Kryształowy Łuk

First topic message reminder :


Wbrew nazwie to nie jest rodzaj łuku, a świątynia. Dosyć sporej wielkości zresztą, gdyż przed nią wystawione są znaki kilkunastu innych kultów z czego wynika, że każdy znajdzie tu swój kącik. Budynek wygląda jak blok z jasnego kryształu. Sądząc po rozmiarach niegdyś to mógł być jakiś pałac lub dworek.
Korytarze są zadbane i czyste, a oświetlają je lampy zrobione z czerwonego kryształu. Wewnątrz jest masa korytarzy, a znaki wskazują drogę do konkretnych świątyni. Poza nimi jest tu jeszcze sekcja administracyjna, gdzie składa się chociażby wnioski o przyznanie przestrzeni na użytek religijny.

Czy nie będą wracać do tego miejsca? Nie można być tego pewnym, bo o ile sama Jen pewnie miałaby problem z powrotem, to kto zabroni jej udać się do bardziej mistycznych sojuszników, którzy wspomogą druida? Bardziej technologiczni sojusznicy mogliby tu mieć problemy, bo nie wiadomo jak zachowa się tutaj zaawansowana elektronika.
Lvelias powędrował do swojej pracownik, by rozpocząć przygotowania do zbadania sygnatury stworzenia w busoli. No miał troszkę twardy orzech do zgryzienia, bo obecność duszy Nathana troszkę utrudniała sprawę i cały proces zajmował przez to znacznie więcej czasu. Najpierw trzeba było zebrać dane, a potem połapać się, które elementy należy wyrzucić z równania, ale przynajmniej dzięki temu dostrzegł jedną rzecz. Musiał działać bardzo szybko, bo dusza człowieka była przez to coś plugawiona. Nie tyle pożerana, co infekowana tą mroczną energią poprzez samo przebywanie tuż obok nawet nieaktywnego stwora. Był to wyścig z czasem, a wypuścić to coś z busoli nie musiało być dobrym pomysłem. Nie wiadomo jak zareagują gospodarze na wpuszczenie zagrożenia na teren święty.
Tymczasem Jen poszła się odświeżyć i nie byłoby w całej czynności nic specyficznego, gdyby nie wrażenie, że coś ją obserwuje. Ilekroć się odwracała, by sprawdzić czy coś za nią nie idzie uczucie znikało. Jakby była to zabawa w ciuciubabkę, tylko w bardziej strasznej wersji w przypadku korytarzy oświetlanych tutejszymi pochodniami. Zawsze znalazłby się jakiś róg, który jest słabiej oświetlony i może wydawać się, że coś tam czeka. Czy byłyby to zalążki paranoi gdyby tak myśleć? Może tak, a może po prostu ostrożność.
Jak już Jen się pojawiła w pracowni, druid dalej dłubał przy swoim zaklęciu. Wyglądało nawet, że ma to całkiem sporą szansę powodzenia, by otworzyć taki portal i udawać sygnaturę energetyczną stworzenia zamkniętego w busoli. Chociaż pewnie dla osób obdarzonych magicznie, nie byłoby to zbyt przyjemne. Trochę jak wylanie wiadra pomyj tylko po to, by wczuć się w jednego z mieszkańców slumsów.
Niemniej teraz i Lvelias coś wyczuł. Za oknem pracowni, przemknęło coś czarnego bardzo szybko. Może tutejszy ptak albo jakiś nietoperz? Było to dosyć duże, bo na moment zasłoniło okno i poruszało się dosyć szybko, ale zdecydowanie nie było ani żywe, ani też martwe. Po prostu tam było. Kręciło się wokół pracowni, najwyraźniej również ignorując ściany jeśli przyjrzeć się uważniej ruchom.

Cóż, o tym co się działo z Nathanem, można powiedzieć wiele. Nie czuł świata zewnętrznego, nie czuł jak cokolwiek z zewnątrz go dotyka.
A jednak, był sam w busoli, zamknięty. Chociaż zamknięty to złe określenie. W chwili gdy wydarto jego duszę, Nathan zaczął widzieć świat jako jakieś dziwne miejsce, pulsujące wszędzie. Widział jakieś prądy energii, widział w końcu wszystko. Można by wręcz powiedzieć, stał się wielowymiarowy...
A równocześnie... Nie widział czegokolwiek. Potem zaś, jego dusza wylądowała w busoli, a z samego widzenia wielowymiarowego, zapamiętał tylko ból mózgu chcącego to wszystko zrozumieć.
I tak oto cyborg wpadł w serię ucieczek i uników przed głodnym stworzeniem. Czy czym było to coś, co chciało Sly'a dla siebie.
Ale pobiegliśmy za bardzo do przodu. Bowiem Nathan w tej chwili znajdował się w jakimś... Najlepszym określeniem na to byłoby powiedzieć, że miejscu. Dlaczego? Bowiem poza pewnym obszarem, była tylko ciemność. Podłogę pokrywał jakiś mętny dym, jeden z tych, które zazwyczaj stosujesz na scenie. Ważnym jednak było to, że nie był tutaj sam.
O czym boleśnie uświadomił mu hak, który przejechał po plecach najemnika. Przekleństwo które wydarło się z ust Sly'a nie nadaje się do przepisania, bowiem też ciężko określić, co to było. Coś pomiędzy okrzykiem bólu, przekleństwem, a rykiem ranionego zwierza.
Szybka orientacja o pomieszczeniu? Jakaś istota z łańcuchami. Która uśmiechała się demonicznie i wyraźnie pragnęła Sly'a.
~Była ze mną ta zielonowłosa. Lvelias na pewno się już zorientował... oj druidzie, lepiej żebyś mnie jakoś z tego wyciągnął.~Przemknęło przez głowę mężczyzny, gdy odskakiwał przed kolejnym hakiem. Mniej więcej w tym samym momencie zdał sobie sprawę, że jest nagi. Żadnego pancerza, tylko jego skóra, kości i mechaniczna ręka.
Która chyba była niepojęta dla stworzenia... Co można wykorzystać. Uszkodzenie obwodów tutaj... Raczej nie był na tyle nieprzytomny, żeby go gdzieś przeniosło. Więc był w ogóle w jakimś dziwnym miejscu typu projekcja alternatywnej rzeczywistości.
~Dobra stary, to jest mocny sprzęt. Pierwszy lepszy szajs nie rozbije tej ręki~Przemknęło przez głowę najemnika.
Dlatego następny rzut hakiem wziął na rękę, pozwalając mu się w nią wbić. Gwałtownie okręcił łańcuch wokół cybernetycznej kończyny łańcuch i zaczął ciągnąć.
-Nie zamierzam być posiłkiem-Warknął, obserwując stworzenie. Przy okazji znowu kopnął druida, żeby łaskawie się pośpieszył i go jakoś stąd wyciągnął.
A jeśli łańcuch jakoś negatywnie zaczął oddziaływać na samego Sly'a, nie pozostało mu nic innego jak go puścić i wrócić do uników...

