Uniwersytet Paryski

Jest to jedna z najstarszych uczelni w Europie, sięgająca swoimi tradycjami aż średniowiecza, gdzie już wtedy utrzymywał wysoką renomę i poziom kształcenia. Co ciekawe, po protestach studenckich w 1968 został podzielony na aż dwanaście różnych uczelni, zatytułowanych kolejno: "Uniwersytet Paryski I", "Uniwersytet Paryski II", "Uniwersytet Paryski III" itd.

B.J szedł posłusznie za Ajaxem, czujny jak pies i uważny na podobnym poziomie jak wspomniane zwierzę. Nasłuchiwał wszelkich odgłosów, uzbrojony. Taśma klejąca znajdowała się przypięta do pasa. Kajdanki powodowały zbyt duży hałas, obijając się o siebie.
Co w sumie wiele nie znaczyło. Ochrona zapewne nie usłyszałaby czołgu niedaleko ich samych. W sumie to byłby ciekawy plan, wjechać czołgiem i zagrozić wypaleniem z lufy w cel.
-Sprawdź okna. Jeśli któreś jest otwarte, nie ma sensu marnować czasu-Rzucił Joseph, trzymając wydobyty pistolet. Mówił wystarczająco cicho, by nie słyszano go w okolicy, ale dość głośno by Ajax zrozumiał i usłyszał.
Nasunął noktowizor na oczy. Okolicę rozświetliła charakterystyczna zieleń. Jak za starych dobrych czasów, jeszcze raz ruszał w bój. Broń uzbrojona w tłumik, cały osprzęt w postaci hełmu i zbroi był pod ręką. Był w pełnej gotowości.
Gotów porywać.
Poluzował delikatnie nóż w kieszeni i zaczął rozglądając się, wypatrując śladów strażników. No i otwartego okna, bo nóż widelec ktoś zostawił otwarte. Metoda "z buta" była ostatecznością. Cel mógłby uciec za pomocą kanalizacji, lub czegoś podobnego...

Dostanie się do uczelni było dziecinnie proste. Proste do tego stopnia, że gdyby ktokolwiek załozył się o to z którymkolwiek z nich to uznaliby to za obrazę. Będąc już w środku, Ajax naciągnął na głowę kaptur swojej kurtki - w końcu chciał uniknąć rozpoznania przez obecne kamery. Po chwili dla pewności wyciągnął pistolet na strzałki usypiające i szedł powoli przed siebie powolnym wojskowym krokiem z bronią wyciągniętą przed siebie.
Kroczył powoli przed siebie ze skupieniem wypisanym na twarzy co raz orientując się, czy jego towarzysz jest nadal za nim.
Zatrzymał się dopiero, gdy byli koło drzwi do gabinetu profesora. Posłuchał tego, co i poruszając się szybko i cicho sprawdził okna na korytarzu - tylko jedno z nich było otwarte. Ajax zamknął je i powrócił do swojego partnera.
- Plan jest prosty - gramy ludzi z mafii - rzucił po cichu Ajax.
Musieli zagrać "przyjaciół przyjaciół" swojego celu. Zaważywszy na jego znajomości i przynależność do półświatka.
- Osłaniaj mnie - podał mu pistolet - Czekasz tutaj i strzelasz w niego bez rozkazu. Wyczekaj moment i go uśpij. Ja z min porozmawiam - odczekał chwilę i lekko pchnął drzwi
- Profesorze... - rzucił półszeptem stanąwszy w drzwiach z lekkim uśmiechem na ustach - Proszę się nie obawiać - dodał po chwili obserwując jego reakcje.

Obezwładnienie nie było zbyt trudne. Uśmieszek B.J'a to potwierdził. Skulone podejście pod okno, bezszelestne...
Oraz odczekanie chwili, by się podciągnąć i wyrwać strażnika z okna, zrzucając jegomościa na dół. Pozostawił już Ajaxowi sposób, w jaki obezwładni lub ukryje na ziemi, samemu zaś wchodząc na górę. Przeszukanie uniwersytetu było już dziecinnie proste.
Słysząc głosy, B.J. spojrzał na Ajaxa wzrokiem "Plan?". Nie ukrywajmy, sytuacja drastycznie się zmieniła, a opcja wejścia z nieznaną ilością osobników nie wydawała się najlepsza. Cały czas trzymając broń ze strzałką, wydobył granat błyskowy i spojrzał na Ajaxa z pytaniem. Mogli tego użyć, by się dostać z zaskoczeniem, ale pytanie, czy Ajax to zatwierdzi. Nie ukrywajmy, nie chciał brać na siebie całkowitej odpowiedzialności za nieudany plan.

