Martwy Las

Gość

Las pełen martwych, zeschniętych drzew oraz ostrolistnych krzewów. Obfituje w często niebezpieczną florę i jeszcze groźniejszą faunę. Na obrzeżach zawsze jest znacznie większa ilość drzew o ostrych, szpiczastych gałęziach wyglądających jak martwe drzewo zaś im bliżej środka tym więcej drzew liściastych. Zdobią je ostro zakończone liście o lekko zielonkawej fluorescencyjnej barwie.

Liczba postów : 114 Data dołączenia : 14/07/2016

Druid, wciąż pozostając w formie niedźwiedzia zamrugał niedowierzająco kilka razy na reakcję She-hulk. Nie był pewien co wywołało na skrzydlatych większy efekt, jego empatia, czy jej upór jednak chwilowo ryzyko diametralnego zniszczenia relacji skrzydlato-pozawyspiarskich zostało oddalone na dalszy plan.
Zdecydował się jednak zostawić rozmowę istotom dysponującymi w tej chwili strunami głosowymi a sam skupił się na mrocznym lesie wokoło. Czuł jak zbliża się do nich cała masa głodnych i świadomych istnień. Niemal dosłownie "masa", bo niedźwiedź sam nie był pewien ile właściwie jest istot, ale odczuwał ich trochę bardziej jak nadciągającą falę. Mógł być to efekt tego, że kiedyś te istoty były najzwyklejszymi zwierzętami, a mrok wypaczył je tak, że nie sposób określić ile z ich starych "Ja" w nich zostało.
Stanął na tylnych nogach i ryknął przywołując do pomocy moce natury. Jego oczy zaczęły się jarzyć zieloną poświatą, a wszędzie wokoło zaczął dochodzić dziwny szelest liści i trzaskanie drewna, jakby nagle las wokoło ożył.
W zależności od tego czy według mocy druida zwierzęta dały się jeszcze uleczyć, czy były już stracone zadziała w dwojaki sposób. Jeśli jego zmysł dosięgnie świadomości zwierząt, postara się pokierować pnączami, gałęziami i korzeniami, tak by je spętać, a następnie przekazać prosty, acz donośny przekaz empatyczny. "NIE ZNAJDZIECIE TUTAJ JEDZENIA, TYLKO ŚMIERĆ! WIĘKSZA SZANSE MACIE W GŁĘBI LASU. WRACAJCIE DO MATECZNIKÓW!" Jeśli natomiast okaże się niestety, że zwierzęta te są już daleko poza granicą, gdzie można im pomóc postąpi z nimi jak z każdym pomiotem chaosu zagrażającym naturze. Będzie cisnął, dusił, kruszył i smagał aż nie poczuje że istoty oddaliły się, lub nie wyzionęły ducha. Będzie to ostatnia posługa jaką będzie w stanie dla nich wykonać. Przy odrobinie szczęścia zdąży zareagować, zanim niektóre z tych bestii zdążą wpaść na ich polanę. Wyczuwając obecność wrogich istot łatwo będzie mu pokierować furię lasu w odpowiednie miejsca.
Jeśli jednak bestie do nich dopadną przyjdzie mu niestety walczyć. Zakładał że jako niedźwiedź będzie miał większe szanse niż z mieczem w dłoni i postara się odrzucać potężnymi łapskami atakujące bestie znów w objęcia szalejącego lasu. Nie chciał się zanadto oddalać od swoich kompanów, na wypadek gdyby ktoś z nich niedługo potrzebował natychmiastowej opieki medycznej.
Gdyby koncentracja nad szalejącym lasem w niedźwiedziej formie była dla niego czymś zbyt wielkim, wróci do swojej zwykłej formy i wspomoże się kosturem strażnika. Będzie wtedy musiał odganiać się przed bestiami mieczem. Nie fechtował źle, ale walczyć z ludzkim przeciwnikiem to jedno, a walczyć z wygłodniałymi bestiami to drugie. Będzie więc zmuszony bardziej polegać na swoich przyjaciołach. Z tego powodu spojrzy na pistolet Slya, przewróci oczami i odda mu swój, nowocześniejszy i półautomatyczny.
- Chcesz się zamienić? Zważywszy na okoliczności...

Liczba postów : 214 Data dołączenia : 04/10/2015

No i się posypało, i cały plan też w rozsypkę. Odciągnął kurek pistoletu. Jeżeli się na niego rzuci, postara się wykonać unik i pozbawić ją wierzchowca. Pistolet Deckena powinien przebić czaszkę wilka... chociaż może powinien już przestać mówić na niego "pistolet Deckena". Teraz to była to jego broń, więc powinien mówić o nim jak o swoim. Dobra, kończymy te lingwistyczne dyrdymały. Wykonał krok do tyłu, gdy wilki się szarpnęły. Trochę zwiększyć dystansik nie zaszkodzi...
-Zasada silniejszego? A jak któryś oberwie strzałą w kolano? Albo kulą? To się go zostawia?-Skomentował, udając ciekawość. Zasada silniejszego? Owszem, na ulicy była ona nazywana prawem dżungli, ale odnosiło się to raczej do grup- im większa, tym na więcej sobie mogła pozwolić.
Miał ochotę skomentować "No widzicie, jakie to czasy nastały że się pomóc proponuje", lecz zanim miał okazję się odezwać stworzenia przypuściły atak. Odciągnął spłonkę, ciesząc się że nie pada. Proch chyba nie zamoknie... Prawda?
-Tak, to definitywnie czarnobyl-Powiedział próbując rozluźnić atmosferę. Oczy które się pokazały nie podobały mu się. Gdy stworzenia wypadły z krzaczorów, Nathan stanął, wycelował, i wystrzelił w to które biegło w jego stronę na przedzie. Spojrzał na pistolet zaproponowany przez Lveliasa.
-Dzięki, ale mam własne.-Powiedział, odchylając lekko płaszcz by ukazać uzi na specjalnej uprzęży. Pocisk powinien skonfudować zwierzę, i dać mu trochę czasu na przemyślenie strategi. Wysunął ukryte ostrze. Spróbuje zmusić zwierze by na niego skoczyło, a sam upadnie na ziemię i rozetnie brzuch. Oczywiście jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem...
A jeżeli wcześniejsze działania druida przyniosą skutek, to po prostu będzie stał i patrzał, mając nadzieję że przeżyje.

Liczba postów : 108 Data dołączenia : 17/04/2013

Jeżeli Jen żywiła jakiekolwiek nadzieje związane ze skrzydlatą kobietą, okazały się one płonne. To ona w tej parze pełniła rolę odpornego na argumenty wojskowego trepa. Mężczyzna sprawiał przynajmniej przelotne wrażenie poruszonego przemową zielonoskórej, nie było im jednak dane pociągnąć dalej tej uroczej konwersacji. Nagle osaczyły ich dzikie bestie niepodobne do żadnych, jakie Jen w życiu widziała. One definitywnie nie wyglądały na chętne do pogawędki. Zielona nie spuszczała wzroku z czterech egzemplarzy, które zdawały się szczególnie zainteresowane jej osobą. Sądząc po dochodzących zewsząd odgłosach, jej towarzysze także nie mogli narzekać na brak towarzystwa.
- No cóż, nic tak nie jednoczy, jak wspólny przeciwnik - rzuciła półgłosem, trzaskając knykciami i zaciskając pięści. - Próbuję tylko dostrzec jasne strony sytuacji.
Odruchowo przesunęła się tak, aby wszyscy troje stanęli mniej więcej plecami do siebie. Mieli dość problemów, aby musieć jeszcze martwić się o osłanianie tyłów.
Plan miała prosty: opędzać się od stworzeń tak długo, aż skończą się one, albo ich zapał do walki. Chwyciła dwie najbliższe pantery za karki niczym niesforne kocięta i solidnie nimi potrząsnęła, tak, aby zderzyły się ze sobą łbami. Następnie cisnęła oszołomionymi (przy odrobinie szczęścia) zwierzętami w kolejne dwie pantery znajdujące się za nimi. O ile plan się powiódł, podobnie zamierzała potraktować kolejne atakujące bestie. Jeśli zabrakłoby jej pola manewru, cóż, zawsze pozostawały stare dobre pięści i nadzieja, że jej ciosy zdołają odrzucić stworzenia na znaczną odległość, zyskując jej w ten sposób nieco miejsca i czasu.
- Mogę tak całą noc, koteczki. Pokażcie na co was stać! - krzyknęła wyzywająco z szerokim uśmiechem na twarzy.

