Komnaty Friggi

Zespół komnat, salonów i innych pomieszczeń należących do królowej Friggi. Choć dobrze strzeżone i pełne służby, jednocześnie są również przestronne, z licznymi balkonami, zbiornikami wodnymi i innymi upiększeniami.

Sama nie wiedziała czy jej tekst pomógł, czy zaszkodził, jedno było pewne. Panowie zaprosili ich do środka i póki co nie zawracali z tej ścieżki. Co prawda na początku miała wątpliwości, czy asgardcy mężczyźni zrozumieli to o czym mówiła. Nic nie odpowiadali, przesyłali sobie znaczące spojrzenia. Nie do końca wiedziała co one oznaczają... I dlaczego tak lakonicznie odpowiadali na pytania Clinta. Na dodatek musiała przyznać, że gdzieś w głębi duszy czuła się nie do końcu na miejscu. Powinna być teraz w zupełnie innym zakątku świata, ze swoimi przyjaciółmi, walcząc zażarcie u ich boku. Nawet nie wiedziała jak sobie bez niej radzą. Cała ta wizyta natomiast... Nie ma co się oszukiwać, była najzwyczajniej w świecie dla niej mało ciekawa, skoro tylko dyplomatyczna. Jej umiejętności mogłyby się przydać gdzie indziej...  
Zbyła milczeniem informację o Thorze, bo nawet nie wiedziała kim jest, ale sądząc po powadze z jaką potraktowali pytanie mężczyźni zorientowała się, że kimś ważnym. Midgard? Nigdy nie słyszała o takiej planecie. Z trudem można było dostrzec na jej twarzy zainteresowanie, gdy wspominali o pogodzie. Z tego co mówił Quill, Ziemianie lubili o tym gadać jak nie mieli o czym. Najwyraźniej asgardczycy również. Jedyne co zaniepokoiło to problem czasu, ale tym stwierdziła, ze będzie przejmować się później.
Pogrążona we własnych myślach już nie zaskakiwała żadnymi spostrzeżeniami, bo raczej nie było takiej potrzeby. Grunt, że z tego co mogła wywnioskować, mężczyźni nie zaczęli prowadzić ich w kierunku lochów, wszak teren wydawał się na takowe za bogaty, co dało jej nadzieje na  spotkanie z kimś kto godnie zastąpi Odyna.
Sceneria zaskakująco zmieniła się w jeszcze bogatszą, gdy byli już w głębi budynku. Zielona rozglądała się nie skrywając swojego zainteresowania. Po tej krótkiej przebieżce nawet nie zostawiała za sobą aż tak mokrych śladów, w końcu chwile temu kąpała się w asgardzkim stawie.
Zatrzymała się przed ogromnymi drzwiami i słusznie odczekała na otwarcie ich przez strażników.
Wchodząc do środka zwolniła kroku. Najwyraźniej znaleźli się w miejscu do którego tak szybko zmierzali. Z minimalnym grymasem spojrzała na kolejny zbiornik wodny. Zafrasowała się nad nim, zastanawiając jak bardzo popularnym architektonicznym tworem był ten ...basenik. I czy znajdował się w każdym pomieszczeniu czyhając tylko na niesforny teleport i zanurzenie w swoim wnętrzu podróżników?
Dopiero po krótkich oględzinach dostrzegła jasnowłosą kobietę.To niesamowite. Spokój jaki bił od kobiety i duma zrobił wrażenie nawet na Gamorze. Nie potrafiła również odwrócić od niej spojrzenia. Zresztą sądząc po cienistym ptaszysku to właśnie do niej mieli trafić. W geście powitania skinęła głową. Pewne sprawy zaczęły powoli układać się w jedną całość. Nie wszystkie, ale pewne. Chociażby kwestia Thora.
- Witaj Friggo. Nazywam się Gamora, jestem członkinią Strażników Galaktyki i tymczasowym Mścicielem - Przedstawiła się krótko i zwięźle, a resztę zostawiła już Clintowi. On dokładnie wiedział po co tu przybyli. Nie będzie się wtrącać.