Lvelias przez dłuższą chwilę tak zaabsorbował się na swojej rzemieślniczej pracy, że nie dość że na dłuższą chwilę zaniemówił, co było do niego wręcz niepodobne, to jeszcze nawet nie zauważył że Jenn wyszła z pomieszczenia. Miał zresztą o wiele bardziej interesujące rzeczy przed swoim wzrokiem, niż jakiś głupi świat rzeczywisty. Mimo iż powierzchownie i nie tylko wydawał się być roztrzepanym dziwakiem, to praca pozwalała mu mentalnie skupić się i wyciszyć. Powrócić niejako do czasów sprzed klątwy chaosu, kiedy był jeszcze spokojnym pilnym uczniem w na terminarzu u innych druidzkich mistrzów.
Zajęło mu chwilę odkrycie co się dzieje z duszą Slya w tym momencie w busoli. Był tego jedynie niestety powierzchownie świadom, bo docierały do niego tylko echa energii emanujące przez aparaturę z artefaktu. Przypominało to trochę relację sąsiadki z meczu, który właściwie to oglądał jej mąż u kumpla jakiś tydzień temu. Niemniej, był tego świadomy. Najemnik stawiał opór, lecz nie był w żaden sposób doświadczony w przeciwstawianiu się spaczeniu. Druid bał się że zwycięstwo mroku może być tylko kwestią czasu. Postarał się wesprzeć człowieka oddając mu odrobinę swojej energii. Niewiele, żeby wciąż być w formie prowadzić dalej rytuał, ale w skali małej busoli nawet taka mała ilość mogła być znacząca. Nie był pewien w jakiej formie dotrze ona na miejsce, ani jak najemnik właściwie z niej skorzysta, ale liczył na to że da mu przynajmniej szansę walki.
A przynajmniej trochę czasu.
Nie mógł poświęcać Sly'owi więcej czasu, bo zajmowały go przecież inne rzeczy. To w jaki sposób dusza najemnika poddawała się spaczeniu samo w sobie było bardzo interesujące. Druid starał się jak najbardziej zrozumieć i nauczyć tego zjawiska, żeby później mógł w podobny, choć kontrolowany sposób zmienić aury towarzyszy w istoty cienia. Oczywiście tylko powierzchownie. Na tyle by umożliwić im podróż przez barierę. Przeszedł się do biurka obok capnął kolejną część aparatury i ustawił pod kątem tak by móc robić dwie rzeczy jednocześnie. Całe szczęście że rejestrator aur pracował w miarę samodzielnie. Druid musiał tylko co jakiś czas odrzucać, lub zapisywać kolejne odkrywane przez niego sygnatury i minimalnie go przekalibrowywać w międzyczasie.
Badania zajęły mu jeszcze chwilkę, gdy nagle jego magiczny zmysł zabił na alarm. Rozejrzał się odruchowo po pomieszczeniu, ale pozornie nie zobaczył nic dziwnego. Jennifer stała jak dotychczas i wyglądało na to że nic się nie zmieniło. Dopiero gdy kształt wielkości konia zasłonił światło klejnotu na zewnątrz, Lvelias zrozumiał z czym mają do czynienia. Jakaś cholera, być może wysłannik owieczki z lasu, przyszła się z nimi zabawić. Wyjątkowo nieroztropnym było jednak niepokoić utalentowanego maga w dobrze wyposażonej pracowni magicznej. Z masą gotowych pentagramów, składników i artefaktów pod ręką.
Szybko dostosował swój wzrok do widzenia aur magicznych w okolicy. To pozwalało mu na śledzenie ruchów stwora nawet gdy nie pokazywał się za oknem. Sądząc po jego ruchach, tylko się z nimi bawił, bo fizyczne przeszkody nie stanowiły dla niego problemu. Widocznie kołował wokoło ich pomieszczenia zwyczajnie przechodząc przez ściany w budynku. Druid wykorzystał więc to, co pracownia miała do zaoferowania aby otoczyć pomieszczenie barierą. Z pozoru miała to być zwykła bariera broniąca wstępu niepowołanym do środka i na taką też wyglądała dla magicznego oka. Tak naprawdę druid chciał tylko zmienić przeciwnika i zmusić go do próby sforsowania jej. Wpadłby tym samym w pułapkę, bo tak naprawdę była to zasłona, po przekroczeniu której istoty niematerialne były gwałtownie kotwiczone do świata rzeczywistego. Na ogół doświadczenie przynajmniej na jakiś czas osłabiało zakotwiczone w ten sposób byty, które chwilę musiały dostosowywać się do nowych warunków. No i sprawiało że stawały się podatne na pięści hulków.
- Daj mi dwie minuty! - krzyknął do She-hulk, która widocznie też zauważyła już że coś się święci i wrócił do stołu pośpieszyć się z badaniami - No, z pięć i pół... - odpowiedział jeszcze plecami do niej. Tak naprawdę nie był pewien czy zajmie mu to więcej czy mniej, ale dobrze jest dawać ludziom cel do którego mogą dążyć. Poczucie celu utrzymuje morale.
Wolał się jednak samemu pośpieszyć.

