Sala treningowa Hydry

Och, czekały na mnie? Jak miło. Gdy doszli do sali treningowej, B.J. zaczął się zastanawiać co tam knują. Ale był gotów na wszystko. Gdy wytłumaczyła w jakim celu ma przejść tor, wzruszył ramionami. Miało to swój sens, i nie ma sensu się sprzeczać. Rozgrzał już mięśnie, więc mógł na spokojnie stanąć do akcji. Przyjrzał się torowi treningowemu. Okej, standard. Czas pokazać że nazwisko Blazkowitz zobowiązuje. Zrobił jeszcze na próbę pompkę, by sprawdzić czy ręka funkcjonuje
-Urodziłem się gotowy-Odrzekł na spokojnie Joseph. Stanął na pozycji. Wysunął prawą nogę do tyłu, by gdy tylko wystartuje odbić się na niej i ruszyć z pełną prędkością. Sprawdzony sposób na rozwinięcie prędkości. Czekał zwarty i gotowy by ruszyć, pokazać co potrafi. Szkolił go sam Maxwell Moore, legenda pośród żołnierzy. Plotki głosiły, że wydostał się z zasadzki talibów. Był sam, a ich było dwudziestu. Ponoć wydostał się z tego tylko z raną powierzchniową i siniakiem. Faktem było to że go szkolił, więc był gotowym na wszystko. Dosłownie.

-Zaczynajmy-mruknął B.J, chwytając karabin do paintballa. Ruszył biegiem przez wąski korytarz. Gdy dotarł do sali z osłonami, rzucił się w stronę osłony z przewrotem. Wychylił się zza jednego z jej boków i zlustrował pomieszczenie. Rozbrzmiał sygnał, sugerujący jedno-Coś się stanie. Wyskoczyły wieżyczki które otworzyły ogień ciągły do B.J. (Zakładam że były to wieżyczki typu minigun)Ponieważ nie miał co liczyć na przeładowanie, musiał zadziałać szybko. Ponieważ ukrywał się z lewej strony, przeszedł za osłoną na prawo. Stamtąd wyskoczył i w powietrzu wystrzelił w jedną wieżyczkę. Ponieważ posłał serię, musiał trafić. A do tego treningi robiły swoje. Zauważył jednak że z kulek paintaballowych wypadają jakieś mniejsze, elektroniczne kulki
Zapewne rażące lekko prądem, informujące o trafieniu~ domyślił się B.J. Wychylił się lekko z prawej strony osłony, i schował jak tylko wieżyczka nakierowała na niego ogień. Przeszedł tym razem na lewo i "wysunął"się na leżąco. Posłał kilka kulek w wieżyczkę i natychmiast schował, przyjmując pozycję nie leżącą, a przykucniętą.

-Zaraza-mruknął B.J. do siebie. Dotknął swoich ramion. Zaraza, piekielny ból uniemożliwił jego niemal idealny plan. Przynajmniej nie oberwał. Jednak wciąż pozostawała druga wieżyczka. Przeszedł na kraniec osłony który był do niej najbliższy i zaczekał. Będzie miał około sekundę nim go namierzy. Zamknął oczy i zaczął powoli oddychać, kontrolując oddech. Trzy sekundy wdechu, trzy sekundy trzymania powietrza i trzy sekundy wydechu. Po chwili, gdy serce się uspokoiło, a on sam był gotów, przeszedł do kucek. Wiedział że najgorsze w żołnierce jest wstanie z "bezpiecznego" miejsca. Trzeba się przełamać by to zrobić, by zaryzykować własne życie. Tu oberwałby tylko kilkoma kuleczkami, ale to tak samo. Jednak każdy żołnierz miał swój sposób na przełamanie lęku, a Joseph nie należał do wyjątków. W jego przypadku to było wyobrażanie sobie rozkazu przełożonego.
~Gotowi... JUŻ!~B.J wstał z kucek z karabinem skierowanym w stronę działka. Nauczony doświadczeniem starał się używać jak najmniej ramion, by nie wywołać ponownie bólu. Wycelował i otworzył ogień. Tym razem nie na zasadzie serii, a tylko trzy pociski. Konkretnie wycelował i wystrzelił, po czym natychmiast się schował. Nasłuchiwał ponownie działka, czy się wyłączyło.

