Miasteczko Carefree w stanie Arizona

Podróż w ciekawym towarzystwie nie dłużyła się tak, jak mogłaby w innych okolicznościach - Susan zaś już dawno temu przywykła do męskiego towarzystwa i podejścia do życia. W końcu dorastała z młodszym bratem, a potem wylądowała w drużynie z trzema samcami, z czego w dodatku dwóch posiadało specyficzne poczucie humoru, szczególnie względem siebie wzajemnie, a już zwłaszcza pod kątem psikusów... Więc tak, przyzwyczaiła się do tego.
Kobieta słuchała więc uważnie, od czasu do czasu coś komentując - na przykład na podstawie własnych, akurat w jakiś sposób podobnych doświadczeń - albo po prostu uśmiechając się czy śmiejąc w co zabawniejszych momentach. Z takich opowieści mogła przy okazji dowiedzieć się sporo na temat charakterów i zachowania reszty Strażników... W związku z czym Sue szczerze żałowała, gdy kolejna historia została przerwana informacją o dotarciu na miejsce, nawet jeżeli nie mogła się doczekać potwierdzenia odnalezienia Novy.
Blondynka już myślała, że teraz przejdą do poważniejszych tematów, lecz Rocket zaskoczył ją pytaniem o Phoenix - czy też raczej o Phoenixa, w tym wypadku... Albo właściwie o jedno i drugie jednocześnie. Nie było co się nad tym zbyt dokładnie zastanawiać.
-Na naszej planecie ogniste ptaki to część niektórych wierzeń i mitologii. Kojarzone były z różnymi dawnymi bogami, a w tej chwili stanowią symbol odrodzenia i podnoszenia się po porażce. Jak feniks z popiołów. To brzmi już chyba na pozytywne przesłanie?- wyjaśniła, kątem oka zerkając na reakcję szopa.
Zaraz potem Invisible Woman miała już okazję ujrzeć nagłą metamorfozę broni Rocketa, a ten widok wywołał u niej lekkie ściągnięcie brwi. Argumentacja jej towarzysza miała sens, ba, przecież ją samą również dziwiło, że Nova jeszcze się do nich nie odezwał, ale zakładała, że istniały również inne możliwe wytłumaczenia takiego stanu rzeczy... I chyba miała pomysł na subtelniejszy plan działania.
-Albo... Mogę sprawdzić sytuację bez pokazywania się i jeżeli natknę się na niebezpieczeństwo, to wpadniesz tam z hukiem, a jeśli okaże się, że Nova jednak zatrzymał się tutaj z własnej woli, to wejdziesz drzwiami?- zaproponowała, a pod koniec mówienia uczyniła już całą swoją postać niewidzialną. Jako że jej głos dalej brzmiał tak samo, Rocket mógł spokojnie wywnioskować, że nigdzie się nie przeniosła, tylko po prostu zniknęła.
Blondynka odczekała co prawda chwilę, by usłyszeć i zobaczyć reakcję szopa, lecz i tak była zdecydowana podążyć za swoim planem, w związku z czym zaraz potem opuściła już pojazd, dla ograniczenia dźwięków poruszając się na niewielkiej platformie, a nie po prostu idąc. Sąsiedztwo nie sugerowało niczego podejrzanego, ale Susan i tak zakładała, że Herbie najpewniej wykorzystywał możliwości ich transportu, aby przeskanować okolicę na obecność czujników, na które powinna uważać, by w razie czego ją o nich poinformować.
Kierując się zgodnie z wcześniejszymi wytycznymi, Sue podleciała do jednego konkretnego budynku mieszkalnego, zaczynając od sprawdzenia jego okien. Okazało się to dobrym pomysłem, bo przez któreś kolejne ujrzała chłopca trzymającego coś, co w pierwszej chwili kobieta wzięła za hełm Novy... I na ten widok aż uniosła brwi, zarówno w zdziwieniu, jak i w zaalarmowaniu... Lecz po kilku sekundach dotarło do niej, że ten egzemplarz prezentował się jakoś inaczej, niż to pamiętała. W pomieszczeniu nie widziała nikogo więcej, ale to nie oznaczało, że nikt nie kręcił się w pobliżu.
