Lake Conroe

Słowa Daalkiina dotarły uszu wilka w dosłownie ostatnim momencie. Już miał zamiar odpruwać lekko uchylone drzwi kapsuły, gdy czarnofutry się do niego odezwał. Nie był to ani rozkaz, ani groźba. Po prostu krótkie ostrzeżenie. Fenris nie dał sobie powtarzać dwa razy. Ton głosu Odrodzonego sugerował że grzebanie w obcej technologi nie było najlepszym pomysłem, a wilk chcąc nie chcąc musiał zdać się na jego ocenę.
Gdy  Daalkiin wyświetlił nad swoim ramieniem hologram mapy, Fenris mimowolnie porównał go z mapą zamieszczoną swojej głowie przez Lokiego. Anomalia, o której wspomniał obcy, była o wiele mniejsza niż ją sobie wyobrażał. Powoli zaczynał rozumieć z czym mają do czynienia. Jeżeli ten kolejny myślący okręt jest świadomy, to wilk dokładnie wiedział co może czuć będąc uwięziony tyle lat ziemią bez żadnej żywej duszy. Przez czas swojego zamknięcia miał czas sobie wyrobić absolutną pogardę i niechęć do dowolnych form zniewolenia. Przez moment poczuł nawet nić sympatii z uwięzionym okrętem. Szybko przypomniał sobie jednak jakie jest tutaj jego zadanie. Skinął czarnofutremu łbem na znak że zrozumiał. Zastanawiające jak ten cały drednot trafił na ziemię bez wiedzy ludu Daalkiina, oraz czy jest jedyny, czy w jest ich w Mitgardzie ukrytych więcej. Prawdopodobnie najeźdźcy o nim wiedzieli. Te fakty były ze sobą zbyt powiązane, żeby były przypadkiem. Te pytania mogły jednak zaczekać aż uporają się ze sprawą. Zresztą nie sądził żeby Amelia, albo Daalkiin byli w stanie na wszystkie odpowiedzieć zanim nie odnajdą swojego zagubionego statku. Okrętu bojowego. Czegoś...
Niechętnie więc, jakby od niechcenia, powlókł się w stronę jeziora, z którego jeszcze przed chwilą został wyrzucony ciosem stalowego przeciwnika. Pozwolił sobie raz jeszcze zerknąć na przybysza w zbroi. Gdy człowiek tytułujący siebie Rhodesem doszedł do wniosku, że nie wyciągnie od Daalkiina nic więcej, łącznie z chociażby odpowiedzią na swoje słowa, czy uwagą jakąkolwiek, uruchomił mechanizmy pancerza i odleciał w siną dal. Fenris sam nie wiedział co czuł na ten widok. Zawód? Czarnofutry puścił człowieka wolno, nie wykorzystując go, ani nie zabijając, żeby nie zdradził nikomu co tu dziś zobaczył. Wilk bardzo dziwił się takiemu postępowaniu, ale widocznie tak działają przybysze z „The Core”. Z drugiej strony, człowiek był wśród swego ludu uznawany za wojownika, a taki powinien mieć prawo pozostać wysłuchanym. Ignorowanie go w ten sposób powodowało ujmę na jego honorze, a sam Fenris nie był pewien, czy na jego miejscu potrafiłby tak samo schować dumę w (metaforyczną) kieszeń i odejść bez słowa. Prawdopodobnie nie, dlatego liczył na to że nauczy się panowania nad swoim gniewem, zanim stanie w podobnej sytuacji. Mimo tych myśli nie odezwał się słowem odprowadzając wzrokiem człowieka. Daalkiin był wodzem tej wyprawy i to on decydował za grupę. O ewentualnej słuszności swoich decyzji będzie rozmawiał potem ze swoim władcą, nie z Fenrisem. Teraz nie było na to czasu, a grupa nie powinna mieć różnicy zdań, jeśli chciała sprawnie wykonać swoje zadanie. Obserwując Amelię doszedł do wniosku, że pomimo ich ogromnych różnic w charakterze, to mieszaniec uważa dokładnie tak samo. Fenrisa cieszyło w duchu, że pomimo wszystkich zmian; technologi, której nie rozumiał i zwariowanego świata, do jakiego trafił; zasady drużyn wojennych się nie zmieniły. Dawało mu to pewien stabilny grunt, więź z dawnymi czasami, na którym mógł pewniej stanąć.
Nałożył w myślach współrzędne, jakie pokazał im Daalkiin na mapę swojego ojca. Zastanawiał się ile jego nowi towarzysze broni są w stanie wytrzymać pod wodą. Spojrzał na Amelię i stwierdził że jeśli domieszka krwi rasy, której zapachu nie rozpoznawał, nie dodała jej skrzeli, to musi być naprawdę dobrym nurkiem, jeśli chce dopłynąć tak daleko pod wodą. Z drugiej strony widział już tyle dziwów Midgardu, że powinien zacząć się powoli na nie znieczulać. Złapał więc pełne płuca powietrza i wszedł zaraz za amelią w taflę wody. Płynąc kierował się na punkt, który pokazał im czarnofutry. Starał się nie wychylać za bardzo z prędkością. Mimo że w wodzie czuł się jak ryba w...no, w wodzie, płynął raczej tak, żeby dorównać pozostałym. Warto zachować sobie w rękawie kilka sztuczek na czarną godzinę.

Stała już po kolana w wodzie czekając tylko na wskazanie gdzie dokładnie ma płynąć. Jakby nie było jezioro było dosyć duże i pewnie w conajmniej kilku miejscach całkiem głębokie. Podejrzewała, że obiekt ktorego poszukują znajduje się na sporej głębokości więc już mentalnie szykowała się na sesje nurkowania, zastanawiając się jednocześnie na ile Wilczek może wstrzymać oddech.

" Może on potrafi oddychać pod wodą..." pomyślała patrz ac badawczo na futrzaka. Nie widziała nic co by mogło sugerować, że może on siedzieć pod wodą jakoś szczególnie długo, ale jeśli się na to pisze to widocznie jest pewien tego, że da radę i nic jej do tego. Najwyżej się go odtransportuje na powierzchnie w najgorszym przypadku. Sobą się jakoś specjalnie nie przejmowała. Raz potrafiła obejść się bez tlenu bardzo długo, dwa była niemal pewna, że jej pancerz chroni ją przed utonięciem. No i Daalkiin raczej nie wystawiał by jej na takie niebezpieczeństwo, prawda? Wystarczyło zaufać .

Obejrzała się na stojącego wciąż na brzegu , przed samą linią wody dowódce, a po chwili zaledwie centrymenty od niej pojawił się holograficzny, ale bardzo wyraźny obraz. Po ułamku sekundy zrozumiała, że to teren pod wodą. Przyjrzała się mu uważnie, jedynie na moment odrywając od niego wzrok tylko po to by zerknąć na Fenrisa, gdy oficer zwrócił mu uwagę. Uniosła brwi i pokręciła głową. Sama przyjrzała się pobieżnie kapsule idąc do wody, ale wolała do niej nie podchodzić bliżej niż to konieczne. Jeszcze zrobi wielkie BUM i będzie problem.

Wróciła do wyświetlanego przez Daalkiina obrazu studiując go uważnie. Gdy wyryła już sobie wszystko w pamięci spojrzała na Daalkiina, bo akurat zaczął im tłumaczyć ich zadanie bardziej dokładnie. Ogólniki już znała, ale wreszcie miała bardziej szczegółowe informacje.

Kiwnięła głową. Nie miała pytań więc spojrzała na Wilczka, może on jakieś ma, a jeśli nie to po prostu wskoczyła do wody i zanurkowała dokładnie w kierunku drednota. Choć była stworzeniem całkowicie lądowym i silnie związanym z ziemią umiała pływać. Braciszek tego dopilnował. Uśmiechnęła się do siebie na wspomnienie lekcji pływania. W każdym razie plywała może nie doskonale- nie jak zawodowiec czy ktoś w tym stylu, ale radziła sobie w wodzie i pod nią całkiem dobrze. Nie popisywała się choć mogłaby, ale uznała to za zbędne. Po prostu płyneła nie za wolno nie za szybko, spokojnie. Dzięki oczom nawykłymi do ciemności- w końcu z natury była nocną istotą, i zapisanej w pamięci mapie podwodnego świata jeziora, nie miała specjalnych problemów w zlokalizwoaniu " anomalii". Zatrzymała się przy przypominajacym gródź włazie i poczekała aż Daalkiin i Wilk do niej dołączą. Niczego nie dotykała, jedynie dryfowała jakieś dwa metry od włazu

