Pustynia Mojave

First topic message reminder :


Pustynia Mojave

Nazwana została na część indiańskiego plemienia Mojave, które oryginalnie zamieszkiwało te tereny.
Suchy i trudny, piaskowo-żwirowy klimat sprawia że tereny te nie są gęsto zamieszkałe, a wiele istniejących miast opustoszało zupełnie, stanowiąc osobliwą atrakcję turystyczną miejsca. Oczywiście wielkie miasta również się tu znajdują, z których najsławniejszym jest bez wątpienia Las Vegas.
Dużą część pustyni obejmują rezerwaty, oraz parki narodowe. Charakterystyczna scenografia stała się miejscem powstania wielu filmów, a inspiracji pustynią nie brakuje też w książkach i grach komputerowych.

Dziękując niebiosom za swoją nadnaturalną wytrzymałość, Rahne wytrwale pogłębiała otwór w ziemi. Jej wysiłki dość szybko zostały nagrodzone metalicznym odgłosem, jaki wydały jej pazury drapiące powierzchnię włazu. Wilczyca sapnęła z ulgą, oddaliła się o kilka kroków i niczym pies otrząsnęła się, strącając z futra nagromadzony w trakcie pracy pył i piasek. Kichnęła potężnie i przybrała swoją kudłatą humanoidalną postać.
Przyklęknęła przy znalezisku i znacznie lepiej nadającymi się do tego kosmatymi dłońmi odgarnęła resztki piachu z pokrywy. Wreszcie usiadła ciężko na piasku i spojrzała na Davida.
- Czyń honory. Moja inwencja w tym momencie się kończy.
Czekając, aż jej towarzysz upora się z mechanizmem włazu i windy, z nudów zerknęła na ekran swojego telefonu, sprawdzając zasięg i stan baterii. Przez chwilę rozważała wysłanie meldunku do biura X-Factor, zdecydowała się jednak zaczekać z tym, aż znajdą coś naprawdę znaczącego. Podziemny kompleks mógł zawierać cenne informacje. Albo śmiertelne niebezpieczeństwo. Tak czy inaczej, z pewnością było tam coś, co skutecznie odwróci jej uwagę od naglącej potrzeby zimnego prysznica...

Przez minutę, może dwie, David się przyglądał, jak Rahne kopie w ziemi kiedy już oboje się upewnili, gdzie mniej więcej coś mogło się znajdować pod ziemią. Był to niemal strzał w ciemno, gdyż to co był niżej, wydawało się spor. Wejście do kryjówki mogło więc być gdzieś indzie. Pozostawało im po prostu trzymać kciuki i mieć nadzieję, że tak. To właśnie tutaj coś znajdą.
Po tych około dwóch minutach mężczyzna usiadł na ziemi, w ogóle się nie przejmując faktem, że pobrudzi sobie spodnie. Nie miało to dla niego żadnego znaczenia. I tak już miał przepocone ubrania. Trochę piasku w te czy we wte nie zrobi żadnej różnicy. Siedział więc i topił się w tym upale, obserwując jak wilczyca kopie zawzięcie w ziemi.
W końcu usłyszał metalowy dźwięk kiedy jej łapy w coś trafiły. Zerknął w jej stronę po czym podniósł się z ziemi, podsuwając Rahne ubrania, gdyby ta chciała zamienić się z powrotem w człowieka.
- Czyń honory. Jasne, czemu nie. Ale jak mi się nie uda to z góry podkreślam, że tłumaczyłem jak działa moja moc. Ruszenie czegoś innego niż pojazd czy robot sprawia mi problemy. - odezwał się do dziewczyny, otrzepując spodnie z piachu i stając przy metalowym włazie. Po chwili namysłu klęknął przy nim na jednym kolanie i położył dłonie na chłodnym metalu. Może tak będzie łatwiej. Przez bezpośredni kontakt. Zamknął oczy, koncentrując się i starając skierować swoje myśli ku mechanizmowi, który sterował włazem. Otwórz się otwórz się otwórz się Powtarzał w głowie niczym mantrę, mając nadzieję, że tyle wystarczy.

