Pierwsza planeta

First topic message reminder :


Pusty świat na krawędzi istnienia, znajdujący się tak daleko od wszystkiego innego, że światła na niebie, które na innych planetach uchodziłyby za gwiazdy, w tym wypadku są tak naprawdę całymi galaktykami. Skały, kamyki i piasek tworzą powierzchnię, na której nie ostało się praktycznie nic - nie ma tu żadnych budowli, naturalnych formacji, niczego... Poza ogromnym, różowym kryształem. Wszystko inne pochłonął czas.

Pierwsza planeta znajduje się oficjalnie pod opieką Imperium Shi'ar.

Logan uderzając ciężko o jakąś konsoletę zobaczył kątem oka, że Scott upadł jeszcze gorzej od niego. Zachwiał się do tyłu i uderzył głową w stopień prowadzący do jednego ze stanowisk załogi. Wolverine od razu podbiegł do niego sprawdzając jego stan. Gdy upewnił się że jednak żyje, oraz ze jego wizjer nie został chyba uszkodzony pozwolił sobie odetchnąć z ulgą. Nawet w obliczu niespokojnej miny gladiatora, oraz reszty załogi.
Ułożył Scotta mniej więcej w pozycji bezpiecznej gdy kolejne wstrząsy zatrzęsły okrętem, a w kokpicie zaczęły pojawiać się kolejne wgniecenia.
- Jesteśmy tutaj jak sardynki w puszce. Zaraz nas zupełnie rozerwie. - krzyknął w stronę Lilandry i Gladiatora. - Macie tutaj jakieś skafandry? Albo Grodzie? - Na statkach kosmicznych znał się mniej więcej tak jak na robieniu na drutach. Rzucał pomysły poznane głównie z filmów klasy D. Sytuacja nie prezentowała się szczególnie dobrze. Rozejrzał się jeszcze za Anną, czy też nie potrzebuje pomocy.
Jeśli zaraz wywieje ich wszystkich w bezkresną przestrzeń kosmiczną, to kto poinformuje ziemię o zagrożeniu? Przez chwilę wciskał przycisk od x-menowego komunikatora, ale oczywiście nikt z ziemi się nie odzywał. Będąc wyjątkowo zdesperowany spróbował wezwać telepatycznie Emmę. Gdyby dał znać jej, ostrzegłaby kogo trzeba.
- Dobra Emma, czas zrobić z tego "jedna z najpotężniejszych telepatek na ziemi" użytek. - wymamrotał do siebie. Nie wierzył jakoś szczególnie że do niego sięgnie. Po prostu to było lepsze niż bezczynnie czekać.

Scott miał chyba pecha co do ostatnich wydarzeń.
Najpierw ta wyspa, potem strata Jean, odejście z instytutu, zniszczenie jego domu, sytuacja w Hollywood a teraz to.
Dobrze, że Jean albo Phoenix lub obie przeniosły ich na statek.

W tym właśnie momencie wydarzyły sie rzeczy, które bardzo wstrząsnęły Cyclopem.
Logan i Rogue zaczęli się żegnać z Jean, bo ta chciała się poświęcić dla dobra sprwy a na dodatek Anna chciała się poświęcić żeby ratować Grey, ale Phoenix szybko jej to wyperswadowała.
Scott czuł na sobie te wszystkie spojrzenia, gdy ten wpatrywał się w niszczącą się planetę choć myślami był całkiem w innym miejscu.
Wreszcie, gdy Phoenix wyleciała zamknął oczy i próbował się skontaktować z Jean telepatycznie.

- Jean przepraszam za wszystko. Nie wierzę, że możesz nas opuścić i nie pocznę dopóki nie znajdę jakiegoś sposobu nie znajdę żebyś wróciła do nas.... do mnie. Powodzenia. - pomyślał licząc, że odbierze tą wiadomość.
Nastepnie Summers odwrócił się i stanął przy najbliższej ścianie statku i zaczęły docierać do niego słowa reszty o skoku w nadprzestrzeń.
W pewnym momencie coś szarpnęło i zrobiło się ciemno.

Nie wiadomo po jakim czasie Scott odzyskał przytomność i dla bezpieczeństwa wszystkich nie otwierając oczu ręka po omacku wyczuł, że nie ma wizjera ale całe szczęście znalazł go nie daleko i od razu założył.
Po otwarciu oczu zobaczył, że to nie było już wnętrze statku tylko jakieś złomowisko.

- Jaki status? Czy wydostaliśmy się z pod tego kryształu? - zapytał Scott, ale nie zapytał o to co chciał.
Czyli co z Jean.

Jeśli nas wciągnęło to żadna z tych rzeczy niezbyt nam się przyda, pomyślała gdy Logan zwrócił się z tymi pytaniami w kierunku Shi’ar, ale powstrzymała się wypowiedzenia tego na głos. Ich sytuacja i tak była już zła. Może przemawiało przez nią czarnowidztwo, ale patrząc na wszystko co się działo trudno było jej dostrzec jakieś pozytywy. Mogła tylko wnioskować, że statek dłużej tego nie wytrzyma i wkrótce dojdzie do pęknięć w jego poszyciu, a to albo będzie oznaczać ich śmierć, albo… Ciężko stwierdzić co dobrego mogłoby ich czekać. W głowie Anna widziała tyle różnych możliwości i mało która z nich miała szczęśliwe zakończenie. Mogli tylko liczyć na to, że Jean powstrzyma zło czające się wewnątrz kryształu i nikt inny w wyniku jego działania nie ucierpi.
- Zaraz się wszystkiego dowiemy. – odpowiedziała Scottowi wskazując na kolejne wgniecenia, samej z trudem utrzymując się na nogach. Skłamałaby mówiąc, że się nie bała. Starała się jednak trzymać w ryzach, tego nauczyło ją życie oraz pobyt w Instytucie. Musi być silna, by dać choćby skrawek nadziei innym. Przyglądała się wszystkiemu co działo się dookoła niej. Gladiator wpadł na dobry pomysł, szkoda tylko, że ona tak nie potrafiła. Inni, szczególnie ci którzy wcześniej stracili przytomność, nie mieli tyle szczęścia. Jeśli zaraz nie przestanie nimi trząść powinna się czegoś złapać, o coś zaprzeć.

