Pierwsza planeta

Pusty świat na krawędzi istnienia, znajdujący się tak daleko od wszystkiego innego, że światła na niebie, które na innych planetach uchodziłyby za gwiazdy, w tym wypadku są tak naprawdę całymi galaktykami. Skały, kamyki i piasek tworzą powierzchnię, na której nie ostało się praktycznie nic - nie ma tu żadnych budowli, naturalnych formacji, niczego... Poza ogromnym, różowym kryształem. Wszystko inne pochłonął czas.

Pierwsza planeta znajduje się oficjalnie pod opieką Imperium Shi'ar.

Logan już odwracał się w stronę Domino mierząc w nią palcem - Słuchaj mała, lubię cię, ale ostania osoba która... - nie dane mu jednak dokończyć myśli, ponieważ cały świat z jego perspektywy został spowity ogniem, a chwilę potem zamiast na domino wskazywał na, szybko oddalający się, ziemski księżyc.
Stał, o ile można to tak nazwać, w przestrzeni kosmicznej otoczony tylko kopułą ognia nie czując przy tym żadnych przeciążeń. Nie musiał być Henrym Mccoy'em żeby wiedzieć że coś tu jest nie tak. Rozejrzał się po pozostałych. Nie był pewien czy byliby w stanie rozmawiać, ale był w tak wielkim szoku, że i tak pewnie nie zdobyłby się na wypowiedzenie choć słowa. Jedno było pewne. Jeśli feniks kierował się do instytutu, to widocznie pomyliły mu się zakręty.
W niemym szoku obserwował planety układu słonecznego, dziwny portal utworzony ze statków kosmicznych, którym się przemknęli, oraz dalsze części kosmosu. Momentalnie zapomniał o Hollywood, Rossie, tarczy, czy wszystkim co zostawili na ziemi.
Gdy Jean w końcu postawiła ich na powierzchni niewiadomej planety z początku ogarnęła go panika, bo planeta nie wyglądała na zdolną do zamieszkania. Z ulgą udało mu się jednak zaczerpnąć powietrza. Rozejrzał się po okolicy i szybko dodał dwa do dwóch. Olbrzymi kryształ, odległa planeta. Od razu przypomniał sobie jak Anna opowiadała mu o tym w sali narad dziś rano. Zabawne że wtedy te problemy wydawały się tak nieskończenie odległe. Teraz nieskończenie odległa wydawała się głównie ziemia.
- Jean, to było najbardziej ekstremalne "Do mnie moi x-men" w jakim uczestniczyłem - spojrzał na zbliżającego się w ich stronę Gladiatora - Jeśli masz jakiś plan, w którym możemy ci pomóc, to teraz jest chyba ostatnia okazja, żebyś go nam przedstawiła.

To co wydarzyło się odkąd wspomniała Jean o Lilandrze działo się tak szybko i było tak nieprawdopodobne, że właściwie nie wiedziała w jaki sposób ma się zachować. W jednej chwili znajdowali się na wzgórzu pod Hollywood, a w następnej wylecieli w przestrzeń kosmiczną i o dziwo żadne z nich nie zginęło. Cokolwiek uczyniła Phoenix sprawiało, że mogli oddychać. Mimo to czuła się dziwnie, nieswojo. Podążali za jakimś okrętami, nie wiedziała dlaczego i dokąd zabiera ich Jean, ale nie wyglądało to najlepiej. Po wyjściu z portalu znaleźli się w zupełnie innej części kosmosu. Układ słoneczny zniknął, a w pobliżu znajdowała się tylko jedna planeta. Po krótkim wahaniu ze strony Jean podążyli właśnie w jej w kierunku, podobnie jak jeden ze statków.
Gdy znaleźli się na jej powierzchni z olbrzymią ulgą odkryła, że i tam mogli bez większych trudności oddychać. Oznaczało to, że albo w jej atmosferze znajdowało się powietrze, albo Phoenix nadal w jakiś sposób im pomagała. Na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że na planecie nikt nie mieszkał. Może w dalekiej przeszłości, lecz teraz w zasięgu wzroku mieli jedno wielkie pustkowie oraz ogromnych rozmiarów kryształ. Przybyli tuż przed nimi przedstawiciele obcej rasy natychmiast się nimi zainteresowali, choć najwięcej uwagi musiała przykuwać Jean.
Widząc zbliżającego się w ich kierunku kosmitę, wysunęła się nieco do przodu. Nie wiedziała czego może się spodziewać po nim, jego towarzyszce i prawdopodobnie dość okazałej załodze ich statku. Była zdezorientowana. Bała się, to oczywiste, w końcu znajdowali się na obcym sobie terenie, w kosmosie, daleko od domu, a naprzeciwko nich stoi ogromny kryształ, o którym opowiadała jej Lilandra. Lilandra, która raczej nie przybyła tu z własnej woli. Oznacza to, że obcy byli w Instytucie i Bóg wie co stało się z jego mieszkańcami i jej przyjaciółmi. Nie wątpiła w to, że próbowali stawiać opór. Storm nie pozwoliłaby, aby ich gość, kimkolwiek by nie był, wpadł w ręce osób przed którymi uciekał. Anna starała się stwarzać pozory pewności siebie. Niech przeciwnicy myślą, że się ich nie boi. Jako jedyna z pośród całej grupy prawdopodobnie nie miałaby szans w bezpośrednim pojedynku. Jean posiada moce o nieznanych im jeszcze ograniczeniach, Wolverine ma szpony i czynnik regeneracyjny, a Cyclops strzela laserami. Nie znała możliwości obcych, ale nastawiała się na to, że z całą pewnością nie są bezbronni i znają wiele sztuczek. Pośród całej tej gromadki Rogue wydawała się mała i bezbronna. Zerknęła krótko na olbrzymi kryształ, następnie na Lilandrę i pilnującą ją kobietę.
- Może się nie znam, ale ta kobieta… - udała, że nie dosłyszała jego słów i wskazała na znajomą kosmitkę. -…raczej nie przebywa tu z czystej przyjemności. – uznała, że nie powinna od razu wyrzucać z siebie, że są mieszkańcami miejsca, z którego ją uprowadzono. Miała nadzieję, że pozostali, o ile zdecydują się przemówić, także uznają, że nie warto natychmiast odkrywać wszystkie karty. Poza tym liczyła, że w ten sposób choć na chwilę skupi na sobie uwagę nieznajomych i da przyjaciołom odrobinę czasu na opracowanie jakiegoś planu. Schowała ręce za siebie i powoli zaczęła ściągać swoje rękawiczki. Jeśli jednak do czegoś dojdzie, to być może uda jej się dotrwać do momentu, w którym będzie mogła wykorzystać swoją moc, a wtedy nie chciałaby tracić czasu na pozbycie się materiału z jej dłoni.

