Audytorium Lisnera

Audytorium znajdujące się na terenie kampusu Uniwersytetu George'a Washingtona, położone w odległości około kilometra na zachód od Białego Domu. Regularnie występuje w nim między innymi Washington Concert Opera. Standardowo posiada tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt siedzisk.

Wnętrze audytorium zobaczyć można tutaj i tutaj.

Spacer w stronę miejsca konferencji był przyjemny. Ładna pogoda, ładne towarzystwo. Nie musieli się spieszyć, bo mieli jeszcze bardzo dużo czasu. Berto zagadywał kobietę o różne, nieistotne rzeczy. Nie poruszał już tematu konferencji, bo tej będą mieli niedługo dość. Lepiej zachować luźną rozmowę i pozory zwykłego spaceru. Nawet zaoferował Dinah swoje ramię. Zupełnie mu nie przeszkadzał taki spacer przez miasto, gdzie każdy mógł ich zobaczyć.
W końcu dotarli pod budynek uniwersytetu, gdzie w audytorium miało się odbyć to wielkie spotkanie, które być może zadecyduje o przyszłości mutantów. Pożegnał się chwilowo z panną Rize, musiał przejść wszystkie procedury, jak chociażby przechodzenie przez te bramki. Co sprawiło, że chwilowo musiał zdjąć zegarek z ręki, bo bramka na niego reagowała. Musiał też pokazać swoje zaproszenie, która dostał ledwie godzinę temu. W końcu Dinah mogła ponownie do niego dołączyć po krótkiej rozmowie z jednym z garniturowców. Dobrze, że on się zdecydował na kamizelkę, przynajmniej nie do końca wyglądał jak cała ta ochrona, jednolicie ubrana.
Zasalutował ochronie z uśmiechem i ruszył za swoją towarzyszką do wnętrza sali, zaraz też się rozglądając dookoła z zaciekawieniem. Do rozpoczęcia jeszcze było mnóstwo czasu, więc mało które siedzenie było już zajęte.
Wysłuchał Rize, przy okazji spoglądając w stronę górnego sektora i patrząc po siedzeniach. Znajdzie sobie jakieś dobre miejsce, by mieć doskonały widok. Przy okazji również spojrzał na siedzenia blisko nich, zauważając na każdym mikrofon. Ciekawy bajer. Bardzo przydatny. Każdego będzie słychać głośno i wyraźnie, gdyby chciał się wypowiedzieć lub zapytać o coś. Jak widać, pomyślano o wszystkim.
- A ty gdzie będziesz siedziała? W końcu mam zobaczyć, kto będzie siedział obok ciebie. Muszę wiedzieć, gdzie patrzeć. - zwrócił się po dłuższej chwili przyglądania się miejscom. Dinah wzbudziła jego ciekawość tym wspomnieniem o blond towarzyszce, więc teraz Latynos koniecznie musiał wiedzieć, kogo miała na myśli. Na razie jeszcze nie kierował się w stronę swojego sektora, stojąc obok kobiety i czekając na odpowiedź. Dopóki ona sama nie da mu znać, że ma jeszcze coś do załatwienia i musi się oddalić, nie planował się ruszać z miejsca.

Berto powtórzył ruch Rize i również spojrzał w dół, na przednie rzędy, przyglądając się im i notując w głowie, gdzie jest środkowe przejście. Prezydenta rozpozna bez problemu. Pewnie ochrona też będzie się trzymać bardzo blisko niego. Jakby nie patrzeć, głowa państwa.
- Raczej nie będę miał problemu z odnalezieniem was w tym tłumie. Będę się przyglądał. - skinął lekko głową na jej słowa. Dziennikarzy tez na pewno rozpozna, chociażby po aparatach.
- Do zobaczenia. Dinah. - zwrócił się do kobiety z uśmiechem. Specjalnie na sam koniec używając jej imienia, by na pożegnanie wywrzeć na niej jak najlepsze wrażenie. Chwilę patrzał za Rize, po czym ponownie się rozejrzał po sali. Póki co nie widział nikogo wartego jego uwagi. I tak na sali było ledwie kilkanaście osób w tej chwili.
Obrócił się w stronę tarasu i wybrał sobie jedno z siedzeń, mniej więcej po środku sali, by mieć taki sam widok na obie strony. Nie wiedząc już o tym, że środek wydawał się być najważniejszy, a on jednak miał o sobie wysokie mniemanie. Z przyzwyczajenia. Zawsze był kimś ważnym.
Chwilowo nie mógł nikogo zaszczycić swoją osobą, więc wyjął telefon z kieszeni i skoncentrował na nim całą swoją uwagę. Odpisał krótko na najnowszą wiadomość od nerdzików, dziękując za raport i odpisując, że liczy na ciekawe wyniki z badań tego meteorytu. Nie mając nic więcej pilnego do załatwienia po prostu włączył sobie jakąś grę na telefonie i zajął się nią. Oczywiście przyciszył telefon choć nie wyłączył dźwięku całkiem. To zrobi na krótko przed konferencją. Bo tak wypadało. Nawet jeśli nigdzie nie było informacji na temat wyłączania telefonów to dobre wychowanie wymagało tego.
Na jakieś pół godziny przed rozpoczęciem konferencji Latynos wyłączył grę, wyciszył telefon i schował go do kieszeni. Najwyższy czas zacząć się zainteresować gośćmi tego wielkiego wydarzenia. Mężczyzna rozglądał się, rozpoznając sporo sławnych osób, ale także i osób, które znał osobiście, choćby tylko z widzenia. Członkowie Hellfire Club. Dziwnie było ich zobaczyć po tak długim czasie. Ostatnio nie bywał tam, miał zbyt wiele na głowie. Niektórych obdarzał uśmiechem, mniej lub bardziej ciepłym, w zależności od osoby. Do paru osób uniósł nawet lekko rękę na powitanie. Obowiązkowo kobiety przyciągały długie spojrzenie z jego strony i czarujący uśmiech. Starał się nie plątać w intrygi tych bogaczy i dla wszystkich być uprzejmym.
Czasu było coraz mniej, a ludzi coraz więcej. Sala była już niemal pełna. Brakowało najważniejszej osobistości i Berto widziała, gdzie jest miejsce dla niej. Rozglądał się również w poszukiwaniu Rize, której nie było na jej miejscu. Widział, że krąży po pomieszczeniu i zagaduje niektóre osoby. On jego siedział na swoim miejscu, nie chcąc, by ktoś je zajął przypadkiem. Czekał aż Dinah zajmie swoje miejsce, a obok niej jej tajemnicza towarzyszka. Może też ktoś znajomy w końcu się dosiądzie do niego.

