Egipt - tajemnicza świątynia pewnego mutanta

Podczas gdy Quentin i Julian rozmawiali, Evan nie wtrącał się w tę ich wymianę zdań, nie mniej jednak słuchał jej uważnie... Nawet jeżeli na to nie wyglądało, bo akurat nie patrzył na żadnego z nich. Choć ich otoczenie było praktycznie puste, a do zapamiętania mieli tak naprawdę tylko rozkład drzwi w korytarzu, to Evan tak czy siak się rozglądał. Na wszelki wypadek.
Osłabienie telepatii Q nie brzmiało dobrze, ale skoro nie został jej pozbawiony całkowicie i najwyraźniej wiązało się to tylko z tym miejscem, czyli nie było efektem trwałym, to nie działa im się chyba wielka krzywda... Genesisa martwiło jedynie to, że ich pozostałe mutacje też mogły w jakiś sposób ucierpieć, ale on sam nie miał jak tego teraz sprawdzić. Jego zdolności były w większości raczej... Niszczycielskie z natury. A nie chciał niczego tutaj uszkodzić, chyba że będzie to konieczne dla ich przetrwania albo kontynuowania wyprawy. Pewnie mógłby spróbować zmiany kształtu, ale jak ocenić skuteczność czegoś takiego?
Przynajmniej wciąż chyba przebywali w Egipcie. To chyba nie było miłe, ale nastolatek rozumiał, że większej pewności nie uzyskają, więc jakoś się z tym pogodził. Poza tym... Jeżeli nawet gdzieś się teleportowali albo w inny sposób przenieśli, to tak naprawdę najważniejsze było to, aby znaleźli potem drogę powrotną - a nie to, gdzie trafili. Oczywiście, że chciałby się tego dowiedzieć, bardzo, ale priorytet stanowiło dla niego coś innego.
Evan pokiwał głową dopiero w momencie, gdy Q odpowiedział na jego własne pytanie, ale już się nie odezwał. W końcu wszyscy byli gotowi na otworzenie drzwi... I na szczęście prędko przekonali się, że za nimi nie kryło się nic niebezpiecznego. No, nie bezpośrednio za nimi, bo teoretycznie coś wciąż mogło zostać ukryte w środku pomieszczenia... Ale chłopak jakoś w to nie wierzył. Sam nie wiedział dlaczego. Na pewno nie chodziło jedynie o fakt, że to konkretne miejsce wyglądało na coś w rodzaju magazynu.
Spojrzenie Genesisa powoli przesunęło się wzdłuż ścian sali, najpierw w jedną stronę, a potem z powrotem. Szafki, skrzynie... Może zamknięte na klucze, a może nie, tego nie potrafił stwierdzić na odległość. Nawet jeżeli tak jednak było, to nastolatek wątpił, aby w ten czy inny sposób nie potrafili ich otworzyć - ale czy warto było się za to w ogóle zabierać? Wcześniej Quentin wspominał, że chciał znaleźć skarb, ale Evana bardziej interesowały odpowiedzi - choć pewnie by nie odmówił, gdyby rówieśnik się uparł, bo a nuż natknęliby się jednak na coś ciekawego. Tyle że... Przy takiej liczbie mebli przeszukiwanie ich mogło potrwać zbyt długo.
- Skoro już tutaj jesteśmy, pewnie nie powinniśmy niczego opuszczać. Jeszcze byśmy coś przeoczyli. Telekineza? - zaproponował wreszcie mimo wszystko, zerkając krótko to na Q, to na Juliana. O ile zamki oraz materiały, z których zbudowano skrzynie i szafki nie postawią zbyt dużego oporu, samo otwieranie ich powinno przebiec wystarczająco szybko. Telekineza nadawała się do tego idealnie. W innym wypadku mogło być potrzebne bardziej indywidualne podejście... Niekoniecznie jednak wymagające większej siły.
Jeżeli towarzysze Evana zgodzili się z jego sugestią i w ruch poszła telekineza, nastolatek odczekał chwilę, aby zobaczyć efekty jej działania. O ile tylko nie pojawiły się żadne komplikacje i sytuacja w dalszym ciągu wyglądała bezpiecznie, wkroczył do pomieszczenia, gotów przejść się wzdłuż ścian, aby po kolei zajrzeć do otworzonych przestrzeni - szukając czegoś, co będzie się jakoś wyróżniać albo z innego powodu zwróci jego uwagę.
Jeśli jakiegoś zamka nie udało się ruszyć - ani telekinezą, ani siłą fizyczną, której posiadał sporo - chłopak miał na to jeszcze jeden sposób, choć bardziej czasochłonny. Wystarczyło, aby przyłożył do niego dłoń i wytworzył z niej niewielkie pasmo tkanki, na tyle gęstej i twardej, aby mógł ją w środku odpowiednio wygiąć i nacisnąć na zapadki. Podobny efekt dało się zresztą osiągnąć telekinetycznie, więc nie musiał działać sam. Typowy zamek mechaniczny powinien na coś takiego pozwolić, a jeśli nie... Trudno.
Jeżeli jednak okazało się, że telekineza nie podziałała na zbyt wiele - czyli na przykład połowę lub więcej - skrzyń i szafek, Evan uznał, że nie warto było marnować aż tyle czasu na otwieranie i sprawdzanie wszystkiego z osobna. W takim wypadku przyjrzał się jedynie tej odsłoniętej zawartości, ewentualnie skusiłby się na próbę otworzenia tych mebli, które w jakiś sposób się wyróżniały... Chyba że Quentin albo Julian zarządziliby w tym czasie coś innego.
Oczywiście istniała też opcja, że jego towarzysze wcale nie wyrazili chęci przeszukiwania pomieszczenia, a w takim wypadku Genesis najprawdopodobniej by z tego zrezygnował... Choć z wahaniem. Wiedział i rozumiał, że nie powinni się ociągać, sam o tym myślał, bo mieli przecież jeszcze do przejścia kilka innych sal... Na których się mogło nie skończyć... Ale jeżeli ktoś zostawił tutaj coś ważnego?

Evan w dalszym ciągu wahał się pomiędzy chęcią bycia dokładnym podczas przeszukiwania otoczenia, a świadomością, że nie powinni się z tym zbytnio ociągać. Problem w tym, że sam nie wiedział co było w tej chwili ważniejsze. Nie potrafił tego określić. Na pewno nie chciałby opuścić czegoś istotnego tylko dlatego, że zbyt szybko posuwali się do przodu, ale z drugiej strony... Nie mieli wieczności do swojej dyspozycji, a to dopiero pierwsze pomieszczenie. Równie dobrze za którymiś drzwiami mógł się kryć kolejny korytarz albo mechanizm, który przeniesie ich w jeszcze inne miejsce.
W związku z tym nastolatek starał się w miarę możliwości spieszyć podczas przeglądania odsłoniętej przez telekinezę Juliana zawartości sali. W duchu pocieszał się tym, że przynajmniej otwieranie tych wszystkich pojemników nie sprawiło im żadnych kłopotów, ani nie wymagało dłuższej pracy... Więc samo przejście się wzdłuż skrzyń i szafek nie powinno aż tak bardzo ich opóźnić. Nawet jeżeli Q najwyraźniej zamierzał trzymać się z daleka... Co trochę Evana zaniepokoiło. Nie dlatego, że martwił się jego poczynaniami, ani nic z tych rzeczy, po prostu... Wolałby stale mieć obu swoich kompanów w zasięgu wzroku. Dla własnego dobrego samopoczucia oraz dla ich bezpieczeństwa. Z jego znajomości popkultury jasno wynikało, że rozdzielanie się to zwykle zły pomysł.
Puste pojemniki chłopak mijał szybszym krokiem, natomiast trochę zwalniał przy tych, w których coś spoczywało. Broń go nie interesowała i nie czuł potrzeby, aby jej dotykać, więc na ogół obdarzał ją jedynie krótkimi zerknięciami. W razie potrzeby potrafił wytworzyć własną - taką, którą dla odmiany potrafił się posługiwać, bo część z tej tutaj wyglądała mu raczej obco. Co prawda w ostateczności każde ostrze mogło działać wystarczająco podobnie - tniesz lub wbijasz - ale z różnymi rodzajami tak czy siak wiązały się odmienne style i zastosowania.
Zakrwawione - a przynajmniej Genesis zgadywał, że była to krew - materiały znajdujące się w niektórych szafkach też nie zachęcały do nawiązywania z nimi kontaktu fizycznego. Nastolatka odrobinę ciekawiło skąd wzięły się na nich te zabrudzenia, a wyobraźnia podsuwała mu kilka różnych rozwiązań, zaczynając od ran stoczonych w boju, a na ofiarach kończąc... Ale teraz i tak nie miał jak dowiedzieć się prawdy. Przejrzał za to część z tych ubrań w lepszym stanie, a w paru kieszeniach natknął się na kawałki metalu... Po wzorach domyślał się, że były to monety, lecz w ogóle się na nich nie znał, więc nie potrafił na ich podstawie określić skąd pochodziły - ani z kiedy, szczególnie że nie były przecież pierwszej młodości. Na wszelki wypadek zabrał je ze sobą, mając nadzieję, że może komuś z większą wiedzą dostarczą jakichś informacji. Jeżeli to, co tu znaleźli oraz to, co wszyscy mu mówili było prawdą, to i tak w pewnym sensie należały do niego.
Wreszcie Evan zerknął pytająco na Juliana, nie precyzując jednak na głos tego, o co mu chodziło... Bo sam tak naprawdę nie był tego pewien. Po części o to, co starszy chłopak myślał o ich niespecjalnie zachwycających znaleziskach, ale i o to, czy gotów był opuścić pomieszczenie, do którego drzwi tak czy siak się już zbliżali. Wyglądało na to, że jednak zmarnowali czas, nawet jeśli krótki, ale przynajmniej Genesis mógł stwierdzić, że miał czyste sumienie.
Po powrocie na korytarz nastolatek od razu odszukał wzrokiem Quentina i skierował się ku niemu... A więc i ku następnym drzwiom. Nie ustawił się bezpośrednio przed nimi, tylko trochę z boku. Co prawda nie spodziewał się już pułapek, a przynajmniej nie w takim stopniu, jak jeszcze niedawno, ale nie chciał być nieostrożny. Poza tym panele - o ile występowały - i tak znajdowały się na ścianach.
- W porządku, miałeś rację, nic ciekawego - poinformował spokojnie rówieśnika, bazując przy tym jedynie na jego zachowaniu, bo w końcu Q tak naprawdę niczego im nie powiedział... Tylko po prostu się oddalił. Dla Genesisa tyle wystarczyło do wyciągnięcia wniosków.
- Jak wcześniej? - dodał, teraz obracając już głowę tak, aby zerknąć na Juliana, odpowiadającego za telekinetyczne tarcze. Pewnie i tym razem nie będą potrzebne, ale na wszelki wypadek nie zaszkodzą. Chyba. Chociaż jeżeli coś wpływało tutaj na zdolności Q, to może innymi też mogło jakoś manipulować... Ale o tym Evan nie chciał myśleć. I bez tego mieli już przecież czym się martwić.