To co wydarzyło się na wzgórzu szybko przeszło do historii, ale jedyną dziwną rzeczą było to że Jean miała nas zabrać do Instytutu ale tu gdzie teraz się znaleźli to na pewno nie było to miejsce.
Najgorsze było to, że znaleźli się w kosmosie.
Scott nie wiedział co powiedzieć i nie wiedział po co akurat oni tutaj się znaleźli.
Co Jean, albo Phoenix ma na myśli sprowadzając ich tutaj.
Na dodatek w ich kierunku zaczął się zbliżać jakiś obcy.

Scott nie zastanawiając się przyłożył rękę od razu do swojego wizjera w razie nagłego ataku, choć wolał tego uniknąć.

- Jean, Logan ma rację jak masz jakiś plan to lepiej żebyś go szybko wprowadziła w życie bo nie wiadomo co tu zaraz się wydarzy. - powiedział nie spuszczając wzroku z nadchodzącego gościa.

Wszystko wokoło nie zapowiadało się wcale różowo, no chyba że wziąć pod uwagę kolor górującego nad nimi kryształu. Wyglądało na to że to co chwilowo dzieliło z Jean głowę porwało ich z ziemi i wrzuciło w sam środek wojny domowej jakiegoś kosmicznego imperium. Z reakcji wszystkich, historii, którą niedawno usłyszał w instytucie od Rouge, oraz fakcie że przetrzymywana przez nich kobieta pachniała nieznacznie instytutem, sugerowałoby że jest ona tą całą Lilandrą, o której wszyscy tyle gadali. A to był ten cały kryształ zniszczenia, tak? Różowy to mało złowróżbny kolor.
Następne wydarzenia pognały bardzo szybko. Mężczyzna z peleryną i punkową fryzurą na chwilę odwrócił uwagę, co wykorzystała Jean, szybując w stronę kryształu. Chwilę potem jakaś dziwna fala nieznanej broni posłała ich wszystkich na ziemię nie czyniąc ich potencjalnym przeciwnikom żadnej krzywdy.
Gdy tylko odzyskał zmysły podbiegł do wciąż słaniającej się na nogach Jean i zasłonił ją Shiar'czykom własnym ciałem.
- Jeśli planowaliście nas wkurzyć, to jesteście na dobrej drodze. - wskazał Gladiatora oskarżycielsko palcem. - Co jest z tobą nie tak, chłopie? Nie wiem jaki wydźwięk ma "Kres Wszystkiego Istnienia" w waszym języku, ale w naszym nie brzmi najprzyjemniej. Mieliśmy na ziemi kilku takich, którzy sięgali po coś po co nie powinni i wiesz co? - Logan wysunął szpony *snikt* - Nikt za nimi nie tęskni.
Grał na czas, przy okazji starając się wyczuć emocje Gladiatora, ten jednak wydawał się zimny jak stal. Wiedział że jeśli oni dysponują bronią, która jest w stanie z łatwością usunąć ich z walki nie mają większych szans. Jednak pod Hollywood Jean udało się radę na dystans unieszkodliwić tamtą dziwną barierę. Być może jak tylko dojdzie do siebie zrobi też coś i z tym urządzeniem.
Ponadto kątem oka widział podnoszącego się z ziemi Cyklopa. Jeśli chodzi o walnięcie z zaskoczenia nie miał sobie równych. Najbardziej martwił się o Annę. Jeśli nie znajdzie jakiejś zasłony (na niemal idealnie płaskiej równinie) Będzie jak kaczka na odstrzał. Tak czy siak zdecydował się grać na czas.
- Coś mi mówi że ten, kto zostawił ten kryształ na tej zapomnianej przez bogów planecie nie zrobił tego, by jakiś głodny władzy kosmiczny imperator wziął go sobie stąd kiedy tylko najdzie go ochota. Nie wiem po co twojemu szefowi ta cała moc, ale coś mi mówi że nie do budowania sierocińców. - Logan zawarczał lekko na Gladiatora. Zastanawiał się jak się mają inni.

