Lasy Latverii

First topic message reminder :

Głównie mieszane lasy, w których żyje sobie co nieco zwierzyny - słowem, nic szczególnego. Ich największe skupisko występuje w centrum kraju, na południe od Doomstadtu, a na północ od Doombergu. Inne miasto, Doomwood, leży z kolei w samym środku lasu.

Damien nie strzelił, świetnie. Soleil wykrzywiła twarz w grymasie kpiącej wdzięczności - ostre rysy twarzy idealnie nadawały się do tego, by wyrażać za pomocą mimiki dowolne emocje, niemal równie wyraziste, co słowa. Teraz te drugie były zdecydowanie niewskazane.
Skoro nie strzelał i dał jej znak, to puściła się i osunęła, pomagając sobie rękami i nogami, podpierając się - by stanąć pewnie na nieco wygodniejszej pozycji i wyprostować się, otrzepując przy okazji i rozglądając.
Czekała, aż Stein zejdzie, bo co lepszego miała do roboty? Jeśli chcieliby sobie coś powiedzieć, to chyba tylko szeptem na ucho - albo napisać na wyświetlaczu smartfona. To właściwie był niezły...

...pomysł. Też to usłyszała - odwróciła się w stronę, z której dobiegł ich sygnał, odgłos, cokolwiek to było. Zmrużyła oczy, by spróbować dojrzeć, co lub kto to był... Ziemia znowu się zapadła; kobieta zrobiła wielkie oczy. "Szlag" wypowiedziała bezgłośnie, tylko poruszając ustami.
Spojrzała pytająco na Steina, na dziewczynę tylko przelotnie. On był w tym momencie jedyną wyszkoloną osobą prócz niej, Czerwona za bardzo chciała uciekać. I nadal nic nie powiedziała.
Miała za zadanie zbadać tę kwestię. Skoro więc tak... Powinna chyba zbadać co się stało. Zrobiła krok, drugi do przodu, ruszając bardzo powoli i ostrożnie, chociaż wielkiej ochoty na to nie miała. Próbowała wypatrzyć, co się tam dzieje - nie podejdzie raczej bardzo blisko, ale chociaż trochę, by rozeznać się lepiej w sytuacji.
Jeśli to przeżyje, Doom będzie jej winien fortunę.

Cable nie mógł sprecyzować czym był ten potwór. Może był to kolejny eksperyment Doom'a, który nie wypalił i ten kazał najemnikom pozbyć się problemu. Może był to potwór z kosmosu, innego lub wymiaru, może Doom stworzył jakiś portal. A może bestwię napuścili tutaj wrogowie Latverii. Była też możliwość tego, że to przedstawiciel jakiegoś na wpół wymarłego gatunku, który dawał o sobie znać tak rzadko, że nikt go nigdy nie opisał, albo po prostu nikt nie przeżył spotkania z nim. Nathaniel nie chciał przyczynić się do jego wymarcia, gdyby ostatnia opcja okazała się prawdziwa, ale w tej sytuacji raczej nie miał wielkiego wyboru.
Potwór wciągał go w norę, im dalej się w nią zagłębiali tym, mniej światła docierało z otworu ponad nimi. Sytuację ratowało nieco błyszczące złotą poświatą oko mutanta, które zapewniało dodatkowe oświetlenie korytarza. Przestrzeń była zbyt ograniczona, by wykonać pełny zamach, ale musiała wystarczyć. Summers obrócił w dłoniach swój  Psy-Mitar i skierował ostrzem w stronę stwora. Nawet pomimo braku miejsca broń łatwo było obrócić w tak ciasnym tunelu, ponieważ po prostu cięła ziemię jak masło. W następnej chwili wykonał adamantową lancą kilka szybkich i chirurgicznie precyzyjnych cięć skierowanych w stronę wypustek potwora. Dodatkowo cięciom towarzyszyły impulsy energii telekinetycznej, które broń emitowała przy każdym zetknięciu z tkanką. Chciał pozbawić bestię kończyn, którymi go oplotła, może to wystarczy, by stwór odpuścił. Gdyby ten jednak nadal napierał, Nathaniel zamierzał użyć swojej technoorganicznej ręki i spróbować wybić bestii zęby silnym, lewym sierpowym.