~Ładnie~Pomyślał B.J. na widok zapalonego zielonego światełka. Życie nie jest tak proste, ale miło zacząć dobrze. Tunel który się otworzył wydawał się także nie być zbyt groźny-Ot, sto metrów długości. Mimo to, B.J. nieufnie stanął przy wejściu. Po zerknięciu w głąb tunelu zauważył wodę.
~Noż cholera, nowa kurtka a już trzeba będzie ją zamoczyć~Zdenerwował się lekko Joseph. Wyzwanie wydawało się proste, przepłynąć pod ścianą na końcu. Ale B.J. wyczuł haczyk. Zapewne gdy wejdzie do wody skądś wyskoczą wieżyczki... No, ale nikt nie mówił że będzie łatwo. Na spokojnie, zerkając co jakiś czas za siebie, B.J zbliżał się do wody. Z powodu powolnego się poruszania i środków ostrożności zajęło mu to około dziesięć minut. Gdy był już przy wodzie, przyjrzał jej się. Wyglądała normalnie, żadnych iskier symbolizujących podpięcie do prądu nie było widać. Tylko że nie zawsze je było widać. Będąc ostrożnym, powoli wszedł do wody, gotów odskoczyć w każdej chwili gdyby poczuł kopnięcie prądu. Powoli szedł do przodu, zanurzając się coraz dalej, aż w końcu, gdy wystawała mu tylko głowa nad powierzchnią, odbił się stopami od dna, zanurzając się głębiej. Będąc pod wodą uważnie się rozejrzał, szukając tego co ma zrobić.

W chwili zanurzenia się B.J. był pewien że musi tylko przepłynąć pod ścianą. Jednak gdy znalazł się na głębokości gdzie powinno być przejście, okazała się być ściana.
~Co do cholery?~zastanowił się Joseph. Zamierzał na spokojnie zawrócić i przemyśleć sprawę na brzegu, gdy wysunęła się ściana blokująca dostęp. W tym momencie zapalił się lampka na górze.
Blazkowitz przynajmniej widział cokolwiek.
~Okej, rozejrzyjmy się po tej zasadzce~pomyślał B.J. W teorii mógł olać sprawę i poczekać aż go wyciągnąć, ale nie po to uciekł terrorystom by się poddawać jakiejś wodzie. Zaczął rozglądać się za jakimiś złączeniami, czymkolwiek co pozwoliłoby mu dać wskazówkę co powinien zrobić. Przyjrzał się także światełku, zbadał dłońmi czy czegoś do tyrpnięcia nie ma. Po przeszukaniu latarenki popłynął wzdłuż ścian, szukając jakiejś anomalii, czegokolwiek co odstawało lub nie pasowało. Zanurkował także na samo dno, by sprawdzić czy tam czegoś nie ma.
//Jak wyglądają te ściany? Zwykłe stalowe czy są poprzecinane płytkami?

~Co to jest?~Zapytał samego siebie B.J, głaszczą gładką taflę na dnie. Ciśnienie naciskało mu na czaszkę, a nie było to przyjemne. Tafla przypominała szkło, ale stal także jest gładka. Ściany zaś były chropowate, stworzone zdecydowanie z bardziej wytrzymałego materiału. Płuca zaczęły wołać o wdech, a miłe uczucie to nie było.
~Nie mam wyjścia. Gramy Va Banqe~ Pomyślał Blazkowitz, płynąc w górę. Obrócił się tak by mieć sufit pod nogami, następnie na suficie przykucnął. Ustawił się tak by uderzyć barkiem, następnie szybkim ruchem wyskoczył, odbijając się od sufitu w stronę tafli. Stawiał wszystko na jedną kartę, w założeniu że to szkło a nie stal. Po chwili z maksymalną prędkością przywalił w tajemniczą ściankę.