Biorąc pod uwagę okoliczności była bardzo łatwym celem. W przeciwieństwie do swoich towarzyszy nie miała mocy, które byłyby przydatne w tego typu sytuacji, gdy mierzą się z wrogiem o nieznanej sile, na obcym terenie, daleko od domu i wsparcia innych mutantów. Byli zdani na siebie, a Anna była wręcz wystawiona do odstrzału. Nie miała gdzie się ukryć, pozwolić innym działać i czekać na dogodną sytuację, by na swój sposób przechylić szalę zwycięstwa na ich stronę. Zdawała sobie sprawę, że w tej chwili była ciężarem dla Jean, Logana i Scotta. Niewielką pociechą dla Rogue był fakt, że wróg jeszcze  o tym wszystkim nie wiedział. Miała więc dwa wyjścia. Albo dalej zgrywać pewną siebie kobietę, czym szczególnie zwróciłaby na siebie uwagę, albo pozwolić, by inni przejęli pałeczkę, czekać nieco z tyłu i ruszyć dopiero wtedy, gdy w jej głowie zakiełkuje jakiś plan, którego tak bardzo im brakowało. Oby w przyszłości nie weszło im to w nawyk, o ile wyjdą z tego cało. W każdym bądź razie, oba wyjścia były dla niej równie niebezpieczne. Usłyszała krzyk Lilandry, który uświadomił jej, że musi podjąć jakieś działania. Może zbyt łatwo uwierzyła w opowieść kosmitki, ale mimo to wciąż była pod ich opieką. Przybyła do Instytutu po pomoc, a żaden jego mieszkaniec nigdy nie odmówiłby wsparcia osobie w potrzebie, nawet jeśli nie pochodzi z ich świata. Wyglądało na to, że Lilandra jest im do czegoś potrzebna, i gdyby udało jej się znaleźć sposób na oswobodzenie kobiety…
To co poczuła w chwilę po próbie ataku(?) ze strony Jean sprawiło, że straciła poczucie równowagi. Przez krótką chwilę nie potrafiła złapać oddechu, zachwiała się na nogach, ale za wszelką cenę starała się utrzymać w miarę w pionie. Nie chciała pokazać wrogowi swojej słabości. Przychodziło to jej z trudem, przez dłuższą chwilę nie była zdolna do niczego innego, ale efekty ataku z czasem zaczęły ustępować.  W tej chwili przez głowę przemknęła jej myśl, że jeszcze na Ziemi powinna była spróbować skorzystać ze swojej mocy, by powstrzymać Jean. Może udałoby im się szybciej zakończyć tamto zdarzenie, wrócić na czas do domu i nie dopuścić do zaistnienia sytuacji, w której wylądowali. A teraz opętana przez Phoenix Jean była być może ich jedyną szansą, by wyjść z tego w jednym kawałku. Mogła się domyślać, że ten atak tylko rozjuszy mutantkę, która gdy tylko dojdzie do siebie pokaże przeciwnikowi co naprawdę potrafi.
Logan zdołał już się z tego otrząsnąć, stanął między Jean, a przedstawicielami Imperium Shi’ar. Znała jego sposób działania. Chciał wyprowadzić rywala z równowagi, może nawet nieco sprowokować. Starał się zyskać dla nich nieco czasu. Anna nerwowo rozglądała się po okolicy szukając sposobu na ominięcie Gladiatora i przedostanie się w pobliże kryształu. Jeśli Phoenix wciąż była w stanie podsłuchiwać to co kryło się w ich umysłach, prawdopodobnie wiedziała o tym co krążyło w głowie Anny Marie. Zsunęła z dłoni rękawiczki, raz jeszcze zastanawiając się nad próbą przejęcia mocy Jean. Była potężna, lecz wcześniejszy pojedynek z Thunderbolts mógł nieco nadwyrężyć jej siły… Szybko jednak wyrzuciła z głowy te myśli. Nie powinna teraz tak ryzykować, a Phoenix nie uczyniła do tej pory niczego, by sobie na to zasłużyć. Przynajmniej odkąd przybyli do Los Angeles.
Powoli odzyskując jasność umysłu przystanęła w pewnej odległości od Jean i Logana. Liczyła, że Scott dość szybko się otrząśnie i do nich dołączy. Może nawet wpadnie na dobry pomysł. Nawet ona musiała przecież przyznać, że Cyklop był świetnym strategiem.

Scott nie spodziewał się, że Jean z mocą tej całej Phoenix może mieć jakiegoś godnego rywala szczególnie po tym co widział nie dawno na ziemi.
Tylu uzdolnionych ludzi i nikt nie dawał rady.
Summers niestety nie podniósł się tak szybko jak Logan po upadku, ale jak się podnosił zobaczył Wolverina grającego na czas.
Wiedział, że musi mu pomóc i jeśli odwrócą jego uwagę może ktoś dostanie się do tego kryształu i w sumie najlepszą osobą była by Rogue.
Najgorsze jest to, że może się to w najgorszym wypadku skończyć walką.

- Rogue, może spróbuj dostać się do kryształu a my postaramy się odwrócić ich uwagę. - przekazał raczej tonem proszącym niż rozkazującym po czym skierował się do Logana.

- Powiedzcie nam, a po co wam moc tego kryształu? Co chcecie z nią zrobić? A w ogóle co chcecie zrobić z Lilandrą? Może możemy się jakoś dogadać? - powiedział Cyclops licząc, że udaje mu się jakoś odwrócić ich uwagę nawet w kiepski sposób na początku póki coś nie wymyśli.

Słowa Logana, do których dołączył potem także cyklop, wywarły wrażenie na kosmicie. Nie zupełnie o takie wrażenie mu chodziło, jednak to że ich potencjalny przeciwnik nie był jednak maszyną bez uczuć, a z kimś kogo można rozwścieczyć łatwiej walczyć.
Ich przeciwnikowi nie dane było jednak dokończyć myśli, gdyż mimo że nie widział tego wprost z jego twarzy, to subtelne znaki w mowie ciała pokazały mu że sprawy nie idą do końca po jego myśli.
- Czyli co, chłopie? Zaraz zobaczymy jaki rodzaj ochrony to cacko ma nam do zaoferowania?
Rozejrzał się po pozostałych. Wyraz twarzy kobiet potwierdził jego przypuszczenia. Nie podobała mu się cała ta sytuacja. Owszem, kres wszystkiego brzmiał też jak jego problem, ale dziwił się że zaradzenie mu przypadło jego drużynie. Do tego niepełnej.
-Kto jest gdzie? - Zapytał się Lilandry nie mając pojęcia o co jej chodzi. Nie doczekał się jednak odpowiedzi, bo na pustkowiach nagle zerwał się potężny wiatr, zdający się wiać w stronę kryształu ze wszystkich kierunków. Aby wiedzieć z czym właściwie się mierzą Logan podniósł jakiś walający się pod nogami kamień i cisnął z całej siły w stronę kryształu. Miał szczerą nadzieję że kamień się po prostu odbije.
Wiatr jednak przybierał coraz bardziej na sile, a na płaskim pustkowiu nie było się nawet czego chwycić. Logan wbił więc szpony jednej ręki w skałę pod sobą i odwrócił się w stronę przyjaciół licząc że pomoże im złapać równowagę, gdyby znaleźli się blisko niego.
Na szczęście Jean doszła w końcu do siebie i jej nowa moc dała radę przezwyciężyć siłę kryształu.
- Co tu się dzieje? - zapytał ponownie gdy byli już względnie bezpieczni. Może ktoś w końcu pokwapi się odpowiedzieć na jego pytanie. - Czy to da się wyłączyć? Nie możemy tego po prostu rozwalić? - wskazał szponem na wizjer Cyklopa. W tle moc kryształu urosła na tyle że zaczęła ściągać w swoją stronę krążownik Shi'Ar. Nie wyglądało to szczególnie dobrze. - Czyli ta cała Lilandra jest po naszej stronie? Jest bezpieczna tam gdzie jest?

