Ogrody na dachu jednej z wież

Sam doskonale rozumiał to wszystko, o czym mówił mu przyjaciel, nawet jeżeli nie z każdym szczegółem do końca się zgadzał. Znał zagrożenia Savage Land i nie zamierzał wystawiać na nie brata, jednakże prawdę mówiąc nie zaliczał do nich dinozaurów. Były wielkie, niektóre drapieżne, czasami agresywne, ale to wciąż były po prostu zwierzęta. Jego pole siłowe bez problemu by je zatrzymało. Nie, blondyn doszukiwał się niebezpieczeństwa wśród tych inteligentnych mieszkańców krainy. To oni bywali paskudni... I niestety momentami nieprzewidywalni.
Mężczyzna wiedział również o tym, że Bobby ze sporą dozą prawdopodobieństwa nie znajdzie dla nich zbyt wiele czasu, jeżeli jakiś w ogóle. Nie podobało mu się to, że tak się zamęczał, ale sam nie ze wszystkim był w stanie mu pomóc, więc choćby nawet chciał - a chciał, oczywiście, że tak - to nie mógłby ulżyć mu w niektórych obowiązkach. Wspierał go, na ogół się go słuchał, żeby nie dodawać mu problemów, ale przecież tutaj nie rządził.
Cannonball ograniczył się do posłania przyjacielowi spojrzenia graniczącego między współczującym i lekko zaniepokojonym, ale zdecydował się nie drążyć tematu. Berto i tak znał jego opinię, więc nie było sensu męczyć go czy irytować jej powtarzaniem. Poza tym... Tak, Bobby się przepracowywał, ale nie dlatego, że chciał, tylko musiał. To różnica.
- Nie wiem, w ciągu najbliższych dni? Mogę się dostosować do tego, co ci będzie pasowało i Jay pewnie też - odparł jedynie na pytanie Latynosa, wzruszając ramionami i w tym samym czasie z zainteresowaniem obserwując jego poczynania przy laptopie. Nie oczekiwał podania mu terminu już teraz. Domyślał się, że Bobby będzie potrzebował chwili, żeby w spokoju się określić, a jemu aż tak się nie spieszyło, żeby miał naciskać na szybką odpowiedź.
Sam nie próbował też zagadywać przyjaciela o nic innego, skoro ten póki co skupił się na pisaniu. Mógł na niego poczekać, bo w końcu nie chciał go rozpraszać, jeżeli załatwiał coś pilnego. Trochę ciekawiło go co było tak ważne, że nagle go wciągnęło, ale wychodził z założenia, że Berto sam by mu to wyjaśnił, gdyby istniała taka potrzeba. Blondyn zajął się w tym czasie przyglądaniem się przyjacielowi i z tego stanu zawieszenia wyrwał się dopiero w momencie, gdy ten wreszcie zamknął laptopa. Wówczas Cannonball natychmiast wyraźnie drgnął, a następnie odruchowo poszedł w ślady Bobby'ego i również podniósł się z miejsca. Zaraz potem wyjaśniło się dlaczego... I Sam przewrócił oczami, nawet jeżeli na jego usta wstąpił uśmiech.
- Randka w miejscu pracy i to w dodatku jeszcze z szefem? Co o mnie nerdziki pomyślą... - skomentował, świadomie nie dając się ponownie wciągnąć w temat, najwyraźniej, nowego i rozwijającego się romansu Berto. Mimo to od razu ruszył za przyjacielem i razem udali się do teleportera, który przeniósł ich do drugiej z głównych baz A.I.M. Strasznie przydatne urządzenie. Zaoszczędzało im tyle czasu.
Na miejscu, zgodnie z zapowiedzią Bobby'ego, wybrali się prosto do ogrodów. Sam nie był pewien dlaczego właśnie tam, ale od zawsze wykazywał spore skłonności do ustępowania przyjacielowi, gdy ten miał akurat jakąś zachciankę. Nie przeszkadzało mu to i nie widział w tym problemu - bo przecież nie było tak, że nie potrafił się postawić, kiedy w grę wchodziło coś naprawdę poważnego.
Już w ogrodach blondyn zerknął pytająco na swojego towarzysza, aby przekonać się co dokładnie zamierzał. Chciał skierować się ku stołowi i krzesłom, żeby zająć tam miejsce, czy może wolał stanąć bliżej szyb, dzięki czemu mogliby wygodniej wyglądać na zewnątrz? Pod tym względem także Sam zamierzał się dostosować i zwyczajnie dołączyć do Bobby'ego. Osobiście nie posiadał w tej chwili preferencji... Choć widok z góry na Savage Land za każdym razem zapierał dech w piersiach - nawet u kogoś, kto przyzwyczaił się do latania w tej okolicy.
- Przyjemniejsze miejsce osiągnięte. Jaki jest kolejny punkt programu? Minionki przygotują nam piknik? - zapytał, w dalszym ciągu kontynuując wcześniejszy żart Berto o randce, o czym świadczył zarówno ton jego wypowiedzi, jak i uśmiech unoszący kąciki jego ust.