Do rozpoczęcia konferencji brakowało już tylko kilku minut. Jeśli oczywiście ta rozpocznie się punktualnie. Wyglądało na to, że niemal wszystko było już dopięte na ostatni guzik. Ochrony było od groma, tak jak powinno być. Pewnie agenci S.H.I.E.L.D. i nie tylko.
Odgłosy fleszy na chwilę przykuły jego uwagę. Skierował swoje spojrzenie w dół i przyglądał się chwilę dziennikarzom. Uśmiechnął się pod nosem, patrząc jak ci wszyscy politycy łaszą się o zdjęcia i wpychając w kadr. To było takie zabawne. Tak bardzo musieli zabiegać o uwagę. Berto sam lubił być w centrum uwagi, ale nigdy się tak nie pchał do reporterów i dziennikarzy. Wolał kiedy ktoś pierwszy zwracał na niego uwagę.
W końcu na sali pojawił się również prezydent, niemal na ostatnią chwilę. Pewnie tym samym chcąc zrobić sobie dobre wejście. W końcu jeszcze kilka minut i byłby spóźniony. Nie zawiódł jednak wszystkich i się pojawił. To wywołało lekkie zamieszanie wśród dziennikarzy, którzy od razu się nim zainteresowali.
Po chwili zauważył również, że i Rize zbliżyła się w stronę grupki otaczającej głowę państwa. Zajęła miejsce, które wcześniej mu wskazała. Niestety miejsce tuż obok niej nadal było puste. Nie było mu jeszcze dane poznać blond towarzyski kobiety. Musiał czekać. Miał tylko nadzieję, że ta osóbka się pojawi faktycznie.
Powoli zaczął wędrować wzrokiem po sali, szukając kolejnych znajomych twarzy. Wkrótce wypatrzył jedną i na jego twarzy wykwitł uśmiech. Scarlet Witch. Jedna z Avengers. Wiedział, że ktoś z tej grupy tu się pojawi. Akurat ta dziewczyna była dobrym wyborem. Była Mścicielką i jednocześnie mutantką. Mogła reprezentować obie strony. I pokazać, że mutanci też mogą służyć państwu. Powiódł za nią wzrokiem, dopóki Wanda nie zajęła wyznaczonego jej miejsca. Chwilkę wpatrywał się w jej plecy, po czym już skoncentrował swoje spojrzenie na scenie.

Moonstone przybyła na konferencję lekko spóźniona. Wszystko to wynikało z nadmiaru papierkowej roboty, którą musiała odwalić po przejęciu ładunku broni gangu Hooda. Któż by pomyślał, że w szeregach Thunderbolts biurokracja może okazać się najgorszym przeciwnikiem. Musiała tylko teraz zgarnąć swoje zaproszenie oraz suknię, którą ostatnio kupiła. Przygotowania pełną parą, zaś Felicia chyba miała inne plany co do konferencji więc zapowiadało się, że Karla pójdzie sama. Cóż jej wybór. Sofen po przebraniu się w czarną, długą suknię z wykrojonym z materiału ying yang na piersi oraz lekkim wcięciem (w stylu chińskich sukni), przywołała swój strój. Nie chciała, by w trakcie lotu coś się stało z jej ubraniem, dlatego to była najlepsza opcja zabezpieczenia ubioru. Po co miała się przebierać na miejscu, skoro może wykorzystać własny kamień jako swego rodzaju pokrowiec? Dodatkiem oczywiście były czarne buty na obcasie oraz torebka w tym samym kolorze, w której trzymała niezbędne rzeczy. Mini zestaw do makijażu, by go w razie czego poprawić, szczotkę, zaproszenie, komórkę, identyfikator członkini thunderbolts oraz notesik z długopisem i kartę bankową. Nigdy nie wiadomo co może okazać się potrzebne!
W każdym razie blondynka przed wyjściem jeszcze się uczesała. Włosy postanowiła rozpuścić luźno i potraktować je lakierem, by nadać im blasku. Musiała dobrze wyglądać w telewizji, w końcu ma być nową twarzą Thunderbolts. Blondynka wylądowała tuż przy tylnym wejściu. Miała być ochroniarzem prezydenta, więc nie musiała wchodzić od frontu jak plebs, tylko należało wejść od tyłu, tak jak ochrona wydarzenia. Tam pewnie ktoś będzie stał, kto ją poprowadzi. Lądując dezaktywowała swój strój i tym sposobem była już na miejscu przebrana. Karla skierowała się przez budynek do miejsca, które zostało jej wyznaczone na zaproszeniu. Oczywiście gdzieś na sali mogła dojrzeć Scarlet Witch, która była nieco zagubiona oraz Roberto, którego mogła kojarzyć chociażby z gazet jako wpływowego biznesmana. Bardziej jednak uwagę przykuwała Rize i tam zapewne w pobliżu prezydenta było jej miejsce. Tam też skierowała się Karla, by po chwili rzucić siedzącym przyjazny uśmiech i należycie się przywitać. Przy okazji przepraszając za drobne spóźnienie.

Coraz więcej siedzeń było zajmowanych. Już tylko pojedyncze miejsca świeciły pustkami. Albo ktoś pojawi się dosłownie w ostatniej minucie, albo komuś zabrakło czasu i nie będzie mógł się pojawić tutaj. Obie opcje były równie prawdopodobne. Berto zresztą nie interesował się tymi pustymi miejscami. Poza jednym. Tym obok Dinah Rize. To jedno konkretne miejsce miało pełną jego uwagę. Wyczekiwał na zapowiedzianą blondynkę, coraz bardziej ciekaw, o kogo może chodzić.
W między czasie siedzenie koło niego zostało zajęte przez nieco starszego od niego mężczyznę. Odwzajemnił gest skinięcia głową, uśmiechając się przy tym delikatnie. Rzucił jedynie krótko wzrokiem na palmtopa i wrócił do obserwowania otoczenia.
W końcu jego czekanie się skończyło. Na salę weszła kobieta w długiej sukni i długich blond włosach. Latynos nie dość, że ją sobie obejrzał z góry na dół, jak to facet doceniający kobiece walory, to jeszcze spoglądał za nią, by zobaczyć czy to właśnie ona miała zająć to jedno konkretne krzesło.
Oczywiście, że kojarzył kobietę. Karla jakaśtam. Jeśli pamięć go nie myliła, blondynka była psychologiem. Albo psychiatrą? Czymś z psycho. Nie był już pewien. Informacje na temat członków grupy czytał tuż po tym, jak w Hollywood doszło do tej nieszczęsnej tragedii. No i widział ją na nagraniach. W dodatku informacje czytał pobieżnie i nie było ich zbyt dużo. Będzie musiał poprosić nerdziki o zbadanie tego dokładniej. Zwłaszcza, że kobieta zajęła to konkretne miejsce. Tuż przy Rize. Blisko prezydenta. Co przy jego obecnej wiedzy nie miało większego sensu. Tak, zdecydowanie trzeba będzie się temu przyjrzeć dokładniej.
Z rozmyślań wyrwały go nagłe wibracje jego telefonu. Aż drgnął lekko. Sięgnął do kieszeni i wyjął telefon, zerkając na jego ekran. Samuel. Aż się bał odczytać wiadomość, ale musiał to zrobić. Nieodpisanie byłoby równie podejrzane. Zerknął na zawartość i odetchnął lekko. Po krótkiej chwili namysłu odpisał na smsa i schował telefon z powrotem do kieszeni.