Plan Scotta był prosty, sam o nim myślała, ale w ich pozycji dość trudny do wykonania. Gladiator stał na ich drodze, poza tym na tym terenie bez problemu dostrzegłby jej zamiary. Pusta przestrzeń planety uniemożliwiała prześlizgnięcie się niepostrzeżenie gdzieś obok, a nawet gdyby pozostali odwrócili uwagę mężczyzny, była jeszcze jego towarzyszka pilnująca Lilandry.
Nagle coś zaczęło się dziać. Z powierzchni kryształu zaczynało bić coraz silniejsze światło. Zainteresował się tym nawet ich wróg i byłaby to dobra okazja do wcielenia ich planu w życie, lecz okazało się, że nie była to jedyna czekająca na nich niespodzianka. Pojawił się wiatr. Z początku delikatny, z czasem coraz bardziej nabierający na sile. Wiał w stronę kryształu, przyciągając wszystko co znajdowało się na planecie. Anna starała jakoś zaprzeć się nogami, ale nie do końca było to możliwe. Powoli przesuwała się bliżej klejnotu, omal nie wywróciła się na ziemię.  Na szczęście Jean otrząsnęła się z poprzedniego ataku i w porę wkroczyła do akcji.
Byli bezpiecznie, ale na jak długo? Jean nie będzie w stanie zbyt długo zapewniać im ochrony przed tym co właśnie miało miejsce. Ciężko stwierdzić nawet, czy zdoła ich stąd wyciągnąć, gdyby okazało się, że ucieczka będzie ich jedyną szansą. Siła przyciągania kryształu była niesamowita, skoro nawet potężny okręt Shi’ar powoli przesuwał się w jego stronę, a próba odlotu przy pomocy potężnych silników była prawie niemożliwa.
- Czemu wszystko zawsze musi kończyć się właśnie w ten sposób?! – krzyknęła głosem pełnym zdenerwowania i irytacji. Opuszczali Instytut z myślą powstrzymania Phoenix i ewentualnie sprowadzenia jej do domu, a teraz znajdowali się w najodleglejszych czeluściach kosmosu z wielkimi szansami na to, że to ich ostatnie chwile na tym świecie. Tak przynajmniej wyglądało to w głowie Anny. Ogromnie ciężko było jej znaleźć jakieś pozytywy, czegoś w czym mogłaby szukać nadziei na to, że wyjdą z tego cało.
- Gdyby powstrzymanie tego było prostym zadaniem, nikt nie zostawiłby kryształu na tym przeklętym odludziu! – odkrzyknęła Loganowi. – Coś powinniśmy jednak zrobić i mówiąc to mam na myśli, że piszę na wszystko. - musiał istnieć sposób na to, aby zatrzymać działanie kryształu. Zawsze jest jakiś sposób. Trzeba go tylko znaleźć. A nie mieli wiele czasu na dłuższe dyskusje i rozmyślania. Cokolwiek mieli zrobić, decyzję muszą podjąć w miarę szybko, inaczej może być za późno. Liczyła na to, że Jean będzie wiedzieć więcej na ten temat. Istota, która ją opętała była przecież kosmicznym bytem. Nie wiadomo jak starym, ale może przypomni sobie coś co im pomoże. Dlatego też spojrzała na nią, jakby oczekując jakiejś reakcji. O nic nie pytała, uznając to za niepotrzebne.[/color]

Niestety, gdyby nawet chciał żeby jego plan się powiódł to byli nawet na dobrej drodze gdyż udało się odwrócić uwagę kosmity jednakże wszystko się popsuło gdy nagle zerwał się bardzo silny wiatr.
W każdym bądź razie tak mogło się wydawać na pierwszy rzut oka, a tak na prawdę Scott, Logan i Rogue mogli się czuć jakby ktoś chciał ich zaraz wessać do ogromnego odkurzacza.
Tym odkurzaczem był ten ogromny kryształ.

Robiło się coraz to bardziej nie ciekawie, a na dodatek Summers nie zdążył powstrzymać Wolverina przed rzuceniem kamienia.
W końcu nie wiadomo co się może stać.

- Co to jest? Kolejny mutant i jego moce? Bo raczej nie możemy liczyć, że nagle z tej budowli wyłoni się Storm. - powiedział po czym starał się zaprzeć jak najmocniej.

