Tajna baza w lesie nad rzeką Niagarą.

Uniosła brwi, prawie namacalnie odczuwając tę satysfakcję byłego żołnierza. Jak dla niej, trochę za szybko pospieszył się z tym zadowoleniem, ale to była jego sprawa, a nie jej.
- Aż dziwne, że nasz pan doktorek niczego nie kombinuje. – mruknęła nieco złośliwie, patrząc na trzęsący się obiekt zemsty Jacka.
No dobra, może nie powinna. Ale ciężko było zachować bezstronność, gdy widziała to wszystko, co miało tutaj miejsce. Ludzi, pożerających surowe wnętrzności zwierzęcia. Szczurowatego facecika zmieniającego się w małpę, która chciała ją zabić. A potem tę drugą małpę, kompletnie podporządkowaną temu… człowiekowi, choć raczej nie było to dobre określenie. Małpę, którą musiała spalić żywcem. I ci wszyscy żołnierze, których musiała zastrzelić, żeby mogli się tu dostać. Cały ten syf był spowodowany przez jednego, jedynego doktorka. Niech szlag trafi jajogłowego. I to tak solidnie. Chociaż w tym wypadku raczej należało uważać na to, czego sobie życzymy, bo to mogło spełnić się szybciej, niż przypuszczała.
Samo przebywanie w pobliżu tego reaktora budziło pewien… niepokój u kobiety. Myśl, co by się działo, gdyby to wybuchło z nimi w środku… Była w pewien sposób przerażająca. Cały czas była jednak pewna, że plan opiera się na zostawieniu tu doktorka i zmyciem się, zanim wszystko radośnie poszybuje na spotkanie zabitych żołnierzy. Na widok taśmy przewróciła oczami, oczywiście mimo niepokoju zamierzając wejść do środka za Jackiem. Słysząc takie polecenie tylko parsknęła.
- Serio? – spytała dość retorycznie, ale została w windzie, mimo wszystko w pewien sposób biorąc sobie do serca ochranianie pleców mężczyzny.
Beznamiętnie obserwowała, jak doktorek ląduje na ściance generatora. Nawet chciała zaprotestować, ale w końcu zrezygnowała. Taka była konieczność. Gdyby ten facet nawet trafił do pudła, to prędzej czy później by z niego wyszedł. Albo przy jego znajomości uciekł. I wtedy kołomyja zaczęłaby się na nowo. Może nie było to dobre rozwiązanie z punktu widzenia dziewczyny, ale jedyne, które zabezpieczało przed kolejnymi chorymi pomysłami Husselhofa. Dlatego nie odezwała się słowem, choć widać było, że wcale nie czuje się z tą sytuacją komfortowo.
Na widok żołnierzy natychmiast wycelowała w nich broń. Ale to, co stało się dalej, kompletnie ją zaskoczyło. Z automatu pstryknęła przycisk, wciąż pewna, że Jack w ostatniej chwili wbiegnie do windy i wylezą stąd razem. Pomyliła się. I to jeszcze jak bardzo.
- Jack! – krzyknęła z mieszanką strachu i zaskoczenia.
Przecież to nie tak miało być! Wszystkie te emocje mężczyzna mógł dostrzec, zanim drzwi windy się zamknęły, a dziewczyna w nieunikniony już sposób zaczęła wynurzać się na powierzchnię tego kompleksu. Te wszystkie strzały i wybuchy, wydawała się ich nawet nie rejestrować umysłem. Jak na autopilocie wyszła z windy, na zewnątrz, odeszła kilka kroków i odwróciła się w stronę budynków. Kiedy natomiast patrzyła na zapadający się budynek po jej twarzy spłynęła jedna łza.
- Zaplanowałeś to wszystko, ******. – powiedziała cicho, z goryczą, uśmiechając się ponuro. – Dlatego kazałeś mi zostać w windzie. – pokręciła głową.
Sama nie wiedziała, jak długo tam stała, wpatrzona w ruiny. Raczej długo. Nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć, więc zdecydowała się nie myśleć wcale. Jeszcze. Czuła się tak, jakby to wszystko zdarzyło się obok niej… Tyle śmierci, tyle wszystkiego.
- Allah akbar. – mruknęła pod nosem, pod adresem całego tego wybuchu. Przynajmniej nikt nie będzie kontynuował tych nieszczęsnych badań. Teraz zostawało jej wrócić jakoś do miasta… do domu. Wróciła do samochodu Jacka, dopiero wtedy zdając sobie sprawę z tego, że ten kretyn zabrał ze sobą kluczyki. No świetnie po prostu. Odetchnęła głęboko, otwierając drzwi od strony kierowcy. Cóż, jakiś plus zostawiania otwartego samochodu. Ściągnęła z siebie kurtkę, rzucając ją pod nogi siedzenia pasażera. Rzeczy były do spalenia, ale przecież nie zostawi ich tutaj. Potem je spali w warsztacie. Zabrała się do przeszukiwania schowka i innych zakamarków samochodu, z idiotyczną nadzieją, że może zostały tu jakieś zapasowe kluczyki. Dopiero teraz też zdała sobie sprawę, że samochód został dla niej. Tak samo, jak zawartość bagażnika, którą będzie trzeba dobrze ukryć.