Gdy Logan sięgał w stronę Emmy przez Bóg wie jaki szmat kosmosu nie liczył na wielkie szanse powodzenia. Jednak gdy tylko stanęła obok niego Lilandra poczuł dziwny przypływ siły, jakby wypił kilka litrów umysłowego energetyka i odniósł wrażenie że przekaz został odebrany. Prawdopodobnie nawet przez Emmę.
- Cokolwiek ty właśnie... - zaczął do Lilandry nie będąc pewien o czym mówi - ...to dzięki.
Chwilę potem Gladiator zdecydował się na małą misję zwiadowczą. Koleś wydawał się być karkiem przynajmniej pokroju Thora, zważywszy na siłę i ogólnie nie przejmowanie się ścianami, czy podobnymi głupotami. Widać zresztą było że ekipa kosmitów nie robi tego pierwszy raz, bo od razu wyrwa w ścianie została zasklepiona przez moc innej kobiety.
Po chwili drgania ucichły, widocznie za sprawą Gladiatora i statek stanął na ziemi, z nowym wyjściem ewakuacyjnym.
- Gdzie my u licha jesteśmy? - powiedział do nikogo szczególnego - To wygląda jak jakiś kiczowy scenariusz w Danger roomie. - rozejrzał się po okolicy dokładniej w poszukiwaniu czegokolwiek co mogłoby być tutaj poza nimi. Odczuwał dziwne wrażenie że są obserwowani. - Jean? - zapytał sam siebie.
- Tak, też mam takie wrażenie - odpowiedział Gladiatorowi. Wtedy jednak zdarzyło się coś dziwnego i ich okręt zaczął zapadać się pod ziemię. Logan bez namysłu skoczył do środka i wyciągnął jakąś nieprzytomną osobę, o ile jeszcze jakieś były i potrzebowały pomocy.
Wrócił z tym kimś do wszystkich i ułożył go na ziemi. Wytężył wszystkie zmysły aby namierzyć tego kogoś, kto tu na nich czekał. Wyszedł przed tłum, tak by być ewentualnym pierwszym celem ataku. Bądź co bądź miał największe szanse przetrwania go.

Żyją, to już coś. Co równie zaskakujące mieli powietrze. Nie byli w pobliżu kryształu. Odczuliby przecież jego siłę, a i sam Gladiator raczej nie byłby w stanie wtedy nic zrobić. Gdy utworzono wyjście dla pozostałych, nie czekała ani przez moment.
- Jeszcze nie zgadłeś? Znając szczęście jakie zawsze nam towarzyszyło odpowiedź nasuwa się sama. – dostępnych opcji zresztą nie było przecież wiele. Wyszła zaraz za Loganem i krótkie obrzucenie tej lokacji wzrokiem wystarczyło, by wyciągnąć pewne wnioski. Z informacji przekazanych przez Gladiatora wynikało, że nie udało im się uciec. Pamiętając o tym, że cała planeta, na której się wcześniej znajdowali została wciągnięta przez kryształ, to wniosek może być tylko jeden. Wessało ich do środka, a te fragmenty podłoża, po których teraz stąpają są pozostałościami Pierwszej Planety. Nie widziała innej możliwości. Nie zna się na tych wszystkich kosmicznych sprawach, ale przecież nie musi, by stwierdzić, że ich szanse na przetrwanie tego kryzysu spadły i to wyraźnie. Stąpała po podłożu powoli, może aż nazbyt ostrożnie, ale od samego początku nie opuszczało jej dziwne wrażenie, że coś się wkrótce stanie. Dzisiejszy dzień i zdołał jej już udowodnić, że nigdy nie jest tak źle, by nie mogło być jeszcze gorzej. Zatrzymała się kawałek za Loganem, tak samo jak on przyglądając się okolicy. Było dziwnie, wszystko wyglądało tak nieprawdopodobnie. Rozejrzała się dookoła raz jeszcze, ale nigdzie nie dostrzegała żadnego źródła światła. Dlaczego więc było tu jasno? Nie tego się spodziewała, to wszystko ją ogromnie zaskakiwało, wręcz oszałamiało.
Coś się działo. Ciężko było to wyjaśnić, ale zjawisko to nie wróżyło nic dobrego już, gdy dostrzegła, że coś jest nie tak, a co dopiero, gdy zaczęło wciągać statek. Odruchowo cofnęła się kawałek dalej. Inni pewnie też tak uczynią. Ktoś jednak miał inne zamiary.
- Logan! – krzyknęła za bohaterem, gdy ten bez wahania ruszył do wraku. Co on sobie myślał decydując się na ten ruch? Nie mógł przecież wiedzieć co się wydarzy, czy zdąży uciec. Zrobiła kilka kroków w tamtą stronę. Chciała popędzić za nim, ale ostatecznie nie było takiej potrzeby. Zdołał opuścić pokład statku, i to nie sam. Spojrzała na niego gniewnie, chcąc skarcić mężczyznę za to zachowanie. Wiedziała, że nic to nie pomoże. Takim już był człowiekiem, miał swoje zasady i zawsze gonił za kłopotami. Nie mają pojęcia z czym mają do czynienia, nie wiedzą czego powinni się spodziewać, ale Anna wzrokiem szukała już jakieś drogi ucieczki. Nie mieli dużo miejsca, ale wokół unosiły się przecież inne fragmenty podłoża. Może uda im się na nie w jakiś sposób przedostać, i gdyby byli do tego zmuszeni, choć na chwilę uchronić się przed najgorszym.

Sytuacja nie wyglądała za różowo, szczególnie że zaraz mogliby zostać zamknięci jak sardynki w puszce.
Scott nie mógł swoim laserowym wzrokiem rozerwać statku, bo w końcu znajdowali się w przestrzeni kosmicznej i wiadomo co by się stało gdyby to zrobił.
Nagle jednak wszystko się zmieniło.
Wszystko jakby się uspokoiło, czyli możliwe że się udało przetransportować na ziemię.
Niestety szybko się dowiedzieli, gdzie się znajdują a dokładniej domyślili się tego szczególnie po słowach Rudej.
W tym momencie Logan wyskoczył przez dziurę w pokładzie co oczywiście nie zdziwiło Summersa bo w końcu zawsze twierdził że on najpierw robi potem myśli.

- Logan stój. Nie wiadomo jak a nas zadziała a atmosfera na zewnątrz. Anna ma rację. My jesteśmy w środku tego kryształu. - wykrzyczał jednak na nie wiele się to zdało.

Nie było wyjścia, dlatego postanowił ruszyć za dwójką mutantów na zewnątrz.
Nie było za komfortowo, gdyż wszędzie unosiły się kawałki planety na której nie dawno byli.
Cyclops dogonił ich i postanowił zatrzymać stając przed nimi, ale za nim zdążył cokolwiek powiedzieć ujrzał jak statek zostaje wchłonięty.

- Stójcie oboje. Logan co ty sobie wyobrażałeś wychodząc. Ten twój instynkt kiedyś nas zabije. Jesteśmy w obcym nam miejscu i musimy współpracować. - powiedział po czym rozejrzał się po okolicy i ponownie przemówił.