Gość

Drzewa, które druid ożywił nie do końca można było nazwać sojusznikami ale na pewno działały na jego korzyść tymczasowo. Otóż kiedy wysłał swoją magię to poczuł, że wewnątrz korzeni czaiła się ta uśpiona rządza krwi. Dopiero chwilę później kiedy korzenie przebiły jedno ze stworzeń to odczucie stało się wyraźniejsze. Te drzewa ewidentnie chciały zamordować pantery, a druid tylko dał im nieco siły by móc to zrobić. Do zwierząt nie docierał empatyczny przekaz, a można powiedzieć że nawet bardziej je rozjuszał. Były nie dość, że zdesperowane to jeszcze głodne. Sytuacja porównywalna z przekonaniem rozbitków, że pomoc nie nadejdzie i bezsensownym jest łudzić się. Nadzieją tych stworzeń było właśnie zabicie tu obecnych. Najwyraźniej w głębi lasu było dużo trudniej zdobyć pożywienie, w końcu gdyby to było takie łatwe to po drodze spotkaliby znacznie więcej żywych stworzeń. Mogło to nawet tłumaczyć brak śpiewu ptaków oraz widoku niewielkich stworzonek. Zresztą nawet sama Jen się przekonała, że tutaj rzeczy, które powinny być małe (patrz pająk) potrafią być sporych rozmiarów i czyhać na ludzkie życie. Klimat tego miejsca pewnie ktoś by porównał do stereotypowej Australii. Takiej rodem z internetu tylko, że z groźniejszą fauną.
Chwilowo korzenie drzew powstrzymywały posiłki panter więc na razie grupka mogła się zająć tymi, które już na ścieżkę wpadły. W sumie Lvelias mógł wyczuć jeszcze jedną rzecz. Z każdym zabitym stworzeniem i każdą kroplą krwi drzewa wyglądały zdrowiej. Nabierały energii, a niektóre nawet powoli puszczały niewielkie listki. Czarne o kształcie podobnym do kierów karcianych. To zresztą mogły zauważyć pozostali członkowie drużyny, że kora drzew wygląda na zdrowszą i ich stan się poprawia po każdym przedłużonym skowycie zwierząt sugerującym zgon, a było takich dosyć sporo. Tym stworzeniom jednak nie dało się pomóc. Proces był zbyt zaawansowany. Może gdyby druid znalazł się tutaj na początku kiedy ciemność dopiero rozszerzała swoje wpływy to dałoby radę coś zdziałać. To stało się drugą naturą tych stworzeń, a ich kuracja i powrót do normalności musiałby trwać bardzo długo. Kilka, kilkanaście generacji. Lvelias nie musiał nawet specjalnie się koncentrować w niedźwiedziej formie bo wystarczyło, że obudził las, a tamten sam podłapał chęć mordu. Mogło to też mieć jakieś dalekosiężne skutki bo stopniowo jak kostki domina pozostałe drzewa również się budziły. Zroszona czerwoną posoką gleba stanowiła świetną pożywkę dla lasu i stopniowo ilość napastników malała.
Co do walki z obecnymi tutaj stworzeniami to zacznijmy od druida. Jako niedźwiedź miał trochę problemów ze stworzeniami. Były dosyć szybkie i dawały radę unikać jego potężnych machnięć łapami. Aczkolwiek jedną panterę posłał w las, który nabił ją na wystający korzeń – niczym na pal. Stworzenie poszarpało się w spazmach pośmiertnych, a po chwili zostało wciągnięte w krzaki gdzie słychać było tylko dźwięk miażdżonego ciała. Co z pozostałymi dwoma? Jedno chwyciło niedźwiedzia za łapę swoimi ostrymi szczękami, a drugie pochwyciło za nogę. To trzymające za rękę szło nawet odrzucić, ale to przy nodze szarpnęło mocniej i wywróciło niedźwiedzia. Od razu atakując w stronę gardła. Trzeba było przyznać, że stworzenia miały trochę siły, a na pewno ostre zęby bo druid poczuł te ugryzienia. Nawet jeśli jako niedźwiedź miał dosyć grubą skórę.
Sly natomiast jednym strzałem z pistoletu rozłupał czaszkę stworzeniu. Można powiedzieć, że miał trochę farta bo broń skałkowa jest dosyć nieprecyzyjna ale jak łupnie – zwłaszcza jak pocisk jest wspomagany magicznie – to zaboli. Krwawa posoka zbryzgała glebę, a cielsko pantery padło bez życia. Z drugim i trzecim już nie poszło tak łatwo chociaż wykazywały sporą odporność na pociski konwencjonalne. Niemniej takiej broni nie znały i wprowadzała lekkie zamieszanie przez co plan z nabiciem skaczącego w niego stworzenia się udał. Podbrzusze nadal było miękkie więc przez to szło się przebić zwykłym ostrzem. Teraz jednak najemnik będzie cuchnął wnętrznościami tego czegoś, a dzięki cielsku mógł się zasłonić przed trzecim stworzeniem, które nadciągało i wbijało swoje ostre pazury w cielsko towarzysza ze stada. Sly powinien coś szybko wykombinować bo również w ruch poszły szczęki stworzenia.
Przenieśmy się teraz do Shulkie, która miała zdecydowanie łatwiej niż reszta. Hulkowa skóra była dosyć twarda, a te stworzenia były zdecydowanie słabsze od tego, które spotkała wtedy na stacji. Dla przypomnienia tamten egzemplarz był w stanie naruszyć jej skórę zaś te… no cóż kiedy złapała dwie pantery to miały one okazję poszarpać się i zaatakować pazurami bądź ogonem. Jen odczuła to jednak poza drobnymi zarysowaniami oraz zniszczonymi ubraniami to specjalnie nic się nie stało. Trochę jak zabawa z dużym psem albo kotami. Ślady podobne, a healing factor szybko je zaleczał. Uderzenie oszołomiło pantery zaś ciśnięcie zdjęło jedną z pozostałych. Druga zdążyła odskoczyć i dobić do Jen, jednak ta potraktowała kota pięściami. „Maski” tych stworzeń były całkiem wytrzymałe dlatego przy ciosie, ani tamtych uderzeniach żadna z nich nie pękła. Być może to była ta twardsza część ciała. Pantery szybko się pozbierały, a ich wyrostki przy pyskach zaczęły się świecić. Koty toczyły pianę z pysków i były naprawdę zirytowane, a nawet można pokusić się o stwierdzenie ogromnej frustracji u zwierząt. Ustawiły się blisko siebie przed Shulkie, nabrały powietrza w płuca i… najwyraźniej wszyscy na drodze poczuli narastający ból w głowie spowodowany głośnym niczym granat hukowy piskiem panter. Maski kotków najwyraźniej działały jak takie pudła rezonansowe, które pozwalały wydobyć z siebie dźwięk głośniejszy niż był w rzeczywistości. Pewnie były specyficznie skonstruowane i miały jakieś elementy ruchome by nie wydobywać z siebie tego dźwięku cały czas. Najpewniej chodziło o uszy, które lekko były odchylone. Zarazem same pantery niespecjalnie odczuwały efekt tego „krzyku”. Na szczęście las odcinał skutecznie możliwość nadejścia posiłków zwierząt, a skrzydlaci wybili już większą część swoich adwersarzy. Wokół tamtych leżało około 15 ciał, które albo były przecięte w pół albo spalone za pomocą magii. Niemniej tamci dalej walczyli i nie wyglądali jakby specjalnie odczuli uderzenie tego dźwięku. Może sekret leżał w tym zaklęciu, które kobieta rzuciła na początku starcia? Gorzej było z ich wilkami, które po kilku chwilach padły ofiarą panter. Rozszarpały one na strzępy wierzchowce skrzydlatych, którzy nie zdążyli zareagować.

Liczba postów : 114 Data dołączenia : 14/07/2016

Reakcja lasu była nietypowa, nie można jednak powiedzieć że się jej nie spodziewał. Miał już do czynienia z podobnym efektem w Zakazanym Lesie nieopodal wejścia do krain Fomorów. Na wskutek pradawnej magi drzewa nabyły tam niepokojącej i mrocznej świadomości, niemal tak jak te tutaj. Każdego przed zbłądzeniem ze ścieżki przestrzegały znaki ostrzegające o niebezpieczeństwie oraz reklamy co bardziej przedsiębiorczych kamieniarzy reklamujących płyty nagrobne.
Z radością przyjął możliwość nie koncentrowania się na lesie podczas walki. Spokojnie mógł pomóc sobie i swoim przyjaciołom. Nie był tylko pewien czy pogrążone szałem drzewa zadowolą się samymi panterami. Na wszelki wypadek zaczął już je powoli uspokajać, żeby nie musiał tego robić gdy ich szał zanadto urośnie. Co do zdrowienia kory i puszczania pędów, to sam nie był pewien czy to właściwie dobry, czy zły znak, ale nie miał czasu się tym zamartwiać teraz.
Udało mu się jakoś odrzucić dwie z trzech panter, lecz ostatniej udało się go przewrócić. Druid postarał się przetoczyć z bestią tak by samemu być na górze i pokonać bestię własnymi szponami. Jeśli to się mu uda postara się poświęcić trochę uwagi własnym ranom. Okazało się że chyba oberwał najgorzej. Metalowy ukrył się pod truchłem jednej z panter, natomiast zielona nie miała najmniejszych problemów z odganianiem się przed stworami. On sam natomiast był mocno poszarpany i pogryziony. Skoncentrował się nad odkażeniem i zasklepieniem ran, jednak nagły krzyk pozostałych panter niemal powalił go na kolana. Nie dość że koncentracja na leczeniu okazała się niemożliwa, to jeszcze z bólu głowy przestał podtrzymywać formę niedźwiedzia i powrócił do swojej zwykłej rogatej sylwetki. Krzyknął coś do swoich towarzyszy, lecz jego słowa zniknęły w kakofonii. Ze wszystkich sił postarał się skoncentrować i wpłynąć na swoje ciało, tak aby zmienić zakres słyszalnych dźwięków poza skalę krzyku. Jeśli udało mu się to z nim, spróbuje też z pozostałymi. Jeśli do tego czasu Sly wciąż będzie miał problemy ze swoim potworem Druid sięgnie za pazuchę płaszcza, wyciągnie swój pistolet i wspierając się na swoim kosturze odda kilka strzałów do przytłaczającej towarzysza bestii.
Jeśli natomiast nie będzie nikomu potrzebny pozwoli sobie na kilka chwil na powrót do siebie i zebranie myśli, po czym spróbuje opanować emocje lasu. Z mocą kostura Shillelagh powinien jakoś porozumieć się z drzewami i je uspokoić kiedy przyjdzie co do czego.