Zgodnie ze swoim postanowieniem, Sam zatrzymał się przy Berto w pobliżu szyby. Postawę miał zrelaksowaną i spokojną, dłonie oparł na biodrach, spojrzeniem zaś powoli powiódł wzdłuż widnokręgu... I to nie jedynie dlatego, aby nacieszyć oczy pięknem krainy zapomnianej przez czas. Chwilami łapał się na tym, że wśród drzew i gór wypatrywał zagrożenia - lecz być może nie było w tym niczego dziwnego, skoro odpowiadał właśnie za bezpieczeństwo bazy. Po prostu weszło mu to już w krew.
Kiedy jednak Bobby zareagował na jego słowa, blondyn nie tylko przeniósł na niego swój wzrok, ale i rzucił mu oskarżycielskie spojrzenie. Oczywiście, że Latynos o siebie należycie nie dbał. Sam nawet nie wiedział czego innego się po nim spodziewał. Dobrze chociaż, że przypadkiem poruszył ten temat i przypomniał mu o posiłku - którego, jak słyszał, organizm Berto wyraźnie się domagał.
Mężczyzna co prawda się nie odezwał, ale dla odmiany skrzyżował ramiona na klatce piersiowej, a jego wyraz twarzy tak czy siak mówił wszystko co myślał w tym temacie. Gdyby zaś Bobby jakimś cudem nie zwrócił na niego uwagi... To i tak znał jego opinię. W końcu jednak Samowi udało się złapać spojrzenie przyjaciela, na szczęście w momencie, gdy ten zadeklarował już chęć zjedzenia czegoś porządnego - co znacząco złagodziło ocenę w oczach blondyna.
- Słusznie - skomentował tylko. Prawdę powiedziawszy osobiście również mógłby się już skusić na kolację. W przeciwieństwie do Berto miał za sobą obiad, lecz pora wydawała mu się odpowiednia na kolejny posiłek. Cannonball pozostał przy szybie, obserwując poczynania przyjaciela i czekając na to, aż zamówi dla nich jedzenie, a kiedy ten znów do niego dołączył - ponownie przeniósł wzrok za okno.
- Idealna - zgodził się łatwo na pytanie Bobby'ego, bez problemu domyślając się do czego się odnosił. Kątem oka wyłapał tę jego krótką gimnastykę i prawie miał ochotę wspomnieć mu żartem, że powinien od czasu do czasu rozprostować kości, a nie ciągle spędzać czas za biurkiem... Na szczęście jednak Sam posiadał filtr, który można by było określić mianem wyczucia. Wiedział, że Berto chętnie wróciłby do akcji, dlatego akurat tym go nie drażnił.
Zaraz jednak Latynos znów zaczął mówić i już po kilku pierwszych słowach blondyn obrócił ku niemu twarz. Przyglądał się przyjacielowi w zastanowieniu, w duchu rozważając jego przemyślenia. Osobiście nie czuł ochoty zamieszkania tam w dziczy, lecz w pewnym sensie potrafił to zrozumieć, bo zdarzało mu się wyobrażać sobie życie na farmie - gdyby zarówno on, jak i żadne z jego rodzeństwa nie byli mutantami... Łatwiejsza, mniej skomplikowana egzystencja, przy której nie musiałby się martwić o to, jak długo pożyją. No, przynajmniej nie tak często.
- Może. Ale ktoś musi rozwiązywać problemy naszego świata, żeby tamci mogli żyć prościej - zauważył. Gdyby nie bohaterowie, jak szybko ktoś wpadłby na to, żeby w jakiś sposób wykorzystać na przykład Savage Land, nie bacząc na jego mieszkańców? Albo po jakim czasie doszłoby do udanej inwazji z innej planety, wymiaru, alternatywnej rzeczywistości?
- Jeżeli to coś pomoże, ja cieszę się, że nasze życia potoczyły się właśnie tak, jak się potoczyły. Inaczej moglibyśmy tu razem nie stać - dodał najzupełniej szczerze, wciąż spoglądając na twarz Bobby'ego. Przez ostatnie dziesięć lat spotkało ich mnóstwo dobrych i złych chwil, ale nie chciał tracić czasu na wątpliwości i żale. Niczego by to nie zmieniło.

Gdy uśmiech Bobby'ego się tak poszerzył, Cannonball wprost nie był w stanie nie odpowiedzieć na niego przyjacielowi tym samym. Ich nastroje bardzo często szły ze sobą w parze, a w dodatku Berto zazwyczaj potrafił poprawić Samowi humor czy też po prostu go rozbawić... I to nawet bez wkładania w to wielkiego wysiłku. Zwykle wystarczyło, że zwyczajnie chciał spróbować.