Skoro udało mu się zejść, teraz nic nie stało na przeszkodzie by przyjrzeć się dokładniej Soleil i jej nowej "koleżance". Możliwe że była to miła odmiana, po prowadzeniu obserwacji przez szkiełko kolimatora, które nie wyróżniało aż tylu szczegółów. A Damien był prostym facetem, więc na niektóre szczegóły popatrzeć lubił. Nawet jeśli warunki były ku temu niesprzyjające.
Trzymając za uchwyt swojej osiemnastki, miał już w zamiarze wyjąć opakowanie ratunkowe, gdy po okolicy rozniosło się hukanie jakiejś upośledzonej sowy z przetrąconym dziobem.
-Mamy tutaj p**rdolonego amatora.- Warknął cicho pod nosem, nie biorąc pod uwagę czy dziewczyny zasłyszą jego nieokiełznane, pełne negatywnych uczuć marudzenie, czy też nie. Stein nie widział co prawda Cable'a, ale już po części zdążył sobie wyrobić zdanie o nim. W lesie używa się raczej sygnału gołębia, jeśli nie umawiało się wcześniej znaków. Jest bardziej charakterystyczny na tle leśnej fauny.
Zarzucił z powrotem swój bagaż na plecy. Czerwonowłosa będzie musiała na pomoc poczekać. Schował broń podręczną, a już za chwilę było słychać szczęk odbezpieczonego karabinu. Wszystko jak mu się wydawało zdążył zrobić przed hukiem... możliwe że już w trakcie. Trudno określić. Nim zasięgnął wzrokiem, w kierunku z którego słyszał sygnał wolał upewnić się że dziewczyny są całe i on. Dopiero później przyłożył na szybko celownik do prawego oka i ustawił tak by drzewa nie zasłaniały mu pola widzenia. To nic że widział tylko pył i teren. W końcu pole widoku nie skręci o 90 stopni.
-Teraz jest zajęty. Spie**alamy jak zające albo polujemy jak wilki i przemielimy potwora, nawet z tym kto jest na dole! Ch** z nim! - Liczył na to, że bestia jest jedna i nic nie zareaguje na jego krzyk. Bardziej oczekiwał na reakcję dawnej partnerki biznesowej, niż tej rudej. No i liczył że najemniczka była bardziej pomysłowa i zabrała jakiekolwiek materiały pirotechniczne...

- Domino chodź tu! Ten sku@wysyn już wie, że jestem niejadalny! Ludzi Dooma też tu nie widać.-
Cable nie był zoologiem, ale wiedział, że każde zwierze, nawet te najgłupsze uczy się na własnych błędach. tym bardziej jeśli dotyczą one nawyków żywieniowych. Nie sądził więc, żeby gigantyczny robak kiedykolwiek postanowił go znów zaatakować, no chyba, że zwierze miało zapędy samobójcze.
Plan, który miał był dość prosty. Wolał siedzieć pod ziemią z kosmicznym robakiem, niż z uciekać przed całą armią kraju w którym przebywali. W dodatku tunele wydawały się dość rozległe, i mogły pozwolić na to, żeby bardziej oddalić się od stolicy. Dodatkowo kto wie, może nawet udałoby mu się telepatycznie przekonać jakiegoś robala, żeby zaczął kopać konkretny tunel w kierunku granicy. A może jakiś tunel doprowadzi go za granicę? Nathaniel poczekał, aż Neena zsunie się w ślad za nim, i świecąc swoim okiem jak słabą latarką, ostrożnie ruszył w dalszą podróż. Miał też nadzieję, że te kilka metrów pod ziemią uda im się znaleźć więcej wody i zregenerować siły.