Dobra wiadomość była taka, że wbrew obawom nie cierpiała na paranoję. Zła, że - o ile oboje nie przeżywali właśnie zbiorowej halucynacji - tuż za ścianami pracowni coś na nich czyhało. I ewidentnie bawiło się z nimi w kotka i myszkę. Jak coś takiego zdołało przedostać się za nimi do pilnie strzeżonego miasta, pozostawało tajemnicą, ale było to pytanie, które należało zadać później.
Jen rzuciła tylko okiem na druida, upewniając się, że też widział ciemny kształt przemykający za oknem. Bez zbędnego ociągania przemieniła się w hulka, napięła na próbę mięśnie i strzeliła kostkami obu dłoni i karku. Nie zamierzała narzekać na odrobinę rozrywki przed dalszą wyprawą. Co więcej, zaczynało jej być wszystko jedno z czym przyjdzie jej walczyć, dopóki mogła bezpiecznie wyładować narastający stres i agresję. "Bezpiecznie" było tu oczywiście pojęciem względnym...
- Chyba powinniśmy ostrzec kapłanów, że coś próbuje wedrzeć się na teren świątyni. Poszłabym, ale prędzej padnę, niż zostawię cię tu z tym czymś. Mam nadzieję, że sami się zorientują, zanim zaczną obarczać nas winą za ewentualne zniszczenia - powiedziała z przekąsem, usiłując śledzić spojrzeniem ruchy tajemniczego przeciwnika.
Jeszcze zanim Lvelias wzniósł magiczną barierę, ustawiła się w pozycji bojowej, zasłaniając sobą elfa, jego drogocenny sprzęt i nieprzytomnego (nie potrafiła zmusić się do myślenia o nim jako martwym) Sly'a. Gdy tylko ktoś lub coś spróbuje przekroczyć barierę, napotka jej gotowe i chętne do działania pięści.
- Pięć minut? Jasne, żaden problem - mruknęła. - Pożongluję nim chwilę. Może jeszcze jakiś numer taneczny? Cholera, mogę nawet coś zaśpiewać, jeśli dzięki temu wreszcie się stąd wydostanę.

-Szlag. To chyba było w planie...-Mruknął Sly, instynktownie się uchylając przed rzutem drugim hakiem.
Błysnęło, huknęło, dupnęło- słowem, coś się nagle stało, co odbiło rzut drugim hakiem. Gdy oczy Nathana powróciły do normalnego stanu sprzed błysku światła, ukazała się laska podróżna.
-Aż tak stary to ja nie jestem...-Powiedział Renko, zrzucając z siebie gwałtownie łańcuch który oplótł jego ramię. Pochwycił laskę w swoje dłonie, niemal dosłownie do niej doskakując.
~Czas przejąć inicjatywę~ Przemknęło mu przez głowę. Zaczął okrążać swojego przeciwnika, cały czas zmniejszając dystans. Miał dwie opcje- poczekać na atak przeciwnika i doskoczyć, albo zmniejszać dystans powoli.
Opcja pierwsza wyglądała ładniej.
Zatem pierwszym co trzeba było zrobić, to uniknąć kolejnego skoku hakiem. Gdy tylko do tego doszło, gwałtownie doskoczył do przeciwnika.
Problemem był drugi hak, ale tutaj Renko postanowił pojechać na śliskim śledziu zwanym "szczęśliwe zaskoczenie".
Pierwszy cios wyprowadził laską w brzuch. Jeśli to coś ma przeponę- świetnie. Jeśli nie ma- chociaż wytraci równowagę. Grunt, że kij ciut niezgrabnie nie poprzestał na tym, a w połączeniu z krokiem naprzód (jeśli pierwszy cios sprawił, że spaczenie się cofnęło) uderzył ciosem zza głowy. Celem był kark lub głowa. Grunt to sprowadzić cel na ziemię.