Rahne podziękowała skinieniem głowy za podsunięte jej ubrania, nie miała jednak najmniejszej ochoty z nich korzystać. Nie w tym upale. Sierść, choć gęsta, była jednak zdecydowanie przyjemniejsza od lepiącego się do skóry materiału. Nie zamierzała też przeszkadzać Davidowi, ani wywierać na nim presji, zwłaszcza, że najwyraźniej potrzebował chwili skupienia. Znalazłszy w pobliżu sporych rozmiarów głaz, skuliła się jak mogła w skrawku cienia, który oferował, a zwinięte dżinsy i podkoszulek wykorzystała jako prowizoryczną poduszkę. I czekała.
Szczęknięcie mechanizmu zamka i syk siłowników wyrwał ją z przyjemnej drzemki. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że usnęła, zmęczenie jednak opuściło ją w jednej chwili, zastąpione podnieceniem. Poderwała się i szybkim krokiem podeszła do pochylonego nad otwartym włazem Davida. Z otworu w ziemi wiało obiecującym chłodem, wonią smaru i rozmaitej maszynerii. Wilczyca wciągnęła te zapachy w płuca, ciekawa, co jeszcze w sobie kryją.
- Dobra robota - uśmiechnęła się z uznaniem. Pochyliła się nad wejściem, choć stojąc w pełnym słońcu niewielką miała szansę przebić wzrokiem panujący wewnątrz mrok. O ile więc nie usłyszała ze środka żadnych niepokojących dźwięków, chwyciła górny szczebel drabinki i śmiało opuściła się w dół.

Wyszukanie czegokolwiek, czym David byłby w stanie pokierować nie było łatwe. Mężczyzna nigdy nie próbował sterować czymś innym niż pojazdy czy roboty. No, raz mu się zdarzyło sterować zaawansowanymi technologicznie zbrojami. Ale żeby próbować uruchomić agregaty? Otworzyć właz? Nie, tego nigdy nie robił, bo wiedział, że są poza zasięgiem jego możliwości. Teraz również starał się zrobić cokolwiek i zaczynał odczuwać ból głowy przez takie nadużywanie swojej mocy. Kiedy jednak już chciał zrezygnować, wreszcie poczuł czym mógł ruszyć. Dalej poszło już łatwo. Właz był ruchomy, miał ruchome elementy, więc nim mógł o dziwo posterować bez problemu. Ciekawe czy podobnie by zadziałało na windę. Kiedyś będzie musiał spróbować.
Otworzył oczy, by spojrzeć wgłąb tunelu, który przed nimi się pojawił. Przy okazji podarowując im odrobinę przyjemnego chłodu. Tam w dole na pewno było chłodno. Jeśli nie wręcz zimno.
- Dzięki. - odparł krótko na pochwałę Wolfsbane. Pozwolił kobiecie chwilę powęszyć, po czym ruszył za nią w dół. Wiedział, że ze swoimi zmysłami Rahne wyczuje zbliżające się niebezpieczeństwo. Żywe niebezpieczeństwo. On natomiast mógł wyczuć, gdyby na dole były jakieś roboty chcące ich zaatakować. Być może wspólnie uda im się wyjść z tego cało. Jeśli drabinka nie prowadziła na sam dół to w którymś momencie mężczyzna wziął się za otwarcie windy i próbę pokierowania nią na sam dół. Stanąłby wtedy pod ścianą, bo nie wiadomo czy na dole już ktoś na nich nie czekał. Lepiej więc nie wystawiać się na ogień.