Gdy tylko podpłynęli pod tajemniczy właz Fenrir od razu zachciał się nim zająć. Jednak Daalkiin ubiegł go i samemu zabrał się do badania przejścia. Po krótkiej chwili odsunął się jednak i pozwolił wilkowi działać. Fenir nie był pewien, czy Daalkiin nie znalazł żadnych pułapek, czy wręcz przeciwnie, znalazł i chce żeby wilk pierwszy się za nie zabrał. Asgardczyk postanowił jednak postawić wszystko na jedną kartę, bo do tej pory przybysze z the core nie okazali się wrogo nastawieni i skinął czarnofutremu na znak że rozumie.
Gdy położył wreszcie łapy na kołowrocie postarał się naśladować okrężny ruch jaki wykonywał Daalkiin podczas swoich oględzin. Właz nawet nie ruszył. Zdenerwowany wilk z całej siły zaczął szarpać za metal, chcąc wyrwać kawał blachy ale bez większego efektu. Wrócił więc do próby przekręcenia przedmiotu, tyle że z większą siłą. Zaparł się o pobliskie skały i napiął wszystkie mięśnie. Powoli tracił nadzieję na sukces i rozważał rozejrzenie się czy gdzieś w okolicy nie ma przypadkiem jakiegoś napisu „If he be worthy...” na pobliskich skałach, ale nagle właz ustąpił, a dalsze obroty poszły już gładko. Wilk podniósł właz i zapraszającym gestem wskazał go swoim kompanom. Gdy istoty z The Core znalazły się już wewnątrz, sam też wsunął się do środka i zamknął za wszystkimi przejście na wypadek gdyby byli śledzeni.
Gdy tylko lekko wysunął się poza krawędź bariery blokującej wodę grawitacja zdała się sobie o nim przypomnieć i jego własny ciężar pociągnął go w dół, ku źródle światła, które to natychmiast przeniosło go w jakieś inne miejsce. Wilk sprawnie wylądował na czterech łapach i podniósł się. Odruchowo zwierzęcym sposobem otrzepał się z wody. Jego dwójka kompanów czekała na niego w ciemnościach. Na ich widok stanął znowu na obydwu nogach i zachował względną powagę. W przeciwieństwie do niego oni mieli przy sobie swoje tajemnicze źródła światła. Fenris nieźle radził sobie w mroku, ale tutaj ciemność była niemal całkowita. Znowu stanęło mu przed oczami mroczne więzienie w którym spędził niemal milenium.
Na chwilę zdjął go instynktowny strach przed ponownym uwięzieniem, lecz dosłownie po kilku sekundach wziął się w garść. To nie był Hel. Tak prawdopodobnie wyglądało wnętrze myślącego statku, który przybyli uwolnić. Tym rozważaniom towarzyszyło dziwne uczucie. Przez moment, rozglądając się po mrocznych i zatęchłych pomieszczeniach, Fenrir poczuł się jakby został pożarty przez gigantycznego smoka, co i tak nie było tak złe jak jego niegdysiejsze więzienie. Jeśli jego obecny wzrost bardzo przeszkadzałby w poruszaniu się, dostosuje się do rozmiarów pomieszczeń.
Spojrzał co w obliczu tej nagłej zmiany otoczenia uczynią jego znajomi. Jak znał Daalkiina to raczej nie będzie to przerwa na dostosowanie oczu do ciemności. Pozwolił sobie wyprzedzić na moment czarnofutrego. Mimo że nie mógł tutaj bardzo polegać na swoim wzroku nie czuł się ograniczony. Gdy już opuścili toń jeziora, wrócił do niego jego węch, na którym polegał bardziej niż na którymkolwiek ze zmysłów. Pozwolił sobie wciągnąć do płuc stęchłe powietrze wypełniające drednota. Próbował ocenić rozmiary kompleksu, jak długo mógł już znajdować się na dnie jeziora, oraz najważniejsze, czy ktoś poza nimi czai się w mroku. Niezależnie od tego co wyczuje, podniesie z ziemi swoje noże i przygotuje się do ewentualnej walki. Daalkiin wcześniej sugerował, żeby nie podnosić głosu nie będąc wezwanym, więc miał nadzieję że jego postawa wyraźnie przekaże: „Co teraz?”

Myślała, że w panujących pod powierzchnią wodą ciemnościach będzie musiała polegać na swoim wzroku, ale oczywiście znów zapomniała o ultra wypasionym super pancerzu który miała na sobie. Nie było to szczególnie trudne, bo był on wyjątkowo wygodny. Nie ograniczał ani jej ciała ani zmysłów, a jedynym przypomnieniem, że ma na głowie hełm były komunikaty. Najważniejsze teraz jednak jest to, że hełm sprawił, że widziała idealnie, jakby nagle pod wodą ktoś włączył światło. Zaśmiała się w myślach, lekko pokręciła głową na własną głupotę i podziękowała za cudowną kosmiczną technologię The Core, dzięki której nie tylko widziała doskonale, ale również nie musiała w żaden sposób martwić się o powietrze.
Dryfowała spokojnie niedaleko włazu obok Fenrisa czekając na Daalkiina. Długo czekać nie musieli. Dzięki ogonowi, do którego kiedy się dobierze, dowódca przypłynął do nich bardzo szybko i od razu zaczął " macać" właz, by potem gestem kazać otworzyć go wilczkowi. Amelia w tym czasie po prostu patrzyła czekając na jakieś polecenia dla siebie, zgodnie ze wcześniejszym rozkazem siedząc cicho i nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów. Obserwowała otoczenie w czasie gdy wilk walczył z najwidoczniej zabezpieczonym bardzo dobrze włazem. Podziwiała skały, małe i większe rybki i glony.
Wskoczyła zaraz za Daalkiinem nogami w dół, dzięki czemu gdy grawitacja zaczęła na nią działać miękko wylądowała lekko uginając kolana dla lepszej amortyzacji, po czym odeszła kilka kroków na bok by zrobić miejsce dla Wilka. Zaczęła się rozglądać po pokładzie, który wręcz łudząco przypominał wnętrze Dura. Rozglądała się podchodząc za Daalkiinem do drzwi i panelu. Stanęła około dwóch kroków za dowódcą i obróciła się bokiem, tak by móc jednocześnie widzieć drzwi i korytarz. Dłoń trzymała lekko na pistolecie u swojego pasa. Widząc, że Fenris nie do końca orientuje się w przestrzeni przez panujące ciemności uruchomiła światło swojego ISAC-a tak by oświetlało korytarz w którym stali i pozwoliło nieco więcej zobaczyć Wilczkowi.

Czyste powietrze i brak jakichkolwiek zapachów, których źródłem nie byliby oni sami zdezorientował i zaniepokoił wilka zarazem. Brak możliwości odbierania świata węchem, na którym nauczył się tak polegać odczuł dużo bardziej niż fakt braku osobistego źródła światła. Świeżość powietrza wprawiła zaś wilka w zadumę. Spodziewał się zatęchłego powietrza podwodnego grobowca, czego nie powstrzymał się skomentować.
-Nie wiem jak stary jest ten okręt, ale ząb czasu zdał się go ominąć. - skomentował półszpetem, gdy Daalkiin zajął się pobliską konsolą. Dla nich może była to oczywistość, ale wilk chciał wyrazić swoje zdumienie.
Wedle oceny czarnofutrego statek był jednak żywy. A więc ich przypuszczenia były słuszne. Nie sposób powiedzieć ile czasu drednot czekał w tym miejscu, aż ktoś nie przybędzie go z niego uwolnić, ale Fenris aż zbyt dobrze znał ten los. Niezależnie od tego, że nie było częścią planów Lokiego, ani co właściwie The Core chciało od statku, pozostawienie go własnemu losowi nie wchodziło w grę. Skinął więc tylko głową obcemu.
- Naszym obowiązkiem jest mu pomóc – stwierdził stanowczo. Skrzywił się na dźwięk własnych słów, gdy uświadomił sobie jak bardzo brzmiał teraz podobnie do własnego wuja, którym gardził.
Nagłe zapalenie się świateł na moment oślepiło wilka, który zdążył już się przyzwyczaić do półmroku. Widok, który się przed nimi rozpostarł zdawał się potwierdzić przeczucie wilka. Nie był pewien, czy to naturalne dla statków tego typu, czy w tym więzieniu nie płynie czas, ale nie chciał już o to pytać. I tak zbyt wiele razy wygłupił się przed nieznajomymi pustymi przypuszczeniami i niewiedzą.
Ani nagła zmiana oświetlenia, ani pojawienie się tajemniczych stworów nie zaskoczyło wilka, który cały czas zachowywał czujność. Gdy tylko zbliżyli się dostatecznie blisko, ignorując gest czarnofutrego, wilk skoczył ku nim i ciął swymi sztyletami z zamiarem rozpłatania najbliższemu z nich gardła. Ostrze oczywiście przeszło na wylot, ale wilk w pędzie wyprowadził jeszcze kilka kolejnych nim uświadomił sobie, a raczej Daalkiin mu uświadomił, z czym ma do czynienia. Magia! Wilk po prostu wiedział że ma tutaj miejsce. Nie był pewien czy da się wyczuć magię węchem, ale na pewno nie wyglądał na zdziwionego słowami Daalkiina. Bardziej na rozzłoszczonego i poirytowanego.
-Magia magii nie równa – odezwał się po chwili obserwacji widmowych istot i po pytaniu obcego - Mój ojciec potrafi sprawić że nieistniejące obrazy wydają się tak realne jak miecz w twojej dłoni, a ma siostra jest w stanie sprowadzić duchy poległych wojowników z powrotem na pole bitwy. - przerwał na moment tę nietypową dla siebie opowieść, jakby rozważając, który z przykładów jest bardziej prawdopodobny w tym przypadku. - Magia jest dobrze znana wśród mego ludu. To jednak wygląda jakby śpiący okręt śnił koszmary o minionych dziejach. Czy przypuszczacie co się tu może dziać?
Poczekał na odpowiedź kompanów, po czym rzekł jeszcze Daalkiinowi – Nie mogę ci tego obiecać. Jeśli coś będzie zagrażać życiu mojemu lub....Amelii...stanę w naszej obronie. - po czym na koniec dodał – Powodzenia przyjacielu – do oddalającego się już Daalkiina.
Podążył przodem w kierunku, który wskazał czarnofutry. Nie znał jednak drogi więc pozwolił dogonić się kobiecie. Widywał wspaniałe Asgardzkie okręty, dlatego nie czuł się aż tak bardzo zagubiony. Wydawało mu się że słyszał nawet określenie „mostek” ale nie był pewien co oznaczało.
Przemierzając puste korytarze drednota pozostawał czujny, wręcz spięty, cały czas starając się złapać jakąkolwiek woń poza nimi samymi. Zastanawiał się jak wielki jest ten okręt i czy byłby w stanie dorównać jego bratu, Jormungandowi. Nie zaczynał samemu rozmowy, bo cisza była ostatnią rzeczą jaka wilkowi przeszkadzała, a wręcz przeciwnie pomagała wykryć ewentualne zagrożenia. Przy okazji rozglądał się za jakąś bronią, czy „pamiątką” którą mógłby potem pokazać ojcu na dowód swoich słów. Ale wszędzie panował taki porządek, że ciężko było cokolwiek znaleźć w pustych korytarzach.