Gdyby druid wierzył w takie dyrdymały jak "planowanie" mógłby rzec, że wszystko szło zgodnie z planem. A tak, kolejna radosna improwizacja toczyła się powoli w obiecującą dla większości zebranych. Większości z wyjątkiem przedziwnego kozłowilka, któremu druid starał się poświęcać tak mało uwagi, jak tylko było to możliwe w obecnych warunkach.
Wyglądało na to że Nathanowi udało się minimalnie spowolnić wpływ spaczenia, kupując dla druida, a tym samym dla siebie, trochę czasu. Tak samo ścigająca ich bestia chyba nie doceniła przeciwnika i wpadła w szybko postawioną pułapkę. Całe szczęście że od razu zainteresowała się Jennifer, bo gdyby od razu skoczyła na druida byłoby zapewne mniej różowo. W takich chwilach elf odwoływał w duchu wszystko co zawsze wygadywał o Daanan, którzy najwidoczniej czuwali jednak nad jego duszą.
Ten błogi stan rzeczy mógł szybko ulec zmianie, więc jeśli druid miał chwilę wolnego w międzyczasie rytuału przygotował dla siebie i okolicznej aparatury kolejne zabezpieczenie. Przygotował prostą iluzję, która zatrzyma jego obraz w miejscu, a sam przepchnie całe stanowisko wgłąb rogu sali. Była to wręcz biedna iluzja. Druid nigdy nie był ekspertem w tej dziedzinie, a gdyby nie dostępne wokoło komponenty nigdy nie udałoby mu się postawić jej tak szybko. Urok nie poruszał się, był po prostu zamrożonym w czasie obrazem, ale w ferworze walki łatwo można było pomylić go z pochylonym nad badaniami i skupionym uczonym.
Gdy już przestawił cały sprzęt skupił się znów na pracy. Nie chciał dłużej marnować czasu, jaki kupowali mu towarzysze. Ze wszystkich sił starał się nie rozpraszać odgłosami łamanych mebli i trzaskanego szkła. Co jakiś czas oczywiście monitorował rozwój wydarzeń, ale nie robił tego nader często.
Jeżeli rytuał dobiegł wreszcie końca druid pośpiesznie upewnił się że wszystko jest na miejscu, a potem od razu zabrał się do roboty. -No to jedziemy!- Otworzył portal za barierę, przestroił aurę Jenn i Sly'a, tak by pasowały do cienistych stworów, zamknął ich w busoli i z całym inwentarzem przerzucił przez barierę. Było to bardzo ryzykowne, ale tytułu "szalony druid" nie rozdają na byle uczelni. Do teleportacji użył busoli Jennifer, tak więc powinni wylądować w miejscu z którego przybyła na wyspę. Do tej pory do transportu po okolicy Lvelias używał swojego artefaktu, tak więc w przypadku Jenn, wczytał po prostu ostatnie używane współrzędne skoku, gdziekolwiek by nie prowadziły. Po dotarciu na miejsce She-hulk powinna znaleźć przy sobie notatkę z adresem Stephena Strange'a i instrukcjami w jaki sposób mógłby udzielić Lveliasowi pomocy z sanktorum.
Jeśli wszystko przebiegło zgodnie z planem, znalazł się sam na sam w pomieszczeniu z bestią. Nie marnował czasu na danie się jej połapać co się właściwie dzieje, tylko podbiegł do najbliższego okna i z impetem przez nie wyskoczył. Nie był pewien które to właściwie piętro, ale spadając przemienił się w ptaka i wylądował na dziedzińcu katedry wracając do swojej normalnej postaci.
-STRAŻ! Zębata, kudłata koza wielkości krowy szaleje w pracowni świątynnej! Czas na Jakieś polowanie! Krzyknął do pierwszej lepszej zbrojnej grupy skrzydlatych. Na wszelki wypadek wysłał wokoło ogólny empatyczny przekaz niebezpieczeństwa, którego źródłem była poczwara. Miał nadzieję że łowcy przejmą inicjatywę z tego miejsca, zamiast po prostu pobiec tam samemu. Ale co im będzie przeszkadzał, chyba będą wiedzieć co robić.
Od niechcenia ocenił jak bardzo poranił się przy skoku przez okno i pilnie obserwował pracownię.

[brutalna próba zt dla Jenn i Slya]

Jen nie traciła nawet czasu na wyczekiwanie okazji do kontrataku. Gdy tylko stwór zmaterializował się wewnątrz stworzonej przez druida bariery i skoczył ku zielonej, ta wyszła mu na spotkanie z pięściami gotowymi do ciosów.
- Aleś ty paskudny - orzekła, ostatnim słowem punktując prawy podbródkowy, którym powitała wilkowate stworzenie.  Jeśli pierwszy cios nie ostudził zapału zwierza, szybko poprawiła zamachem z lewej w bok jego głowy, a w razie konieczności i kolejnymi. Gdy tylko udało się jej wytrącić stwora z równowagi, chwyciła go za rogi, jakby wprost do tego stworzone, i kilka razy trzasnęła kosmatym cielskiem o podłogę pracowni.
Być może wyładowanie długo wstrzymywanej wściekłości na pojedynczym przeciwniku w tak spektakularny sposób było delikatną przesadą, nie mogła jednak zaprzeczyć, że po raz pierwszy od dawna czuła się świetnie. Gotowa była siłować się ze stworem tak długo, jak było trzeba, nagle jednak poczuła, że z jej ciałem dzieje się coś dziwnego. Nie puszczając ani na chwilę przeciwnika, obróciła głowę w kierunku Lveliasa. Widok był jeszcze dziwniejszy, niż uczucie rozciągnięcia, które ją ogarniało, ze zdumieniem skonstatowała bowiem, że oto wraz ze Sly'em są wsysani do wnętrza trzymanej przez druida znajomej busoli. Otrząsnęła się z pierwszego szoku i niewiele myśląc, zdzieliła stwora w łeb po raz ostatni, chcąc pozbawić go w ten sposób przytomności. Jeśli wciąż była w stanie, podbiegła do wyciągniętego na laboratoryjnym stole najemnika i zarzuciła go sobie na ramię.
- Mogłeś mnie ostrzec jakoś bardziej dobitnie! - wykrzyknęła do elfa z udawanym wyrzutem, w głębi duszy jednak była mu wdzięczna. Jak by nie było, czyn, na który się właśnie zdobywał, nosił wszelkie znamiona heroizmu.
- Widzimy się po drugiej stronie - rzuciła jeszcze, nie mając pewności, czy jej słowa zdążą do niego dotrzeć, nim zniknie wewnątrz artefaktu.