Clint z łatwością zauważał spojrzenia, jakimi wymieniali się strażnicy. Nie komentował ich na głos, szeptem również. Jedynie zastanawiał się w ciszy czy są oni skonsternowani, znużeni, czy razem z Gamorą wzbudzają w asgardzkiej ochronie politowanie. Te nietrudno byłoby wychwycić. Nie raz i nie dwa ktoś z drużyny Avengers kierował do niego takie spojrzenia. Spoza również.
— Z Midgardu dopiero co zniknął i teraz znowu wrócił? — spytał zdumiony. — Gdzie wylądował? Przyszedł tutaj tylko po to, aby Lokiego w celi odwiedzić? — rzucił żartobliwie, ciesząc się z tego, że mag ten, sukinkot jeden siedzi za kratkami. Zapłaciłby nieswoimi pieniędzmi za to, aby zobaczyć tego człowieka.
On jeszcze nie wiedział.
Naiwny, biedny.
Spojrzał na Gamorę, koło której szedł cały czas.
— Midgard to ichnia nazwa naszej Ziemi. Wy jak nas nazywacie? — przyjrzał się jej zaciekawiony i zwrócił się ponownie do strażników.
— To jaką porę roku macie? Lato? Jakiś odpowiednik?
Więcej pytań nie zadał. Nie zagadywał też swojej towarzyszki, przemierzając kolejne asgardzkie alejki. Spojrzał na co poniektórych mieszkańców tej krainy. Uśmiechnął się do jakiejś matki z dzieckiem i przyjrzał uważnie rudowłosej kobiecie, która poprawiała swój warkocz. Ach, z męską uwagą i zainteresowaniem, rzecz jasna! Po mężczyznach też spojrzał, przypominając sobie jak w cyrku nosił tunikę podobną do stroju jednego z nich; nawet kolorystycznie niewiele odbiegało. Zaczął nawet zastanawiać się czy jakby tutaj nie pojawił się w swoim cyrkowym kostiumie to nie wzięliby go za miejscowego zamiast przyjezdnego. Albo przyteleportowanego lepiej? Adekwatnie w każdym razie.

Rozejrzał się po sali, w której przyszło im przebywać. Zerknął kontrolnie na Gamorę, zauważając zbiornik wodny, który nie tylko ją zaniepokoił. Być może teraz będzie kolej Bartona? Jak tylko o tym pomyślał to się skrzywił. Nie było to nawet śmieszne.
Nietrudno było dostrzec kobietę, której fryzura i strój rzucały się w oczy. Mógłby już krzyknąć, że hej, Thor jest do ciebie podobny jak diabli!, ale wolał to sobie oszczędzić. Przynajmniej na razie.
Gdy kobieta przedstawiła się, Clint zrobił lekki ukłon. Głowę schylił, a dłoń na piersi położył. Prawie że jak błazen, który miał zaraz usługiwać.
— Friggo — przywitał się, prostując od razu. — Clint Barton, Avengers, Ziemia — uśmiech zamajaczył w kącikach jego ust. Wskazał na ptaszysko. — Widzę, że dotarł szybciej od nas. Tym samym on nas tutaj teleportował…
Spojrzał teraz niedbale po wystroju.
— Mieliśmy chęć spotkania się z Odynem, ale z tego co nam wiadomo, jest on aktualnie nieobecny. Jest szansa, żebyś był w stanie nam pomóc?
Kultura i dyplomacja taka, że jak wróci to nikt mu nie uwierzy.

Nie wiedziała za bardzo o czym mowa, więc siedziała, a właściwie szła cicho. Z ulgą przyjęła wyjaśnienia Clinta, bo już sama do siebie zaczęła się irytować, że nic nie wie. Nie rozumie. Nie zna się, a na dodatek nie jest zarobiona. Niby przyszła tu z misją, ale to raczej nie był ten rodzaj misji, który w jakikolwiek sposób przystawał do jej umiejętności. Cholera, gdyby tylko Carol więcej wyjaśniła to poprosiłaby o coś bardziej bojowego… Może trzeba było komuś złoić tyłek?
- "Terra" – Rzuciła, gdy z ust Clinta padło pytanie – Na Ziemię mówimy "Terra" – Wyjaśniła w odpowiedzi na jego pytania… i to by było właściwie na tyle. Znała jeszcze inne nazwy, ale skupiła się raczej na tej oficjalnej wersji.
Dalsze pytania Bartona o pory roku i inne pogodowe zagwozdki zbyła milczeniem. Z tego co mówił Quill, był to typowy temat do zagajenia drugiej osoby. Może Clint w ten sposób chciał uzyskać jakieś informacje? A może ona, jego jedyna towarzyszka była zbyt mrukliwa, a spojrzenie mordercy nie zachęcało do pytania o pogodę w kosmosie. Jest tam zimno. Tyle w temacie.
Będąc już w przepastnej przed Friggą niestety nie potrafiła udzielić jej odpowiedzi. Zachowując wszelkie jej znane konwenanse czekała na odpowiedź Clinta. Szczerze? Sama była ciekawa… czego my od niej chcemy?