Zsunęła się po drabince w rozkosznie chłodne wnętrze podziemnego bunkra, nie stwierdziwszy niczyjej obecności. Usunęła się na bok, robiąc miejsce Davidowi, sama zaś nasłuchiwała i węszyła jeszcze przez chwilę, ot, dla pewności i z przyzwyczajenia. Choć jej oczy nieźle przystosowywały się do ciemności, ucieszyła się, gdy w pierwszym pomieszczeniu natrafiła na działający włącznik światła. Najwyraźniej David zdołał przywrócić moc w całym kompleksie, nie tylko w mechanizmie otwierającym właz.
- Powinno być bezpiecznie – poinformowała. – Nikogo w środku nie wyczuwam, ale miejmy oczy otwarte.
Stróżówka, bo tylko tym mógł być niewielki pokoik, w którym się znaleźli, choć sama w sobie nieszczególnie interesująca, już mogła dostarczyć odpowiedzi na kilka pytań. Dostrzegłszy leżący na biurku rejestr gości, Rahne przejrzała go z uwagą, szukając na liście znajomych nazwisk. Natrafiwszy na potencjalnie przydatną informację, zapisała ją na wyrwanym z dziennika czystym kawałku papieru. Poświęciła chwilę na przyjrzenie się wiszącym na wieszakach częściom umundurowania, sprawdzenie oznakowań i pobieżne obwąchanie ich. Choć w powietrzu unosił się głównie zapach wielomiesięcznego kurzu, wiedziała, że w szczelnie zamkniętych pomieszczeniach wszelkie wonie utrzymywały się nieco dłużej.
W kompleksie mieszkalnym na pierwszym poziomie zabawiła dłuższą chwilę, węsząc po pomieszczeniach sypialnych, znów w poszukiwaniu znajomych lub w inny sposób charakterystycznych zapachów. Kiedy zaś odkryli kuchnię ze spiżarnią nieźle zaopatrzoną w żelazne racje, bez skrępowania poczęstowała się butelką wody, aby ulżyć spieczonemu pustynnym żarem gardłu.
- Dałoby się tu mieszkać – mruknęła, sprawdzając przepływ wody w niewielkiej łazience. – Myślisz, że ktoś zaprojektował to miejsce jako bunkier? Trochę tu za ciasno na cokolwiek innego. Ciekawe od jak dawna tu jest.
Uderzyła ją bezosobowość pokoju sypialnego. Nikt nie pozostawił w nim żadnych przedmiotów osobistych, co sugerowało, że baza nie została opuszczona w pośpiechu, a powoli i metodycznie. Jakby żołnierze nie spodziewali się, że kiedykolwiek tu wrócą.
Poziom niżej natrafili na liczne pomieszczenia do ćwiczeń fizycznych i zbrojownię. Zgromadzony tam arsenał niezbyt zainteresował wilczycę, przeciwnie do nielicznych wykresów i notatek, które walały się tu i ówdzie. Rahne przejrzała je uważnie, zastanawiając się kogo opisywane na kartach postępy mogły dotyczyć. Jeśli notatki okazały się wartościowe, postanowiła zabrać je ze sobą.
Ostatni poziom, na jaki zdołali dotrzeć, zburzył nieco jej dotychczasowy obraz tego miejsca. Kompleks medyczny wyglądał na wysoce wyspecjalizowany. Widok niektórych sprzętów postawił sierść na karku wilczycy i wywołał nieprzyjemny dreszcz na plecach. Choć nadal nikogo i niczego nie wyczuwała, odruchowo ściszyła głos.
- Wolisz przejrzeć dokumentację czy przeszukać kwatery lekarzy? – spytała, zerkając na Davida i starając się nie zdradzać niepokoju, który nagle ją ogarnął. Nie mogła nie zastanawiać się jakie tajemnice skrywał niedostępny na razie poziom „-4”.
Zdecydowana zająć czymś niespokojne myśli, przystąpiła do metodycznego przeszukania pomieszczenia, które odstąpił jej David.