Miał szczęście, cholerne szczęście - nie wykryto go i tylko to go ratowało. Musiał więc podejść do tego z głową - szybko i pewnie, a za razem ostrożnie, aby nie spłoszyć profesora i jego gości. Nie miał wątpliwości, że dojdzie do konfrontacji. Jednak pytanie brzmiało - Ilu jest przeciwników i co zrobić ze zwłokami po wszystkim? Jeżeli było ich dwóch to mogliby zawinąć ich w dywan i wynieść, jednak był jeszcze profesor, cholera....
- Czekaj przed drzwiami i czekaj, aż krzyknę "Bob", rozumiesz? - powiedział jak tylko najciszej potrafił uśmiechając się sarkastycznie, choć pewnie w tych ciemnościach i z kapturem na twarzy jego twarz pozostawała niewidoczna. - I chowaj to, nie chcemy ściągnąć na siebie większej uwagi - cholera wie ilu z nich tam jest i ilu obserwuje go od zewnątrz. - co prawda idąc tu nie widzieli nikogo specjalnego, jednak kompleks był dość spory.
Wziął głęboki oddech, przełożył nóż z mocowania na kostce do lewego rękawa kurtki i jak gdyby nigdy nic pchnął drzwi wchodząc do środka.
- Przepraszam, chyba jestem nie w porę. - jego nienaganna angielszczyzna rozbrzmiała w całym pomieszczeniu, doskonale wiedział jak Francuzi tego nie lubili. Uśmiechał się szeroko z pod kaptura zasłaniającego jego twarz. Miał nad przeciwnikami pewną przewagę - swoją moc i umiejętności. Oby tylko partner nie zawiódł. - Widzę, że nie tylko ja mam pilne interesy do pana Rene. - nie bał się konfrontacji, można powiedzieć, że na nią czekał.

Skinięcie głową, granat wrócił na swoje miejsce. B.J zajął pozycję tuż obok drzwi, chowając się za nimi i zamykając oczy. Nasłuchiwał. Pistolet dobyty, wejść do środka na sygnał, zidentyfikować cele, zacząć strzelać w przeciwników.
Poprawił uchwyt
Dotyk zimnej stali na powierzchni skóry go uspokajał. Zawsze. Jakoś tak się działo...
Oczywiście, nie zawsze. W samej walce też był stres, ryzyko. Ale w takich momentach, gdy zamykał oczy i oddychał powoli, spokojnie... W takich chwilach czuł, że jest sobą. Żołnierzem, najemnikiem... Ktoś ma papierosa? Nie? I w sumie dobrze.
Trzy sekundy wdech, trzy sekundy stop, trzy sekundy wydech
Metoda Seal.
Powtórzyć.
Gotowy.
Daj mi sygnał, Ajax. Daj, a przybędę.

Oczywiście, że nie czuł stresu - bo niby przed kim? Miał przed sobą pięciu leszczy wyciągniętych żywcem z rynsztoka i brudnej meliny, niż liczących się przestępców. Żałosne, nawet bardzo. Przez chwilę nawet Ajax zastanawiał się, czy ruszyć na nich i nie posprzątać całej wesołej gromadki przy pomocy noża. To byłoby proste, ruszyć na nich bezpośrednio i wywołując chaos zlikwidować wszystkich. Z drugiej jednak strony plan ten miał pewne minusy - fakt, pokonałby ich bez problemu, może zarobiłby jakąś zabłąkaną kulę, ale osiągnąłby cel, istniało też ryzyko, ze te osobniki są pod wpływem narkotyków i alkoholu. Tu był jednak spory problem - owa zabłąka kula mogłaby trafić również profesora, a tego nie chciał. Co prawda w umowie nie było nic o oddaniu nienausznego obiektu, jednak wolał nie ryzykować, że profesor zginie. Musiał zdać się na prostą psychologiczny gierkę i zastraszyć tych łachów. Jednak nadal ryzykował życiem, nie był pewien, czy któryś z nich nagle do niego nie strzeli - ale za pewne nawet nie odbezpieczyli broni.
- Och, przepraszam. Gdzie moje maniery - powiedział z całkiem dobrze udawanym zakłopotaniem w głosie - Zapomniałem się przedstawić. Nazywam się Sterling i reprezentuję Essex - tak, zmyślał, ale doskonale widział, że powołanie się na jedną z najbardziej wpływowych mafii w Anglii powinno przynieść skutek. Miał tylko nadzieję, że te palanty wiedzą o czym on mówi. Do tego mówił wszystko nienaganną, wręcz chamsą angielszczyzną - Prosiłbym panów o opuszczenie broni, inaczej może się to źle skończyć - podniósł głowę spoglądając na nich z cynicznym uśmieszkiem. - W okno za wami wcelowany jest snajper - zdejmie was, nim zdążycie mrugnąć. - samo założenie planu było idealne, na pewno wzbudził w nich strach. Wiedział też, że pełen spokój, opanowanie i kultura wypowiedzi dodatkowo podkręci atmosferę.
Ciekawiło go jak zareagują, w końcu spłoszone zwierzęta dość często atakowały na ślepo i czasem im to wychodziło - tu pomyślał o Wilsonie. Swoją drogą ciekawe co u niego?

