Najpopularniejsze rasy w pigułce

Doszedłem do wniosku, że dobrze byłoby krótko opisać te najpopularniejsze rasy Marvela, aby w przyszłości podczas tworzenia postaci użytkownicy unikali przynajmniej tych najczęściej popełnianych błędów. W tym temacie skupię się na gatunkach, które - jak wiem z doświadczenia - gracze w ogóle dla siebie wybierają, a nie tylko po prostu na tych najbardziej znanych, bo mogą być nieużywane. Poza tym zwrócę uwagę głównie na najważnejsze kwestie, które często są przez użytkowników mylone.

Anioły bywają różne, lecz te "monoteistyczne" to dzieła i słudzy Jahwe, czyli kosmity uważanego za boga przez Judaizm, Islam oraz Chrześcijaństwo. Istoty te miały chronić jego wyznawców, lecz część z nich się przeciwko niemu zbuntowała i została przez Jahwe usunięta do jego wersji Piekła; ta grupa z czasem stała się jednym z wielu rodzajów demonów.
Większość aniołów przypomina zwykle pięknych ludzi z ptasimi skrzydłami. Zależnie od rangi mogą posiadać różne zdolności, do których zaliczają się: przyzywanie płonących mieczy, rzucanie kulami ognia, niewidzialność, generowanie iluzji, kontrola umysłowa.
Anioły są bardzo długowieczne, ale nie nieśmiertelne; mogą zostać zabite lub umrzeć ze starości. Ich niewidzialność przejrzeć mogą czułe na ich obecność osoby, zaś kontrola umysłowa nie działa na każdego. Nie wszystkie anioły są szkolone w walce; niektóre są po prostu filozofami czy uczonymi. Jest ich w sumie tylko kilka tysięcy.

Pochodzący z leżącego w innym wymiarze Asgardu kosmici uznawani byli kiedyś na Ziemi za bogów i niektórzy ludzie do tej pory są skłonni w to uwierzyć. Rządzi nimi potężny Odyn - nazywany przez nich Wszechojcem. Wraz z przybyciem do Midgardu Thora, Asgardczycy znów stają się coraz powszechniej znani.
Przedstawiciele tej rasy charakteryzują się udźwigiem na poziomie dwudziestu pięciu (kobiety) lub trzydziestu (mężczyźni) ton, nadludzką prędkością, wytrzymałością, odpornością na większość ziemskich chorób i toksyn, a także czynnikiem regeneracyjnym na przeciętnym lub niskim poziomie. Większość mężczyzn posiada szkolenie w walce z bronią i bez oraz potrafi jeździć konno. Do tego Asgardczycy posługują się Wszechmową, dzięki której mogą porozumiewać się z dowolnymi istotami rozumnymi.
Ich tkanki są gęstsze od ludzkich, co przekłada się na mniej więcej trzy razy większą wagę. Choć żyją dużo dłużej od Midgardczyków, to jednak nie są nieśmiertelni; mogą umrzeć nie tylko w walce, ale i ze starości. Na Ziemi ich moce słabną; wyjątek stanowi pod tym względem Thor.

Mianem demonów określa się zbiorczo wiele różnych ras i gatunków, w związku z czym ciężko je razem opisywać. Niektóre to upadłe anioły, inne - kosmici czy po prostu istoty z pozaziemskich wymiarów, a zdarzają się nawet upadłe "bóstwa". Mieszkają w wielu miejscach, zarówno na Ziemi, jak i w różnych Piekłach czy innych światach.
W zależności od swojego pochodzenia demony mogą więc mieć odmienne zdolności. Jedne będą na przykład posługiwały się ogniem, drugie charakteryzowały będą nadludzkie cechy fizyczne, a jeszcze inne będą potrafiły wpływać na umysły przeciętnych śmiertelników czy nawet ich opętywać.
To samo tyczy się również ich słabości; nie każdy demon będzie czuły na ogólnie pojęte świętości, choć część z nich na pewno - i tak dalej.