David podążał za Rahne, nie spiesząc się i z błogim uśmiechem zagłębiając się w ciemne, chłodne pomieszczenie. To miejsce było istnym zbawieniem od gorąca pustyni. Pod ziemią zawsze było chłodniej, a jeśli ta buza czy cokolwiek to było posiada metalowe wzmocnienia to tym bardziej będzie zimno. Jak nie lubił zimna, tak dzisiaj wyjątkowo nie miał zamiaru na nie narzekać. Stanął na podłodze i odetchnął lekko, zerkając na towarzyszkę i czekając na jej werdykt. Na szczęście okazało się, że nikogo nie wyczuwała. Byli więc chociaż częściowo bezpieczni, bo kto wie czy gdzieś dalej nie ma żadnych pułapek zastawionych na nich.
Stróżówka nie interesowała go, tym zajęła się dziewczyna. Natomiast kolejne pomieszczenie było o wiele ciekawsze. Piętro mieszkalne. Kuchnia. Hijack poszedł w ślady wilczycy i sam również poczęstował się butelką wody, wypijając całkiem sporo i zostawiając sobie nieco na później. Pierwsze łyki były najważniejsze. Upał pustynny szybko sprawiał, że człowiek był spragniony wody.
- Bunkier. Tajna baza. Kto wie, czym to miejsce było. Na pewno jacyś ludzie tu mieszkali skoro mają część mieszkalną. Dla zabawy pewnie by jej nie zrobili. - odparł, zerkając po łóżkach. Kusiło żeby się położyć i przespać choć chwilę, ale to byłby kiepski pomysł w tej chwili, więc odwrócił spojrzenie i ruszył dalej, czekając jedynie aż Rahne do niego dołączy.
Na kolejnym poziomie znaleźli siłownię, a w niej notatki, na które David rzucił okiem. Kogoś tu ćwiczyli. Trenowali. I bardzo skrupulatnie zapisywali wszelkie postępy. Teraz to miejsce skojarzyło mu się z jakąś tajną stacją badawczą. Kiedy jednak dotarli dalej, szybko zmienił zdanie.
- Tajna baza do eksperymentów na ludziach. - powiedział, bardziej do siebie niż do swojej towarzyszki. Skierował na nią spojrzenie. - Takie miejsce kojarzy mi się z horrorami czy innymi filmami, gdzie robi się nielegalne badania i eksperymenty na ludziach. - odezwał się, zastanawiając się, czy właśnie w takie miejsce trafili. Jeszcze tylko brakowało jakiegoś demona albo szurniętego lekarza do kompletu.
- Chyba wezmę tę nieszczęsną dokumentację. W kwaterach może coś wywęszysz, więc może lepiej ty się nimi zajmij. - zaproponował, podchodząc do gablot z dokumentami i powoli je wyciągając na zewnątrz. Może znajdą coś przydatnego. Zresztą zawsze mógł porobić zdjęcia notatkom i potem je pokazać w biurze. Może X-Factor miało jakieś znajomości wśród lekarzy i ktoś pomoże im to odszyfrować.

Niepokój zaczynał powoli ustępować narastającej frustracji. Miała nieodparte wrażenie, że tracą tu czas, a szansa na znalezienie wskazówek maleje z każdym przeszukanym pomieszczeniem. Prócz ustalenia, że Jameth bywał, a nawet mieszkał w tym miejscu przez dłuższy czas, nie mieli niczego. Jeżeli David nie znajdzie w dokumentacji nic interesującego, pozostanie im tylko długa podróż powrotna na przeciwległy koniec Stanów.
Rahne zanotowała w pamięci numer pryczy prawdopodobnie należącej do Jametha. Bez większej nadziei obwąchała i przetrzepała kieszenie ubrań pozostawionych w kwaterach naukowców. Dłuższą chwilę spędziła oglądając i fotografując otwory po kulach w ścianie, a w głowie wirowało jej od mniej lub bardziej szalonych domysłów. Wreszcie dołączyła do tonącego w dokumentach Davida, by podzielić się z nim swoimi skromnymi znaleziskami.
Odnalezienie karty Jametha było niespodziewaną, ale miłą odmianą od dotychczasowych bezowocnych poszukiwań, jednak znacznie bardziej interesująca od jej zawartości okazała się dołączona do niej samoprzylepna karteczka z notatką. Rahne uniosła brwi, czytając dziwny szyfr ponad ramieniem kolegi.
- Myślisz o tym, co ja? Tylko po co ktokolwiek miałby tak utrudniać innym dostęp do niższego poziomu? Pancerne drzwi nie wystarczyły?
Potrząsnęła głową i obrzuciła pokój czujnym spojrzeniem.
- Zbierzmy co się da z tych papierów i zabierzmy je do biura. Później będzie czas, żeby je odcyfrować. Póki co... Powinniśmy sprawdzić czy winda na minus cztery tym razem zadziała...
Kiedy dotarli do windy, nie bez obawy weszła do kabiny i podejrzliwym wzrokiem zmierzyła cyferblat z numerami pięter. Wymieniwszy spojrzenia z Davidem i upewniwszy się, że nie zgłasza obiekcji, wcisnęła kolejno wypisane na kartce cyfry: 1, 3, 2. Na koniec zdecydowanym ruchem wcisnęła równocześnie przyciski z numerami 1 i 3.