Tym razem jednak dyskusję przerwało im przybycie do ogrodów dopiero co wezwanych minionków - a już cichy dźwięk otwierających się drzwi wystarczył, aby blondyn lekko się obrócił i spojrzał w ich stronę, tym samym w końcu odrywając wzrok od Latynosa. Był świadomy tego, że obok niego Bobby czynił to samo, lecz osobiście w pierwszej kolejności skupił się na ocenie wielkości posiłku... Oraz na obecności wśród potraw laptopa. To ostatnie nawet go już nie zdziwiło. Odnosił wrażenie, że z każdym dniem Berto coraz bardziej żył swoją pracą... Co w żadnym razie nie było zdrowe, ale pewnie rzeczywiście konieczne. W przeciwnym wypadku Sam o wiele częściej by na to protestował.
W następnym momencie mężczyzna poczuł już rękę układającą się na jego ramionach, przez co znów kątem oka zerknął na Bobby'ego, jednocześnie odruchowo obejmując go luźno w pasie. Bez śladu wahania pozwolił na to, aby przyjaciel poprowadził go w stronę stołu - a ruszył z miejsca od razu, w ogóle się nad tym nie zastanawiając, nim jeszcze w pełni dotarło do niego dokąd w ogóle zmierzali.
Dzięki temu już po chwili blondyn również zajmował miejsce przy stole obok Berto, przy okazji rzucając długie spojrzenie otwieranemu właśnie przez niego laptopowi. Tym razem jego twarz nie wyrażała niezadowolenia czy osądzania, świadomie postawił na neutralność... Między innymi dlatego, że domyślał się, że Bobby mógł czekać na coś konkretnego. W końcu wcześniej coś zapisywał - więc być może do kogoś się wtedy odezwał albo na przykład przekazał nerdzikom jakieś instrukcje? Ewentualnie Latynos mógł się też spodziewać nowych informacji w sprawie tych wybuchów... Pilnych opcji było tak wiele, że Sam po prostu nie mógł zwracać przyjacielowi uwagi. A poza tym... Berto przecież nie zapominał o jego obecności i w dodatku grzecznie sprowadził jedzenie, więc dostawał punkty przynajmniej za staranie się. Co nie zmieniało faktu, że blondyn tak czy siak śledził go uważnym wzrokiem tak długo, aż w końcu młodszy mężczyzna sięgnął po sztućce - i dopiero wówczas Sam również poszedł w jego ślady, zaraz zabierając się za posiłek.
- Powinienem się martwić, że spróbujesz mnie upić? A potem, kiedy nie będę już w stanie cię powstrzymać, wyślesz mnie do łóżka i pójdziesz pracować do późna? - odparł pytaniem, a właściwie dwoma, na pytanie przyjaciela, równocześnie unosząc jedną brew. Z tym upijaniem trochę przesadzał, bo w końcu nie miał aż tak słabej głowy, ale za to podejrzewał, że przynajmniej ta ostatnia część najprawdopodobniej się zgadzała. Był prawie pewien, że po kolacji Bobby zamierzał wrócić do gabinetu. Czasami Cannonball zastanawiał się czy udałoby mu się sprzymierzyć z nerdzikami, by dla dobra swojego ukochanego szefa zaczęły dbać o jego wypoczynek... Chyba warto by było to sprawdzić.

Kiedy Bobby ujmował to w taki sposób, Sam nie miał nawet ochoty posyłać mu wymownego spojrzenia, a co dopiero naprawdę się na niego irytować. Poza tym... Przecież i tak z góry domyślał się co przyjaciel zamierzał, więc nie mógłby zrzucić swojej reakcji na nagłe odkrycie jego niecnych planów. Co prawda mimo wszystko podjął próbę zmarszczenia czoła, lecz bez wątpienia zdradził go lekki uśmiech, który zawitał na jego ustach. Widać było, że tym razem przyzwalał na takie zachowanie Berto - głównie dlatego, iż wiedział, że i tak przegrałby tę walkę. Nie chciał też ciągle się powtarzać, bo to w końcu zmęczyłoby ich obu i pewnie doprowadziłoby do sprzeczki, a tego nienawidził.
To nie rozwiązywało jednak kwestii alkoholu i dlatego Sam wcale nie był zaskoczony, gdy zaraz potem Bobby powtórzył swoje pytanie. Tym razem blondyn nie odpowiedział mu natychmiast, tylko najpierw odchylił głowę na bok, jak gdyby to rozważał. Właściwie wyrażenie zgody chyba by mu nie zaszkodziło, nawet gdyby rzeczywiście wypili nieco więcej... W końcu było jeszcze wcześnie, a poczucie obowiązku - czasami nazywane też pracoholizmem - Berto na pewno niedługo wezwie go do gabinetu, tym samym ucinając spotkanie. No i Cannonball na ogół nie musiał wstawać wraz ze słońcem, co także ułatwiało mu podjęcie decyzji.
- Pewnie. Chętnie. Będę się pilnował i trafię do łóżka na własnych warunkach - odparł, również nawiązując do ostatniego żartu i spoglądając Bobby'emu prosto w oczy... Przynajmniej aż do momentu, gdy Latynos skierował swoje spojrzenie na ekran laptopa. Po wyrazie twarzy przyjaciela Sam był w stanie stwierdzić, że ten nie zaglądał na urządzenie kontrolnie, tylko coś na nim czytał, a choć wzbudziło to też i jego zaciekawienie, postanowił poczekać i jeszcze o nic nie pytać. W tym czasie wrócił do skubania posiłku i ponownie podniósł wzrok dopiero w chwili, gdy Berto przemówił. Jego słowa sprawiły, że zmarszczył brwi.