Spokój i kontrola oddechu. Wszystko, co potrzebował B.J w tej chwili, to skoncentrować się na słowie kluczu. Aczkolwiek, uśmiechnął się słysząc o snajperze. Powinien go uprzedzić, żeby poświecił laserowym wskaźnikiem.
Którego nie miał. Chyba. Pies wie, co tam się chowa w mechanicznych kończynach... Musiał je przetrenować i się z nimi oswoić. Chociaż oswoić, to złe słowo. Przywykł już do nich, musiał jednak poznać pełnię ich możliwości i ograniczenia. Jakoś nie miał okazji, by to zrobić. Taki drobny haczyk, co zrobić? Kiedyś się trafi okazja, na pewno. Ale im będzie ona szybciej, tym lepiej, nieprawdaż?
Ale wszystko opierało się na słowie haśle. Gdy tylko rozbrzmi, Blazkowitz był gotowy wejść gwałtownie do pomieszczenia, celując we wrogów. Ale musi ono rozbrzmieć

Nadal z sarkastycznym uśmieszkiem na twary Francis obserwował, jak zwiątka wpadaną w panikę. Bardzo dobrze. Wiedział, że przestraszone zwierzę popełnia błędy, choć z drugiej strony jeżeli zbyt mocno ich przyciśnie do muru, to mogą wpaść w panikę i zrobić coś, czego nikt nie chce.
Wracając jednak do celu jego wizyty tutaj - profesor okazał się być o wiele bardziej rozgarnięty, niż "mafiozi" i to mu się podobało - rzeczowy człowiek. Choć gdywy znał prawdziwy cel najemnika... Małow ważne, te zwierzę należało utrzynać w spokoju i nie wypadać ze swojej roli.
- Po pierwsze, z nikim pan nie zadarł - jego idealny akcent tylko nadał powagi jego idealnie wyćwiczonemu tonu głosu i udawanego szacunku - Zostałem tu wysłany, aby zaproponować panu pracę dla naszej organizacji, plus coś jeszcze. Ale przechodząc do konkretów - moi pracodawcy są zainteresowani pańskimi osiągnięciami w dziedzinie chemii nieorganicznej, oraz obeznaniem w tworzeniu syntetycznych narkotyków. Dlatego też proponujemu panu pracę dla nas, a dodatkowo posadę zastępcy rektora na uniwersytecie w Birmingham. Plus dowolną kwotę w ramch zdrowego rozsądku - mówił szybko, lecz płynnie - Oczywiście, jeżeli chce pan przejść na wyższy poziom i rozpocząć pracę z zawodowcami, a nie kundlami z rynsztoka, którym brak manier i ogłady. - to dodał nieco ciszej - I jeżeli chodzi o tego snajpera, to lubię patrzeć jak szczury wpadaną w popłoch - taka z niego wredna bestia - Więc jeżeli się pan zgadza, to proszę stanąć tam w kące przy drzwiach, zrobić przysiad i zamknąć oczy, a my tu posprzątamy - posłał mu ciepły uśmiech.
Trzeba mu przyznać, że był przeknujący - zupełnie jak lektor z reklamy płynu do płukania ust, a nie podły najemnik wciskając wymyślony na poczekaniu kit i chcący porwać biedaka. Tak, był najlepszy i o tym wiedział.
Jeżeli profesor się zgodził, to Ajax wykrzyknął umówione hasło, sam wziął przysiad i zamknął oczy. Poraz wyrżnąć te szczury. I oby tylko partner nie zawiódł.

~I rzekł on wtedy "Bob". A sługa jego przybył~Pomyślał ciut zgryźliwie Blazkowitz, ukłądając wersety "Bibli według Ajaxa". B.J. 4.2.
Wdech.
Oczyścić umysł. Podnieść się, krok do przodu.
Obrót w stronę wejścia. Pistolet przed siebie.
Zidentyfikować cele.
Wydech.
Oczyścić płuca. Nie stresować się, być spokojnym.
Nacisnąć spust. Wystrzelić. Nabój wprowadzony do komory. Nacisnąć spust ponownie. Wystrzelić w kolejnego. Strzelać tak, by zabić.
Powrót za osłonę, nie pozwalając się strzelić
Wdech.
W płucach zapach prochu. Nie ma sensu liczyć teraz, ilu trafił, ilu nie. Tym razem nie ma elementu zaskoczenia, jeśli choć trochę ogarnęli sytuację, wiedzą o drugim strzelcu. Tym razem, delikatne wychylenie się i wykonanie strzałów w cele. Minimalne, by widzieć, odpowiednio, by trafić. Pociski są zabójcze, nieprawdaż? Wywołują chorobę zwaną "Przedawkowanie ołowiu". Chociaż... Czy pociski dalej robi się z ołowiu, czy to się utarło?
Nie czas na rozmyślania. B.J znowu wysunął się zza framugi drzwi i posłał kolejne strzały. Założył, że klęczący osobnik to naukowiec... Dlaczego każdy naukowiec ma zawały na widok strzałów? To dobre pytanie, nieprawdaż?

