Zoo na Bronksie

First topic message reminder :




Zoo na Bronksie jest największym miejskim zoo Stanów Zjednoczonych, oraz jednym z największych na świecie. Mieści na swoim terenie ponad 107 hektarów dostosowanych do warunków mieszkających w nim zwierząt. Niegdyś wszystkie te tereny należały do Fordham University, ale uczelnia zgodziła się odsprzedać je miastu za symboliczną kwotę 1,000 dolarów, pod warunkiem że zostaną zagospodarowane na zoo i tereny parkowe. Na tle innych ogrodów wyróżnia się prestiżem i wieloma nagrodami, od organizacji zajmujących się ochroną przyrody. Było to jedno z niewielu ogrodów zoologicznych na świecie, gdzie starano się zachować, dziś już wymarłe, tygrysy tasmańskie, oraz lwy górskie.
Tutaj powstał też pierwszy na świecie szpital dla zwierząt.

Obecnie zoo utrzymuje swoje dobre tradycje i prestiż. Promuje ochronę środowiska, oraz świadomość o zagrożonych gatunkach. Jest jedynym z zoo Stanów Zjednoczonych, w którym trzyma się gatunki ściśle zagrożone wyginięciem. Zoo cieszy się nieprzerwaną popularnością zwiedzających. Szacuje się że rocznie odwiedza je ponad dwa miliony ludzi. Poszło również z duchem czasu. Na jego terenie mieszczą się prestiżowe ekologiczne restauracje, kino 3D, park dinozaurów, oraz kolej gondolowa, zataczająca koło nad całym obiektem.

- Wiesz co jest zabawne?

Odpowiedział pytaniem na pytanie, samemu nieustannie opierając się plecami o bok pojazdu i lustrując łysego swym pozbawionym jakiejkolwiek empatii spojrzeniem. W zasadzie w postawie Olivera nie zmieniło się nic, prócz mimiki, którą wykonał w trakcie tej krótkiej wypowiedzi. Zwyczajnie uniósł prawą dłoń z zaczętym papierosem nieco wyżej ponad czoło, pozwalając sobie nawet na delikatny uśmiech. Mężczyzna aktywował tym sposobem swoją zdolność.

- Dałem Ci szansę, a Ty nie załapałeś. Po raz kolejny stereotypy okazały się nieomylne.

Dokończył z wyraźnym niezadowoleniem na twarzy, powoli wypuszczając z ust dym z papierosa. Po chwili wzrok Blauvelt'a stał się na moment nieobecny, zupełnie, jakby zaczął rozmyślać teraz nad czymś ważnym. Cholera, czy tylko mu się zdawało, czy w furgonetce usłyszał kogoś jeszcze? Jeśli tak, to kogo? Gość zwrócił się do łysego po imieniu, a to oznaczałoby ich wspólną znajomość. Pozostaje więc proste pytanie. Nieznajomy siedział w aucie przez cały ten czas, zanim młody technik zamknął się od środka? Czy też wszedł do niego pod nieuwagą Olivera? Najbardziej prawdopodobna była opcja pierwsza, która tłumaczyła między innymi dlaczego ten chłopak zamknął się od środka. To proste... Nie on to zrobił, acz facet siedzący w środku.

Phil wyraźnie podirytowany zaistniałą sytuacją odpowiedział groźbami w kierunku Olivera, tym samym wymachując przed jego nosem pewnym żelastwem. Jak to powiedział, był to kastet, który przyczynić miał się głównie do pozbawienia mężczyzny przyjemności z palenia fajek przez dobre dwa miesiące. Trzeba było przyznać, że mimo pozorów, łysy posiadał pewne poczucie humoru. Blauvelt nawet uśmiechnął się delikatnie, wypuszczając z ust pozytywne westchnięcie, lecz wkrótce odrzucił dopalonego papierosa, przybierając już bardziej obojętną minę. Wtedy też leniwie odepchnął się plecami od furgonetki, po czym stanął teraz naprzeciwko łysego - mniej więcej w odległości półtora metra od niego.

- Wiesz co to jest?