Audytorium mieściło się na terenie kampusu Uniwersytetu Jerzego Waszyngtona. Największej uczelni w regionie i jednej z największych w kraju. Ze względu na przeszłość, miejsce było ściśle związane z polityką i nie dziwiło go, że to tutaj zdecydowano się zorganizować tak ważne w oczach wielu wydarzenie. Nie wzbudzając większego zainteresowania, co w tym przypadku nie było czymś zaskakującym, wylądował tuż przed głównym wejściem, a następnie wolnym krokiem wszedł do środka. Obecność prezydenta, ale także wielu innych ważnych osobistości sprawiła, że zastosowane środki bezpieczeństwa stały na najwyższym możliwym poziomie i to od razu rzucało się w oczy. Mnóstwo ochroniarzy, Secret Service, S.H.I.E.L.D. i za pewne wiele innych agencji, których funkcjonariusze zostali na tę okazję ściągnięci do Waszyngtonu. Widać było, iż wszyscy podchodzą do tego z należytą powagą. Syntezoid zaczął nawet myśleć, że może pomylił się w swojej wcześniejszej ocenie całego przedsięwzięcia.
Jego obecność w zastępstwie Tony’ego Starka została zaanonsowana organizatorom z niewielkim wyprzedzeniem, więc nikt nie czynił z tego powodu problemów. Zgodnie z wytycznymi ochrony musiał przejść wszelkie procedury bezpieczeństwa, którym poddawali się wszyscy inni. To zrozumiałe. Z różnych okazji spotykał się z podobnymi środkami bezpieczeństwa już wielokrotnie, nie miał więc z tym żadnego problemu. Przechodził kolejne etapy, nie chcąc utrudniać pracy i tak już obciążonemu wieloma obowiązkami i zmęczonemu personelowi. Gdy było po wszystkim, mógł już bez przeszkód skierować do głównej sali, gdzie za kilka chwil rozpocząć miało się w teorii być może najważniejsze społeczne i polityczne wydarzenie ostatnich lat. Natychmiast zauważył, że przybył jako jeden z ostatnich zaproszonych gości.
- Dziękuję. – uprzejmie odpowiedział osobie, która wskazała mu kilka wciąż wolnych miejsc w części przeznaczonej dla polityków oraz części zaproszonych bohaterów reprezentujących różne grupy i strony „konfliktu”. Szybko rozejrzał się po zgromadzonych w poszukiwaniu znajomych mu twarzy. Choć nie zjawił się tu w celach towarzyskich miał nadzieję, iż uda mu się znaleźć miejsce przy którejś z nich. Niestety nie miał tyle szczęścia. Co prawda osób, które znał naliczył dość sporo, jednak przy żadnej nie dostrzegł siedziska, które mógłby zająć. Zjawiając się tak późno, musiał tego właśnie oczekiwać. Zadowolił się fotelem znajdującym się nieco bardziej po lewej stronie audytorium. Wymienił uprzejmości ze swoimi sąsiadami, po czym usiadł wyczekując oficjalnego rozpoczęcia konferencji.