- Słuchajcie, nasz statek nie nadaje się do dalszej drogi. Możliwe, że ten kryształ wciągnął jakiś inny statek który został nie uszkodzony i możemy się nim stąd wydostać. Mamy dwa zadania. Pierwsze odnaleźć jakąś drogę ucieczki z tego czegoś oraz dwa znaleźć statek. Logan, mówiłeś coś o Jean. Spróbuj użyć swojego węchu to może uda nam się ją przy okazji znaleźć i uratować. Pamiętajcie tylko, że gdybyśmy spotkali jakieś zagrożenie nie idziemy na żywioł. - odwrócił się od nich, skalibrował swój wizjer i lekko się uśmiechnął, bo w końcu zachował się tak jak wtedy gdy był ich przywódcą.

Shi'ar bardzo szybko sprowadzili Cyclopsa na ziemię uświadamiając mu, że nie wykryto żadnego statku, a szansę na to że jakiś statek już tu był wcześniej też raczej były nikłe.
W między czasie statek zapadł się już do końca więc nie mieli już powrotu.
Scott jednak postanowił podnieść wszystkich na duchu.

- Posłuchajcie wszyscy. Wiem, że sytuacja wygląda źle ale nie możemy tutaj zostać i czekać na nieuniknione. Zawsze jest jakieś wyjście. Jean Grey chciała nam wszystkim pomóc i możliwe, że ... oddała za nas swoje życie żeby kupić nam trochę czasu. Nie możemy się teraz poddać. Wspólnymi siłami trzeba znaleźć jakieś wyjście. Wysłuchamy wszystkich propozycji i spróbujemy się stąd wydostać. - przekazał wszystkim, a gdy chciał już kontynuować nagle ziemia pod nimi zaczęła się zapadać i pojawiły sie pęknięcia.
Większość zaczęła panikować i rozbiegać się w małe grupki.
Uspokajanie ich nie mialo sensu, bo pewnie nikt teraz by nie słuchał ale musiał spróbować.

- Spokojnie. Nic nam się nie stanie. Wszystko będzie dobrze. Wiem, że to może być ciężkie ale nie panikujmy bo możemy pogorszyć sprawę. - krzyknął po czym uważając po czym chodzi zaczął pomagać pobliskim.

Gdy napotkał na sobie karcący wzrok Anny i usłyszał słowa Cyklopa, zrozumiał jak bardzo instynktownie postępuje. W odpowiedzi jednak tylko prychnął. Może nie trzyma się podręcznika, ani nie czeka aż ktoś wymyśli jakiś plan, ale dzięki temu jeden nieszczęśnik nie umarł. Jeszcze. Nic nie wskazywało na to że jego stan został na długo odroczony.
I bez zachęty Scott'a cały czas niemal panicznie pociągał nosem, jakby sam ten fakt miał sprowadzić Jean z powrotem. Nie wyczuwał jej w żadnym konkretnym miejscu, ale jakby wszędzie dookoła. To było coś więcej niż jej ślad na x-menach, ale mniej niż ona sama. - Ona gdzieś tu jest...albo była...chyba. Sam nie wiem. - Logan zawsze był pewien swojego nosa, więc inni powinni być świadomi jego rozterki.
Nie miał jednak czasu w spokoju skupić się na doznaniach, po ziemia pod jego nogami właśnie się rozstąpiła i z impetem oddaliła od siebie ukazując pustkę kosmosu. Wolverine stracił równowagę i pewnie spadłby wprost w przepaść, gdyby nie zdążył wbić w półkę skalną pazurów. Wgramolił się jakoś na powstałą w ten sposób platformę.
- Jeżeli naprawdę chcemy zrobić jakieś głosowanie - odkrzyknął do wszystkich w odpowiedzi na słowa cyklopa. - To nie krępujcie się rzucać genialnymi pomysłami, bo coś mi mówi że powoli kończy nam się czas. - To miejsce zaczynało mu powoli działać na nerwy, a najgorsze było to, że wokoło nie było nikogo, na kim mógł wyładować swoją frustrację. Jeżeli naprawdę byli wewnątrz kryształu, to gdzieś tu powinna być Jean i brat Lilandry.
O, jemu chętnie dałby w mordę....

Sytuacja rozkręcała się jeszcze bardziej. Cały teren rozorało jak na pola do jakiejś dziwnej gry, które zaczęły obracać się wokoło pustki między nimi. Coraz bardziej przypominało mu to scenariusz "protect the civilians" z danger room'u, a ze wszystkich głupot do jakich był tam zmuszany, tych nie lubił chyba najbardziej. Stał więc cały spięty, mając na głowie całą masę inżynierów i pilotów shi'arskiej jednostki, nie wiedząc nawet skąd może nadejść pierwszy atak. Na szczęście ziemia rozstąpiła się tak że wciąż miał pod ręką Annę, na wypadek gdyby potrzebowała pomocy. Scott to twardy chłop. O niego akurat nie musiał się martwić.
Okazało się że życzenie Rosomaka spełniło się szybciej, niż by się tego spodziewał. Jedna z osób, których w tym miejscu wglądał raczyła się w końcu pokazać. Szkoda tylko że nie była to Jean, a człowiek przez którego to wszystko się zaczęło. Do tego objawił się w iście Pymowej krasie. Widocznie kolos postanowił zignorować wszystkich poza swoją siostrą. Nieładnie. Czas na lekcję dobrych manier.
Okazało się że Gladiator ubiegł go w tym zamiarze. Logan nie miał zamiaru jednak pozostawić go samego. Szybko uporał się szponami z dziwnymi skalnymi mackami i pobiegł w stronę kolosa.
- Im są więksi... - zaczął pod nosem, ale nie dokończył. Planował podciąć ścięgna golemowi. Nawet jeśli takowych nie posiadał to utrata sporej ilości budulca z okolicy kostki powinna wystarczyć, żeby pozbawić go równowagi. -Teraz! - Być może uderzenia optyczne Gladiatora i Cyklopa wystarczą aby powalić dziada na ziemię, albo jeszcze lepiej, za krawędź platformy. Jeśli wyląduje na plecach, Logan szybko do niego doskoczy i spróbuje zaatakować oczy lub szyję.
-Jeśli ktoś już wymyśli jakiś plan... - powiedział niezależnie od stopnia sukcesu ataku. - Niech da mi znać. Ja go na razie trochę zajmę.