Zmierzając do wcześniej spisanych koordynatów, James wrócił na miejsce, tym razem z Iron Manem... a nawet trzema Iron Manami! Musiał przyznać, że był zadowolony z tego jak JARVIS'owi udawało się go nie tracić z oczu, nawet gdy latali tuż przy ziemi, manewrując z drogi przed drzewami. Czemu to robili? Rhodes miał nadzieję na ominięcie radaru. Jako, że był wyjątkowo małym obiektem latającym ( patrząc w skali przeciętnego myśliwca), powinni mieć spore problemy z namierzeniem go. Jakieś 100m przed celem rozkazał każdej ze zbrój iść pieszo, samemu robiąc to samo. Coraz mniej przeszkód na drodze radaru sprawiało, że będzie nawet łatwiej ich wykryć. Tak mogą zostać uznani za zwykłych ludzi, którzy się zgubili. Zajął miejsce tam gdzie poprzednio, a reszta skafandrów, pochowała się gdzieś w okolicy, na tyle blisko by jego głos był słyszalny dla każdej jednostki.
Oto i on. Ten pyskaty pilot i jego kupa żelastwa. Co dziwne zaczął się wycofywać nad wodę. Znowu go wykrył przed nawiązaniem kontaktu wzrokowego? War Machine już miał tłumaczyć swoim podwładnym plan ataku, gdy usłyszał obroty wirników. Spoglądając w górę, zauważył dziewięć helikopterów. Sześć transportowych i trzy szturmowe. Pewnie to przez nie zmienił pozycję. Nie lubią się, może przyleciały po niego. Nie były oznakowane, nie ma gwarancji, że pracują dla USA. Pomimo tego jak bardzo chciał zezłomować to UFO, miał za mało informacji by działać. Wysłał krótką wiadomość "1, 2, 3" do AT by sprawdzić czy sygnał wciąż jest blokowany. Jeżeli tak było, zwrócił się do MK III następującymi słowami:
-Odleć daleko, aż złapiesz zasięg. Prześlij to pytanie moim kolegom z wojska, tylko koniecznie moim głosem. "Tutaj James Rhodes, mam 9 nieoznakowanych helikopterów na Huston, powinienem się martwić?". Wróć jak najszybciej i zdaj relację. Po drodze unikaj konfrontacji za wszelką cenę i leć nisko. Now go
Wrócił go obserwowania rozwoju sytuacji.

Poczuła się delikatnie mówiąc nieswojo gdy właz zamknął się za nimi, a komunikat ISAC-a bynajmniej jej samopoczucia.Zamknięci w klaustrofobicznie małym pomieszczeniu w okręcie na dnie jeziora...miejscówka z najgorszych koszmarów,pomijając fakt że okręt ma własną świadomość i może chcieć ich zabić.
Niespecjalnie zdziwiła się brakiem kurzu czy zapachów. Na Durze było niemal tak samo,a ze słów Daalkiina wynikało, że to ta sama technologia. Niemniej jednak widok idealnie czystych, wyglądających na całkowicie nowe wnętrz robił wrażenie i kazał się zastanowić ile zarabiają sprzątaczki. Uśmiechnęła się i obróciła głowę do Fenerisa,gdy ten skomentował pół szeptem otoczenie. Dla niego czystość musiała być jeszcze bardziej zaskakująca niż dla niej w końcu nigdy nie widział Dura.
Obserwowała Daalkiina uważnie, a jej uwadze nie umknął widok wyrzeźbionego ciała samca, wreszcie widocznego dokładnie dzięki klejącemu się i ciężkiemu od wody futru. Było na co popatrzeć więc nie kryła się z tym, że na moment zawiesiła oko na nim. Fakt, nie był dla niej w żaden sposób atrakcyjny fizycznie,ale potrafiła docenić jego mięśnie i wysportowaną sylwetkę. Mruknęła cicho z uznaniem i wróciła do obserwowania poczynań dowódcy oraz sytuacji.
Jej serce zaczęło nieco szybciej bić, gdy patrzyła jak uruchamia się panel, a po chwili otworzyły się drzwi. Bała się co zastaną za nimi i jednocześnie była podekscytowana.
Nie wiedziała czego się spodziewała, ale to co zobaczyli nie mało ją zaskoczyło. Pusty korytarz niemal identyczny jak te na Durze. Wyszła za Daalkiinem rozglądając się wokół czujnie z ręką na pistolecie.
Zamrugała szybko sądząc,że ma halucynacje. Wokół nagle się zatłoczyło się od stworków i zaczął wyć alarm,ale wszystko było przytłumione,jakby senne. Istoty wydawały się ich nie zauważać, a potem przeszły przez nich jak duchy.
-On...ma koszmar...?
Powiedziała cicho, niemal do siebie obserwując. Wyglądało jakby okręt wspominał coś,może to jak trafił na dno jeziora. Informacja, że w sytuacji maczała długie palce magia wywołała nieprzyjemne dreszcze na jej placach. Jeszcze magii im tu brakowało...I wielkiego wilka machającego sztyletami na niematerialne twory. Z trudem powstrzymała cichy śmiech widząc jak Fenris rzuca się na stworki całkowicie bezskutecznie. Jego ostrza przeszły przez ciała istot tak jak one chwilę później przez nich.
-Tak jest
Odpowiedziała po prostu. Spojrzała na Wilka czy on nie ma jakiś pytań, a potem ruszyła we wskazanym kierunku. Po drodze zatrzymała się przy Daalkiinie i lekko chwyciła go za dłoń. Nic nie powiedziała. Miała nadzieję, że samiec zrozumie jej gest.Chciała tylko przekazać mu by na siebie uważał.
-Miło,że poczekałeś
Zaśmiała się cicho dołączając do Wilka.ISAC był ich przewodnikiem po trzewiach wielkiego okrętu. Szła równym, nie za szybkim ale i nie za wolnym krokiem. Pilnowała się by cały czas być blisko Wilka.
- Skąd pochodzisz?
Spytała cicho odnosząc się pośrednio do jego wcześniejszych słów, a właściwie wyznań. Z tego co mówił wynikało, że należy do potężnej rodziny. Do mostku mieli kawałek, a ją zjadła ciekawość. Rozmowa nie była wskazana, ale to jedną rzecz musiała wiedzieć już teraz.