Karla miała najlepsze miejsce, by móc oglądać ten spektakl. Praktycznie w pierwszym rzędzie, tuż obok najważniejszych aktorów. Między innymi praktycznie ramię w ramię z doradczynią prezydenta oraz samą głową państwa nieopodal. Nawet w swojej czarnej kreacji, pośród czarnych garniturów, Sofen wyróżniała się. Nie tylko ze względu na to, że pewni członkowie ugrupowań bohaterskich mogliby ją rozpoznać z twarzy jako tą konkretną blondynkę, która niegdyś miała utarczki z niektórymi członkami Avengers. Głównie z tą jedną, konkretną blondyną, której nigdzie nie widziała. Chociaż ona i Carol były do siebie bardzo podobne względem aparycji, to jednak przy bliższym przyglądaniu się ktoś mógłby dostrzec jakieś drobne różnice. Głównie opinia publiczna, która mogła nie rozpoznawać tak dobrze Moonstone w cywilu mogła pomyśleć, że faktycznie obok prezydenta siedzi członkini Avengers. Część fotografów robiła jej zdjęcia i pewnie będzie mogła zobaczyć swoją fotkę na pierwszych stronach gazet. Oczywiście bardziej problematycznym mogłoby być, gdyby ktoś na sali przypomniał sobie o kryminalnej przeszłości Sofen. Chociaż takie coś można świetnie obrócić na swoją korzyść, by pokazać się od strony zresocjalizowanej jednostki, która postanowiła powrócić na łono społeczeństwa. Nie trzeba na szczęście wspominać przy tym, że Thunderbolts to tylko narzędzie do uzyskania własnych korzyści.
Blondynkę zaintrygowała ta mała awaria wykrywaczy metali. Oczywiście wiadomo, że ktoś mógłby sabotować ten sprzęt lub po prostu mógł ulec awarii, ale skoro je wymienili i wszystko było okej to znaczy, że dopilnowali protokołu bezpieczeństwa.
- Dziwne, aczkolwiek myślę, że chłopcy upewnili się i nikt nie podłożył nam wadliwych wykrywaczy by wnieść tu broń potajemnie. Z początku myślałam, że może chłopaczki Hooda coś kombinowały, bo wczoraj przejęliśmy spory ładunek broni – wyszeptała w stronę Rize. Wiadomo, że takie płotki jak Hood raczej nie zagrożą tak wielkiemu wydarzeniu. Byli tutaj praktycznie wszyscy, od SHIELD, aż po właśnie takich bohaterów jak Karla. Miejmy nadzieję, że cała impreza przebiegnie tak jak tego blondynka sobie życzyła. Z drugiej strony też wspomnienie o tej udanej operacji miało na celu pokazanie, że Sofen potrafi zajmować się pewnymi problemami i odpowiednio dobierać członków drużyny pod zadania. Slayer w końcu nie najgorzej się spisał, więc dzisiaj miał wolne. Wracając jednak do wykrywaczy, to całkiem sprytnym planem byłoby zepsuć te pierwsze i podmienić je na takie, którymi można manipulować. Gdyby miała przeprowadzić zamach to właśnie tak by to zrobiła, zresztą skoro te urządzenia opierały się niejako na falach elektromagnetycznych to mutanci pokroju Magneto mogliby nieco napsuć tutaj krwi.
Dopiero po chwili psychiatra zauważyła wchodzącego na sale charakterystycznego mężczyznę. Zauważyła Visiona, który mimo wszystko wyróżniał się swoim wyglądem w tłumie. Jego rozglądanie się w poszukiwaniu czegoś, a może kogoś dało jej kilka chwil, by się upewnić, że to on. Jak nic, kolor skóry się zgadzał oraz pewne inne charakterystyczne cechy. Cóż najwyraźniej impreza będzie ubezpieczana także przez bohaterów, chociaż Vision mógł tutaj przybyć również jako reprezentant Avengers. Niegłupi wybór, bo z tego co pamiętała to jest tym bardziej pacyfistycznym członkiem drużyny, który może próbować zażegnać wszelkie konflikty, a po przemoc sięgnie dopiero w ostateczności. Cóż, Sofen też lubiła gadać i manipulować, bo jakby nie patrzeć próba przekonania kogoś w sposób polubowny to również pewien rodzaj manipulacji, to jednak od czasu do czasu preferowała przywalić komuś.
Sala powoli się zapełniała, więc pozostało tylko czekać na początek głównego punktu programu. Blondynka ułożyła dłonie na wysokości miednicy, poprawiając od czasu do czasu włosy, gdyż nie każdego dnia ma się okazje być na pierwszych stronach gazet i w telewizji międzynarodowej.
Po chwili zablokowali drzwi, a technicy stopniowo znikali ze sceny. Show właśnie się zaczynało, a prowadzącymi miała być ósemka ludzi. Dwie kobiety, sześciu facetów. Całkiem ciekawe proporcje swoją drogą. Wśród nich była lider zespołu badawczego, doktor Aviles. Cóż przykład, że wbrew stereotypom kobiety również mogą przewodzić w ważnych projektach. Karla mogła teraz posłuchać tego co chcieli przedstawić, jednak musiała pozostać czujna. W końcu jej zadaniem nie było jedynie przyjść, zabrać głos na konferencji jak również przedstawić swoje stanowisko, ale w głównej mierze miała być ochroną VIPów. Mimo bycia biegłą, trudno było jej rozgryźć naukowca. Niby mogli dokonywać przełomu, ale ciekawe na ile posunęli się do przodu? W końcu mutanci istnieli już wcześniej, tylko teraz opinia publiczna ma wiedzieć w ich kwestii nieco więcej.
Zapomniał tylko wspomnieć, że poza czynnikami chemicznymi oraz tymi związanymi z promieniowaniem, są jeszcze mutacje wywołane jakimś przedmiotem kosmicznego pochodzenia. Trochę jak w przypadku Karli, której ciało zmieniło się pod wpływem kamyka, który otrzymała. Ciężej ją było zranić, a ciało przystosowało się do posiadanej mocy. Chociaż reszta wypowiedzi jest dosyć interesująca z perspektywy naukowców, aczkolwiek część mogli wywnioskować ludzie na podstawie wiedzy ze szkoły. Karla wyłapała ten konkretny zestaw cech, o których mówił.
- Cechy rasy aryjskiej huh? Zemo byłby dumny– mruknęła pod nosem. Zdecydowanie doktorek znacznie lepiej radził sobie z wystąpieniami publicznymi, niż ich liderka grupy. Z drugiej strony jeśli coś pójdzie nie tak, to na nia wszystko spadnie więc stres był uzasadniony. Teraz Sofen uważnie rozglądała się po sali oraz pobliskim otoczeniu, by wyłapać jakieś ewentualne nieprawidłowości. Mogła jednocześnie słuchać, ale też dyskretnie pilnować kwestii bezpieczeństwa. Na moment zerknęła nawet na ekran, na którym pojawił się obracający chromosom. Biologiem to Karla nie była, więc zbyt wiele na temat tego co potem mogło się zadziać na ekranie powiedzieć nie mogła. Znała jakieś elementy chemii oraz biologii, które były niezbędne do skończenia jej kierunku studiów, ale opierało się to głównie o psychotropy i inne leki, które należało podawać w niektórych przypadkach. Niewiele więc mogła zrozumieć z bardziej skomplikowanych, stricte biologicznych danych, aczkolwiek sam wykład ciekawie brzmiał. Mutowali przez gen odpowiedzialny za płeć? Na dodatek mutanci byli odporni na niektóre choroby, co skreślało już na starcie walkę bronią biologiczną, która normalnie by człowieka zabiła. Sofen jednak widziała tu pewien haczyk, o który może zaczepić się przemysł zbrojeniowy. Jeśli da się zsyntezować to białko, bo na pewno ma jakąś budowę i można je otrzymać w warunkach laboratoryjnych po głębszej analizie, to można wyprodukować coś co pobudzi ciało do mutacji. Jakiś rodzaj hormonu, który sprawi, że ktoś nieobdarzony mocą nagle ją zyska lub równie dobrze będzie można odwrócić ten proces i na jakiś czas wyłączyć mutanta z rozgrywki.
- Już widzę nową formułę superżołnierza stworzoną z tego białka – szepnęła do Rize. Zapewne już takie coś było opracowywane. Za zgodą lub też bez zgody naukowców, którzy pewnie chcieliby dostać Pokojową Nagrodę Nobla, a pewnie przyczynią się do stworzenia kolejnej broni. Karla postanowiła poczekać na rozwój wypadków. Nie była tu, by konwersować z naukowcami, a by pilnować porządku. Pewnie ktoś wpadnie na to, by zapytać jak szybko można wykryć czy ktoś jest mutantem. O ile rzecz jasna się da.
// akurat wstawiałem posta i net mi siadł, także wyszedł mi trochę dłuższy xD

