Spidey szuka guzów~

Ostatnio odświeżam różne tematy, chcę się wyżyć i mam za dużo czasu na swoich rękach, nie wspominając o nowej KP, więc postanowiłem napisać i tu. Zapewne to spali na panewce, bo to niefabularne i nikomu się nie chce, ale mogę spróbować.

So come forth mortals, for The terrifying, Deadly, The Amazing Human-Spider is awaiting a worthy challenger!~
(Powiedziałem, że nie przemyślałem tego i z nikim konkretnym się nie umówiłem, więc szukam kogoś na szybko | Szukam kogoś kto dopisuje często, powiedzmy chociaż post na dwa dni...a MG też nie mam)

A spróbujmy.

Jeśli zaakceptują mi kartę, to się zgłaszam.

Z racji tego że zostałem poproszony o sędziowanie walki, pozwolę sobie zaproponować warunki, które wyrównają spotkanie.

Teren:
Walka odbędzie się w niewielkiej, bezimiennej, pustynnej wiosce gdzieś na bliskim wschodzie. Cała wioska została wysiedlona w wyniku niedawnych działań wojennych, lub jej mieszkańcy po prostu dawno już uciekli przed wojną. (de_dust2)


Warunki:
Nie ma w niej niestety żadnych większych budowli, co mocno ograniczy "fruwanie" na sieci Petera. Dodatkowo w wielu miejscach wioski rozłożono materiały wybuchowe, tak więc pajęczy zmysł będzie wył jak szalony przez większość walki. Nie znaczy to oczywiście ze obaj (lub wszyscy trzej, jeśli decydujemy się dwóch na jednego) panowie nie powinni na nie uważać. Dodatkowo Khaldun dorastał (chyba) w podobnym terenie, więc warunki powinny być mu dużo bardziej znajome. Z daleka widać że powoli zanosi się na burzę. Zaczynacie po przeciwnych stronach wioski i musicie się odnaleźć.

Nie wiem czy będziemy zawracać sobie głowę pierdołami typu czemu właściwie walczycie, ani co Peter robi na bliskim wschodzie. Tym bardziej nie wiem czy chcemy uwzględniać charaktery postaci, (tzn czy Spider tradycyjnie markuje ciosy, czy idziemy w "go 4 de kill")

Dajcie znać czy się zgadzacie na warunki.

Akceptuję warunki, chociaż parę punktów mi nie do końca pasuje.

1.Spider-Sense zazwyczaj ignorował materiały wybuchowe do momentu tuż przed detonacją, lub w jej trakcie. Bomby były z tego powodu często wykorzystywane przeciwko niemu, ba jego nemezis, Green Goblin, między innymi dlatego tak chętnie ich używa. Może mogłyby eksplodować w bardzo niewygodnym dla niego momencie, zagłuszając mniejsze zagrożenie (np. Khalduna).

2.Markowanie ciosów odnosiło się zazwyczaj do pomniejszych gangsterów, których zabiłby używając ćwiartki swej siły. Na wrogów z nadludzką wytrzymałością, używał całej siły, bo większość spokojnie mogłaby wytrzymać nawet kilka ciosów w które włożyłby całą siłę. Na potrzeby walki można powiedzieć, że zwyczajnie nie wie o tym, że jego przeciwnik ma nadludzką wytrzymałość i dopiero się będzie musiał przekonać o tym.

Reszta jest w pełni spoko.

Niech będzie. Ja nie mam żadnych zastrzeżeń.

A więc możemy zaczynać. Walka jest niefabularna, więc nie ważne że obydwoje współpracujecie z S.H.I.E.L.D Respawnujecie się po przeciwnych stronach wioski i obydwoje jesteście świadomi swojej obecności (tego "że" jesteście w wiosce, a nie "gdzie" jesteście w wiosce) i z tego czy innego powodu chcecie się nawzajem pokonać. Musicie się jednak odnaleźć, więc to czy od razu uderzacie na siebie, czy bawicie się w małe hide 'n seek, zależy wyłącznie od was.
Jak już wspominałem Khaldun jest lepiej przygotowany do walk w takim terenie, więc może wybrać sobie dogodny według niego sprzęt. Tylko bez przesady, ogranicznik to możliwość uniesienia żelastwa i przebiegnięcia z nim przynajmniej kilkudziesięciu metrów. Swój ekwipunek powinien opisać w pierwszym poście i zastąpi on ten zwyczajowy z jego KP. Dodatkowo dysponuje raportem SHIELD o tym miejscu. Wynika z niego że teren jest zaminowany, oraz że gdzieś pod wioską znajduje się magazyn zapasów kryzysowych dla tego regionu, prawdopodobnie zatajony nawet przed niegdysiejszymi eksplozjami. Można spodziewać się tuneli pod miastem. (Spory Handicup, ale historia postaci też jest ważna. Spider też mógłby się przygotować, ale nie przypominam sobie żeby kiedykolwiek używał czegoś innego niż standardowe web-shootery, czy pluskwy)

Z semi-uczciwego rzutu monetą, którego nikomu nie pokazywałem, zaczyna Spider-man.