W takiej sytuacji ostrzegawcza reakcja organizmu jest kluczem do sukcesu. A w zasadzie samo uwierzenie w jej słuszność. Czas zwalnia jak przy przedawkowaniu Xanaxu, ale nie oddając tym samym ogólnego przyćmienia mózgu i przymulenia całego organizmu. Sekundy w wyobrażeniu stają się dłuższe, pomagając dostosować do nadchodzącego niebezpieczeństwa.
Zarówno ryk przeszywający trzewia, jak i chrobotanie pod ziemią skutecznie podniosło ciśnienie Damien'a. Mięśnie zaczęły kurczyć się i rozluźniać by być przygotowany na ponadprogramowy wysiłek. Nie widziało mu się skończenie jako wysokokaloryczny posiłek dla przerośniętej bestii. W pierwszym odruchu skierował wzrok ku Soleil. Niebieskie, przenikliwe oczy dosłownie na dwie setne sekundy omiotły ją spojrzeniem. Jaki był tego cel? Chciał sprawdzić czy kobieta jest bezpieczna? Nie. Nie zależało mu na życiu tych dwóch bardziej niż na swoim. Sentyment zapełniający głowę jak papierosowy dym pomieszczenie był przyczyną tego nic nieznaczącego zachowania. W końcu liczył się z tym że przez kolejne kilka lat może nie mieć okazji spotkać najemniczki.
Wyciągająca się do góry, wydęta gruda ziemi zatrzeszczała o twardą gumę wojskowej podeszwy. Lewa noga cofnęła się do tyłu by zapewnić stabilizację. Metalowe sprzączki wydały głuchy odgłos, gdy Stein pociągnął broń do dołu celując w pękające podłoże. Nie czekając nawet na pojawienie się swojego celu nacisnął spust, posyłając kilka pocisków w miejsce rozstępującej się dziury, która najprawdopodobniej miała stać się jego grobem. Nabój o takim płaszczu na spokojnie powinien wyciąć sobie drogę przez naruszoną glebę, cisnąc aż do głębokości metra. Tracąc rozpęd nie będzie zadawać wygórowanej klasy obrażeń, ale definitywnie zaboli.
Damien mimo wszystko nie planował wypuścić całego magazynka w cel, którego nie mógł zobaczyć, tak więc zostawił blisko dwadzieścia jedenastogramowych naboi w powiększonym magazynku. Jeśli kupi sobie trochę czasu zmieni swoje położenie na takie zapewniające choć trochę większe bezpieczeństwo. Nie planował marnować zgromadzonej w sobie energii elektrycznej, jednak jeśli zostanie do tego zmuszony będzie celował wewnątrz potwora, nie znając źródła z jakiego może być stworzone jego okrycie wierzchnie.

//[podgląd pojazdu jakim przyleciała//

Komputer pokładowy miał za zadanie, będąc dokładnie 70 000 km od Ziemi, zacząć namierzać najbliższe bezpieczne mijsce do lądowania. Osłony zostały uruchomione, nie można było jej namierzyć, koniec końców technologia w jej świecie była o setki lat do przodu niż ta Ziemska. Niestety awaria pojawiła się w komorze hibernacyjnej i nie zadziałała tak szybko jak było to ustalone. Statek na autopilocie minął księżyc i skierował się w stronę jakichś starych, opuszczonych ruin włączając tryb kamuflarzu. Niestety nagle, kiedy to wchodził w atmosferę, pojawił się jakiś dziwny obiekt który strącił statek z kursu. Pojazd nie był wielki, miał rozmiar domu typu kawalerka i mieścił idealnie Dentulę, komorę i coś w rodzaju skromnej garderoby. Przez wstrząs uszkodził się nawigator i autopilot obrał zupełnie inny kurs, chociaż może to i lepiej? Tak czy inaczej lekko dymiąc z silnika, maszyna przeleciała nad lasem (pozostając niewykruwalna) kierując się do jego środka. Będąc jakieś 70 metrów nad ziemią i dalej się obiżając, kapsuła zaczęła wybudzać zaspaną Dentulę. Wiedziała, że coś się popsuło ale wrócenie do normalnego poruszania się i funkcjonowania po hibernacji nie było aż tak łatwe. Osłabiona, wyczołgała się jakoś z kapsuły i przejęła stery. Na nieszczęście padł autopilot i główna siła napędowa statku. Ziemia zbliżała się niebezpiecznie szybko, aż w końcu jedyne co ona mogła zrobić to ukryć się w specjalnie przygotowanym jednoosobowym "bunkrze". Wąskim i bardzo ciasnym, jednak bardzo wytrzymałym. Służył też za sejf w którym były schowane ubrania i akta. Dokładnie w chwili, kiedy to maszyna zaryła brzuchem o podłoże, tracąc wiele części i rozrywając swoje skrzydła sterujące oraz silnik, statek X-10æțľ zarył brzuchem o glebę. Upadek nastąpił obok jakiegoś niewielkiego, leśnego jeziora. Został urwany też tył maszyny i teraz ktoś mógłby do niej wejść. Była bezpieczna ale kiedy próbowała się wydostać, pomieszczenie nie chciało się otworzyć. Padło zasilanie i została na chwilę uwięziona, chociaż czekała cierpliwie na awaryjne zasilanie. Nie zdawała sobie nawet sprawy, że wylądowała na odludziu. Nie miała też zbyt wiele siły, nie mogła się przemienić i nie tak miała się zacząć jej przygoda na Ziemi.