W końcu drzwi zamknięto, a scena została opuszczona przez techników. To wyraźnie mówiło, że zaraz rozpocznie się konferencja. I faktycznie wkrótce na scenie pojawiły się osoby, które najwidoczniej miały brać udział w konferencji. Berto poznawał część z nich. Znał ich twarze z gazet czy telewizji. Imion i nazwisk jednak nie pamiętał. W końcu nie uważał za istotne, by ich się nauczyć na pamięć. Jego naukowcy i tak zbierali wszelkie informacje do swojej bazy, więc w każdej chwili mógł sprawdzić, która twarz do jakiego nazwiska należała. Teraz jednak przecież i tak naukowcy będą się przedstawiać. Zawsze tak się robi. Nieważne, gdzie się jest. Na początek trzeba podać chociażby swoje nazwisko.
Mężczyzna usiadł wygodniej w swoim krześle, zakładając nogę na nogę i wpatrując się w scenę. Blond towarzyszka Rize w tej chwili nie była już aż tak istotna skoro wiedział już, kim jest. Teraz powinien się skupić na tym, co usłyszy od tej grupki na scenie.
Przez jego twarz przemknął krzywy uśmiech, gdy Walton stwierdził, że jest odpowiedzialny za odkrycie genu X. Jasne, ciekawe kto mu uwierzy. No, zapewne ludzie, którzy w ogóle się tym nie interesowali od strony naukowej. Przecież profesor Xavier już dawno temu im tłumaczył, skąd się biorą ich moce. Pewnie każdemu nowo zrekrutowanemu mutantowi powtarzał ten sam wykład na temat genu X i tego jak działa. No, ale nie ma się wtrącać. Może naukowiec nie wiedział, a może specjalnie udawał, że jest pierwszy.
Dalszy wykład dla niego nie miał żadnego znaczenia. Nudne fakty naukowe, które sprawiały, że Berto wrócił do rozglądania się po sali i przyglądania ludziom. Ciekaw ich reakcji na te naukowe pierdoły. W końcu dla kogoś, kto nie pasjonował się nauką, takie rzeczy musiały być nudne. Czy ktoś jeszcze, poza nim, nudził się? Latynos przyglądał się osobom i ich minom, które wyrażały różne emocje.
Dopiero, gdy naukowiec dotarł do fragmentu z blond włosami i jasną cerą, Bobby spojrzał w jego stronę. Och, całkowicie popierał ten fragment. Blond włosy, niebieskie oczy, jasna cera. Były niezwykle pozytywnymi mutacjami. Przed oczami stanął mu Cannonball, idealny przykład takiej pozytywnej mutacji. Bardzo pozytywnej. No i dużą rolę tu odgrywał też jego wzrost. Tego akurat zazdrościł przyjacielowi.
Dopiero wymienienie kolejnego nazwiska wyrwało go ze stanu zamyślenia. Sunspot spojrzał na kobietę, która wyszła do przodu, przejmując mikrofon od Waltona. Niestety ta zaczęła od razu od przynudzania na temat genów i chromosomów. Berto oparł łokieć na oparciu, a następnie policzek na dłoni, zwiniętej w pięść. Na chwilę skierował wzrok na komputerową wizualizację genu. Zaciekawił go fragment o wywiadzie z osobami posiadającymi ten gen. Taaa, wywiadzie jak z tą małą z bazy naukowej, gdzie robiono pewnie na niej eksperymenty? Nie wierzył, że ktoś dobrowolnie zgłosił się im do pomocy. Żaden mutant nie miał ochoty się ujawniać. No może poza tymi, co należeli do Avengers, bo w końcu byli bohaterami i tych mutantów akurat ludzie aż tak się nie obawiali.
Od dalszej części przemowy odciągnęło go bardzo ciekawe zjawisko. Ciekawe i przyjemne dla oka, obok niego pojawił się nikt inny, jak sama Emma Frost. Latynos kątem oka zerknął w jej stronę, gdy usłyszał jej słowa w swojej głowie.
- Bom dia, Emmo. Miło cię widzieć. - przywitał się na początek, wyprostowując się w krześle powoli. - Interesująco. Być może. Fragmentami. Nie jestem naukowcem, dla mnie to w większości nudy, których nie rozumiem. - odparł jej całkowicie szczerze, uśmiechając się przy tym pod nosem. Bo i po co miałby ją okłamywać? Udawać, że naprawdę jest zainteresowany? Nie widział w tym sensu. Zerknął na scenę, gdy Walton przemówił ponownie.
- Masz jakieś pytania? Mogę je zadać w twoim imieniu. - zaoferował kobiecie. On osobiście póki co na pewno nie miał żadnych pytań. Był pewien, że znajdą się osoby, które będą je zadawać. On? Być może później, gdy przejdą do czegoś, co jemu się wyda ważne.

Pierwsza część wystąpienia poświęcona została na przekazanie zgromadzonym na sali osobom niewielkiego ułamka wiedzy wymaganej do choć częściowego zrozumienia wyników badań przeprowadzonych przez zespół doktor Aviles. Z tego też powodu Vision mógł pozwolić sobie na kilka dodatkowych chwil rozluźnienia, podczas których bardziej niż na samej treści wypowiedzi skupił się na przysłuchiwaniu reakcjom ludzi oraz poszukiwaniu dodatkowych informacji na temat zajmujących obecnie scenę naukowców. Uznał, że dobrze byłoby wiedzieć więcej na temat grupy badaczy pracujących pod kierownictwem Aviles oraz ich wcześniejszych dokonań. Mimo to nie rezygnował też z rejestrowania wszystkiego co działo się przed nim. Mógł sobie na każde z tych poczynań pozwolić właściwie bez żadnych obaw o to, że coś umknie jego uwadze. Na przykład pewnie nieścisłości i niedopowiedzenia, których w wypowiedziach wpierw Waltona, a później także samej Aviles, nie brakowało. Każdy kto już wcześniej miał jakiekolwiek pojęcie na temat poruszanego dziś tematu z pewnością także mógł je wyłapać. Nie było to jednak coś co w oczach syntezoida wymagało reakcji lub sprostowania. Przynajmniej jeszcze nie w tej chwili. Wiedział, że osoby pokroju tych, które przebywają teraz na scenie bardzo cenią sobie podkoloryzowanie faktów i przypisywanie sobie odkryć, które w wielu kręgach nie były tajemnicą już wcześniej, lecz z różnych powodów nie przedostały się do świadomości opinii publicznej.
Ze wszystkiego co zostało powiedziane do tej pory najbardziej zainteresowała go kwestia wspomnianych przez doktor wywiadów z ludźmi posiadającymi gen X. Ciekawił go sposób w jaki udało im się skontaktować z rzeczonymi osobami oraz to w jakich warunkach doszło później do samych rozmów. Nie było przecież żadną tajemnicą, że tych którzy samowolnie decydowali się na ujawnienia swojej „inności” było raczej niewielu, ponieważ rosnąca niechęć i nienawiść zwykłych obywateli do przedstawicieli Homo Superior wcale do tego nie zachęcała. Nie zdziwiłoby więc go, gdyby wspomniani ludzie wcale nie byli typowymi ochotnikami, którzy bezinteresownie postanowili pomóc w badaniach nad ich własnych gatunkiem. Zamiast tego, znając historię ludzkości, spodziewał się raczej, że zostali do tego w ten czy inny sposób przymuszeni. Choć równie dobrze mógł się co do tego mylić. Późniejsze zachowanie doktora Waltona nie pomogło w oddaleniu podejrzeń Mściciela.
Android zamierzał jeszcze wstrzymać się z zabraniem głosu. Poczeka na więcej informacji, które mogłyby stanowić dobrą podstawę do otwarcia dyskusji, uznając iż słowa, które padły dotychczas to trochę za mało.