Powiedziałbym że chcę zobaczyć uczciwą walkę bez ciosów poniżej pasa i innych nieczystych zagrań, ale wtedy bym skłamał.

Powodzenia

*tutaj pojawia się bardzo skomplikowany i dobrze napisany powód dla którego Spidey jest na bliskim wschodzie i walczy z Khaldunem, pełen romansu, zdrady i niespodziewanych zwrotów akcji, skłaniający do refleksji nad swoją własną moralnością. Dzięki niemu autor zdobył najwięcej nagród pisarskich w historii*

Ale skoro już mamy tę długą historię za sobą, możemy przejść do wydarzeń obecnych. Trzeba przyznać, że temperatura potrafiła być momentami nie do zniesienia. Jak ludzie mogli żyć w takim miejscu? Pewnie to przez jego nowojorski organizm, przyzwyczajony do niższych temperatur i budki z hot dogami za praktycznie każdym zakrętem, których tu wcale nie było (serio, jak Ci ludzie mogli żyć w tak koszmarnych warunkach!?). Niskie budynki, ciężko je nazwać idealnymi dla wall crawlera, ale wciąż powinny mu pozwolić na rozsądny wachlarz akrobacji, dzięki Thorowi, że nie walczą na całkowicie płaskiej powierzchni. Chociaż na ten moment ciężko nazwać to walką, bardziej grą w podchody. Szukasz śladów drugiego gracza, aż się znajdą, bądź aż jeden z nich znajdzie drugiego... Albo o tym jak dwaj pajace biegają po wiosce pośrodku niczego, próbując się znaleźć. Spidey miał parę atutów, które powinny mu pomóc w tej potyczce. Spider-trackery pozwolą mu śledzić cel, nawet nie patrząc na niego, uciec i uderzyć ponownie mając przewagę. Pająki to natury drapieżniki.

Wskoczył na najwyższy z okolicznych budynków, starając się robić to na tyle szybko, by dla przeciętnego obserwatora być najwyżej czerwono-niebieską smugą. Na dachu starał się trzymać niski profil, praktycznie czołgając się po nim. Rozejrzał się po najbliższej okolicy w poszukiwaniu nawet wyższego budynku, najlepiej najwyższego w tym mieście. Nim ruszył wystrzelił kilka małych kłębków sieci w kierunku przeciwnym do tego w którym ruszał by ewentualnie trafić ślepym szczęściem przeciwnika (come on, po tylu latach pecha w końcu musi się obrócić na jego korzyść). Skakał po dachach, zachowując wciąż niski profil, aż trafił na ten najwyższy. Spróbowałby otworzyć jakoś jedno z okien (o ile takie było, bo w przeciwnym razie zwyczajnie poleży plackiem na dachu) i z wysokości wyglądać przeciwnika. Przy okazji starał się chować w cieniu, najlepiej wyglądając przez to okno, które było ustawione w przeciwną stronę od słońca, by chować się w cieniach. Na ten moment taki rodzaj zwiadu był najbardziej korzystny. Prz okazji starał się zebrać informacje o okolicy.

Karta ekwipunku

Spoiler:

Tereny Iraku były cechą, która prawdopodobnie przeważała w obecnym momencie spotkania. Dodatkowe informacje uzyskane dla Khalduna przez SHIELD dawało mu kolejną sytuację do bycia w bardziej komfortowej sytuacji. Nie mając już nic więcej do przekazania samemu sobie, agent po prostu miał przy sobie to, co było mu teraz obecnie przydatne. Reszta zależy już wyłącznie od niego, a także tego jak rozegra się potyczka. Jego przeciwnikiem był cóż... nowojorski człowiek-pająk. A to już przedstawia go w gorszej sytuacji, choć przeciwnika nie należy lekceważyć. Największy błąd jaki mógłby to popełnić Khaldun to właśnie brak poszanowania. Nie wiadomo co może przynieść ta ciekawa walka na terenach w których on sam dysponuje.
Ludności będącej w miasteczku nie można było zauważyć. Lud iracki jest bardzo nieufny, m. in. z powodu działań zbrojnych, które często się mają na ich terytoriach. Dlatego też żaden z nich nie musi się martwić, że ucierpią cywile. O ile któremuś nie przyjdzie do głowy użycie niewinnych dla swojej sytuacji. Khaldun postanowił skryć się za jednym z najjaśniejszych budynku, współgrającym z jego strojem - całym w kolorach pustynnych, tylko dlatego, aby uniemożliwić przeciwnikowi swobodnego wykrycia go. Nawet maszyny mają przecież w pewien sposób problem z rozpoznaniem czy ktoś jest w danym pomieszczeniu, jeśli nie mają termowizji. Sama kamera nie może też rozpoznać go, o ile nie ma widocznych innych kolorów, odróżniających go od kolorystyki miejsca. Idealne rozwiązanie na potrzeby walki. Inaczej musi być ze Spider-manem, którego kolorystyka zawiera tak bardzo jaskrawe kolory. Szczególnie czerwony, który najłatwiej i najszybciej można rozpoznać z całej gammy kolorów.
Dla samego stworzenia sobie większej ilości czasu, Khaldun wyrzucił dwa wabiki, każdy w innym kierunku. Jeden z nich na północny-wschód, drugi na północny-zachód.