Kiedy obaj jego towarzysze - albo przynajmniej Julian - potwierdzili już, że byli gotowi, słownie czy nie, Genesis znów skorzystał z panelu dotykowego. Zaczynał się do tego przyzwyczajać i to zaskakująco szybko, szczególnie jak na kogoś, kto dorastał na farmie, bez dostępu do zaawansowanej technologii.

Kiedy tylko przejście się otworzyło, Evan bez problemu pozwolił, aby jego towarzysze go wyprzedzili, sam zaś wkroczył do środka jako ostatni i zatrzymał się niedaleko za drzwiami, początkowo po prostu rozglądając się po sali... A było po czym. Teraz przynajmniej faktycznie mieli na czym zawiesić oko, a zgromadzone w pomieszczeniu obiekty wykazywały sporą różnorodność - na pewno większą od samych skrzyń i szafek. Kontrast był wyraźnie widoczny i to nie tylko pod tym względem. W końcu tutaj cały ten sprzęt dodatkowo podkreślał fakt, że znaleźli się w miejscu zaopatrzonym w nowoczesną technologię... Być może bardziej zaawansowaną od tej ogólnodostępnej dla większości ludzi.
Spojrzenie Genesisa padło na moment na Quentina i przez kilka sekund chłopak obserwował jego poczynania, lecz ani myślał się odzywać. Wciąż nie był do końca pewien jak się z nim obchodzić, więc w tej chwili wolał mu po prostu nie przeszkadzać... A mimo to z jakiegoś powodu cieszył się, że tym razem rówieśnik zainteresował się zawartością sali. W pewnym sensie prawie był z tego dumny, zupełnie tak, jak gdyby zrobił coś właściwego, choć w głębi ducha rozumiał, że tak naprawdę niewiele zależało tutaj od niego.
Evan już zamierzał ruszyć głębiej w pomieszczenie, aby z bliska przyjrzeć się temu i owemu, najlepiej tam, gdzie nie docierał jeszcze Q, by z osobna szybciej pokryli większy teren, gdy wstrzymały go słowa Juliana. Nastolatek zerknął na niego i wysłuchał go w milczeniu, po czym kiwnął głową na znak swej zgody... A jeżeli przy okazji poczuł nieprzyjemne ukłucie wyrzutów sumienia, to starał się za bardzo tego po sobie nie okazać. Co pewnie nie do końca mu się nie udało. Albo raczej prawie wcale.
- Wybacz. Postaram się spieszyć - obiecał i naprawdę planował tego dotrzymać. Sam świetnie zdawał sobie sprawę z tego, że ich czas tutaj był ograniczony, to wcale nie tak, że to ignorował, tylko... Ciekawość momentami brała nad nim górę. I chęć bycia dokładnym również.
Po tej krótkiej wymianie zdań Genesis w końcu wykonał kilka niepewnych kroków przed siebie, po drodze zastanawiając się jeszcze nad tym, czemu najbardziej chciał się przyjrzeć. Nogi zaniosły go najpierw w pobliże znajdujących się pod jedną ze ścian zbiorników, lecz nie zatrzymał się przy nich. Przeszedł obok, choć powoli i uważając na to, aby nie nastąpić na szkło - i zmierzył je długimi spojrzeniami, szczególnie ten z wybitą szybą. Nie był pewien dlaczego właśnie te urządzenia go zainteresowały, ale wydawały mu się... Dziwnie znajome. Może nie całkiem, ale przywodziły mu na myśl jakieś skojarzenia, których jednak nie mógł złapać. Prawie je miał, ale gdy starał się na nich skupić, to i tak mu umykały. Wiedział jedno. Te wspomnienia nie były dobre. Niepokoiły go i równocześnie naprawdę nie chciał ich sobie przypomnieć - i czuł, że pewnie powinien, bo były ważne.
Głowa chłopaka lekko się obróciła i jego spojrzenie z namysłem powędrowało ku Quentinowi. Zastanawiało go to, czy Q siedział teraz w jego umyśle i był świadom jego dylematów... Albo czy wiedział o nich coś więcej. Mimo to Evan nie zamierzał go o to pytać i to tylko po części dlatego, że trochę obawiał się informacji, które mógłby wówczas uzyskać.
Odpędzając od siebie te myśli, Genesis spróbował skupić się na tu i teraz. Zawędrował aż do tej najbardziej odległej części sali, przyglądając się kolejnym urządzeniom, z których rozpoznawał tylko niektóre. Wiedział na przykład do czego służyły mikroskopy i jeżeli natknął się na taki, który miał już założoną jakąś próbkę, to krótko zerknął na jej przybliżenie, w razie konieczności ustawiając ostrość, ale nie marnował na to wiele czasu. Tak naprawdę ten obraz pewnie tak czy siak wiele by mu nie powiedział, ale był po prostu ciekawy.
Wreszcie jego uwaga skupiła się na ekranach i wyświetlanym na nich napisie - to znaczy, najpierw zainteresował się tylko jednym z nich, ale zaraz potem przesunął wzrokiem między pozostałymi, upewniając się, że wszystkie głosiły tę samą wiadomość. Po raz kolejny zaintrygowało go skąd brało się zasilanie tych wszystkich maszyn, ale w tej chwili to był chyba ich najmniejszy problem... No, chyba że ktoś wciąż tutaj urzędował. Wtedy faktycznie mogliby mieć problem.
- Badanie zakończone - odczytał na głos, aby zainteresować tym Quentina i Juliana. Liczył na to, że do niego podejdą, ale nie chciał wołać ich wprost, jeżeli zajmowali się teraz czymś innym, więc decyzję pozostawiał im w pełni. Sam skupił się na wyławianiu spojrzeniem komputerów.
- Myślicie, że są tu jakieś bazy danych? I może nośniki, na których można by je zabrać? - spytał w tym czasie, bo choć najchętniej przejrzałby dostępne informacje już tutaj, w tym momencie, to przecież Julian dopiero co upomniał go, że powinni się spieszyć. Przetransportowanie danych do Instytutu wydawało mu się więc lepszym rozwiązaniem, o ile było w ogóle możliwe... Chyba że te komputery tak naprawdę niczego nie składowały i posiadały na przykład tylko wyniki tych ostatnich badań - o których informowały ekrany.
Jeżeli przy którymś z komputerów udało mu się znaleźć cokolwiek, co zdawałoby się nim sterować - mysz lub jej odpowiednik, panel dotykowy, coś na kształt klawiatury albo coś podobnego - Evan ostrożnie tym poruszył czy spróbował wcisnąć przycisk wyglądający na jak najbardziej neutralny. Nic zbyt dużego albo kolorowego, wyróżniającego się - bo nie chciałby jeszcze wprawić w ruch żadnego mechanizmu. Zastanawiał się tylko czy uda mu się sprawić, by na jednym lub wielu ekranach komunikat został zastąpiony... Wynikami tych badań albo jakimś menu czy tak naprawdę czymkolwiek, z czego mogliby teraz w jakiś sposób skorzystać.

Analiza próbki numer 46: Zakończona
Zgodność ze wzorcem: 99.99%
Wynik: Pozytywny
Tożsamość: En Sabah Nur - potwierdzona

Na pytanie Juliana Evan aż skarcił się w duchu, a jego głowa automatycznie lekko się pochyliła - co w zasadzie mogłoby zostać odebrane również jako oszczędna forma przytaknięcia. Wprost nie mógł uwierzyć, że w ogóle nie przyszło mu na myśl to, iż współczesny angielski w takim miejscu był co najmniej dziwny... Być może wpadłby na to później, gdyby lepiej się nad tym wszystkim zastanowił, ale w pierwszej chwili po prostu to zaakceptował, zbyt zaciekawiony samą treścią komunikatu i zawartością komputerów, aby martwić się językiem. Teraz, gdy starszy chłopak zwrócił mu już uwagę na ten problem, Genesis tym bardziej nie wiedział co powinien o tym sądzić.
Ktoś musiał tu przebywać stosunkowo niedawno, prawda? Ta opcja wydawała mu się chyba najbardziej prawdopodobna. Ktoś, kto obsługiwał cały ten sprzęt, prowadził jakieś badania... I tak naprawdę nie musiał nawet przybyć w ten sam sposób co oni. Może świątynia była tylko jedną z możliwych dróg? W końcu taka teleportacja umożliwiała podróżowanie między różnymi miejscami. Evan prawie chciał spotkać tę osobę i dowiedzieć się od niej czegoś więcej. Z drugiej strony pamiętał też o tym wszystkim, co zdążył usłyszeć na temat Apocalypse'a i kompleksu pogrzebanego pod piaskami pustyni... Więc domyślał się, że ten ktoś mógłby wcale nie być do nich przyjaźnie nastawiony.
Pogrążony we własnych rozmyślaniach, ostrożnie sprawdzając komputery, nastolatek tylko jednym uchem słuchał tej krótkiej wymiany zdań pomiędzy swoimi kolegami. Teraz już tak czy siak wiedział jakich rozmów mógł się po nich spodziewać, więc prawie wyciszał ich sprzeczki... Prawie, bo całkowicie zwykle nie był w stanie, chyba że - jak w tym momencie - pochłaniało go coś innego. Najważniejsze było jednak to, że nie zamierzał wtrącać się pomiędzy to zazwyczaj obustronne dogryzanie. Nie czuł się na siłach, aby uspokoić towarzyszy, a z kolei branie czyjejś strony po prostu nie wchodziło w grę.
Z tego wszystkiego Evan podniósł głowę dopiero w momencie, gdy dyskusja została już właściwie zakończona, a Quentin powoli zbliżał się do tej części laboratorium, w której znajdowały się komputery. Po raz kolejny udało mu się uniknąć bycia wciągniętym w te docinki, dzięki czemu w duchu odetchnął z ulgą. Szczerze cieszył się z tego, że Julian nie dał się sprowokować. W pewnym sensie chyba rozumiał ich zachowanie, może nie do końca, ale w jakimś stopniu tak... Lecz sam naprawdę nie chciał się z nikim kłócić. Unikał tego jak tylko mógł.
Przynajmniej jego działania odniosły jakiś skutek, co chłopak odkrył z zaskoczeniem. Nie, nie dlatego, że mu coś wyszło, bo jak do tej pory mimo wszystko odnosił tutaj całkiem spore sukcesy. Po prostu nie spodziewał się pojawienia się klawiatury we właśnie takiej nietypowej formie, przez co w pierwszej chwili aż drgnął i niemalże się cofnął... Nim dotarło do niego, że nie stało się nic złego, tylko wręcz przeciwnie. Nastolatek pozostał więc na swoim miejscu przy stole, przesuwając spojrzeniem po wyświetlanych przyciskach, aby upewnić się, że wyglądały one znajomo i nie wyróżniały się wśród nich żadne wyjątkowo dziwne... Albo zwracające na siebie uwagę wielkością, kolorem czy w jeszcze inne sposób.
W porządku, czyli mogli jakoś sterować komputerami. To znaczy, najwyraźniej Q miał się tym zająć, lecz zanim on dotarł do holograficznej klawiatury, Genesis już przez moment nad nią stał i mógł ją wypróbować, nawet jeżeli ostrożnie i nieśmiało, gdyż przez naciśnięcie tylko jednego klawisza. Na szczęście nie doprowadziło to do niczego niebezpiecznego, zaś zmiana komunikatu prędko przyciągnęła uwagę Evana z powrotem na najbliższy mu ekran. Działając z drobnym opóźnieniem, lecz nie pytając kolegów o opinię, chłopak użył tego samego przycisku, mając nadzieję na to, że zadziała on jako tak.
