Kawalerka Kery, gdzieś w Queens

Spacer z nadbrzeża nie zajął jej zbyt wiele czasu. Głównie dlatego, że po prostu starała się iść jak najszybciej, byle tylko nie biec. W głowie od razu przeglądała wszystkie miejsca, gdzie mogłaby ewentualnie znaleźć cokolwiek przydatnego. Zważywszy na to, że papiery mogły być w przynajmniej pięciu miejscach i żadne z nich nie było sejfem, swoją drogą otwartym i robiącym za dodatkową półkę z powodu rozwalonego zamka, znalezienie odpowiednich dokumentów mogło nie być zbyt łatwe.
Zamknęła mieszkanie od środka, jakoś tak odruchowo, ściągnęła kurtkę i buty i natychmiast udała się do "graciarni", kucając przy olbrzymiej szafie z metalu, w której przeważnie trzymała jakieś papierzyska. Stosy dokumentów, poukładane datami nie spraw, tylko momentem przyniesienia ich tutaj... Słowem jeden wielki misz masz, będzie musiała kiedyś usiąść i na spokojnie to posprzątać. Otworzyła po krótkim namyśle okno w pokoju, przyniosła sobie popielniczkę i odpaliła papierosa, uznając, że tak będzie jej wygodniej przeglądać papierologię. Postawiła dwa kartony z tamtego okresu i uważnie zaczęła przeglądać ich zawartość, kartka po kartce.

Zdecydowanie kiedyś będzie musiała to poukładać według jakiegoś konkretnego klucza. Najlepiej chyba datami… A przede wszystkim pokompletować do kupy wszystkie sprawy, które tu miała, bo chyba nawet najcierpliwsza osoba nie dałaby sobie rady z tym burdelem, który tu miała. Przynajmniej miała pewność, że nikt nigdy nie wpadnie na idiotyczny pomysł grzebania w tym papierowym bagnie.
Po wypaleniu mniej więcej połowy paczki zaczęła znajdować pierwsze dokumenty. Brwi dziewczyny powędrowały w górę na widok tego, co tu miała.
- To skarbnica wiedzy… Po jaką cholerę ja to w ogóle brałam? – mruknęła z rozbawieniem, odpalając wytworzonym na palcu płomieniem kolejny papieros, a papiery dotyczące sprawy odkładając na bok.
Na nich wylądował również telefon, którego znalezienie skomentowała inwektywą pod adresem własnej głupoty. Chociaż był jeden plus, zapewne gdyby nie to, wszelkie ewentualne informacje zostałyby skasowane. Ale to na sam koniec. Najpierw reszta papierów.
Powoli zaciągając się dymem zagłębiła się w raport na temat śmierci Henry’ego. To musiał być ten pierwszy, pierwotny raport, zanim zamietli wszystko pod dywan. Było w nim jednak tyle luk, że od razu widać było, że nikt nie próbował nawet rozwikłać tej sprawy.
- Wypadek podczas pracy, jasne… – burknęła do siebie, rozsiadając się wygodnie. Brakowało jej jednak kilku najważniejszych danych, jak na przykład tego, czy znaleziono jakiekolwiek łuski. Oczywiście nie z broni kartelu, tylko niespodziewanego snajpera. Poza tym… snajper musiał doskonale wiedzieć o tej akcji, musiał znać szczegóły, a to znaczyło, że ktoś wynosił poza biuro tajemnice śledztwa.
Włożyła znalezione dokumenty do jednej z pustych teczek, przekreślając znalezionym długopisem oznaczenie akt i wielkimi napisała GOODRIDE. Teraz mogła zabrać się za uruchomienie starego telefonu. O dziwo wciąż miał pół baterii, aż szok. Najważniejsze, że nie musiała grzebać za ładowarką do niego.

Coraz bardziej intrygowała ją osoba samego Jametha. Niezdolny do służby, ale ponad 80% prognozowanej zgodności? Czym w takim razie był ten cały program, bo tego już kompletnie nie potrafiła zrozumieć. I przede wszystkim, jakie były jego cele. I to tak w kwestii tematu uczciwości służb policyjnych. Nawet zaczęła się cieszyć, że odeszła.
Nie zmieniało to jednak faktu, że miała w rękach oryginalny raport z dziurami takimi, jak te na księżycu. Ewidentnie śledztwo było robione na odwal się i brakowało podstawowych informacji i czynności służbowych. Jedyne, co nie dziwiło, to fakt, że nikt nie powiązał zamknięcia programu ze śmiercią Henry'ego. Sama by tego nie zrobiła, gdyby nie pytania Rictora.
Do przeszukiwania telefonu zabrała się w zasadzie całkiem na odwal się, przypominając sobie przy okazji okoliczności zapisania tej czy innej notatki czy zrobienia tego czy innego zdjęcia. W zasadzie już miała odłożyć telefon na bok, gdy jednak zdecydowała się przejrzeć też i wiadomości. I wtedy całe zmęczenie jej odeszło.
- Pamiętam to... Henry nawet się cieszył, że pójdzie się rozerwać do pubu... Mieli zdjąć kartel i się cieszył, że się rozerwie po ciężkiej akcji. I prawie że w ostatniej chwili odwołał spotkanie, bo przyjaciel... Rzucił tym na stołówce, ale nie było wtedy wielu ludzi. Podejrzanych w teorii można zawęzić do około 6 nazwisk, przy czym i tak mogli to po prostu przekazać gdzieś dalej. Odpada. Ale ktoś najwyraźniej się wystraszył, co Dave Jameth mógłby mu powiedzieć. Dlaczego ja nie znam nikogo, kto byłby zdolny wywołać ducha zdatnego do rozmowy? - zażartowała sobie.
Dla większości gadanie do siebie było oznaką problemów psychicznych, ale Kerze w takiej sytuacji pozwalało poukładać myśli do kupy i ewentualnie nawet dojść do jakichś wniosków.
Zerknęła na godzinę i westchnęła ciężko, pakując wszystkie papiery i telefon do plecaka. Na dzisiaj i tak było za późno, żeby z tym kombinować, a więcej i tak nie miała. Jutro, a raczej za kilka godzin, skoro było już dobrze po północy pojedzie z tym do biura agencji, a co z tego spotkania wyjdzie, to się okaże.
Zebrała się z podłogi, pochowała wszystkie papierzyska i położyła się spać, choć minęło naprawdę dużo czasu, zanim zasnęła. W zasadzie zasnęła dopiero nad ranem, a około 9 rano już wstała, ogarniając się i robiąc sobie kawę, by na 11 móc dotrzeć do biura. Zgarnęła do plecaka jeszcze portfel i klucze od mieszkania i w zasadzie mogła iść. Iść? W sumie za daleki kawał drogi, to raz, a do tego jednak wciąż było nieco zbyt wcześnie, przynajmniej według niej. Kolejna kawa, może przy okazji wpadnie do piekarni po jakieś pączki... Może być. Złapała jeszcze kluczyki od motoru i wyszła z mieszkania, zamykając je na cztery spusty.

//zt