Egipt - tajemnicza świątynia pewnego mutanta

W trakcie podróży Evan siedział cicho na swoim miejscu, grzecznie przypięty do fotela pasami i pogrążony w myślach. Jego spojrzenie przesuwało się to po dość monotonnym widoku za szybą, to znów po towarzyszących mu chłopakach i choć miał do nich naprawdę sporo pytań, to jednak nie chciał się im naprzykrzać. Przez całą drogę odezwał się szczerze mówiąc tylko raz i to wtedy, gdy Julian zwrócił się do niego jako pierwszy. Genesis po prostu mu przytaknął, gdyż słowa starszego nastolatka pokrywały się z jego własnymi przemyśleniami w temacie bransolet... Więc nie miał nic do dodania.
Mimo to Evan nie mógłby powiedzieć, że się nudził, choć lot rzeczywiście potrwał dość długo. Za bardzo się niepokoił, aby odczuwać znużenie, a i miał się nad czym zastanawiać. Momentami jego myśli wędrowały ku jego towarzyszom, zaraz potem zaś ku sytuacji, w jakiej znajdowali się obecnie wszyscy mutanci... Czasami jego uwagę przykuwała też cała ta aparatura pozwalająca na sterowanie maszyną. Ciekawiła go, ale wydawała się bardzo skomplikowana, więc chłopak mógł tylko zgadywać za co odpowiadały jej poszczególne elementy. Przeznaczenie niektórych z nich łatwiej było określić od innych. Na przykład radar nie pozostawiał większych wątpliwości... Ale różne przyciski czy dźwignie już tak.
Pod koniec podróży nastolatek zaczął coraz bardziej i bardziej utwierdzać się w przekonaniu, że jednak wiedział dokąd lecieli... A jego domysły właściwie potwierdziły się w chwili, gdy znaleźli się już nad pustynią. Nie rozumiał do końca dlaczego Quentin uznał za stosowne ich tutaj zabrać, ale przynajmniej zorientował się, że miało to coś wspólnego z tymi obrazami, które ujrzał jeszcze w Instytucie - zaraz przed tym, jak szkoła została zaatakowana. Teraz praktycznie nic z nich nie pamiętał, zachował jedynie ogólne wrażenie piasku, słońca i złota, lecz najwyraźniej telepata był w stanie wyciągnąć z tego wszystkiego coś więcej. Tylko... Po co?
Nastolatek odrobinę obawiał się lądowania, lecz na szczęście przebiegło bez żadnych problemów. Być może powinien pokładać więcej wiary w umiejętności swojego rówieśnika, ale z drugiej strony sugerował się właśnie jego młodym wiekiem i możliwym brakiem doświadczenia... Więc prawie czuł się usprawiedliwiony. Prawie, bo i tak zrobiło mu się trochę głupio i niekomfortowo, przez co szczerze liczył, że Quentin nie czytał teraz w jego myślach. Genesis nie miał jednak czasu, aby oddawać się tym emocjom, gdyż już po chwili - kiedy tylko rozpiął pasy i wstał z fotela - został zgarnięty przez Juliana i u jego boku wyprowadzony z odrzutowca. Trochę go to zdezorientowało, ale w żaden sposób nie zaprotestował, tylko pozwolił starszemu chłopakowi sobą sterować.
Na zewnątrz było ciemno... I pusto, przynajmniej na tyle, na ile Evan mógł to stwierdzić bez lepszego oświetlenia. Żadnych ludzi, ani nawet zabudowań... A jednak miejsce to zdawało mu się być dziwnie znajome. Chyba nigdy nie przebywał na pustyni, niczego takiego sobie nie przypominał, więc podejrzewał, że mógł podświadomie łączyć ten krajobraz z wizją, którą otrzymał... Takie wyjaśnienie brzmiało najrozsądniej, może nie licząc opcji zwykłego déjà vu.