nia wszystko układało się jakimś cudem szczęśliwie dla całej ekipy. Szczerze mówiąc hulczycy szło tak dobrze, że przez chwilę rozważał przestać się śpieszyć i poczekać aż obije potwora do nieprzytomności. Powoli posadzka piętra zaczęła jednak trzeszczeć, więc zabrał się znów do działania.
Rytuał jakimś cudem zadziałał i po chwili Jennifer i Sly zniknęli wewnątrz busoli na sposób znany z pewnej Midgardzkiej bajki z tego dziwnego kraju na wyspach. Nie tracąc czasu Lvelias wyminął zdezorientowanego zniknięciem przeciwnika stwora i wyskoczył z impetem przez witraż w oknie.
Gdy jednak rozbił kruchą powierzchnię szkła coś poszło nie tak. Szczerze mówiąc Lvelias odetchnął w duchu, bo do tej pory szło im aż nazbyt dobrze i prędzej czy później nawóz musiał chlapnąć w turbinę. Teraz przynajmniej nie będzie już musiał z niecierpliwością tego wyczekiwać.
Całość wyglądała trochę, jakby ów witraż był fundamentalną niemal częścią istnienia tego wymiaru i strzaskanie go spowodowało zapadnięcie się rzeczywistości.
Poza samym Lveliasem, co dziwne.
Niestety, przygotowany był na długi spadek w dół, podczas którego miałby dość czasu na przemianę w ptaka. Zamiast tego wylądował twarzą w dół na poziomie z którego wystartował, co spowodowało solidny krwotok z elfiego nosa.
- Aua, au, au – wstał otrzepując się i sprawdzając stan swojego nosa dotykiem. Dopiero podczas dokładnych oględzin tego niezwykłego miejsca zauważył że nie jest sam. Przeklął, szybko odwrócił się, doprowadził twarz do porządku za sprawą magii, po czym stanął z powrotem już w dumnej, reprezentacyjnej pozie.
Elf i tak miał mocno rozszerzone pojęcie normalności, tak więc dość dobrze przyjął to co widział i szybko dodał dwa do dwóch. Nie pierwszy raz zresztą był świadkiem boskich gierek, gdzie ludzkie losy znaczyły mniej więcej tyle, co wynik na kościach. Owszem, zasady zmieniały się między panteonami, ale ogólny zamysł pozostawał bez zmian. Ciężko było określić jak niewyobrażalnie druid pogardzał takimi procederami. Nie chodzi tu już nawet o to że tym razem to on był jednym z pionków, lecz o poszanowanie życia jako takiego. Lata spędzone na dworze Danaan, nauczyły go jednak również uśmiechać się uprzejmie do istot przy planszach. To że są głupsi nie znaczy niestety że nie są potężniejsi, a Lvelias nie pomoże już nigdy nikomu więcej przemieniony w, dajmy na to rzepę. Nie powstrzymało go to jednak przed szybkim zerknięciem na karty postaci, zanim wilk zdąży wszystko posprzątać.
Pomieszczenie w którym się znajdowali wyglądało na pozornie nieskończone, ale przecież nie mogło takie być. W przeciwnym wypadku umysł Lveliasa rozpłynął by się po całej tej wolnej, pozbawionej żyjących stworzeń przestrzeni i zamieniłby się w bełkoczącego szaleńca. Tak naprawdę wymiar ten nie był pewnie więc zbyt duży, skoro sama obecność Jennifer, Sly’a i tej dziwnej dwójki wystarczała jako kotwica dla jego świadomości.
Wolał jednak nie sprawdzać tego empirycznie.
-Ale… Co było celem? Opuszczenie wyspy? Lub śmierć próbując? – zerkał to na jedno to na drugie starając się odgadnąć zasady gry. Chciał pokazać pewną dozę zainteresowania i okazać że nie jest to dla niego zupełnie obcy temat. Może dzięki temu uda mu się nawiązać nić empatii z tymi istotami. Biały stwór zdawał się im sprzyjać. Czarny wręcz przeciwnie, ale całe szczęście nie żywił do Lveliasa urazy za przegraną partię. Z tym również różnie bywało. Bogowie rzadko zostawiali swoje emocje przy stole po odejściu od niego.
- Do tego pokazaliście nam się wcześniej. To nie jest wbrew regułom?  I najważniejsze pytanie. Co teraz?
Na wszelki wypadek Sprawdził czy z jego towarzyszami wszystko w porządku. Jenn miała na sobie cały czas jego kurtkę. Wolał nie sprawdzać w czym on tak naprawdę stoi, skoro szata, którą miał na sobie była elementem świata, który się rozpłynął.
Ze wszystkich sił jakie w sobie miał modlił się też że wilka nie najdzie ochota na dogrywkę.