Gdy Amelia znowu do niego dołączyła, kolejny raz poczuł się zbity z tropu przez jej uśmiech. Daalkiin wielokrotnie zaznaczył im, w jak wielkim są niebezpieczeństwie, a mimo to kobieta podbiegła do niego niemal śmiejąc się. Przez całe życie chyba Fenris nie zaznał tyle radości, ile tego jednego dnia zobaczył w tej dziewczynie, a przecież sytuacja wcale nie była do śmiechu. Przez to wszystko na podziękowania odpowiedział tylko skinieniem głowy i ruszył dalej. O ile wilk dobrze rozumiał relację sługa-suweren, łowca-ofiara, więzy krwi, czy profesjonalne podejście wojownika, jakie przedstawiał Daalkiin, to pierwszy raz miał do czynienia z sytuacją, gdy ktoś zachowywał się do niego przyjaźnie, a do tego bezinteresownie.
Nie mógł już jednak pozostawać cicho gdy mijając kolejny pusty korytarz kobieta zapytała go o pochodzenie. Zbeształ się sam w myślach za to tak wiele powiedział. Poczuł się przy tych istotach na tyle bezpiecznie, że przestał uważać na to co mówi o swojej przeszłości. Teraz niestety nie było odwrotu i wilk chcąc nie chcąc poszedł za ciosem, snując po cichu opowieść, którą kontynuował kiedy przemierzali puste sale.
- Pochodzę z bardzo odległych krain. Od grodu Houston dzieli je tyle, ile tylko może dzielić dwa istniejące miejsca. Mój lud potrafi dotrzeć na ziemię właśnie tylko dzięki pomocy magii. Nie jest znany mi żaden fizyczny sposób, by dostać się do mych rodzinnych ziem. Tutejsi żywią przekonanie, że mój lud żyje wśród gwiazd, lecz patrząc na ciebie, Amelio, oraz na Daalkiina, widzę jak bardzo się mylą. - Fenris zastanawiał się czy okręt, którym podróżują słyszy ich rozmowę, ale jeśli tak, to przynajmniej będzie wiedział z kim ma do czynienia. - Nie widzę jednak sensu w rozważaniach o moim domu, ponieważ nigdy nie dane będzie mi tam powrócić. Dawno temu zostałem skazany przez władcę tamtych ziem za zbrodnie, których nigdy nie popełniłem, a przeciwko mnie świadczyła tylko mglista przepowiednia znana dawno wśród mego ludu. Spędziłem niesłusznie niemal milenium w więzieniu poza czasem, zanim mój dobry ojciec nie uwolnił mnie z niego i pomógł zbiec tutaj. Teraz ukrywam się przed wzrokiem mego dawnego władcy przez wzgląd na siebie i ojca. Nie ma dla mnie powrotu. Być może dzięki nam wasz okręt spotka lepszy los. - zakończył kolejną długą, nietypową dla siebie opowieść. Ostatnim zdaniem chciał zwrócić ich uwagę znowu na zadaniu, jakie przed sobą mają. W pewnym stopniu chciał usprawiedliwić przed amelią swoje luki w wiedzy, która dla niej i czarnofutrego wydaje się podstawowa. Czuł się gorszy z powodu swojej niewiedzy, a przecież był jednym z rasy tytułującej się bogami. Całą opowieść wygłosił ściszonym głosem, miał jednak nadzieję że jeśli okręt był ich świadomy, tak jak przestrzegał ich Daalkiin, to rozpozna w wilku towarzysza niedoli, który tylko stara się pomóc.
Po pewnym czasie dotarli jednak do czegoś, co było chyba okrętową zbrojownią. Wilk momentalnie zapomniał o swoim melancholijnym nastroju rozglądając się łapczywie po całym uzbrojeniu, zwłaszcza że wiele z broni bardzo przypominało mu asgardzkie odpowiedniki. Tylko komunikat Ameliowego ISAC'a powstrzymywał go przed wyrzuceniem swoich noży i wypróbowaniu wszystkiego wypróbowaniu wszystkiego co było w pomieszczeniu. Tęsknym wzrokiem patrzył to na Amelię, to na stojak z brońmi podpisanymi jako „Fenkreniik„ jakby była w stanie coś na to poradzić. Nawet nazwa topora przypominała mu nazwy jego ludu.
Jeśli jednak dziewczyna nie mogła nic na to poradzić, to podreptał smętnie dalej w kierunku mostka. Tyle wspaniałych dzieł sztuki kowalskiej gnuśniało tutaj nigdy nie zaznając ognia bitwy. Może po tym wszystkim poprosi Daalkiina, albo nawet sam okręt, o jeden z tych darów.
Oczywiście dalej szedł przodem, żeby w razie konieczności mógł ostrzec Amelię o niebezpieczeństwie.

-Co to znaczy "nie wiem"!? Mogli mi chociaż zostawić liścik w drzwiach o treści "Proszę nie wysadzaj w powietrze tych nieoznakowanych helikopterów nad Houston"- narzekał przez słuchawkę komunikatora-Ok, ok... Zapytam się inaczej. Mam pozwolenie na ostrzelanie ich gdyby odmówiły współpracy?- dodał uspakajając swój ton. Póki co nie krzywdzili ludności cywilnej, więc miał nieco czasu. Kto wie, może mu nawet pomogą? Znając jego szczęście to raczej nie, ale jako człowiek desperacko poszukujący pozytywów łapał się wszystkiego co choć trochę mogło by być na plus dla niego.

Wyglądało na to, że przeczesywali okolicę. Szkoda by było gdyby znaleźli go i jego oddział skafandrów.
-Jeżeli otworzą na Ciebie ogień, strzelaj bez rozkazu- poinformował AI drogą radiową. Przy okazji nieco się rozsunęli, korzystając z tego, że komunikacja radiowa póki co działała. Teraz ciężej by było ich znaleźć i mieli by mniejsze problemy z otoczeniem wroga. Wątpił, że mają pociski przeciwpancerne, ale wolał dmuchać na zimno. Walizka z jedną ze zbrój wrzucił głęboko w krzaki i oznaczył jej pozycje na mapie która była wyświetlana w prawym górnym rogu interface'u.

Spróbował nawiązać połączenie radiowe z jednym ze śmigłowców. Najchętniej by je zezłomował, ale szkoda by było trafić przed sąd wojskowy, bo zachciało mu się walki powietrznej.
-Tu Podpułkownik James Rhodes. Jesteście w przestrzeni powietrznej USA, nie mam żadnych informacji z bazy o waszej obecności. Podajcie powód waszego przybycia i imię waszego dowódcy, albo będę zmuszony was zestrzelić- nadał do nich spokojnym, wręcz znudzonym głosem, jakby ciągle patrolował przestrzeń powietrzną. Rozejrzał się nerwowo i nasłuchiwał by mieć lepsze rozeznanie w otoczeniu i pozycji żołnierzy.

Uśmiechnęła się delikatnie widząc na pyszczku Daalkiina zmieszanie, gdy Wilk rzucił się na niematerialne istoty. Ona sama zareagowała by pewnie dość podobnie będąc na miejscu futrzaka,gdyby wcześniej nie odczuła na własnej skórze jak dużą władzę ma okręt na znajdujące się wewnątrz niego istoty. Wiedziała, że lepiej nie buntować się ,szczególnie że Daalkiin kazał im nie robić nic bez rozkazu. Dlatego nie dotykała nawet ścian. Wolała nie ryzykować denerwowania okrętu.
"Ciekawe w jaki sposób maszyny śnią..." zastanawiała się chwilę zanim rozeszli się w wyznaczonych przez dowódcę kierunkach.
Idąc z Wilkiem korytarzami bardzo musiała się początkowo starać ,żeby nie opuścić całkiem gardy i pozostać całkowicie czujna. Uderzające wręcz podobieństwo do wnętrzy Dura sprawiało,że niemal automatycznie zaczęła czuć się bezpiecznie, tak jak na pokładzie okrętu, który stawał się powoli jej domem. Gdyby nie zgaszone światła mogłaby nawet pomylić korytarze. Ciekawie, jak to na nią przystało, ale wciąż czujnie zaglądała do mijanych pomieszczeń, które wydawały się być kwaterami załogi.
-Mieszkali tu sami w wojownicy
Rzuciła zaglądając do którejś z kolei niewielkiej kwatery z piętrowymi łóżkami, a w myślach wciąż przewijały jej się porównania. W porównaniu z tym jej kwatera była całkowicie spersonalizowana. Zaczynało jej się wręcz wydawać to niestosowne. Oczywiście jej kwatera jej się podobała i to bardzo, ale zaczynała dochodzić do wniosku, że przecież tak jak mieszkańcy tego okrętu była swego rodzaju żołnierzem i jej kwatera powinna być surowa i skromna. Czuła wręcz wyrzuty sumienia myśląc o swoim wielkim łóżku.
Po drodze śmiała sie w myślach widząc lekkie zdezorientowanie na pysku samca. Mogła się co najwyżej domyślać o co chodzi, ale coś, zwane doświadczeniem, mówiło jej że to ona sama a raczej jej zachowanie frapuje Wilka. Często jej się zdarzało że jej towarzysze nie do końca ją rozumieli. Była istotą pogodną i uśmiechnięta niemal zawsze, co budziło zdziwienie otoczenia. Uśmiechała się bowiem nawet wtedy gdy powinna być poważna, jakby jej usta zostały permanentnie wykorzywione w radosnym uśmiechu. Tylko jej oczy pokazywały prawdziwy stan jej ducha. Teraz mimo pozorów luzu i wesołości była czujna i skupiona. Jej patrzałki spokojnie skanowały otoczenie, a uszy wyłapywały najmniejszy szelest.
Słuchając opowieści nie odzywała się słowem. Jedynie gdy skończył mówić chwyciła go lekko pod ramię i krótko przytuliła.
Mijali wiele różnych pokoi, aż dotarli do magazynu broni. Ona już widziała niemal identyczny, wiedziała jaką mniej-więcej broń mogą tam znaleźć więc przede wszystkim patrzyła na reakcje Wilka podejrzewają, jak się po chwili okazało całkowicie słusznie, że na nim arsenal zrobi wielkie wrażenie. Nim samiec zdążył rzucić się na karabiny, maczugi i inne odezwał się ISAC. Spojrzała na Wilka przepraszająco.
- Sama też uważam, że lepiej żebyśmy nic nie ruszali. Chcesz, mogę ci dać mój karabin. Jest dokładnie taki jak te tam
Uśmiechnęła się do samca, choć w jej głosie słychać było lekkie wahanie. Nie dlatego że nieufała Wilkowi. Karabin który miała na plecach był częścią jej uzbrojenia i nie czuła się dobrze rozstając się z nim. Poza tym nie była pewna czy powinna.
-Chodźmy dalej. Mamy misję
Rzuciła już idąc dalej w kierunku mostka.