Również zapytał, pozwalając sobie odchylić palcem wskazującym u lewej ręki kawałek marynarki z okolic paska, ukazując najprawdziwszy miecz samurajski spoczywający w czarnej, pozłacanej say'i.

- Katana. Jak jej użyję, do końca życia nie będziesz w stanie utrzymać w dłoni swojego kastetu.

I nie czekając nawet na jakąkolwiek reakcję mięśniaka, Oliver spokojnie oparł wcześniej wspomnianą dłoń na broni, gdzie to delikatnie uderzając kciukiem o tsubę miecza, wypchnął ją w taki sposób, by światło dzienne ujrzało tylko malutki skrawek błyszczącego się ostrza. To wystarczyło, żeby w akcie tej krótkiej kombinacji, z dziwnej przyczyny Phil stracił cztery palce u dłoni, w wyniku czego sam kastet siłą rzeczy spadł na ziemię, finalnie lądując gdzieś w trawie. Krew trysnęła obficie, a łysy wrzasnął z bólu, ale czy sytuacja ta powinna wzbudzić zainteresowanie przechadzających się ludzi z dziećmi? Niezupełnie. Każdy, kto nie poddany był absolutnej hipnozie, zarejestrować mógł jedynie stojącego przy furgonetce Phil'a, bez powodów wydobywającego z siebie okrzyki rozpaczy. Z resztą po pewnym czasie mięśniak i tak zamilkł, kiedy Blauvelt zdecydował się przywalić mocno z pięści w jego przeponę, z automatu zmuszając go do uklęknięcia.

- Nie marudź, zawsze mogło być gorzej. A teraz chciałbym, byś wsiadł do furgonetki i przekazał swojemu koledze, by wyrzucił wszelką broń przez okno pasażera, bo inaczej tam wejdę i pokroję każdego z osobna na drobne kawałeczki.

- Mutant?

Zapytał krótko, zachowując w swym głosie pełen spokój i opanowanie. Faktem było, że rzeczywiście rzadko spotkał na swej drodze kogoś o nadprzyrodzonych zdolnościach, jednak w tym krótkim pytaniu nie wyczuć można było nawet iskierki jakiejkolwiek ekscytacji. Oliver stał wyprostowany i pogardliwie patrzył prosto w oczy łysego, starając się zrozumieć po swojemu sens jego działań. Oczywiście wiadomym było, iż przyszedł on do zoo w celu wytarcia śladów, oraz jego stanowisko w hierarchii prawdopodobnie nie wykraczało poza "pionka", ale po jaką cholerę będąc w środku furgonetki postanowił naśladować głos kogoś zupełnie innego? To nie miało sensu.

- Czy może efekt eksperymentów na dzikich zwierzętach? Do tego były Wam potrzebne?

Rozwinął dalej, tym samym zerkając już kątem oka w kierunku auta. W środku rzekomo nikogo nie było, a to oznaczałoby, że Phill zdążył zabić młodego technika. Dzieciak wyjątkowo miał pecha. W końcu to on znalazł pocisk usypiający, którego nie powinno być w tej klatce. Mimo wszystko warto było sprawdzić tą furgonetkę i upewnić się, czy łysy faktycznie wyjąkał prawdę.

- Chodź ze mną.

Oznajmił, po czym podszedł do Phill'a i gwałtownie chwycił go za kołnierz przy karku, by to jak gdyby nigdy nic zacząć ciągnąć go za sobą po ziemi. Blauvelt udał się najpierw w stronę drzwi kierowcy, w środku poszukując przycisku odpowiadającego za odblokowanie wszystkich zamków w pojeździe, dopiero później - jak już się udało - obszedł auto z drugiej strony, kierując kroki na tyły furgonetki.

- Upewnijmy się co takiego narobiłeś, Phill.

I otworzył główne wejście do pomieszczenia, w którym pracował technik.

- Pathetic.