Berto zerkał po sali. Kiedy ktoś się odzywał, kierował spojrzenie na tą osobę. Słuchał ich pytań i jeśli były interesujące to uważnie wysłuchiwał odpowiedzi. Nie chciał jako pierwszy zgłaszać się ze swoim pytaniem. A raczej z pytaniem Emmy, która chętnie skorzystała z jego oferty. Pierwsza osoba zazwyczaj zwracała na siebie największą uwagę, a Latynos wolał mimo wszystko być ostrożnym.
W końcu zdecydował się wykonać ruch, po tym jak jedna z odpowiedzi się zakończyła. Zerknął na oparcie, na którym był guzik wraz z lampką i wcisnął go. Cierpliwie czekał aż lampka się zapali, zakładał, że chodziło głównie o mikrofon. Żeby wszyscy zgromadzeni na sali mogli usłyszeć pytanie jednej z osób.
Kiedy lampka się zapaliła, Bobby spojrzał prosto na scenę przed nimi i osoby, które tam się znajdowały. Dokładniej, jego wzrok padł na doktor, która przed chwilą udzielił im całkiem sporego wykładu teoretycznego na temat pochodzenia genu X i jego działania.
- Mówiła pani, pani Aviles, że okoliczności aktywowania genu poznaliście dzięki wywiadom z osobami, które je posiadają. Jak to możliwe? Z tego co mi wiadomo osoby te nie chcą się ujawniać przez ludźmi bez genu. Dużo takich osób udało się wam znaleźć? Czy możemy ufać waszym wynikom? - ostatnie pytanie zostało zadane specjalnie. Chciał w ten sposób trafić w dumę naukowców. Wymusić na nich chęć udowodnienia swoich racji. Wyraził wątpliwości. Możliwość, że dane, które właśnie im podali nie były prawdziwe lub mogły odbiegać od rzeczywistości.
Z lekkim uśmiechem na twarzy rozluźnił się na swoim krześle i spokojnie czekał na odpowiedź.
- Jeśli informacje wyciągnęli ze wszystkich mutantów, których znaleźli w taki sposób, jak z tamtej małej dziewczynki... To coś czuję, że obrońcy praw człowieka zrobią burzę jeśli wyjdzie to na jaw. Oczywiście ci prawdziwi obrońcy. - zwrócił się do Emmy, nawiązując do wydarzenia z Valhalli choć nie miał pewności, ile dyrektorka wie o tym, co się tam wydarzyło. No i specjalnie podkreślił to ostatnie zdanie swojej myśli. Jeśli komuś naprawdę zależało na bronieniu czegoś to nie dzielił na lepszych i gorszych.

Pytania widowni okazały się ciekawsze od tej całej nudnej teorii naukowej osób ze sceny. Właściwie to Berto również był ciekaw odpowiedzi na nie. Jak chociażby to, od której płci zależy gen. Wychodziło ogólnie na to, że przejmowało się go po którymś z rodziców, nawet jeśli nie był u nich aktywny. U jego rodziców na pewno nie był. W końcu by się ujawnili przed nim jak tylko się dowiedzieli, że sam jest mutantem. Wychodziło na to, że można je przejąć zarówno po ojcu i matce. Choć chyba doktor Aviles sama nie była tego pewna na sto procent. Latynos chętnie się dowie jak to właściwie jest, jak tylko uda im się coś więcej ustalić. Pewnie za jakiś czas w gazetach zaczną się pojawiać artykuły na ten temat.
Następnie pojawił się dużo ważniejszy temat. Lecznictwo. Sunspot wiedział jak to wygląda. Gdzieś odkrywali jakiś lek na poważną chorobę, ale szybko uciszano ten temat. Dlaczego? Produkowanie takiego leku było nieopłacalne dla przemysłu farmaceutycznego. Ludzie szybko by zdrowieli i duża część leków przestałaby się sprzedawać. Firmy miałyby straty. Dlatego lepiej kazać ludziom brać całe życie leki, które tylko spowalniały symptomy niż za jednym razem wyleczyć.
W końcu sam Berto mógł zadać pytanie i teraz pozostawało mu czekać na odpowiedź i słuchać jej uważnie. Choć właściwie pewnie Emma będzie bardziej zaciekawiona tymi informacjami niż on sam. Początek odpowiedzi nieco go zaskoczył. Ponad dwieście osób? To całkiem sporo. Ciekawe ile czasu im zajęło zbieranie tych informacji i spotykanie z różnymi osobami. Fragment o opłacie był dosyć jasny. Ludzie bezdomni czy po prostu biedni za pieniądze mogli się zgodzić na takie rzeczy. To akurat mógł zrozumieć. Podobnie jak działanie na więźniach.
Kątem oka Latynos zerknął na dyrektorkę. A raczej na jej projekcję. Chcąc dojrzeć jej wyraz twarzy. Był ciekaw czy w jakikolwiek sposób zareagowała mimiką na słowa kobiety. Pewnie była w stanie sprawdzić, czy ta mówi prawdę czy nie. Gorzej jeśli Aviles po prostu była przekonana, że mówi prawdę, a nie o wszystkim do końca wiedziała.
Następne pytanie zadane pani doktor było dosyć ciekawe. Równie ciekawa była odpowiedź. Grupka mutantów kiedyś ją uratowała. Pół roku temu. Chyba trzeba będzie dopytać czy może chodzi o X-Menów lub kogoś innego z Instytutu. Może Emma coś o tym wie. Aviles ogólnie wydawała się być niezwykle pozytywnie nastawiona do tego tematu. Widać było, że mutanci naprawdę ją interesują. Że wierzy w ich przydatność dla tego świata. Nie zakładała z góry, że wszyscy będą przestępcami i złoczyńcami i zechcą zawładnąć światem.
Ostatnie pytanie już zupełnie go nie interesowało. Co do różnorodności mocy to wystarczająco dużo widział. Pewnie mógłby zaskoczyć Aviles pewnymi informacjami, gdyby jej wymienił kilka niezwykle ciekawych mocy. Niestety nie mógł. Nie warto ryzykować ujawniania, że zna mutantów. To rzuciłoby na niego podejrzenia, że sam jest jednym, a już i tak widniał na liście tych najgroźniejszych.
Sunspot powoli rozglądał się po sali, zerkając na ludzi i ich reakcje na słowa naukowców. Wyraźnie sporo osób było poruszonych słowami. W ten lub inny sposób. W tym sporo negatywnych emocji można było zauważyć lub wręcz wyczuć w powietrzu. Latynos był niemal pewien, że spora część niechęci do mutantów mogła wynikać z czystej zazdrości. Ktoś mógł chcieć mieć moce. Uważać, że ułatwiłyby one mu życie. Pomogły w interesach. Zdobywaniu klientów. Naprawdę nie byłby zaskoczony, gdyby cześć tu zgromadzonych faktycznie tak myślała.