No i Ajax się zląkł, gdy spojrzał na sposób w jaki tamta banda złapała za broń. Ich styl"na czarnucha" był bardzo, ale to bardzo zły. Przecież każdy, kto miał jakiekolwiek doświadczenie z bronią wiedział, że przez taką głupotę strzelec jes całkowicie pozbawiony kontroli nad trajektorią wystrzału, a kula nie dość, że poleci w bok, to jeszcze poleci "gdzieś". Obawiał się, że ówe niekontrolowane wystrzały sięgnął jego, lub doktora. Oczywiście nie trafią mu w głowę, prędziej odstrzeją mały palec na stopie - i tak tego nie poczuje. A co do doktrora, nikt nie mówił, że ma być w idealnym stanie. Oby tylko nie zginął, lub nie użył swoich mocy, bo wtedy wszystko na marne.
Tak, czy inaczej miał przed sobą bandę znerwicowanych zawodowych amatorów, których nieco za bardzo przycisnął. Doskonale wiedział, że oni będą strzelać i to on będzie ich celem. Tak więc wykorzystując pierwszy atak B.J'a, Francis wykonał efektowny przewót w przez bark w przód - wcale nie był efektowny, ale to lepiej brzmi - przy jednoczesnym wyciągnięciu z rękawu noż. Widział, że ktoś strzelił, ale czy to ważne? O ile partner, go nie trafi, to będzie miał pole do popisu. Pierwszy cios nożem podciął pachwinę samzwańczego szefa mafii, drugi poleciał na odlew w twarz stojącego najbliżej. A kolejnych nie było. Ajax jak gdyby nigdy nic chwycił jednego z przeciwników za broń i wyrwał mu ją, po czym uderzył kolbą w szczękę - that's hard - a kolejnemu wymierzył potężne kopnięcie w krocze - przynajmniej nie będzie musiał obawiać się brakiem potimstwa, bo i tak zaraz zginie. Wtedy też dotarło do niego coś ważnego - najemnicy posiadali broń z tłumikiem, a tamta banda nie. Do tego na zawnątrz była ochrona, która bankowo słyszała strzały. Wnioski nasówały się same, lepiej kończyć to jak najszybciej i zwijać do cieplutkiego domku, zrobić herbatę i wprowadzić doktora w śpiączkę.

Cała akcja przebiegła zgodnie z przewidywaniem Francisa - poradził sobie bezbłędnie eliminując każdy z celów. Sądził nawet, że równie skutecznie poradziłby sobie bez partnera, no ale skoro już takowy był to tylko ułatwił mu robotę. Szybko popatrzył na swoje kończyny - super, dostał. Teraz będzie krwawić i zostawi po sobie ślady, cholera. Ale cóż, robota wykonana, to było najważniejsze. Gdy już cała siła żywa przeciwnika przemieniła się w masę martwą przeciwnika legła już na podłodze, Francis spojrzał na profesora, który się przemienił - dobrze, że w kamień, a nie w powietrze. Kolejne spojrzenie rzucił do swojego partnera ukrywającego się nadal za futryną.
- Profesorze - zaczął Ajax swoim spokojnym głosem, jakże komicznie musiało to wyglądać zważywszy na liczne rany najemnika - Bycie mutantem nie jest w tych czasach niczym szczególnym, z resztą nie jest pan tu jedynym. - pomijając fakt, że mutacja Francisa była wytworzona sztucznie. - Polecałbym nam jak najszybciej ewakuować się z uczelni, za chwilę może być tu dość tłoczno od policji. - Ajax wskazał na drzwi.
Jeżeli profesor zgodził się na wyjście i powrócił do ludzkiej formy, to Francis wymierzył mu cios w kark, po którym profesor stracił przytomność. Następnie obydwaj najemnicy wynieśliby go z gmachu, zapakowali do samochodu i odwieźli do domu.

// jak się udało, to ZT dla wszystkich, szczególnie zważywszy na nieobecność B.Ja.