//Piszę pierwszy raz post bo bardzo długiej przerwie i jakby coś było źle to krzyczeć

Doomboty Doktora Dooma patrolowały cały teren. One wraz z innymi machinami głównie bojowymi wyposażonymi w karabiny bojowe. Chciały przeczesywać jak najwięcej terenu. Ostatnio w tym lesie się działo za dużo, by go od tak po prostu zostawić. Doom z machinami wykrył nietypową sygnaturę. Przybyły tam zastępy Dooma i zaczęły otaczać licznie obiekt. Po skanowaniu jego licznym i oględzinach powierzchownych Doom stwierdził, że to statek kosmiczny. Chciał go rozmontować na czynniki pierwsze i przebadać każdy element.
Machiny podchodziły z karabinami podniesionymi ku górze do statku tak, by dokonać eksploracji. Słysząc odgłosy wypełniły wolę swego twórcy i zaczęły forsować drogę wejścia do statku.

Nie panikowała, chociaż nie była w najlepszej sytuacji. Czekała cierpliwie aż awaryjne zasilanie się włączy - o ile wcześniej nie padło tak jak połowa systemu. Trwało to kilka minut w których to Ozlotis cały czas stopniowo napierała rękami na wyjście, przeklinając w myślach kapsułę która źle zadziałała. Tak to jest jak się wybiera za szybko pojazdy. Czuła jak charakterystyczne otępinie które pozostawia hibernacja stopniowo ją opuszcza, przez co była w stanie szybko zacząć poprawnie funkcjonować. Teraz czuła jedynie lekko głód ale wiedziała, że za pięć godzin on bardzo się nasili. Nagle rozległ się charakterystyczny dźwięk, dosyć głośny, oznaczający włączenie awaryjnego zasilania. Nie miała zbyt wiele czasu i kiedy tylko wejście się otworzyło, Ozlotis ubrała bieliznę, czarne getry i białą koszulkę na ramiączkach - była bowiem cały czas naga. Ubrania były zrobione ze specjalnego tworzywa, które rozciąga się podczas przemiany w Iro dlatego też było bardzo praktyczne a co również ciekawe - kiedy jest już rozciągnięte na łuskowatej posturze, robi się przezroczyste i nie utrudnia ruchów.
Wzięła dokumenty w teczce które schowała do szaro-czarnego plecaka. Dokopała się też do małego schowka z bronią. Niestety wszystkie - czyli dokładnie trzy - zostały zniszczone. Będzie więc musiała postawić na masę szczęścia. Przeczołgała się pod pokład do silnika, ten ledwo co pracował. Musiał bardzo uważać, wszędzie było mnóstwo ostrych odłamków i zgniecionego metalu. Drugi panel sterujący zasilaniem awaryjnym był w miarę sprawny. Ozlotis znając na pamięć działanie tego modelu, przekierowała cała pozostałą moc oraz paliwo do całego reaktora. Czas nastawiony na dwadzieścia pięć minut. Autodestrukcja z dużym wybuchem i ogniem zmieni statek i wszystko w promieniu 50 metrów.
Raz przeciskając się a raz czołgając, przedostała się do wyjścia. Przez chwilę zasłaniało ją kilka oderwanych części drzwi. Usłyszała kogoś i trochę się przestraszyła, zatrzymała się zostając w ukryciu za dwu i półmetrowym odłamem. Serce zabiło mocniej, czyżby pierwsze organizmy żywe? Miała jednak złe przeczucia. Postanowiła zaryzykować, złapała za jakiś kamulec których było pełno bo w końcu lądowanie było twarde. Mając ten kamyk rzuciła go za siebie, czyli czyli stronę leśnej przestrzeni i nasłuchiwała. Jakikolwiek ruch w teori powinien zwrócić uwagę czegokolwiek co było dookoła statku. Kiedy kamyk był w powietrzu zdała sobie sprawę, że ktoś przebija się do niej od drugiej strony. Bez sensu to zrobiła, jednak taki był jej urok. Ciekawe ile zdoła tutaj przeżyć.