- Sam chciałbym to wiedzieć - odparł cicho, gdy tylko Julian zapytał go o cel ich podróży, równocześnie odruchowo przygładzając zmierzwione włosy. Nie wiedział dlaczego, ani po co tutaj przylecieli, jednakże chyba był w stanie wyjaśnić inną kwestię... W miarę swoich możliwości, oczywiście o ile się nie mylił. W związku z tym chłopak od razu mówił dalej, teraz już nawet trochę głośniej.
- Mam wrażenie, jak gdybym kojarzył tę okolicę. Wiem, nic takiego tu nie ma, więc po czym mógłbym to poznać? Nie jestem pewien, po prostu... Tak czuję. Kiedy byliśmy jeszcze w pokoju Quentina odebrałem jakiś telepatyczny przekaz, serię obrazów, które chyba dotyczyły tego miejsca. To... Pewnie dlatego chciał nas tu zabrać - streścił, zerkając krótko na Juliana, a następnie przesuwając spojrzeniem po swoim najbliższym otoczeniu.
Nie był pewien co powinni zrobić dalej. Może gdyby pamiętał coś więcej z tej wizji... Ale nie, chyba nic przydatnego nie przychodziło mu do głowy - nic takiego, co mogliby w jakiś sposób wykorzystać. Mimo to... Pozostawała jeszcze opcja zaufania przeczuciu. Coś go tutaj przywołało, prawda? Albo ktoś. Nie stałoby się tak bez powodu. Tylko czy aby na pewno chciał ten powód poznać - wiedząc to, co wyjaśnił mu Quentin? W głębi ducha bał się, że trafią na jakieś potwierdzenie jego słów... Albo nawet na coś gorszego. Z drugiej strony niepewność też nie była miła.
- Coś tutaj jest - rzucił nagle, zaskakując tym nawet samego siebie, nim zorientował się, że owszem, coś ciągnęło go prosto przed niego. Nie potrafiłby tego dokładnie opisać, być może podświadomie odbierał coś niewidocznego, jakąś energię - psioniczną lub innego rodzaju... Ale liczył na to, że nikt nie spyta go o szczegóły. Dla lepszego określenia obszaru, który miał na myśli, nastolatek ręką zatoczył przed sobą okrąg. Nie było to bardzo precyzyjne, ale i tak mówiło więcej od ogólnego "tutaj".

Kiedy tylko Julian wspomniał panującą na pustyni niską temperaturę, Evan zerknął ku niemu z wymalowanym na twarzy lekkim zaskoczeniem. Zdawał sobie sprawę z tego, że w takich miejscach nocą bywało zimno, często nawet blisko zera stopni Celsjusza, w końcu takie informacje zawierały się w standardzie edukacji, jednakże... Prawdę mówiąc nie zwrócił uwagi na chłód - bo po prostu go nie odczuwał. Jego ciało zazwyczaj z własnej inicjatywy reagowało na tego typu niedogodności, automatycznie przystosowywało się do warunków otoczenia, w związku z czym nie musiał przejmować się wizją zmarznięcia. To właśnie dlatego chłopak jedynie potrząsnął przecząco głową i nie kontynuował tematu.
Kwestia tajemnicy kryjącej się pod piaskiem była dla niego zresztą dużo pilniejsza. Sam nie rozumiał do końca dlaczego, bo jednocześnie bardzo go niepokoiła i przyciągała - zarówno na poziomie jego świadomości, jak i podświadomości. Odczuwał dziwne zniecierpliwienie... Nie, to nie do końca to. Właściwiej byłoby chyba powiedzieć, że odnosił wrażenie, iż zaraz miało się stać coś istotnego - i właśnie tego wyczekiwał. Z tego wszystkiego aż serce zabiło mu mocniej.
- Tak - odparł krótko i prosto na następne zapytanie swojego towarzysza, lecz zaraz potem odniósł już wrażenie, że w gruncie rzeczy było to zupełnie zbędne. Jego słowa i tak nie uściśliły obszaru, który miał na myśli, a sam Julian również nie wskazał konkretnego miejsca... Udzielenie odpowiedzi stanowiło jednak odruch, nad którym nie zdążył zapanować, a przemyślenia te naszły go o sekundę zbyt późno, aby miał rozwinąć to zdanie o coś przydatniejszego. W tym momencie zabrzmiałoby to już nienaturalnie.