Bezkresna biel na sekundę ją oślepiła, a uczucie przestrzeni lekko oszołomiło, Jen zdołała jednak pewnie ustać na nogach. Sceneria mgliście przypominała jej pewien film, który widziała dawno temu. Nie śmiała nawet zgadywać, co właściwie się stało, ale możliwości były dwie: albo straciła przytomność i śniła, albo rzeczywistość wokół spontanicznie się rozpłynęła. Nagłe pojawienie się druida zdawało się jednak przeczyć temu pierwszemu.
Sly na jej ramieniu niespodziewanie poruszył się i odzyskał przytomność. Postawiła go na nogi i pomogła utrzymać pion, jeśli tego wymagał. Zmierzyła najemnika zdumionym, ale i pełnym ulgi spojrzeniem.
- Witaj z powrotem wśród żywych - powiedziała, klepiąc go delikatnie po ramieniu. Zerknęła na elfa, który właśnie usiłował zatamować krwotok z nosa, dodając całej scenie nieoczekiwany komiczny akcent.
- Ktoś chyba na chwilę wyłączył nam Matrix - mruknęła, rozglądając się wokół. Jej spojrzenie natychmiast przyciągnął stół do gry i dwie siedzące przy nim futrzane istoty. Wsłuchując się w ich słowa również mimowolnie rzuciła okiem na zaścielające blat karty. I choć formujące się powoli w jej umyśle wyjaśnienie całej sytuacji nosiło wszelkie znamiona absurdu... w pewien sposób było też jedynym logicznym wytłumaczeniem wszystkiego, co ich spotkało. Nagle jej żart o Matrixie nie wydawał się już tak zabawny...
Jen nie lubiła stawać się obiektem manipulacji i gierek. Nagłe uświadomienie sobie, że od dłuższego czasu tym właśnie była, rozgniewało ją. Fala złości skierowana przeciw siedzącym przy stole i beztrosko gawędzącym niby-bóstwom zalała ją w jednej chwili. Niewiele brakowało, a znalazłaby ujście w potoku niewybrednych słów. Na szczęście Lvelias odezwał się pierwszy, dając jej chwilę na ochłonięcie.
Spojrzała na elfa, mrużąc oczy i gniewnie wypuszczając powietrze przez nos. Jej spojrzenie, choć pozornie groźne, nie było wymierzone bezpośrednio w niego. Zdawało się mówić: "W porządku. Ty się tym zajmij. Ja wysiadam."

Jednym z obowiązków arcydruida (który zaniedbywał chyba najbardziej) było badanie i nieustanne pogłębianie wiedzy z dziedzin magicznych. Przez to będąc niejako naukowcem w obliczu niezwykłego fenomenu przez jego głowę przewałkowały się sterty pytań, jednak nie chciał nadwyrężać stosunkowo pokojowej atmosfery potokiem męczących detali. Ile czasu minęło w prawdziwych światach? Co by się stało gdyby zginęli podczas gry? O co chodzi z tymi szopami? Jak potężnymi artefaktami były karty postaci? Zwykłe kartki papieru, czy zwoje z mocą kształtowania rzeczywistości?
Z trudem powstrzymał się przed dopisaniem sobie do umiejętności "Strzelanie laserami z oczu". Nie miał z resztą pod ręką sztuczki, która umożliwiłaby mu to niepostrzeżenie w tak niewielkim tłumie.
Gdy owca zaproponowała im dogrywkę z początku niemal zbladł i zaczął się zastanawiać jak najkurtuazyjniej był w stanie stanowczo odmówić. Potem jednak ta część umysłu, która zawsze kazała szukać mu niestandardowych rozwiązań kazała mu poważnie przemyśleć propozycję. Dlatego, gdy reszta zajęła się pewnie stanowczym odmawianiem stworom, on przetarł brodę w zadumie. Cały czas zastanawiając się nad odpowiedzią, niby od niechcenia podszedł do stołu wziął do ręki swoją figurkę i dokładnie się jej przyjrzał. Nie zdawała się magiczna. Może wypadałoby przeprowadzić nad nią jeszcze jakieś badania, ale zdawała się być tylko zwykłą pamiątką.
- Niestety wzywają mnie zobowiązania jakie mam wobec światów, których jestem strażnikiem. Dlatego z wielkim żalem stwierdzam że muszę odmówić. Na ten moment przynajmniej. - dodał po chwili z uśmiechem łapiąc wzrok wilka i szukając w nim spodziewanej reakcji. W międzyczasie schował swoją figurkę do kieszeni szaty.
- Mam jednak kontrpropozycję. Gdy już nadgonię zaległości z chęcią skuszę się na kolejną partię. Na równych warunkach, z drużyną, którą sam dobiorę. Kolejny gracz przy stole od wewnątrz planszy.
Dla własnej satysfakcji obejrzał się dookoła aby przyjrzeć się wyrazom twarzy zebranych. Stworom pewnie nieczęsto zdawało się by ktoś żądał rewanżu. Jego towarzysze za to mogli go uznać za kompletnego szaleńca, ale szczerze nie sądził żeby nie wyrobili sobie o nim już takiej opinii podczas ich krótkiej znajomości.
Tak naprawdę jednak w oczach druida korzyści z takiego rozwiązania znacząco przekraczały jego znoje. Dobierając drużynę spośród załogi swojej cytadeli byłby dużo lepiej przygotowany do stawienia czoła czemukolwiek, niż z grupą przypadkowych bohaterów. Do tego miał wrażenie że taka przygoda byłaby dużo lepszym treningiem, niż dowolne ćwiczenia przygotowane przez jego kapitana gwardii Farahima. Od jakiegoś czasu obawiał się że od czasu wojny z królem chaosu jego strażnicy gnuśnieli za murami twierdzy, a drobna przebieżka po magicznych krainach na pewno wyostrzy ich ducha. Nie wątpił także w kreatywność stworów, co do tworzenia scenariuszy, tak więc uczestnicząc w tego typu grach, byliby dosłownie gotowi na wszystko. On sam mógłby w tym uczestniczyć zarówno przy stole, jak i wewnątrz gry.
Nie mówiąc już o tym jakie skarby mogłoby udać im się wynieść w perspektywie czasu. Do tego im częściej stwory grałyby z Lveliasem i jego gwardią, tym rzadziej łapaliby do tego przypadkowych nieszczęśników.
-Mam jednak jeden warunek - wzniósł palec do góry - Chciałbym uczynić z tego nasz regularny zwyczaj, tak więc śmierć w grze nie powinna być permanentna. Jak w innym razie mógłbym się odegrać następnym razem? Po grze wszystkie figurki wracają do właścicieli. Jeśli na to przystajecie, to jesteśmy umówieni. Zapewniam, gra z przygotowaną drużyną będzie zgoła innym doświadczeniem niż z amatorami. To jak się będziemy kontaktować? - klasnął w dłonie licząc na to że stwory zaintrygowane wyzwaniem zgodzą się na jego warunki.
Nie czekając na pozwolenie do wyjścia, druid sprawdził czy może otworzyć portal na ziemię. Najbliższym Nowego Jorku miejscem był chyba park narodowy Harriman. Jeśli połączenie zostało nawiązane, to otworzył przejście, ale nie wkraczał w nie zanim nie usłyszy odpowiedzi stworów.
W innym razie będzie musiał zdać się na nich w kwestii powrotu do normalnego świata. Najpierw chciał upewnić się że jego towarzysze bezpiecznie trafią do domów, zanim wróci do siebie.
Nie mógł się doczekać tego zmęczonego wyrazu twarzy swojego kapitana, gdy zakomunikuje mu co tym razem wymyślił.
Kto wie? Może "Strzelanie laserami z oczu" nie przepadło na dobre?