Nic nie wskazywało na to, by któraś z osób znajdujących się w zespole badającym gen mutujący znalazła się w nim przez przypadek. Każdy z naukowców już wcześniej odnosił sukcesy w swojej dziedzinie i ich dołączenie to tych konkretnych prac było tego konsekwencją. Wnioskując po przebiegu karier, nie miał do czego się przyczepić. To odpowiedni ludzie na odpowiednich miejscach. Najlepsi z najlepszych, jak zwykło się mawiać. Nie sądził więc, by ktokolwiek z nich mógł celowo manipulować przebiegiem badań, by osiągnąć z góry określony cel. Można było wierzyć, iż wszystko odbyło się zgodnie z zasadami etyki, a wygłaszane komentarze są zgodne z prawdą. Już samo to sprawiło, że stopień jego zaniepokojenia znacznie opadł. Powoli zaczynał nawet wierzyć, że ta konferencja rzeczywiście może przynieść coś dobrego, a nie jest jedynie zorganizowanym na potrzeby tłumu przedstawieniem. Mimo to nie zamierzał tracić czujności. Zbyt dobrze znał ludzi, zwłaszcza tych stojących u władzy, by wiedzieć, że ich działania i podejmowane decyzje rzadko są tak oczywiste, jak początkowo może się wydawać i prawie wszystko kryją za sobą jakieś drugie dno. Nawet jeśli naukowcy byli czyści, a na to właśnie wyglądało, na sali jest wielu ludzi, których zamiary nie będą tak czyste. Jest również jeszcze inna sprawa. Tak duże wydarzenie z pewnością przyciągnęło zainteresowanie nie tylko zwykłych ludzi, innych badaczy, wielu korporacji i polityków, ale i przestępców. Vision spodziewał się, że w trakcie konferencji może do czegoś dojść. Grupy terrorystyczne, czy też bandyci, z którymi mierzyli się na co dzień mogliby uznań to za dobrą okazję do pokazania swojej siły. Mimo tak licznej ochrony należy liczyć się z tym, że coś może pójść nie tak.
Skoro jednak na razie wszystko przebiegało w jak najlepszym porządku, syntezoid zainteresował się zadawanymi przez publiczność pytaniami, a także udzielanymi na nie odpowiedziami. Co prawda nie były one szczególnie bogate w ważne informacje, lecz co nieco dało się z nich wyciągnąć. Choćby spróbować ocenić prawdopodobny stopień zaawansowania prac i wiedzy grupy naukowców w temacie genu X, czy też zauważyć, że sam zespół wierzył w słuszność oraz prawidłowość swoich badań. W każdym razie ktoś o odpowiedniej wiedzy oraz doświadczeniu nawet z tych strzępków mógł wyciągnąć całkiem dużo. Nie tylko o badaczach, ale i pozostałych uczestniczących w konferencji osobach. Ze spokojem słuchał kolejnych pytań. Sam w dalszym ciągu nie miał żadnego.