Na szczęście najwyraźniej starszy chłopak nie potrzebował niczego więcej, gdyż od razu zabrał się do roboty, a Genesis w pierwszej chwili zamrugał szybko, odruchowo przygotowując się na fruwający w każdą stronę piasek, który przecież bardzo łatwo mógłby mu się dostać do oczu. Wyglądało jednak na to, że nie musiał się o to martwić - ziarenka przesuwały się dość posłusznie, czyli najprawdopodobniej poruszało nimi coś bardziej precyzyjnego od, na przykład, wiatru. Evan przyglądał się temu z nieskrywanym zainteresowaniem. W końcu do szkoły przybył niedawno i w gruncie rzeczy nie miał jeszcze okazji zobaczyć zbyt wielu pokazów czyichś zdolności... A wcześniej znał jedynie moce swoje i wujka. Nic dziwnego, że takie widoki były dla niego fascynujące.
- Trochę głębiej - odezwał się w pewnym momencie, obserwując przemieszczające się stale masy piasku, wydobywane z coraz niższego poziomu, co z każdą chwilą stawało się jednak bardziej skomplikowane... Bo w końcu grawitacja ściągała w dół pobliskie fałdy, gdy Julian pozbawiał je oparcia, przez co musiały być przytrzymywane na miejscu. Gdyby Evan wiedział, że coś by to w ogóle dało, spróbowałby pewnie przebić się niżej swoimi promieniami optycznymi - ale trochę się martwił, że mógłby w ten sposób uszkodzić coś ważnego tam na dole. Nie, lepiej nie ryzykować.
Powstający przed nimi dół stawał się więc coraz większy, aż w końcu pomiędzy piaskiem mignęło coś nowego - jakiś rodzaj jasnego kamienia, wygładzonego, podłużnego... I najwyraźniej posiadającego kant. Zbieg okoliczności? Przypadek? Możliwe, ale jakie było tego prawdopodobieństwo? Moce Juliana prędko odsłoniły więcej, a Genesis wręcz nie mógł się powstrzymać przed poczynieniem kilku kroków przed siebie. Nogi poniosły go ku krawędzi dziury jeszcze zanim mózg zarejestrował, że w ogóle się poruszał...
Pod piaskiem - teraz już odkryta - znajdowała się... Nie do końca jaskinia, bo Evan w subtelnych szczegółach zauważał ludzką rękę, lecz przynajmniej coś na jej podobieństwo. Wejście okalał szereg oszlifowanych kamieni, ciągnący się zarówno przy suficie, jak i ścianach oraz podłodze. Tę ostatnią tworzyła posadzka z materiału, którego nastolatek nie potrafił nazwać. Nie znał się na różnego rodzaju skałach. Do wejścia prowadziły schody, ale mocno podniszczone, zapewne wytarte przez wiatr i przemieszczające się po nich drobinki. Tuż za nim natomiast zalegała sterta sporych kamieni, która blokowała drogę do środka.
Genesis nawet nie zauważył, że przestał poruszać się po piasku, a zaczął po kamieniu. Dopiero mniej więcej w połowie schodów zatrzymał się i oderwał wzrok od znaleziska, aby zerknąć przez ramię na Juliana. Nie przyszło mu też do głowy, że starszy chłopak mógłby upuścić podtrzymywane masy, które wówczas najpewniej znów zakryłyby przejście. Jeżeli mieli tam wejść, to piasek musiał wylądować gdzieś dalej... Chyba że później znów utworzą sobie drogę powrotną.