— Czemu Terra? Kojarzymy wam się z terakotą? — spojrzał zdziwiony na Gamorę. Po kiego wała im terakota w galaktyce, że tak ich nazywali i pewnie kojarzyli?
Clinton nie oceniał wyglądu pomieszczenia, w którym przyszło im dyskutować z przedstawicielką Asgardu. I to nie byle jaką! Barton jednak nie zwracał uwagi na to czy elementy wystroju komponowały się ze sobą, gryzły czy kontrastowały w interesujący sposób. Był spostrzegawczy, miał dobry wzrok, ale najpierw pragnął ustalić to i owo, porozmawiać, dowiedzieć się jak będzie prezentować się sytuacja. Jak będzie spokojniejszy to zapewne wtedy zdecyduje się na to, aby przyjrzeć się asgardzkim zdobieniom i gustom najwyższej klasy! Nawet dosłownie!
— Surtur? — spytał, ciekawski. Zerknął jeszcze ku Gamorze, bo może ona sama będzie wiedziała, o co chodzi?
Hawkeye wyprostował się, złożył ręce za sobą. Czuł się dość swobodnie. Czuł pech w powietrzu, jakieś nieszczęście, ale w ostateczności nie wyglądał na takiego, który lada moment miał uciec przerażony tym, gdzie się znajduje i czego może się dowiedzieć.
Gdyby tak było to już dawno nie miałby zniżki Mścicieli na kawę w Starbucksie.
— Nie wiem na ile jesteś zorientowana w naszym świecie, pani — kącik ust mu zadrżał, jakoby przypomniał sobie jak dziwnie to brzmi. — W każdym razie, mamy problem pod tytułem scalania się rzeczywistości, która powoduje, że dwa światy łączą się ze sobą i przeplatają historię. Są nasze kopie, alternatywne światy. Każdego po dwa, może nawet więcej, egzemplarzy. Historię dwóch tych samych osób różnią się od siebie diametralnie.
Przełknął ślinę. Spojrzał po kobietach, chcąc sprawdzić czy nadążają za nim.
— Pojawiła się jedna przedstawicielka innej rasy nadludzi, która oznajmiła, że powinniśmy się wybrać do Odyna po lusterko. Lustro, co to pokazuje jakieś aspekty duszy, ale ponoć wskazuje także złoża mistycznej energii czy innych prawidłowości.
Zamilkł.
— Albo nieprawidłowości. Mówiła też, że zależy jej na czasie, aby to zorganizować. Ponoć magowie, osoby o sporym zasobie energii i te lustro, które nic mi nie mówi.

