Zbocze

Jeden z wielu mniej lub bardziej do siebie podobnych fragmentów skał w tym rejonie - jednakże wyróżniający się położeniem na uboczu, z daleka od dróg przecinających park. Drzewa rosną tu mniej gęsto, a jednak wciąż występują, zaś ponad zapierającymi dech w piersiach konstrukcjami skalnymi znajduje się całkiem sporo płaskiego terenu.

Minęło już dosyć sporo czasu od uprzedniego incydentu w kanałach. Być może minął już nawet i tydzień, więc Ward miał sporo wolnego by zneutralizować nieprzyjemny odór z siebie jak i swoich ubrań. Choć najpewniej łatwiej byłoby je spalić, niż prać paręnaście razy w pralce. A przynajmniej oszczędziłoby mu to sporo czasu, a proszki do prania nie sprawiałyby mu ciągłego zawodu, gdy tylko wyciągał odzież z bębnu maszyny. Jednakże lubił swoją własność na tyle, by nie brakowało mu mobilizacji w usuwaniu smrodu i zabrudzeń.
Nigdy więcej, myślał za każdym razem, gdy tylko usłyszał wzmiankę o ściekach. Miał skrytą nadzieję, że już tam nie będzie zmuszony wracać, a już tym bardziej na długie wycieczki z gośćmi po nie jego stronie, którzy sprawiają trudności. Szczególnie takich z telekinezą. Zaprawdę wyjątkowo byli problematyczni i ciężko można było ich polubić.
Niemniej jednak, Grant od opuszczenia tuneli większość czasu spędził w bazie, kontrolując misje innych agentów. Nie mógł przecież pozwolić na kolejną porażkę ze strony Hydry, którą miał nadzieję umocnić w sile. Nawet jeśli miałby wziąć sprawy w swoje ręce.
Może i był wierny organizacji, jednak nie oznaczało to, że zamierza być wierny poniektórym jej zarządcom. A zwłaszcza tym, którzy według niego najzwyczajniej w świecie – nie byli w stanie zapewnić Hydrze przyszłości.
Wbrew pozorom, Ward nie uważał się za nie wiadomo kogo i nie uważał, że to on poprowadziłby ją najlepiej, ale miał za to sporo pomysłów, dzięki którym odnieśliby prawdopodobnie sukces oraz potęgę.

W pewnym momencie w miarę spokojnego siedzenia, rozległ się dźwięk sygnału alarmującego, że coś nieautoryzowanego dzieje się na terenie placówki. A jako, że mężczyzna miał akurat wolną chwilę – postanowił bezzwłocznie się tym zająć, biorąc ze sobą nadajnik, który miał wskazać mu kierunek, broń, no i jednego ze współpracowników – Franka.
Udali się tam samochodem, a że daleko raczej nie było... przejazd potrwał około siedem minut, może osiem, ale nie miało to większego znaczenia.
Opuścili pojazd w tym samym momencie, jednakże już w środku zdążyli zauważyć, że nic tu się nie wydarzyło, a przynajmniej na razie. Było zupełnie cicho, jak to na pustkowiu, a żadnych zmian na podłożu, czy ogólnie w pobliżu, widać nie było. Zupełna pustka. Czyżby urządzenia się pomyliły i zareagowały bezpodstawnie i należałoby je wymienić? Ciężko stwierdzić.