Punkt obserwacyjny nie był w połowie tak dobry jak przewidywał. Eh, gdzie się podziali Ci starzy, dobrzy złole, którzy ogłaszali swoją obecność, nosili kolorowe ubranka i recytowali długie monologi? Ta dziwna wieża nie dawała mu za wiele miejsca na manewry, innymi słowy była suboptymalna do walki. Jednakże niedaleko od niej znajdował się jakiś budynek, ozdobiony lepiej, niż wszystkie inne. To właśnie to miejsce wybrał sobie na walkę. Wykonał olbrzymi sus z samego szczytu na dach upatrzonego przez siebie budynku. Wykonał przewrót w przód podczas lądowania, po czym zatrzymał się w pozycji klęczącej, podpierając się prawą ręką. Starał się wstać natychmiastowo i kontynuować ruch, płynnie odpychając się od podłoża obiema dłońmi. Wskoczył do środka przez jedno z okien. Skoro miejsce było opuszczone, powinna tu panować względna ciemność, pomijając światło przebijające się rzecz jasna przez okna. Zakleił siecią każde z nich, by panowała tu kompletna ciemność, pomijając pojedyncze promienie przemykające się w przerwach między siecią. Tuż przed głównym wejściem (zakładając, że drzwi otwierają się na zewnątrz, nie do środka) utkał sieć na wysokości swoich kostek, by osoba która tu wejdzie przewróciła się. Wskoczył na ścianę za drzwiami, odwrócony w stronę środka budynku. Nikt nigdy nie patrzy najpierw do góry, tylko do przodu. Przygotował się jak prawdziwy pająk, znalazł sobie gniazdko, w którym mógłby zaskoczyć ofiarę. Na dodatek był w stanie lepiej orientować się w ciemności od swojego przeciwnika. Teraz pozostaje czekać na moment w którym się znajdą. W wypadku gdyby Spider-Sense powiadomił go o zbliżającym się niebezpieczeństwie, już by napiął mięśnie i wyczekiwał przeciwnika, by na niego naskoczyć.

Khaldun na pewno nie chciał ciągle stawać w miejscu, dlatego też w dalszym czasie, mogąc posługiwać się swoim przeszkoleniem taktycznym w SHIELD skupiał się obecnie na możliwości przedostania się na centralny, najwyższy budynek w centrum małej mieścinki. Cały teren, idealnie dostosowany pod niego, zarazem mógł być jego grobem z powodu wcześniej zdobytej informacji o minach przeciwpiechotnych. Dlatego każdy z wykonywanych ruchów miał być dobrze przemyślany. Próbując myśleć tak jak ludzie podkładający miny, mężczyzna postanowił przejść drogę do ozdobionego budynku tak, jakby był zwykłym mieszkańcem. A raczej przejść taki tor drogi jak wymieniona wcześniej osoba. Jeśli uda mu się jakimś cudem dotrzeć i nie zostać wykrytym przez "najbardziej rozpoznawalnego superbohatera", Khaldun postanowi wyrzucić kolejny granat, teraz jednak w taki sposób, aby źródło hałasu zakłóciło wszelakie zmysły Pająka. Szczególnie zmysł słuchu. Pozycję człowieka-pająka zdradzała duża ilość sieci, która miała zablokować wszelką możliwość dotarcia źródeł światła. Khaldun musiał uważać ostrożnie na to jak się porusza. Wrzucony jednak blisko granat zagłuszający miał właśnie za zadanie sprawić, że pająk nie będzie wiedział czy w ogóle jest przy nim. Dlaczego jego plan z rzutem granatu powinien się udać? "Okna" w architekturze irackiej nie mają "żadnego" szkła z powodu ciągle panującego, gorącego klimatu pustynnego. Co w związku z tym, osoby będące w budynku dusiłyby się. A sieć, która używa pająk jest lepka, dlatego też łatwe przyczepienie granatu do sieci to dobra opcja, przecież nie zagłusza ona dźwięku. Gdyby jednak Khaldun dostał się do budynku, do samego środka i zauważyłby na samej górze pająka (bądźmy szczerzy, pająk = wiadomo, że chce być wysoko), postanowiłby oddać jeden strzał ze swojego pistoletu, aby następnie wycofać się na moment, chcąc zwabić przeciwnika do zejścia z góry.