Liczba postów : 214 Data dołączenia : 04/10/2015

Flaki wylały się na Nathana. Krew towarzyszyła im, to jest nieodłączny fragment rozcinania ciała. Jednak plan "Ślizg i tniemy" zadziałał idealnie. Ostrze jednak lekko się zaklinowało, nie wyjdzie bez odpowiedniej siły. Wyrzucił z mechanicznej ręki miecz Deckena. Na byłego towarzysza naskoczyła jedna z panter, próbując się dostać do Sly'a.
-Ku**a, mało ci że już jestem cały we flakach?-Zapytał zdenerwowany, zirytowany i jeszcze kilka określeń, których nie będziemy tu przytaczać. Jednak wściekły, chwycił lewą ręką wilka za gardło. Ładunek natychmiast się uwolnił, porażając zwierze. Skąd miał dostęp do gardła stworzenia? Wszak nie zdążył wstać po poślizgu, którym rozciął brzuch przyjaciela owego tu kotowatego. A tu proszę, trzeci przeciwnik sam, grzecznie naskakuje na Nathana, odsłaniając gardło i dając mu możliwość chwycenia go. A że gryzł? Nathan też. Wystarczyło samo muśnięcie, by ładunek się uwolnił do stworzenia.
Dźwięk jaki się rozszedł, tylko pogorszył sytuację Nathana. Ból głowy powiększył jego wściekłość, przez co zamiast grzecznie (i humanitarnie) skręcić stworzeniu kark lub udusić (jeśli nadal żyło po porażeniu), przyszpilił je do ziemi. Sam zaś wyszarpnął ukryte ostrze z cielska poprzedniej pantery. Jak? Siła, i fakt że ostrze było w dolnej części ciała przeciwnika. Rzucić, przykliować między nogami, i wyszarpnąć. Tworząc też niezły łuk z krwi, ale to kiedy indziej. Zaczął wbijać w cielsko przeciwnika ostrze, wybierając miejsca gdzie były ważne narządy. Jeśli jeszcze nie zdechło... No, to już koniec, bo Nathan chwycił stworzenie i rzucił je w stronę lasu, wyszarpując wcześniej ostrze.
-Smaczengo życzę-Stwierdził na pożegnanie. Nie patrzył co z tym stworzeniem, rozejrzał się po reszcie grupy, przeładowując pistolet. A nuż widelec kolejna pantera zaatakuje. Widział już w akcji ten pistolet.
~Fajny prezent, Jones.~Pomyślał z uśmiechem. Starł z okularów posokę kota, i zaczął wycierać ukryte ostrze.

Liczba postów : 108 Data dołączenia : 17/04/2013

Jen czuła, jak z każdym zadanym i otrzymanym ciosem krew w jej żyłach krąży coraz szybciej. Kiedyś (wydawało się jej, że w innym życiu) był czas, kiedy lękała się tej nowej, gwałtownej i silnej strony swojej natury. Teraz przyjmowała ją z otwartymi ramionami. She-Hulk była częścią niej. Więcej - była nią, najlepszą przyjaciółką i obrońcą w jednym. Nawet przebywając w normalnej postaci czuła ją tuż obok, tuż za zasłoną powiek, gotową wkroczyć do akcji, gdy będzie potrzebna. Nie wiedziała, gdzie kończy się Jennifer Walters a zaczyna She-Hulk. Nie musiała. Stopiły się w jedność tak naturalnie, jakby zawsze nią były.
Teraz zielona część jej jaźni była w swoim żywiole. Niewielkie obrażenia, jakie otrzymywała, nie były w stanie jej spowolnić. Kątem oka widziała zmagania Nathana, któremu także szło nieźle. Ze swojego miejsca nie widziała jak radził sobie Lvelias, miała jednak nadzieję, że jeszcze się trzyma. Powoli zaczynała wierzyć, że uda im się nawet jeśli nie pokonać stworzenia, które zdawały się mnożyć w nieskończoność, to przynajmniej wyrąbać sobie przez nie przejście ku bezpieczeństwu. Dopiero rozdzierający odgłos, jaki wydały z siebie koty, sprawił, że Jen przestała rozdawać ciosy na prawo i lewo. Zachwiała się i cofnęła o kilka kroków, przyciskając dłonie do uszu, które bolały, jakby za chwilę miały zacząć krwawić. Narastający pisk rozsadzał jej czaszkę, a ściskanie jej oburącz przynosiło tylko pozorną ulgę. Jen otworzyła usta do krzyku, ale nie była w stanie stwierdzić, czy wydobył się z nich jakikolwiek dźwięk.
Pozbawiona pomocy górnych kończyn, zaczęła rozdawać kopniaki, kiedy któreś ze zwierząt podeszło zbyt blisko. Szybko jednak przekonała się, że zakrywanie uszu nie przynosi większego efektu, powróciła więc do poprzedniej taktyki. Tym razem jednak jej koncentracja była znacznie osłabiona, a wola walki nieco przytępiona przez uporczywy ból głowy. Żywiła rozpaczliwą nadzieję, że koty wkrótce opadną z sił albo któryś z jej towarzyszy wpadnie na jakiś genialny pomysł. Byle szybko.

Gość

Uspokajanie drzew okazywało się dosyć wymagającym zadaniem. Owszem dało się z nimi komunikować aczkolwiek nie były skłonne do zaprzestania mordowania. Najwyraźniej zabijanie na tej wyspie było domeną każdej istoty jak również drzewa na tej wyspie. Oczywiście pantery zaczęły się wycofywać gdy las je dziesiątkował i odzyskiwał siły z każdą kolejną, która została pochłonięta przez korzenie. Rozmowa z tymi drzewami dla Lveliasa mogła być porównywalna jak królik proszący jastrzębia by ten przeszedł na weganizm bo jest zdrowy i modny. Można powiedzieć, że póki nie próbował się komunikować z lasem to ten zajęty był „posiłkiem” zaś kiedy nawiązał więź to zwrócił na siebie uwagę nieco pogarszając ich sytuację bo tym razem również drzewa zainteresowały się grupką walczącą na drodze. Las wokół nich przeszła tylko jedna myśl „zabić i pożreć by rosnąć”.
Druidowi udało się zabić panterę poprzez rozcięcie pazurami gardła stworzenia, które po kilku sekundach agonalnych konwulsji padło bez życia. Krew spłynęła na drogę, która zaczęła porastać w zroszonych miejscach trawą. Niemalże szmaragdowego koloru zmieszanego ze szkarłatem krwi. Drzewa niczym rekiny od razu wyczuły krew i jeden z korzeni wynurzył się z gleby. Malutki korzonek, który zaczepił się o łapę martwej pantery i zaczął ją ciągnąć w stronę krzaków. Po kilku magicznych zabiegach udało się druidowi nawet znaleźć odpowiedni czar by zniwelować efekt tego krzyku. Aczkolwiek ból w czaszce oraz lekka głuchota pozostawała. Podobne zaklęcie szło również rzucić na Shulkie oraz Sly’a. Swoją drogą dynamo najemnika całkiem nieźle poradziło sobie z powaleniem jednej z panter, bo iskra która przeszła po ręce, a potem na stworzenie okazała się niezwykle skuteczną bronią. Stworzenie zostało najpierw porażone, a następnie zapalił się jeden z jego niebieskich wyrostków pod wpływem ładunku elektrycznego. Ogień potem zrobił resztę rozbijając stworzenie na popiół. Najemnik nieco pogorszył sytuację obecnych poprzez dokarmianie lasu ale przynajmniej krzyk nie był problemem dzięki zaklęciu druida.
Jen natomiast odganiała koty kopnięciami i długo nie musiała walczyć bo zaraz pisk ustał. Nie dlatego, że kopnęła jedną z panter, a głównie za sprawą druida. No i może dwóch bełtów, które przeszyły czaszki stworzeń. Świszczące bełty należały do skrzydlatej kobiety, która właśnie opuszczała rękę. Nie miała w ręce żadnej kuszy ani nic zaś druid wyczuł na chwilę przed, że tamta po prostu użyła czarów. Czarne bełty miały dosyć specyficzną budowę. Grot był bardzo ostry z kilkoma wystającymi elementami, które miały utrudnić wyszarpanie strzały z rany. Przypominało to trochę kilkanaście większych haczyków zlepionych w grot. Nie było jednak czasu by wymienić się uprzejmościami gdyż teraz problemem był las.
Drzewa rozpostarły swoje gałęzie przysłaniając niebo, zaś korzenie splecione ze sobą utworzyły coś w rodzaju kopuły. Groteskowo czarny wiklinowy koszyk, w którym zostali uwięzieni bohaterowie powoli się zmniejszał, a z jego ścianek wystrzeliły właśnie ostre ciernie, które niczym węże pomknęły w stronę bohaterów. Praktycznie z każdej strony atakował las, a czas działał na ich niekorzyść. W końcu im bliżej były ścianki koszyka tym intensywniejsze były ataki. Póki co skrzydlaty mężczyzna radził sobie za pomocą miecza rozcinając korzenie, zresztą jego towarzyszka robiła to samo tylko jej rapier pobłyskiwał fioletową energią. Zwykle rapiery nie są zbyt ostre, a ten przecinał się przez korzenie jak gorący nóż przechodzi przez masło. Zresztą oręż Deckenowy, którego używa Sly też całkiem nieźle sobie radził z korzeniami i cierniami, które nacierały na niego.