Tak, Evan brał teraz pod uwagę już tylko tę jedną możliwość: sprawdzenia wnętrza jaskini. Zawrócenie na tym etapie nie miałoby sensu, a on... Mimo wszystko chciał zrozumieć co tu się działo. Czuł, że nie spodobają mu się odpowiedzi, które znajdzie w tym miejscu - o ile je znajdzie - ale chęć poznania prawdy była silniejsza od niepokoju. Quentin, Shadowcat i Nightcrawler i tak mocno namieszali mu już w głowie. Być może przynajmniej dowie się czy któreś z nich miało w ogóle rację.
- Wchodzimy, prawda? - spytał jednak, aby upewnić się, że Julian w dalszym ciągu zamierzał dotrzymywać mu towarzystwa. Głazy nie stanowiły dla niego tak naprawdę żadnej przeszkody, mógł je rozbić bez większych problemów, więc czekał tylko na potwierdzenie, że nie będzie tam w środku sam. Już teraz wystarczająco się denerwował i naprawdę nie chciał zostawać tylko i wyłącznie ze swoimi myślami.

Evan nie tyle nie dosłyszał ostrzeżenia Juliana - bo owszem, dobiegło ono jego uszu - co nie do końca zrozumiał od razu sens jego słów, w całości skupiony wówczas na czymś innym... A mianowicie na widoku, który miał przed sobą oraz na tajemnicy mogącej skrywać się pod połaciami piasku i kamieni. Dopiero po chwili zorientował się co zostało do niego powiedziane, ale wtedy i tak było za późno na reakcję, bo przeszedł już swoje - i to bezpiecznie, bez zsuwania się po wydmie.
Na kolejne słowa Juliana Genesis mógł jednak zareagować, bo w końcu ich wyczekiwał - skoro sam zadał starszemu chłopakowi pytanie. Nawet nie próbował kwestionować podanych przez niego warunków, tylko kiwnięciem głowy natychmiast wyraził swoją zgodę, nim znów przeniósł spojrzenie na wejście, za którego dalsze odkrywanie zabrał się jego towarzysz. Przez chwilę Evan w milczeniu obserwował szybujące kamienie, z których część najpierw pękała na mniejsze kawałki, aby móc zmieścić się w portalu... A kiedy droga została już niemalże całkowicie oczyszczona, nastolatek znów ruszył po schodach w dół, aby być gotowym do wkroczenia do środka.
Pojawienie się zielonego światła - gdy nic już tak naprawdę nie wymagało zrobienia - lekko go zaskoczyło i sprawiło, że zerknął krótko na jego źródło, marszcząc przy tym czoło. Musiał przyznać, że nie przyszła mu do głowy konieczność zorganizowania jakiegoś oświetlenia... W ogóle o tym nie pomyślał, zbyt pochłonięty innymi problemami, z jednej strony mniej praktycznymi, ale za to - przynajmniej dla niego - bardzo poważnymi. Dobrze, że Julian był w stanie generować energię bez używania jej do konkretnego celu, bo promienie Evana nie nadawały się do rozjaśniania otoczenia... Prędzej zniszczyłby nimi okolicę.
Tknięty nagłymi wyrzutami sumienia, Genesis ponownie obrócił głowę w kierunku, z którego przybyli, aby spojrzeć na czekający nieopodal odrzutowiec. Powinni zawołać Quentina? To w końcu on chciał tutaj w ogóle przylecieć i najwyraźniej miał w tym jakiś cel... Tyle że z drugiej strony Evan nie mógł się już doczekać zbadania tej sprawy, a w gruncie rzeczy chyba nie był rówieśnikowi niczego winny, prawda? Poza transportem. I... Informacjami wcześniej... Dobrze, może jednak był, choć nie prosił ani o jedno, ani o drugie. No i... Zamierzał Quentinowi podziękować - bo był wdzięczny za otrzymaną od niego pomoc - tylko... Coraz bardziej się denerwował i chyba nie mógł już dłużej zwlekać.