- Nie wiem czemu. A to nie jest to samo tylko w innym języku? – Nie wiedziała jak to zrobił, ale tak, nadszedł w końcu ten moment, w którym i Gamora zaczęła się zastanawiać nad etymologią słowa ‘Terra’. Najwyraźniej przebywanie na Ziemi właśnie tym skutkowało. Nawet wojowniczkę dopadł myślicielski nastrój. Na szczęście zreflektowała się w porę i po prostu wzruszyła ramionami, kiwając do tego przecząco głową.
- Nieważne – Miała nadzieje, że już zamknęła ten temat. Nie żeby była mistrzem kurtuazji i kultury, jednak znaleźli się przed obliczem Frigg, dlatego powinni poświęcić jej stuprocentową uwagę. Dlatego też, gdy z ust kobiety padły pierwsze wyjaśnienia Gamora w pełni skupiła się na rozmówczyni.
Pokiwała nieznacznie głową, gdy na kilka sekund jej spojrzenie skrzyżowało się z pytającym spojrzeniem Clinta. Nie miała pojęcia kimże jest ów Surtur, a słysząc, że mają z nim problem od razu zapaliła się lampka.
- Coś poważniejszego? – Zapytała. A nuż okaże się, że obecność Odyna przy pozyskiwaniu lustra będzie potrzebna, a pomoc zielonej wojowniczki przy doprowadzaniu Surtura do pionu przyspieszy cały proces. Co prawda jeszcze nic nie oferowała, ale taki właśnie pomysł pojawił się jej w głowie. Póki co musiała poznać więcej szczegółów...
Tak myślała, że sprawa z lustrem nie będzie taka prosta. Niezaproszona podeszła bliżej zbiornika wodnego, przy którym usiadła Frigg. Nie skrywając swojego zaciekawienia przyjrzała się obrazom wyświetlonym na tafli. Nigdy wcześniej nie miała do czynienia z takim sposobem przekazywania informacji, a mimo to starała się wychwycić to co najważniejsze. Nim obraz zdążył się rozmyć Gamora zapamiętała każdy fragment jaki mógłby się przydać podczas wędrówki. Samo niebezpieczeństwo w sobie nie stanowiło dla niej aż takiego problemu, mimo to chcąc korzystać z okazji postanowiła się jeszcze dopytać.
- Szczególnie teraz? I jakie niebezpieczeństwa mogą na nas czyhać? -

— Nie no... terakota to co innego — mruknął Clint. Wątpił, żeby Gamora była na tyle zainteresowana materiałami, aby na tym skupić całą rozmowę. Może kiedy indziej będzie szansa, aby przeszli się po Castoramie i tym podobnych czy też do geologów. Sam Barton nieszczególnie dobrze się na tym znał.
Był zawiedziony, że Frigga nie rozwinęła kwestii Surtura. Z drugiej strony spodziewał się, że ich wszystkich czas naglił. Ba, odnosił nawet wrażenie, jakby minęły miesiące od przybycia na Bifrost! To wzbudzało niepokój. Mógłby jedynie cieszyć się, że nie będzie wyglądał staro!
Odpowiedź kobiety dotycząca lustra również nie zadowoliła łucznika. Gdyby był bardziej infantylny - choć co poniektórzy bardziej złośliwi zapytaliby czy to jest możliwe - to by westchnął niczym dziecko i z naburmuszeniem odpowiadał na słowa blondynki. Teraz jedynie ograniczył się do niezadowolonego i skrzywionego wyrazu twarzy.
— Pogłoskom? Czy jest to jednak pewne? — dopytał nieco bezczelnie, ale Frigga mogła to odebrać głównie jako jeden z pierwszych stadiów desperacji! Być może faktycznie mieli zapotrzebowanie. W końcu z byle powodu nikt nie zjawiłby się w Asgardzie!
Przysunął się wraz z Gamorą do tutejszej, gdy ta przysiadła sobie przy tafli wody. Spodziewał się, że Strażniczka Galaktyki chętnie go tam wepchnie w ramach zemsty.
Barton zmarszczył brwi.
— Jotunheim. Thor opowiadał, że tam ziąb i te inne, olbrzymy? Coś jak tytani w tej całej greckiej? — podrapał się po nosie. Widać było, że był niepewny na ten moment. Sam jednak skupił swoje spojrzenie na tafli wody, której obraz się zmieniał. Wysłuchał, oczywiście, wcześniej tego o czym mówiła. Podobnie jak Gamora - był w stanie zapamiętać naprawdę wiele.
Odchrząknął.
— Możesz powiedzieć coś więcej, pani?