Rzucił w eter, pogardliwie mrużąc swoje oczy, które Oliver skierowane miał w ledwie dychającego jeszcze technika. Ten żałosny nieudacznik wycelował prosto w klatkę piersiową celu, w wyniku czego leżąca ofiara wciąż żyła. Blauvelt przeleciał także szybko wzrokiem w poszukiwaniu środka usypiającego, jednak istniało duże prawdopodobieństwo, że zabrał go właśnie łysy. W końcu po to tu był, czyż nie?

- Nie potrafisz nawet porządnie dokończyć roboty, Phill.

Spokojnie dodał, by to po chwili mocno szarpnąć za kołnierz mięśniaka i z siłą okolic tony rzucić nim prosto do środka, by przy okazji łupnął plecami o pierwszą lepszą przeszkodę. Sam Oliver natomiast wszedł do laboratorium, po czym wsunął swoje dłonie do kieszeni, dość elegancko uginając przy tym łokcie.

- A teraz sięgnij po broń i dokończ to, co zacząłeś. - Złośliwie się uśmiechnął, dodając - Wtedy utniemy sobie pogawędkę, jak na prawdziwych dżentelmenów przystało.

Poprawiając skórzany pasek przy dżinsach Nicol patrzyła w małe, popękane lusterko, które miała na kwaterze. Zarzucona na ramiona zwiewna, biała bluzeczka zasłaniała jej brzuch, przy czym równocześnie nie pozwalała postronnym dojrzeć długo i żmudnie przyczepianej do pleców kabury z rewolwerem. Spędziła naprawdę wiele czasu dobierając swój ubiór tak, by pasował do kamuflażu i równocześnie by nie było widać wystającej z nikąd kolby od pistoletu.
Z domu wyszła uzbrojona w torebkę i kilkudolarowy banknot. Zgarnęła najbliższą taksówkę, a kierowcy rzuciła tylko:
- Zoo na Bronksie.
Gdy już znalazła się na miejscu od razu poszła z falą zwiedzających. Pewien czas krążyła z nimi, oglądała zwierzęta i czytała o nich ciekawostki na tablicach stojących przed wybiegami. Zajęło jej kilkanaście minut nim finalnie dotarła do klatek z małpami i gorylami. Tutaj ruch był mniejszy, ale widać było sporą ilość policji. Wiedząc, że lepiej przepraszać niż pytać o pozwolenie ruszyła dziarskim krokiem w kierunku mundurowych. Z torebki wyciągnęła plakietkę, przypięła ją sobie do bluzki na wysokości piersi. Napis na niej mówił: "Emilly Oprah, Zielone Miasto". Zaraz po tym wyciągnęła  też niewielki notatnik z jakimś niewielkim logotypem, a także długopis.
Podchodząc do policjantów zaczęła robić notatki, pisząc jak zaczarowana i co i rusz spoglądając to na wybieg, to na jednego z policjantów, który wydawał polecenia kilku innym niższym rangą funkcjonariuszom. Cały ten cyrk miał ściągnąć na nią jego uwagę, liczyła, że uda się jej chwilę z nim poflirtować, poudawać reporterkę i wydobyć co nieco na temat tego, co tu się wydarzyło. Gdyby to nie zadziałało udawałaby spłoszoną i przejętą sytuacją blogerkę, która kocha do nieprzytomności wręcz zwierzęta i w jakiś sposób zagrać na uczuciach mundurowych w celu uzyskania tego, co chce wiedzieć.