Po głowie chodziło jej kilka możliwości. Mogłaby powoli uśpić tego chłopca, a potem wejść do środka i po cichu się rozejrzeć... Albo po prostu sprowadzić już Rocketa. Istniała też opcja wykorzystania elementu zaskoczenia, jednakże Sue nigdy nie przepadała za otwartymi atakami, szczególnie w sytuacji, gdy nie miała pewności, że są w ogóle potrzebne - jak teraz. Mogła też zaufać swojemu przeczuciu... I spróbować rozmowy.
-Jesteś pewien, że nasz Nova jest ostatni? Nie widzę go w środku, za to jakieś dziecko trzyma podobny hełm- odezwała się szeptem przez komunikator do szopa, uprzednio odsuwając się trochę od okna... I teraz opadając już po prostu przed drzwiami wejściowymi do budynku. Tam uczyniła się znowu widoczna i rozejrzała się za dzwonkiem. Jeżeli go znalazła, to z niego skorzystała, w innym wypadku ograniczyła się do zapukania. Oby nie podjęła złej decyzji.

Czekając na jakąś reakcję ze środka, Sue zdążyła usłyszeć odpowiedź Rocketa... A pod jej koniec na moment aż się skrzywiła i lekko uniosła ramiona w taki sposób, jak gdyby się kuliła. Nie spodziewała się tego nagłego zwiększenia głośności, a komunikatory zakładane prosto na ucho miały to do siebie, że były bardzo czułe, jednocześnie jednak nie dopuszczając do tego, aby osoby stojące obok również odbierały przekazywane wiadomości.
Słowa szopa potwierdziły to, czego blondynka i tak sama się spodziewała, a mimo to nie mogła przecież zaprzeczyć temu, co przed chwilą zobaczyła na własne oczy. Wątpiła, aby miała przewidzenia. To na pewno nie był hełm ich Novy, ale wyglądał na tyle podobnie - i najwyraźniej wydzielał ten sam rodzaj energii - że kobieta nie widziała innego wyjaśnienia, jak tylko takie, że jakimś cudem naprawdę mieli do czynienia z drugim Novą.
Susan nie odezwała się już ponownie do Rocketa, ale wiedziała, że będzie on słyszał zarówno jej słowa, jak i - przy odrobinie szczęścia, choć najpewniej dużo ciszej - tego chłopca, o ile tylko będą stali wystarczająco blisko siebie. Ze sporą dozą prawdopodobieństwa Herbie dokona też zapisu ich rozmowy, jak czynił zazwyczaj w oficjalnych okolicznościach, czyli między innymi na misjach.
Światło na ganku zaświeciło się trochę później, niż Sue tego oczekiwała, przez co podejrzewała, że chłopiec z jakiegoś powodu zwlekał... Może najpierw chowając hełm? To miałoby sens. Najważniejsze jednak było to, że drzwi w końcu się uchyliły i spojrzenie kobiety spoczęło na być może piętnastolatku - jeżeli miałaby go oceniać na oko - do którego po sekundzie czy dwóch przyjaźnie się uśmiechnęła.
-Dobry wieczór- przywitała się na początek, nie pokazując po sobie, że tak spokojna i ostrożna reakcja chłopca trochę zbiła ją z tropu. Nie chwaląc się, przywykła raczej do tego, że większość ludzi od razu ją rozpoznawała, szczególnie wtedy, gdy - jak teraz - miała na sobie kostium... Ale z drugiej strony tak działo się zazwyczaj w dużych miastach. Być może w tych mniejszych mieszkańcy nie śledzili uważnie wiadomości... Zwłaszcza młodzież.
-Nazywam się Susan Storm, Invisible Woman z Fantastic Four. Szukam kogoś i wydaje mi się, że możesz coś o tej osobie wiedzieć. Porozmawiamy chwilę?- wspominając o swojej drużynie, blondynka uniosła lewą dłoń, aby na moment wymownie przyłożyć palce do symbolu czwórki, który nosiła na klatce piersiowej.

Susan zamrugała szybko, w pierwszym momencie nie bardzo rozumiejąc reakcję chłopaka. Po jego wcześniejszym zachowaniu spodziewała się oporu, ta część wcale jej nie zaskoczyła, ale... Rozmawianie o Chrystusie? Skąd nastolatkowi w ogóle przyszła teraz do głowy religia, gdy Sue dopiero co powiedziała mu wprost, że kogoś szuka?