Liczba postów : 114 Data dołączenia : 14/07/2016

I wymienił stryjek, siekierkę na kijek. Drzewa może i były najbardziej ożywionymi przedstawicielami świata flory z jakimi Lvelias miał okazję ostatnio rozmawiać, ale ich monotematyczność (krew! Krew! KREW!) mocno druida denerwowała.
- Mam wszystko pod kontrolą! – rzucił uspokajającym tonem gdy zabił panterę i powrócił do swojej humanoidalnej postaci. Rozejrzał się po polu walki. Ogólnie nie szło im źle. Nikt nie wydawał się poważnie ranny, choć ich nowy metalowy towarzysz wyglądał jakby przed chwilą przeżył na nowo własny poród. Las zabrał truchło zwierzęcia w stronę krzaków, jednak druid miał ważniejsze rzeczy na głowie. Złapał pewniej swój kostur i ponownie, poświęcając temu całą swoją energię nakazał drzewom odstąpić. To już nie była prośba, ale magiczny przymus, którym na ogół kontrolował mniej rozumne rośliny. Wyglądało na to że na tym etapie szansa na uspokojenie lasu była raczej niewielka, tym bardziej że w głowie wciąż mu huczało, ale druid bardzo chciał spróbować. Bądź co bądź to on był odpowiedzialny za ten bajzel, mimo że jego towarzysze mogli o tym jeszcze nie wiedzieć.
Jeżeli nie przyniesie to żadnych skutków przyjdzie czas na zmianę taktyki.
- Niczego nie mam pod kontrolą! Zmiażdżą nas i nasycą się naszą krwią! - zmienił szybko zdanie gdy momentalnie otoczyła ich niby wiklinowa klatka. Odwrócił się w stronę skrzydlatej kobiety. - Chyba że zaczniemy współpracować. Jak daleko jest wasza twierdza? Muszę poznać miejsce najbliższego jej zagajnika. To bardzo ważne! - Po tych słowach otworzył kanał empatyczny w jej stronę. Jeśli znała się na magi w przynajmniej zaawansowanym stopniu będzie pewnie w stanie go pochwycić i przekazać mu wspomnienie położenia najbliższego terenu leśnego Katharsis. Tyle mu wystarczy aby ich wszystkich tam przenieść.
- Zajmijcie ich jakoś przez chwilę. Jak to mówią: „Wóz, albo nawóz” – odpowiedział teraz do nikogo konkretnego i zaczął otwierać portal do miejsca, które poznał dzięki magini. Tworzenie portalu nie trwało długo. Był to jeden z najefektywniejszych sposobów podróży druida, a zarazem jedno z najczęściej używanych przez niego zaklęć. Nie był jednak pewien na co stać otaczający las i przez ten krótki czas musiał się dobrze skoncentrować. Złapał więc znowu za kostur i zabrał się do roboty.
Gdy portal był gotowy zapraszającym gestem wskazał na niego głową.
- Panie przodem – zaoferował i odkłonił się zapraszająco. Sam został do ostatniej chwili, aby przejść ostatni i zamknąć portal za sobą.
Gdy już dotarli na miejsce otrzepał swoją szatę i jak gdyby nigdy nic złego się nie wydarzyło powiedział. - W moich stronach podniesienie ręki na druida przynosi pecha. Widocznie moje strony i te strony wiele się nie różnią. Mam nadzieję że bogatsi w doświadczenia resztę drogi przebędziemy we wzajemnym szacunku. - posłał skrzydlatym swój standardowy uśmiech. Poprzednia niesnaska wciąż została niewyjaśniona, ale w obliczu ostatnich wydarzeń miał nadzieję że uda im się dogadać.

Liczba postów : 214 Data dołączenia : 04/10/2015

-Pantera pieczona raz-Stwierdził z uśmiechem Nate, gdy zwierze się zapaliło. Obejrzał całość swojego ubioru. Cały we krwi... No świetnie. Problem: "Zrobić pranie" właśnie zszedł z listy "Kiedyś" i dostał przepustkę na listę "Jak najszybciej". Nie może paradować w płaszczu z flakami na wierzchu. A to, swoją drogą, zdjął jakiś niezidentyfikowany kawałek jakiegoś narządu z ramienia. Jelito? A kto tam wie te pantery. Skończył wycierać ostrze o płaszcz, jego broń była czysta. Pochwycił zatem w swoją rękę oręż Deckenowy.
-Uwielbiam kiedy ktoś mówi, że ma wszystko pod kontrolą. Zazwyczaj wtedy...-Nie dokończył, po właśnie w tym momencie Lvelias jakby dokończył jego zdanie, wrzeszcząc "niczego nie mam pod kontrolą!". Biorąc przykład ze swoich "towarzyszy", przerzucił miecz do prawej ręki. Ciął korzenie i wszystko co mu się nawinęło pod ostrze, lewą ręką uderzając w ścianę, chcąc się przebić. Słysząc prośbę maga, westchnął.
-Naprawdę? Nawóz? Wolę nie wiedzieć, co by powstało po połączeniu mnie i jakiegoś drzewa-Stwierdził. Odsunął się trochę od ścian "koszyka", przerzucił miecz z powrotem do lewej ręki. Zaczął ciąć z większą siłą, jeszcze wścieklej.
Widok portalu go zaskoczył. Sam jednak podszedł i w pewnym sensie osłaniał odwrót. Chociaż nie, osłaniał to złe słowo. On po prostu został, i wydobył pistolet skałkowy
-A to na do widzenia!-Zawołał, wystrzeliwując. Sam wbiegł do portalu. W zagajniku bezpiecznie przeładował. Nie odzywał się, zostawiał negocjacje elfowi. W razie czego, dadzą radę uciec. Nie opuszczał pistoletu, trzymał go w dłoni, pod pozorem "wycierania" jej w płaszcz. Oczywiście całkiem przypadkiem lufa była skierowana w stronę skrzydlatych. Nie miał jednak palca na spuście. Ot, po prostu wycierał pistolet lufą w ich stronę. Całkowity przypadek.

Liczba postów : 108 Data dołączenia : 17/04/2013

Zajęta opędzaniem się od zwierząt i próbami wytłumienia świdrującego jej czaszkę pisku, Jen ledwo zarejestrowała subtelną zmianę otoczenia. Dopiero kiedy w uszach przestało jej dzwonić, a najbliższe pantery zaniechały ataku, opuściła dłonie i rozejrzała się uważniej. Najpierw spostrzegła sterczące z głów kotów czarne bełty i skrzydlatą kobietę opuszczającą niewidoczną broń. Jen nie żywiła żadnych złudzeń w kwestii ich przewodników. Skrzydlata z pewnością nie zabiła stworzeń, aby w czymkolwiek jej pomóc, zielonoskóra uznała jednak za stosowne podziękować jej skinieniem głowy.
Dopiero wtedy w pełni dotarł do niej fakt, że upiorny odgłos ustał. Okręciła się wokół własnej osi i stanęła twarzą w twarz z Lveliasem, który w zdążył powrócić do swojej normalnej postaci. Na jego zapewnienie o pełnej kontroli nad wydarzeniami zmarszczyła lekko brwi.
- O czym ty… - urwała na widok zamykającej się nad nimi kopuły z gałęzi, która z każdą chwilą coraz bardziej przypominała klatkę. I zacieśniała się.
Zaklęła i chwyciła oburącz pierwsze pnącza, jakie wpadły jej w ręce. Podczas gdy druid zajął się rozmową ze skrzydlatą, Jen rozrywała, łamała i wyrywała z korzeniami wszystko, co się dało. Słowa elfa ledwo do niej docierały poprzez zgiełk i jej własne bojowe okrzyki. Wydawało się, że próbuje do czegoś przekonać kobietę. Czy zamierzał wcielić w życie kolejny ze swoich błyskotliwych planów? Oby nastąpiło to szybko. Obok niej Nathan wściekle wymachiwał mieczem w próbie wyrąbania wyrwy w napierającej na nich drewnianej pułapce, ale podejrzewała, że ich wysiłki ostatecznie i tak spełzną na niczym, jeśli szybko czegoś nie wymyślą. Nawet ona nie mogła w nieskończoność walczyć z całym lasem.
- Zająć ich? Jasne, żaden problem. Może zaproszę parę drzew na kawę i zagadam o pogodzie? I przy okazji, nikt tak nie mówi! – odkrzyknęła Lveliasowi ze złością, ani na chwilę nie przerywając rozrywania gałęzi gołymi rękoma.
Jeżeli druidowi udało się przywołać portal, zielona upewniła się najpierw, że obaj jej towarzysze bezpiecznie przez niego przeszli. O skrzydlatych martwiła się znacznie mniej, ale i tak postanowiła ubezpieczać tyły, ufając swojej sile.
- Do środka, kowboju – mruknęła, bezceremonialnie popychając w kierunku portalu popisującego się zabytkową bronią Sly’a. Dopiero wówczas sama wkroczyła w świetlisty krąg, za którym przy odrobinie szczęścia czekała ich chwila wytchnienia.