Wychyliła się delikatnie ze swojej prowizorycznej kryjówki kiedy to nagle, z nieznanych dla dziewczyny powodów, ziemia zaczęła się zapadać. W milionowych ułamkach sekundy, tysiące myśli i komend zaczęły przelatywać przez głowę dziewczyny, naprawdę teraz zrobiło się nieprzyjemnie. Zaczęła działać impulsywnie i robić to, co pierwsze przyszło jej do głowy. Miała niecałę dwadzieścia minut zanim pojaz zostanie zniszczony i to nie tylko przez ruchomą zimię, a przez autodestrukcję którą włączyła. Modląc się do swoich bogów, poderwała się jak najszybciej mogła i postarała się biegiem wydostać przez oderwany tył statku. Musiała dobrze to zrobić, jednak jako "człowiek" nie miała za dużych szans. Jej plan wyglądał tak, że jak już wyskoczy z maszyny i będzie trzymać w ręce swój malutki plecak zmieni się w Iro - trudno ale dla niej w tym momencie to była najlepsza opcja - po czym bądąc już gadem, chciała (dalej trzymając bardzo cenne akta w środku plecaczka) wzbić się możliwie jak najwyżej i jak najszybciej. Nie inetereoswało ją to, czy bardzo się zrani, najważniejsze było uratowanie swojej własnej skóry. Uciekając wytężała umysł i mięśnie aby robić jak najwięcej uników, wyminięć i przebierać jak najszybciej nogami a potem skrzydłami.

Machiny doktora Dooma strzeliły do kamienia. Myślały, że to jakieś większe zagrożenie, które lepiej wyeliminować. Kamień wyparował bardzo szybko pod wystrzałem karabinów robotów. Następnie gdy roboty poczuły ruchy ziemi postanowiły jak najszybciej odsunąć się od źródła tych anomalii. Ich celem nie było przecież marnować kolejnych sił wojskowych. Miał tego i tak zdecydowanie za mało i tracił coraz bardziej. Potrzebował okresu spokoju gdzie wyprodukuje więcej swych machinach wojennych. Roboty chciały trzymać bezpieczny dystans od tych ruin. Nie wiedziały czy niebezpieczne istoty z lasu nie są odpowiedzialne za ten incydent. Miał nadzieję, że nie chociaż wszystkiego mógł się spodziewać.

Charakterystyczne rwanie od środka jakie czuła, kiedy się przemieniała, sprawiało lekki ból do którego jednak już się przyzwyczaiła. A jednak czuła się wyjątkowo nieswojo kiedy już było po fakcie, natomiast jej serce (teraz zacznie większe) waliło jak oszalałe w piersi. Odsunęła się bokiem od krawędzi i delikatnie rozłożyła skrzydła, gotowa w każdej chwili odlecieć. Kurczowo zaciskała szpony na plecaku, nie mogła go zgubić bo inaczej sobie tutaj nie poradzi. Jej niewidoczne źrenice były zwężone a mięśnie co jakiś czas drgały, jakby nie mogły się zdecydować czy chcą zmusić ją do odlotu czy do stania tutaj jeszcze przez chwilę. Była gotowa do walki tak, jak nakazywał jej insynkt. Kiedy się odwróciła ujrzała...Roboty. Może gdyby nie to, że jest na Ziemi i raczej nie spodziewała się takiej technologii, nie zdziwiłaby się aż tak bardzo. Stała tak przez chwilę nie okazując, czy raczej starając się tego nie robić, oznak agresji chociaż strasznie ją korciło aby ukazać kły. Nie widziała aby na ulicach New York kręciły się roboty, więc na myśl nasuwały jej się dwie opcje - rządowe albo prywatne pochodzenia pozaziemskiego. Póki jej nie atakowały, ona też nie atakowała. Wszystko to działo się bardzo szybko, Ozlotis nie wiedziała gdzie jest a nie mogła tutaj zostać. W końcu odezwała się prostą angielszczyzną, może roboty zrozumieją
- Uciekać. Zaraz być wybuch maszyny
Zerkała co jakiś czas na wyrwę bo podejrzewała, że może tam być jakieś zwierzę. Ziemia okazała się ciekawsza niż jej się wydawało. Jednak nie mogła teraz odlecieć,  wiedziała jakie mogą być roboty. Te miały broń więc musiała stać i czekać na ich reakcję, chociaż rwało ją od środka aby już stąd zwiać.