Nie pytała już co to jest terakota. To nie był czas ani miejsce na takie dyskusje. Zastanawiała się czy Clint czasem jej w coś tutaj nie wkręca, dlatego w celu rozpoznawczym zerknęła na niego kątem oka. Jego twarz nie zmącona żadną myślą wybiła z głowy takie domysły. Cała wina i tak (zawsze) spoczywała na Quillu, bo to on ich zwykle raczył jakimiś wątpliwymi opowiastkami. ...A jednak o terakocie nigdy nie słyszała. Zapewne zapyta go o to przy pierwszej, lepszej okazji. Na dodatek, gdy będą sami i nie narazi się na żarty ze strony pozostałych członków drużyny. Miała również nadzieje, że nie będzie musiała ścisnąć ładnej buźki Quilla, by dowiedzieć się prawdy. Przywiązywanie do krzesła również wchodziło w grę, ale Peter chyba wiedział, że z nią nie ma żartów.
...Taki mniej więcej miała stosunek do braku informacji, a mimo to przy pani Asgardu potrafiła zachować względny spokój. względny, bo nie wyglądała na zadowoloną i wcale się z tym nie kryła.
W głębi duszy poczuła sporą ulgę słysząc, że nie tylko ona poddała pewnym wątpliwościom słowa Frigg.
Najpierw mało subtelnie pominęła milczeniem jej zapytanie o Surtura, co spotkało się z grymasem niezadowolenia na twarzy zielonej wojowniczki. Żona Odyna mogła być najbardziej dumną kobietą w całym wszechświecie, ale na zadane przez Gamorę pytanie trzeba odpowiadać. Aż się zdziwiła i poddała wątpliwościom głośność swojej wypowiedzi, ale kiedy już się odzywała to nigdy nie mówiła zbyt cicho by ktoś nie mógł jej usłyszeć. Tak to już było, gdy jedną z kilku osób w drużynie stanowił gadatliwy i głośny Szop, ględzący nie wiadomo o czym Quill czy nawet Groot, który w przypływie emocji wykrzykiwał z różnym natężeniem jedno zdanie. Ciężko ich na raz przekrzyczeć, a jednak dawała rade. Pewnie tylko dlatego, że Drax łączył się z nią w bólu.
A potem przeszła do nieco innych tematów o które zagaił Clint, co tym bardziej wyostrzyło jej czujność.  Zignorowanie pytania wydawało się być całkiem podejrzane. Może gdyby zwyczajnie spuściła ją na bambus jakąś zdawkową informacją zapewniającą, że panują nad sytuacją to Gam nie zwróciłaby aż takiej uwagi, ale teraz?  Teraz była pewna, że jest coś więcej o czym nie chce mówić Frigg. Coś co dotyczy ich wszystkich.
Gamora niestety nie odrobiła lekcji z Asgardzkich i po za Asgardzkich krain dlatego podczas kolejnych tłumaczeń kobiety prawie nic nie zrozumiała. Na szczęście wiedziała już co to Midgard i chyba to w całej tej historii okazało się być najważniejsze.
- Jest żądny zemsty na kim? -  Mina Gamory momentalnie stężała. Miała nadzieje, że tym razem Frigg nie będzie jej zbywać. Zresztą już sama postawa zielonej dawała jasno do zrozumienia, że nie zamierza odpuścić. Wpatrywała się w kobietę z śmiertelnie poważną miną i milcząc oczekiwała szczerej odpowiedzi.

Spojrzenia kobiet krzyżowały się ze sobą, ale nie była to zwykła, psychologiczna walka. Całą swoją pewność siebie oraz coraz to narastające wzburzenie włożyła raczej w przekonanie kobiety do tego by podzieliła się chociaż krztą kolejnych informacji. Wiedziała, że jest coś jeszcze. Moc zemsty nie znała granic, zresztą kto jak kto, ale ona wiedziała o tym najlepiej. Co prawda uśmiercanie Thanosa zeszło na dalszy plan, jednak to nie tak, że złość która wzbierała w niej przez te ciężkie lata posług u tytana zmalała. Złość wrzała w żyłach zielonej wojowniczki za każdym razem, gdy tylko sobie przypomniała co musiała przeżyć. Za każdym razem zarzucała sobie, choć nie do końca słusznie, dla kogo jej przyszło haniebnie pracować. Gamora wolała już nie czuć tego ciężaru wyrzutów sumienia jakie każdego dnia musiała dźwigać. Miała nadzieje, że z każdą pomocową akcją poczuję choć małą ulgę. Domyślała się jednak kiedy nastąpi pełnoprawna lekkość.  
Napięcie rosło z każdą sekundą i nawet słowa Frigg tego nie powstrzymały. Zresztą chyba nie taki był zamysł, ponieważ królowa Asgardu, wcale jej nie uspokoiła. Wręcz przeciwnie.
Nie zastanawiając się długo, może mało koleżeńsko, bo bez konsultacji z Bartonem, podjęła męską decyzję.
- Pani, jestem członkinią Strażników Galaktyki. Nie raz, nie dwa razy broniłam planet przed zagładą i możesz mi wierzyć, bądź nie, ale nadzieja to zawsze za mało. Pozwól mi udać się na Ziemię i ostrzec obrońców Midgardu, że muszą być gotowi - Nawet nie zauważyła jak przechwyciła ton Clinta. Chyba naprawdę musiało jej bardzo zależeć na tym by szybko znaleźć się na Ziemi. Właściwie po tych słowach od razu przyjęła postawę zwartą i gotową do drogi. Nawet kosztem kolejnej kąpieli w tym razem ziemskiej sadzawce. Właściwie to jeszcze nie zdążyła wyschnąć po poprzedniej, więc nie będzie aż tak stratna.