Gość

Lveliasowi nie udało się uspokoić drzew głównie z dwóch powodów. Pierwszym był poprzedni atak panter, który do tej pory huczał mu w głowie. Może nawet jak z tego wyjdą to będzie się martwił migreną. Drugim mniej ważnym czynnikiem było to, że z każdą wypitą kroplą krwi, drzewa stawały się coraz silniejsze. Były niebywale rozochocone by zabić coś jeszcze zwłaszcza, że najwyraźniej na obrzeżach lasu dawno nie było jakiegoś rozlewu krwi. Paradoksalnie takie miejsca najwyraźniej były jednymi z najbardziej bezpiecznych wbrew temu co przed chwilą ich spotkało ze strony miejscowej fauny.
Skrzydlata przez moment się wahała czy powinna zdradzić te informacje. Chociaż mogła tu też zaważać duma, którą ponoć Gwardia się szczyciła. W końcu byłby to wstyd być zmuszonym do odwrotu z powodu kilku drzew, które ich otoczyły. Była chwila na zastanowienie się zwłaszcza, że Jen, wojownik oraz Sly właśnie zajmowali się korzeniami, które próbowały ich pochwycić. Nic tak nie jednoczy jak wspólne pielenie ogródka, zwłaszcza takiego, który tego ewidentnie nie chce. Niemniej jednak dla Hulczycy wyrywanie korzeni lub łamanie co grubszych gałęzi nie było problemem. Ostrza również dawały radę aczkolwiek trzeba było w to włożyć nieco siły by nie ugrzęzło w grubszym kawałku drewna i przeszło na jeden raz. Kto kiedykolwiek rąbał drzewo do kominka ten wie o czym mowa.
Koniec końców jednak dało radę ją przekonać do tego by pomogła Lveliasowi w stworzeniu portalu. Wykonała rapierem parę cięć w powietrzu, które ukształtowały się w fioletowe znaki. Oplotły one portal i go ustabilizowały. Jak się okazało w tym miejscu magia przenosząca jest bardzo niestabilna. Mógł to druid odczuć już po samych próbach skonstruowania stabilnego przejścia. Na dodatek kobieta jeszcze w portal wrzuciła jakiś przedmiot, który wyciągnęła z kieszeni przed oddaniem przejścia do użytku. Wyglądał on trochę jak taka większa broszka z pyskiem niedźwiedzia. Mniej więcej wielkości zaciśniętej pięści. Ostatecznie ten przedmiot zaważył na tym, że dało się bezpiecznie przejść na drugą stronę i nie zostać rozerwanym na kawałeczki lub co gorsza trafić w zupełnie inne miejsce.
Po drugiej stronie czekała dosyć miła niespodzianka bo o dziwo nic tym razem nie chciało ich zabić. Miejsce, w którym się pojawili nie było takim typowym zagajnikiem. Bardziej pasowałoby to na jakiś trakt handlowy, który jest dosyć często odwiedzany przez podróżnych. Drzewa były wycięte w pobliżu miejsca gdzie ścieżki krzyżowały się. Jeśli chodzi o florę to była tutaj ewidentnie bardziej zielona i kolorowa. Drzewa wyglądały w miarę normalnie chociaż liście nadal miały ostre kształty ale to chyba specyfika tego miejsca. Różnicą było też to, że nawet słychać było jakieś ptactwo. Kruki i wrony głównie ale zawsze coś. Oczywiście Druid mógł też wyczuć obecność niedźwiedzi, które żyły w tym rejonie. Było ich nawet całkiem sporo, znacznie więcej niż w ludzkich lasach. Jednego nawet dało się dostrzec jak przemierzał krzaki gdzieś w oddali. Wielki, czarny misiek, który szukał jedzenia najwyraźniej. Większy niż przewiduje ustawa o grizzly.
Przed podróżnikami był wysoki na 10 metrów obelisk o bazaltowo czarnej barwie. Opisany był błękitnymi symbolami, które świeciły się. Czuć było od tego obiektu moc i to chyba było jedno z tych skupisk. Tylko, że to było w pełni mocy i pełniło zamierzoną funkcję. Na samym szczycie obelisku dało się odszyfrować nawet kierunki (oczywiście ten kto znał już nieco tutejszego pisma). Na wprost było wejście do Groty Katharsis. Corpse Carnival i Ziemie Nieumarłych były odpowiednio po lewej oraz prawej stronie, zaś ostatnim kierunkiem była Zatoka Rzeźnika.
Jeśli zaś chodzi o samo wejście do groty to było należycie zabezpieczone. Jak pierwsza linia obrony, rów z palisadą, a na dodatek stróżówka z mostem na drugą stronę. Kobieta ze skrzydlatych schyliła się by podnieść wcześniej rzuconą broszkę i schowała ją do kieszeni. Ich bronie zdematerializowały się.
- W naszych stronach ściąganie zagrożenia na towarzyszy i bluźnierstwo karane są śmiercią. Bądź wygnaniem jeśli zabijesz tego kto rzucił oskarżenie – powiedział mężczyzna z przekąsem. Chyba najwyraźniej tym razem postanowili im odpuścić. Głos tym razem postanowiła zabrać kobieta, która właśnie poprawiała sobie rękawice na swoich smukłych dłoniach.
- Niemniej straciliśmy przez was dwa wierzchowce więc jakoś musicie „odrobić” nasze straty. Zabierzemy was do miasta ale warunkiem jest, że oddacie nam 200 diaxów – wyciągnęła z sakiewki monetę i pokazała wyraźnie o co jej chodzi. Złota moneta z niewielkim diamentem w środku. W sumie nawet szło łatwo zapamiętać nazwę tej monety. Ciekawe jak było w wypadku drobniejszych wersji?
Jeśli zaś chodzi o mężczyznę to sięgnął po kamień, który leżał przy drodze i rzucił nim w stronę stróżówki. Trafił w dzwon, który wisiał pod jej daszkiem, a z budyneczku wyszedł inny Skrzydlaty. Ten był znacznie masywniejszy. Głównie przez to, że miał na sobie zbroje płytową i nawet samotne skrzydło było opancerzone. Powoli most na drugą stronę był opuszczany.
- To jak? Umowa stoi? – zapytała się z szelmowskim uśmiechem kobieta. Puściła również bardziej przyjazny uśmiech obu mężczyznom przed nią. Nie było to takie typowe trzepotanie rzęsami, a coś bardziej dostojnego połączonego z egzotyczną nutką i nietypową urodą kobiety. Gładka, lekko różowa cera, delikatne usta oraz błyszczące czerwone oczy. Nienaganna sylwetka. Faktycznie szło zawiesić oko zwłaszcza, że pancerz podkreślał wdzięki. Towarzyszący jej Skrzydlaty również do brzydkich nie należał. Zwłaszcza, że teraz szło obojgu lepiej się przyjrzeć bo obelisk emitował znacznie więcej światła niż było wtedy w karczmie. Można powiedzieć, że pełnił funkcję również takiej większej ulicznej latarni.
Zapraszam tutaj

Liczba postów : 108 Data dołączenia : 17/04/2013

Powrót do lasu delikanie mówiąc nie ucieszył Jen. W domu natura zawierała w sobie co prawda pokrzywy i komary, ale przynajmniej nie usiłowała jej ewidentnie zabić. To miejsce wymykało się wszystkim jej doświadczeniom. Jeżeli to było łono natury, nie chciała poznawać matki.
Na domiar złego uczucie, że coś obserwuje każdy jej ruch, nie opuszczało jej ani na chwilę. Wręcz przeciwnie, z każdym krokiem w głąb kniei zdawało się narastać. Musiała powstrzymać się od nerwowego zerkania przez ramię, tym bardziej, że nie chciała przegapić tego, co w każdej chwili mogło wyjść jej na spotkanie. Przyszła tu w konkretnym celu i zamierzała wypełnić zadanie, bez względu na obiekcje tajemniczego obserwatora.
Pójdź do lasu i złap bobra. Bułka z masłem. Tylko czy bobry nie żyją raczej w pobliżu zbiorników wodnych? Co wobec tego? Cienistą wiewiórkę? Upiorną mysz? Może lisa?
Od momentu opuszczenia miasta starała się trzymać jednej ścieżki, a w przypadku braku utaretego szlaku - jednego kierunku. Gdy tylko nabrała pewności, że zniknęła z oczu strażnikom na murach, przystanęła na chwilę i przemieniła się w swoje zielone alter ego. Wolała nie dawać leśnym potworom szans na zaskoczenie jej w bardziej bezbronnej postaci.
Ścisnęła w dłoni busolę, którą dał jej Lvelias. Według zapewnień druida, wystarczył jeden celny rzut, aby zamknąć stworzenie wewnątrz. Tropienie dzikiej zwierzyny nie należało do jej talentów, pozostawała więc wątła nadzieja, że zauważy potencjalny cel, zanim on zauważy ją. Zacisnęła zęby i wytężyła słuch. W tym mroku poleganie na oczach nie miało sensu. Jen parła więc naprzód, zdecydowana zareagować na pierwszy podejrzany szelest w krzakach.

Liczba postów : 214 Data dołączenia : 04/10/2015

-Czy to jest ten moment, kiedy narzekam, że to nie najlepszy pomysł?-Zapytał Renko, rozglądając się nieufnie po okolicy. Niby powinny się uaktywnić mu łowieckie instynkty, ale jakoś nie nadawał się na polowania. Chociaż był łowcą. Ale łowcą portfeli.
No ale czego to z człowiekiem nie zrobi cywilizacja, prawda? Jest w stanie zniszczyć człowieka i zrobić go na nowo. Jak to określił "Fight Club"- Nie posiadasz rzeczy, a jesteś przez nie posiadany. Więc tak już przywykł, że nie musi na cokolwiek polować, to zmiękł. Dorobki kulturowo-cywilizacyjne.
Przynajmniej liczył, że Jen da radę. W sumie, miał tu jednego z Hulków w pobliżu, więc raczej mógł być spokojny o bezpieczeństwo. Zielony ogródek nie zaatakuje towarzysza zielonej kobiety, prawda?
No tak. Nie był zielony, nie liczył się. No cóż, życie.
Tak czy siak, rozglądał się uważnie za jakimiś oznakami życia, które pozwoliłyby mu określić, gdzie jest zwierze. Im szybciej je złapią, tym szybciej wrócą do domu.
Do domu...
Lepiej do miasta, takie określenie jest lepsze.

Gość

Po opuszczeniu bezpiecznej… no dobra, względnie bezpiecznej jaskini, Sly i Jen udali się w stronę martwego lasu. Zapewne ich instynkty łowieckie nie były tak sprawne jak tutejszych łowców, ale może im się poszczęści. W lesie było kilka utartych ścieżek, które regularnie wycinali siepacze. Było to zresztą bardzo upierdliwe zajęcie, gdyż drzewa oraz inne elementy flory stawiały zdecydowany opór. Mogli się o tym już wcześniej przekonać przy okazji, gdy atakowały ich tamte stworzenia.
Las teraz wyglądał na zdecydowanie spokojniejszy, a może to była po prostu kwestia tego, że byli dosyć blisko bram miejskich. Było tu mniej zwierzyny, a drzewa nie wykazywały agresywnych zamiarów, pojawiało się tylko to niezbyt przyjemne uczucie bycia obserwowanym przez las. Kiedy przyglądali się cieniom mogli mieć wrażenie, że na nich również coś patrzy, a po chwili czmycha, by przyszykować się do zasadzki. To miejsce zdecydowanie nie było pierwszym, lepszym laskiem po którym można było spacerować sobie w letnie wieczorki. W powietrzu czuć było wilgoć oraz zapach butwiejącego drewna. Najwyraźniej był to jakiś odpowiednik tutejszego poranka, bo pewne zasady pozostawały niezmienne.
Sly i Jen jeszcze trochę zapuszczali się w głąb lasu, a im dalej szli tym mniej widoczne były utarte ścieżki. Kwestia, że najwyraźniej dosyć szybko zarastały krzakami lub nowymi drzewami. Tutaj zaś rodził się kolejny problem. Mianowicie odgłosy zwierzyny jakieś były, ale zdecydowanie było tego więcej niż pojedyncza sztuka. W krzakach słychać było szmer poruszania się oraz skradania, zaś w cieniach przemykały przerażające kształty. Być może tamte koty wróciły po dogrywkę, a może w ciemnościach czaił się kolejny drapieżnik? Pewne było jedno - powoli byli otaczani.