Jak zaczął rozstępować się grunt pod nogami wszystkich, Scott zajął się ratowaniem pobliskich osób, choć mógł również przeskoczyć o swoich towarzyszy z instytutu.
W trakcie pomocy pewnemu kosmicie z załogi statku, na którym się nie dawno znajdowali poczuł jak coś oplata jego nogi.
Były to tak jakby jakiś pnącza, ale z kamienia i domieszką piachu, które szybko zniszczył wiązką lasera.
W tym samym momencie nie daleko Logana i Rogue pojawił się brat Lilandry, który od razu zaczął z nią prowadzić rozmowę.
Nie trwała ona zbyt długo, gdyż Gladiator od razu zaatakował przywódcę swoim laserowym wzrokiem.
Summers wiedział co to znaczy, dlatego krzyknął od razu do Wolverina, żeby się zatrzymał ale niestety nie pomogło to i zaczął walkę.
Cyclops nie miał już teraz wyjścia musiał pomóc im.

- Wszyscy schowajcie się i odejdźcie jak najdalej. - po czym Scott użył swojego promienia żeby uderzyć w to samo miejsce, które trafił Gladiator.

- Anna. Nie wiemy, czy twoje moce podziałają, więc proponuje ci się też ukryć. - liczył, że chociaż ten raz go posłucha i nie będzie znowu się przeciwstawiała, ale wiadomo jaka jest Rogue.

Sam fakt, że ich grupa została rozdzielona nie wróżył niczego dobrego. Na szczęście Logan był z nią, Scott niestety został na drugim fragmencie. W sumie i tak jest nie najgorzej. Zawsze mogło stać się tak, że to ją oddzieliłoby od jej towarzyszy i dopiero wtedy miałaby przechlapane. Wtedy powierzchnia tego fragmentu planety zaczęła się wypiętrzać i przez ułamek sekundy przemknęło jej przez głowę, że lepiej jednak byłoby, gdyby znalazła się po drugiej stronie. To jednak tylko krótka myśl, którą szybko odrzuciła. Formujący się kształt stawał się coraz wyraźniejszy, w końcu nie miała żadnego problemu ze stwierdzeniem z kim mają do czynienia. Psychotyczny brat Lilandry, cesarz imperium Shi’ar, szaleniec z powodu którego to wszystko ma miejsce. To wszystko sprawiło, że trochę ją przytkało. Chciała się odezwać, ale nie była w stanie wyrzucić z siebie ani słowa, żadnej riposty i to pomimo faktu, że miała już masę ciekawych pomysłów. Przysłuchiwała się za to rodzinnej dyspucie, zastanawiając się czy próba siostry cesarza odniesie sukces. I się zaczęło…
Nie wiedziała czy powinna się zaśmiać, czy może od razu uderzyć w twarz, gdy usłyszała słowa Scotta. Może to wcześniejsze uderzenie tak na niego wpłynęło, ale chyba nie zdążył zauważyć, że tu nie ma gdzie się ukryć. Byli łatwym celem, w dodatku bez możliwości ucieczki. Owszem można by spróbować przedostać się na niektóre z co większych fragmentów podłoża, ale nie wiadomo przecież czy i one wkrótce się nie rozpadną, ani gdzie ich zabiorą. Mieli ograniczone pole manewru i niemal wszyscy byli dość łatwym celem. W najlepszej sytuacji znajdowali się ci, którzy mieli możliwość uniesienia się w powietrze, ale i to pewnie nie pomoże im na długo.
W głowie dawnego Scotta z całą pewnością zrodziłoby się kilka pomysłów. Pod tym względem zawsze można było na niego liczyć, ale od jakiegoś czasu pokładała w nim coraz mniej wiary. Miała ku temu swoje powody. Zresztą ostatnie wydarzenia wyraźnie pokazały, że w tym krótkim czasie wyraźnie się zmienił i zaczął działać zbyt impulsywnie. Nie myśli, nie obserwuje otoczenia, nie analizuje wszystkiego co dzieje się dookoła niego. Dawniej tak by się nie zachował. Na trzeźwe myślenie u Logana również nie było co teraz liczyć. Każdy kto zna go równie długo doskonale zdaje sobie sprawę ze sposobu działania tego zawziętego staruszka. Miało ono swoje plusy.
Nie zamierzała pchać się na pierwszy ogień. Cofnęła się parę kroków w tył, o ile udało jej się wydostać z zastawionej przez cesarza pułapki. W każdym bądź razie planowała się nie wychylać i przez jakiś czas na spokojnie obserwować całe zdarzenie. Każdy przeciwnik ma słaby punkt, który można wykorzystać. Trzeba go tylko odkryć i umiejętnie z tego odkrycia skorzystać. I gdzie u diaska jest Jean? Nie powinna być tutaj? Walczyć ze złym cesarzem? Miała nadzieję, że ich przyjaciółce nic się nie stało odkąd ostatnio się widzieli. Od tego momentu nie minęło dużo czasu, ale nie wiedzieli mogło się wtedy tu wydarzyć. Wysłała kilka prostych myśli, gdyby Jean/Phoenix wciąż była cała i z pomocą telepatii wciąż nasłuchiwała. Może usłyszy jej prośbę i przybędzie z pomocą. Choć niespecjalnie na taką ewentualność liczyła. Musieli liczyć się z tym, że zdani są tylko i wyłącznie na siebie.
„Wiesz więcej o krysztale i twoim bracie. Może wiesz coś co moglibyśmy wykorzystać przeciwko niemu? – spytała w myślach Lilandrę. Była telepatką, powinna odebrać jej przekaz. Jeśli nie uzyska odpowiedzi, po chwili powtórzy pytanie, w ten sam sposób. Dopiero za kolejnym podejściem planowała zadać je na głos, o ile miałaby taką możliwość. Nie będzie przecież jakoś specjalnie przekrzykiwać się przez cały ten raban, by wróg mógł ją usłyszeć i odpowiednio zareagować. Liczyła, że dostrzeże lub wymyśli coś co pomoże im go pokonać. W ostateczności zawsze będzie mogła posunąć się do jedynego rozwiązania, które będzie mogło przynieść jakieś rezultaty, a które jeśli nie zadziała najpewniej doprowadzi do jej śmierci. Nie żeby ten moment był jakoś specjalnie odległy.