- Coś szczególnego? - spytał nieco ostrożnym tonem, bo szczerze powiedziawszy meteoryty potrafiły oznaczać spore kłopoty. Ile to razy przyniosły już na Ziemię coś paskudnego z kosmosu? Lepiej, by nie mieli do czynienia z kolejnym Venomem albo czymś od niego gorszym. A jeżeli A.I.M. się tym kamykiem zainteresowało, to najwyraźniej coś nietypowego musiało być na rzeczy... Chyba że nerdziki po prostu lubiły zbierać po świecie meteoryty? Tak naprawdę nawet by to Sama nie zdziwiło. Miewały dziwne hobby.
Z drugiej strony... Pewnie dobrze się stało, że to właśnie oni się tym zajęli, a nie - na przykład - wezwana na miejsce policja albo po prostu ciekawscy cywile. Jeżeli meteoryt rzeczywiście stanowił jakieś zagrożenie, to A.I.M. posiadało wszelkie warunki, aby opanować sytuację, a jeśli nie... To przynajmniej minionki będą szczęśliwe i nikt tak czy siak na tym nie ucierpi. Choć Cannonball nie wiedział jak bardzo nielegalne było porywanie kosmicznych kamyków. Chyba oficjalnie należały do państwa?

Sam powoli pokiwał głową na słowa przyjaciela, w myślach rozważając już różne możliwości. Przy odrobinie szczęścia ten meteoryt mógł się po prostu składać z nietypowego materiału, jednego z tych, które nie występowały naturalnie na ich planecie i stąd wynikała jego dziwna waga... To byłaby chyba najprzyjemniejsza i jednocześnie najbezpieczniejsza opcja. Nerdziki zbadałyby sobie coś obcego, może nawet znalazłyby dla tego jakieś zastosowanie, a oni nie musieliby się martwić o żadnego kosmicznego potworka. Szkoda, że zazwyczaj nie było tak łatwo.
- Prześlij. Choć nie zdziwię się, jeżeli coś pójdzie nie tak i przed pełnym raportem dostaniemy już zawiadomienie o jakichś problemach - zauważył. Na ogół Cannonball nie był takim pesymistą i teraz tak naprawdę również nie wypowiedział swojego zdania ponurym czy zrezygnowanym tonem... Zwyczajnie na spokojnie zwrócił uwagę na coś, co wydawało mu się całkiem prawdopodobne. Mężczyzna wiedział zresztą, że Bobby na pewno również zdawał sobie z tego sprawę i brał tę możliwość pod uwagę. W końcu lubił być przygotowany na wszystko. O kilka kroków przed resztą świata. Przez ostatnie lata tak bardzo się rozwinął...
Temat meteorytu szybko został jednak wyparty przez pojawienie się nerdzika z zamówionym winem. Blondyn rzucił na nie okiem, lecz zaraz potem skupił się już na Berto... Przynajmniej do momentu, gdy kieliszki i butelka znalazły się na blacie, a minionek postanowił sobie z nich zażartować. W przeciwieństwie do Latynosa, Sam siedział tak, że mógł bez problemu przenieść wzrok na śmieszka i w tym celu nie musiał tracić czasu na obracanie się ku niemu. Jego brwi lekko się uniosły, a na usta powrócił uśmiech, lecz nawet nie próbował odpowiadać nerdzikowi - bo ten i tak już się oddalał, więc najprawdopodobniej by na to nie zareagował.
Zachowanie mężczyzny nie było dla niego zaskoczeniem. Minionki zachowywały się bardzo swobodnie, zarówno w stosunku do siebie wzajemnie, jak i do swojego szefa czy jego samego. Nie po raz pierwszy i na pewno nie ostatni ich zaczepiały... Ale prawdę mówiąc Cannonballowi to pasowało. Szczerze wolał taką luźną atmosferę. Biorąc wszystko pod uwagę, nie mógłby sobie chyba wymarzyć lepszej pracy.
- Najwyraźniej - zgodził się łatwo, w tych słowach również nie doszukując się żadnego głębszego znaczenia. Przecież cały czas tylko sobie żartowali, prawda? Dla niego tak to właśnie wyglądało. W pewnym sensie Sam przywykł już do mniej lub bardziej subtelnych uwag dotyczących jego relacji z Bobby'm i teraz w ogóle mu nie przeszkadzały. Tak, byli sobie bliscy, praktycznie nierozłączni, od wielu lat zawsze razem. Słyszał chyba wszystkie możliwe komentarze w tej sprawie i nie widział potrzeby im zaprzeczać.