Tym razem młody mutant już odchylił się lekko do tyłu, choć nie spróbował się cofnąć. Takiego natłoku danych również się nie spodziewał, a zaskoczenie jawnie odbiło się na jego twarzy - w lekko rozchylonych ustach czy szeroko otworzonych oczach. Nastolatek zamrugał szybko, dość wcześnie rezygnując ze śledzenia wzrokiem przesuwających się informacji. Zamiast tego rozejrzał się na boki, aby zerknąć na Quentina i Juliana, szukając na ich obliczach... Sam nie był pewien czego. Pewnie po prostu sugestii odnośnie tego, o czym teraz myśleli.
Gdy spojrzenie Evana po raz kolejny padło na ekran, znajdowały się na nim już te ostateczne wnioski. Dobrze, podsumowanie przynajmniej rozumiał... A raczej tak mu się wydawało. Zgadywał, że ktoś badał tutaj próbkę czyjegoś DNA, żeby... Żeby potwierdzić, że miał do czynienia z konkretną osobą, z Apocalypse'em, tak? I najwyraźniej mu się to udało, choć niekoniecznie o tym wiedział, skoro to oni odebrali ten komunikat. Ale skoro domyślali się już, że ten ktoś musiał tutaj przebywać niedawno - i posiadał jakąś tkankę Apocalypse'a do sprawdzenia - to co to tak naprawdę dla nich oznaczało?
- Myślę... Że pewnie nie chcemy nikogo informować o tym, że tutaj jesteśmy? - zwrócił się do swoich towarzyszy, choć może wyraził się przy tym za mało konkretnie. Byłoby przecież cudownie, gdyby mogli poinformować o swoim położeniu Instytut, tyle że coś mu podpowiadało, że jednak nie o niego tutaj chodziło... A sojusznicy tutejszego badacza mogliby nie być zachwyceni ich ingerencją. Mimo wszystko Genesis odczekał moment, aby usłyszeć opinie chłopaków, a jeżeli chociaż jeden z nich podzielał jego zdanie - albo przynajmniej skłonny był ustąpić - to wcisnął N. W innym wypadku... To on musiał się dostosować z T. Choć uważał to za zły pomysł.
Wyświetlany na ekranie obraz ponownie uległ zmianie, choć teraz przynajmniej nie zalał ich informacjami. Evan powiódł wzrokiem po zaprezentowanych im danych, niestety podejrzewając, że on sam nie wyciągnąłby z nich za wiele, choćby nawet miał czas, aby dokładnie je przeczytać... Ale jego spojrzenie zawiesiło się na datach - a dokładniej na tej najnowszej. Rok dwa tysiące dziesiąty... Cztery lata temu. Niedawno, choć nie aż tak, jak się obawiał. Może nie musieli się jednak martwić tutejszym badaczem? Z drugiej strony rozpiętość dokumentów w czasie sugerowała, że mogli mieć do czynienia nie z jedną osobą, lecz z kilkoma autorami... Albo alternatywnie z kimś długowiecznym. Powtarzające się wspominanie jakiegoś wirusa było z kolei niepokojące. Genesis nigdy o takim nie słyszał, dlatego obawiał się, że ktoś mógł go tutaj tworzyć, a nie na przykład szukać na niego lekarstwa, choć naprawdę chciałby wierzyć w tę ostatnią wersję.
- Rozejrzę się za... Jakimiś nośnikami danych. Q, pewnie nie widziałeś żadnego w tych wszystkich schowkach? W ostateczności moglibyśmy pewnie spróbować podpiąć się tu z telefonem, o ile któryś z was ma kabel... Albo zadziała opcja bezprzewodowa... - nawet kiedy to mówił, chłopak nie sądził, aby którakolwiek z tych możliwości miała przynieść pozytywne efekty. No, może pierwsza, ale w powodzenie sposobu z komórką już wątpił. Mimo wszystko starał się jednak zachować optymizm i myśleć dalej, zamiast się poddawać. Te informacje wyglądały na cenne. X-Men najprawdopodobniej powinni je otrzymać, więc nie mogli ich tutaj tak po prostu porzucić.
- Wiecie co to za wirus? - spytał jeszcze, w końcu odstępując na krok od holograficznej klawiatury. Chyba mógł już pozostawić ją w rękach Quentina... Być może on znajdzie jakiś inny sposób na przetransportowanie plików. Evan nie bardzo się na tym znał, lecz gotów był podążyć za wskazaniami kolegów, a w szczególności Q, jeżeli ten natknął się gdzieś na coś w rodzaju pendrive'a, płyty, dysku przenośnego lub czegokolwiek, co mogło je przypominać. Jeśli natomiast na coś takiego nie trafił, to Genesis wyruszył na poszukiwania na własną rękę, omijając te schowki, które rówieśnik już wcześniej przeglądał, aby zaoszczędzić na czasie. Może Julian i Quentin wpadną na coś lepszego, ale on wolał nie czekać na to bezczynnie.

Prawdę mówiąc Evanowi nie do końca podobał się pomysł przesyłania danych bezpośrednio do Instytutu. Zgoda, nie znał się aż tak na komputerach, dlatego głównie liczył na to, że Quentin wiedział co robił... Ale niepokoiła go myśl, że takie połączenie mogło zadziałać w obie strony. Jeżeli mieli podpiąć się pod... Pod sieć Instytutu... To jaką posiadali pewność, że ktoś tego kiedyś nie wykorzysta? Albo że ten system nie będzie jakoś chroniony - że przypadkowo nie spowodują ataku? Być może przesadzał. Prawdopodobnie tak. Nie zmieniało to jednak faktu, że tak czy siak obawiał się sprowadzenia na szkołę problemów.
Mimo to chłopak nie zaprotestował na głos. Q wydawał się pewny swego, a w dodatku nawet Julian nie zgłaszał żadnych uwag, czyli najwyraźniej się z nim zgadzał... To z kolei wydawało się być na tyle rzadkie, że Evan był skłonny temu zjawisku zaufać. Nie przestał się dzięki temu automatycznie martwić, do tego potrzebował czegoś więcej, ale jego niepokój i tak nieco się skurczył.
Młody mutant nie zrezygnował jednak z szybkiego i sprawnego przejrzenia części pozostałych skrytek, do których Quentin wcześniej nie dotarł. Wychodził z założenia, że nawet jeżeli nie znajdzie w nich nośników danych, to może przynajmniej natknie się na coś innego ciekawego, a jeśli nie... To tak czy siak czekali przecież na efekty działań Q, prawda? Lepiej było czymś się przez ten czas zająć, niż stać bezczynnie w miejscu. Szkoda tylko, że w praktyce znaleziska okazały się być niezbyt ciekawe, ale nastolatek starał się myśleć optymistycznie. Wyeliminowali tę opcję. Wiedzieli, że nic ważnego się w tych wszystkich szafkach nie znajdowało, więc mogli z czystym sumieniem zostawić je w spokoju.
Kiedy Quentin odezwał się ponownie, Genesis odruchowo od razu obrócił ku niemu głowę, równocześnie przerywając sobie przeglądanie probówek w jednej z chłodziarek. Prawdę mówiąc jedynie przesuwał wzdłuż nich wzrokiem, bo napisy na nich nie brzmiały znajomo, więc musiał przyznać, że nie było to wcale fascynujące zajęcie... A Q zasługiwał na uwagę, bo mógł mieć przecież do powiedzenia coś ważnego.
Niemiłego, ale ważnego, jak się szybko okazało. Tym razem Evan westchnął już cicho i skierował spojrzenie na podłogę, mimo wszystko z konieczności słuchając wymiany zdań pomiędzy swoimi towarzyszami... O ile można tu było w ogóle użyć takiego określenia, skoro przemawiał głównie Quentin. Nie chcąc zbyt szybko zwrócić na siebie ich zainteresowania, Genesis powoli i cicho zamknął chłodziarkę, a następnie całą szafę, w której znajdowało się urządzenie, po czym odstąpił od niej na krok, czekając na koniec tej sprzeczki. W międzyczasie objął się luźno ramionami na wysokości pasa.
Nastolatek podniósł wzrok dopiero w momencie, kiedy Julian wspomniał jego imię. Od razu pokręcił przecząco głową na znak, że nie natrafił na nic ważnego czy przydatnego, potem zaś zerknął krótko na Q. Nie był pewien jak czuł się z rozdzielaniem ich grupki. Chyba nie najlepiej, ale skoro obaj jego towarzysze byli za, to nie zamierzał się z nimi sprzeczać, no i... Może naprawdę wyszłoby im na dobre, gdyby zrobili sobie od siebie małą przerwę. Evan trochę się obawiał, że jeszcze chwila i zaczną sobie skakać do gardeł.
- W porządku. Racja. Choć myślę, że to bardziej kwestia kiedy niż gdyby... - zgodził się, w trakcie mówienia opuszczając już ręce swobodnie wzdłuż tułowia. Nie miał złudzeń. Podejrzewał, że ktoś w Instytucie musiał znać ich położenie, czy to dzięki telepatii, czy na podstawie położenia samolotu, który ze sobą zabrali. Nie chciał jeszcze myśleć o tym, co ich czeka po powrocie do szkoły... Choć z drugiej strony sam też posiadał do nauczycieli parę pytań, dlatego na pewno nie zamierzał ich wtedy unikać. Teraz chyba już będą musieli powiedzieć mu coś więcej, skoro sam poznał część faktów.
- Więc... Powodzenia? - zwrócił się do Quentina na odchodnym, choć tuż po fakcie dotarło do niego, że coś takiego mogło mu się nie spodobać, bo na przykład uznałby, że powodzenia mu nie mu potrzeba i wystarczą jego umiejętności. Sam Genesis zaczynał już być zmęczony tym, jak ostrożnie odnosił się do tego konkretnego rówieśnika... I jak niezręcznie się przy tym czuł. Chętnie by coś na to poradził, ale zachowanie Q jakoś tak od razu wpędzało go w wahanie. Co gorsze, nie zdziwiłby się, gdyby akurat to Quentinowi odpowiadało - i ta myśl też Evanowi przeszkadzała, bo zupełnie do niego nie pasowała. Pobyt poza domem najwyraźniej źle na niego wpływał.
Chcąc, nie chcąc, chłopak skierował się więc wraz z Julianem ku drzwiom prowadzącym na korytarz, a gdy te już się za nimi zamknęły, ruszył ku wskazanemu przez Quentina pomieszczeniu. Taki układ sal mógł sugerować, że właśnie w tej mieściło się coś istotnego, ale z drugiej strony wrażenie to wynikało pewnie ze zwykłych ludzkich oczekiwań i niekoniecznie znajdowało swoje odzwierciedlenie w architekturze tego miejsca. Genesis starał się nie liczyć na zbyt wiele, ale tak czy siak miał jeszcze nadzieję na jakieś większe odkrycie.