Po wejściu do wnętrza podziemnej budowli Genesis starał się trzymać blisko swojego towarzysza, tak jak ten mu wcześniej przykazał. Co prawda nastolatek czuł, że jego zdolności - nie tylko te mutacyjne, ale i po prostu umiejętności, które wyniósł z treningów z wujkiem - były właśnie mocno lekceważone, ale próbował nie mieć tego koledze za złe. W końcu Julian najprawdopodobniej nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że Evan odebrał już pewne przeszkolenie... I że ciężko było mu zrobić krzywdę.
Tak czy siak, młody mutant zachowywał teraz zarówno te, jak i inne myśli dla siebie, skupiając się na obserwowaniu otoczenia... Przynajmniej na tyle, na ile było to możliwe w dość bladym świetle bijącym od wytwarzanej przez starszego chłopaka sfery. Widział przede wszystkim to, że znajdowali się w dość szerokim korytarzu. Kamień tworzący ściany chyba różnił się od tego przy wejściu, bo choć również był jasny i gładki, to jednak bardziej złocisty, aniżeli biały - ale w tym blasku wizualnie zmieniał barwę, więc Evan trochę strzelał. Początkowo na podłodze leżało jeszcze trochę piasku, ale im dalej szli, tym było go mniej, aż w końcu zniknął całkowicie... Za to co kawałek natrafiali na wbudowane w boki tunelu nie-do-końca-kolumny, bardziej przypominające po prostu wypukłości w ścianach, delikatnie zdobione, choć rzeźbienia te trochę się zatarły.
Genesis nie oglądał w swym krótkim życiu zbyt wielu filmów. Na farmie zawsze miał ciekawsze rzeczy do roboty, więc nigdy nie miał na to jakoś czasu... A jednak widział parę - zdaniem wujka - klasyków, w tym taki opowiadający o Egipcie, piramidach i mumiach. Z jego dość ograniczonej wiedzy wynikało coś niepokojącego, co teraz nagle przyszło mu do głowy i za nic nie chciało jej opuścić.
- Czy w takich miejscach są pułapki? - zapytał poważnym, choć raczej spokojnym tonem, równocześnie zwalniając trochę kroku. Przeniósł przy tym zaintrygowany wzrok na Juliana, oczekując jego odpowiedzi. Filmy nie musiały odpowiadać rzeczywistości, zdawał sobie z tego sprawę... Więc nie nastawiał się ani na potwierdzenie, ani na zaprzeczenie.

Evan przyjął wszystkie te nowe informacje ze spokojem i zrozumieniem - najwyraźniej nie widząc niczego aż tak dziwnego we wspomnieniu kosmitów i bez problemu akceptując wyjaśnienie dotyczące pułapek. Chłopak kiwnął tylko głową i nie kontynuował już dłużej tego tematu. Prawdę mówiąc po części wynikało to z faktu, że czuł się trochę źle zakłócając panującą w tym miejscu ciszę. Milczenie wcale nie było dużo lepsze, ale wygrywało z wizją naruszenia... Sam nie był pewien czego, chyba po prostu tej niecodziennej atmosfery.
Wszystko wskazywało na to, że od wielu lat nikt nie postawił stopy na tym terenie. Od jak dawna dokładnie? To Genesis mógł tylko zgadywać, ale z braku ambitniejszego zajęcia i tak zaczął się nad tym zastanawiać. Wejście nie tkwiło bardzo głęboko pod piaskiem, lecz nawet taka blokada pewnie wystarczyła, aby konstrukcja pozostawała ukryta... I czym tak właściwie była? Piramidą, jak zasugerował Julian? Grobowcem? Świątynią? Po prostu czyimś domem? Tutaj niestety znów dawała o sobie znać ograniczona wiedza nastolatka, gdyż nie miał wielu innych pomysłów.
