkowa by miały jakiekolwiek szanse na penetrację, jak się wydaje na pierwszy rzut oka twardego poszycia.
W międzyczasie sprawdzi czy czerwone cząsteczki przepełniające całą okolicę, są w jakimkolwiek stopniu podatne na jego manipulacje.  W wypadku ataku smoka, oczywiście będzie próbował wykonać unik, ale również zagęścić wiszące w powietrzu fotony i spowolnić go, by móc wyprowadzać kolejne ataki.

Victor wiedział, że nie da rady wytrzymywać ostrzału artyleryjskiego. Skoro jeden strzał od razu przybił go do ziemi, oraz zniszczył pole siłowe będzie musiał unikać starć z czołgiem, a szczególnie jego pocisków. Doom zaniechał ataku na czołg. Postanowił zaatakować smoka. Może ten nie posiadał pola siłowego, które by jego pociski traktowało jak muchy. Doombot potraktowany krzykiem nic nie poczuł, bo wiadomo był maszyną bez uczuć. Trochę to wstrząsnęło maszyną, ale raczej nie odniósł poważnych obrażeń. Postanowił wystrzelić kolejny swój pocisk w potwora licząc na to, że odniesie jakiekolwiek obrażenia, oraz skrócić dystans z smokiem. Im bliżej niego był tym mniejsza szansa, że czołg będzie strzelał w obawie, że zrani smoka.
Victor von Doom był przejęty tą walką. Skupił się tylko i wyłącznie na niej. Nie podobało mu się to, że bestia się tytułował Bogiem. Tylko Doom według Dooma mógł być prawdziwym Bogiem. Chciał tak samo jak w wypadku czołgu wysłał tylko tą jedną rakietę, by sprawdzić co się stanie. Chciał się trzymać w zasięgu, który pozwalał mu dość skutecznie i celnie ostrzeliwać go, ale samemu nie zostać zaatakowanym bezpośrednio czekając na dalszy przebieg wydarzeń.
Następnie wystrzelił następny typ pocisku i sprawdził jak smok obrona smoka będzie na niego reagować i typ za typem. Testował również jak będą działały ładunki elektryczne i energetyczne wystrzelone z jego zbroi. Chciał wiedzieć co będzie najbardziej efektywne.

Przyglądał się obrazowi zniszczeń i oczami wyobraźni widział wszystkich, którzy zginęli w katastrofie, która pochłonęła całe miasto. Coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że nikt nie miał prawa tego przetrwać i na miejscu spotka jedynie siły The CORE, lub niedobitki armii odpowiedzialnej za inwazję. Choć do tej pory nie spotkał się z aktami agresji ze strony pojazdów patrolujących strefę powietrzną nad miastem, tak musiał być przygotowany na to, że nie wszędzie może być równie mile widziany. Zbliżając się ku miejscu, w którym wykryto jakieś formy życia, już z oddali mógł dostrzec upamiętniający policjantów pomnik. Jeden z nielicznych obiektów, może nawet jedyny, które przetrwały. Obok stał czołg, ewidentnie obcego pochodzenia. Jego uwagę przykuło jednak coś innego. Coś co miało miejsce kawałek dalej. To co zobaczył nie przewinęło się w żadnym możliwym scenariuszu.
Kilkadziesiąt metrów dalej toczyła się walka i Vision znał dwóch z trzech jej uczestników. O ile obecność Dooma pewnie mógłby w łatwy sposób wytłumaczyć, tak Onuris był ogromnym zaskoczeniem. Nie spodziewał się, że jeszcze go spotka. Tym bardziej nie spodziewał się tego, że nastąpi to tak szybko. Był tam też ktoś jeszcze. Nie miał pojęcia kim była ta osoba, ale wydawała się być sprzymierzona z Doomem. A przynajmniej było tak w tej chwili. Może połączył ich wspólny cel, a może to przypadkowy i krótkotrwały sojusz w stylu „wróg mojego wroga jest moim przyjacielem”. Wszystko przebiegało dość szybko, z dużą intensywnością. Głupcy, nie zdawali sobie sprawy na co się porywali. Smok nie jest zwykłą istotą, i gdyby tylko tego chciał, zmiótłby tę dwójkę w mgnieniu oka. Syntezoid przyglądał się temu z pewnej odległości. Nie przybył tu by walczyć. Nie był też pewien tego jak zareagowaliby pozostali, gdyby się teraz ujawnił. Doom jest wrogiem drużyny od dawna i schwytanie chociaż jednego z jego Doombotów byłoby korzystne, lecz z drugiej strony przypominając sobie przebieg poprzedniego spotkania z Onurisem, nie chciał narażać się na gniew jaszczura, bo zupełnie nic tym krokiem by nie zyskał, a mógłby tylko stracić.
Walka trwała w najlepsze i tak jak przewidywał, ci walczący przeciw smokowi stali na przegranej pozycji. Doombot był właściwie zneutralizowany. Powoli zaczął zmierzać w kierunku miejsca pojedynku. Nie ingerował w to co się działo. Wciąż trzymał się lekko na uboczu. Mimo to, gdyby nie panująca na dole sytuacja, wszyscy zainteresowani nie mieliby problemu z dostrzeżeniem unoszącego się w powietrzu Mściciela.
Atmosfera stawała się coraz gęstsza, a swe apogeum osiągnęła wraz z pojawieniem się olbrzymiej czaszki tuż nad jedną z maszyn Dooma. Vision widział już coś podobnego. Podobnego, bo widać było wyraźne różnice kolorze emitowanej przez to coś energii. Nie miał pojęcia co to oznacza. Uznał, że tym bardziej musi mieć się na baczności. Zniszczenie jednostki wroga było widowiskowe i przerażające, bo po władcy Latverii nie pozostało zupełnie nic. Na placu boju została już tylko jedna osoba, która walczyła ramię w ramię z dyktatorem i to ku niemu skieruje się teraz całe zainteresowanie. Nikt nie powinien mieć co do tego żadnych wątpliwości. Tylko od jego decyzji zależeć będzie jak to wszystko się skończy. Jeśli nie był głupi, powinien uciec.
Mściciel przyglądał się tym wydarzeniom z bezpiecznej odległości, choć w ostatnich chwilach lekko skrócił dystans dzielący go od miejsca, w którym stał Onuris.