- Wiesz, on wcale nie jest taki zły - zauważył cicho po drodze, mając oczywiście na myśli Q. Bo... Zgoda, wprawiał go w zakłopotanie oraz przede wszystkim w brak słów, a do tego zazwyczaj przekazywał swoje myśli w nieprzyjemny sposób - i Evanowi nie chodziło tutaj o telepatię - ale przynajmniej z własnej inicjatywy wyjaśnił mu rzeczy, o których dorośli albo mówić nie chcieli albo robili to strasznie nieumiejętnie... A wcale nie musiał mu pomagać. Ani zabierać go do Egiptu i chodzić z nim po tej świątyni i... Placówce.
Nastolatek zatrzymał się przed drzwiami, a dokładniej nieco na bok od nich i przed panelem, który umożliwiał dostęp do kryjącego się za nimi pomieszczenia. Zerknął pytająco na Juliana, upewniając się, że ten był w razie czego gotowy do działania i że wciąż obowiązywały ich dotychczasowe zasady, czyli telekinetyczna tarcza i tak dalej. Odczekał moment na jego reakcję, po czym wreszcie ułożył na panelu dłoń.

Prawdę mówiąc Evan był aż zaskoczony tym, jak spokojnie i poważnie Julian odniósł się do jego słów. Nie to, żeby spodziewał się zaprzeczenia albo zbycia, ale... Powiedzmy, że jak do tej pory nikt starszy jakoś szczególnie go nie słuchał. To znaczy, nie od momentu, gdy przybył do Instytutu, bo przy rodzicach i wujku na to nie narzekał. A teraz, proszę, spotkał się ze zrozumieniem, którego wcale nie oczekiwał.
Właściwie chłopak sam nie ująłby tego wszystkiego lepiej i nie bardzo wiedział jak na to odpowiedzieć, w związku z czym ograniczył się do zerknięcia na Juliana i kiwnięcia głową. To... Wiele tłumaczyło, naprawdę, nawet jeżeli taki sposób odreagowywania był dla Genesisa w gruncie rzeczy obcy. On sam w przypadku braku kontroli oraz niepewności na ogół zachowywał się zupełnie inaczej, wręcz w przeciwny sposób, bo wycofywał się i cichł. Ale... Chyba potrafił zrozumieć chęć takiego udawania. Dla samego siebie i dla innych.
Teraz jednak tak czy siak nie mieli czasu, aby o tym dyskutować, więc może to i lepiej, że temat umarł śmiercią naturalną. Ważniejsze było zbadanie pomieszczenia kryjącego się za drzwiami... Tyle że te sprawiały problemy. Evan zmarszczył czoło, gdy tak pierwsza, jak i druga próba ich otworzenia nie przyniosła pożądanego efektu, a jego dłoń zastygła kilka centymetrów od panelu, gdy zastanawiał się co dalej. Przygryzając dolną wargę, zerknął na swojego towarzysza, kiedy ten się odezwał... I zaraz potem powoli pokręcił głową.
- Jeżeli nie będzie innego wyjścia, zgoda, ale nie chcę tu niczego niszczyć - stwierdził. Prawdę mówiąc nie chodziło mu nawet o sam fakt, że mogliby w ten sposób uruchomić jakieś systemy obronne. Po prostu zostawienie po sobie uszkodzeń wydawało mu się bardzo... Z braku lepszego słowa, niegrzeczne. Nawet jeżeli znajdowali się w siedzibie kogoś, kto mógł być, no, zły. Oni nie byli, więc powinni ograniczać straty materialne, prawda?
Tylko co innego im pozostawało? Próba otworzenia drzwi nie sprawiła, że po drugiej stronie coś się poruszyło albo spróbowało ich zaatakować, czyli najprawdopodobniej przynajmniej samo wejście do środka powinno być bezpieczne. To już coś. Drzwi przesuwały się kawałek i wracały na swoje miejsce... Ale przez krótką chwilę mieli do dyspozycji szparę. Zwykły człowiek na pewno nie byłby w stanie się przez nią przecisnąć, szczególnie tak szybko - ale oni nie byli normalnymi ludźmi. I Evan może wpadł na pewien pomysł.
- Jeżeli dasz radę powstrzymać je przed zamknięciem się, przejdę nawet przez bardzo wąski otwór. Chcę tylko mieć pewność, że... Wiesz. Że ten mechanizm nie jest na tyle silny, by ci się wyrwać i na mnie zacisnąć - zasugerował. Co prawda podejrzewał, że w ostateczności byłby w stanie prędko przelać swoje tkanki na drugą stronę albo przeciwnie, zebrać je w przejściu, utwardzić i zablokować drzwi własnym ciałem, może nawet je przepchnąć, ale wolałby nie ryzykować. Jeśli mogli to załatwić łatwiej i bezpieczniej, to powinni.
Odczekawszy najpierw na odpowiedź Juliana, Evan ponownie przyłożył dłoń do panelu, licząc na to, że drzwi przesunął się chociaż na ten centymetr. Dobrze, że nie musiał przejmować się swoimi ubraniami - bo takie zwyczajne pewne zablokowałyby się przy przechodzeniu, ale jego były dostosowane do mutacji pozwalającej na zmianę kształtu i wyginały się wraz z nim. Z tego co zrozumiał, sporo uczniów w Instytucie potrzebowało czegoś takiego, aby swobodnie korzystać ze swoich zdolności.
Jeżeli wyrwa rzeczywiście powstała, nastolatek rzucił okiem na swojego kolegę, czekając na znak, że mógł zaczynać. Wystarczyłoby mu kiwnięcie głowy, choć miło by też było usłyszeć, że Julian czuł, iż będzie w stanie utrzymać drzwi. Jeśli otrzymał jedno albo drugie - albo cokolwiek podobnego - Genesis prędko przystąpił do przekształcania swojego ciała, redukując i przesuwając tkanki w taki sposób, aby zajmować jak najmniej miejsca, szczególnie w jednym wymiarze - aby po prostu stać się zupełnie płaskim. Zatracił przy tym ludzki kształt, bo tylko by mu przeszkadzał... I w końcu wsunął się w tę pustą przestrzeń, starając się jak najszybciej przedostać na drugą stronę.
Mimo to chłopak pozostawał czujny i gotów był w razie czego zareagować. Gdyby drzwi zaczęły się na nim zaciskać, a on wiedział, że nie zdąży im umknąć - bo na przykład zbyt wiele mu jeszcze do tego brakowało - skupiłby się pomiędzy nimi i ścianą, mnożąc i utwardzając swoje komórki, aby zatrzymać je dość długo, by reszta jego ciała przeniosła się do pomieszczenia. Dopiero wówczas uciekłby tą zatrzymującą drzwi częścią.
Po drugiej stronie - o ile w ogóle udało mu się tam dostać - Evan z powrotem poskładał się do swojej normalnej postaci... Chyba że zauważył lub wyczuł coś, co by go przed tym powstrzymało. Gdyby coś go zaatakowało, nie traciłby czasu na odzyskiwanie ludzkiej formy, tylko od razu postarałby się przenieść za jakąkolwiek nadającą się do tego osłonę, aby kupić sobie chwilę na przemyślenie sytuacji i odtworzenie ciała. Jeżeli zaś nie było za czym się schować, postarałby się przez moment po prostu pozostawać w ruchu, aby uniknąć obrażeń i ustalić lepszy plan działania. Jeśli jednak nic takiego się nie wydarzyło... To Genesis zabrał się po prostu za rozglądanie po pomieszczeniu.

Po chwili napięcia i ostrożnego obchodzenia się z drzwiami, Evan wreszcie znalazł się w pomieszczeniu, które - ze względu na układ sal - mogło być tym najważniejszym przynajmniej przy tym korytarzu. Już wstępne rozejrzenie się wykazało, że było na czym zawiesić oczy, w związku z czym w pierwszym momencie chłopak poczuł się odrobinę przytłoczony. Nie wiedział od czego zacząć, co mogło być dla niego - dla nich - najważniejsze... Dlatego najpierw po prostu rozejrzał się powoli ze swojego miejsca przy drzwiach, z daleka badając wzrokiem te obiekty oraz zakątki, które znajdowały się na widoku.
Odnosił wrażenie, że trafił do czegoś w rodzaju warsztatu, zresztą takiego o pokaźnych rozmiarach i bogatym wyposażeniu - nawet jeżeli nie technologicznie, bo tego ocenić nie potrafił, to chociaż ilościowo, gdyż tych wszystkich skrzyń i innych pojemników było najwyraźniej mnóstwo. Oczywiście istniała opcja, że stały puste, ale nawet jeżeli, to nastolatek wątpił, aby dla niego osobiście miało to teraz jakieś znaczenie. I tak nie potrafiłby pewnie zrobić niczego istotnego z zebranymi tutaj narzędziami.
Ani... Z większością innych rzeczy. Tak mu się wydawało. Przeznaczenia niektórych nawet się nie domyślał, pozostałych owszem, choć część z nich szczerze mówiąc mu do tego miejsca nie pasowała - jak na przykład ten pojazd w rogu pomieszczenia. Do czego tutaj służył? Dobre pytanie. Genesis uznał, że od niego będzie się akurat trzymał z daleka, chyba że znajdzie dla niego jakieś zastosowanie. Póki co nie wydawał się ważny.
Nastolatka zainteresowały z kolei drzwi znajdujące się po drugiej stronie sali. Miał nadzieję, że te nie zostały już w żaden sposób zablokowane, umyślnie czy przez przypadek... Tak czy siak warto by było wypróbować znajdujący się przy nich panel, choć może po poświęceniu krótkiej chwili na myszkowanie. Już z daleka Evan widział w końcu te papiery na jednym stoliku i miał ochotę przynajmniej na nie zerknąć. Czuł, że z kartkami poradzi sobie lepiej, niż z komputerami i innymi urządzeniami.
Zanim jednak zdążył zrobić cokolwiek, z korytarza dobiegł go głos Juliana i chłopak aż się lekko wzdrygnął, w swoim zamyśleniu nie spodziewając się tego dźwięku. Na szczęście szybko dotarło do niego kto się do niego zwracał i dlaczego, a jego głowa odruchowo obróciła się w tym kierunku, podczas gdy on sam zamrugał szybko, skupiając się na tych pytaniach.
- Nie jestem pewien, tu jest mnóstwo różnych rzeczy. Drzwi, ale po przeciwnej stronie, więc chyba prowadzą gdzieś dalej. Jakieś urządzenia, narzędzia, znowu taki ekran, jak tam w tej sali, w której został Quentin... I są też jakieś papiery, moglibyśmy je ze sobą zabrać. Zwinąć, schować przy ubraniu, nie powinny przeszkadzać. Ale to musiałbyś zrobić ty, bo gdybym musiał zmieniać kształt, to bym je zgubił albo zniszczył - wyliczył na początek, nie chcąc przegapić niczego ważnego, ale też starając się za bardzo nie opóźniać.
- Moment - dorzucił, po czym szybkim krokiem skierował się ku stolikowi, na którym spoczywały kartki. Zaczął prędko je zbierać, od razu rzucając na nie po kolei okiem. Niestety niewiele mu mówiły, a w większości - poza jedną, tą opatrzoną słowem MasuGadi, które chyba nic dla chłopaka nie znaczyło - nie posiadały żadnych dodatkowych informacji, opisów, ani nawet nazw, dlatego szybko zrezygnował z ich analizowania i po prostu zrobił z nich stosik. Bezzwłocznie wrócił z nimi pod drzwi i przesunął je przez szparę w nich, wszystkie naraz lub w mniejszych dawkach, jeżeli się nie mieściły.