Atak Gladiatora nie przyniósł żadnego rezultatu. Kryształ pochłaniał wszystko, ich ataki, ani broń na niewiele się zdadzą. Szanse na sukces spadły więc i to drastycznie, bo czy właściwie mieli w takim razie jakieś inne wyjście? Gladiator także musiał to zrozumieć, już po chwili zrezygnował ze swoich prób i rozkazał swoim podwładnym zamknięcie portalu, dzięki któremu zdołali dostać się tu w tak krótkim czasie. Musiał zrozumieć, że nie mają żadnych szans. Sami stąd nie uciekną, ale mogą dać innym więcej czasu na znalezienie rozwiązania, gdyby nie skończyło się tylko na wchłonięciu tego miejsca. Przyciągane siłą kryształu fragmenty podłoża już odrywały się od planety. Ile czasu minie nim cała planeta się rozpadnie? Sądząc po dotychczasowym przebiegu wydarzeń nie potrwa to tak długo jak początkowo można byłoby sądzić. Siła podmuchów narastała w takim tempie, że obawiała się, iż Jean długo tego nie wytrzyma. Mutantka widząc, że Shi’ar także nie będą w stanie długo z tym walczyć postanowiła wziąć wszystko w swoje ręce. Wzbiła się w powietrze, zgarnęła wszystkich tak samo jak wcześniej uczyniła z Rogue, Cyklopem oraz Loganem i przeniosła ich wszystkich na pokład okrętu wielkiego Imperium. To, że stali po przeciwnych stronach barykady w tej chwili nie było istotne. Ich życie było zagrożone, a to wszystko zmieniało.
- Zrobiłaś wszystko co mogłaś, by to powstrzymać, Lilandro. Gdybyśmy tylko dostali się tu wcześniej, może udałoby się nam do tego nie dopuścić. Nawet twoi pobratymcy muszą widzieć jak wielki błąd popełnili. – odpowiedziała Lilandrze w pełni świadoma tego, że przedstawiciele Shi’ar ignorują Annę i pozostałych mutantów. Nie była pewna, że brało się to z ich wysokiego mniemania o sobie i swoim Imperium, czy czegoś innego, ale cokolwiek by to nie było, miała to w nosie. Nie potrzebowała ich akceptacji, ani uznania. Na szczęście inicjatywę znów przejęła jej przyjaciółka. Skupiła się na niej i słuchała, i nie wierzyła w słowa, które wychodziły z ust Jean.
- Chyba żartujesz! – wykrzyczała, gdy dotarło do niej to co przed momentem zaproponowała ich towarzyszka. Nie takiego rozwiązania się spodziewała. Nie na to liczyła. Mierzą się z czymś innym niż zwykle, z czymś o wiele groźniejszym, ale musi przecież istniej jakaś inna możliwość. Naprawdę pragnęła w to wierzyć. Umysł działał jednak trzeźwo i mówił Annie, że nie ma czasu na szukanie innej drogi. Albo spróbują zrobić coś teraz, albo będzie za późno. To czas na radykalne metody. Radykalne metody… Właśnie! Ciało Jean wykazywało wyraźne oznaki zmęczenia. Długie, niemal nieustanne korzystanie z mocy ogromnie ją wyczerpuje. Sporo musiało ją kosztować samo utrzymanie ich w bezpiecznej strefie, by moc kryształu ich nie wciągnęła. W tym stanie nie będzie mogła walczyć zbyt długo, Phoenix nie zdoła pokazać pełni swoich mocy. Rogue wiedziała w jaki sposób zwiększyć szanse pozostałych. Nie spodobają im się jej słowa, ale to może być szansa, na którą czekała odkąd przyjęto ją do Instytutu. Od początku musiała udowadniać swoją wartość, a teraz mogłaby możliwość, by pokazać, że jest silniejsza niż ona sama i pozostali myślą.
- Nie zabierzesz mojej przyjaciółki. – stwierdziła pewnym głosem zwrócona w stronę Jean. Nie mówiła jednak do mutantki, a do przebywającej w jej ciele istoty. – Jej ciało dłużej nie wytrzyma, nie zdołacie tego powstrzymać. Nie w tym stanie. Nie wystarczy wam sił, by długo stawiać opór, a co dopiero zwyciężyć. – liczyła, że tymi słowami dotrze do Phoenix i przekona ją do propozycji, którą za chwilę miała z siebie wyrzucić. – By tego dokonać potrzebujemy radykalnych środków, dlatego… - zawahała się. Docierała do niej powaga sytuacji, być może do głosu próbował dojść strach, lecz wiedziała, że musi go w sobie pokonać. Spojrzała na swoich towarzyszy, na Logana, na Cyklopa, i znów skupiła się na kobiecie o czerwonych włosach. Wzięła głęboki oddech i ponownie przemówiła. – …dlatego mam dla ciebie propozycję, Phoenix. Jeśli jest to jedyna szansa na powstrzymanie tego szaleństwa... Zostaw Jeannie w spokoju, opuść jej ciało, a pójdę z tobą. Nie wiem, czy łączy was jakaś więź, jakaś umowa, ale masz ją od tego wszystkiego uwolnić. Znasz moje moce, wiesz co potrafię i wiesz, że może to okazać się przydatne. Jestem w o wiele lepszym stanie, jestem wypoczęta i gotowa do działania. Będziemy mieć większe szanse, a jeśli nie zdołamy tego powstrzymać… Przynajmniej będziemy wiedzieć, że zrobiliśmy wszystko co było w naszej mocy. – liczyła, że jej się uda. Nie wiedziała co jeszcze mogłaby powiedzieć, co mogłoby przekonać Phoenix. Dlatego dodała tylko to co od dawna siedziało jej w głowie. – Potrzebuję tego tak samo jak ty. Potrzebuję coś sobie udowodnić, a to może być właśnie ta chwila. – Profesor zawsze uczył ich, by za wszelką cenę walczyć o innych. O życia cywili, przyjaciół, a nawet wrogów. Od chwili, gdy przyjął ją pod swoje skrzydła chciała pokazać, że się nie pomylił. Chciała pokazać samej sobie, że jej moce mogą przynieść coś innego niż cierpienie. Poza tym, gdyby miało się udać, lecz zwycięstwo miało być okupione śmiercią, zamknięciem w krysztale, czy też z jakiegoś innego powodu nie byłoby możliwości powrotu… Jean bardziej przyda się szkole. – Co ty na to, Phoenix? – cały czas spoglądała w oczy Jean, jakby spodziewając się, że w nich coś zobaczy. Jaka będzie reakcja istoty? Wkrótce powinna się tego dowiedzieć.