MGH. Karla miała w przeszłości trochę interesów z czarnymi charakterami różnej maści, a i o hormonie słyszała. Nadawało to moc zwykłym ludziom lub mogło też zwiększyć możliwości mutacji przy odpowiednich dawkach. Jak każdy steryd, tak i MGH było uzależniające w znacznym stopniu. Trudno było wycofać to z ulic, gdyż dilerzy nie dość, że byli sprytni to jeszcze pewnie mogli wykorzystywać sztucznie stworzonych mutantów, by ukrywać towar.
- Zbyt dużo wpływowych osób by na tym straciło, jeśli faktycznie by się udało, a nawet jeśli to ludzie znajdą inną metodę zarobku. Ktoś kto raz zakosztował bycia bogiem pośród zwykłych śmiertelników niezbyt prędko porzuci swoją drogę życiową – to ostatnie Sofen mogła powiedzieć ze swojego przykładu. Nie wyobrażała sobie jak mogłaby funkcjonować bez kamienia teraz. Już nie mówiąc o tym, że kawałek obcej technologii w jej ciele warunkował jej życie oraz śmierć. Pozbycie się go mogłoby przysporzyć niemało problemów blondynce, a ryzykować utraty życia nie chciał. Była zbyt specjalną jednostką w swoim mniemaniu, by dopuścić do czegoś takiego. W końcu bez niej pewnie nie byłoby komu prowadzić Thunderbolts. Co do samego wycofania hormonu to Moonstone miałaby pewien pomysł, który może nie byłby najbardziej bohaterski, ale skuteczny.
- Wycofać pewnie dalibyśmy radę, tylko musielibyśmy użyć do tego niezbyt czystego zagrania – skomentowała krótko Karla. Mogliby zmobilizować naukowców, by stworzyli jakiś rodzaj wirusa, który jest nieszkodliwy do momentu, gdy wejdzie w kontakt z hormonem. Mógłby całkowicie go neutralizować lub po prostu zabijać każdego kto zażył środek. Rozprowadzić go można było bardzo łatwo, bo wystarczy woda pitna, z której każdy korzysta. Ludzi nie obchodziły kary pieniężne oraz więzienie, lecz bardziej lękaliby się o swoje bezpieczeństwo oraz bliskich. Oczywiście była też mniej inwazyjna metoda jak chociażby wypełnianie wody pitnej barwnikiem, który uaktywnia się po zażyciu MGH i sprawia, że przez 48 godzin skóra zmienia kolor chociażby. Chociaż wtedy pewnie przestępcy piliby wodę butelkowaną, ale i na to znajdzie się sposób. Barwniki zwykle mają to do siebie, że są nieszkodliwe. Z drugiej strony zaś, jeśli problem z MGH zniknie to też Karla i reszta ferajny z Thunderbolts mieliby mniej zajęć.
Ktoś z widowni za to zadawał bardzo konkretne pytanie o to kto przenosi dany gen. Z tego co wyniosła Karla ze szkoły to najczęściej dziedziczy się po prostu ten silniejszy gen. Może to równie dobrze być jak gra w totka i rodzice mogą przekazywać ten gen z mniej więcej taką samą częstotliwością. No ale jednak przypadki, które zarejestrowali w głównej mierze dostały swój gen od ojca. Bardzo ciekawe. Może teraz zacznie się pilnowanie mężczyzn, bo nikt nie chce dziecka mutanta? Już Sofen złapała to wyobrażenie, gdzie kobiety jeszcze bardziej będą musiały się zastanowić przed pójściem z kimś do łóżka, bo jeszcze okaże się, że bękart zacznie zionąć ogniem. Niby czysta loteria, ale taka informacja mogła dostatecznie mocno wstrząsnąć opinią publiczną, a jeszcze bardziej nakręcić chociażby przemysł antykoncepcyjny. Rodziny też będą wiedziały kogo obwiniać za inność dziecka, a to tylko przysporzy Moonstone większą ilość klientów w gabinecie. Z drugiej strony jeśli tendencja była głównie ze strony mężczyzn to można troszkę poeksperymentować i może nawet wyeliminować „wadliwy” gen. Trochę ta myśl Sofen zaleciała propagandą nazistowską, której używali „lekarze”. Cóż, rzeźnicy lepiej pasuje, ale mieli oficjalne tytuły chociaż jakby nie patrzeć w dzisiejszych czasach możliwe jest dokonanie chociażby aborcji na życzenie pacjentki. Można nawet wybierać sobie pulę genów, z której się skorzysta do poczęcia dziecka w specjalnych placówkach. Mniej przyjemna metoda, ale możliwa więc poniekąd sen tamtych ludzi się spełnia. Pan z tarasu natomiast brzmiał mało przekonująco. Czemu chciał ukryć swoje odczucia mówiąc o wykorzystaniu terapii genowej? Zwykle ludzie mówili o tym takim tonem jakby szukali nadziei dla siebie lub kogoś, ten jednak wydawał się całkowicie obojętny. Zapewne był z jakiegoś koncernu farmaceutycznego, który już zadba o to, by ten lek nie trafił na rynek bez ich zgody oraz procentu udziału. Zresztą dla Sofen też wydawała się to niezbyt realna opcja, by wyleczyć wszystkich tą metodą, a jedynie najbogatszych.
Najpierw jednak wojsko będzie miało pierwszeństwo w korzystaniu z wyników tych badań. Być może w Thunderbolts będą przeprowadzane pierwsze testy, by stworzyć jak najbardziej kompetentny oddział. Przysunęła głowę bliżej Rize, by szepnąć jej pewną propozycję – Jeśli będziemy to testowali i tworzyli nadludzi na usługach rządu, mogę sporządzić pełną listę kandydatów do testów. Oddanych ojczyźnie oraz pragnących zasłużyć się krajowi – wśród wszystkich żołnierzy jednostki najpewniej znajdą się osoby, którym leży na sercu interes kraju i z wielką chęcią za odpowiednią zachętą pod postacią pieniędzy, pomogą w stawianiu kolejnych kamieni milowych. Zresztą takie osoby łatwiej było kontrolować. Sofen miała na ustach tajemniczy uśmiech, gdyż wizja przewodzenia takiej malutkiej armii superludzi była bardzo kusząca. Nie umieraliby w trudnych warunkach tak szybko i byliby znacznie bardziej użyteczni.
Naukowcy natomiast popełnili jedną gafę, którą mogą wykorzystać pismaki i twórcy teorii spiskowych. Stwierdzili, że zostali oddelegowani odgórnie, a to można było odczytać jako zmuszenie kogoś do wzięcia udziału w testach. Mówienie o więźniach jako o królikach doświadczalnych było bardzo grząskim tematem, chyba że sami godzili się na takie eksperymenty wtedy można było to obrócić na korzyść i pokazać efekty resocjalizacji. Karla założyła nogę na nogę uśmiechając się w stronę widowni. Doktor gubił się w swoich zeznaniach mówiąc, że podpisali stosowne papiery zgodnie ze swoją wolą. Mogło to wyratować nieco jego koleżankę, aczkolwiek Karla ubrałaby to inaczej w słowa. Może po prostu nie wspomniała, że ktoś został oddelegowany do tego.
Przyszła chwila dla reporterów, by zadawali swoje pytania. Aviles pewnie była jedną z tych zainspirowanych przez heroiczne czyny i teraz postanowiła zbadać skąd biorą się ci herosi. Cóż, zapewne Sofen przeczyta sobie jej teczkę, by dowiedzieć się co to za trudna sytuacja. Zwykle nie zmienia się zespołów tak szybko, zwłaszcza gdy dłużej się z nimi pracowało. Zazwyczaj ludzie mają jakiś sentyment do swoich współpracowników, a tu proszę jak szybko zmieniła sobie nie dość, że kierunek badań to jeszcze całą drużynę. Sofen z chęcią by podyskutowała na ten temat, ale była aktualnie w pracy. Póki nie dostanie wyraźnego rozkazu, nie powinna brać udziału w dyskusji. Z chęcią jednak zapytałaby się czy mają już w zanadrzu jakiś pomysł, by blokować ujawnianie się tego konkretnego genu mutującego. Na osobności nawet chętniej zadałaby kilka pytań na temat tego jak widzi przyszłość rasy ludzkiej.