Latveriańska wystawa cudowności i innych twórczości Victora Von Dooma

Na dobry początek Kapiczek Żółwiczek co zgubiła palę trzewiczek (kiedyś zrobię z tego pełnoprawną rymowankę i tu wstawię).

Parszywy ideał

Nigdy nie paliłem tytoniu
Często krzyczano na mnie "ty gamoniu!"
Ni mililitra alkoholu nie wypiłem
Ani do miłego mi ciała nie przytuliłem

Mym oddechem agonalnym
W stanie nie zadbanym
Przez Boga zapomniany
Przez Społeczeństwo potępiany

Chylę głowę nisko panience
Oddając hołd mej męce
Zbieram smutku encyklopedie wiernie
Będąc przez szczęśliwości osaczony brednie

Wierzę w dumne ideały
Nie wplątując się w towarzyskie kabały
Omijając kościoły i inne wspólnoty
Cierpię samotność i inne wredoty

Plague Doctor
https://www.instagram.com/p/BRywdX7jTPA/ Kwiatki
https://www.instagram.com/p/BRyliLKDxYY/ Duch

Tren Dooma na podstawie Trenu Fortynbrasa Zbigniewa Herberta

Teraz kiedy zostaliśmy sami możemy porozmawiać Cable jak mężczyzna z mężczyzną
chociaż leżysz na schodach i widzisz tyle co martwa Hydra
to znaczy czerwona czaszka o złamanych mackach
Nigdy nie mogłem myśleć o twoich czynach bez uśmiechu
i teraz kiedy leżysz na kamieniu jak strącone gniazdo
jesteś tak samo bezbronny jak przedtem To jest właśnie koniec
Ręce leżą osobno Psymitar leży osobno Osobno głowa
I nogi mutanta w latveriańskich pantoflach

Pogrzebu mieć nie będziesz, ale i tak na niego nie zasłużyłeś
jest to jedyne poniżenie na jakim trochę się znam
Nie będzie gromnic i śpiewu będą lonty i huk
kir wleczony po bruku hełmy podkute buty konie artyleryjskie
werbel werbel wiem nic pięknego
to będą moje manewry podczas demonstracji władzy
trzeba wziąć świat za gardło i wstrząsnąć nim trochę

Tak czy owak musiałeś zginąć Cable nie byłeś do życia
wierzyłeś w ataki terrorystyczne a nie pokojowe współistnienie
żyłeś ciągłymi skurczami jak we śnie łowiłeś sentinele
łapczywie gryzłeś powietrze i natychmiast wymiotowałeś
nie umiałeś żadnej mutanciej rzeczy nawet rozmawiać nie umiałeś

Teraz masz spokój Cable zrobiłeś co do ciebie należało
i masz spokój Reszta nie jest milczeniem ale należy do mnie
wybrałeś część łatwiejszą efektywną śmierć
lecz czymże jest śmierć bohaterska wobec wiecznego czuwania
z zimnym jabłkiem w dłoni na wysokim krześle
z widokiem na mrowisko i tarczę zegara
Żegnaj terrorysto czeka na mnie projekt kanalizacji
i dekret w sprawie Węgier i ONZ
muszę także obmyślić lepszy system więzień
gdyż jak zauważyłeś słusznie Latveria jest więzieniem
Odchodzę do moich spraw Dziś w nocy urodzi się
Gwiazda Cable Nigdy się nie spotkamy
To co po mnie zostanie nie będzie przedmiotem tragedii

Ani nam witać się ani żegnać żyjemy na innych czasach
A ta woda te słowa cóż mogą cóż mogą terrorysto

Dokąd idziesz człowieku?
Kraj swój opuszczasz?
I mimo swego młodego wieku
I za ocean się zapuszczasz?

Żyjesz krótko i smutno
Czy jesteś pewien przeprowadzki?
Czy jesteś pewien, że nie będzie ci tęskno?
W życiu i tak czekają cię liczne zasadzki

Złorzeczy ci wielu niecnych osobników
Lecz i kilku prawych pomóc pragnie
Czujesz się ofiarą swych przeciwników
Lecz czy warto się im poddać? Nie

Dzień jeden, tragedie dwie
Miłości brak, nienawiści smród
Siedzę smutkiem o tej co się zowie
Mą matką co traktuje mnie niczym wrzód

Mam problemy z własnym istnieniem
A oni wołają o współegzystencje
Czekam w swej jaskini z wytęsknieniem
Wykuwając na pamięć rozliczne sentencje'

Nie kocha mnie krew ma
Nie znosi mnie moja własna mama
Uciekam w wirtualny świat
Lecz i tam widzę rozczarowań w szmat

Mego serca Dama
Co swym głosem mnie zniewala
Ozwała się do mnie i serce złamała
Doprowadzając do stanu paskudniejszego niż astma

Na życzenie swego chłopaka
Pchnęła mnie ostrzem ostrego haka
Pogrążam się w samotność
Jak odizolowana skamieniała kość

.Cierpię, więc jestem
Powiadam w koło
Cierpię, więc jestem
Rechotam wesoło

Wszystko płynie ponuro
Wszystko ginie bezpowrotnie
I każdy człek to chuchro
Lecz wszystko trwa pozornie

Kocham, więc cierpię
Wyznaję wam
Kocham, więc cierpię
Męcząc swe serce dla niewdzięcznych dam

Nic nie daje mi spełnienia
Nic nie daje duszy ukojenia
I przyznaje wstydliwie niestety
że me życie jest do rzeczy

Przeczytałem ksiąg wiele
Przebywałem też w kościele
Ubóstwiałem "Władcę Pierścini"
Ale jednak męczą mnie ludzie przeciętni

Chciałem światu dać cud
By się cieszył nawet ciemny lud
Chciałem ukraść nektar z nieba
Dla tych nie posiadających nawet chleba

Plany snułem wielkie, odważne
Wznieść wieżę Babel nową
przydatną, ciepłą, marmurową
Ale jednak tylko marznę

Tak spisują swoje słowa
Oczekując świtu i swego wroga
Zapomniałem czym jest mowa
I czeka na mnie wieczna niezgoda

Wleciała do pokoju biedronka
Mała śliczna czerwonka
Usiadła głośno na parapecie
I tylko w koło głypoty swe plecie

Patrzę na nia wzburzony
Oraz brakiem snu zniesmaczony
Bo gozina wybiła trzecia
A mi daleko do ponownego zaśnięcia

Czekam, aż wyleci w końcu
A ta siedzi jak na kolcu
Głód, depresja, oczy senne
I to jeszcze zwierze mizerne!

Chwytam, więc prióro swoje
I ździelam ją za dwoje
I ucieka panna czarno-czerwona
I jestem znów: osoba samotna

Wiersz dla Louise

Louise, czarna charakterko droga
Twa obecność to nie jakaś zniewaga
A wręcz cieszy mnie niesamowicie
Że spędzasz na chatboxie tak obficie

Historii twej nie znam doskonale
Ale znając tajemnice nie małe
Poznać cię i zaprosić bym chciał
Do wspólnego tańca naszych ciał

Tango, walec, flamenco
Nikt nie mówi, że będzie lekko