Jean, czy raczej feniks, przeniósł wszystkich do okolicznego krążownika obcych. Nie byli tutaj bezpieczni, ale za to mieli wspaniały widok na to co ich prawdopodobnie zabije.
-Co możemy zrobić?- Odpowiedział na słowa gladiatora - Czyli przylecieliście tutaj włączyć ten kryształ zniszczenia nie wiedząc jak go potem wyłączyć? Widzę że instynkt samozachowawczy nie idzie w parze z technologią.
Jego słowa wywarły jednak mniejszy efekt niż rzut grochem o ścianę. W normalnych okolicznościach może i jeszcze bardziej go to zdenerwowało, ale nie da się być chyba bardziej zdenerwowanym niż w obliczu początku końca wszechświata. Wrócił więc do swoich przyjaciół. Nie był pewien co nie podoba mu się bardziej. Cała ta sytuacja, czy to że nie może absolutnie nic na nią poradzić.
- Wybacz że ci się wtrącę - odpowiedział na pierwsze słowa Jean - ale czy jeśli ci się nie uda, to znaczy że z nami koniec? Ze wszystkim koniec. - ostatnie zdanie nie było pytaniem, lecz bardziej stwierdzeniem faktu. Na ogół mierzyli się z potężnymi złoczyńcami, potworami, czy robotami. Zawsze jednak, pomimo niebezpieczeństwa wroga dało się pokonać. To teraz było o wiele trudniejsze. Trudność polegała na całkowitej, świadomej akceptacji tego że ktoś z nich nie wróci dzisiaj do domu, a wybór tego kogoś może przesądzić los reszty. Zamknął się w sobie zaciskając pięści i słuchał wymiany zdań między Anną a Feniksem. Czasem zastanawiał się czy Rouge też nie ma mocy psionicznych, tak często mówi dokładnie to o czym on sam myślał. Ona jednak w przeciwieństwie do niego miała czym poprzeć swoje słowa. Logan setki razy poświęcał się dla dobra drużyny, ale on zawsze wracał. Łatwo było zostać bohaterem dla dobra bliskich. O wiele trudniej dać odejść bliskiemu bohaterowi. Zwłaszcza że chwila gdy się poświęca jest prawdopodobnie jego największą chwilą. Chwilą w której ostatecznie uświadamiamy sobie jacy jesteśmy dla siebie bliscy.
Nie wtrącał się w rozmowę kobiet. Z jego punktu widzenia nie była to absolutnie żadna różnica. Owszem, nie było tajemnicą że od zawsze czuł coś do Jean, ale jak mógłby wybrać ją nad Annę? Albo na odwrót? Jak potem mógłby spojrzeć Gambitowi w twarz. Wiedział przecież że tamten darzy Rouge wyjątkowym uczuciem.
-Czy...czy możemy się przynajmniej z nią pożegnać? - wypowiedział z wielkim trudem te słowa do Feniksa, gdy już kobiety przestały rozmawiać.

Pomimo wyostrzonych zmysłów do Logana nie docierało nic co działo się z kryształem na zewnątrz, ani polecenia Lilandry. Dla niego jego własny wszechświat przestawał właśnie istnieć dużo szybciej, niż ten wszystkich wokoło. Słowa ukochanej nie poprawiły mu samopoczucia.
- Jean... - zaczął Logan dziwnie żałośnie, ale cokolwiek chodziło mu po głowie nie dało o sobie znać w żaden inny sposób. Miał ochotę ją objąć. Pożegnać po raz ostatni. Nie łudził się że Jean do nich wróci. Kolejny raz tracił bliską mu osobę. Tym razem jednak nie działo się to podczas wypadku, czy nagłego ataku. Tym razem świadomie się się z tym godził, dla piep*****go dobra ogółu. To wcale nie było w niczym lepsze. Miał ochotę objąć ją ramionami, pożegnać po raz ostatni, ale wiedział że nie ma do tego żadnego prawa. Na pewno nie w obecności Scotta. Ten moment należał do nich, a Logan niczym pies musiał zadowolić się resztkami ze stołu.
- Jeśli jest coś... - dodał po chwili – cokolwiek co możemy zrobić, tylko powiedz.
A to wszystko tylko dlatego, że jakieś zadufane w sobie imperium ufoludków z dziwnymi fryzurami, o którym wcześniej nikt na ziemi nie słyszał, postanowiło zabawić się w niszczycieli wszechświata. Miał ochotę rozerwać na strzępy tego, kto na to wpadł. W Rosomaku wrzało, ale niemoc i żal jakoś tępiły te uczucia. Przynajmniej na zewnątrz.
Przedłużałby ten moment w nieskończoność, gdyby nie fakt że czas grał bardzo na ich niekorzyść. Gdy Jean zwróciła uwagę na to co dzieje się z kryształem, on także podążył za jej wzrokiem. Z kryształem ewidentnie było coraz gorzej, a to oznaczało że czas na pożegnania właśnie się kończył.