Doktor Doom był zbyt dumny, by od tak dać jakiemuś kolejnemu okropnemu intruzowi wparować bezkarnie do swojego kraju i dokonać kolejnych bezcelowych strata. Jego maszyny, które były już poza terenem zapadania się ziemi (reszta dalej opuszczała ten mały obszar) odpowiedziały chórem wymierzają karabiny w stronę kosmitki.
-Intruzie!  Jak śmiesz wtargać nieproszenie na teren mego państwa!  Poddaj się woli Victora Von Dooma, albo zgiń!

Roboty wystarczyło,  że pociągną za spust i mnogość pocisków poleciałaby w zawrotnym tempie i uszkodziła niechybnie tą istotę. Maszyny nie miały żadnych podstaw, by wierzyć intruzowi. Tymbardziej, że czemu istota spoza ziemi miałaby się pozbywać swojego prawdopodbie jednego środka transportu? Roboty wzięły to za próbę dyrekcji.

"Cholerne agresywne roboty..."
Przeleciało przez myśl Dentuli, która w odpowiedzi na wycelowanie w nią bronią zasyczała ukazując również swoje kły. Stała spięta z dotawionymi do siebie łapami, złożyła do połowy skrzydła a jej ogon jak u kota pokazywał poirytowanie. Nie chciała zginąć w wybuchu maszyny. Śmierci się nie bała, przeżyła już dosyć długo ale i tak pozostawała niechęć do opuszczenia swojego ciała materialnego. Zostało około 14 minut do rozpadu, presja czasu nie działała zbyt dobrze. Pomimo jej widocznej irytacji, lekko podskoczyła jej kreza na głowie co oznaczało, że coś ją zaciekawiło. Po słowach robota (robotów?) dodała do wniosku, że muszą być one jakoś połączone z tym do kogo należą. Roboty nie mówiły, nie miały prawa głosu. To maszyny i słuchają się swojego właściciela. Oburzonym tonem odpowiedziała, z czego pierwsze dwa słowa były powtórzeniem tego co wypowiedziała maszyna
- Jak śmiesz rozkazywać mi! Ja nie poddać się temu, kto agresywnie reagować na mój wypadek. Dlaczego grunt się zapaść?!
Prychnęła niezadowlona ale nie drgnęła ani razu jak mówiła. Kurczowo zaciskała łapę na pasku ramienia plecaka
- Jednak ja iść do ciebie, ale maszyny odłożyć broń. Teraz być dwanaście minut do wybuchu statku. Jak one mnie nie zabić jak tylko ja się ruszyć w ich kierunek, ja wyrazić zgoda na zaprowadzenie do właściciel maszyn. Czy ja Ci wyglądać na wroga?! To Ty być wrogiem! Niedorobiony blaszak
Jej ciało było spięte, mięśnie w gotowości a wzrok spoczywał na broni. W każdej chwili była gotowa skorzystać ze swojego szybkiego czasu reakcji by móc stąd uciec.

Doktor Doom nie mógł przełknąć tej zniewagi. Ktoś narusza spokój jego państwa, szkodzi jego lasowi rozbijając się, oraz jeszcze znieważa go. Ta istota musiała mieć ogromny tupet, albo przynajmniej brak inteligencji. Nikt nie miał prawa ozwać się tak do Victora. Jego duma nie pozwalała, by puścić płazem. Śmiała wielkiemu geniuszowi i władcy dyktować warunki? Dla Victora to był szczyt głupoty. Postanowił eksterminować tą marną istotę. Jego roboty bez żadnego słowa po prostu pociągnęły za spusty broni wycelowanych w potwora. Różnego rodzaju pociski od elektrycznych, po lasery przez kule i rakiety poleciały w stronę dziewczyny. Chciały jego śmierci równie bardzo jak ich pan, władca, a zaraz twórca.
Doktor Doom zdecydowanie nie uważał, że jego zachowanie było agresywne. Dla niego to była zwykła obrona. Wszak cały ten kraj to jego terytorium i czas przypomnieć światu, że bez jego przychylności można tu bardzo łatwo stracić życie. Victor dawno nie rozkazał dokonać na nikim egzekucji. Doombot gdy pociski były już w locie zaczął mówić jakby sam do siebie, bądź innych maszyn.
-Żałosna dumna istotka. Nikt nie ma prawa obrażać Doktora Dooma w jego własnym państwie. Nikt nie ma prawa przybywać do Latverii nieproszony i jeszcze nie kajać się przed Doktorem Doomem!
Dzięki potwierdzeniu od kosmicznych istot, które były teraz w lesie miał pewność, że wybuch statku nic mu i jego maszynom nic nie zrobi. Była to pokrzepiająca myśl.