Liczba postów : 108 Data dołączenia : 17/04/2013

- Nie, to jest ten moment, kiedy przestajesz marudzić i szykujesz broń - szepnęła Jen do Nathana, przystając nagle i powoli obracając się wokół własnej osi. Nie spuszczała wzroku z otaczających ich chaszczy.
- Nie jesteśmy sami. Coś nas otacza. Dużo cosiów...
Lewą dłoń zacisnęła w pięść, aż chrupnęły kłykcie. W prawej ponownie zważyła busolę, mentalnie przygotowując się do rzutu. Może to, co czaiło się w krzakach nie było wcale upragnionym wiewiórko-bobrem, ale nie chciała stracić okazji. Jakaś jej część, bez wątpienia ta zieleńsza, cieszyła się na myśl o bijatyce, stara nudna Jen wolałaby jednak mieć to już za sobą. Co do jednego obie części były zgodne - zrobi, co będzie konieczne i nie cofnie się przed wyzwaniem.
- Jak sądzisz, jaka jest szansa, że to nie krwiożercze drapieżniki, tylko pokojowo nastawieni tubylcy? Może Ewoki? - dorzuciła szeptem.
Sama mogła sobie odpowiedzieć na to pytanie. Szanse były nikłe. Dobry prawnik zawsze jednak w pierwszej kolejności próbuje mediacji, nim wytoczy ciężkie działa.
- Nie mamy złych zamiarów, ale będziemy się bronić - głośno i wyraźnie poinformowała przestrzeń wokół nich. - Pozwólcie nam przejść, a nikomu nie stanie się krzywda.

Gość

Wyprawa z busolą dla Jen i Sly’a była troszkę jak takie Pokemon Go, tyle że w realu. No i pokemony mogły rozszarpać gardło lub zrobić bliżej nieokreśloną krzywdę, jeśli nie trafisz w nie pokeballem. Shadow Isle Go? Tylko spisać wszystko co tutaj zobaczyła i mogłaby nic nie robić jak pewna autorka książki o chłopcu z różdżką, którego opel walnął w czoło. Najgorsze jednak jest to, że nie była specem od mistycznych sztuczek i nie miała pewności czy wszystko zadziała tak jak powinno, ale to już kwestia zaufania do lekko ekstrawaganckiego druida.
Cóż na to, że to były Ewoki chyba wszelka szansa zgasła w momencie, gdy z krzaków wyleciał łańcuch z hakiem na końcu i zaczepił się o tors Sly’a. Nie oderwał mu mięsa, ani również nie wciągnął go jak w filmach grozy. Zamiast tego łańcuch się naprężył i hak został ściągnięty, a zamiast ciała w stronę zarośli poleciało coś innego. Coś kształtem przypominającego sylwetkę najemnika, tylko że niebiesko-zielone, zaś ciało runęło na ziemię jak świeżo ścięte drzewo. Wzrok Sly miał pusty, jakby nie było w nim życia. Jakby ktoś mu zabrał duszę i uczynił rudym na resztę życia, ale jego organizm nie był przyzwyczajony do tego stanu rzeczy, więc doznał szoku. Tym samym sposobem zielona została sama na placu boju, jednak jej adwersarz na moment wyłonił się z krzaków. Była to zakapturzona, biała istota. Nie widać było twarzy, a jedynie ciemność i czerwone ślepia płonące niczym ogień. Widoczne również były ostre zęby oraz usta wykrzywione w sadystycznym uśmiechu. Sądząc po muskulaturze to mógł być mężczyzna, a po duszy zwisającej z haka zapewne również winowajca całego tego zajścia. Łańcuchy owinięte były wokół jego przedramienia oraz bioder. Tworząc tym samym swego rodzaju przepaskę biodrową z łańcuchów, zaś co do obuwia nie mogła być pewna. Widziała tylko sylwetkę wyłaniającą się z dosyć niskiego krzaka, ale po tym lesie chyba nie warto chodzić boso. Po chwili ze złowieszczym chichotem godnym Carnage’a (aż dziwne, że ten nie dopomina się o swoje prawa autorskie!), ponownie zniknął w ciemnościach lasu. Przybył najwyraźniej po to czego chciał, jednak cóż uczyni Hulczyca? Ruszy odzyskać duszę towarzysza, a może zawiadomi druida i pójdą razem na ratunek? A może zrobi coś czego Mistrz nie uwzględnił w swoich planach.

Tururu:

Liczba postów : 114 Data dołączenia : 14/07/2016

Lvelias musiał przyznać że im dalej znajdował się od ziem nieumarłych tym czuł się lepiej. Krążąc nad lasem niemal całkowicie doszedł już do siebie, lecz nawet wspomnienie ostatnich chwil przyprawiało go o zawroty głowy. Relatywizm był na tyle potężną rzeczą, że teraz poprzez porównanie mroczna knieja wydawała mu się miła, przyjazna i pełna życia. Relatywnie.
Cała ta przygoda przypomniała mu niestety o jego ograniczeniach i uświadomiła że nie jest młodym bogiem, za jakiego często się czuł. No dobra, nie bogiem, bo bogowie byli bandą zawszonych i zarozumiałych bubków, których elf miał w poważaniu, ale coś w tym guście. Zasmuciło go to, bo z pozostałych opcji zostały albo ryzykować własnym zdrowiem psychicznym i zapasami energii magicznej, aby jakoś zwalczyć tamtejszą aurę, albo po prostu zdać się w tym temacie na kogoś innego. Nie był pewien które z rozwiązań mierziło go bardziej.
Tak czy siak, jeśli miał już u kogoś szukać pomocy, to wolał swojego dobrego przyjaciela niż miejscowych ekspertów, jak bardzo biegli w sztuce magicznej by oni nie byli. Ale żeby posłać po wsparcie, należało najpierw przygotować posłańców.
Wyczuwając że ofiarowany im amulet, a zarazem powierzone im zadanie znajduje się jeszcze (dosłownie i w przenośni) w lesie, zdecydował się w końcu wyruszyć w ich stronę. Odnalazł ich, przedzierających się przez las. Wyglądali na całych, zdrowych i…
Krótkie „świst” i „wzium” i druidowi nie dane było dokończyć tej myśli. To że nie wyczuł od razu wyrywającego dusze potwora zwalił na karb swojego osłabienia sprzed paru minut. Przysiadł na jednym z drzew, (ówcześnie je o tym grzecznie informując na wypadek gdyby jednak postanowiło go pożreć) i powrócił do swej normalnej, rogatej postaci. Siedząc wygodnie w listowiu na jednym z solidniejszych konarów, użył swojej magii, aby spętać oddalającego się intruza pnączami. W razie konieczności owinie go jak baleron. Gdyby to nie było wystarczającą zachętą, empatycznie wyśle Jennifer sugestię rzutu w stwora busolą. Cóż, nie tego się spodziewał, ale równie dobrze mogą złapać tego stwora z fragmentem duszy pirata. Równie dobrze mógł wysłać jego ówczesną powłokę razem z Jenn do Nowego Jorku. Potwór z duszą i tak byłby bezpiecznie zamknięty w busoli, a Stephen i tak miał większe szanse na odebranie jej z powrotem w spokojnych warunkach laboratoryjnych u siebie w sanctorum. Czuł się z tym trochę podle. To jak wysyłać posłańców do samodzielnego montażu jak z tego sklepu z meblami z północy.
Samemu przygotował się do wzmocnienia więzów na busoli. Mogło się okazać że stwór będzie na tyle silny, że nie będzie chciał trafić tam po dobroci.
Mogło się oczywiście okazać, że ani prośbą, ani magią stwór nie zechce wtłoczyć się do artefaktu Wtedy najzwyczajniej w świecie będzie trzeba kolokwialnie obić mu mordę. Nieprzytomny umysł zawsze jest dużo podatniejszy na zaklęcia. Jeśli przejdzie do rękoczynów, zastosuje sztuczkę, która od jakiegoś już czasu chodziła mu po głowie. Sprawi że dłonie She-hulk zaczną wydzielać fluorescencyjne związki podobne tym do ryb głębinowych, tylko intensywniejsze. Biorąc pod uwagę niechęć okolicznej fauny i flory do światła, może to dać prawniczce dodatkową przewagę w boju.
Sam oczywiście nie zamierzał w żaden sposób się wychylać, ale tylko cicho kibicować zielonej.

Liczba postów : 108 Data dołączenia : 17/04/2013

- Nathan!
Jen wrzasnęła, zdjęta grozą nie na żarty. W ostatniej chwili zdążyła jedną ręką podeprzeć bezwładnie opadające na ziemię ciało Sly'a. Nie było na nim ran, krwi, niczego... Tylko puste spojrzenie i półprzejrzysta postać najemnika na końcu makabrycznego haka sugerowała, co mogło być przyczyną jego nagłej niemocy. A to oznaczało, że prawdziwy Nathan Renko wpadł w łapy stwora z łańcuchem. Stwora, który wydawszy z siebie złowieszczy rechot godny niskiej klasy horroru właśnie uciekał ze swą zdobyczą w las.
Jen poczuła, jak hulk w jej wnętrzu, dotąd jedynie lekko zirytowany, wrze z gniewu. Dość miała tej przeklętej w sensie przenośnym i dosłownym wyspy, mrocznego lasu i krwiożerczych potworów wyskakujących z każdego krzaka jak diabeł z pudełka. Miała ochotę krzyczeć. A jeszcze lepiej - rozwalać.
Pewniej ujęła busolę w zieloną dłoń, z trudem hamując się przed zmiażdżeniem delikatnego urządzenia w pełnym pasji uścisku. Płonące szmaragdowe spojrzenie utkwiła w plecach potwora z hakiem, wlokącego diabli wiedząc dokąd duszę jej towarzysza. Nagle coś się jednak zmieniło... Z ziemi wystrzeliły pnącza i dla odmiany zamiast zaatakować Jen, oplotły nogi potwora, zatrzymując go w miejscu. Zamiast należycie zdziwić się tym zjawiskiem, zielona postanowiła maksymalnie wykorzystać szansę, jaka się nieoczekiwanie pojawiła, zanim napastnik zdąży się uwolnić.
- O nie, bratku. Nie tym razem - warknęła. - Jest pewien limit mistycznego szajsu, jaki mogę przyjąć na klatę i ten limit właśnie się wyczerpał. Żryj to, paskudo!
Zamachnęła się i cisnęła busolą prosto w unieruchomionego się stwora. Istniała oczywiście szansa, że ten instynktowny manewr nie odniesie pożądanego skutku, zawsze jednak pozostawała jej opcja spuszczenia kreaturze srogiego łomotu. Zielona uśmiechnęła się do siebie mimo woli. O tak, łomot brzmiał bardzo kusząco.