Usuwam postać z tematu, żeby tu nie zalegała.
~ Loki

Nasz drogi cyngiel porywaczy małp spojrzał na Olivera zaskoczonym spojrzeniem. Mówiło ono bardzo wymowne "Że co?". Widać nie przykładał się do nauki języków obcych. W sumie, angielskim to porozumie się wszędzie, poza Francją. Tam to by otrzymał twardą męską przyjaźń. Najpewniej wycelowaną w twarz.
-Przecież...-Nie dokończył, pochwycony przez Blavuelta, Phil wleciał do środka. Nie bronił się, zaskoczony siłą rzutu. Chyba dopiero teraz sobie uświadomił, że trafił na złego gościa, któremu się nie grozi- bo on pogrozi tobie. Obcinając paluchy, samym podwinięciem rękawów. Strach pomyśleć, co będzie gdy zdejmie koszulę! Boleśnie uderzył o ścianę wozu, chrupnęła kość. Złamane żebro najpewniej pod wpływem siły uderzenia. Spojrzał na Olivera, ściskając swoją rękę z uciętymi palcami.
Na polecenie Olivera spojrzał zaskoczony na niego. Zastanawiał się czy to co usłyszał to na pewno to. Wszak przed chwilą stracił palce, a teraz każą mu zabić kogoś? Jednak nagle doznał objawienia, jakby wiedział już co zrobić, jak wybrnąć z tej sytuacji.
Wsunął zdrową rękę w kieszeń płaszcza. Dobył broni na razie celując nią w stronę technika. Spojrzał na Olivera.
-Jesteś tego pew-Nie dokończył, nagle przerywając. W tej samej chwili wycelował w swojego "ciemiężyciela" pistolet typu Five-Seven z tłumikiem. Wykorzystał starą jak świat sztuczkę z natarciem w pół słowa, by wystrzelić w mutanta. Pocisk pomknął w stronę Blaveulta, wraz ze stuknięciem broni.
A co z naszą nowo przybyłą, nieświadomą wydarzeń w furgonetce Nicol? Ano, jej działania odniosły tylko połowiczny skutek. Owszem, udało jej się zwrócić na siebie uwagę policjanta- acz nie tego o którego jej chodziło.
-Proszę pani, proszę się odsunąć-Powiedział jeden z funkcjonariuszy, podchodząc. Mężczyzna już po czterdziestce, z dosyć sporymi wąsami. Stanął przed Nicole, oddzielając ją od wybiegu.-Jeżeli jest pani z prasy, oficjalne oświadczenie jest w trakcie przygotowań. Proszę nie utrudniać pracy funkcjonariuszom.- Dodał, z nadzieją, że to wystarczy. Chociaż kto tam tych dziennikarzy wie... Nieustannie nic, tylko włażą gdzie popadnie i tworzą problemy. No co za czasy, kiedyś to można było pomachać szabelką, a teraz to by był skandal.

//Doom, ponieważ nie pytałeś o możliwość dołączenia do sesji, a nawet mnie nie uprzedziłeś, uznaję twój post za nieważny, do czasu wyjaśnienia spraw na GG. Proszę resztę o dostosowanie się do tego.

- Chwalebne.

Rzucił spokojnie Oliver, kiedy Phill w pierwszej kolejności postanowił wycelować w jego kierunku. Nawet delikatnie uśmiechnął się, a swój podbródek uniósł nieco wyżej, mimo wszystko nie zmieniając wcześniej postawy. W zasadzie było to do przewidzenia. Ludzki instynkt samozachowawczy postanowił wybrać najbardziej korzystną stronę.

- Wiedz jednak, że nic nie wskórasz. Twój los jest już przesądzony, Phill.

Dokończył, ale sekundę po tym pocisk został uwolniony. Łysy pociągnął za spust, a kula pomyślnie przeszyła czoło Blauvelt'a, w wyniku czego sama głowa mężczyzny gwałtownie odbiła w tył, przy okazji wyłamując kilka kręgów szyjnych. Całość prezentowała się iście drastycznie, lecz co pozostało ciekawostką? Oliver wciąż stał na nogach z rękoma w kieszeni, mimo, iż jego zmasakrowana górna część czaszki skierowana była w kierunku drzwi wyjściowych za nim.

- Doprawdy upierdliwy z Ciebie gość.

Odezwał się, by chwilę potem odbić głowę z powrotem na swoje miejsce, z tą różnicą, że już z pokaźną dziurą wyrytą w czole. Nawet ten wcześniejszy uśmiech pozostał bez zmian. No... i ręka nie spoczywała już dłużej w kieszeni. Teraz mężczyzna trzymał w niej pistolet, którym od razu się posłużył. Blauvelt oddał pocisk w zamian, przestrzeliwując prawe kolano Philla.

- Może jak powiesz coś więcej na temat eksperymentów, a także osoby, która przyczyniała się do uprowadzenia zwierząt z klatek, to daruję Ci drugie kolano? Z resztą... kto potrzebuje kolan, by oddychać.