Niestety poprzedni plan ataku Logana się nie powiódł. Nawet pomimo uszkodzonej nogi połączona moc Gladiatora i Scotta nie wystarczała do powalenia giganta. Co więcej przeciwnik z łatwością odparł ich atak. Gladiator po otrzymaniu ciosu poleciał w dal niczym szmaciana lalka, a Rosomak sam ledwo co odskoczył przed zmiażdżeniem. Kamienna stopa cesarza uderzyła z łoskotem o skałę podłoża niczym prasa hydrauliczna. Znając swoje zdolności regeneracyjne Logan stwierdził, że prawdopodobnie by z tego wyszedł, ale jeśli mógł, wolałby uniknąć niewątpliwej przyjemności bólu regenerowania każdej kości w ciele. Poza tym, prawdopodobnie to wyeliminowałoby go z walki na przynajmniej dobre kilka godzin, a na to nie mógł sobie chwilowo pozwolić.
O tyle dobrze, że noga kolosa jeszcze bardziej skruszała po jego ataku, a sam przeciwnik zdawał się tego nie zauważyć. Może gdyby ponowili atak tym razem by im się udało. Jednak z wyłączonym z walki gladiatorem mogą i tak nie mieć dość siły ognia.
Telepatyczny przekaz od Lilandry nie był bardzo pokrzepiający, ale przynajmniej wyjaśnił im wszystkim na czym mniej więcej stoją, co było miłą odmianą od tych wszystkich szaleństw, które działy się przez ostatnią godzinę. Wyglądało na to że cesarz rzeczywiście nie jest w pełni swoich sił. Logan z łatwością przekradł się do niego pod jego nieuwagę, więc na pewno nie był tutaj wszechwiedzący. Przynajmniej na razie. Jeśli chodzi o kontrolowanie czegokolwiek, to racja, ze skałami szło mu całkiem nieźle, ale gdyby opanował tę całą resztę z czasem i przestrzenią, to nie rozmawiali by teraz w ten sposób. Dodatkowo cesarz (albo reprezentujący go chwilowo kamienny kolos, na co Logan wpadł po namyśle) zdawał się nie czuć bólu. Rosomak, jako jeden ze specjalistów w sprawie bólu, zarówno odczuwania jak i zadawania, wiedział jak wielka to strata, zwłaszcza gdy walczy się z wieloma przeciwnikami naraz i nie ma sposobu widzieć ich wszystkich jednocześnie. Najzwyczajniej pozbawia się dodatkowych informacji o tym co się z nim dzieje.
Nie miał szczególnej wprawy w rozmowach telepatycznych, a nawet te lata spędzone w instytucie z Xavierem i Jean nie sprawiły że kiedykolwiek się do tego przyzwyczaił. Nie mógł jednak odmówić im praktyczności. Przesłał więc tyle o ile swoje spostrzeżenia reszcie, lub po prostu temu z kim teraz rozmawiał. Skorzystał także z tego że nie musi się wydzierać do wszystkich żeby przekazać im co robi, tak więc może cesarz uzna nagłą ciszę pod nogami za zabicie Rosomaka. Zwłaszcza że skoro nie czuł bólu, to pewnie o dotyku też nie było mowy.
- Lilandra, tak? - zapytał w umyśle – Co z twoim gościem w pelerynie? Mam zamiar rozharatać temu kamiennemu skurczybykowi piszczel, ale przydałoby się więcej siły ognia, żeby go powalić.
Nie czekał na reakcję, tylko przystąpił do dzieła. Doskoczył tytana i zadał kilka kolejnych ciosów w już osłabione miejsce na nodze. Podczas swojej długiej kariery jako żołnierz i wojownik walczył już z hulkami, demonami, nieumarłymi, obcymi, robotami, wampirami i masą innych podobnych odmieńców. Jedno było pewne, jeśli coś miało jakieś typowe słabości, to była nimi głowa i to ją Logan planował odseparować od ciała kolosa.
Jeśli moc ataków Cyklopa, lub kogokolwiek, kto mógłby do niego dołączyć nie wystarczyła by powalić giganta na glebę, to będzie musiał dostać się do niej inaczej. Rozpędził się jak mógł najbardziej i wskoczył możliwie od tyłu na nogę kolosa wbijając się w nią szponami. Po czym metodycznie, raz za razem wbijając i wyciągając szpony parł w górę pleców potwora. O ile cesarz nie zacznie nagle czuć bólu, albo wykształci sobie oczu na plecach wspinaczka zdawała się być tylko kwestią czasu.
Jeśli w taki czy inny sposób dostanie się do głowy cesarza dołoży wszelkich starań, aby ta przestała do niego należeć.
Oczywiście jeśli Gladiatorowi, Cyklopowi, lub Nightshade uda się wyrzucić cesarza poza ich platformę, lub cesarz jakoś zauważy go na swoich plecach, szybko schowa szpony i opadnie na ziemię.
Zdawał sobie sprawę że walka to tylko chwilowy problem i nawet jeśli pokonają przeciwnika, to wciąż nie załatwi to problemu Jean, uwięzienia w krysztale, czy nawet problemów z samym cesarzem. Logan był jednak prostym człowiekiem i lubił rozwiązywać problemy jeden po drugim. Zresztą może razem z innymi zajmie imperatora na tyle długo, aż ktoś wpadnie na jakiś plan wydostania się stąd. Poza tym tak długo jak cesarz walczył z nimi, tak długo pozostali byli w miarę bezpieczni poza jego uwagą.

Laser Scotta i kosmity nie był wystarczający, żeby zrobić przeciwnikowi większe szkody.
Na dodatek kontra w postaci uderzenia nogą o ziemię prawie zmiotła Logana i na dodatek jeszcze bardziej zniszczyła podłoże.
No właśnie... podłoże.
Cyclops miał pewien pomysł i mógł nawet wypalić.

-Logan. Postaraj się uderzać go jak najmocniej, żeby stracił równowagę. A ty Gladiator, skieruj wiązkę lasera w podłoże pod nim. - powiedział do kosmity i swojego towarzysza, sam kierując wiązkę lasera w ziemie licząc, że po osłabieniu gleby, która wykonał przeciwnik stopą, uda się go powalić, a może nawet i zniszczyć całkowicie ziemi a ten spadnie w nicość.
W tym samym czasie kosmita uderzył Gladiatora i zauważył, że oberwała również Rogue.
Teraz i tak Summers nie mógł jej pomóc, a może wykorzystać to, że tamten skupił się na nich.
Dlatego ustawił moc w wizjerze prawie na pełną i zaczał uderzać w ziemie pod kosmitą.

- Szybko uciekajcie z tamtąd na inne kawałki ziemi. - wykrzyczał robiąc mniej wiecej obryz dookoła kosmity, licząc że każdemu uda się uciec włącznie z Wolverinem i Rogue.