~No to FUS RO DAH!~Pomyślał B.J. w chwili zderzenia. Natko czasem tak gadał przed wykopaniem drzwi z zawiasów, co w teorii miało pomagać, i stało się takim sucharem oddziału. Udało mus się, B.J "pacnął" na ziemię. Cała zawartość zbiornika się na niego wylała. Jednak gdy tylko nastąpił koniec, wziął głęboki wdech. Serce biło mu szybciej, oddychał ciężko. Po chwili jednak doszedł do normalnego stanu, o ile masę adrenaliny we krwi można nazwać "normalnym". Po chwili rozejrzał się po nowej komnacie. Zauważył napis
-Tak, ciebie też miło poznać-Mruknął B.J. Przynajmniej tym razem było sporo światła, więc sytuacja była jasna. Choć zmiana kolorów na czerwony mu się nie bardzo podobała.
~Dlaczego czerwony to oznaka zła? Kto to w ogóle ustalił?~przemknęło mu przez głowę. Równocześnie wyskoczyły działka. Ot, tak dla urozmaicenia te się poruszały. Joseph nie czekał, tylko natychmiast przykucnął, celując do działek po swojej lewej. Nie mógł stać, musiał być w ruchu. Wystrzelił do jednego działka, celując w stronę w którą się kierowało. Wykonał natychmiast odskok w lewo, by uniknąć ostrzału. Wycelował i strzelił do kolejnego. I tak odskakiwał, raz w lewo, raz w prawo, nie zachowując żadnej systematyki, by nie być przewidywalnym. Starał się jednak mieć cały czas osłonę za plecami, by nie oberwać kulką w plecy. Cały czas trwał w przyklęku, nie wychylając się poza osłonę.

Dwie wieżyczki poszły. Nie taki zły wynik, tym bardziej biorąc pod uwagę fakt że wszystkich było osiem. Joseph jednak nie przerywał, dalej strzelając, starając się przewidzieć zachowanie wieżyczek. Odnotował w myśli także fakt że strzelały tylko wtedy gdy się poruszył, więc mógł spokojnie się chować. W ten było łatwo.Zbyt łatwo
~Ja rozumiem, to ma sprawdzić moją celność po operacji, ale po tym jak próbowali mnie utopić raczej nie obniżą nagle poziomu...~Przemknęło mu przez głowę. To faktycznie było podejrzane, tym bardziej że na wojnie wróg nie porusza się tylko w jednej płaszczyźnie, a stara się także...
Oflankować.
Do B.J. dotarło nagle że wieżyczki znajdują się po jego obu stronach. Cztery, po dwie na każdą stronę. Działka już zaczynały z obu stron się obracać.
~No to mamy ***~Pomyślał. Chwycił mocniej karabin prawą ręką, i wstał, równocześnie kładąc lewą rękę na osłonie. Natychmiast przeskoczył osłonę wykorzystując rękę jak dźwignię. Gdy tylko stanął po drugiej stronie, wycelował w stronę jednej z dwóch/obu (zależnie czy były po obu stronach, czy po tej na którą wyskoczył B.J.) wieżyczek które nie próbowały go oflankować. Był to sytuacja przegrana, minimum było otrzymanie obrażeń. Dlatego na wojnie starano się uniemożliwić, przez wszelkie możliwe sposoby. Teraz jednak musiał się wybronić sam, bez wsparcia. Przykucnął i kontynuował ostrzał w stronę jednej/dwóch wieżyczek aż w końcu nie padły. Natomiast przygotował się do zdjęcia wieżyczek które próbowały go oflankować. Będą nacierać z dwóch stron, ale plan powinien zadziałać. Skierował karabin w lewo i czekał w przykucnięty aż wieżyczka się pokaże. Równocześnie pilnował tyłów, gdyby postanowiła wyskoczyć mu z tyłu.

~Wdech, wydech, przykuc, strzał, wdech.~B.J powtarzał sobie na szybko procedurę ostrzału. Gdy odłsłonił się panel, nieźle go tym zaskoczono. Ale w sumie to nie zbyt duży problem, ważne że będzie miał czas zapoznać się z kończynami. Osiągnąć pełną sprawność, przywyknąć, odkryć ukryte funkcje... takie rzeczy. Nic wielce problematycznego. Ważne żeby w końcu zastąpiły mu te kończyny. Poszedł w kierunku oświetlonego korytarza, ze spokojem. Napięcie, adrenalina, te wszystkie rzeczy z niego opadały.
-Okej, znajdziecie mnie w moim mieszkaniu. Tymczasem żegnam-Powiedział w eter. Korytarz doprowadził go do garażu, w którym znajdowały się pojazdy HYDRY. Wsiadł na jeden z motorów i odjechał

/ZT