Odpowiedział na przywitanie w podobny sposób w jaki uczynił to Onuris. Skinął głową i swoim zwyczajem lekko się skłonił. Uczyniwszy to, podniósł wzrok i spojrzał jaszczurowi w ślepia. Syntezoid pamiętał jak zakończyło się ich ostatnie spotkanie, zdawał sobie sprawę, że jeśli dojdzie do najgorszego, to nie będzie w stanie wiele zdziałać. Tym razem nie przybędzie wsparcie i jaszczur rozprawi się z nim równie łatwo jak z Doomem oraz tajemniczym nieznajomym. Wolał go w żaden sposób nie prowokować, choć jednocześnie na zewnątrz starał się okazywać ogromną pewność siebie.
- Nasze ścieżki znów się skrzyżowały. Nie sądziłem, że kiedykolwiek do tego dojdzie, a tym bardziej nie spodziewałem się, że stanie się to tak szybko. – nie chciał natychmiast przechodzić do tematu tragedii, która miała miejsce na terenie miasta, dlatego też zdecydował się rozpocząć z trochę innej strony. Trochę skłamał mówiąc, że nie spodziewał się ponownego ich spotkania. Podczas rozmowy w Wanda i Clintem nie ukrywał przecież tego, że miał nadzieję odnaleźć Onurisa, lub któreś z pozostałych Widm. Chciał dowiedzieć się więcej na ich temat, a być może także przekazać im część informacji, którymi z Avengers podzieliła się zagadkowa kobieta z innego wymiaru. Może byliby w stanie pomóc w rozwiązaniu tego kryzysu. Sprawa w końcu jest poważna i prawdopodobnie nie dotyczy tylko i wyłącznie ich.
- Przybyłem, gdy tylko dotarła do mnie wieść o tym co się wydarzyło. Przez cały czas miałem nadzieję, że zastanę choć odrobinę lepszy obraz. Pewna część mnie, chyba wciąż nie może uwierzyć, że tak ogromne miasto po prostu zniknęło z powierzchni Ziemi. – widok był przerażający. Raz jeszcze omiótł wzrokiem najbliższą okolicę. Nie potrafił, i nie chciał, sobie wyobrazić kto, i z jakich powodów, mógłby coś podobnego uczynić.
- Mogę w jakiś sposób pomóc? Wiesz kto jest za to odpowiedzialny? – nie zamierzał wracać nim wszystkiego się nie dowie i nie wspomoże tych, którzy jego pomocy mogą potrzebować. Jego obecność tu może potrwać dłużej niż przypuszczał, lecz nie było to istotne. Wanda zrozumie, że nie mógł tego tak zostawić i musiał coś uczynić.