Bartonowi trudno było powiedzieć czy cieszy się z całej sytuacji, czy jest zaniepokojony. Miał informacje. Dowiedzieli się z Gamorą czegoś więcej, ale nadal czuł niedosyt. Pewien niepokój. Ten jednak dosyć często towarzyszył łucznikowi. W końcu on, najwspanialszy i jedyny, bo bez mocy, był w miejscu, gdzie każdy ma jakąś zdolność. Przynajmniej tak to sobie wyobrażał.
Słuchał wszystkiego, co mówiła Frigga. Słuchał również wymiany zdań między nią  a Gamorą. Przyglądał się kobietom, choć niekiedy sprawiał wrażenie, jakoby lekceważył całą sprawę. Wzrokiem wodził po wystroju pomieszczenia, w którym się znajdowali. Starał się zauważyć ewentualne możliwości ucieczki czy coś, które byłoby na tyle dziwne (od samego faktu przebywania w Asgardzie i kontaktu z bogami, rzecz jasna), że powinien na to zwrócić uwagę.
— Muspelheim? — dopytał Barton. Nie tyle dla wyjaśnienia czy potwierdzenia. Gdyby Frigga mówiła o czymś diabelskim, o jakimś dziecku to zapewne od razu skojarzyłby sprawę i przeklął w myślach. Natomiast niezadowolenie byłoby niemalże od razu zauważalne na twarzy łucznika.
Mimo że sama Frigga zajęła miejsce przy fontannie to Clint, który zazwyczaj już dawno rozwaliłby się na jakimś miejscu lub biegał w tę i nazad, stał w tym samym punkcie, w którym zdążył wcześniej się zatrzymać. Udało mu się zauważyć zmianę wyrazu twarzy Gamory, a przynajmniej spojrzenie wskazujące na rosnącą irytację. Trudno mu było jednak wytłumaczyć: czy jest to spowodowane osobistą sytuacją Strażników, bezradnością pod względem pomocy, problemem jaki miał miejsce tutaj czy liczbą niewiadomych, których pojawiało się coraz więcej. Lub wszystkim, co po prostu działo się aktualnie.
Wysłuchał propozycji Gamory. Cień bezczelnego uśmiechu przemknął przez twarz łucznika.
Hawkeye odchrzaknął.
— Mówisz więc, że zajmiesz się tym, aby ostrzec naszych i żeby odeprzeć ewentualny atak na Ziemi, podczas gdy ja wyruszę po te lustro? — zapytał Clinton. Spojrzał na Gamorę i na Friggę, oczekując odpowiedzi, reakcji - zarówno werbalnej, jak i niewerbalnej.