Mężczyzna, pomimo kompletnej pustki wokół, postanowił jeszcze trochę zabawić w tym miejscu. Bo w końcu przezorny, zawsze ubezpieczony. Pozostawiając drzwi od samochodu otwarte, zaczął przemieszczać się w kierunku bliżej nieokreślonych punktów, poszukując czegoś, co wychodziło poza margines normalności. To samo tyczyło się Franka. Oboje rozglądali się z jak największą uwagą po okolicy. Z początku towarzyszyło im przy tym okazjonalne skrzeczenie ptaków drapieżnych, które latały w tę i we w tę nad ich głowami. Jednakże po dosłownie momencie doszły do tego kolejne dźwięki. Ciche i jak na tę okolicę – dziwne.
Mężczyźni unosząc wzrok ujrzeli pięć postaci, które kierowały się w ich stronę. Obaj znieruchomieli, a przynajmniej na parę sekund, gdyż Frank po chwili, bez namysłu sięgnął po pistolet, chcąc wycelować w przybyłych z kosmosu. Jednakże długo to nie potrwało. Ward położył swoją dłoń na wymierzonej broni, po czym zaczął obniżać z powolna celownik w celu uspokojenia towarzysza.
Wprawdzie może i posiadali broń, ale nawet głupi mógłby domyślić się, że nie należy porównywać jej do tej, którą posiadała ta trójka żołnierzy przed nimi. Dlatego też Grant wolał nie wszczynać żadnego konfliktu. Szczególnie, że ich obecne położenie było niewygodne i ogólnie ich szanse w czymkolwiek byłyby z pewnością znikome. Pozostała im najprawdopodobniej tylko rozmowa. Byleby była ona jak najbardziej kulturalna, bez skakania sobie do gardeł.
- „Pozdrawiamy Ziemian”. Tak z reguły rozpoczyna się każda inwazja w filmach. „Przybywamy w pokoju”. Też mi coś.
Odezwał się Frank z dosyć wyraźną degustacją w głosie, kierując swoje słowa w głównej mierze do Grant'a, starając się przy okazji by tamci go nie dosłyszeli.
- Pozdrawiam więc Cesarza w imieniu swoim... jak i mojej organizacji.
Najemnik w pełni zignorował swojego kompana w tym momencie. Na jego twarzy nie widniał żaden uśmiech, ani smutek. Ciężko było wyczytać z niej jakiekolwiek emocje. Starał się być poważny... i miły zarazem. Ciężkie to nie było, ale cała ta sytuacja była odrobinę stresująca. Niemniej jednak Ward nie zamierzał tego spaprać.

Szczerze powiedziawszy... mężczyzna nie miał jeszcze do czynienia z istotami pozaziemskimi osobiście. Jedynie jakie widział to w telewizji, co zdecydowanie jest innym doświadczeniem niż takie spotkanie w realu. Szczególnie, gdy owa istota stoi zaledwie parę metrów od ciebie i zwraca się do twojej osoby. Na szczęście, pomimo i tak niecodziennego wyglądu – można było uznać, że wyglądają na pokojowo nastawionych. Czy na pewno? To się okaże pewnie niebawem. Póki co, wystarczyło kontynuować po prostu rozmowę.
- Grant Ward, po prostu Grant Ward.
Zwrócił się do wysokiego osobnika, po czym zaraz dodał, kierując chwilowo swój wzrok na kompana.
- A to Frank, mój współpracownik.
Ciężko było domyślić się co dokładnie czuje Grant w tej chwili. Zdenerwowanie? Stres? Podekscytowanie? A może wszystko na raz? Sam tego nie potrafił opisać. Właściwie to teraz w każdym momencie mógł pożegnać się z życiem. Choć mógłby nawet nie zdążyć. Broń obcych w żadnym wypadku nie napawała go radością. Aczkolwiek cieszył się, że na razie nie jest na celowniku. Chociaż tyle.
- Owszem. Co prawda nie jest do końca moja... zresztą, dość to wszystko pogmatwane. Wątpię byście chcieli tego słuchać. Zapewne przybyliście tutaj nie bez powodu.
Na twarzy najemnika pojawił lekki, ledwo zauważalny z daleka uśmiech. Ciekawił go powód ich wizyty oraz to czemu zapytał o kompleks należący do Hydry, lecz mogło okazać się, że to  wyłącznie z czystej ciekawości. Wszakże nie tylko ludzie są nią obdarzeni.