Przez krótką chwilę blondyn przyglądał się temu, jak Berto nalewał im wina, po czym ujął w dłoń swój kieliszek i od razu odruchowo skopiował zachowanie przyjaciela. Toast... Do czego mogliby się teraz napić, by nie zabrzmiało to zbyt poważnie i otrzeźwiająco? Bo na pewno nie potrzebowali jeszcze bardziej się martwić.
- W takiej sytuacji chyba wypadałoby powiedzieć: za nas? I może jeszcze za to, by żaden nerdzik nie targnął się na mnie w nagłym przypływie zazdrości - zasugerował, ostatecznie decydując się kontynuować żart. Choć to ostatnie wcale aż tak by go nie zdziwiło. Mininki bywały naprawdę nieprzewidywalne, szczególnie te co bardziej szalone... To znaczy, entuzjastycznie nastawione.
Niezależnie od tego, czy jego propozycja toastu została zaakceptowana, czy tez Bobby podrzucił jednak własny pomysł, Samuel był gotowy znów podążyć śladami przyjaciela - i w tym samym czasie co on unieść kieliszek do ust, by upić z niego trochę wina.

Popijając wino, Sam mimo wszystko nie mógł nie zgodzić się ze słowami przyjaciela - nawet jeżeli nie wypowiedział tego na głos. Na ogół nie martwił się eksperymentami minionków, bo ufał swojemu polu siłowemu. Wiedział ile potrafiło znieść, przetrwał dzięki niemu sytuacje, które pewnie zabiłyby niejednego super-wytrzymałego bohatera... I na podstawie podawanych mu przez naukowców informacji zwykle potrafił określić czy dane doświadczenie będzie dla niego zagrożeniem czy nie. Mimo to...
Mimo to mężczyzna nie mógł zaprzeczyć, że nerdziki myślały czasem bardzo jednotorowo. Nie w tym sensie, że nie były wszechstronne, wręcz przeciwnie, bo wiedzę posiadały ogromną - ale niekoniecznie zwracały uwagę na to, jakie efekty przyniosłyby niektóre z ich działań. Dobrze, że Bobby miał nad nimi jakąś kontrolę. Potrzebowały tego, żeby w którymś momencie przypadkowo nie wysadzić się w powietrze. Albo całej okolicy. Albo planety.
Jeżeli zaś chodziło o ich powody... Samuel głęboko wierzył, że nie robiły tego złośliwie czy z chęci siania zniszczenia. Ten element został usunięty z organizacji - albo z własnej woli z niej odszedł. Obecnie minionki były po prostu ciekawe świata. Chciały tworzyć i odkrywać, a potem się tym chwalić. I raczej nie zamierzały go przy okazji zabić. Może tylko czasami go nastraszyć. Choć niektóre wykazywały oznaki obsesji w stosunku do Berto, więc może rzeczywiście powinien się jednak mieć na baczności.
Blondyn został nagle wyrwany z zamyślenia, gdy jego przyjaciel odezwał się ponownie. Cannonball chętnie skupił swoją uwagę na nim i na jego wypowiedzi, nie chcąc nastawiać się negatywnie i nakręcać się na to, że nerdziki coś planowały. Poza tym... Ten nowy temat okazał się być o wiele przyjemniejszy i od razu sprawił, że mężczyzna uśmiechnął się szeroko.
- Trochę. Wciąż nie tak bardzo, jak bym chciał, ale wydaje mi się, że jest już dużo lepiej. Bycie w drużynie też mu pewnie pomoże, choć wspominał, że trafił do niej także chłopak, za którym nie przepada... Ale z pozostałymi się lubi. Zresztą, wiesz jaki on jest. Powiedziałbym nawet, że ktoś polubił go aż za bardzo... Tyle że Jay twierdzi, że to nic poważnego, więc niech mu będzie. Pozwolił mi za to spróbować znaleźć mu dziewczynę i mam już jedną upatrzoną. Miła, grzeczna, powinni się dogadać - streścił z większym niż do tej pory entuzjazmem. Nie wykazywał przy tym żadnych oporów przed opowiadaniem Bobby'emu o takich rzeczach, choć pewnie nikomu spoza rodziny nie zdradziłby aż tylu prywatnych spraw Jay'a. Berto to po prostu co innego. Wyjątkowy przypadek.
- Przy okazji, dałeś mu amunicję do ręki. Nie myśl sobie, że nie zwrócił uwagi na to przesyłanie całusów - dodał, wciąż będąc w wyraźnie bardzo dobrym humorze. Prawdę mówiąc podejrzewał, że przyjaciel specjalnie liczył na to, iż to właśnie młodszy Guthrie odbierze i odczyta tę wiadomość... Wcale by go to nie zdziwiło. Mimo to nie mógł być przecież zły o nieszkodliwy żart, który w dodatku spodobał się Jay'owi - a Sam zrobiłby naprawdę wiele, aby utrzymać brata w jak najlepszym nastroju.