Gość

Drzewo, któremu przekazał druid komunikat o swoim zamiarze wykorzystania go jako siedziska zareagowało równie flegmatycznie jak student na koniec sesji egzaminacyjnej. Drzewa były teraz już trochę niemrawe z racji, że chyba opiły się krwi z tamtych stworzeń, a teraz po prostu dopadła je swego rodzaju senność. Nic dziwnego, w końcu drzewa nie należą do tych szczególnie robotnych elementów przyrody. Ciągle stoją tylko w miejscu, nie wykonują żadnej pracy i zapuszczają korzenie. Te tutaj były agresywne, gdy były głodne i czuły krew. Teraz jednak ich pragnienie było chwilowo zaspokojone przez co bliżej im było do normalnych drzew Midgardu. To chyba jedyne miejsce, gdzie aktywiści Green Peace nie próbowaliby się przywiązać do drzewa…
Z drugiej strony mimo bycia nakarmionymi, drzewa nie miały specjalnych oporów przed sugestią, by spętać ofiarę i mieć coś na później, dlatego też pnącza wystrzeliły i pojmały uciekającego z duszą Sly’a mrocznego ktosia. Skoro dało radę go złapać, to oznaczało że był jak najbardziej materialny, a sądząc po warknięciach i szarpaniu się, należał do tych żywych. Chociaż kto tam nieumarłych wie, w Midgardzie nie są zbyt rozmowni. Zresztą fizycznie chyba też nie był zbyt silny, bo nie mógł się oswobodzić. Pnącza nie były aż tak gęste, a cechowały się bardziej obecnością cierni, które obdzierały ofiarę ze skóry, gdy tylko ta się szarpała. Taką metodę walki stosowały tutejsze drzewa oraz roślinność. Gdy chciałeś zerwać kwiatek, musiałeś uważać by się nie pokaleczyć – albo nie oberwać prosto w twarz trucizną wydzielaną przez roślinę. Strach pomyśleć jak wyglądają tu pszczoły i inne owady, które normalnie powinny zapylać rośliny.
Pnącza znacznie ułatwiły Jen wymierzenie rzutu busolą. Przedmiot poleciał w stronę stwora. Otworzyła się jak pewien przedmiot z pewnej bajki azjatyckiej produkcji, w której łapano różne stworki do biało-czerwonych kulek i zaczęła wsysać do środka nie tylko potwora, ale również duszę Nathana. Potwór trzymał ją mocno, ale również opierał się. Jeśli miał kogoś zabrać ze sobą, to chciał to zrobić. Stopniowo jednak ulegał, aż w końcu jego ciało zostało wciągnięte do środka busoli. Pnącza chwyciły powietrze, a gdy już nie było czego chwytać, ponownie skryły się w ziemi. Busola leżała teraz na ziemi, a stwór nie walczył w środku. Najwyraźniej nie miał tak dobrze opanowanych sztuczek magicznych, a może po prostu coś kombinował. Tak czy siak, Jen właśnie złapała swój pierwszy cienisty byt.
W zasadzie to byłby koniec tego aktu, gdyby nie to że w lesie pojawił się ktoś jeszcze. Lvelias czuł, że zbliża się coś przesiąkniętego tym zapachem śmierci. Nie miało złych zamiarów, ani też nie było do końca dobre. Gdyby porównać tą woń śmierci do wrót, które wcześniej odwiedził to byłaby bardzo zbliżona, ale zdecydowanie w wersji skompresowanej. Mniejsza, bardziej intensywna, ale za to również mobilna. Poruszająca się bardzo szybko. Jen tego nie czuła, ale za to oboje usłyszeli nucenie piosenki. Z początku była to bardzo podniosła piosenka, którą gra się opiewając jakieś zwycięstwo, ale zaraz przechodziła w żałobny ton pogrzebowy, by znowu potem wrócić do tych radosnych nutek. Tworzyło to swoistą sinusoidę dźwiękową, którą była piosenka. Była jeszcze jedna rzecz, którą wyczuł druid. To coś było magiczne. Potężne, ale zdecydowanie nie był to kaliber panów w czerwonych płaszczach supremacji.
Z krzaków i ciemnej mgły wyłoniła się istota. Sylwetka niecałe metr sześćdziesiąt. Bardzo atletyczna, gibka oraz pokryta futrem. Po kształtach sądząc to pewnie miała jedną określoną płeć, a nie 60 innych. Samica można rzec. Całe ciało istoty pokryte było białym futrem, które wydawało się miękkie, momentami lekko kręcące się. Miało to też chwytne dłonie, jak człowiek, a w jednej trzymało oszczep. Prostą dzidę wykonaną z czarnego drewna. Istota miała również kołnierz z dłuższego białego futra, który przykrywał jej klatkę piersiową, kawałek ramion oraz niewielką część pleców. Twarz miała skrytą za czarną maską, która przypominała wilka. Wykonana była z drewna, a z oczodołów biło błękitne światło. Na czole maski było wykonane wgłębienie, które wymazane było czymś fluorescencyjnym. W sumie oczy mogły być zrobione w ten sam sposób, tylko jak wtedy to coś patrzyło na świat? Na pewno nie w zbyt optymistycznych barwach. Taką „twarz” zdobiły jeszcze oklapnięte uszy, które sięgały ku obojczykom, a tył głowy zdobiła gęsta grzywa. Nie czuć było od tego żadnych instynktów zwierzęcych, ani też w ogóle więzi empatycznej istot żywych.
- Nie lękajcie się. Nie przyszedł jeszcze was czas – powiedziała istota dźwięcznym, łagodnym głosem, który obił się echem po lesie. Miła odmiana, w końcu coś co nie chciało ich zabić. Jeszcze. Barankowata istota była dosyć blisko Jen, wyszła dokładniej z jednego krzaku, który od strony pleców.

Spoiler:

Liczba postów : 114 Data dołączenia : 14/07/2016

Wszystko o dziwo poszło wedle planu druida. Sam elf był tym niemało zaskoczony, bo mroczna istota wyglądała na o wiele większego bydlaka niż się ostatecznie okazała. Drzewa nie tylko tym razem nie chciały go pożreć, a nawet posłuchały jego prośby. Jenn zrobiła co do niej należało. Wszystko zgodnie z planem.
Lvelias już miał pod postacią ptaka sfrunąć z drzewa i przemienić się na nowo na ziemi, ale po krótkiej wypowiedzi prawniczki na temat „limitów mistycznego szajsu”, zdecydował się jednak zwyczajnie zgramolić z drzewa, w możliwie mało mistyczny sposób. Coś się biednej midgardce w końcu należy.
- Sytuacja opanowana. Wszystko pod kontrolą. – zapewnił od razu hulczycę, która mogła być odrobinę zdziwiona jego nagłym pojawieniem się i całą sytuacją. Następnie podbiegł do busoli w krzakach. Uprzejmie podziękował drzewom za pomoc, na wypadek jakichkolwiek głupich pomysłów z ich strony. Następnie szturchnął kilka razy leżący na ziemi artefakt patykiem, który znalazł opodal, a gdy uznał że jest bezpiecznie, wziął go do ręki. Chciał poprawić własne pieczęcie, tak by mieć pewność, że stwór nie wyjdzie na wolność zanim spełni swoją użyteczność. No i żeby nie wyszedł na wolność w centrum Nowego Yorku. To też było ważne. Do tego celu posłużył się swoim nożykiem runicznym. Końcówka ostrza lśniła lekką zieloną aurą. Za dnia było to mało widoczne, ale w ciemnościach lasu mogło przypominać płonący zielony ogarek na końcu patyka wyjętego z ogniska.
Gdyby było to możliwe na miejscu, chciałby dodać swego rodzaju urok hibernujący stwora w środku. Wcześniej druida mało obchodził komfort podróży stworów w busoli, lecz teraz obawiał się o bezpieczeństwo duszy swojego podopiecznego. Im mniej przytomny będzie demon na czas przechowania, tym lepiej.
Następnie podszedł do bezwładnego ciała Nathana, aby upewnić się co właściwie się stało. Miał już swoją teorię, ale chciał się co do niej upewnić. Gdyby ciało było w jakikolwiek sposób fizycznie uszkodzone, należałoby się tym zająć, zanim wróci do niego jego duch. Z czysto naukowej ciekawości starał przypomnieć sobie czy wizualizacja ducha Nathana miała obie ręce, a jeśli tak, to w jakiej postaci. Było to ciekawe zagadnienie natury magii duchowej.
- Bóbr cienia mówiłem. Bóbr by się nadał. Ale cienisty kolekcjoner dusz też się nada. – mówił w eter dokładnie oglądając Slya. – Dobra robota. Apetyczny wygląd to też jakiś talent. – Poklepał nieprzytomnego po ramieniu. – A teraz weź go na ramię. Wracamy do pracowni Gnarla żeby…
Druid nie dokończył tej myśli, bo w ich stronę zmierzało coś jeszcze. Towarzysząca mu aura śmierci sprawiła że druid aż się wzdrygnął, lecz będąc w środku kniei, otoczony przez inne istoty, miał dużo więcej sił niż na pustkowiach umarłych, tak więc nie obawiał się ewentualnej konfrontacji. To znaczy nie bardziej jak każdej konfrontacji. Dobył więc swojego kostura i stanął z nim w pozycji obronnej mierząc w zarośla jego końcem niczym włócznią.
Z zarośli wyłoniła się istota. Można było powiedzieć „dziwna istota”, ale dla kogoś kto na porządku dziennym wędruje przez wszelakie światy i wymiary, słowo „dziwny” zaczyna tracić na ważności. Sam druid dla wielu pewnie nie należał do najnormalniejszych.
- Czyj w takim razie? – zapytał unosząc brew. Coś mówiło mu że istota nie pojawiła się tutaj przypadkowo. Każdy miał przecież jakiś cel. – Jest jakaś rzecz, w której moglibyśmy ci pomóc? Trochę nam się śpieszy. Nasz przyjaciel prawdopodobnie zaczyna już tęsknić za swoim ciałem. - Aura istoty, mimo iż bardzo wyczuwalna, nie pozwalała mu jednoznacznie uznać jej za wroga czy przyjaciela. Tak czy siak, wolał uniknąć niepotrzebnej walki, dlatego na końcu języka trzymał już zaklęcie, które otworzy portal niedaleko wejścia do Katharsis.