Na wieść Amelii o mieszkańcach statku, wilk pokiwał tylko z uznaniem głową. Dobrze rozumiał surowy styl życia wojownika, a ilość mijanych kwater robiła na nim wrażenie. Tylko ci gotowi do całkowitego poświęcenia walce, mogli zaznać sławy Valhalli. Mógłby pomyśleć że miejsca tu było tyle, że spokojnie można by tu pomieścić cały zastęp Einherjerów na służbie jego dziada Odyna. Może nawet dwa.
Gdy tylko Fenris skończył opowiadać krótką historię swojego długiego życia, Amelia gwałtownie się do niego zbliżyła, co znowu wywołało falę sprzeczności w umyśle wilka. Z jednej strony od razu pomyślał, że wybrała ten moment by zaatakować, bo był rozproszony opowieścią. Z drugiej natomiast nie wyczuwał w niej ani grama agresji, co przeczyło pierwszemu skojarzeniu. Podczas tej sekundy gdy wilk walczył sam ze sobą czy powinien się bronić czy nie, kobieta była już całkiem blisko i delikatnie objęła go ramionami. Fenrir miał wrażenie, że powinien się wyrwać. Wyrwać się, cisnąć Amelią o ścianę, lub oderwać jej obie ręce. Czuł że zrobiłby tak, ale z kimkolwiek innym. W niewyjaśniony sposób wilk przeniósł się nagle z powrotem do czasów swojego dzieciństwa, gdy żył razem z matką i rodzeństwem w żelaznym lesie, a ojciec czasem odwiedzał go żeby zobaczyć jak rośnie. Dawno zapomniane chwile ciepła, szczęścia i miłości. Jednak gest pocieszenia został przerwany tak nagle jak tylko się pojawił i Fenris znów był krwiożerczą bestią, która bez zastanowienia rozszarpała by dowolną istotę, którą wskazałby mu Loki, lub głód.
Potrząsnął głową, jakby otrząsając się z resztek niewygodnych wspomnień i potruchtał, żeby dogonić Amelię, która zdążyła pójść kawałek dalej.
Gdy okazało się że w zbrojowni nie znajduje się żadna broń biała, zapał wilka opadł. Odmówił niemo przyjęcia karabinu, po czym skinął porozumiewawczo i ruszyli dalej.
Po kolejnym „Anomalia wykryta” Fenris wywrócił tylko oczami. Mimo to tym bardziej skupił się na otoczeniu wokoło uparcie starając się złapać dowolą woń, której źródłem było coś innego niż oni sami. Gdy tylko dotarli do pierwszej pary strażników od razu rozpoznał kolejną iluzję. Gestem pokazał Amelii że może opuścić broń, a przynajmniej spocząć. Oczywiście strażnicy nie byli w żadnym stopniu świadomi ich obecności, więc nic nie przeszkodziło im we wkroczeniu na mostek. Gdy znaleźli się na miejscu, wilk przez chwilę obawiał się że kolejna anomalia przeniosła ich w jakieś odległe miejsce, pełne zgiełku i życia, jednak krótki test polegający na próbie kontaktu ostrzy z dowolną istotą szybko rozwiał te przypuszczenia.
Przyznał w myślach, że samica dowodząca widocznie watachą z wyglądu jest całkiem ponętna, choć Prymarcha, to bardzo dziwne imię. Jednak że widmo samicy było mu w tym momencie tak samo użyteczne jak nawet żywa samica, szybko stracił nią zainteresowanie i przyjrzał się toczonej batalii. Nie znał oczywiście możliwości statków po obydwu stronach, ale często zdarzało się że potężni Asgardczycy wygrywali bitwy ze znaczącą przewagą liczebną słabszych przeciwników.
Nie przypuszczał jednak że wróg nadobnej Prymarch stawałby do boju, którego nie liczył by wygrać, więc wszystko zależeć będzie zapewne od mądrości przywódców i kunsztu wojowników. Czyli tak jak powinny wyglądać wszystkie bitwy w oczach wilka.
Wkroczenie na salę wielkiego gada oderwało jego uwagę od stołu. Mimowolnie wyciągnął przed siebie swoje sztylety, czując przecież że stwór także jest tą samą marą, co wszystko wokoło. O dziwo jak na wszystkie inne widma był dziwnie świadomy ich obecności. Gdy oczy tajemniczego jaszczura i wilka asgardu się spotkały, ten zaryzykował nieznaczne skinienie łbem w geście powitania i szacunku, ciekaw reakcji.
Jednak gdy tylko jaszczur zniknął za rogiem wraz z Prymarch wizja rozpłynęła się i pokój znów wrócił do rzeczywistości. Dodatkowym bodźcem był głos Daalkiina  dochodzący z Ameliowego ISAC'a. Nie czekając na dalsze zachęty wilk wybrał z paneli ten, który według niego najbardziej się do tego nadawał (jeśli nie były oznaczone wybrał losowy) i przetarł po nim futrzaną łapą.
„Dziś kolejny tytan zrzuca kajdany”. Pomyślał tylko rozglądając się po okolicy i czekając na pierwszy efekt.

O, wspaniale. To tak jakby ten dzień nie mógłby pójść w żaden sposób lepiej. Najpierw wojskowi sami nie wiedzą jakie misje wysyłali do Houston, teraz tamci odmawiają współpracy... Mógł zostać z Carol i Emmą, pić kawkę, nie przejmować się niczym... Z drugiej strony co to za bohater który nie reaguje na niebezpieczeństwo? To jego obowiązek, nawet jeżeli miałby oddać za niego życie znowu. Z tego co wiedzą jest tu sam, a nie z czterema innymi zbrojami. Widział, że obróciły się w jego stronę. Skupiły się na celowaniu w niego... Dobrze, w takim wypadku nie ruszy się z osłony.
-Tu James Rhodes, jednostki nad Houston ukazały się nieprzyjazne. Rozpoczynam atak. Przygotujcie wsparcie- powiedział przez radio do dowództwa. Dobrze jest mieć backup, jeżeli coś pójdzie źle.
-Oj zabiorę się stąd... I was ze sobą- odpowiedział kąśliwie do przyszłych nieboszczyków. Przełączył radio na frekwencję skafandrów.
-Mk III i IV, wylatujecie z boków, celujcie w dwa helikoptery szturmowe, pełna moc repulsorów, celujcie w pilotów, bądź w ogony- wydał szybko polecenie. Będą najpierw musieli odwrócić maszyny, by wycelować w każdego z nich no i dadzą War Machine szansę na atak.

Kiedy obie maszyny wyleciały z boków, odczekał dosłownie sekundę i sam odpalił wszystkie silniki, w tym te dodatkowe i wystrzelił w powietrze. Z wyrzutni rakiet na jego lewym ramieniu wypaliły dwie salwy, w każdej po dwie rakiety, wycelowane rzecz jasna w helikoptery, w ich kokpity tak dokładniej. To w połączeniu z repulsorami od "Iron men" powinno szybko załatwić oba pojazdy, a przynajmniej pilotów. Nie była to niestety (dla jego wrogów) jedyna broń w żelaznym garniturze Jamesa. Karabiny maszynowe na jego nadgarstkach zaczęły pruć ołowiem w żołnierzy którzy mieli wystarczającego niefarta by akurat dzisiaj wejść mu w drogę. Gatling gun na jego prawym ramieniu także nie miał chwili wypoczynku, plując pociski z niesamowitą prędkością w najciensze miejsce między wirnikami, a właściwym helikopterem. Jeżeli nie miał możliwości trafić w nie, to celował w ogon (uszkodzenie części odpowiedzialnych za stabilizację to prawie jak zniszczenie całego pojazdu.

Rzecz jasna nie lewitował przy tym, a ciągle unosił się, robił uniki i korzystał ze swojej możliwości poruszania się w nieprzewidywalny sposób, natychmaistowej zmiany kierunku ( w końcu ilu ludzi walczy ze skafandrami na co dzień? ) w wypadku gdyby oni też chcieli go zestrzelić. Najwygodniej by mu było schować się przed pozostałym helikopterem transportowym, by mieć tarczę przed ostrzałem myśliwca o ile taki nastąpi. Zawsze miał MK VI wciąż w ukryciu.

-You've choosen a wrong day to piss me off, amigo- rzucił przez radio w pewnym momencie.
-Schowajcie się za ich helikopterami i atakujcie ich ludzi na ziemi, jeżeli macie taką możliwość- rzucił do JARVISA kontrolującego MK III i IV. To będzie ciekawa potyczka.

___________
Tak dla jasności w kwestii skafandrów, to MK VI został w ukryciu, wciąż z rozkazem strzelania w każdego kto otworzy na niego ogień. Te które wystartowały przed Rhodesem, zrobiły to w formie takiego bardzo szerokiego V, by odwrócić ich uwagę od środka.