Czego innego mógł się spodziewać w tej dokumentacji. Oczywiście, że naukowego bełkotu. O ile zwykłe dane rozumiał bez problemu, o tyle reszta równie dobrze mogłaby być napisana po chińsku i zrozumiałby dokładnie tyle samo, czyli nic. Brak torby nie pozwalał na zgarnięcie dokumentów w większej ilości. Dlatego też David powyciągał całkiem sporo papierów i porozkładał je na biurku, szczególnie zwracając uwagę by ten naukowy bełkot o implantach był właśnie na widoku. Następnie wziął się za robienie zdjęć, sprawdzając przy okazji, jak wychodzą na telefonie. Powinny być czytelne.
W międzyczasie wróciła do niego Rahne, zerkając mu przez ramię na papiery, które przeglądał, a które należały do ich zaginionego. Te najdokładniej obfotografował, a karteczkę podał dziewczynie.
- Świat już wie o mutantach. Przełamanie się przez pancerne drzwi dla niektórych to bułka z masłem. Odgadnięcie szyfru? Zdecydowanie trudniejsze. Najłatwiej byłoby z windą technopatom, ale nie takim jak ja. - potrząsnął lekko głową. Jego moce były bardzo ograniczone. Może gdyby siedział w Instytucie to nauczyliby go, jak rozwinąć swoją technopatię na większą ilość urządzeń niż tylko to, co jest w stanie się poruszać. Średnio jednak miał ochotę tam wracać, a do tego przecież już znalazł pracę.
- Możemy coś zgarnąć w drodze powrotnej chociaż i tak mam masę zdjęć. Powinno starczyć. Dźwiganie tych papierzysk nie ma większego sensu chyba. - odparł na kolejne słowa, chowając zaraz telefon do kieszeni i idąc za mutantką z powrotem do windy. Patrzył jak wciska guziki według kodu z karteczki i czekał aż coś się stanie. Czy winda ruszy na sam dół?

To, co znaleźli na najniższym poziomie bunkra przedstawiało się zdecydowanie mniej złowieszczo, niż się obawiała, ale ani trochę nie przybliżało ich do rozwiązania zagadki tego miejsca. Rahne przysiadła na blacie biurka, odsuwając na bok zwietrzałe krakersy, wpatrując się intensywnie w ekran komputera i przesuwające się po nim dane.
- Nie masz wrażenia, że wszystko mamy podane jak na tacy? - Wzruszyła ramionami. - Nie żebym narzekała, to po prostu dziwne. Dokładne współrzędne, ukryty bunkier bez żadnych zabezpieczeń, kod do windy, nawet ta przeklęta karta dostępu... Zupełnie jakby Jameth albo ktoś inny chciał maksymalnie nam ułatwić znalezienie tych wszystkich informacji. Tylko po co? Nadal nie mamy pojęcia jaki był cel istnienia tego miejsca i co tu zaszło.
Zamilkła na moment, gdy na monitorze pojawił się obraz z wszechobecnych kamer. Spojrzała na Davida z błyskiem nadziei i ekscytacji w oku.
- Sprawdź czy są jakieś nagrania z monitoringu z okresu sprzed zaginięcia Jametha. Może dowiemy się wreszcie czegoś na jego temat. W końcu na tym najbardziej zależy klientowi.
Dzieciak wydawał się być pewien, że jego ojciec nie żyje, jednak Rahne nie była skłonna w to wierzyć, dopóki na własne oczy nie zobaczy jego ciała.