Wyjaśnienie przybyło do niej samo: najprawdopodobniej młody rzucił po prostu pierwszym hasłem, które nasunęło mu się na myśl, byle tylko nie milczeć. Taka strategia rzadko kiedy przynosiła pozytywne efekty, o czym blondynka wiedziała aż za dobrze. Najczęściej kończyła się niezręczną atmosferą, gdy rzuciło się coś dziwnego, a druga osoba nie wiedziała jak na to zareagować... I w tej chwili było trochę podobnie, bo Invisible Woman poczuła się nieco zbita z tropu. Naprawdę nie pomagało, że przez komunikator w tle słyszała rozmowę Rocketa i Groota... Oraz jakieś zamieszanie? Niestety nie miała teraz czasu, aby się w to wsłuchiwać, więc będzie musiała później nadrobić temat.
-Twój hełm wydziela taką samą energię, jak ten ktoś, kogo szukam. Jeden z członków Avengers, Nova... Dotarłam tutaj właśnie dzięki sygnaturze Nova Force- wyjaśniła, podejmując szybką decyzję, aby jednak nie przejmować się kręceniem chłopaka i od razu przejść do rzeczy. Przy okazji zadbała o to, aby póki co wyrażać się jeszcze w liczbie pojedynczej, nie zdradzając obecności swojego szopiego towarzysza... Na wszelki wypadek.
W trakcie mówienia kobieta utworzyła również niewielkie, twarde i oczywiście całkowicie niewidzialne pole siłowe, umieszczając je tuż przy podłodze, pomiędzy drzwiami i ich framugą. Chciała załatwić sprawę jak najbardziej przyjaźnie, ale gdyby nastolatek zamierzał trzasnąć jej przed nosem i zwiać... W takim wypadku jej bariera zatrzyma drzwi, dodatkowo oferując element zaskoczenia. Miała nadzieję, że do tego nie dojdzie, lecz nie mogła tak łatwo wypuścić potencjalnego tropu.
-Ten twój hełm posiada połączenie z Worldmindem?- spytała, bo być może dzięki niemu byliby wreszcie w stanie ustalić co stało się z ich Novą. Co prawda nie fizycznie, ale mentalnie trzymała kciuki za pozytywną odpowiedź.
Susan zdawała też sobie sprawę z tego, że w jej komunikatorze zapanowała teraz cisza, lecz nie doszukiwała się w tym niczego dziwnego... Aż do momentu, gdy gdzieś w pobliżu usłyszała nieprzyjemny odgłos, być może towarzyszący przesuwającemu się metalowi, blasze, czemuś podobnemu. Dźwięk zdawał się dochodzić z drugiej strony budynku, dlatego spojrzenie kobiety natychmiast przesunęło się za jej rozmówcę. Niewiele myśląc, uczyniła blokujące jej widok ściany przezroczystymi - akurat na czas, aby zobaczyć spadającego Rocketa. W tej samej chwili większość muru zaczęła odzyskiwać widzialność, pozostawiając jedynie wąskie "okno" ukazujące szopa... I tuż pod nim pojawiło się miękkie, jakby gąbczaste pole siłowe. Uginało się pod nim, amortyzując upadek, ale poza tym przesuwało się w dół, aby odstawić go na ziemię.

Odstawiając Rocketa na trawnik, Susan była świadoma tego, że towarzyszący jej nastolatek spróbował pociągnąć ku sobie drzwi, aby je zamknąć, co oczywiście nie było możliwe dzięki obecności jej drobnego pola siłowego. Szop akurat zdążył znaleźć się na trawie, gdy chłopak zmienił strategię i pchnął drzwi w drugą stronę - co poskutkowało wytrąceniem Invisible Woman z równowagi, choć bardziej pod względem psychicznym niż fizycznym, nawet jeżeli odchyliła się do tyłu. Bariery przy progu oraz w pobliżu szopa zniknęły, gdy tylko się rozkojarzyła, jednak na ich miejsce pojawiła się nowa... Postawiona odruchowo tuż przed Sue i wynikająca z zaskoczenia. Kobieta była już na tylu akcjach i po prostu posiadała swoje moce od tak wielu lat, że przyzwyczaiła się do paru automatycznych reakcji - w tym do chronienia się przed nagłymi atakami. W tym wypadku objawiło się to wprawieniem pola w ruch, przez co roztrzaskało drzwi, odpychając ich kawałki do środka budynku.