- Tylko na jednej z nich jest coś napisane. Może ktoś w Instytucie będzie miał z tego pożytek. Poza tym... - Genesis zawiesił głos i po raz kolejny powiódł wzrokiem po warsztacie, zastanawiając się co jeszcze mógłby dodać. To dopiero w tym momencie jego spojrzenie padło wreszcie na sufit, a raczej na wystający przy nim szyb... Wcześniej był zbyt zaabsorbowany pozostałymi ciekawostkami, aby zwrócić na niego uwagę, ale może to właśnie on miał rozwiązać ich problem z zaciętymi na amen drzwiami?
- W suficie jest szyb wentylacyjny, biegnie w obie strony, ku tamtym drzwiom i ku tym, więc... Teoretycznie gdzieś tam powinieneś móc go znaleźć. Wygląda na wystarczająco obszerny, żeby się przez niego przecisnąć... Mógłbym pewnie spróbować się do niego wdrapać i pomóc ci znaleźć wejście po twojej stronie, chyba że już je gdzieś widzisz - prawdę mówiąc Evan miał nadzieję, że akurat tego uda mu się uniknąć. Nie tylko zmarnowaliby trochę czasu, skoro on przebywał już w środku i musiałby się cofnąć, ale i nastolatek nie czuł się do końca komfortowo z samą ideą przemieszczania się w czymś wąskim i ciemnym. Nie bał się, nie miał klaustrofobii, po prostu... Wolałby, żeby to drugie wejście do szybu znajdowało się jednak na widoku.
Czekając na odpowiedź Genesis zastanawiał się już nad tym, co powinni zrobić później. Oczywiście drzwi wydawały mu się najważniejsze, ale czy całą resztę mogli już zostawić w spokoju? Odnosił wrażenie, że z większością tutejszych obiektów nie potrafiliby zrobić nic pożytecznego, kusiło go już tak naprawdę tylko dokładniejsze sprawdzenie tego ekranu.

Prawdę mówiąc Evan trochę spodziewał się takiej odpowiedzi w kwestii szybu. Miał nadzieję, że otrzyma inną, oczywiście, ale ta i tak go nie zdziwiła, nawet jeżeli z każdym padającym z ust Juliana słowem rósł ciężar odkładający się w jego klatce piersiowej. Co prawda starszy chłopak nie zasugerował mu, aby - zgodnie ze swoją własną propozycją - faktycznie wspiął się do środka i pomógł znaleźć inne wejście... Przeciwnie, brzmiało raczej na to, że był zdecydowany zrobić to na własną rękę... Ale jednak Genesis czuł się zobowiązany do wzięcia w tym udziału. Rozdzielili się już z Quentinem. Naprawdę nie powinni tego powtarzać. To się zawsze źle kończyło, prawda? A może po prostu szukał wymówek, bo nie chciał zostać całkiem sam. Hellion najwyraźniej się tym nie martwił... Albo przynajmniej potrafił tego nie okazywać.
Powstrzymując westchnienie, Evan powoli pokiwał głową, równocześnie wbijając wzrok w podłogę. Wiedział, że Julian i tak nie widział tego gestu, ale uczynił go odruchowo, nim zdążył się przed tym powstrzymać, a kiedy tylko się na tym złapał, od razu zastygł w bezruchu. Nie pomyślał. Od teraz będzie pamiętał, by reagować na głos, a nie fizycznie. Więc... Chyba powinien już zacząć stosować się do tego postanowienia.
- Też nie patrzyłem - potwierdził z lekkim wahaniem, bo brzmiało to lepiej od zwykłego przyznania racji czy wyrażenia zrozumienia. Na szczęście tyle najwidoczniej wystarczyło, bo Julian mówił dalej, a jeszcze w trakcie słuchania jego słów Genesis rozejrzał się już ponownie po pomieszczeniu, starając się namierzyć wzrokiem coś pasującego do jego instrukcji. Coś... Bardzo cienkiego albo wąskiego, ale zarazem wytrzymałego, by nie zostało zgniecione przez drzwi. W tej chwili nie przychodziło mu do głowy nic odpowiedniego, więc chyba będzie musiał dokładniej poszukać.
- Sprawdzę - zapowiedział więc, po czym po raz kolejny oddalił się od drzwi. Poruszał się szybko i co chwilę obracał głowę to na lewo, to na prawo, by upewnić się, że nic przydatnego nie leżało na widoku... Ale szczerze mówiąc domyślał się już, że tak nie było. Zauważyłby wcześniej, a pamięć miał mimo wszystko całkiem dobrą, więc coś takiego chyba nie wyleciałoby mu z głowy. To oznaczało konieczność przejrzenia zakrytych miejsc... Zaczynając od skrzyń i kontenerów. Choć może raczej w odwrotnej kolejności, gdyż te ostatnie najprawdopodobniej wygodniej mu będzie otwierać.
Tak postanowiwszy, nastolatek od razu przystąpił do działania, zabierając się najpierw za najbliższy sobie pojemnik. Starał się nie przeciągać, ale mimo wszystko zachowywać jakieś środki ostrożności. Nie bał się na przykład rozcięcia palców, bo i tak by się w końcu wyleczyły, ale nie chciałby uszkodzić czegoś potencjalnie istotnego. Na szczęście całkiem szybko natknął się na coś, do powinno odpowiadać ich potrzebom... Było wąskie i metalowe, choć chłopak miał wrażenie, że trochę zbyt cienkie. Drzwi musiałyby się jeszcze trochę zasunąć, aby oprzeć się na tym arkuszu, a tego Evan wolałby uniknąć, aby w razie czego nie utrudniać sobie wyjścia z pomieszczenia.
- Może coś mam, jeszcze moment - poinformował na wszelki wypadek Juliana, podnosząc przy tym trochę głos, aby mieć pewność, że zostanie usłyszany. Nie chciał kazać starszemu mutantowi zbyt długo czekać. Martwił się, że już teraz nadwyrężał jego cierpliwość... Dlatego ze wzmożonym zapałem wrócił do przeglądania tego, a następnie innych kontenerów, aby w końcu uzbierać jeszcze kilka takich samych - albo przynajmniej z zewnątrz identycznych - płyt. Wszystkie po kolei opierał na uboczu, żeby później, czyli właśnie teraz, zgarnąć je razem i przetransportować w pobliże drzwi.
- Wsunę je i zobaczymy czy wytrzymają. Tylko... Puszczaj drzwi powoli? Nie jestem pewien z czego są te płyty, więc lepiej, by się na nich oparły, a nie w nie uderzyły - zwrócił się do Helliona, równocześnie zaczynając już wprowadzać arkusze w otwór. Po dwa, po jednym, zależnie od tego, jaka zaszła konieczność... A kiedy przestały się mieścić - albo mu się skończyły - odsunął się o krok, aby pozwolić swojemu towarzyszowi działać. W napięciu obserwował to, czy i ewentualnie w jaki sposób płyty się sprawdziły.
Genesis czuł, że to był ten moment, kiedy powinien wreszcie zaoferować, że może jednak spróbować prześledzić bieg szybu... Ale z drugiej strony Julian już podjął decyzję - a był starszy, bardziej doświadczony i... I pewnie dużo lepiej wiedział co robił. Może nie w pełni, ale i tak lepiej. A poza tym on mógł przynajmniej poświecić sobie w szybie swoją energią, podczas gdy Evan nie mógł sobie na to pozwolić. Za bardzo bałby się, że coś zniszczy. I... I to nie tak, że nie miał już nic do zrobienia w tej sali. Właśnie.
- Poczekam na ciebie i w międzyczasie przyjrzę się reszcie tego sprzętu. Może natknę się jeszcze na coś ważnego... Ach, zdejmę dla ciebie kratę po tej stronie, żebyś widział gdzie się zatrzymać - powiedział, a kiedy tylko Hellion zaczął się oddalać, Genesis czym prędzej uczynił to samo. Pierwszy przystanek wypadał dla niego pod szybem. Rozciągnął trochę nogi, aby się do niego zbliżyć, po czym przyjrzał się dokładniej kracie. Jeżeli było to możliwe, postarał się odpowiednio zmanipulować kształtem swoich palców i utwardzić ich końcówki, aby po prostu wykręcić śrubki i w ten sposób utworzyć przejście. W przeciwnym razie musiał uciec się do metody siłowej i ostrożnie wyrwać kratę. Po fakcie wrócił do poprzedniej formy i odłożył obiekt na bok.
W tym momencie nastolatka przede wszystkim interesował ten znajomy już ekran, dlatego to prosto do niego się skierował. Pamiętał, że wcześniej klawiatura wyświetliła się w reakcji na kontakt fizyczny, w związku z czym teraz chłopak spróbował czegoś podobnego, przesuwając palcami po biurku. Gdyby to nic nie dało, ponowiłby to działanie w paru innych miejscach, a na koniec ostrożnie tyknąłby nawet sam ekran.
Jeśli któraś z tych akcji wywołałaby reakcję urządzenia, nastolatek zapewne na chwilę by przy nim pozostał, aby lepiej je zbadać... Chyba że wyświetlane informacje z jakiegoś powodu go zniechęciły lub okazały się niedostępne - albo na przykład powtarzały się z tymi z poprzedniego pomieszczenia. W takim wypadku, lub gdyby ekran w ogóle nie odpowiedział, Evan z oporami zrezygnowałby z tego pomysłu. Tak czy siak warto było to sprawdzić. Potem... Pozostawało mu już tylko czekanie na Juliana.
Jeżeli ekran nie zatrzymał go na dłużej, Genesis powoli zbliżył się do drzwi, lecz tym razem tych, z którymi jeszcze nie miał styczności. Nie chciał otwierać ich bez Helliona, dlatego zwlekał z tym ile mógł... Ale w sytuacji, gdyby jego towarzysz wciąż nie nadchodził, a kolejne minuty mijały, młody mutant w końcu zainteresowałby się pobliskim panelem. Choć nieświadomie grałby na czas - dając Julianowi szansę dotrzeć na miejsce - to wreszcie ułożyłby na nim dłoń. Przynajmniej pozycja panelu pozwalała mu stać z boku, a nie bezpośrednio przed drzwiami...

Pomysł ze sprawdzeniem ekranu bardzo szybko okazał się niewypałem i z jednej strony Evan tego żałował - nie tylko dlatego, że nie mógł uzyskać dostępu do najwyraźniej nowych informacji, ale i przez to, że to skreślało z jego listy jedno zajęcie dla zabijania czasu przed przybyciem Juliana... Lecz z drugiej chłopak i tak podejrzewał, że pewnie zapoznanie się z tymi danymi wiele by mu nie dało. Nie dość, że nie miał jak przerzucić ich do Instytutu, to jeszcze wcale by się nie zdziwił, gdyby tu na miejscu nic mu nie powiedziały. Szkoda, że Quentin został w tyle. Może on więcej by tutaj zdziałał... A tak, niestety, Genesis musiał zrezygnować i spróbować czegoś innego.