Samuel doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Bobby miał rację - że praktycznie nie było takiej opcji, aby w jakiejkolwiek drużynie wszyscy się lubili i nie mieli ze sobą żadnych problemów. On osobiście od początku naprawdę starał się utrzymywać ze wszystkimi pozytywne stosunki, ale niektórzy chyba umyślnie mu to utrudniali... Na przykład do tej pory pamiętał dawne spięcia z Feral. Na myśl o jednym z jej wyskoków aż go bolało - dosłownie. Tak... Zdarzyło mu się znaleźć po tej niewłaściwej stronie jej pazurów.
Mimo to blondyn trochę żałował, że Jay też będzie przechodził przez coś podobnego. Może nie aż na taką skalę, bo mężczyzna szczerze wątpił, aby podopieczni Instytutu mieli stosować przeciwko sobie wzajemnie swe mutacje, a przynajmniej nie na tyle poważnie, aby miało to stanowić zagrożenie dla czyjegoś życia... Ale konflikty i nieprzyjazne nastroje to tak czy siak nic przyjemnego. Być może jeszcze uda im się jakoś dogadać, lecz niestety Sam nie mógł za bardzo się w to wtrącać. Był zdany wyłącznie na relacje brata.
Nie mając możliwości pomóc czy tak naprawdę w ogóle zareagować, Cannonball postanowił więc skupić się na tym temacie, w którym mógł już coś zdziałać - bo w końcu otrzymał na to od Jay'a specjalne pozwolenie. Znalezienie mu kogoś odpowiedniego do towarzystwa powinno być proste i Sama bardziej martwiło to, aby jego brat okazał ze swojej strony jakieś zainteresowanie. Nie chciał i nie zamierzał go do niczego zmuszać, oczywiście, że nie, ale takie odcinanie się od ludzi nie było wcale zdrowe. Ani trochę. Jay powinien dać sobie szansę na miłość - i to dla własnego dobra.
Blondyna zdziwiło natomiast to, że Bobby zdawał się być bardziej zaciekawiony osobą, która polubiła jego - praktycznie ich - brata. W pierwszej chwili nie dotarło do niego, że przecież Berto nawet nie wiedział o kim dokładnie była mowa... Że o innym chłopaku, podczas gdy Jay nigdy nie wykazywał skłonności wobec osób swojej własnej płci. Pewnie powinien mu to wyjaśnić, tak na wszelki wypadek, ale z drugiej strony nie był pewien czy mógł. Obgadywanie rodzeństwa to jedno, ale kogoś tylko z nim powiązanego? To co innego. Choć tak naprawdę adorator Jay'a zdawał się nie kryć ze swoimi zamiarami, więc najwyraźniej nie robił z nich żadnej tajemnicy.
- Wspominał coś o tym, że trzymasz mnie w złotej klatce - odparł na początek wymijająco na te ostatnie pytania Bobby'ego, bo jakoś musiał mu się odciąć za ten niewinny ton głosu. I za treść tamtej wiadomości również, a nawet przede wszystkim. Blondyn świadomie przekręcił trochę słowa Jay'a oraz sens ich rozmowy, ale tak czy siak nie planował opowiadać Berto nic więcej na jej temat, więc chyba mógł sobie pozwolić na taką drobną nieścisłość. Na wszelki wypadek przewrócił zresztą oczami, by pokazać, że w dalszym ciągu nie mówił do końca na poważnie.
- A tak poza tym... Nie mam pewności, ale rzecz w tym, że wydaje mi się, że Jay'a polubił jego kolega z drużyny. Z pewnością się na to zachowywał, ale kiedy zwróciłem Jay'owi uwagę, to uznał, że się mylę, bo tylko się przyjaźnią. Więc sam nie wiem. Może przesadzam - wyjaśnił następnie, po czym wzruszył lekko ramionami i znów upił trochę wina. W gruncie rzeczy nie był pewien czy liczył na to, że Bobby go uspokoi czy poprze. Nie potrafił się zdecydować co by wolał.

Gdy Bobby tak bardzo zamotał się w swych wyjaśnieniach odnośnie złotej klatki, Sam zdecydował się okazać mu litość i już tego nie komentować, żeby przyjaciel nie pogrążył się jeszcze bardziej. Nie mógł się jednak powstrzymać przed posłaniem mu długiego spojrzenia spod uniesionych brwi, które zdawało się mówić coś w stylu... "Naprawdę? I co mi więcej powiesz?"
Prawdę mówiąc słuchanie tego wszystkiego było nawet zabawne - bo oczywiście blondyn świetnie zdawał sobie sprawę z tego, że Berto nie miał nic złego na myśli. Może nie do końca zgadzał się z jego stwierdzeniem, że zasługiwał na tak wiele, nie mniej jednak doceniał komplement... I rozumiał, że ta część już nie była tylko żartem. Nie do końca.
Dalsza rozmowa również utrzymywała się zresztą w trochę poważniejszym tonie. Cannonball starał się dzielić swoją uwagę pomiędzy posiłek i wino oraz Berto, lecz sam doskonale wiedział, że w rzeczywistości skupiał się głównie na tym ostatnim... I pewnie było to po nim dobrze widać. Dawał przyjacielowi czas na przetrawienie tych nowych informacji i w żadnym razie go nie popędzał, ale obserwował uważnie jego twarz - i z lekkim napięciem czekał na reakcję. Podejrzewał, że Bobby zaliczał właśnie tok myślowy, który on osobiście przerobił jeszcze w Instytucie.