Brak odpowiedzi ze strony Jean w żaden sposób na nią nie wpłynął. W jakimś stopniu nawet się tego spodziewała, nie czuła więc rozczarowania. Ona miała stoczyć swój pojedynek i prawdopodobnie była w pełni skupiona tylko na nim. Za to kontakt z Lilandrą po chwili przyniósł od niej reakcję, ale słowa które pojawiły się w jej głowie nie były zbyt obiecujące. Owszem, mieli podstawy sądzić, że brat kobiety nie opanował jeszcze pełni swoich możliwości, ale aby na pewno była to dobra wiadomość? Rogue miała wątpliwości. W międzyczasie sam przeciwnik postanowił wykorzystać ich moment zawahania i przystąpił do kontrataku, w dodatku na kilku płaszczyznach. Najgorsze w skutkach dla Anny wcale nie były wysuwające się z podłoża kolce, lecz silne uderzenie wymierzone w Gladiatora tak nieszczęśliwie, że jednocześnie i Rogue stała się w jego wyniku poszkodowana.
Wbrew temu co można by sądzić ten upadek wcale nie wyrządził jej krzywdy, nie czuła się obolała. Sprawdziła jednak, czy nie doznała żadnych obrażeń, bo coś takiego było dość nieprawdopodobne i wtedy poznała przyczynę tego stanu rzeczy. Otaczała ją aura podobna do tej która pokrywała Jean/Phoenix. Delikatne, nie tak silna, ale Anna nie miała wątpliwości, że to ona sprawiła, że nic się jej nie stało. Mimo to z pewną dozą ostrożności zaczęła zbierać się z podłoża, obserwując skutki uderzenia, które odesłało ją i Gladiatora aż tutaj. Właśnie, Gladiator. On oberwał najmocniej, ale i tak całość przyjął dość dobrze. Nie wyglądał specjalnie gorzej niż ona. Mimo to zwlekał z kolejnym ruchem. Może jednak było z nim gorzej niż można było ocenić na pierwszy rzut oka? Z Gladiatorem było związanego też coś jeszcze. Coś czego Rogue nigdy do tej pory nie doświadczyła. Wszystko mówiło jej, aby go dotknęła, skorzystała z mocy. Przystanęła obok tuż obok niego i wtedy się zaczęło.
- Przepraszam. – cicho wymamrotała zdając sobie sprawę z tego, że to zajście z całą pewnością nie będzie dla niego przyjemne. Dla nikogo nie było. Kierowana instynktem nawet nie zwróciła uwagi na to kiedy z jej dłoni zniknęła charakterystyczna para rękawiczek. Przymknęła oczy i pozwoliła, by wszystko potoczyła się swoim torem. Nie walczyła, nie powstrzymywała się, choć nie miała przecież pewności skąd wzięło się w niej to nagłe przekonanie o słuszności takiego postępowania. Czuła tylko, że może mieć to związek z przekazaną jej cząstką Phoenix, a może to jej chęć pomocy i pokazania tego, że i ona może się do czegoś w tej sytuacji przydać wzięła nad nią górę? Mniejsza z tym. Nikt nie powinien mieć jej tego za złe, bo i tak nie mają wielu innych możliwości, a jeśli do tego uda im się wyjść z tego pojedynku cało, tym bardziej odbierze argumenty ewentualnej krytyce. Niech się dzieje…

Logan będąc przyczepionym do cesarzowych pleców nie miał najwygodniejszego miejsca do obserwacji pola walki. Racja, był wysoko, ale wciąż poruszająca się sylwetka manipulatora przeszkadzała mu w dokładnej ocenie pola walki. Sama wspinaczka całe szczęście nie była aż tak trudna. Owszem, blok skały po którym się wspinał prowadził właśnie potyczkę z jego kompanami przez co ciągle pozostawał w ruchu, ale całe szczęście nie zwracał uwagi na samego Wolverina. Wspinał się już w gorszych warunkach. Przynajmniej nikt teraz do niego nie strzelał. Tak więc metodycznie, szpon za szponem, posuwał się naprzód.
Gdy w końcu dotarł na szczyt, a właściwie do ramion, zabrał się do pracy. Trzymając się wciąż jedną ręką dla asekuracji, uderzał w kark cesarza metodycznie raz za razem niczym drwal, albo górnik. Każdy cios odłupywał coraz więcej skały, a na całe szczęście główny zainteresowany pozostał wciąż niezainteresowany. Dopiero za którymś ciosem cesarz widocznie zorientował się co się dzieje. Może to dlatego że odgłosy laserów Gladiatora i Cyklopa na moment ucichły i w końcu usłyszał dziwny metaliczny chrzęst w okolicach swojej szyi.
- Przyznam, synek, że spodziewałem się że w powaleniu cię pomogą mi moi kumple... - zaczął gdy cesarz ewidentnie uniósł dłoń, aby go nią zmiażdżyć. Brat Lilandry prawdopodobnie go usłyszał, skoro mówił mu niemal do ucha. Liczył na to że szczególnie sprowokuje do ataku kolosa, jeśli z niego zadrwi. Odczekał spokojnie do idealnego momentu, licząc na to że imperator nie widzi szczególnie dobrze swoich pleców i karku, a chciał dać mu jakiś cel do uderzenia. W ostatnim momencie schował po prostu szpony i zleciał w dół ciągnięty siłą grawitacji. -...ale jak bardzo chcesz, to możesz to być ty sam. - dokończył lecąc w dół gdy dłoń cesarza z łoskotem uderzyła w nadwyrężony kark. Gdy był w połowie pleców jeszcze raz wysunął szpony aby zamortyzować nimi upadek. Pozostawiło to na plecach cesarza bruzdy jak na bardzo kochanym drapaku dla kotów.
Początkowo planował wiać co sił w nogach spodziewając się lawiny walących głazów, albo całego cielska kolosa, jednak dopiero na dole zwrócił uwagę, że skończyła mu się przestrzeń do manewrów.
Kątem oka zauważył jednak że Nightshade wyłapuje swoją mocą spadających w pustkę załogantów okrętu Shi'Ar. Z typową dla siebie karkołomnością pognał w tamtą stronę i z całej siły wybił się w powietrze. W połowie lotu zastanowił się jeszcze czy dobrze zrobił, bo o ile ktoś go nie złapie, to wolałby chyba dać się zgnieść skałom, niż wylądować w otchłani kosmosu. Na tego typu rozważania było już jednak za późno.