Wybór był niewielki. Część pomieszczenia sprawdził już wcześniej, niektórych rzeczy po prostu nie chciał ruszać, więc... Pozostawało mu tylko skupienie się na drzwiach i przynależącym do nich panelu. Opóźniał to jak mógł i to do tego stopnia, że nawet poruszał się teraz zauważalnie wolniej, ale czas uciekał, a on wiedział, że nie powinien czekać w nieskończoność. Z każdą chwilą wyobraźnia coraz bardziej nakręcała zresztą jego niepokój, lecz nie o niego samego, lecz o Juliana. Co prawda wiedział, że w sprawdzonych przez nich do tej pory pomieszczeniach wszystko było w porządku, ale nie myślał pod tym względem do końca racjonalnie. Martwił się, że coś mogło się stać. Quentin przynajmniej siedział cały czas w jednej - bezpiecznej - sali... Chyba.
Chcąc, nie chcąc, Evan uruchomił więc wreszcie panel przez ułożenie na nim dłoni... I w następnej chwili zmarszczył lekko czoło, zaskoczony brakiem natychmiastowej reakcji, do której zdążył się już przyzwyczaić po poprzednich tego typu akcjach. Nim jednak nastolatek zdążył porządnie się nad tym zastanowić, drzwi w końcu zbudziły się do życia... I odsłoniły znajdującą się za nimi pustkę. Chłopak aż zamrugał szybko, podchodząc nieco bliżej krawędzi i ostrożnie zaglądając do środka, a następnie - gdy dotarł do niego brak podłogi na tym obszarze - w dół. Szybki rzut oka w górę utwierdził go jeszcze w przekonaniu, że szyb prowadził tylko w jedną stronę i wówczas jego wzrok znów opadł.
Wysoko - to jego mózg zarejestrował w pierwszej kolejności. Z drugiej strony nie na tyle wysoko, żeby miało go to przestraszyć. Wymiary tego wnętrza niestety trochę go ograniczały, bo oznaczały, że nie mógł na przykład wykształcić sobie skrzydeł, aby w ten sposób dostać się na dół, ale nie była to przecież jedyna możliwość. Mógłby przecież, na przykład, przedłużyć sobie po kolei nogi, żeby opuścić stopy na dostępne w szybie podłoże, a następnie wrócić do normalnej formy... Albo wytworzyć na skórze mikroskopijne haczyki, dzięki którym mógłby się czepiać ściany - i zejść po niej. Albo... Och, na pewno znalazłoby się coś jeszcze. Musiał się tylko nad tym zastanowić.
Na moment chłopak cofnął się o krok od przejścia, aby potoczyć wzrokiem po sali. Teoretycznie mógłby też spróbować wykorzystać coś, co się w niej znajdowało, ale... Jakoś nie do końca ufał tym wszystkim sprzętom, wliczając w to kable, które mógłby pozbierać z okolicy. Chyba wolałby tego jednak uniknąć i polegać głównie na swoich własnych możliwościach. Wszystko byłoby więc pięknie, przynajmniej jak na te okoliczności, gdyby nie fakt, że Julian wciąż do niego nie dołączał... I nastolatek nie bardzo wiedział co powinien z tym zrobić. Czekać na niego czy może ruszyć dalej, licząc na to, że towarzysz wkrótce do niego dołączy? Nie chciał być sam. Nie na długo.
A może... Może mógłby spróbować zwrócić na siebie uwagę Quentina? Nie wiedział jak dokładnie działała telepatia, prawdę mówiąc ledwo znał te jej najogólniejsze aspekty, a w dodatku zdawał sobie sprawę z tego, że wcześniej Q miał problemy z korzystaniem ze swoich zdolności, bo coś je najwyraźniej blokowało czy ograniczało, ale... Ale przecież co mógł stracić? Jeżeli nie uzyska żadnej reakcji, to tak czy siak nikt się o tym nawet nie dowie, bo wszystko rozegra się tylko i wyłącznie w jego umyśle.
Evan nie miał pojęcia jak się za to zabrać, więc zrobił po prostu to, co wydawało mu się najbardziej logiczne i oczywiste - skupił się na myśleniu o Quentinie, tak intensywnie, jak tylko potrafił, starając się jakoś go do siebie przyciągnąć. Odruchowo chciał zamknąć przy tym oczy, ale ostrożność nie pozwalała mu tego uczynić. Wolał zachować przynajmniej resztki czujności, nawet jeżeli poza obserwowaniem otoczenia koncentrował się na nawoływaniu w swojej głowie telepaty.
Nie wiedział nawet o co dokładnie by go zagadnął, gdyby udało mu się doprowadzić do nawiązania połączenia. Wśród jego myśli krążyły przede wszystkim pytania o bezpieczeństwo obu towarzyszy, no i oczywiście chęć prędkiego sprowadzenia ich do siebie, więc te dwie kwestie najpewniej najłatwiej byłoby z niego wyczytać, ale poza tym... Poza tym jego ciekawość względem szybu windy również wyróżniała się na tle innych rozważań i uczuć.
Genesis poświęcił na te starania dłuższą chwilę, od czasu do czasu zerkając z nadzieją w stronę dopiero co otworzonego szybu wentylacyjnego, lecz jeżeli nie osiągał swoimi próbami żadnych efektów, to w końcu zmuszony był z nich niechętnie zrezygnować. Jeżeli do tego doszło, chłopak ponownie zbliżył się do krawędzi i zerknął w dół, aby upewnić się, że przez ten czas sytuacja nie uległa żadnej zmianie. Powoli nabrał powietrza głęboko w płuca, a następnie w podobnym tempie je z nich wypuścił.
Wiedział już jaka metoda wydawała mu się najlepsza. Używał jej wcześniej, choć po to, aby dostać się gdzieś wyżej, a nie osunąć niżej... Tyle że później tak czy siak musiał lądować, więc mechanizm był wystarczająco podobny. Nastolatek skupił się na ostrożnym przekształcaniu swoich stóp i łydek, aby utworzyć z nich coś na kształt odrzutowych butów, które powinny umożliwić mu lot bez zajmowania miejsca jak skrzydła. Kiedy tylko były gotowe, Evan wypróbował je jeszcze w sali, wznosząc się, a następnie opadając. Wolał upewnić się, że będzie w stanie zrobić to w miarę możliwości delikatnie... I może wciąż trochę grał na zwłokę. Dopiero po tym wszystkim ponownie oderwał się od podłogi i powoli przeniósł mniej więcej na środek szybu, aby tam zacząć się obniżać. Przez cały ten czas koncentrował się na utrzymywaniu równowagi, a w tym celu aż rozchylił ramiona na boki. Sztuka polegała na ścisłym kontrolowaniu przepływu energii...

Evan starał się wylądować jak najbardziej cicho i delikatnie, nawet jeżeli dźwięk energii napędzającej jego lot tak czy siak zdradzał pewnie jego przybycie. To nie tak, że spodziewał się, iż na dole nagle kogoś zastanie, ale z natury był ostrożny, a w dodatku wolałby, żeby góra windy nagle się pod nim nie zapadła, bo z zaskoczenia mógłby nie zdążyć utrzymać się w powietrzu. Może i taki upadek nie zrobiłby mu ogromnej krzywdy, ale w najlepszym wypadku by zabolał, a w najgorszym musiałby poczekać na naprawienie szkód. Co... Przynajmniej dałoby mu powód do zwłoki i dalszego liczenia na pojawienie się Juliana... Ale nie potrafił się w ten sposób oszukiwać.
Droga w dół wydawała się być prosta, bo do wyboru posiadał tak naprawdę tylko jedną i być może tak właśnie było najlepiej. W związku z tym chłopak najpierw przyklęknął na jedno kolano, preferując opcję z opuszczeniem się do środka, niż z próbą wlecenia przez przecież o wiele węższe od szybu przejście... I w gruncie rzeczy dopiero w tym momencie dotarło do niego to, co szczerze powiedziawszy chyba musiał zauważyć już wcześniej - tylko świadomie tego nie przemyślał i nie zinterpretował.
Spojrzenie Genesisa przesunęło się wzdłuż krawędzi dziury, a jego czoło zmarszczyło się w wyrazie głębokiego namysłu oraz niepokoju. Czy to były plamy krwi? A może jakiegoś... Smaru, oleju lub czegoś podobnego? Umysł nastolatka potrafiłby uzasadnić użycie takich substancji w tym miejscu, choć niestety aktywna wyobraźnia wcale nie pomagała mu myśleć rozsądnie i wszechstronnie. Jedna z dłoni Evana przeniosła się nawet nad jeden z takich śladów, lecz powstrzymał się przed jego dotknięciem. Nie był pewien czy kontakt mógłby mu w jakiś sposób zaszkodzić, nie tylko ze względu na jego mutację, ale wolał założyć, że to niehigieniczne, niż potem żałować. Ostatecznie jego ręka wróciła na poprzednie miejsce na jego udzie.
Po kilku sekundach takiej obserwacji głowa chłopaka odchyliła się powoli do tyłu, a jego wzrok przemknął w górę. Zakładając, że ktoś wyruszył z dołu i dotarł przynajmniej do tego miejsca... I chyba był ranny, co mogło w mniejszym lub większym stopniu ograniczać jego ruchy... Ten ktoś tak czy siak musiał w jakiś sposób przenieść się dalej, wyżej, więc albo potrafił latać, albo zostawił po sobie więcej śladów. Niestety w tak wybiórczym oświetleniu Genesis nie byłby pewnie w stanie ich dostrzec - na przykład na ścianach... A w pomieszczeniu, które dopiero co opuścił? Być może tam...?
Nie, nie mógł od razu wrócić. Powinien przynajmniej spróbować zbadać to, co znajdowało się po drugiej stronie szybu. Wtedy zadecyduje czy się cofnąć i dokładniej sprawdzić tamten warsztat, przy okazji oferując towarzyszom kolejną szansę na dołączenie do niego. Nastolatek w dalszym ciągu nie tracił nadziei na to, że w końcu do tego dojdzie. Przecież by go tak nie zostawili, prawda? A nawet jeżeli Quentin był zajęty, to wciąż przynajmniej Julian szukał alternatywnej drogi, by do niego dotrzeć. W to wierzył. Choć... Może powinien był zostawić mu wiadomość, że zszedł na dół, ale to wydawało mu się oczywiste.
Zwalczając w sobie chęć ucieczki na górę, Evan westchnął cicho, drżąco, po czym - zgodnie z poprzednim planem - osunął się do wnętrza kabiny, po drodze koniecznie uważając na to, aby złapać w miejscu, w którym nie było żadnych podejrzanych śladów czy ostrych krawędzi. Wciąż nie sprowadził swoich nóg do normalnej postaci, lecz niczego to dla niego nie zmieniało, gdyż w odrzutowych butach mógł się poruszać zupełnie naturalnie... Przynajmniej na ziemi, bo w powietrzu musiał oczywiście zachowywać ostrożność.