-WHASWASTHAT!?- krzyknął do siebie, kiedy zauważył eksplozję pod swoimi stopami. Został rzucony o ścianę, jak jak zwykle, a jego ubrania były poszarpane...właściwie także jak zwykle. Yup, standardowa akcja Spider-Mana, ze standardowym szczęściem. Ze wszystkich wiosek w Afryce musiał walczyć akurat tej, w której powiedzieli sobie "Hej, wiecie co jest fajne? Bomby". Just Parker's luck. Kiedy skończył użalać się nad sobą analizować sytuację i wrócił do pełnej sprawności, dalej podążał za swym planem.

[...]

Czekał cierpliwie na przeciwnika. Jego sytuacja życiowa układała się nawet dobrze, ciocia była zdrowa i J. Jonah Jameson tylko zastanawia się nad zwolnieniem go. Pozwoliło mu to na skupieniu się na nasłuchiwaniu, ale z drugiej strony brak kwestii nad którymi mógłby pomedytować, oznaczał, że będzie mu się strasznie nudzić. Nawet zabawa kciukami wydawała się fascynującym zajęciem. Poczuł zbliżające się zagrożenie, akurat w momencie, w którym miał zacząć mówić do siebie jak szaleniec. Napiął mięśnie i złapał się ściany nawet mocniej. Opuścił głowę niżej. Czuł bicie własnego serca. Jeżeli dobrze to rozegra to wszystko skończy się stosunkowo szybko. Zauważył światło z drzwi, wpadające tu z zewnątrz, a także cień, informujący go o położeniu celu. Zmrużył oczy i wyczekiwał, nie dobrego momentu, ale idealnego momentu. Koleś spojrzał do góry. Webhead ani nie drgnął w tym momencie, co wraz z ciemnością pomogło mu się ukryć. Cel znalazł się na pozycji. Wyliczył swój następny skok do centymetra. Nie chcąc tracić czasu, zeskoczył ze ściany. Niestety drugi mężczyzna to zauważył i wycelował w niego pistolet. Spider-sense się odezwał, nawet go zauważył i widział lufę, ale był w powietrzu, nie miał zbyt wiele kontroli nad własnym ciałem. Przez jego neurony przepłynął impuls mówiący:
-welp

Na jego szczęście nie trafił w nic ważnego, bolało jak cios Hulka, ale przeżyje. Już na pewno miał dosyć porażek na dzisiaj. Warto tu wspomnieć, że atakował jak pająk, wyciągając przednie kończyny ku ofierze i uginając te tylne. Rzucił się na niego pod pewnym kątem, by go obalić. Dłońmi wywarł nacisk na przeguby łokci, aby zmusić jego ręce do wyprostowania się, uniemożliwiając dalszy ostrzał. Przy okazji w ten sposób unieruchomi górne partie ciała, ciągle dociskając do ziemi. Przyciągnął go do siebie, po czym wygiął się tak, by uderzyć go kolanami prosto w brzuch, wyrządzając szkody na organach wewnętrznych (oby). Po czymś takim powinien się przewrócić. W końcu działa na niego nadludzka siła Spider-Mana, masa jego ciała, która spadła z niezłej odległości. Kiedy oboje zaczęli opadać, Spidey odchylił głowę do tyłu i starał się tak wyliczyć headbutt, by przeciwnik dostał urazu zarówno przez sam cios, jak i za uderzenie o posadzkę. By kontynuować combo, wziął prawą rękę i uderzył delikwenta w twarz zamaszystym ruchem. Celował w szczękę. Zatrzymał dłoń po lewej stronie i wykonał charakterystyczny gest w kierunku broni, wystrzeliwując lepką sieć, mającą przymocować pistolet do posadzki. W najlepszym wypadku przeciwnik nie będzie w stanie go podnieść, w najgorszym będzie musiał się z nim nieco posiłować. Od razu po tym cofnął rękę, by ponownie uderzyć prosto w szczękę, tym razem z backhandu i spróbować przytrzymać rękę przeciwnika, która zapewne już zaczęła się ruszać. Raną zajmie się później. Póki co ignorował ból i używał go by uderzać nawet mocniej. Ciągle przytrzymywał dolne partie jego ciała nogami, wciąż przygotowanymi do skoku, gdyby drugi koleś spróbował czegoś szalonego.