Liczba postów : 108 Data dołączenia : 17/04/2013

Gdyby miała ku temu inklinacje, mogłaby odtańczyć w tej chwili taniec zwycięstwa, ograniczyła się jednak do triumfalnego okrzyku. Humor wyraźnie się jej poprawił. Nie był w stanie popsuć go nawet druid gramolący się właśnie z pobliskiego drzewa. Stłumiła w zarodku cisnące się na usta pytania, jak "co tu robisz?", "jak nas znalazłeś?" i oczywiście "co to, u diabła ciężkiego, było?!". Jen podjęła mocne postanowienie, by niczemu już się więcej nie dziwić. I wspaniałomyślnie pominąć milczeniem fakt, że przy pożegnaniu nakazała elfowi nie ruszać się z pracowni.
- Zgaduję, że te pnącza to twoja robota. Dzięki. Długo tam siedziałeś?
Lekko poruszyła muskularnymi ramionami, rozluźniając napięte mięśnie. Wolnym krokiem podeszła do leżącego na ziemi Nathana; przykucnęła przy nim i sprawdziła funkcje życiowe, choć bez większej nadziei.
Z pobłażliwym uśmiechem zignorowała uwagę na temat bobra cienia. Na ile zdążyła się zorientować w miejscowej faunie i jej zwyczajach, gwarancję na to, że bóbr wykaże mniej mordercze skłonności, niż wyrywający dusze hakostwór mieli raczej niewielką. Zrobiła swoje. Może nie wszystko poszło zgodnie z planem, miała jednak ten niewielki powód do zadowolenia. Reszta była w rękach druida.
Kiedy Lvelias zakończył własne oględziny, podniosła nieruchomego towarzysza i przerzuciła go sobie przez ramię. Zamierzała właśnie zapytać druida w jaki sposób planuje mu pomóc, o ile pomoc była możliwa, nie zdążyła jednak.
Krzak za jej plecami zaszeleścił ostrzegawczo, a Jen, jeszcze zanim całkowicie się odwróciła i stanęła w obronnej pozie, uświadomiła sobie, że jej świeże postanowienie jest właśnie wystawiane na ciężką próbę. Nawet gdyby wygląd dziwnej istoty nie był dostatecznie zadziwiający, to za takie z pewnością można było uznać jej słowa. Jakże to? Tak całkowicie bez morderczych zamiarów? Rzuciwszy okiem na dzidę w dłoni kobiety musiała jednak uznać, że taki stan rzeczy nie musiał być wcale permanentny.
Na pytanie Lveliasa czyj czas wobec tego nadszedł, zielona obrzuciła zatroskanym spojrzeniem zwisającą jej z ramienia dolną połowę Sly'a. Czy istota miała na myśli także jego, czy z nadziejami na przywrócenie najemnika do życia mogli się pożegnać?

Gość

Drzewce można uznać, że przyjęły podziękowanie ale było to bardziej na odczepnego. Coś jak gdy budzisz kogoś w środku nocy i prosisz, by coś zrobił. Może wykonać czynność jeszcze w pół śnie, a potem na odchodnym powiedzieć „tak, tak” i pójść spać, więc i tak było w tym przypadku. Drzewa były najedzone po zeszłym obiadku z krwi, także teraz właśnie złapał je ten stan. Zresztą co się dziwić, drzewa nie należą do zbyt ruchliwych istot. Z wyłączeniem tych kosmicznych drzew, które łażą z szopami.
Z busoli nic się póki co nie wydostało, a poprawienie i dodanie kilku pieczęci tak na wszelki wypadek było dobrym pomysłem. Chyba nikt nie chciałby się znaleźć sam na sam z psychopatą, który za cel życiowy obrał sobie wyrywanie duszy z ciała. No inna kwestia, że wewnątrz tego więzienia była też duszyczka ich towarzysza, a otworzenie mogło doprowadzić do ucieczki również tej istoty.
Fizycznie ciało Nathana nie było uszkodzone, ale duchowo wyrwano z niego esencję tego człowieka. Tak jakby ktoś wyciągnął z ciasteczka marmoladę i zostawił samą obwódkę ciastka. Jakieś tam fragmenty duszy pewnie zostały, bo delikatny proces to nie był. Bliżej go porównać do otwierania drzwi za pomocą siekiery. Ciało nadal „żyło”, to znaczy akcja serca była podtrzymywana, ale Sly był w czymś rodzaju śpiączki. Pytanie jak długo ten stan się utrzyma, bo zwykle osoby bez dusz nie żyły specjalnie długo. To tylko kwestia czasu, gdy ciało otrząśnie się z szoku i też zatrzymaniu ulegnie akcja serca, a potem pozostanie kwestia obumarcia mózgu. W ogóle z Nathanem była jeszcze kwestia tych wszczepów, o których pewnie nieco więcej powiedzieliby mózgowcy pokroju Starka albo Reeda. Nie do końca wiadomo jak się zachowają po nagłym „przywróceniu” systemu.
Mistyczna istota natomiast na pytanie odpowiedziała po prostu wskazaniem włócznią w stronę przewieszonego przez ramię Jen najemnika. Istotnie ona tu również nie była przypadkowo, miała swój cel i może to miało jakiś związek z tym, że roztaczała wokół siebie tą z braku lepszego określenia – śmiertelną aurę.
- Możecie go oddać. Nie uda się wam go uratować. Jego podróż dobiega końca dziś, zaś ostatnim odwiedzonym miejscem stanie się ten las – odpowiedziała melodyjnym głosem. Nie ponurym, ani rozradowanym. Po prostu melodyjnym, który niósł ze sobą melancholię. Owieczka wbiła włócznię w podłoże i wyprostowała się, oczekując tego co pocznie druid oraz Shulkie. Nie chciała odbierać najemnika siłą, a dała im prosty wybór. Oddać ciało, by je pochować lub sprzeciwić się, by ponieść ewentualne tego konsekwencje. Chociaż… może udałoby się przegadać owieczkę i zaproponować jej coś innego? Stwierdziła, że „mogą” go oddać, a nie że muszą. Może tu był jakiś haczyk.

Liczba postów : 114 Data dołączenia : 14/07/2016

-Ja? Mnie tu przecież nie ma. – wykonał w odpowiedzi na słowa Jennifer skomplikowany ruch dłońmi między twarzą swoją a She-hulk. – Siedzę przecież w pracowni, a to przed twoimi oczami to moja projekcja astralna.
Należało jednak wrócić do ich tajemniczego gościa. Przynajmniej karty zostały wyłożone na ławę. Elf pozwolił sobie założyć że napotkana istota jest swego rodzaju bogiem śmierci w tych rejonach. To tłumaczyłoby aurę śmierci nieskojarzoną z niczym elementarnie dobrym czy złym. Ot śmierć. Krąg życia.
A skoro o kręgach mowa…
- Otóż mylisz się. – druid radośnie wskazał palcem na stwora. Wyjął z torby spory czarny marker i wyrysował na twarzy nieprzytomnego Sly’a prowizoryczny triskelion. Coś, co było z pozoru teatralnym gestem było mu potrzebne do przemycenia prostego zaklęcia, do którego powinien wymalować ten gest dłonią w powietrzu. Tak jednak wyglądało to naturalniej. – Mój dobry towarzysz jest celtem. Od tego momentu jego podróż dopiero się zaczyna. Moim obowiązkiem jest zawieść go na nieśmiertelne wyspy Tir na Nog. Zginął na służbie jednego z najwyższych kapłanów. Nic mniej godnego nie wchodzi w grę. Do tego niestety będzie nam potrzebna jego dusza. I ciało, które złożymy w stosownym kurhanie. Tak więc sama widzisz. Śmierć nie jest końcem drogi. Nie dla niego. – druid uśmiechnął się. Zdawał sobie sprawę że nieprzytomny Sly z głupią, nieobecną miną i wyrysowanym na czole markerem znakiem nie wygląda na szczególnie poważny przykład celta. Dlatego łapiąc prawdopodobne powątpiewające spojrzenia Jenn i stwora, podszedł do Slya i zerwał mu rękaw bluzy. Pod spodem widniał wyryty na skórze symbol, identyczny do tego, który Lvelias przed momentem wymalował mu na czole. Do tego nie był to byle jaki tatuaż. Wyglądał tak, jakby znak został najpierw wypalony żelazem, a następnie dopiero zamalowany pigmentem, tak by przestrzenne znamię nabrało barw i wzorów. Wyglądał jak prawdziwy tatuaż celtyckiego wojownika. Lvelias z dumą patrzył przez moment na swoje dzieło. Poparzenia i produkcja pigmentu były prostymi sztuczkami. Sam często w ten sposób dodawał i odejmował sobie tatuaży. Całe szczęście ciało Slya jeszcze żyło, tak więc druid mógł posłużyć się na nim swoją magią.
- Tak więc sama widzisz. – wrócił do stwora – Jego dusza należy do Danaan. Ja jako ich najwyższy sługa jestem zobowiązany do dostarczenia im ich własności. Mam nadzieję że uszanujesz nasze zwyczaje.
Teatrzyk mu się udał, to trzeba było przyznać. Pytanie czy dobrze ocenił pochodzenie kobiety, oraz czy ona w ogóle to łyknie. W najgorszym razie wciąż miał przygotowane zaklęcie otwierające portal i donośne „W nogi!” na ustach.

[nieśmiałe zt dla ekipy?]