W jednej chwili mnóstwo obrazów i informacji pojawiło się w jej głowie. Była nimi lekko oszołomiona. Na pierwszy rzut oka nie miały one żadnego sensu, były poszarpane, z czasem jednak zaczynały układać się w odpowiednie fragmenty wiedzy i wspomnień Gladiatora. Wśród nich były i takie, które w innych okolicznościach mogłyby im się przydać w powrocie do domu, inne powinny wspomóc Annę w toczącym się pojedynku, a jeszcze inne były tylko przypadkowymi cząstkami większej całości i nic jej nie mówiły. Nie zwracała uwagi na to co działo się z innymi, była skupiona na opanowaniu wszystkiego co działo się jej umyśle. Chciała zerknąć na mężczyznę i dopiero wtedy to dostrzegła. Nie była pewna dlaczego wcześniej nie zwróciła na to uwagi, dlaczego tego nie wyczuła, ale unosiła się w powietrzu. Niezbyt wysoko, właściwie ledwie oderwała stopy od podłoża, ale i tak oniemiała. Razem z kontaktem musiała przejąć nie tylko wiedzę i umiejętności Gladiatora, lecz także cząstkę jego mocy. W związku z tym z początku nawet tego nie odnotowała, wydawało jej się to czymś naturalnym. Wciąż robiła to raczej przypadkowo, nieświadoma tego jak tę umiejętność wzbudzić i uśpić, ale czuła, że wkrótce to sobie „przypomni”.
Nie chciała go puszczać. Chciała trwać w tym stanie jak najdłużej, lecz on nie był tego samego zdania. Uciekł spod jej dotyku, a na jego twarzy malowało się zaskoczenie. Nie był pewien tego co właśnie się wydarzyło. Zresztą ona też nie, przynajmniej nie do końca. Niektóre skutki były typowe dla jej mocy, inne były natomiast czymś nowym. Domyślała się, że miało to związek ze znajdującą się w niej cząstką Phoenix Force.
- Później. – odpowiedziała oszołomionemu mężczyźnie. Nie mieli czasu na wyjaśnienia. Dookoła wciąż toczyła się walka i muszą pomóc swoim przyjaciołom. Na opowieści o tym co się zdarzyło przyjdzie pora, gdy wygrają. Muszą za wszelką cenę powstrzymać cesarza, nie mogą pozwolić, by ten w swoim szaleństwie doprowadził do zagłady znanego im świata.
Przyglądała się starciu wciąż nie do końca pewna swoich możliwości. Nie mogła przecież bezmyślnie ruszyć póki nie zrozumie możliwości, które zyskała podczas kontaktu z Gladiatorem. Starała się skupić na wspomnieniach dotyczących latania, spojrzała także na wojownika jakby pytając się co powinna uczynić. W głowie miała wszystko czego potrzebowała, musiała to jednak uporządkować, być może potrzebowała jakiegoś impulsu.
Tymczasem pozostałym nie szło najlepiej. Wściekły cesarz zniszczył fragment podłoża na którym wciąż przebywali jego podwładni. Byli straceni, tak myśl przemknęła w umyśle Anny. Nawet nie wiecie jak bardzo ucieszyła się, gdy okazało się, że była w błędzie. Towarzyszka Gladiatora, Nightside, przeszła do działania i wydawało się, że jej plan może osiągnąć sukces. Całe zamieszanie pomogło Loganowi w dalszym egzekwowaniu swojego pomysłu. Niebezpiecznego, jak zawsze, ale mogącego się powieść. Tego potrzebowali. Jakiejś nadziei. Zanosiło się na to, że może im się udać. Nieprawdopodobne wyczyny Wolverine’a sprawiły, że cesarz wielkiego imperium sam doprowadził do zniszczenia swojej powłoki. Nie spodziewała się takiego obrotu spraw, ale przeczuwała, że to jeszcze nie koniec ich problemów. Logan na szczęście został uratowany przez Nightside tak samo jak uczyniła to ze swoimi rodakami. Wciąż byli na nogach. Anna obserwowała wystrzelone odłamki ciała pokonanego przeciwnika, starając się uniknąć tych fragmentów, które mogły lecieć w jej kierunku. Dopiero wtedy przeniosła wzrok na innych, doglądając czy ktoś nie ucierpiał, tudzież jakie straty ponieśli, gdyż prawdopodobieństwo, że wszystkim się udało, było wg niej niewielkie. Zbliżyła się do Logana, który pojawił się na płycie zaraz po tym, wciąż starając się unosić w powietrzu. Chciała, by ciało przywykło do tego uczucia, by mogła pozwolić sobie na więcej.
- Nic ci nie jest? – spytała, z oczywistych powodów nie oferowała mu jednak pomocy, jeśli takowej potrzebował po tym jak wylądował na podłożu. – Dobra robota, głupcze. – dodała chwaląc jego poczynania, a jednocześnie za to samo go ganiąc. Udało mu się, ale jakie miał gwarancje, gdy podejmował się tego karkołomnego zadania? Nie licząc ogromu nowej wiedzy, wciąż była przecież w jakimś stopniu sobą. Nie dane było im jednak długo cieszyć się z sukcesu Rosomaka. Tak jak przypuszczała, to jeszcze nie był koniec. Pojedynek przechodził dopiero w następną fazę. Nad ich głowami działo się coś dziwnego. Można było odnieść wrażenie, że w jakiejś odległości nad nimi tworzą się chmury. Ale czy było to w ogóle możliwe? Nawet jeśli wcześniej bez chwili zawahania odpowiedziałaby przecząco, tak nie mogła przecież kłócić się z tym co widziała na własne oczy. Coś nieprawdopodobnego miało właśnie miejsce. Pojawił się wiatr, który z każdą sekundą powoli nabierał na sile. W końcu był na tyle silny, by wprawić w ruch niektóre z wcześniej roztrzaskanych fragmentów ciała cesarza. To nie koniec. Błyskawica, która ni z tego ni z owego uderzyła w płytę, zdołała dość poważnie uszkodzić płytę, na której się znajdowali. Nie wróżyło to nic dobrego. Wkrótce może rozpętać się prawdziwe piekło.
- Jak niby mamy walczyć z burzą? – takie określenie tego zjawiska wydawało się jej najodpowiedniejsze. Nie mogła przecież porównać go z niczym innym. – Ktoś ma jeszcze jakiś genialny plan? Biorę wszystko, nawet najgłupsze pomysły. – rzuciła do wszystkich sama także starając się odnaleźć coś na czym mogliby oprzeć kolejne działania. Nie mogą przecież bezmyślnie czekać, bo to doprowadzi tylko i wyłącznie do ich zguby. Może razem z mocą latania, przejęła od Gladiatora także coś jeszcze? Coś co na przykład do tej pory ukrywał? Nie pokładała w tej myśli większych nadziei, ale i tak nie widziała innych opcji.

