Biggs Army Airfield

Zamrugała parę razy oczami, próbując się przyzwyczaić do nowego otoczenia, jak i zrozumieć, gdzie właściwie wylądowała. Miejsce tak bardzo różniło się od poprzedniego i to właśnie sprawiło, że Akirę na moment zawiesiło. Gdzie ja jestem? Przynajmniej jej wzrok unormował się na tyle, by mogła się rozejrzeć i zaznajomić z nowym miejscem.
Co to za taśma? - dotarło do niej również, że miejsce, w którym stała, wydawało się być bardziej... Oznaczone? Wyizolowane? Nie była pewna, jak teraz to dokładniej określić, jak również i co zrobić z tym faktem.
Rozejrzała się, uświadamiając sobie, że znajdowało się tutaj sporo osób. Jednakże przez to, że nikt nie zwrócił na nią uwagę, nie bardzo wiedziała, co powinna zrobić. Zaczepić kogoś? Wydawało się jej, że to jest jedno z wyjść, ale nie bardzo wiedziała kogo i o co się spytać. Eh... - wszyscy wyglądali na bardzo zajętych, a ona sama zdawała sobie z tego sprawę też, że nie skończyłoby się to za dobrze.
Jej wzrok skupił się na moment na maszynach znajdujących się tutaj. Przez moment kojarzyła sobie je się z tymi, które czasem widziała na filmach, lecz nie patrzyła na nie zbyt długo, ponieważ ponownie jej uwaga przeskoczyła na osoby znajdujące się tutaj. I właśnie wtedy dojrzała tą jedną osobę... Kobieta. O. Pamiętam ją - w końcu mogła zobaczyć kogoś, kogo widziała już wcześniej.
Nim zdążyła jednak zrobić coś z tą sprawą, kobieta nagle przerwała rozmowę i zbliżyła się do niej samej.
- Tak - odpowiedziała jej jasnowłosa. - I... Co do obozu... - lekko się zawahała, po czym westchnęła cicho. - Nie wiem, czy ktoś jeszcze przeżył - dodała jeszcze.
Skinęła delikatnie głową i ruszyła się z miejsca, zbliżając się do niej. Również przeszła przez samą taśmę - nad lub pod nią, w zależności, na jakiej wysokości się znajdowała - by stanąć kawałek przed nią samą.
- Mogę wiedzieć co to za miejsce? - spytała się jej. - An... Ancalagon - Akira, ty sobie kiedyś połamiesz język na tych wszystkich imionach. - Powiedział mi, że zostanę przeniesiona do jakiejkolwiek jednostki The Core - O ile dobrze zapamiętałam. I... Właściwie... Ja nie wiem, jak się za to zabrać! Ale... Nie. Nikt mi nie pomoże teraz.
- Bo... Bo ja chcę dołączyć do was. Do The Core - No i postanowiłam zaryzykować. Boję się. Równie dobrze może mi po prostu kazać spadać. Nie wiedziała kompletnie, jak zostanie odebrana przez rozmówczynię.

Nie spodziewała się, że Kaar zostawi ich samych na ten krótki moment pożegnania. Nie ukrywała jednak, że była mu wdzięczna. Sama nie wiedziała tak do końca dlaczego, ale lepiej się czuła nie będąc czujnie obserwowaną. Pożegnanie z bratem nie trwało długo. Z jej perspektywy właściwie ledwie się przytulili i już Onu wstał by iść do reszty, a ona została z Kaarem. Nie było tak, co nie zmienia tego, że ciężko jej się patrzyło na oddalającego się braciszka. Lata temu, gdy odszedł czuła się opuszczona. Mimo, że wiedziała dlaczego on musi zniknąć i rozumiała to. Teraz czuła się podobnie. Wcale jej się to nie podobało.
Otrząsając się z nieprzyjemnych emocji podeszła do Kaara, po drodze wkładając hełm. Nic nie powiedział. Nawet nie mrugnął. Ogarnęło ją tylko złote światło.Pustka. I znalazła się w zupełnie innym miejscu. Jednak nie towarzyszły jej już Kaar, co ją lekko zdezorientowało początkowo. Szybko się jednak pozbierała.
Rozejrzała się po wnętrzu hangaru. Pierwszy raz widziała takie miejsce i z trudem opanowała ciekawość i chęć zajrzenia w każdy kąt.
Niestety. Poza miejscem, w którym stała, niewielkim kwadracie pustej przestrzeni wyznaczonym przez czerwoną taśmę, każdy centymetr przestrzeni zajmowali albo ludzie albo sprzęt. Nie miała więc zbyt wiele miejsca do manewrów.