Tam natomiast nastolatek ganiał już jak szalony, zgarniając hełm, o którym podobno nic nie wiedział, a następnie kierując się do innego pomieszczenia. Prawdę mówiąc Sue nawet nie miała ochoty go zatrzymywać - choć pewnie mogłaby go łatwo zahamować albo nawet znokautować, stawiając przed nim niewidzialną ścianę. Mimo to... Skoro nie chciał z nimi rozmawiać, to przecież go do tego nie zmuszą, a odpowiedzi mógł im udzielić również na inne sposoby - nieświadomie. To właśnie z tej opcji blondynka zamierzała skorzystać.
Jeszcze zanim chłopak wybił się przez okno - co nie tylko słyszała, ale i widziała, stosując podobną sztuczkę do tej sprzed chwili - Susan zwróciła się już przez komunikator do Herbie'ego, jednocześnie wchodząc do wnętrza domu i uważając, aby ominąć te większe fragmenty drzwi. Co prawda buty miała wytrzymałe, ale stawanie na czymś twardym i nieregularnym i tak nie było przyjemne.
-Herbie, śledź to źródło Nova Force, ale przeskanuj też dla mnie sam budynek. Daj znać, jeżeli znajdziesz coś ciekawego- poleciła, na co AI natychmiast jej przytaknęło i obiecało w razie czego się zgłosić. Sue natomiast przespacerowała się po pokojach, rozglądając się za czymś, co nie pasowałoby do reszty albo po prostu wzbudzało jej zainteresowanie. W środku nie zastała nikogo innego, a dom wyglądał raczej normalnie... W kuchni znalazła za to karteczkę z czyimś numerem telefonu, który na wszelki wypadek odczytała dla Herbie'ego, nim ruszyła dalej z poszukiwaniami. Skoro leżał tak na wierzchu, to mógł mieć jakieś znaczenie. Poza tym wypytała również AI o informacje na temat mieszkańców tego lokum.
W końcu jednak odgłosy z zewnątrz ponownie wywabiły Invisible Woman przed budynek, po drodze zaś kobieta zaczęła się zastanawiać kiedy na miejsce przybędą jakieś służby. Zamieszanie chyba zdążyło już zwrócić uwagę sąsiadów? Jej osobiście w ogóle by to nie przeszkadzało, ale podejrzewała, że nastolatek pewnie miałby coś przeciwko.
Kobieta zatrzymała się tuż po przekroczeniu progu, a jej spojrzenie w pierwszej kolejności padło na zmarnowanego Rocketa. Chyba wyszedłby na tym lepiej, gdyby zostawił śledzenie chłopca Herbie'emu... Na twarzy Sue zawitał na moment wyraz współczucia, lecz na szczęście wyglądało na to, że szop szybko doszedł do siebie.
-Mam wrażenie, że nim nie jest- zauważyła nagle, tylko po części chcąc ujrzeć reakcję nastolatka, ale w głównej mierze mówiąc szczerze. Ich Nova najwyraźniej nic nie wiedział o tym młodym, a on sam wszystkiego się wypierał... Więc może naprawdę nic nie wiedział.
-Jakie są szanse, że Sam po prostu zabrał czyjś hełm i... To wszystko?- spytała, znów zwracając się do Rocketa jako do specjalisty, lecz umyślnie używając imienia chłopca, które dopiero co otrzymała od Herbie'ego. Niby mogła się mylić, ale ufała AI i gotowa była podjąć to drobne ryzyko.

Sue co prawda zerknęła na chłopca, lecz poza tym nie zareagowała na jego okrzyk, decydując się najpierw wysłuchać tego, co miał jej do powiedzenia Rocket. Jego wyjaśnienia zabrzmiały logicznie, tyle że szop najwyraźniej podjął jedno błędne założenie... Albo raczej nie zwrócił uwagi na coś, co jasno wynikało z jego słów. Susan uniosła wymownie brwi, jak gdyby chciała bezgłośnie dać mu znać, że właśnie sam sobie odpowiedział: skoro hełmy mogły być czasem przekazywane pomiędzy bliskimi krewnymi, to może ten konkretny został zabrany matce, ojcu, rodzeństwu.