Korytarz zdawał się kierować łagodnie w dół, lecz spadek był na tyle subtelny, że początkowo Evan nawet nie zwrócił na niego uwagi. Kiedy w końcu się o tym zorientował, nie czuł zdziwienia - bo w końcu logika podpowiadała mu, że cały ten kompleks musiał ciągnąć się w dół lub tylko wszerz, skoro z oczywistych powodów nie mógł w górę. Im dalej zaś szli tunelem, w tym lepszym stanie były rzeźbienia na kolumnach, wykonane w tym charakterystycznym dla Egipcjan stylu, który Genesis rozpoznawał zarówno z lekcji, jak i z różnego rodzaju dzieł popkultury.
Nie potrwało już długo, nim światło nagle załamało się na ścianach przed oboma chłopcami, tym samym sygnalizując ich zakończenie. Korytarz nie kończył się żadnymi drzwiami, tylko wychodził bezpośrednio na pokaźnych rozmiarów salę o wysokim sklepieniu. Jeszcze zanim blask psychicznej energii rozjaśnił sytuację, Evan mógł już wyczuć przestrzeń - chłodną i przejmującą. Nie musiał dobrze widzieć, aby przekonać się o tym, że pomieszczenie było obszerne.
W pierwszym odruchu nastolatek przyspieszył kroku... Lecz jednak zawahał się tuż przed wkroczeniem do sali. Jej podłoga składała się z różnej wielkości kamiennych płyt, ściany zaś - przynajmniej w tych miejscach, które widział z punktu wejścia - już w całości pokrywało pismo obrazkowe, ciągnące się od podstawy i przynajmniej tak wysoko, jak mógł to zobaczyć. Co więcej, zdobienia zachowały się w świetnym stanie. Nieco dalej dało się zauważyć zarysy jakichś obiektów... Po ich kształtach Genesis zakładał, że mogły to być kolejne kolumny, ale nie wykluczał też wysokich posągów. W zielonym świetle wszystkie powierzchnie nabierały podobnego odcienia, ale mimo to dało się określić, że naturalnie musiały być jasne - i pokryte ciemniejszymi wzorami.
Tyle że... Coś bardzo nie pasowało do tego iście starożytnego obrazka. Sprawa stała się jasna, gdy blask objął większy teren, ukazując zniszczenia tu i tam, a także... Porzucony sprzęt? Evan nie był pewien jego pochodzenia czy przeznaczenia, ale wyglądał na nowoczesny. Czyli jednak ktoś poza nimi już tutaj był i to pewnie nie tak dawno temu... Dlaczego więc ten ktoś zostawił na miejscu wszystkie te urządzenia? Odchodził w pospiechu? A może zamierzał tu wrócić?
- Nie podoba mi się to - skomentował nastolatek, choć na usta cisnęło mu się też kilka innych wypowiedzi, głównie pytań. Mimo wszystko nie chciał zarzucać nimi swojego towarzysza, bo zdawał sobie sprawę z tego, że Julian pewnie wcale nie wiedział więcej od niego. Mogli tylko wspólnie gdybać... Chyba że się mylił, ale w takim wypadku miał nadzieję, że starszy chłopak sam da mu znać o wszystkim istotnym.
Genesis zbliżył się ostrożnie do jednej z maszyn. Wyglądała na wyłączoną, a on i tak nie miał pojęcia jak ją uruchomić - i nie posiadał żadnego powodu, aby to zrobić - więc nawet nie próbował. Przyjrzał jej się tylko uważnie, obchodząc ją dookoła, nim powędrował dalej, wzdłuż jednej ze ścian, delikatnie muskając ją opuszkami palców i spoglądając na wyrzeźbione w niej obrazki. Nie mówiły mu wiele, ale były na swój sposób ładne, a to już coś... Lecz chłopak tak czy siak liczył na to, że znajdzie wśród nich coś charakterystycznego, co zwróci jego uwagę.
- Tutaj musi coś być, inaczej dlaczego... - Evan zawahał się, przygryzł lekko dolną wargę i jednak nie dokończył zdania. Nie wiedział jak ująć swoje odczucia w słowa, szczególnie w taki sposób, aby nie zabrzmiały źle i naiwnie... Ale przecież coś go tutaj przyciągnęło, więc teraz musieli to tylko zlokalizować. Jakoś.