- Czuję się zaszczycona. – tylko tyle zdołała z siebie wydusić, gdy Phoenix przekazała jej część swojej esencji, jak sama ujęła to co przed paroma sekundami się wydarzyło. – I dziękuję za to co zrobiłaś dla Jean. Byłaś przy niej, gdy potrzebowała pomocy, a żadne z nas nie było w stanie nic zrobić. Cokolwiek miało później miejsce, nie ma już najmniejszego znaczenia. – tak właśnie czuła. Istota pomogła mutantce, dokładnie w ten sam sposób jak uczyniłoby którekolwiek z nich, gdyby miało tylko wtedy taką możliwość. Nawet jeśli później Jean i Phoenix współdzieliły ciało ich przyjaciółki, i omal nie doprowadziły do poważnego incydentu pod LA, nic z tego nie miało już znaczenia. Obie były ich ostatnią deską ratunku i Anna wyraźnie dostała do zrozumienia, że teraz nie może nic z tym zrobić.
- Damy ci tyle czasu ile będziesz potrzebować. – dodała bez wahania, komentując to co mają uczynić, gdy spełni się czarny scenariusz i Phoenix nie będzie w stanie odnieść zwycięstwa. Ale czy rzeczywiście będą w stanie to uczynić? Ile czasu minie nim zagrożenie dotrze do Ziemi? Czy znajdą sposób, by chociaż na jakiś czas powstrzymać niebezpieczeństwo? Gdyby udało im się zaprząc do roboty największe umysły, gdyby wszystkie ugrupowania połączyły siły… Być może udałoby się znaleźć rozwiązanie. Najpierw jednak będą musieli znaleźć sposób na powrót do domu, a to już samo w sobie może nie być takie łatwe. Nie była pewna na co mogą liczyć, że strony Shi’ar i ich dowództwa. Kto w ogóle przejmie władzę, skoro ich władcy podobno już nie ma? Lilandra? Jaka właściwie jest u nich struktura władzy? Mogą przecież teraz rzucić się sobie do gardeł, by samemu przejąć rządzy nad Imperium. Tak byłoby na Ziemi, nie miała co do tego wątpliwości, ale jakimi zasadami kierują się przedstawiciele tego ludu?
Wszystko co miało miejsce przez następnych parę chwil było niezwykle trudnym doświadczeniem dla każdego z nich. I po raz pierwszy od dawna nie miała zielonego pojęcia jak powinna się zachować, co powinna powiedzieć. Zwyczajnie stała wpatrując się w oczy przyjaciółki, w myślach w niecenzuralnych słowach karcąc się za ten brak reakcji. Gdy w końcu ciszę przerwało imię kobiety wypowiedziane ustami Logana, przerzuciła na niego wzrok i poczuła się jeszcze gorzej. Co on miał zrobić? Kochał tę kobietę, wszyscy zdawali sobie z tego sprawę, lecz to uczucie przez cały ten czas musiał trzymać wyłącznie dla siebie. Gdyby nie obecność Scotta, pewnie w jednej chwili doskoczyłby do kobiety, uścisnął, wypowiedział na głos te dwa słowa. Musiał się powstrzymywać. To najgorszy rodzaj tortur na jaki człowiek może zostać skazany. O niego mimo wszystko obawiała się jednak najmniej. Najwięcej wątpliwości budził w niej Scott. Nie wiedziała co pocznie, jak zareaguje, jak to na niego wpłynie…
- X-Men! Mamy robotę do zrobienia, wszechświat do ocalenia! – wykrzyczała nagle, gdy wszyscy zainteresowali się zdarzeniami na zewnątrz. – Wolvie, Cyklop, nie stójcie jak kołki! Na pewno znajdzie się coś w czym możecie tu pomóc nim wrócimy do domu. – zrobiła krótką przerwę, by mieć pewność, że na pewno ją usłyszeli i przemówiła, tym razem do Grey.  - Jeannie, idź skop kogo trzeba. Pokażmy, że nie warto z nami zadzierać. Sprawmy, by Profesor mógł być z nas dumny. Niech wszyscy o nas usłyszą. – nie myślała nad słowami, które wylatywały z jej ust. Działała pod wpływem impulsu i mogła jedynie liczyć, że przyniesie to jakiś rezultat. Najgorszym co mogli teraz zrobić to poddać się, bezczynnie czekać i opłakiwać przyjaciółkę, która miała zamiar pojedynek, w którym prawdopodobnie nie miała większych szans. Świat chyli się ku zagładzie i ich obowiązkiem jest zrobić wszystko co w ich mocy, by całe to gówno powstrzymać nim będzie za późno. Nie czekając na reakcję żadnego z jej przyjaciół podeszła do Lilandry.
- Musimy wrócić na Ziemię, ostrzec jej mieszkańców. Możesz nam w tym pomóc? – niemal błagająco spytała kobietę. – Jeśli nie możesz nas tam odesłać, to może jest chociaż jakiś sposób, by przekazać wiadomość? Wiem, twoi ludzie są dla ciebie w tej sytuacji priorytetem i całkowicie to rozumiem, ale ja też nie mogę pozostawić swoich bez żadnego ostrzeżenia. – zrozumiałaby, gdyby Lilandra odmówiła. Doskonale rozumiała, że w przypadku zagrożenia przywódca Imperium najpierw powinien troszczyć się o życie swoich poddanych, a dopiero później myśleć o innych. Nie była głupia i liczyła się z opcją, że mogą zostać z niczym, bez żadnej możliwości pomocy swoim.

Improwizowana przemowa motywacyjna o dziwo podziałała na Logana. Może nie tyle zainspirowała go mądrość jej słów, co rozbawił nieco fakt, że to właśnie Anna stawia ich na nogi. Tak czy siak przypomniał sobie kim właściwie jest, a tym kimś na pewno nie był rozczulający się mazgaj. Uśmiechnął się więc i skinął Rouge głową.
- Dzięki dziecino, potrzebowałem solidnego kopa. - Co do pomocy załodze statku, to sam nie wiedział co miałby robić, ale racja, być może po powrocie na ziemię Stark, Dziwny, czy ktokolwiek z jajogłowych wymyśli co zrobić z ziemią. Trzeba tam tylko na czas trafić.
Niewielki intymny gest ze strony Jean był dla Logana najcenniejszym z podarunków. Wykorzystał tę chwilę, żeby objąć ją ramionami. Nie chciał by uścisk wyglądał na coś więcej niż pożegnanie przyjaciół, ale każdy kto choć trochę ich znał wiedział co to dla niego znaczy. W końcu zdecydował ją puścić.
- Jeśli ci się uda, sprowadź tego gościa tutaj, żebym sam mógł mu spuścić manto. - desperacki humor Anny zaczynał mu się udzielać. Podobało mu się to. Wolał nie rozstawać się w smutku i bólu. Kto wie? Może jeszcze kiedyś się zobaczą.
- Nie martw się o nas. Damy sobie radę. - upewnił ją jeszcze.
Logan przesłonił oczy ręką gdy Jean opuszczała okręt. Powoli podszedł do okna odprowadzić ją wzrokiem. Wciąż patrzył w tamtą stronę, mimo że po Jean nie został nawet ślad, a kryształ powoli oddalał się. Wszystko szło dobrze, gdy nagle coś szarpnęło okrętem, a kryształ w oddali znów zaczął rosnąć.
-Nie mówcie mi tylko, że ktoś niechcący wrzucił wsteczny- zaczął z grymasem, choć wcale nie było mu do śmiechu. Ledwie zdążył wypowiedzieć te słowa już byli przy artefakcie, a ściany zaczęły zagniatać się do środka. Loganem rzuciło i wpadł w jakąś aparaturę wyrządzając jej chyba więcej szkód niż sobie. Jednak nie zostali całkowicie zgnieceni, jak zakładał Rosomak. Nagle wstrząsy ustały i zrobiło się w miarę spokojnie. Logan podszedł do Anny i pomógł jej wstać, jeśli tego potrzebowała.
-Czy ktoś mógłby wyjaśnić co się stało? Wykonaliśmy ten skok? Jean powstrzymała kryształ?