Choć kobieta nie lubiła być do nikogo uprzedzona, to jednak przez długie lata bohaterskiej kariery nauczyła się również, że jeżeli ktoś raz skłamał, to mógł to zrobić ponownie... Więc każdego wysłuchiwała, ale zachowywała ostrożność. Skoro ten chłopak próbował ich wcześniej oszukać - nawet jeśli nieudolnie - twierdząc, że żadnego hełmu w ogóle nie posiadał... To być może obecnie mijał się trochę z prawdą odnośnie bycia jego właścicielem? Albo przynajmniej nie wyjawiał im czegoś istotnego, to też było możliwe.
Dalsza rozmowa wydawała się już toczyć bez udziału Invisible Woman, która przez jakiś czas zadowoliła się słuchaniem Rocketa, gdy ten przejął pałeczkę... W sporym stopniu powtarzając jej niedawne słowa. Tłumaczyła już chłopcu dlaczego tutaj przybyli i kogo szukali, ten zaś wolał iść w zaparte. Ba, zachowywał się wtedy tak, jak gdyby miał do ukrycia coś związanego z ich Novą - bo w przeciwnym wypadku dlaczego by tak reagował? Mimo to Susan gotowa była dać mu kolejną szansę na udzielenie im odpowiedzi... Zakładając, że w ogóle jakieś posiadał.
Blondynka zerknęła na Rocketa z zainteresowaniem, kiedy ten nagle - chyba? - zgubił wątek, a potem zaczął korzystać z maszyny, którą przy sobie nosił. Zaciekawiona, Sue nachyliła się ku niemu i spojrzała na urządzenie... Oraz na wyświetlany przez nie tekst. Nie była pewna jak szop do tego doszedł, ale teraz nie zamierzała go o to pytać.
-Nazwisko się zgadza. To... Matka? Siostra...?- spytała, pamiętając o tym, o czym wcześniej mówił Rocket odnośnie przejmowania hełmu. Chociaż nie, imię matki brzmiało przecież inaczej, jak poinformował ją chwilę temu Herbie, a rodzeństwo chłopaka - sądząc po wystroju wnętrza - pewnie było od niego młodsze... Chyba że miał jeszcze starszą siostrę, która już tutaj nie mieszkała.
Co ważne, w momencie zadawania pytania Susan przeniosła już spojrzenie na Sama. Może i on nie widział napisu, na który dopiero co wraz z Rocketem patrzyli, ale z kontekstu powinien zrozumieć o co chodziło... Skoro rozmawiali właśnie o hełmach i przejmowaniu ich przez różnych członków rodziny.

Susan na moment oderwała wzrok od Rocketa i jego przenośnego komputera, żeby spojrzeć na nastolatka, gdy ten znów się odezwał. Wyglądało na to, że w końcu się złamał, przynajmniej po części... I dzięki temu sytuacja zaczęła się stopniowo rozjaśniać. Blondynka wciąż nie była do końca pewna czy mogli wierzyć wszystkiemu co chłopak mówił, ale jeżeli miało im to pomóc odnaleźć ich Novę, to chyba powinni zaryzykować...
... Szczególnie, że następne zerknięcie na teraz bardziej odsłonięty ekran urządzenia szopa przyniosło Sue kolejne informacje na temat - jak się okazało - ojca Sama. Zaginiony w akcji... I to już dawno temu. Uznawany za zmarłego. Wcale nie brzmiało to optymistycznie, a przede wszystkim nie sprawiało wrażenia sprawiedliwej wymiany. Spojrzenie kobiety przesunęło się na oblicze Rocketa, który potwierdził właśnie część słów nastolatka i Susan kiwnęła głową na znak, że zrozumiała to wyjaśnienie. Przez cały ten czas walczyła jednak z wyrzutami sumienia, tłumacząc sobie w myślach, że jak długo nie posiadało się niezbitych dowodów na czyjąś śmierć, nie powinno się tej osoby całkowicie skreślać.