-Cześć. Stęskniliście się?-Spytał Sly z uśmiechem, strzelając karkiem i oglądając okolicę. Faktycznie wyglądało to jak deaktywacja Matrixa. Nie dało się tego określić inaczej, bowiem coby nie mówić, stolik i białe tło jak żywo przypominały scenę z pierwszej części, gdy Morfeusz wszystko tłumaczy Neo.
Zaproszony, podszedł do stolika i zaczął czytać. Nie mógł odpuścić sobie uśmiechu na widok specjalizacji w szopach. Rakun prawdopodobnie by się uśmiechnął na widok tego elementu. O ile można powiedzieć, że szopy się uśmiechają.
-I teraz się człowiek zastanawia, jak ta mechanika działa... -Mruknął z uśmiechem w kąciku ust. Słysząc ofertę Lveliasa, uniósł brew. Chwilunia momento por favore... On chciał grać dalej, jako regularny gracz? No nieźle... Lvelias kombinował, aczkolwiek nie był to głupi pomysł, żeby samemu prowadzić swoje postaci.
A poza tym, standardowe życie jest, jakby nie patrzeć, nudne. Powtarza się, bohaterowie ratują świat, wszystko wraca do normalności, pojawia się zagrożenie, wróć do punktu "bohaterowie ratują świat". Tutaj była możliwość przeżycia przygody. I to faktycznej przygody. A jeśli ryzyko śmierci zminimalizujemy? Dlaczego by nie wykorzystać cytryny, którą los oferuje?
-Wiesz Lveliasie... Nie obraziłbym się, gdybyś zgodził się na jeszcze jednego członka w swojej drużynie. Nie zamierzam grać przy stole, ale przeżywanie przygód, przy wyeliminowaniu permamentnej śmierci brzmi jak coś, na co bym się skusił.-Powiedział Nathan, podnosząc wzrok na elfa. Oferta poszła. Jedynie teraz opinia druida, czy zechce (Szybkie zerknięcie na KP) łotrzyka na 14 poziomie. Ale kto nie expi, ten nie leveluje w górę!

- Ork paladyn? - wymamrotała pod nosem, ni to do siebie, ni do Nathana. Nie wiedziała co o tym myśleć, ale z całą pewnością nie tak by samą siebie podsumowała. Wszystkie statystyki i zdolności opisane na kartach brzmiały dla niej obco i abstrakcyjnie. Nie mogła nie zastanawiać się w jakim stopniu odpowiadały rzeczywistości. Czy ten kawałek papieru rzeczywiście sprawiał, że mogła fizycznie istnieć w tym miejscu, czy była to tylko kwestia umowy pomiędzy grającymi? I w jakim stopniu złowieszczo brzmiąca wypowiedź owcy odpowiadała prawdzie? Czy w ich świecie także ktoś sobie z nimi pogrywał? Poczuła nadchodzący ból głowy, szybko porzuciła więc ten tok myślenia. Zastanowi się nad tym z bezpiecznego dystansu, odzyskawszy przynajmniej pozory kontroli nad własnym życiem. Tak, właśnie tak.
Westchnęła i wzruszyła ramionami. Przynajmniej jej figurka wydawała się ładna. Ładna i niepokojąco wręcz szczegółowa... Jen wzięła ją w dłoń i z namysłem obracała w palcach, przysłuchując się wymianie zdań. Z początku nie mogła uwierzyć w to, co słyszy, po chwili doszła jednak do wniosku, że Lvelias nie byłby sobą, gdyby nie spróbował w tej sytuacji ugrać czegoś dla siebie. Zdecydowanie bardziej zdumiała ją entuzjastyczna reakcja Sly'a. Dałaby głowę, że po niedawnych przejściach najemnik odniesie się do całej idei co najmniej z podejrzliwością, najwyraźniej jednak nie poznała go dostatecznie dobrze. Wyrwało jej się kolejne westchnienie. Obaj byli dorośli. Przekonywanie ich o potencjalnych niebezpieczeństwach czy wręcz głupocie tej zabawy mijało się z celem i odniosłoby zapewne skutek odwrotny do zamierzonego. Jen mogła zadecydować jedynie za siebie i nie wahała się ani chwili.
- Moja żądza przygody niestety się wyczerpała. Ale dzięki za pamiątkę - powiedziała, wymownie ściskając trzymaną figurkę i wzorem Lveliasa chowając ją do kieszeni. Magiczna czy nie, w domu poprosi Bruce'a o przeskanowanie tego cholerstwa, a potem zamknie je w sejfie. Ewentualnie wyśle na słońce. Być może.