Chłopak nie był pewien co właściwie spodziewał się zastać dole. Przez tę chyba-krew oczekiwał czegoś... Niepokojącego, może nawet niebezpiecznego, a na pewno rzucającego się od razu w oczy, nawet w tym nieprzyjemnie migającym świetle, które coraz bardziej mu przeszkadzało. Jego serce aż zabiło szybciej, gdy po raz pierwszy przesuwał wzrokiem po nowym otoczeniu, lecz... Lecz tak naprawdę było spokojniejsze, niż się tego obawiał. Nic się na niego od razu nie rzuciło, a przed chwilą naprawdę trochę się o to martwił, znów ze względu na głupią, bogatą wyobraźnię.
Nie oznaczało to, że widok mu się podobał. Kolejnych plam się spodziewał, choć zaskoczyła go ilość płynu, który musiał się tutaj rozlać. Jeżeli to faktycznie była krew, to... To ile jej wypłynęło? Nie potrafił tego określić przez samo przyglądanie się śladom, a szkoda, bo na tej podstawie mógłby spróbować ocenić jak poważnie ranna została ta osoba. O ile była tylko jedna - co nagle przyszło mu do głowy. Nie, zbyt wiele niewiadomych, nie powinien aż tyle o tym myśleć, bo i tak niczego w ten sposób nie ustali.
Plamy to jednak jedno, porzuconej klapy też oczekiwał, bo w końcu gdzieś się musiała podziać - przecież by nie zniknęła - ale te odkształcenia na drzwiach... To najbardziej go zaniepokoiło. Przestraszyło. I niestety potwierdzało teorię, że miał do czynienia z krwią. W porządku, czyli ktoś na pewno został zaatakowany na dole, odniósł obrażenia, uciekł do windy, która nie zadziałała, a... A to coś, co go skrzywdziło, starało się do niej dostać za nim, więc zerwał klapę i - uciekł? Taką Evan miał nadzieję. Szpara między rozsuwanymi panelami drzwi wydawała się zbyt mała, żeby przez nią przejść lub kogoś przez nią przeciągnąć, a same chyba nie przemieściłyby się automatycznie akurat do tego stopnia? Zamknęłyby się lub rozsunęły całkowicie. Raczej.
Przez krótką chwilę Genesis rozważał próbę uruchomienia windy. Być może rzeczywiście powinien sprowadzić ją na górę i poczekać na pozostałych. Ale... Skoro nie zadziałała wcześniej, to czemu teraz by miała? Prawdopodobnie nie została naprawiona, bo w takim wypadku również by ją wyczyszczono, tak? A korzystanie z panelu mogłoby zwrócić uwagę tego czegoś, co zaatakowało poprzednim razem - o ile to coś w dalszym ciągu tutaj żyło. Ta krew wyraźnie była stara, ale ile czasu mogło minąć od jej przelania?
Rezygnując z tego pomysłu, nastolatek zrobił krok w stronę drzwi, nie zbliżając się jednak do nich za bardzo. Chciał tylko ułatwić sobie zerknięcie na zewnątrz przez tę dziurę. Choć... Po drugiej stronie tak czy siak światło było zgaszone, więc mógł się jedynie opierać na tej migającej lampie z windy, ta zaś nie dawała mu wiele, szczególnie przez otwór. Ta część była akurat dziwna. Jak do tej pory w innych pomieszczeniach nie musieli się martwić o włączanie światła, więc może tutaj w ogóle nie działało? W takim wypadku przydałoby mu się jakieś jego źródło, nim ruszyłby dalej. Być może udałoby mu się przerobić rękę w sposób podobny do nóg, tylko wykorzystywać w niej mniej energii - jedynie dla rozjaśnienia otoczenia... Ale gdyby coś go wtedy zaskoczyło albo przestraszyło, mógłby nad sobą nie zapanować i na przykład coś zniszczyć. Lepiej było tak nie ryzykować i na początek rozejrzeć się za jakąś latarką albo czymś podobnym, a ten plan pozostawić sobie jako ostateczność. Czyli powrót na górę miał jednak sens.
Mimo to nawet przy tym mrugającym snopie światła Genesis potrafił dojrzeć więcej plam na podłodze po drugiej stronie drzwi. Były zgodne z jego dotychczasową teorią, więc tylko ją potwierdziły, a nie wniosły niczego nowego. Chłopak skupił się na wypatrywaniu obiektów, które z jakiegoś powodu nie pasowałyby mu do wystroju tej... Tej świątyni, bazy, sam już nie wiedział czego. Takich, które wyróżniałyby się stylem albo również zostały zakrwawione, bo sprawdzenie trasy odbytej przez tę nieznajomą osobę oraz wykonanych przez nią czynności wydawało się mu niezłym planem.
Jego uwagę dość prędko przykuł kształt na granicy zasięgu światła, ale nie widział go dobrze, może po części przez to miganie. Evan odruchowo zmrużył oczy, jak gdyby w ten sposób chciał dostrzec coś więcej - spróbować lepiej określić wymiary tego czegoś, przybliżoną formę, z czymś to sobie skojarzyć. Obiekt nie wyglądał mu chyba na żaden typowy dla tego miejsca mebel czy napotkany już przedmiot, ale mógł się mylić. Wyobraźnia z kolei znów podpowiadała mu nieprzyjemne rzeczy, sugerując, że mógł właśnie ponownie natknąć się na czyjeś szczątki, niekoniecznie ludzkie... Jak wcześniej z tą czaszką. Czy tamte stworzenia potrafiłyby się tutaj dostać? Może jakoś im się udało. Albo... Albo to mogła też być inna istota. Na przykład ta, która uszkodziła drzwi windy.
W porządku. Na początek i tak potrzebował źródła światła. Z tą myślą nastolatek przeciągnął się przez dziurę w dachu kabiny, wydłużając w tym celu ciało, żeby nie kłopotać się chwytaniem krawędzi i wspinaniem. Dopiero tam uruchomił odrzutowe buty, znów rozkładając ręce na boki dla zachowania równowagi, po czym skierował się prosto w górę, aż do przejścia prowadzącego do warsztatu. Kiedy ostrożnie w nim wylądował, od razu zabrał się za poszukiwania. Wcześniej sprawdził już część kontenerów i skrzyń, więc jeżeli zauważył wtedy wśród ich zawartości coś, co przypominało latarkę, przenośną lampę lub coś podobnego, to właśnie tam zaczął się rozglądać. W innym wypadku czekało go przejrzenie reszty pojemników, a także każdej innej powierzchni, która mogłaby skrywać potrzebne mu urządzenie. W razie czego przeszedłby się nawet po ciemnych zakamarkach pomieszczenia, w nadziei na to, że być może coś takiego przypadkiem wylądowało na uboczu i nie zostało potem podniesione. W obliczu ciągłych niepowodzeń zbadałby też pojazd, którego do tej pory unikał. Niczego w nim nie uruchamiał, po prostu dokładnie go obejrzał. Genesis podejrzewał, że w ostateczności być może dałoby się jakoś wykorzystać tutejsze kable, żeby przeprowadzić światło na dół - o ile by tam sięgnęły - ale... Prawdę mówiąc po prostu nie posiadał wystarczającej wiedzy, aby się do tego uciec. Szkoda, że nie miał telefonu komórkowego. Mógłby nim sobie poświecić i nie musiałby teraz szukać alternatywy.

Wyraźnie obcy głos w głowie Evana - a przynajmniej obcy dla niej, gdyż jak najbardziej rozpoznawalny, tylko pochodzący z zewnątrz - zaskoczył chłopaka na tyle, iż ten aż się lekko wzdrygnął. Po części wynikało to z faktu, że nie spodziewał się usłyszeć niczego właśnie teraz. W końcu sam podjął próbę kontaktu już chwilę temu, a potem spędził czas na karmieniu wyobraźni plamami krwi i dziwnymi kształtami w ciemnościach, co aż za mocno go zaabsorbowało... Więc nawet nie myślał o tym, że Quentin może jednak się do niego odezwać. Co nie zmieniało faktu, że się z tego cieszył. Przynajmniej od momentu, gdy tylko jego serce znów się uspokoiło. Względnie.
Gorzej, że nastolatek nie rozumiał do końca treści tego przekazu. Domyślał się, że jego początek nie miał większego znaczenia, z tej strony pewnie wprowadzało przedstawienie się w jakiś wymyślny sposób, a to późniejsze ktokolwiek zawraca... No, mogło odnosić się do zawracania Q głowy... Ale z kolei przemieści się brzmiało już na jakąś instrukcję, tyle że brakowało w niej konkretnej informacji dokąd. Co mogło być stosowne? To również pozostawało dla Evana tajemnicą. W ogóle nie miał pomysłu co do tego słowa przyporządkować. Wyglądało więc na to, że był dokądś przywoływany, ale musiałby sprawdzić wszystkie pomieszczenia, aby zorientować się gdzie dokładnie. Choć... Pewnie zacząłby od miejsca, w którym Quentina zostawił, gdyż to miałoby najwięcej sensu.
Tylko czy powinien wracać? Q tak czy siak nie mógłby przejść za nim przez dziurę w drzwiach, więc znowu musieliby szukać drogi wentylacją - tej samej, której Julian jak do tej pory nie namierzył. Zmarnowaliby na to czas... Który Genesis mógłby zamiast tego spożytkować na zejście na dół i zbadanie terenu. Rozejrzenie się nie powinno zająć mu długo, prawda? Szczerze wolałby mieć przy sobie towarzystwo, ale starał się myśleć rozsądnie. Co nie było łatwe.
Zajęty tymi rozważaniami, chłopak po fakcie zorientował się, iż strącił z jednego z kontenerów jakiś przedmiot. Odruchowo spróbował złapać go w powietrzu, ale zabrał się za to odrobinę zbyt późno, a może źle wyliczył odległość, przez co jego palce minęły się z tym obiektem, który wylądował na podłodze... I nie rozbił się, choć w pierwszej chwili tego właśnie Evan się obawiał. Usta nastolatka opuściło westchnienie ulgi, która jednak prędko wymieszała się z prawdziwym zadowoleniem - bo na jego oczach zrzucony przedmiot zaczął wydzielać lekki blask, przyjemnie niebieski.
Wcześniej Genesis nie wiedział nawet co dokładnie spadło z kontenera, teraz jednak pochylił się i podniósł świecący wałek, oglądając go pobieżnie z każdej strony. Nie do końca latarka... Ale coś takiego było chyba lepsze, bo w końcu rozjaśniało teren dookoła, a nie wysyłało jeden promień, przy którym coś mogłoby umknąć jego uwadze. W porządku. Dzięki temu przypadkowemu odkryciu zyskał sposób na przeszukanie niższego poziomu.
Nie wyglądało na to, aby obiekt posiadał jakieś miejsce na baterie, a poza tym Evan nie sądził, aby ich tak naprawdę potrzebował. Światło zdawało się wydzielać przez wymieszanie cieczy, więc musiało to wyzwalać jakąś reakcję... Tylko na jak długo? Ten przedmiot prawdopodobnie był już używany, skoro znajdował się na zewnątrz. Równie dobrze nastolatek mógłby zabrać ze sobą jakiś świeży egzemplarz, a na szczęście chwilę temu widział już ich więcej, więc pamiętał gdzie szukać. Szybko do nich wrócił, otworzył odpowiednią skrzynię i wyjął z niej dwie tuby, które powoli obrócił w dłoniach.