David nie miał pewności co do tego, czego się spodziewał na najniższym piętrze, chronionym kodem do windy. Zdecydowanie chyba jednak nie spodziewał się nieskończonej ilości kabli, przewodów i skrzyń, które okazały się serwerami. Mega komputer, można by powiedzieć. Po tym, co widzieli wyżej spodziewał się chyba raczej czegoś na wzór laboratorium jakiegoś psychopaty. Albo miejsca tortur? Więzienia? Nie był pewien, ale skojarzenia zdecydowanie podchodziły mu pod coś wyjętego niczym z horroru. Może za bardzo sobie wkręcił, że czuje się jak w jakimś dziwnym filmie, gdzie w każdej chwili może coś na ciebie wyskoczyć.
- Jeśli to jakaś pułapka to prędzej czy później na pewno się o tym dowiemy, ale masz rację. Wygląda, jakby ktoś specjalnie nam zostawiał tropy. Jakby ktoś wiedział, że tu się pojawimy. - nie mógł się nie zgodzić z Rahne. Jemu to również trochę wyglądało tak, jakby weszli w sam środek bardzo oczywistej pułapki. Choć komputer był wyłączony i monitor czarny to znalezienie karty, która by je uruchomiła również było niesamowicie proste choć tu akurat można było mieć na to wytłumaczenie. Ważne rzeczy najlepiej mieć przy sobie, pod ręką. Nic więc dziwnego, że właściciel fartucha trzymał ją w kieszeni. I nie biorąc fartucha, zapomniał też o karcie.
Okazało się, że karta wystarczyła do tego, by mieć dostęp do wszystkiego na komputerze, co lekko zdziwiło mężczyznę. Słabe zabezpieczenia, jak na tajny komputer na tajnym piętrze. Co z tajnymi hasłami i tajnymi kodami dostępu? Hijack jedna nie zastanawiał się dłużej nad tym i posłuchał sugestii towarzyszki, koncentrując się na nagraniach z kamer i szukając daty tuż sprzed zaginięcia człowieka, na temat którego szukali informacji.

Treść nagrań, kiedy już dokopali się do tych najbardziej ich interesujących, okazała się przechodzić najśmielsze oczekiwania. Rahne jak zaczarowana wpatrywała się w monitor, chwilami zapominając o oddychaniu. Od czasu do czasu rzucała na głos jakąś uwagę na temat bardziej rzucających się w oczy zachowań mieszkańców bunkra, kiedy jednak doszli do nagrania dokumentującego walkę u wejścia do bunkra, zaniemówiła, czując, jak krew w jej żyłach zaczyna krążyć szybciej. Nawet po tym, jak film się urwał, spojrzenie oczu Davida Jametha witającego się ze śmiercią nie dawało jej spokoju.
Teraz nie ulegało wątpliwości, że ojciec ich klienta istotnie pozostawił wskazówki celowo. Poza tym niemal wszystko, co właśnie zobaczyli, zdawało się pozostawiać więcej pytań, niż dawać odpowiedzi. Wilczyca zmusiła się do zaczerpnięcia tchu.
- Cóż, dzieciak miał rację. Jameth nie żyje. Sama nie wiem czemu miałam nadzieję na coś więcej.
Potarła twarz dłońmi, westchnęła i spojrzała na Davida.
- Podsumujmy wszystko, co tu mamy. Naukowcy prowadzili na żołnierzach jakieś eksperymenty. Sądząc po tym, co Jameth potrafił, mogli nawet testować jakąś odmianę serum superżołnierza. Nasz poszukiwany wydawał się być całkowicie pod ich kontrolą, ale albo wyjątkowo przekonująco udawał, albo pewnego dnia zdarzyło się coś, dzięki czemu oprzytomniał i zwrócił się przeciwko ekipie badawczej. Prawdopodobnie w tym czasie stworzył nagranie, które następnie przesłał rodzinie. Na ostatnim filmie z monitoringu wygląda, jakby był bity lub torturowany, możliwe więc, że został na tym przyłapany. Jakoś się uwolnił i wywalczył sobie drogę aż tutaj, a potem na zewnątrz... Czego mógł szukać tutaj, w komputerze? - Przerwała wyliczanie na palcach i zmarszczyła brwi, zerkając na kolegę. - Cholera, że też nie wiemy kiedy dokładnie został wysłany mail z nagraniem, które nas tu doprowadziło... Trzeba będzie porównać daty, kiedy wrócimy do biura. A to zdanie, które wypisał na piasku? Mniejsza o to, jak to zrobił. To jakieś przesłanie? Hasło dostępu?
Nagle poderwała się z miejsca na blacie biurka, na którym przysiadła i znów zogniskowała wzrok na monitorze.
- Sprawdź te utajnione pliki. Może to jest to. Tylko dlaczego nie zapisał hasła tutaj, razem z pozostałymi wskazówkami?
Pokręciła głową, zamyślając się. Machinalnie sięgnęła po swój telefon i przejrzała dokumenty medyczne, które udało im się uwiecznić na zdjęciach. Spora część z nich była zapewne zabezpieczona w telefonie Davida. Ona sama starała się sfotografować przede wszystkim te, które wyglądały na ważne, ale bez fachowej wiedzy trudno jej było to ocenić, zdała się więc na łut szczęścia. Jedno było pewne - w świetle tego, co zobaczyli na filmach, cała ta papierologia nabierała zupełnie nowego znaczenia. Być może zawierała odpowiedź na pytanie o rodzaj eksperymentów, jakim poddani zostali żołnierze.
Rahne postanowiła niezwłocznie po odzyskaniu zasięgu skontaktować się z Lorną lub Rictorem i przekazać im informacje o znaleziskach i przynajmniej część plików. Powrót do Nowego Jorku mógł zająć im dłuższą chwilę, jeżeli doniesienia, jakie otrzymali od Emmy Frost były prawdziwe.
Pozostawała jeszcze kwestia młodych mutantów, których spotkali na pustyni... Rahne westchnęła głęboko i pokręciła głową z mocnym postanowieniem rozwiązywania po jednym problemie naraz.
- David, te nagrania i pozostałe pliki to ważne dowody. Damy radę je jakoś skopiować? Albo zabrać z całym twardym dyskiem? Wątpię czy dużo więcej odkryjemy siedząc tu na dole. Nie wierzę, że to mówię, ale zaczyna brakować mi słońca... - Spróbowała zdobyć się na uśmiech, ale efekt przypominał raczej ponury grymas. - Sporo tego... Naprawdę sporo... W co myśmy wdepnęli?