Na szczęście Berto nie potrzebował dużo czasu, aby się zastanowić i już po krótkiej chwili jego pierwsze słowa sprawiły, że Sam od razu zaczął się rozluźniać. Brzmiało na to, że przyjaciel go popierał... Czemu pewnie nie powinien się dziwić. Wbrew pozorom - pomimo bardzo różnych charakterów - tak naprawdę częściej byli ze sobą zgodni, niż sądzili inaczej. Tylko czy w tym przypadku to dobrze czy źle? Blondyn wciąż nie miał całkowitej pewności.
W gruncie rzeczy Cannonball chciał po prostu, żeby jego bratu wszystko jak najlepiej się ułożyło. Czy okaże się, że się pomylił i faktycznie zobaczył w zwykłej przyjaźni coś, czego tam nie było - czy może w najbliższe święta Jay przywiezie do domu swojego nowego chłopaka... Nieistotne, byle był zadowolony i szczęśliwy. W końcu. Znowu. Mama na pewno by się z tym zgodziła, więc o reakcję reszty rodziny w razie czego też się nie martwił - i miał nadzieję, że brat również zdawał sobie z tego sprawę.
- Pewnie tak. Oby. Wiem, że to nie moja sprawa, że Jay musi mieć swoją swobodę i tak dalej, ale po tym wszystkim, co go spotkało... - Sam nie dokończył zdania, a jego spojrzenie osunęło się z twarzy Bobby'ego w dół, na blat stolika. Tak naprawdę mężczyzna wiedział, że nie musiał nic więcej dodawać, bo przyjaciel najpewniej i tak go rozumiał - a poza tym nie był nawet pewien jak powinien ubrać w słowa swoje myśli i wątpliwości. Chciał chronić rodzinę. Poczuwał się za nią do głównej odpowiedzialności. W gruncie rzeczy wszystko sprowadzało się właśnie do tego.
- Ale masz rację. Może do jego wizyty wszystko się już wyjaśni - dodał wreszcie, szczerze mówiąc starając się przede wszystkim przekonać do tego samego siebie. Kilka dni to wcale nie tak wiele, ale kto wie? Może rzeczywiście się uda i podczas ich następnego spotkania na żywo sytuacja będzie już jasna... I w razie czego rozwiązana, w ten czy inny sposób.

Samuel prześledził wzrokiem ruch butelki, gdy Bobby dolewał im z niej wina, a następnie odstawiał ją na blat, lecz prawdę mówiąc zrobił to tylko po to, aby móc zawiesić na czymś wzrok. W tym czasie jego uwaga i tak dzieliła się pomiędzy słowa przyjaciela oraz jego własne myśli, teraz już trochę pozytywniejsze.
Zrozumienie ze strony Berto wyraźnie poprawiało mu nastrój - i działo się tak praktycznie zawsze. Z jednej strony sam dobrze wiedział, że nie postępował irracjonalnie, bo przecież potrafił logicznie uargumentować swoją postawę, ale i tak przyjemnie było otrzymać potwierdzenie, że ktoś jeszcze zgadzał się z jego sposobem myślenia.
Szczerze mówiąc nawet rady Bobby'ego pokrywały się z tym, co blondyn zamierzał zrobić, w związku z czym Sam podsumował je kiwnięciem głowy. Tak, zdecydowanie chciał przy okazji spotkania jeszcze raz porozmawiać z bratem na temat jego przyjaciela... A sugestia Berto brzmiała całkiem nieźle na początek. Nie powinna zawstydzić Jay'a, gdyby okazało się, że Cannonball jednak się mylił. Mogła zostać zbyta jako zwykły żart.
Spojrzenie mężczyzny znów na moment powędrowało w dół, na stolik, choć na jego ustach mimo wszystko ponownie pojawił się lekki uśmiech. Chwilowo odpuścił sobie popijanie wina i skupił się na kończeniu swojej porcji kolacji, której - prawdę mówiąc - wiele mu już nie zostało. Blondyn czuł się teraz syty, ale nie przesadnie przejedzony.
- Jestem za. Myślałem o tym, by namówić nerdziki do pokazania paru bezpiecznych, ale widowiskowych eksperymentów. W szkole... - zaczął, chcąc wspomnieć o tym, że w Instytucie nawet Hank nie mógł zaprezentować wszystkiego, co by chciał, lecz przerwał mu charakterystyczny odgłos dochodzący z laptopa Bobby'ego... Najprawdopodobniej zwiastujący przybycie nowej wiadomości. Zaraz potem dźwięk się zresztą powtórzył i tym razem Sam uniósł już pytająco brwi, zerkając pomiędzy urządzeniem i przyjacielem.