Pora na decyzję. Nie miał już powodów, by zwlekać z jej podjęciem... Więc sprawa rozchodziła się tak naprawdę o wybranie pomiędzy szybszym tempem i bezpieczeństwem, jakie dawało trzymanie się razem. W filmach rozdzielanie się prędzej czy później kończyło się źle. Z drugiej strony zabierając ze sobą kogoś na dół tylko by go narażał - ale w gruncie rzeczy ta osoba, Julian czy Quentin, tak czy siak mogła za nim podążyć, gdyby za długo nie wracał... Możliwe, że sama. I wtedy tym bardziej zagrożona.
Chłopak przygryzł lekko dolną wargę, a jego spojrzenie powędrowało ku pustemu szybowi, z którego dopiero co korzystał. Cofnięcie się i wyjaśnienie wszystkiego potrwałoby góra kilka minut, a znalezienie drogi wentylacją pewnie niewiele dłużej. Na tyle mogli sobie chyba pozwolić. Z tą myślą, Genesis zbliżył się do windy, po czym ułożył przy niej obie tuby, z boku, oparte o ścianę, żeby czasem nie stoczyły się w dół. Potem będą je mogli wziąć od razu, bez szperania po skrzyniach... A w tej chwili ich nie potrzebował, przeciwnie, mogłyby się nie zmieścić przez dziurę przy zablokowanych drzwiach.
Po umieszczeniu ich na miejscu, nastolatek zawrócił ku wyjściu z warsztatu. Tym razem nie martwił się już o to, że płyta się na nim zaciśnie. W końcu metalowe arkusze zdawały się stabilnie ją przytrzymywać... W związku z czym Evan mógł przemieścić się na korytarz jak wcześniej - przybierając na moment formę bezkształtnej masy, a następnie odzyskując swoją prawdziwą postać po drugiej stronie. Na wszelki wypadek szybko się rozejrzał, ale w tym samym czasie nogi poniosły go już ku pomieszczeniu, w którym wcześniej został Q. Miał szczerą nadzieję, że się stamtąd nie ruszył...
I na szczęście tak właśnie było, o czym przekonał się zaraz po wkroczeniu do sali. Jego wzrok prędko ją przeczesał, nim skoncentrował się na Quentinie, a sam Genesis co prawda trochę zwolnił, ale nie zatrzymał się ani na moment, w dalszym ciągu kierując się ku chłopakowi. Zerkał przemiennie to na niego, to na obsługiwany przez niego sprzęt.
- Znalazłem zejście na dół i sporo niepokojących śladów. Chyba krew, wygięte drzwi od windy... Jeżeli jest tu coś naprawdę ważnego, to prawdopodobnie znajduje się gdzieś w tamtym kierunku. I jest albo przynajmniej było strzeżone - zdał raport. Kiedy tak przedstawiał sprawę, pomysł ze schodzeniem do tego miejsca brzmiał jeszcze gorzej niż w jego głowie... Ale przecież po coś tu przybyli. Musieli się rozejrzeć. To logiczne, że przeszkody umieszczono tam, gdzie czekało coś istotnego, więc to przecież nie tak, że nie mogli się tego spodziewać... A do tej pory wszystko było dobrze, więc może trend się utrzyma?

Evan był, delikatnie mówiąc, zdezorientowany reakcją Quentina. Tak, już nawet tą początkową, dotyczącą Juliana. Chłopak nie oglądał aż tak wielu filmów i teraz zaczynał odnosić nieodparte wrażenie, że chyba widywali z Q bardzo różne tytuły... Choć po części domyślał się o co mu mogło chodzić. To... Zapewne było odniesienie do horrorów. Prawdopodobnie? Jako że nie wiedział tego na sto procent, a w tym momencie nie chciał o to pytać - lub tym bardziej odpowiedzieć na bazie złego założenia - Genesis ograniczył się do powolnego kiwnięcia głową... Bo owszem, dość długo nie widział Juliana. I wyglądało na to, że Quentin również. Więc to się zgadzało?
W ocenie sytuacji nie pomagało mu również to, że słowa i ton rówieśnika nie do końca do siebie pasowały - a już na pewno nie do zaistniałych okoliczności. Ostrożnie zrzucał to na karb Q będącego mało delikatnym sobą i starał się nie doszukiwać w tym niczego głębszego, bo nie sądził, aby nastolatkowi naprawdę na Julianie nie zależało, ale i tak poczuł się z tym dziwnie. Niezręcznie. Nieswojo... Quentin z kolei spoglądał na niego w sposób, który jedynie to pogłębiał. Tak... Badawczo?
Na szczęście nie potrwało to długo i Evan minimalnie się rozluźnił, kiedy Q przeszedł do rzeczy i ustosunkował się wreszcie do jego relacji. Minimalnie, bo został przez niego zasypany gradem pytań, na które w dużej mierze tak naprawdę nie potrafił zbyt dokładnie odpowiedzieć - i których przede wszystkim się nie spodziewał, w związku z czym w pierwszej chwili zamrugał szybko, rozchylając lekko usta tylko po to, aby sekundę czy dwie później ponownie je zamknąć. Wpatrując się w rówieśnika szeroko otworzonymi, zdezorientowanymi oczami, w myślach starał się już uporządkować wszystko to, co mógł mu przekazać - że nie, plamy nie wyglądały na świeże, wręcz przeciwnie, a zidentyfikował je jako krew głównie na podstawie tego gdzie i w jakiej formie się znajdowały... Ale nie mógł mieć pewności.
Chłopak zdążył jednak wydać z siebie zaledwie jeden odgłos, nawet nie pełne słowo, tylko coś przypominającego ciche i pełne namysłu - wahania? - umm, nim Quentin okazał mu nagłą łaskę i uratował go od mówienia... Zadając mu kolejne pytanie. To wystarczyło, aby Genesis na moment przygryzł dolną wargę, równocześnie obejmując się luźno ramionami w pasie - i szybko ważąc wszelkie za i przeciw. Nie miał niczego do ukrycia, więc tym się nie przejmował, a do tego oczywiście rozumiał, że wejście do jego umysłu naprawdę byłoby najszybszą metodą przekazania Q szczegółowych informacji... Więc w gruncie rzeczy nie przychodziły mu do głowy żadne minusy tego układu. Po prostu odnosił wrażenie, że prawdopodobnie powinien bardziej się czymś takim martwić. Pewnego rodzaju... Naruszeniem jego prywatności? A wbrew pozorom nie czuł się tym teraz zaalarmowany.
- Tak - odparł więc krótko i to nawet bez dłuższej zwłoki. W końcu nie miał nad czym się szczególnie zastanawiać, kiedy decyzja zdawała się być tak logiczna i oczywista. Jego spojrzenie na moment uciekło na podłogę, nim przerzucił je na komputer za Quentinem, ale nim również szybko stracił zainteresowanie i znów spojrzał na nastolatka. To nie tak, że się tym denerwował... To znaczy, może trochę, ale głównie ze względu na wyczekiwanie momentu nawiązania połączenia. Nie wiedział czy będzie musiał jakoś w tym czytaniu myśli, albo raczej wspomnień, pomagać - czy powinien się tylko zrelaksować albo właśnie przeciwnie, skupić na zapamiętanych obrazach? Być może Quentinowi nie robiłoby to nawet wielkiej różnicy, ale Genesis mimo wszystko nie chciał mu przeszkadzać. Szczególnie biorąc pod uwagę to, że coś złego działo się tutaj z telepatią. W końcu wcześniej dobrze się nie słyszeli, więc... Więc może z tym też będą problemy? Oby nie. I proszę, już zaczął się martwić o to, że mógł wykrakać...
Ostatecznie chłopak postanowił po prostu wziąć głęboki oddech i zamknąć oczy, nie mogąc do końca zdecydować się na to, na który element otoczenia powinien patrzeć, a nie chcąc wyjść na dziwnego nieruchomo wbijając wzrok w Q. Rozluźnić się było mu z kolei ciężko. Próbował, naprawdę, ale serce i tak biło mu szybko, nawet nie tyle ze względu na poddawanie się - już? Za chwilę? - telepatii, lecz przez całą tę sytuację, w jakiej się znajdowali. I przez nieobecność Juliana. Evan miał nadzieję, że się przypadkowo nie minęli, że ich kompan nie udał się bez nich tam na dół... Co być może brzmiało ironicznie, skoro chwilę wcześniej sam właśnie to zrobił. Ale ryzykowanie osobiście to jedno, a pozwalanie na to komuś stanowiło zupełnie inną historię.
Tak czy siak, to eliminowało pierwszą z branych przez Genesisa opcji pomagania, więc zostawała mu jeszcze ta druga. Nastolatek skupił się na odtwarzaniu z pamięci tego, co moment temu po kolei przeszedł. Najpierw udali się z Julianem do nowego pomieszczenia, odkryli, że coś blokowało drzwi... I aby ich nie niszczyć, Evan przecisnął się przez szczelinę, którą udało im się uzyskać przy użyciu telekinezy. Ta część była o tyle ważna, że w końcu musieli tam zaraz wrócić, a Q raczej nie potrafił pójść w ślady Genesisa... Więc tak czy siak będą musieli albo przesiłować się z drzwiami albo znaleźć inną drogę - najpewniej wentylacją. Kto wie, może przy okazji natkną się na Juliana. Oby.
W następnej kolejności chłopak przywołał wspomnienie zebranych w warsztacie papierów, które zresztą przekazał wówczas swojemu towarzyszowi. Zdążył je przejrzeć, ale sam niewiele już z nich pamiętał... Głównie ten napis, MasuGadi. Być może Q był w stanie przeanalizować jego wspomnienia klatka po klatce, w takim wypadku zobaczyłby te wszystkie rysunki, ale w tej chwili ich analizowanie chyba nie miało większego znaczenia. Myśli Evana płynnie powędrowały ku komputerowi z tamtego pomieszczenia, lecz tak naprawdę tylko po to, aby Quentin zobaczył, iż maszyna była zabezpieczona hasłem, więc Genesis niczego przy niej nie osiągnął. Być może teraz... Och. Och.
To nie mogło być chyba aż tak proste, prawda? Byłby to przeogromny i fortunny zbieg okoliczności, głównie dlatego wcześniej nie przyszło to nawet mutantowi do głowy, ale... Co szkodziło im spróbować, skoro i tam musieli wybrać się z powrotem do warsztatu? Może od początku miał hasło pod nosem, może to właśnie do tego odnosiło się to MasuGadi - albo nie, ale i tak warto byłoby to pewnie sprawdzić.
Nastolatek aż pokręcił głową, jak gdyby chciał pozbyć się teraz tej myśli, upomnieć samego siebie i skupić się na dalszych wydarzeniach ze swojej pamięci. Na tym, jak w końcu przestał czekać na Juliana i wreszcie zszedł - a raczej zleciał - szybem aż do uszkodzonej kabiny... Jak przejrzał jej wnętrze, plamy, oderwaną klapę, wygięte i w jakiś sposób zablokowane w niedomkniętej pozycji drzwi. Jak spojrzał do sali po drugiej stronie - podobnej do wszystkich innych, ale również ze śladami chyba krwi i... Z jakimś leżącym tam obiektem. To chyba były wszystkie najważniejsze aspekty jego samodzielnej podróży przez placówkę. Teraz pozostawało mu tylko czekać na reakcję Quentina.