David siedział na krześle oglądając nagrania niczym zaczarowany. Miał wrażenie, że trafił na jakiś odcinkowy thriller. Nagrania były nieco zbyt łagodne, by przylepić im łatkę horroru choć motyw tajnych badań i eksperymentów na ludziach jak najbardziej do tego pasował. I zgadzał się z tym, co wcześniej podejrzewał. A to pomieszczenie było po prostu czym w stylu pomieszczenia dla ochrony, która pilnowała całego kompleksu i jego okolicy. To tu można było wszystko obejrzeć i pewnie gdyby David wiedział jak to mógłby też obejrzeć co obecnie nagrywały kamery. Niestety aż takim geniuszem komputerowym nie był, by się włamywać do systemu kamer. Nagrania jednak było dużo ważniejsze dla nich. Szczególnie te z ich poszukiwanym.
- I najwyraźniej była to placówka rządowa. Chyba, że ktoś w tajemnicy przed rządem wykonywał te eksperymenty. Obie opcje są możliwe. Kto by nie chciał mieć armii ludzi o sile Kapitana Ameryki? Szkoda, że nie udało mu się uciec chociaż możliwe, że wtedy cała jego rodzina byłaby w niebezpieczeństwie. - mężczyzna potrząsnął lekko głową i rozejrzał się. Szukał jakiegoś śrubokręta, noża. Nawet kawałka cienkiej blachy. Czegokolwiek co nadawałoby się do wykręcania śrubek. Zabranie całego dysku twardego było dobrym pomysłem. Miejsce i tak zostało porzucone po tym, jak ich zaginiony został zabity. Mogli więc spokojnie zabrać stąd parę rzeczy i może nikt się tym nie zainteresuje. A nawet jeśli to co im zrobi? Potrafili się obronić.
- W jedno wielkie g- bagno. - odparł Rahne na jej ostatnie pytanie. Jeśli nie udało mu się znaleźć niczego do odkręcania śrubek to spróbował otworzyć te utajnione pliki hasłem z piasku. W innym przypadku wziął się za rozkręcanie komputera i ostrożne wyjęcie dysku twardego. Kolejnym krokiem było już jak najszybsze opuszczenie tego miejsca. W ich bazie będą mogli na spokojnie się zająć odszyfrowywaniem wszystkiego i przeglądaniem nagrań.
Hijack zastanawiał się, ile zajmie im powrót. Będą musieli być ostrożni przy zbliżaniu się do miasta jeśli walka z robotami nadal trwała. Zwłaszcza, że zabiorą ze sobą przecież grupkę dzieci, która żyłą tu niedaleko sama, bez żadnej opieki. Nie mogli ich tak zostawić. Uważał, że najlepiej będzie ich zabrać do szkoły Xaviera. Tam będą bezpieczne i akceptowane przez wszystkich. Poznają innych, takich jak oni.