- Coś ważnego? - spytał, odruchowo nachylając się odrobinę w stronę Bobby'ego, choć ze swojego miejsca i tak nie mógłby odczytać niczego z ekranu. Był zdany na relację Latynosa... Albo na to, że po zapoznaniu się z treścią maili obróci laptopa bardziej w jego stronę. Samowi odpowiadały obie te opcje - choć pewnie istniała jeszcze trzecia, że Berto uzna po prostu, iż wiadomości nie były na tyle istotne, aby o nich opowiadać... Ale Cannonball jakoś w nią nie wierzył.
Blondyn oparł przedramiona na blacie przed sobą, jedno przy drugim, jednocześnie spokojnie, ale z zainteresowaniem czekając na decyzję przyjaciela - oraz na dalsze informacje. Miał tylko nadzieję, że nie sprawią one, iż Bobby zarwie całą noc. Chyba powinien tego jednak dopilnować...

Po pierwszej części wyjaśnień Bobby'ego, Sam ograniczył się jedynie do potakującego pomruku, nie chcąc przeszkadzać mu w dalszym czytaniu - bo w końcu widział, że przyjaciel wciąż działał na laptopie, a wcześniej słyszał dwa sygnały wiadomości. Rzecz jasna nie podobało mu się to, co Berto mu zdradził, ale prawdę mówiąc nie czuł się tym nawet zaskoczony. Oczywiście, że ktoś znowu atakował mutantów. Świat nigdy nie mógł im dać spokoju. Użycie tak nietypowej broni było czymś nowym i niepokojącym, ale przynajmniej z każdą chwilą zbierali więcej informacji... A skoro zajmowało się tym nie tylko A.I.M., ale i S.H.I.E.L.D., to Cannonball wierzył, że uda im się opanować sytuację.
Kolejna informacja była już o wiele przyjemniejsza i mężczyzna nawet uśmiechnął się lekko pod nosem, gdy do niego dotarła. Pocieszające, że wszystkie nerdziki wciąż żyły i miały siłę zajmować się "jakimś rodzajem energii", który wydzielała ich nowa zabawka. Pewnie powinien bardziej się tym przejmować, ale zakładał, że minionki będą w stanie ograniczyć promieniowanie czy inne problemy... Co nie zmieniało faktu, że cieszył się, iż akurat dzisiaj nocowali z Berto w innej bazie. Tak na wszelki wypadek.
Blondyn spodziewał się, że jego przyjaciel od razu przygotuje i wyśle odpowiedzi na otrzymane wiadomości, w związku z czym szczerze zdziwiło go zamknięcie laptopa. Od razu powiódł wzrokiem za odsuwanym na bok urządzeniem, ale nie skomentował tego działania na głos, tylko po prostu ponownie przeniósł spojrzenie na Bobby'ego, teraz już kontynuującego posiłek... A przynajmniej to, co z niego jeszcze zostało. Po krótkiej chwili namysłu, Sam sięgnął po swój kieliszek, aby dopić z niego resztkę wina, a w tym czasie Berto znów przemówił, wracając do wcześniejszego tematu.
- Zdecydowanie - powtórzył za nim z przekonaniem, dodatkowo kiwając przy tym głową. Osobiście również zamierzał porozmawiać z nerdzikami, aby upewnić się, że ta informacja naprawdę do nich dotarła i została przyjęta do wiadomości... Ale brata też planował ostrzec. W bazie obowiązywała zasada ograniczonego zaufania wobec najnowszych wynalazków A.I.M. A przynajmniej Cannonball ją stosował.
Na kolejne słowa przyjaciela blondyn nie zareagował już od razu, bo był akurat w trakcie upijania ostatniego łyku swojego trunku. Dobrze się jednak stało, gdyż dzięki temu miał okazję szybko rozważyć swoją odpowiedź bez oczywistego przeciągania i zwlekania. Jedynie wyraz jego twarzy, a szczególnie oczu zdradzał namysł.
- Będę cię informował. I postaram się unikać tego, czego tylko będę mógł - obiecał wreszcie, jednocześnie ostrożnie odstawiając kieliszek na blat stołu. Na tyle mógł się zgodzić. Zwłaszcza to pierwsze nie powinno być dla niego żadnym problemem, bo w końcu tak czy siak zazwyczaj donosił Bobby'emu czym się zajmował i gdzie... Druga kwestia była już jednak bardziej problematyczna. Oczywiście Sam nie zamierzał łamać danego słowa, ale rozumiał, że w niektórych nagłych czy wyjątkowo poważnych sytuacjach może być zwyczajnie zmuszony uczestniczyć.
- Zaczyna się robić późno - zauważył cicho, przesuwając wzrok w stronę szyb oraz widoku za nimi, teraz już trudnego do wyłapania, choć tak naprawdę godzina nie była jeszcze aż tak straszna. Wrażenie to pogłębiał pewnie fakt, że w środku świeciły się światła... Ale Sam chyba miał po prostu ochotę położyć się dziś trochę wcześniej niż zwykle. Musiał jeszcze tylko zadbać o Berto.