Pierwsi mutanci pojawili się już kilka tysięcy lat temu, lecz przez długi czas byli naprawdę nieliczni. Z czasem coraz szybciej ich przybywało - i w tym momencie na świecie jest ich przynajmniej kilkanaście czy kilkadziesiąt milionów. Moce czerpią z genu X, który przekazują dzieciom ojcowie. Gen ten nie u każdego się uaktywnia; równie dobrze można być jedynie jego nosicielem. Jeżeli jednak już się budzi, to zazwyczaj następuje to najwcześniej w okresie dojrzewania - zwykle pod wpływem silnych emocji.
Mutanci posiadają bardzo różne moce i zależne od nich słabości; nie sposób byłoby określić je wszystkie. Mimo to zazwyczaj ich zdolności są ze sobą związane, na przykład telepatia i empatia idą w parze, przy typach fizycznych mogą jednocześnie występować podwyższona siła i wytrzymałość - i tak dalej. W późniejszych latach życia dochodzi z rzadka do mutacji drugiego rzędu, które czasem nie mają już ścisłego związku z tymi pierwszymi, innym razem zaś rozwijają je i zmieniają wygląd fizyczny danego mutanta.

Pierwsze wampiry powstały na Atlantydzie około osiemnaście tysięcy pięćset lat przed naszą erą w sposób magiczny. Dzielą się na wiele ras - rozrzuconych po całym świecie. Ich ojcem i przywódcą był Varnae, lecz po latach władzę przejął Dracula. Kiedy wampir wypija wystarczająco dużo krwi, aby kogoś zabić, enzym z jego śliny wywołuje w ofierze produkcję ichoru, który wypełnia jej naczynia krwionośne. Po trzech dniach zmarły budzi się jako krwiopijca.
Zdolności wampirów bardzo się od siebie różnią, choć istoty te w większości posiadają kilka wspólnych mocy. Ich udźwig wynosi kilkaset kilogramów, w porywach trochę ponad tonę, są też bardzo szybkie i zwinne. Posiadają dość silny czynnik regeneracyjny. Wiele z nich potrafi latać. Niektóre są w stanie kontrolować inne istoty - nie tylko ludzi, ale i wilki, szczury czy nietoperze, w które mogą się też czasem zmieniać. Zdarzają się nawet wampiry przekształcające się w mgłę.
Istoty te muszą oczywiście pić krew: kilka litrów co parę nocy, w innym wypadku słabną. Oddalając się na więcej niż sto mil od miejsca urodzenia, wampiry muszą zabrać ze sobą trochę rodzimej gleby, aby w dzień na niej spać. Nie mogą przekraczać płynącej wody bez ziemi w podeszwach butów. Światło słoneczne jest dla nich zabójcze, a symbole religijne mogą im zaszkodzić, o ile używa ich ktoś prawdziwie wierzący, a dana religia istniała za czasów pierwszej śmierci wampira i ten ją wyznawał. Krwiopijcy potrzebują wypowiedzianego na głos zaproszenia, aby wejść do czyjegoś domu. Przebicie serca zmienia wampira w szkielet - lecz wyjęcie użytego w tym celu obiektu pozwala mu wrócić do życia. Poza tym stworzenia te słabną od czosnku i są wrażliwe na magię. Nie mają odbić w lustrach, nie mogą też zostać uwiecznione na zdjęciu czy filmie. Są bezpłodne. Radioaktywna krew może wyleczyć wampiryzm.

Klasyczne wilkołaki powstały w sposób magiczny - na skutek klątwy wynalezionej przez Chthona - lecz są i takie, które wśród swoich przodków posiadają Ludzi Wilki, istoty żyjące około dwadzieścia tysięcy lat temu. Stworzenia te można też wytworzyć sztucznie - przy użyciu różnego rodzaju metod naukowych. Niektórzy rodzą się więc likantropami, inni zostają ugryzieni i zarażeni, a jeszcze inni - zaczarowani albo zmutowani.
Wilkołaki mogą przyjmować formę wilka, a czasem także dowolną przejściową. Po przemianie są silniejsze, zwinniejsze, szybsze i wytrzymalsze od zwykłych ludzi. Ich udźwig wynosi zazwyczaj kilkaset kilogramów, lecz zdarzają się i takie, które podniosą kilka ton. Do tego dochodzą czulsze zmysły, lepszy refleks oraz czynnik regeneracyjny... A także - oczywiście - ostre zęby i pazury.
Istoty te są zależne od faz księżyca; podczas pełni są najsilniejsze, w nowiu najsłabsze. Choć wykazują sporą odporność na konwencjonalne bronie - przynajmniej te czysto fizyczne - to jednak srebro wyrządza im ogromną krzywdę i ból. Tojad może im zaszkodzić, są również wrażliwe na magię. Po przemianie stają się agresywniejsze i mogą stracić nad sobą kontrolę. Często wykazują instynkt stadny.