- Masz rację. Wygląda na to, że wbrew opinii Ricka, jego ojciec na swój sposób troszczył się o rodzinę - Rahne zgodziła się z Davidem. - Jedno mnie zastanawia: co z tą grubą forsą, o której mówiło pierwsze nagranie? Naprawdę istnieje czy to był tylko wabik, który miał naprowadzić kogoś na trop całej sprawy? W końcu gdyby nie perspektywa wzbogacenia się chłopak mógłby w ogóle nie przyjść z tym do nas. Z drugiej strony, czy Jameth narażałby się na śmierć bez ważnego powodu? Może uczestniczył w tym projekcie właśnie po to, żeby zapewnić rodzinie zabezpieczenie finansowe?
Odpowiedzi na te i inne pytania mogły kryć się w zaszyfrowanych plikach i tajemniczym programie, który najwyraźniej od wielu miesięcy nieprzerwanie działał na laboratoryjnych serwerach. Tutaj jednak ich możliwości dochodzeniowe były zdecydowanie ograniczone. Z pomysłu odłączenia dysku także lepiej było tymczasowo zrezygnować.
- Cholera, nic tu nie zdziałamy bez fachowca. Trzeba będzie zabezpieczyć bunkier i jak najszybciej posłać do biura po pomoc. Skoro Shatterstar poradził sobie z głową sentinela, może i tutaj będzie w stanie pomóc.
Rahne otworzyła telefoniczny notatnik i przepisała znalezione w pliku nazwiska ośmiu uczestników programu wraz z datami. Po namyśle dopisała także nazwiska tych osób, które ostatecznie do niego nie trafiły. Nigdy nie wiadomo... Tymczasem wydawało się, że nie pozostało im do zrobienia nic więcej. Do czasu pojawienia się ewentualnego specjalisty od informatyki mieli dość materiału, aby prowadzić dalsze dochodzenie. Rzuciła ostatnie spojrzenie na serwerownię i przeniosła wzrok na Davida.
- Wynosimy się stąd? Powinniśmy jak najszybciej wymienić informacje z Rictorem i zajrzeć do tych dzieciaków. Mam nadzieję, że sytuacja w Vegas i Nowym Jorku jest już na tyle opanowana, że X-Men zdołają zorganizować dla nich jakiś transport. Jakoś nieswojo czuję się z myślą o pozostawieniu ich tu samym sobie...

/zt?

- Ważnym powodem mogła być chęć doprowadzenia do końca projektu, co być może mu się udało, o ile ci naukowcy nie postanowili się przenieść po prostu w inne miejsce, co oznacza, że może się kiedyś tu pojawią. - Zdecydowanie mieli zbyt wiele pytań i zbyt mało odpowiedzi, co mu się nie podobało. Ale to chyb nie tylko jemu. Ogólnie ludzie wolą kiedy dostają odpowiedzi na pytania. Oni dostali ich tylko kilka, ale ciągle musieli się dowiedzieć kilku innych rzeczy. Być może za jakiś czas znajdą kolejne informacje o tym, co się tu działo i przede wszystkim dlaczego. Jaki był cel tej placówki.
- Shatterstar? To wasz spec od komputerów? - zapytał z lekkim zaciekawieniem. Słowo wyraźnie brzmiało jak jakaś ksywka, ale to go nie dziwiło. Chyba każdy mutant prędzej czy później znajdował sobie jakiś pseudonim. Nawet on miał swój, nadali mu przydomek Hijack w czasach kiedy jeszcze siedział w Instytucie i ogarniał swoje moce.
Postanowił zostawić te komputery w spokoju skoro ich biuro posiadało kogoś, kto lepiej się zajmie nimi. Oni i tak bardzo dużo zrobili. Najwyższy czas się zbierać stąd.
- Popieram. Szczególnie odwiedzenie znowu tych dzieciaków. Chyba nam nie wierzyły, że do nich wrócimy. Trzeba im pokazać, że nie kłamaliśmy i naprawdę chcemy im pomóc. - przytaknął dziewczynie, wstając z krzesła i kierując się za nią do windy, by móc w końcu opuścić ten bunkier.

z/t jeśli mg nas już wypuszcza