Gwoli przypomnienia, skafandry są diabelsko szybkie, więc proszę MG o zwrócenie na to uwagi przy odpisie :D

Poczuła lekkie napięcie w ciele wilka gdy się do niego zbliżyła. Nie trzeba było długo kombinować, żeby dojść do wniosku, że Wilczek nie zaznał w swoim życiu zbyt wielu miłych gestów i ma małe problemy z zaufaniem. Był wojownikiem i to było po nim widać nie tylko fizycznie, ale i po jego zachowaniu, szczególnie niepewności w stosunku do Amelii. Nie chcąc zbytnio nadużywać widocznie kruchego zaufania Fenrisa Amelia po krótkiej chwili się odsunęła, uśmiechając się jednak przy tym.
Zaglądając do arsenału niemal automatycznie zaczęła szukać wzrokiem jakiś swoich ulubionych zabawek i... rozczarował ją niemal kompletny brak białej broni. Wszędzie ultranowoczesne karabiny, miotacze i inne tego typu zabawki, a z jej ulubieńców tylko zwykłe, przynajmniej na oko, noże. Żadnych mieczy czy chociaż łuku i strzał.
"Nasza lepsza", pomyślała zerkając na swojego kompana, który najwidoczniej też woli białą broń, bo jego zapał widocznie opadł. Na odmowę jedynie skinęła głową i ruszyła dalej.
ISAC ciągle służył im za przewodnika, a także system alarmowy i właśnie ponownie ostrzegła przed anomalią. Amelia cały czas czujnie, choć także bardzo spokojnie rozglądała się po otoczeniu, a na słysząc komunikat dodatkowo nastawiła bardziej uszu, choć ani jednego ani drugiego nie było po niej specjalnie widać. Szła luźnym krokiem, wyprostowana, z lekkim uśmiechem, a jedynymi oznakami jej czujności były ręka luźno położona na broni i oczy powoli skanujące korytarz z jednej strony na drugą.
Dotarli wreszcie do jakiś drzwi, które najwyraźniej prowadziły do celu ich wycieczki- mostka i od razu zobaczyli kolejną iluzję. Amelia zlustrowała spokojnie spojrzeniem strażników przy drzwiach gdy tylko znaleźli się w zasięgu jej wzroku i ruszyła dalej za Wilkiem, który nie wiedzieć czemu nagle ją wyprzedził o kilka kroków i kazał gestem odłożyć broń. Uniosła zdziwiona brwi widząc ten gest i popatrzyła na samca jak na wariata. Przecież nie dobyła broni, jak mogłaby ją opuścić? Nawet nie specjalnie się przejęła widokiem strażników, bo od razu zauważyła, że to iluzja. Wyprzedziła Wilka przewracając oczami i lekko otarła się dłonią o jego ramie dając mu znać, żeby sam wyluzował. Tylko się zmęczy ciągle chodząc napięty jak struna.
Weszła na mostek, a właściwie stanęła w drzwiach na niego prowadzących trochę wolniejszym krokiem niż szła wcześniej wyraźnie bardziej uważna, rozglądając się po kolejnej iluzji. Tym razem widać było, że okręt jest w trakcie działań wojennych. ISAC powiadomił ich, ze jedna z samic to Prymacha Carei.
Przed oczami am tak wyraźnie jak ta iluzja stanęło wspomnienie sprzed zaledwie kilku godzin, może doby. Ona sama, przed przysięgą czytająca o Durze. Niczym film przewinęła wspomnienia szukając jednej konkretnej chwili, a właściwie jednego tekstu który przeczytała przed przysięgą. Kilka zdań, zaledwie trzy czy cztery linijki, tyle wystarczyło by Amelia poczuła się stosunkowo bezpiecznie. Wciąż czujna, ale wyraźnie bardziej pewna stanęła w drzwiach uśmiechając się szeroko. Przypomnienie sobie skąd zna imię Prymachy i co dokładnie o niej wie zajęło jej mniej niż ułamek sekundy, więc dla stojącego niedaleko Wilka wyglądało to tak, jakby Am zrobiła krok i z w miarę poważnej miny przeszła od razu do szerokiego uśmiechu. Jej postawa tez się nieznacznie zmieniła ukazując jej stan ducha. Wydawała się nieco bardziej rozluźniona, zdjęła dłoń z pistoletu na swoim pasku opuszczając przy tym ramiona.
-Można powiedzieć, ze jesteśmy wśród swoich
Rzuciła szeptem w momencie gdy na mostek wkroczył Kattal.
- Spokojnie. Znam go.
Dodała kładąc dłoń na sztyletach Wilka i lekko pchając w dół by opuścił broń.Na widok gada i posłane w ich kierunku spojrzenie uśmiechnęła się szeroko lekko mrużąc oczy zaskoczona tym kontaktem wzrokowym, ale po chwili pomachała po prostu.
- Tak, dotarliśmy mijając po drodze zbrojownie. Okręt pokazał nam na mostku kolejną iluzję. Wydaje mi się, że to coś w rodzaju wspomnienia z ostatniej stoczonej bitwy. Wśród dowództwa była Prymacha Carei, pojawił się również Kattal, który chyba był świadom naszej obecność, a przynajmniej sprawił takie wrażenie. Dosłownie przed chwilą iluzja się rozpłynęła.
Zdała Daalkiinowi szybki raport po czym ruszyła krok za Fenrisem by wybudzić okręt. Nie zastanowiła się długo podeszła do panelu, który znajdował się najbliżej miejsca, gdzie widzieli Carei. Dotknęła trzech najbliższych paneli, jeden po drugim i odsunęła się o krok czekając na jakąś reakcje.

-U wystrzelili we mnie 25 tysięcy dolarów? Wypłata zazwyczaj dopiero po robocie- pomyślał, widząc serię Helicopter launched fire-and-forget (ten reseach na Wikipedii wow), która została wystrzelona z boku bojowego helikoptera. Kierowane laserowo, niesamowita siła niszcząca, stosunkowo proste do użycia. O ile nie miał flar, posiadał coś nawet lepszego. Lecąc w kierunku przeciwnym do helikopterów (przypominam, że James bez problemu może wyprzedzić tą rakietę), wycelował w rakiety rękami i wystrzelił z repulsorów w postaci ciągłego promienia. Powinien zdetonować rakiety ze względu na specyfikę tego typu promieni. Nie było to laser który zacząłby rozcinać pocisk, a coś bardziej przypominającego energetyczną ścianę, zmierzającą ku celu. To powinno się zająć tymi konkretnymi rakietami na jakiś czas.

Teraz pora na 25mm działko, które wcześniej czy później będzie w stanie zaliczyć na nim czysty strzał, czy nie daj Boże całą serię. Nie była to idealna sytuacja. Zaczął wykonywać uniki w każdą możliwą stronę, byleby pilot musiał się naprawcować by za nim nadążać. W tym czasie wydał szybki rozkaz:
-Mk IV, odepchnij go z boku
Zadaniem zbroi było podlecenie od któregoś z boków helikoptera, gdy jest skupiony na Rhodeyu i odepchnięcie go na bok, by dać War Machine chwilę na odetchnięcie. Nie musiał go nawet dotykać, wystarczy wystrzelić impuls z repulsorów, by zbić go z kursu. Jeżeli jakoś zauważy skafander zmierzający w jego stronę i się odwróci by w niego strzelać, teraz to Rhodes będzie działał. Strzeli promieniem repulsora w działko w miejscu w którym łączyło się z helikopterem, by je uszkodzić.

Niezależnie od tego która z tych akcji się powiedzie, spróbuje podlecieć do przedniego okna. Najpierw przebił je ręką, a następnie rozerwał pasy pilota, którego zresztą chwilę później wyrwał za rękę z pojazdu. Nie chciał go skrzywdzić, jedynie trzymać. Wzniósł się wraz z nim do góry. Dał sobie chwilę na przyjrzenie się polu bitwy. Poza martwymi ciałami i krwią na trawie, zauważył spory rów w miejscu w którym powinna być jedna ze zbroi. Aw, a obiecał, ze ich nie popsuje. Jego wzrok zatrzymał się także na statku obcych. On też padnie, w swoim czasie. Póki co udało mu się im przeszkodzić, cokolwiek robili. To wszystko nie miało sensu. Nieoznakowane helikoptery, jego informator niczego nie powiedział, a oni zachowywali się strasznie nieuprzejmie wobec, bądź co bądź bohatera tylu żołnierzy. Zazwyczaj z szacunku mówili mu rzeczy których nie powinni mówić. Czerwone otwory na oczy w masce wbiły się w trzymaną za nadgarstek osobę.
-Mam pytania-rzekł do niego, po czym wraz z resztą skafandrów odleciał by spokojnie zdobyć nieco więcej informacji.