Rocket najwyraźniej nie miał takich oporów albo przynajmniej krył je równie dobrze, bo szybko wyszedł ze swoją ofertą. W odpowiednim momencie - to jest przy wspomnieniu o Ziemi - blondynka ponownie skinęła głową, tym razem dla potwierdzenia, że mogła pomóc z poszukiwaniami. Na pewno byliby w stanie coś zorganizować... Już w tej chwili przychodziło jej do głowy parę pomysłów, a w razie czego Reed najprawdopodobniej wpadłby na kolejne - nie wspominając nawet o tym, że S.H.I.E.L.D. także powinno być skłonne się do nich przyłączyć, bo agencji musiało zależeć na odzyskaniu Novy.
-Jeżeli tylko przebywa na Ziemi i nie żyje od dawna w kompletnym odosobnieniu, to znalezienie go raczej nie będzie aż tak trudne... Ale nawet najmniejszy trop przyspieszyłby sprawę. Albo pomógłby określić czy powinniśmy w ogóle szukać na naszej planecie czy nie- dodała od siebie, co tak naprawdę przekładało się na jej oficjalną zgodę. Oczywiście mogła mówić tylko w imieniu własnym i Fantastycznej Czwórki, ale domyślała się, że Carol i reszta Avengers również zgodzą się pomóc. W końcu chodziło też o dobro ich przyjaciela.

Susan skrzyżowała ręce na piersi, słuchając uważnie opowieści chłopaka o jego ojcu. Co prawda "prawie pewien" nie oznaczało jeszcze, że poszukiwany mężczyzna na sto procent przebywał poza Ziemią, ale jeżeli tak było, to wyglądało na to, iż problem spadnie jednak na Rocketa i jego przyjaciół, a nie na miejscowych bohaterów... Więc to ci ostatni wyjdą na tym najlepiej, bo odzyskają swojego towarzysza praktycznie za nic. Sue oczywiście daleko było do wykorzystywania sytuacji, ale niestety zdawała sobie sprawę z tego, iż nawet w tej chwili te główne grupy miały za mało rąk do pracy. Szczególnie Avengers cierpieli ostatnio z tego powodu i to właśnie dlatego sama zaoferowała im pomoc... Choć nie otrzymała jeszcze ostatecznej decyzji.
Blondynka była przekonana, że Herbie w dalszym ciągu słuchał i nagrywał ich rozmowę, ale jak do tej pory - poza oficjalnym zarejestrowaniem warunków umowy - nie padły żadne wyjątkowo istotne dla nich słowa... Aż do czasu, gdy nastolatek poruszył głową, chyba szukając czegoś wzrokiem - ponad sobą? Czoło kobiety lekko się zmarszczyło, lecz o nic nie zapytała... I nie musiała, bo odpowiedź przyszła sama i to w dodatku całkiem szybko.
-Księżyc. Ziemia ma w tej odległości Księżyc- poinformowała Rocketa, gdyż ten zdążył odezwać się przed nią. Nie była pewna co do pozostałych poruszonych przez niego kwestii, ale domyślała się, że i tak nie zostały skierowane do niej. W końcu nie mogła wiedzieć co dokładnie odbierał hełm Sama... Miała jedynie nadzieję, że sygnał oznaczał właśnie jakieś znaki życia.
Podczas gdy szop podawał chłopcu instrukcje odnośnie jego dalszych działań, Sue skorzystała z chwili, w której nie była potrzebna, aby zwrócić się do Herbie'ego. Poprosiła sztuczną inteligencję o przekazanie członkom Avengers informacji na temat domniemanego położenia Novy; wybranie się na księżyc nie powinno dla nich stanowić żadnego problemu, jak długo znajdą kogoś wolnego, kto będzie mógł to uczynić. AI natychmiast zabrało się do roboty, zaś Sue znów skierowała spojrzenie najpierw na Sama, a potem na Rocketa.
-Przy odrobinie szczęścia ktoś niedługo po niego wyruszy. Jeżeli nie, to ja to zrobię- wtrąciła się, gdy tylko szop skończył mówić. Nie była tak dobrą pilotką jak Ben czy Johnny, ale potrafiła sobie poradzić, a w dodatku miałaby przecież do pomocy Herbie'ego... Który równie dobrze mógłby pokierować pojazdem za nią.