Na widok samochodu miała naprawdę nieprzyjemne uczucie, takie kretyńskie wrażenie, że się na nią gapi. Zresztą po tym wszystkim, co się wcześniej działo, nawet by jej to nie zdziwiło.
- Nie jestem na tyle szurnięta, żeby gadać z samochodem. - mruknęła pod nosem, pakując się do środka.
Los okazał się jednak jako tako lubić, czy raczej tylko potwierdziła się myśl, że Jack to wszystko zaplanował. Zgarnęła kluczyki i schowała je do kieszeni, po krótkiej chwili wahania montując w odpowiednim miejscu radio. Odruchowo pomyślała, że będzie musiała tu wmontować jakieś lepsze, skoro de facto samochód przechodzi na jej własność. Długo się wahała, czy je włączyć, ale w końcu jednak stwierdziła, że zdecydowanie jest to winna Jackowi.
Zamknęła oczy, wsłuchując się i w słowa i w muzykę. Wszystko, dosłownie wszystko, nabierało teraz większego sensu. Rozumiała coraz więcej i chodź mogło jej się to nie podobać, zrozumiała też decyzję Jacka o samobójstwie. W kontekście tego, co słyszała na nagraniu, miał rację. Na jego miejscu też nie chciałaby tak żyć. Główny cel, zniszczenie Husselhofa i pomszczenie oddziału, został wypełniony. Nie dziwiła się już, że nie chciał żyć dalej z piętnem kogoś, kto w każdej chwili mógł zmienić się w bezrozumne zwierzę opętane rządzą zabijania. Pod wpływem muzyki, wydarzeń i całej reszty spod przymkniętych powiek popłynęło kilka łez.
Słysząc o nagrobku reszty oddziału natychmiast wymontowała radio i odkleiła karteczkę, sprawdzając współrzędne. Miało to całkiem spory sens, więc ostrożnie schowała radio do schowka, zamiast je wyrzucić. Chciała je mieć, chyba tylko po to, żeby nigdy nie zapomnieć.
- Znaczy i to dużo. - mruknęła cicho do siebie, wychodząc z samochodu. Znalezionymi kluczykami zamknęła wóz i poszła w miejsce, gdzie powinien znajdować się nagrobek.
Trochę ją to kosztowało, wrócić tam z powrotem, ale nie mogła tego nie zrobić. Może dlatego, że czuła, że jest mu to winna, a może dlatego, że tak trzeba było. Nie było nawet tak trudno znaleźć opisane miejsce. Przez dobrą chwilę zastanawiała się, jak dopisać nazwisko Jacka do nagrobka, jednak po chwili znalazła sposób. Znalezienie płaskiego kawałka drewna nie było zbyt trudne, więc zwyczajnie przy pomocy swoich mocy wypaliła jego nazwisko i dołożyła zwyczajnie do listy pozostałych. Ludzie mieli w zwyczaju mówić coś w takich chwilach, jakby ci zmarli mogli go usłyszeć, ale ona sama nie wiedziała, co mogłaby zrozumieć. Powinno wystarczyć, że będzie o nich pamiętać, a ich historia nie umarła wraz z ostatnim członkiem oddziału. Później może coś z tym zrobi. Teraz chciała po prostu wrócić do domu. Czy żałowała? Nie. Choć na to pewnie przyjdzie czas. Na razie była zbyt odrętwiała emocjonalnie. Więc po prostu wróciła do samochodu, odpaliła go i wróciła do siebie. Po drodze kupując solidną butelkę whisky.


/zt