Próba (?) [z/t]

Zamrugała zdziwiona słysząc stanowczy ton Daalkiina. Już miała spytać po kiego licha ma iść do centrum, nic jej przecież nie jest, ale oficer zdążył przerwać połączenie zanim udało jej się choćby otworzyć usta. Wzruszyła tylko ramionami i ruszyła do paneli. Później z nim pogada, przynajmniej po to by jej wytłumaczył czemu ma iść do centrum medycznego.
Ledwie dotknęła panelu ten włączył się, ale nie tylko on. Wszystko w pomieszczeniu się uruchomiło, nawet światła. Panele rozbłysły delikatnym światłem, a oświetlenie uruchomiło się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
Jeśli o czarach mowa chyba nie dotyczyły tylko świateł i sprzętu... dotknęło również jej, a gdy spojrzała w bok na Fenrisa domyśliła się, że on czuje to samo. Nie mogli oderwać się od paneli. Czuła się niemal tak jak gdy Nodin składał jej przysięgę. Ręka po prostu przyrosła do panelu. Nie szarpała się. Wiedziała, że będzie mogła zabrać rękę dopiero gdy okręt o tym zdecyduje.
- Nie szarp się. Stój spokojnie i czekaj
Rzuciła do Wilka na wszelki wypadek, gdyby ten próbował siłą zabrać dłonie z paneli. Sama też stała całkiem spokojnie obserwując otoczenie, które nagle zmieniło się diametralnie, a może to tylko przez to, że jej zmysły nagle przestały działać normalnie.
Nagłe wytłumienie zmysłów i równie nagły ich powrót mocno ją zaniepokoiły. Oliwy do ognia jej niepokoju dolewała świadomość, ze stoi w pustce. Dosłownie nic wokół niej nic pod nią. Nie wiedziała czy to iluzja wywołana anomalią czy serio coś ją przeniosło w sam środek kosmosu, ale wolałaby opcję pierwszą. Nawet jako sowa, gdy lata widzi pod sobą ląd, jego brak był dla niej bardzo dezorientujący. Brak broni i sklejenie z panelem też nie pomagały.
" Kopia Dura" pomyślała gdy zobaczyli istotę, która się do nich odezwała. Amelia nie musiała długo się zastanwiać - to avatar okrętu na którym się znajdowali. Trochę ją to uspokoiło. Postać choć w gruncie rzeczy obca, wyglądała znajomo, a jej głos był spokojny i słychać było w nim potęgę.
" Bo właściwie, z tego co się orientuje Crathgtan już nie ma..." przeszło jej przez myśl, ale się nie odzywała. Podejrzewała, że tak jak Dur jeśli chce drednot może usłyszeć jej myśli i wcale ich nie kryła.
Kiwnęła spokojnie głową gdy stworek się do niej zwrócił. Po chwili więzy puściły. Opuściła dłoń i stanęła w lekkim rozkroku patrząc wprost na ich gospodarza.
" Dopiero się uczę pojmować cokolwiek w tym pogmatwanym świecie stworków...okręt ze świadomością to wciąż nowość..."pomyślała, a na głos powiedziała.
- Witaj Deinmaarze. Przybyliśmy tu z rozkazu Tytana Dur-Shurrikuna i Starożytnego Kattala. Dostaliśmy informacje o anomalii, przyszliśmy ją zbadać.
Wytłumaczyła mając nadzieje, że jej słowa coś wskórają na ich korzyść.

Usłyszane słowa Daalkiina bardzo zdziwiły. Może dlatego że pierwszy raz odkąd się poznali brzmiał jakby coś nie szło po jego myśli. Nawet gdy pierwszy raz napotkali dziwne widma nie był tak wytrącony z równowagi. Może obawiał się że te wszystkie wizje są efektem jakiegoś rodzaju odurzenia. Nie powiedział natomiast nic, co w jakiś sposób przekreślało jego poprzedni plan, więc zabrał się za obsługę paneli.
W wyobraźni wilka przebiegało na raz setki scenariuszy, jak wyglądać mogłoby przebudzenie tego typu istoty. Z niemałym zniecierpliwieniem oczekiwał pierwszych oznak życia w pomieszczeniu wokoło nich. Jednak pierwsze wrażenie nie okazało się w żadnym stopniu przyjemne. Gdy jego łapa została przytwierdzona do panelu, niemal naderwał sobie ścięgna, odruchowo próbując ją wyswobodzić. Dopiero słowa Amelii trochę go uspokoiły, ale znowu skazany był na ślepe posłuszeństwo i ufność swoim kompanom.
Po chwili cały mostek znikł, a na jego miejsce pojawiła się pustka kosmosu. Brakowało jej jednak poczucia nieważkości, które powinno jej towarzyszyć. Pod stopami czuć było oparcie, mimo że wzrok na to nie wskazywał, a więc była to po prostu kolejna wizja. Dodatkowo tym razem zostali pozbawieni wszelkich przedmiotów, poza tymi broniącymi przyzwoitości Amelii. Fenris zmartwił się tym, że poprzednie widzenia nie oddziaływały w ten sposób na nich samych, ale zrzucił no na karb zbliżania się do ich celu.
- Anomalia wykryta? - spojrzał pytająco w stronę Amelii, nie spodziewając się właściwie żadnej odpowiedzi. Niestety charczący ton jego głosu nie był w stanie określić czy mówi to żartem, czy się gniewa. Sam pysk wilka pozostawiał niewiele miejsca na okazywanie emocji.
Nagle przemówił głos zdający się przemawiać zewsząd wokół. Wilkowi przyszły na myśl boskie próby mające ocenić rezon bohaterów, w których tak swego czasu lubował się jego dziad. Zaraz Jednak właściciel głosu ułatwił im zadanie prowadzenia rozmowy ujawniając się przed nimi. Nawet przy swoim zacofaniu wilk świetnie zdawał sobie sprawę, że istota, która przed nimi stoi jest tą, po którą przybyli. Jeden krótki rzut oka pozwolił Fenrisowi docenić niemal idealnie zarysowaną linię mięśni i sylwetkę postaci. Ocenił ją w myślach jako dobrego wojownika i pomyślał że zaszczytem byłaby walka z nim.
Gdy stwór przechadzał się wokoło nich, jak gdyby oceniał niewolników na targu, nie pozostało mu nic innego jak słuchać. Z ironią usłyszał jak Amelia została razem z nim zaszufladkowana jako prymitywna. On sam już dawno się z tym pogodził, ale mówienie w ten sposób o kobiecie przynosiło jej obrazę. Kontem oka zauważył jednak, że nie dała się sprowokować. Wielce zdziwił się natomiast że nie rozpoznał Amelii, czy całego The Core, jako sojuszników swojej rasy.
Następnie zdarzyło się coś, czego wilk nie spodziewał się prędko doświadczyć. Istota powołała się na jego imiona. Krótka litania jego tytułów wywołała w nim mieszaninę uczuć i jeśli nie wiedział jaki był w tym cel drednota, ale na pewno wywołała na nim potężny efekt. Imiona, z których niegdyś był dumny zabrzmiały dziwnie surrealistycznie wypowiadane tutaj, daleko od Asgardu, w nieznanym miejscu, do tego nie wypowiadane przez członka jego rasy. Przez chwilę obawiał się że nazwy te dadzą do myślenia jego towarzyszce i znów cała konspiracja weźmie w łeb. Wszystkie z tych imion zostały nadane mu już po jego zamknięciu, a o ich znaczeniu dowiedział się tylko za sprawą odwiedzającej go w więzieniu siostry. Wilk wspomniał raz jeszcze bogów, którzy zadrwili z niego tamtego dnia, a "Bestia w łańcuchach" przelała do reszty szalę. Na moment wybuchł ponownie od dawna pielęgnowanym gniewem, jednak pustka i chłód kosmosu szybko pomogły mu nad sobą zapanować. Znowu zbeształ się w myślach że tak się odsłonił. Istota z którą mieli do czynienia albo potrafiła czytać we wspomnieniach, albo miała dostęp do wydarzeń minionych. Wilk spodziewał się że raczej to pierwsze, gdyż nawet sam Odyn przy całej swojej wszechwiedzy nie był w stanie sięgać z taką łatwością tak wiele lat wstecz. Przy całej ogromie swojej mocy stwór chyba nie mógł dowiedzieć się o nich wszystkiego, zważywszy że nie ufał nawet Amelii.
Po odezwaniu się stwora do kobiety ich więzy puściły. Mimo iż wilk nie miał sobą do zaoferowania nic, co mogłoby zaimponować istocie, stał wyprostowany, starając się wyglądać możliwie dumnie. Nie chciał się tym popisać przed bytem. Po prostu postawa taka była dla niego naturalną podczas rozmowy wojowników w jego kulturze. Gdyby stał inaczej okazałby drednotowi brak szacunku. Amelia odezwała się pierwsza, a to dobrze, bo wilk sam nie wiedziałby co powiedzieć. Czuł jednak że stwór wie już zapewne, że on sam nie zna ani Durshurikuna, ani Kattala, o którym wspomniała.
- Mówisz że znajdujemy się w twoim umyśle, choć nie tak bardzo jak ty w naszych - zaczął zauważając ogrom mocy istoty - Wiesz zatem czym są dla mnie tytuły nadane mi przez mój lud, po tym jak zamknęli mnie na wieczne potępienie w celi poza czasem. Zwę się Fenris... - wspomniał o jedynym imieniu, którego nie wymienił stwór - ...a martwy zostałem w chwili gdy mój dziad zdecydował że nie ma dla mnie miejsca w tym świecie. Udało mi się zbiec po tysiącu lat, dzięki innym, którym mój los nie był obojętnym. Żyję teraz pożyczonym czasem. A jeśli próba zmarnowania go na oszczędzeniu innym mego losu jest według ciebie godna kary, zabij mnie.
Tutaj wilk zrobił pauzę, podczas której oczekiwał najgorszego. Jeśli jednak nic się nie stało, a on mógł dalej mówić kontynuował.
- Nie będę kłamał. Jeszcze zeszłego świtania nie zdawałem sobie sprawy z twojego istnienia. Nie wiem kim są Crathgtanie, drednoty, durshurrikuny, czy prymarchy. Wiem tylko że moja towarzyszka wraz z podobnymi sobie ruszała ci na pomoc, bo uznała że jesteś w potrzebie, a ja uznałem że jest to sprawa słuszna. Jeśli uważasz inaczej, ukaż nam swą mądrość.
Wiele ryzykował, ale miał dość ukrywania się. Zwłaszcza w obliczu wspomnienia własnej historii, którą miał wrażenie że stwór opacznie zrozumiał.