- Dokładnie tak wygląda plan. Chyba, że chcesz odłożyć sprawę z lustrem na później  - Odpowiedziała na pytanie Clinta nie racząc go nawet spojrzeniem. Wzrok Gamory natomiast cały czas spoczywał na spokojnym obliczu królowej Frigg. Czekała na jej decyzje. Próbowała odgadnąć jej myśli, lecz kobieta świetnie się maskowała. Nie wiedziała, czy pozwoli na ten rychły powrót. Zastanawiała się czy w ogóle jest to możliwe, ale nie zamierzała zaprzątać sobie tym głowy, skoro najważniejsza decyzja i tak leżała po stronie Frigg.
Mimo to swoim spojrzeniem starała się jej przekazać, że jest pewna swego. Chciała wrócić by ostrzec Ziemian przed zagładą. Dlatego też cały czas stała twardo wpatrując się w kobietę. Dlatego też odczuła każdy spięty mięsień na swoim ciele, gdy padły pierwsze słowa. Nie miała powodów by nie wierzyć w to co powiedziała. Wierzyła, że Surtur, kimkolwiek dokładnie był, władał ogromną potęgą skoro na spotkanie z nim udał się sam władca tronu.
-  Musimy chociaż spróbować - Po to właśnie została utworzona ich grupa. By strzec zagrożonych planet. Nie mogli przecież stać z założonymi rękoma i czekać na cios ze strony demona.
- Czy Surtur ma jakieś słabości? W jaki sposób objawia się jego nadejście? - Zadała jeszcze pytanie by ostatni raz skorzystać z wiedzy Frigg dotyczącej Surtura, a potem w asyście straży dostała się na Bifrost, wcześniej kłaniając się, może nawet nieco niżej, niż wcześniej, królowej Asgardu na pożegnanie.
Jeżeli Clint postanowił jednak zostać, to cóż. Gamora nigdy nie była dobra w pożegnaniach, dlatego po prostu życzyła mu powodzenia, dodając by podczas misji sprzyjało mu większe szczęście niż jej na początku ich przygody z Asgardem, nawiązując do kąpieli w sadzawce, za którą w głębi duszy postanowiła się na nim jakoś zemścić.

/zt

Pokręcił głową.
— Nie, dzięki… Ale nie, dzięki — powtórzył się. — Lepiej, żeby teraz to załatwić. Nie mam zamiaru potem odpowiadać za nie wiadomo — uśmiechnął się Barton. Jako że nic nie precyzował to trudno było powiedzieć, o co chodziło łucznikowi, który zamilkł na niedługą chwilę. Spojrzeniem przeskakiwał między Gamorą a Friggą.
Wysłuchał tego, co - jak zakładał - najważniejsza kobieta Asgardu miała do powiedzenia. Miał poważny wyraz twarzy, możliwe, że nieco zawzięty. Nieszczególnie podobało mu się to, co usłyszał. Nie było to jednak czymś, co szokowało Bartona. Jak na osobę bez jakichkolwiek nadprogramowych dla jego rasy zdolności - znosił wszystko całkiem zadowalająco.
Również życzył zielonoskórej powodzenia - uśmiechnął się pokrzepiająco i zaraz się skrzywił na wypomnienie mu stawu, w którym wylądowała Gamora. Nic więcej nie powiedział.
W trakcie ciszy, podczas której Frigga przyglądała się Bartonowi, ten rozglądał się nieco niedbale po pomieszczeniu. Raz jeszcze podziwiał wykonanie, wystrój i z przerażeniem stwierdził, że jak wszystko świeciłoby mu w ten sposób po oczach to by oszalał.
— Tak, najlepiej by było — skinął zaraz usłużnie. Wrócił spojrzeniem do kobiety i uniósł kąciki ust w uśmiechu, którym już przepraszał (a może nie?) za swoje następne słowa i pomysły. — Chyba że jest jakaś uczta czy asgardzka kawa to nie odmówię. W każdym razie nie widzę potrzeby dalszej zwłoki.
Taki był stanowczy. Taki zdecydowany.

Hawkeye milczał, umożliwiając kobiecie nieprzerwany monolog. Im mniej będzie gadał, tym szybciej wyruszą. Zresztą, nie chciał mieć potem problemów u Thora, który mógłby dowiedzieć się o niewyparzonym języku łucznika co to nie potrafił powstrzymać się od komentarzy.
A świerzbiło go tak, że gryzł język prawie że do krwi.
Zmarszczył brwi i poprawił swój aparat słuchowy. Spojrzał na Friggę. Zapewne najchętniej porwałby się z motyką na słońce (tu: z łukiem na pozaziemskie istoty), ale teraz to przynajmniej sprawiał wrażenie osoby profesjonalnej i posiadającej instynkt samozachowawczy.
— Obawiają się zimna, że tak niechętni? — a jednak nie wytrzymał, nie mógł. Szybko zamilkł pod potencjalnie srogim spojrzeniem Friggi.
Odczekał na dalszą informację. Po otrzymaniu ich skinął głową i dał się odprowadzić.

Jeden ze strażników, który towarzyszył Clintowi, mógł mieć go dość. Mógł też się zdziwić, jaki apetyt towarzyszył mężczyźnie i z jakim uwielbieniem pil coś, co uznał za kawę.
Oczekiwał dalszych instrukcji.

| ZT