Rozpoznawała część mundurów jako US Air Force nawet bez pomocy ISAC-a. Innych indetyfikowała jako obsługę techniczną. Jednak niewielkiej stosunkowo grupki nie mogła przypasowac do żadnej znanej sobie formacji. W tym przypadku zapewne pomógł jej nieco ISAC oznaczając niezindbtyfikowanych jako zołnieży Alranois.
Hangar nie był duży. A przynajmniej z perspektywy kogoś kto juz był w hangarach Dura, ten zbyt wielki nie był. Znajdowały się w nim trzy statki i rzesza ludzi jednak sądząc po zamknietych wrotach hangar był nieczynny lub czasowo zamkniety.
Przeczuwajac, że lepiej nie stać akurat w tym miejscu odeszła parę kroków cały czas się rozglądając. Nie szła jednak w byle jakim kierunku. Niemal natychmiast po odzyskaniu wzroku uszczerbionego delikatnie przez rozbłysk złotej energii Kaara dojrzała nieco bardziej znajomą twarz. Co prawda znała kobietę jedynie z hologramu jednak lepsze to niż nic. Ruszyła więc w jej kierunku. Pamiętała bowiem, że ta jest jednym z dowódców. Stanęła na lekko rozstawionych nogach kawałek za koietą z którą akurat rozmawiała Faith. Nie chciała im przeszkadzać. Czekała więc aż te powiedzą co powiedzieć mają, a ona zostanie zauważona. W sensie ktoś zwróci na nią bezpośrednią uwagę. Bo jej pojawienie się na pewno całkiem niezauważone nie pozostało.
Słysząc, ze dziewczyna z którą Faith rozmawia chce dołaczyć do The Core , Am lekko się uśmiechnęła. Nie ruszyła się jednak, stając dalej spokojnie. Dopiero, gdy dziewczyna przestasła mówić zrobiła jeszcze pół kroku w przód stając obok niej. Zdjęła hełm i lekko schylając głowę w geście powitsnia zwróciła się do dowódczyni.
-Witam. Jestem Amelia. Przysłał mnie Kaartarn

W co ja się właściwie wkopałam... - pomyślała międzyczasie Akira, mając coraz to większą pewność, że w którymś momencie, czy tego chciała, czy też nie, wkopie się w taki sposób, że zniechęci do siebie pobliskie osoby. Beznadzieja. I to totalna. Oczywiście z mojej strony, bo jakże inaczej? Zdecydowanie nie umiała sobie za dobrze poradzić z daną jej tutaj sytuacją, a przynajmniej tak siebie teraz oceniała, gdy w myślach zaczęła rozważać po kolei, co mówiła.
Zamrugała oczami, na moment rozpraszając się i zerkając na miejsce, w którym przed chwilą się znalazła, gdy i sama dostrzegła błysk. Dobrze, że poszłam stamtąd. Jednakże dość szybko skupiła się na rozmówczyni.
Brawo dla ciebie, Akira. Najwyraźniej nie potrafisz się nawet porządnie wysłowić. Ani powiedzieć dobrze nazwy - pomyślała, jednocześnie się zastanawiając, czy ona źle usłyszała, czy coś innego... Znaczy się od widma. Po kilkunastu sekundach stwierdziła, że nie jest tego właściwie pewna, więc nie będzie zawracała sobie tym zbytnio głowy.
Koniec końców nawet nie dowiedziała się... Za to do jej uszów dobiegł dźwięk dźwięk silnika. Ponownie oderwała wzrok od rozmówczyni, by tym razem znaleźć źródło dźwięku... Akurat to nie należało do trudnych zadań. Westchnęła cicho, spoglądając na kobietę i jednocześnie się zastanawiając, kiedy każe jej "spadać". Dosłownie lub w przenośni.
No i dlatego była nieco zaskoczona, gdy usłyszała jej kolejne słowa.
- O-okej - i to właśnie sprawiło, że nawet nie przemknęło jej przez myśl, by zaprotestować, czy coś w tym stylu. Dopiero po krótkim momencie uświadomiła sobie, co właśnie powiedziała. Ups.
Ponownie przekierowała spojrzenie w tamtą stronę, westchnęła cicho. Chyba chodzi o tą maszynę. Cóż, skoro tak, to nie pozostawało nic innego niż udanie się w tamtym kierunku. Jeśli będzie szła wraz z nieznajomą jej kobietą - Amelią - wymamrotała jedynie powitanie, nie decydując się aktualnie na zaangażowanie rozmowy. Nie ma co zaczynać. Zdecydowanie nie potrafiłaby być miła, dlatego też chciała póki co darować sobie jakiekolwiek wypowiedzi.