Skinęła niepewnie głową w odpowiedzi na pytanie Wilka. Jego ton nie specjalnie zrobił na niej wrażenia, więc posłała w kierunku samca spokojny, choć nieco krzywy uśmiech.
" Przy nim telepatia jest całkowicie zbędna", przewróciła oczami słuchając Wilka. Przynajmniej w jednym miał całkowitą rację. Okręt siedział w ich głowach i słuchał myśli. Nieco irytujące, ale można się było do tego przyzwyczaić. Ona nawet nie specjalnie się tym przejmowała. Nawet gdyby chciała spróbować zablokować Deinmaara nie miała na to większych szans i dobrze o tym wiedziała. Pozostawało czekać i obserwować rozwój wydarzeń. Jak na razie nie zrobił im krzywdy, ale to może się zmienić.
Spodziewała się jakiejś, jakiejkolwiek reakcji na wspomnienie o Kattelu albo chociaż Durze, ale się zawiodła. Deinmaarowi nawet brew nie drgnęła.
" Przynajmniej spróbowałam", westchnęła w myślach i dalej spokojnie obserwowała stwora.
Na jej ustach zagościł lekki uśmiech. Może w głowie stwora nie było słychać żadnych emocji, wydawał się być zupełnie zobojętniały, ale treść jego wypowiedzi zabrzmiała, przynajmniej w uszach Amelii, nadzieją. Deinmaar liczył na to, że jego kompani przetrwali. Nie skomentowała jego słów, nic nie powiedziała, ani nawet nie pomyślała, jedynie uśmiechnęła się lekko.
Jej brwi powędrowały aż do lini włosów, gdy stwór ponownie się odezwał.
" Chciałbyś nas zabić?", przeszło jej przez myśl, ale na głos spytała tylko:
- Kto?
Wpadła w słowo Deinmaarowi, ale ten chyba nawet tego nie zauważył. Moze dlatego, że powiedziała to szybko, na wydechu, przez co jej głos stał się bardzo cichy. Nie dostała odpowiedzi. Zamiast tego stwór oświadczył, że ich czas dobiegł końca, a potem pokazał im mostek, gdzie ich nieruchome ciała były otoczone przez jakieś stwory rodem z mrocznych odmętów świata fantasy. Istoty najwidoczniej były tymi, którzy mieli zabić ją i Wilka w zastępstwie okrętu, a oni mogli tylko patrzeć na wszystko całkowicie bezradni. Sparaliżowane ciała nie były zdalne do jakiejkolwiek obrony. Praktycznie pewne było, że oboje zaraz zginą. Jak zahipnotyzowana patrzyła jak jedna z istot unosi miecz z zamiarem zadania jej śmiertelnego ciosu. Nie mogła zamknąć oczu. Już żegnała się z życiem, gdy nagle stało się coś niepodziewanego- jej ciało objęła czarna energia, która wydała jej się dziwnie znajoma. Energia uformowała się w dobrze znaną dziewczynie postać.
- Nodin
Westchnęła z wyraźną ulgą rozpoznając wielkiego jaszczura, widmo Desorinu. Jej ulga szybko minęła, gdy gad ukazał się całkowicie. Aż jęknęła widząc jego rany, obrażenia i braki w opancerzeniu. Nie zdążyła się jednak zbyt dokładnie przyjrzeć, bo wielki ogon odepchnął jej ciało. Znów pociemniało jej w oczach i po ułamku sekundy już była w swoim ciele upadając na wywróconego na ścianę Fenrisa. Gdy tylko odzyskała w pełni świadomość swojego ciała wstała i rzucając na Wilka tylko jedno przepraszające spojrzenie i ruszyła przed siebie z zamiarem pomocy Nodinowi, jednak trafiła na jakąś barierę. Prychnęła zła i jednocześnie zmartwiona patrząc z lekkim lękiem na widmo. Wilk mógł tego nie zauważyć, ale jej od razu w oczy rzuciło się jak słaby i powolny jest Nodin. Chciała mu pomóc, ale przez barierę mogła jedynie obserwować, co ja denerwowało niezmiernie. Nie chciała patrzeć, a jednocześnie bała się zamknąć oczy.
Nodin nie musiał powtarzać dwa razy. Ledwie bariera puściła, Am wycelowała i strzeliła w pierś jednego ze stworów. Fizycznie nie miała z tymi istotami większych szans, pozostawała jej broń, a tej miała pod dostatkiem na szczęście. Miała tylko nadzieję, ze karabin który miała na plecach zadziała na te istoty. Strzelała szybko więc istniała minimalna szansa, że stwory nie zdążą się zasłonić.

Wilk w milczeniu czekał na najgorsze. Nie był pewien czy śmierć zadana poza ciałem sprawia ból, ale był pewien że jeśli zginie bez walki, to opuści ten świat bez honoru, a na to nie mógł pozwolić. Stwór wreszcie odezwał się by wydać swój osąd. Był to wyrok skazujący. Widocznie drednot nie widział ich nawet na tyle godnymi, by własnymi rękami odebrać im życie. Gdy tylko wilk zobaczył na obrazie przed nimi wojowników podchodzących do nich z mieczami zaczął mimowolnie szarpać się we własnej postaci. Kaci podnosili broń do gardła Ameli, a on szarpał się jak mógł, jego stalowe mięśnie napinały się i kurczyły pod skórą, jednak bez żadnego efektu. Przed oczami znów stanął mu Saurian. Wtedy też patrzył nie mogąc zrobić nic, patrząc jak drwi sobie z niego zabójca Morgulusa. Narastał w nim gniew, lecz tym razem świadomie wpuścił go do środka, licząc na to że z jego pomocą wyrwie się z uścisku. Wszystko na nic.
Gdy już myślał że sprawa jest stracona, jakaś cienista aura wyłoniła się z ciała Amelii i stanęła w ich obronie. Gdy wraz z amelią uderzył chwilę potem o ścianę, nawet nie poczuł uderzenia. Niemal momentalnie odbił się od ściany i ruszył z impetem w stronę wroga. Na jego drodze stała jednak bariera, od której niemal się odbił. Kilka razy w gniewie uderzył o nią pięściami, ale bez większego efektu. Gdy zobaczył że w ten sposób nic nie wskóra, pozornie się uspokoił. Było to jednak tylko złudzenie. Wcale nie stłumił swojego gniewu, tylko przemienił go w broń gotową do uderzenia. Dyszał ciężko i niczym zwierzę zamknięte w klatce chodził w tę i z powrotem wzdłuż przeszkody nie spuszczając wzroku z przeciwników. Analizował sytuację zmysłem drapieżcy. Jego improwizowane sztylety zostały na konsolecie, gdzie je zostawił, nie miał więc żadnej broni do walki. Ich smoczy wybawca dawał sobie radę z przeciwnikami własnymi szponami, jednak ich rozmiar mówił sam za siebie i Fenris nie był pewien czy powtórzy jego wyczyn. Ostatecznie skupił się na stylu walki wojowników i smoka, żeby być gotowym gdy przyjdzie mu z nimi walczyć.
W zwierzęcy sposób analizował położenie w którym się znalazł. Został zdemaskowany, stał się wrogiem wszystkich tutaj. W pierwszym odruchu chciał zabić wojowników, a potem korzystając z zaskoczenia, samego smoka i być może nawet Amelię, a następnie zbiec z tym co już wiedział. Potrząsnął jednak głową i zebrał się w sobie. Wiedział że tak myśli wilk, nie potomek królów Asgardu. O ile wizja ta wydawała się kuszącą, wiele ryzykował, a niewiele mógł zyskać. Postanowił więc grać dalej kartami, jakie mu rozdano. Zwłaszcza że Amelia chwilowo nie wydawała się szczególnie przejęta odkryciem jego tożsamości i zadania.
Pozwolił sobie na krótkie spojrzenie na towarzyszkę. Oczy jarzyły mu się czerwienią, a twarz straciła resztki człowieczeństwa. Dodatkowo widocznie urósł w te kilka chwil, być może nawet przewyższając Nodina wzrostem. Nie był pewien co mogła w nim zobaczyć. Chciałby jednak by był to Fenris, bestia Asgardu.
Wtem bariera puściła. Fenris tylko czekał na ten moment. Momentalnie puścił się do przodu, złapał w biegu leżącą przy truchle jednego z przeciwników broń i z całą siłą wpadł na następnego. Postarał się obalić go na ziemię, a następnie przyszpilić do podłogi swoją łapą. Gdy nie będzie się mógł ruszać z całej siły, oburącz, wbije broń w łączenie pancerza na szyi ofiary. Gdy będzie trzeba, poprawi nacisk stopą, niemal tak jak ogrodnik wbija saperkę w ziemię.
Jeśli wyeliminuje swojego przeciwnika zawyje krótko. Dawno nie miał okazji zabić kogoś w walce, nawet tak krótkiej. Jeżeli stwór, w którego wystrzeliła Amelia nie padnie od jej ataku, wilk rzuci mu pod nogi oderwaną głowę kompana, starając się go sprowokować i stanie w pozycji obronnej.
Jeśli natomiast wszystko pójdzie zgodnie z planem wyprostuje się i skrzyżuje ręce na piersiach. Wiele powinno zostać powiedziane, ale on nie miał zamiaru zaczynać. Wciąż jednak uważał, nie będąc pewien reakcji drednota na tę nieudaną próbę egzekucji.