Zaskoczył go sposób w jaki Onuris najwyraźniej zamierzał odpowiadać na jego pytania. Dlaczego nie przemówił w ten sam sposób co poprzednio? Nie może? Nie chce? Coś się od tego czasu zmieniło? Nie ważne. Zwłaszcza, że prawie nic nie wiedział na temat Widm i nie mógł mieć zielonego pojęcia o ich zwyczajach oraz zachowaniu. Może Onuris złamał poprzednio jakieś wewnętrzne zasady, może ma to związek z jego klątwą. Liczyło się to, że syntezoid w ogóle otrzyma jakiekolwiek odpowiedzi. A to jak do tego dojdzie, nie było już takie istotne. Vision uważnie wpatrywał się w ruchy stwora, który powoli kreślił litery. Pierwsze powstałe słowo, będące zapewne odpowiedzią na pierwsze pytanie, jeszcze bardziej zdezorientowało Mściciela.
- Koniec? Koniec czego? – rozumiał, że ta forma wypowiedzi wprowadza pewne ograniczenia w przekazywaniu informacji i Onuris musi przekazać wiele za pomocą krótkich i prostych słów lub zdań, ale tym razem użyte przez niego sformułowanie mogło odnosić się niemal do wszystkiego. Ma się nie wtrącać? Nie ma już niczego w czym mógłby pomóc? Liczył, że jaszczur za chwilę wszystko rozjaśni. Choć odrobinę, by nakierować syntezoida na właściwe tory.
Natomiast wyrażenie zapisane poniżej… Było mu kompletnie nieznane, ale mówiło o wiele więcej. Domyślił się, że to imię. Imię tego, który sprowadził zagładę na całe miasto. Podobnie jak przed momentem, tak i w tym przypadku była to jedyna informacja, którą otrzymał w odpowiedzi na drugie z pytań. Tych zresztą pojawiało się w głowie Visiona coraz więcej. Przez wzgląd na sposób w jaki odbywała się komunikacja, część z nich będzie musiała zaczekać, lecz inne nie wymagały skomplikowanego odzewu.
- To jeden z was? Widmo? Wiesz, gdzie go znajdę? – w pierwszej kolejności zadał te najprostsze, do których wystarczy proste tak lub nie. Gdy uzyska odpowiedzi na te kwestie, poruszy kolejne, dopóki nie uzna, że wie wystarczająco wiele na temat tego co miało tu miejsce.

Znaczenie tamtej wypowiedzi okazało się o wiele prostsze niż przypuszczał, choć jego niestety również się spodziewał. The CORE spełniło swoją rolę w tym incydencie, resztę pozostawiając już w rękach ludzi. Nie mógł się temu dziwić. Miasto zostało zniszczone. Należy je teraz odbudować lub podjąć inną decyzję co do przyszłości tego obszaru. Tego podejmą się już jednak odpowiednie władze, stanowe i państwowe.
- Można coś jeszcze zrobić? Wiesz może czy ktoś ocalał? – starał się znaleźć dla siebie coś czym mógłby się zająć. Nie pragnął wracać do Nowego Jorku. Jeszcze nie. Dopiero przecież przybył, chce wierzyć, że to nie wszystko i może się jeszcze w jakiś sposób przydać. Choć patrząc na los, który spotkał tę metropolię, szanse na to w tej chwili są naprawdę nikłe. Smutek i rozżalenie zawładnęły jego emocjami. Dobrze, że nie tu przy nim Wandy. Obraz miasta w ruinie, uczucie bezradności i nieprzewidywalna natura kobiety… To nie mogłoby się skończyć dobrze. Jeśli oczywiście sytuacja jakkolwiek mogła stać się gorsza.
- Myślisz, że powróci i spróbuje jeszcze raz? On lub ktoś z jego ludu? – porażka rzadko zrażała złoczyńców, z którymi przychodziło im się mierzyć. Prędzej czy później decydują się na ponowną próbę. Tym razem staranniej zaplanowaną, bardziej precyzyjną, szybszą. Założył więc, że tym razem będzie podobnie. Nie wiedział kim dokładnie jest ten Dereverial, jakie były jego motywacje, gdy decydował się zaatakować Ziemię, ani co stało się z nim w wyniku tej bitwy. Uciekł? Został pojmany? Prawdę mówiąc nie ma to większego znaczenia. Jeśli nie on sam, ktoś inny podejmie się tego przedsięwzięcia. Może z zemsty, może z innych przyczyn… To nieuniknione. Nie dopytywał o nic więcej. Może gdyby Onuris mógł porozumiewać się w inny sposób, syntezoid zapytałby o więcej szczegółów. Tu jednak nie mógł liczyć na wyczerpujące odpowiedzi, musiał zadowolić się strzępkami informacji, które uda się wydobyć w dość krótkim czasie, bo podejrzewał, że sam jaszczur także będzie musiał wkrótce opuścić to miejsce.
- Domyślam się, że i ty niedługo znikniesz. Żałuję, że do ponownego spotkania doszło w takich, a nie innych okolicznościach. Mam wiele pytań, na które teraz nie uzyskam odpowiedzi. Pytań dotyczących także tematów innych niż te wydarzenia. – wcześniej przed swoimi przyjaciółmi nie ukrywał swej ciekawości Onurisem i pozostałymi Urkyn'Vareis. Dzięki Novie udało mu się nawet zdobyć na ich temat kilka nowych informacji. Nie było ich jednak wiele, nie były precyzyjne, przez co zainteresowanie Visiona tematem tylko wzrosło.
- Dziękuję, że stanęliście w obronie tej planety. Sami nie zdołalibyśmy odeprzeć ataku. – zwłaszcza, że ich szeregi były nieco przerzedzone. Avengersom daleko do stanu świetności, nawet z czasów nie tak dawnych. Nie zawsze mieli możliwość zareagować na wszystkie zagrożenia, ale na szczęście istniały także inne grupy, które parały się tym samym. Zaskakiwał i niepokoił go fakt, że wszystko wskazywało na to, iż żaden z ziemskich bohaterów nie zareagował na tutejszy incydent. Dlatego też tym bardziej był wdzięczny Widmu oraz The CORE za reakcję, gdy inni zawiedli. Także on.