Zanim dotarła na miejsce, spojrzała jeszcze na moment w kierunku myśliwców. W sumie, coraz bardziej uświadamiam sobie, jak bardzo tu nie pasuję - pomyślała, odwracając wzrok i kontynuując swoją krótką podróż tak, że chwilkę potem znalazła się przed VTOLem. Zatrzymała się na moment, by móc spojrzeć na samą maszynę, zanim zdecydowała się wejść do środka. Cóż, chociaż perspektywa przebywania tak blisko tylu osób nie sprawiała, że czuła się radośnie.
Nadal jednak darowała sobie jakiekolwiek słowa, lecz jeśli jednak zostanie zatrzymana, po prostu powie, że została tutaj przysłana i ma też wpakować się do maszyny. Spodoba się im to? Nie interesowało jej to. Po prostu zamierzała to zrobić. Chociaż ciężko stwierdzić, czy do czegoś więcej by doszło z jej strony, gdyby jednak rzeczywiście została zatrzymana.
Bądź co bądź, jeśli do niczego więcej nie doszłoby, weszłaby do środka - jako jedna z ostatnich, nie zamierzała się wpychać - by usiąść tuż przy wejściu, ewentualnie tam, gdzie właściwie było miejsce. I po prostu zapoznałaby się w milczeniu z wnętrzem tego miejsca. Wow. Pierwszy raz widzę coś takiego. Na swój sposób robi to wrażenie. Chociaż nie zmienia to faktu, że nadal źle się tu czuję - coś miała jeszcze zrobić? Jeśli tak, to i tak nie zrobiła, skoro nie miała świadomości tego, co powinna zrobić.

Dzięki rozmowie między dwoma kobietami, a właściwie kobietą-dowódcą i widocznie zdenerwowaną dziewczyną (na oko były z Am w podobnym wieku), dowiedziała się przynajmniej gdzie dokładnie wysłało ją widmo. Jeszcze raz się rozejrzała opanowując cichy chichot, którego źródła sama nie potrafiła określić. Nie była ani w specjalnie zabawnym miejscu, ani tym bardziej sytuacja nie należała do tych, w których śmiech mógłby być uznany jako adekwatne zachowanie. Nie mniej jednak, gdy usłyszała " El Paso" przed jej oczami stanęły sceny ze starych westernów. Zagryzając wargi i lekko, niemal niezauważalnie potrząsając głową opanowała się.
Obejrzała się ciekawsko słysząc uruchamiające się silniki jednego z pojazdów. VTOL czekał już tylko na pasażerów by wylecieć z hangaru. Nie przyglądała mu się specjalnie długo. Właściwie lekko zerknęła i zaraz wróciła spojrzeniem do Faith, czekając na jej polecenia.
Na raczej retoryczne pytanie kobiety jedynie uniosła dłonie na wysokość swoich ramion,wnętrzem do góry jednocześnie lekko unosząc same ramiona i wysuwając głowę delikatnie do przodu. Był to gest dość czytelnie mówiący " ja nic nie wiem".
- Pewnie im się tu podoba
Rzuciła z nutką rozbawienia. Nie ciągnęła jednak tematu, słysząc w głosie Faith lekką nutę irytacji.
Wypowiadając ostatnie sylaby już pewnym krokiem zmierzała do statku powietrznego. Zatrzymała się jednak jeszcze na moment, jednak kobieta już sobie poszła załatwić coś z oficerem. Obserwując sytuację w hangarze doszła do wniosku, że szykował się wymarsz większej grupy pojazdów, nie chciała więc niczego opóźniać. Nie mniej jedna sprawa nie dawała jej spokoju.
Spokojnie zajęła wolne miejsce. Przyjrzała się krótko innym pasażerom, każdemu poświęcając pół sekundy uwagi. Później jeszcze ostatni raz rozejrzała się po hangarze. Zastanawiało co żołnierze obcego państwa robili w USA. Nie było ich wielu, ale jednak. Wydawało jej się to co najmniej dziwne. ISAC określał ich jako sojuszników, więc nie martwiła się specjalnie. Jednak obecność tej niewielkiej grupki nie dawała jej spokoju. Wreszcie nie wytrzymała i na głos zadała pytanie, które ją dręczyło, z nadzieją, że któryś z obecnych w przedziale raczy odpowiedzieć:
-Co tu robią siły Alranois?