Wzruszył ramionami.

- O jakim miejscu mowa?

Chłodno odrzekł, pozwalając sobie na postawienie jeszcze kilku kroków w kierunku mężczyzny. Na chwile obecną Oliver krwawił obficie nie tylko z górnych okolic czoła, ale i również z klatki piersiowej, w którą Phill postanowił wystrzelić swój cały magazynek. Było to w zasadzie do przewidzenia, gdyż instynkt przeżycia pod naciskiem sporego uderzenia szoku zdolny jest do jeszcze ciekawszych możliwości. Ofiara niby świadoma jest sytuacji bez wyjścia, ale mimo wszystko próbuje aż do skutku. Było to naprawdę interesujące w oglądaniu.
Koszula Blauvelt'a zdążyła już zmienić swój kolor z białej na czerwoną, a mimika twarzy mężczyzny skryta była pod cieknącymi ciurkiem strumieniami krwi, jednak samo zachowanie Olivera kompletnie nie uległo zmianie. Faktycznie wyglądało to strasznie. Ktoś normalny już dawno leżałby martwy, lecz ten tutaj podstępnie się uśmiechał, najwidoczniej dopiero się rozkręcając.

- Powiedz, a dotrzymam wcześniejszego słowa.

Dopowiedział, by w tym samym momencie przydeptać prawym butem postrzelone kolano łysego. Zrobił to, aby sprawić mu jeszcze większy ból, a swą siłę nacisku zwiększał do momentu, kiedy przesłuchiwany planował coś wymamrotać. Przestawał, gdy Phill rzeczywiście udzielał pożytecznych informacji, ale z kolei wracał w przypadku typowego "owijania w bawełnę".
Ten robak i tak nie zasługiwał na ocalenie. Gnojek prowadzi pewnie podwójne życie, a może i nawet jest głową kochającej go - nie świadomej niczego - rodzony. Dzięki forsie zbijanej na lewych akcjach dzieciaki kończą jedną z najlepszych szkół w stanach, a żona zrobiona na lalkę opala się na tarasie porządnej willi z basenem, myśląc, że małżonek zapierdala teraz jako ceniony biznesmen. Żałosne.

- Wierzę Ci.

Oznajmił z typowym dla siebie spokojem w tonie, tym samym zdejmując but z pokiereszowanej nogi Phill'a i zgodnie z umową oszczędzając jego drugie kolano. W tej chwili zapadła również krótka cisza, po której Oliver łagodnie obrócił się na pięcie i postawił kilka kroków przed siebie, wyraźnie sięgając po coś do kieszeni. Co prawda mężczyzna pozbawiony wszelkich włosów na głowie dostrzegł okiem, iż był to telefon, lecz nim w ogóle został on przystawiony do ucha, Phill za sprawą woli Blauvelt'a stracił przytomność, przenosząc się do krainy snów.

- Przyślij do mnie kilku ludzi, będziemy mieli gościa.

Powiedział do telefonu, w międzyczasie otwierając szeroko tylne drzwi furgonetki, by to kolejno z niej wyjść i już na świeżym powietrzu wsunąć papierosa do swych ust.

- Na miejscu jest ktoś jeszcze. Pewien młodzieniec, który lada moment wyzionie ducha. Dopilnujcie, by trafił do szpitala.    

Można by orzec, że czar prysnął, a Oliver właśnie zakończył swój repertuar. Mężczyzna, którego przed chwilą tak katował, teraz smacznie śpał jak niczym dziecko, nie będąc nawet świadomym tego, iż tak naprawdę nic mu się nie stało. Obcięte palce miał na miejscu, a przestrzelone wcześniej kolano zostało nienaruszone. W zasadzie Blauvelt bez problemu mógłby sprawić, by faktycznie było to prawdą, podejmując się tych działań w trakcie trwania hipnozy, ale ten śmieć był mu jeszcze do czegoś potrzebny.
Tak czy owak, wypadałoby udać się do wskazanego miejsca. Robiło się przecież całkiem interesująco.

[z/t]