Iro wiedziało, że tutaj nie ma co dyskutować. Roboty wszędzie były takie same, gdzie by nie spojrzeć zawsze miały cechy wspólne. Nawet jej rasa miałą trudności aby poskromić sztuczną inteligencję, którą sama stworzyła. Zrezygnowali z tych maszyn wieki temu. Wbiła szpony w ziemię i wydała z siebie mruk przypominający ten, jaki wydaje wkurzony kot. Taki naprawdę wkurzony. Do tego stopnia, że zaraz wydrapie ci oczy. Oczywiście chciała ale nie mogła atakować, jej wzrok skupił się teraz całkowicie na spuście broni. Dlatego też wykorzystała swój szybki czas reakcji i widząc, że roboty naciskają na spust zareagowała od razy. Możliwie jak najszybciej mogła, zmuszając swoje mięśnie do jak największego wysiłku, wybiła się w stronę dziury. Chciała do niej wskoczyć i stać się niewidzialną. Nie chciała tam spać ale wykorzystać to jako chwilową "osłonę", kiedy tak kontrolowanie spadałaby przez krótką chwilę na dół, chciała rozłożyć skrzydła i wzbić się w górę jak najwyżej i jak najszybciej. Musiała stąd zwiewać jeżeli chce przeżyć. Dzięki niewidzialności mogła zyskać te cenne kilka sekund w których to wleciałaby na kilkaset metórw w górę.


//mam nadzieję, że wiadomo o co chodzi. Starałam się to jakoś sensownie opisać ;-;

Aby Iro istniało prawdziwa Dentula musiała cierpliwie czekać w środku umysłu, obserwując ale nie ingerując. Musiała być spójna z gadzim ciałem, zawsze była ostrzegana aby się bie buntować kiedy to ciało przejmuje instynkt przodków. Nigdy tak nie robiła ale teraz było inaczej. Od początku kiedy tylko Iro powiedziało taką głupotę a ona nie dała rady tego powstrzymać, zaczęła się szarpać. Nie tak fizycznie a mentalnie, wrzeszczała też okropnie kiedy smok oberwał, o ile ten tylko mruknął z bólu to znowu ona oberwała. Znowu. To był dla niej nie tylko cios fizyczny a psychiczny. Ona chciała żyć normalnie ale cały wszechświat ją przeklął, jak nie jej własna rasa to to coś tutaj. Ciało Iro upadło tuż na skraju przepaści, gad siłą szczołgał się do dziury i poddał grawitacji. Dentula szarpała się, jej umysł drgał aż w końcu - Iro wysunęło pazury i kiedy upadło na dno dziury (cokolwiek tam było) ostatkami sił przeryło sobie szponami gardło rozrywając tętnicę, tchawicę i...wszystko co tam było. To była ostatnia wspólna rzecz jaką Iro oraz Ozlotis zrobili. Ona chciała...wrócić do swoich bliskich. Do ukochanego. Czekają na nią.
Kiedy wydała ostatnie tchnienie, ciało zamiast tam pozostać zaczęło się zmieniać. Szybko kontury się rozmazały, tkanki traciły swoją materialność. W końcu została tylko zimna, nic nie znacząca smuga mgły która po chwili zniknęła na zawsze. Każdy umiera inaczej, V'serionie nie pozostawiają swoich ciał w formie materialnej. Znikają tak samo jak dusza.

//dla MG/Administratora: Zabiłam moją postać ale na razie proszę nie kasować konta bo napisałam jeszcze do kogoś na PW i czekam na odpowiedź. Tam KP, kolor itp można jak najbardziej usunąć a co skasowania konta samego w sobie to dam znać.