Uzyskane odpowiedzi potwierdziły jego przypuszczenia. Prędzej czy później agresor wróci. Prawdopodobnie z większymi siłami. Wtedy Avengers nie będą mogli zawieść. Za wszelką cenę stawią się na placu boju. Oni i ich sprzymierzeńcy. Kolejne zniszczenia na tak szeroką skalę, nie mogą się powtórzyć. Pożegnał się z… przyjacielem? Może myślał nieco na wyrost, ale liczył, że kiedyś będzie mógł go w ten sposób nazwać.
Samotnie stał w tym miejscu jeszcze przez dłuższą chwilę. Zastanawiał się. Przeanalizował swoją obecną sytuację, zastanowił się na kolejnymi krokami i związanymi z nimi korzyściami. Udanie się na okręt wskazany przez Onurisa mogłoby dać mu wiele odpowiedzi na pytania, które świtały mu w głowie już od pierwszego spotkania z Widmem. Z drugiej strony, nie mógł mieć pewności, że jego załoga będzie mu równie przyjazna, co białołuski. Wiązało się z tym pewne ryzyko. Czy warte tego co mógł usłyszeć? Trudno powiedzieć. Zależy dla kogo. Wydawało się, że uzyskanie informacji nie jest tematem, który należy rozważać w kategoriach tych najpilniejszych spraw. Wiedział co tu się stało. Mniej więcej. To było to po co przybył w pierwszej kolejności. Znał imię odpowiedzialnego za zniszczenie miasta. Widział, że zagrożenie zostało odparte i przez jakiś czas nie muszą obawiać się ponownego ataku. Ataku, na który będą musieli być lepiej przygotowani. Wszystko też wskazywało na to, że ludzie mogą tu przebywać, a dodatkowo należało się spodziewać, że wkrótce pojawią się tu odpowiednie służby rządowe, które zajmą się dalszą oceną sytuacji.
Nie było tu już nic, co mogłoby go zainteresować, lub w czym mógłby pomóc. Mógł wracać do Nowego Jorku, poinformować odpowiednich ludzi o tym co zobaczył i czego się dowiedział, a także zająć się kolejnymi pilnymi z obecnego punktu widzenia sprawami. Wzbił się w powietrze, zerknął jeszcze w stronę odlatującego okrętu, po czym sam udał się w ustalonym kierunku. Opuszczając obszar zniszczonej metropolii wysłał wiadomość. Krótką, zawierającą wyłącznie wymagane informacje. Wierzył, że adresat ją odczyta i spotka się z nim w wybranym przez syntezoida miejscu i czasie.

[zt]