"I'm są więksi, tym...cośtam cośtam". Pomyślał sobie Logan, gdy ogromny posąg cesarza pomógł mu zdekapitować własnego siebie. Jak na kogoś wszechpotężnego cesarzowi widocznie brakowało doświadczenia w czymkolwiek związanym z walką.
Niestety na tym plan Rosomaka się skończył, bo nie zdążył nawet wylądować stabilnie na jednej ze skalnych platform, a sylwetka cesarza rozpadła się z impetem na setki kawałków niczym przedziwny magiczny szrapnel. Logan rzucił się na ziemię, ale i tak jeden z nich wbił mu się w plecy. Czując lepiącą mu się do pleców koszulę i stojąc na skraju skalnej półki na wpół skoczył, na wpół dał się wystrzelić falą uderzeniową w pustkę.
Szybka powtórka z własnych koszmarów podziałała na niego niczym kubeł orzeźwiającej wody. Logan prawdopodobnie przeszedł najgorsze rzeczy z obecnych tutaj, a w przeciwieństwie do innych nigdy do końca się z nią nie rozliczył. Ktoś mógłby pomyśleć, że przeżycie na powrót broni X, wojen, śmierci bliskich i innych nieszczęść mogłoby bardziej wpłynąć na kogoś takiego jak Logan. Problem polegał na tym, że Rosomak żył przeszłością bardziej nawet niż teraźniejszością, a moc Nightshade nie pokazała mu więcej, niż widziałby każdej nocy, po których budził się zlany potem. Przeszłość wcale nie podziałała negatywnie na Rosomaka. Wręcz przeciwnie, gdy tylko kobieta odstawiła go bezpiecznie na miejsce wraz z innymi rozbitkami poczuł nieprzeniknioną chęć nie dopuścić, by po tej przygodzie przybyło mu tego typu wspomnień.
-Taaa....-odparł Annie otrzepując się i wyrywając odłamek z pleców. - Znasz mnie. I Dzięki. Ktoś musiał rozwalić tego gościa gdy wy byliście zajęci przytulaniem się. - powiedział do uszczypliwie, ale nie złośliwie. Od takie potyczki. Nie od dziś byli przyjaciółmi. Zaraz, zaraz... Czy ona tu podleciała?
Oczywiście nie był to koniec cesarza, co Logan skomentował głośnym przekleństwem. Pogoda zmieniła się diametralnie. Rozszalały wiatr unosił ostre odłamki i ciął za ich pomocą ciała zebranych. Na Loganie drobne nacięcia goiły się niemal natychmiastowo. Nie czyniło to jednak z tego uczucia nic wiele przyjemniejszego. Przypominało to niekończący się szlif po asfalcie po upadku z motocykla. Logan Ryknął gniewnie. Byli tutaj zupełnie wystawieni. Nie było niczego za czym można by się schować lub wykorzystać. Instynktownie zasłonił ciałem kilku cywili przed wiatrem i stanął tak by stać do niego plecami i zasłaniać jak największą powierzchnię.
To wcale nie było końcem atrakcji. Chwilę potem potężna błyskawica znowu roztrzaskała kolejną z platform na której stali, a z chmury wyładowań trzaskały kolejne błyskawice.
Był niemal zbity z tropu. Wciągnął powietrze jakby licząc na to że w tym czasie cesarz chowa się za jednym z kamieni. Na to jednak chyba nie było szansy. Pozostało mu więc tylko czekać aż ich przeciwnik znowu się zmanifestuje.
- Nie wiem mała, wielki piorunochron? - rzucił przez zęby bo wciąż męczył go ból porozdzieranych pleców. - Wygląda na to że druga runda należy do ciebie, Rouge. Nie przejęłaś przypadkiem po Ororo interesu z piorunami, nie?

Sytuacja wyglądała coraz gorzej. Małe ostre fragmenty skał siekały skórę Rosomaka, lecz ta momentalnie się goiła, pozwalając kolejnym drobinom znowu ją rozszarpać. Oczywiście nie oznacza to wcale że nie czuł bólu. Wręcz przeciwnie, bycie ścieranym żywcem sprawiało, że aż zaciskał zęby w wyniku ciągłego uczucia rozrywania skóry. Ale jak już dzisiaj się okazało ból był dobry. Ból oznaczał że wciąż żyjesz.
Co wcale nie oznaczało że za chwilę miałoby się to nie zmienić. Z ulgą zauważył że Nightshade zabiera cywili z pola walki. Ich obecność nigdy nie pozwalała mu się skupić na walce. Perspektywa ukrycia się pod płaszczem ciemności wydawała się kusząca, ale szybkie wspomnienie kadzi broni x, oraz ogólne poczucie niedokończonego obowiązku sprawiły że pokręcił przecząco głową.
Kolejny z gromów przeszył powietrze i Rosomak już cały się spiął oczekując przyjęcia uderzenia, jednak ku jemu zaskoczeniu strumień światła skręcił nagle i przybrał humanoidalną postać. Nietrudno się było domyślić że to cesarz nie miał jeszcze dość i szykował się już na dogrywkę.
Na szczęście od razu zajął się nim gladiator. Logan zyskał sobie chwilę na rozejrzenie się po okolicy. Wielki piorunochron, tak? Szkoda że w okolicy nie znajdowało się nic metalowego, tylko gołe skały. Nawet po ich statku nie został żaden ślad. W tym czasie atak Gladiatora nie przyniósł skutku. Rosomak i tak nie pokładał w nim zbyt wielkich nadziei. Była to chyba raczej próba sił, niż coś na co kosmita stawiałby w walce.
Cesarz jednak nie bawił się w próbowanie i od razu z całą mocą wystrzelił w niego i Annę. Kolejne spięcie mięśni w oczekiwaniu na uderzenie które jednak nie nastąpiło. Dziwne płomienie przejęły na siebie część mocy cesarza. - Jean? - szepnął Logan rozglądając się za ukochaną. Okazało się jednak że źródłem mocy nie była Marvel Girl, tylko stojąca obok Anna. Dopiero teraz przypomniał sobie krótką scenę jaka miała miejsce między kobietami na statku Shi'Ar.
- Nieźle mała. Pokaż mu kto tu rządzi. - dopingował przyjaciółkę. Niestety w miarę natłoku ataków cesarza, bariera ognia stawała się z minuty na minutę słabsza. Gdyby poszło tak dalej pewnie i tak zostaliby razem porażeni.
Nagle Logan uświadomił sobie że jednak mają ze sobą coś metalowego. Puścił się więc bokiem, chcąc skupić na sobie uwagę cesarza. Jeśli zostałby rażony gromem zanim dobiegłby do celu swojego ataku, postara się wyhamować odrzut wbijając szpony w skałę, aby nie wypaść poza promień skalnej półki. Nie był pewien co by zrobi, gdy jednak uda mu się dotrzeć do cesarza. Odruchowo zaatakuje pewnie szponami. Kto wie, adamantium działa nawet i na hulki. Tak czy siak pewnie nie obejdzie się beż poważnego porażenia prądem. Jeśli do tego dojdzie spróbuje wbić szpony drugiej ręki w ziemię aby się uziemić.
Nie był pewien czy cesarzowi w jakiś sposób to zaszkodzi. Prawdopodobnie nie, a on sam mocno się przy tym upiecze, ale przede wszystkim da Annie chwilę na rozeznanie się w swoich nowych mocach i szansę na kontratak.
Oby Rouge uczyła się szybciej od cesarza.