Ku zaskoczeniu samej Anny i jej przyjaciół wypowiedziane przez nią słowa chyba przyniosły odpowiedni rezultat. Z pewnością nie mogła się tego wcześniej spodziewać, plotła przecież wszystko co jej ślina na język przyniosła. Przeszłyby wtedy nawet największe bzdury. Krótkie spojrzenie na Jean pozwoliło jej odetchnąć z ulgą. Jej wyraz twarzy mówił wszystko i nie potrzebowała żadnych dodatkowych pochwał. Mimo to uśmiechnęła się, gdy dotarły do niej słowa Logana.
Do głosu znów doszła Lilandra, tym razem odpowiadając na prośbę Rogue. No i była to odpowiedź nadzwyczaj pozytywna, na tyle na ile było to w tej sytuacji możliwe. Niczego więcej nie mogła i nie powinna od Shi’ar oczekiwać. Była wdzięczna już za to, że poświęcą chwilę, by pomóc im wrócić na Ziemię.
- Dziękuję. – krótko odpowiedziała. W jej głowie powoli zaczynała świtać iskierka nadziei. Jeśli uda im się zmusić Starka, Richardsa, Bannera i innych geniuszy do wymyślenia sposobu na uniknięcie zagłady, ci w końcu pewnie takie znajdą. Są największymi umysłami na planecie, na kogo jeśli nie na nich mają liczyć w takich sytuacjach? Być może współpraca z Imperium także okaże się w tej kwestii pomocna. – Możecie liczyć na nasze wsparcie w tej sprawie i nie tylko, na tyle na ile będziemy w stanie go udzielić. – może za jakiś czas ich współpraca się zakończy, może będą chcieli ją kontynuować. Ciężko stwierdzić jaką decyzję ostatecznie podejmie Lilandra i czyją opinią w tej kwestii będzie się kierować. Warto jednak zadeklarować chęć współpracy, tak na przyszłość. Mijało coraz więcej czasu, a Jean jeszcze nie odlatywała. Jakby na coś czekała, ale Anna nie była pewna na co. Być może chciała mieć pewność, że nic nie będzie grozić jej przyjaciołom, gdy już ruszy do ostatniego w swoim życiu pojedynku. Nikt z pewnością nie miał prawa jej popędzać, opuści ich, gdy uzna, że jest gotowa. Co do tego mutantka nie miała żadnych wątpliwości. Nie miała czasu się nad tym nawet zastanowić, bo ledwie odpowiedziała Lilandrze, a poczuła na swoim ramieniu czyjś dotyk.
- Jean? – cicho się zająknęła, gdy zwróciła się ciałem w stronę kobiety, a ona nie czekając na przyzwolenie, ani nie wypowiadając żadnych słów, po prostu przytuliła Annę. Poczuła się dziwnie, z pewnością się tego nie spodziewała. Zaskoczona tą chwilą czułości w ten sam sposób zareagowała dopiero w ostatniej chwili, lekko obejmując rudowłosą i starając się nie dotknąć dłońmi jej ciała. Wciąż nie miała na sobie rękawiczek, a taki wypadek nie był im teraz potrzebny. – Przykro mi. – wyszeptała przyjaciółce do ucha. Było jej przykro, że musiało do tego dojść i tego, że dzieję się to w ten właśnie sposób. Obserwowała kolejne etapy tego pożegnania, coraz bardziej docierało do niej, że prawdopodobnie już nigdy jej nie zobaczą. Na jej ostatnie słowa tylko skinęła głową. Wolverine już na nie odpowiedział i zrobił to w podobnym tonie, w jakim prawdopodobnie zrobiłaby to ona sama. Wtedy zniknęła. Ruszyła do walki.
- Żegnaj. – po raz ostatni pożegnała się z Jean obserwując jak leci w kierunku kryształu. Z trudem powstrzymywała się przed uronieniem łzy, nawet teraz chciała zgrywać twardszą niż w rzeczywistości była. Wtedy zaczęły się problemy. Pozbawiony ochrony Phoenix statek powoli zaczynał poddawać się działaniu mocy kryształu. Byli niemal gotowi do skoku, ale z każdą sekundą znajdowali coraz bliżej zagrożenia. Nawet szansa na ucieczkę wydawała się coraz bardziej od nich oddać. Potem było już tylko gorzej.
Leżąc nieopodal miejsca, w którym wcześniej stała, rozglądała się po pokładzie i oceniała co właściwie się stało. Podparła się lekko na łokciach i stwierdzając, że raczej nikt nie ucierpiał, powoli zaczęła się podnosić. Odmówiła pomocy Logana, wskazując na wciąż nagie dłonie. Niemniej podziękowała mu za dobre chęci. Chyba w końcu powinna założyć te rękawiczki. Jej moc na nic się teraz nie zda. Stojąc już na nogach włożyła ręce do kieszeni kurtki i wyciągnęła z nich parę rękawiczek, które po krótkiej chwili wylądowały na jej dłoniach. Gdy Logan zadał swoje pytania, Anna tylko zerknęła w stronę Gladiatora i Lilandry, spodziewając się, że właśnie z tamtej strony dotrą do nich odpowiedzi.