Figurki ani kartki papieru nie wydawały się magiczne. Można powiedzieć, że były to zwyczajne przedmioty które normalnie można było znaleźć w Midgardzie. Tylko wiadomo, były nierealnie spreparowane jeśli chodzi chociażby o szczegóły figurek jak i zapiski w samej „Karcie Postaci”. Chociaż może kryło się w tym coś głębszego co wyjdzie po późniejszej analizie, no bo przecież każdy szanujący się mag (lub ktokolwiek kto czytał jakieś dzieło fantasy, które ma więcej polotu) wie, że diabeł tkwi w szczegółach. Na pierwszy rzut oka faktycznie to mogły być zwykłe przedmioty, ale może jakiś czar był w tym ukryty. Niemniej jeśli był to całkiem nieźle ktoś to maskował.
Nie wyglądało natomiast, by owca i wilk chcieli zmuszać obecnych do dalszej gry. Nie w momencie, gdy „sekret” już się wydał co mogło wpływać na rozgrywkę. Chociaż początkowo wilk był niezadowolony, gdyż chciał dalszej części zabawy. No ale najwyraźniej obie te istoty miały jakieś swoje zasady. Pokręcone, a nawet na swój sposób groteskowe bo przecież bawili się życiem innych istot rzucając kośćmi losu, ale jednak były w tym jakieś zasady których najwyraźniej żadne z nich nie chciało łamać. Ktoś bardziej wnikliwy mógłby chcieć znaleźć powód dlaczego się tak dzieje, ale przecież może być to nawet zwyczajna dżentelmeńska umowa między wilkiem a owcą. Jakkolwiek to brzmi.
Czy byli zdziwieni propozycją druida? Oczywiście, że tak bo przecież kto normalny chciałby wrócić do miejsca, które wykreowali. Wrogiego wszelkiemu życiu oraz miejscu, gdzie każdy chciałby wbić nóż w plecy swojemu towarzyszowi. Trochę jakby znaleźć się ponownie w Związku Radzieckim, tyle że tu było zdecydowanie cieplej. Może trochę ciemniej i było mniej socjalistów, ale jednak szansa na stracenie życia następnego dnia była stosunkowo podobna. Wilk był rozochocony, a owca pogładziła się po podbródku, który zasłaniała maska.
- Kontynuuj – powiedziała owieczka, gdyż ta perspektywa była po prostu interesująca. Najwyraźniej w swoim bardzo długim życiu nie rozważali opcji, by pozwolić komuś dołączyć do rozgrywki. W zasadzie to pewnie każdy zdrowo myślący najchętniej uciekłby w popłochu na sam ich widok, a co dopiero po pokazaniu gry od wewnątrz.
- Hmmm, ale skoro nie ma śmierci to powinna być za to jakaś karna gra. Może na drodze głosowania będziemy wybierać jaka będzie kara za „śmierć” w grze? – oczywiście tu mógł być jakiś haczyk i na pewno był. Zresztą widać było po wilku, że najwyraźniej wykombinował o co chodziło owcy, bo merdał ogonem entuzjastycznie. Chociaż może było to spowodowane ekscytacją związaną z dalszą zabawą – Przykładowo miesiąc spędzony w ciele ropuchy lub wykonanie jakiegoś upokarzającego zadania? – zaproponowała owca splatając ręce na piersi. Takie karanie mogłoby być ciekawe w zależności od pomysłowości „Mistrzów Gry”. Trochę jak gra w butelkę, gdy wybierasz opcję zadanie tyle że wybierają to 3 osoby w demokratyczny sposób.
- Zgoda. Możecie zatrzymać figurki o ile chcecie, ale karty zostają u nas – odpowiedziała owca kładąc swoją dłoń na stosie papierów, który po chwili rozpłynął się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Portal się nie otworzył, ale to nie znaczyło, że nadal każde z bohaterów tkwiło w tym białym, pozbawionym kresów miejscu.
- Jeszcze się spotkamy – powiedział razem wilk oraz owca, a przestrzeń się rozmyła. Staliście pośrodku jednego z okolicznych dachów Baxter building. Był już późny wieczór, zapewne koło godziny 20 patrząc na jeden z billboardów, który miał też zegar. Wszystko co każde miało z wycieczki na wyspę o dziwo zostało. Figurki w kieszeni, ubrania, a nawet okruszki z jedzenia czy jabłko schowane "na potem". Nawet kamyki, które mogły przypadkiem dostać się do butów lub nasiona roślin, czy ogólnie pojęte zabrudzenia pozostawały. Nawet ślady krwi na ciuchach.
/ZT dla wszystkich tutaj no to dzięki wszystkim i do następnego ;3