Ulice Nowego Orleanu

Nowy Orlean jest małym dużym miastem, co ma zarówno swoje plusy jak i minusy. Właściwie w całości przypomina przedmieścia innych wielkich miast, takich jak Nowy Jork i Waszyngton. Poza ścisłym centrum nie znajduje się tu wiele wysokich budynków, a ulice budowane były według planu miejskiego, przez co z lotu ptaka miasto może przypominać regularną kratownicę.
Jest to jednak część uroku miasta. Przechadzając się ulicami można trafić na aspekty wielu różnorodnych kultur, z czego przewagę ma ta francuska. Uliczki poprzetykane są wszelakimi barami, kafejkami i klubami, a wiszące ogrody są jedną z wizytówek miasta.
Niemal na każdym kroku rozbrzmiewają dźwięki jazzowej muzyki, którego Nowy Orlean jest przecież kolebką.

- Po prostu wypuść mnie tam, gdzie toczy się walka. – rzekł, gdy znaleźli się nad miastem, którego obronę im powierzono. Gdy wypowiadał te słowa na jego twarzy zagościł lekki uśmieszek. Quill mógł, a nawet powinien wiedzieć co on oznacza.
Wojownik wiedział, że już za moment przestanie się powstrzymywać. Wyrzuci narastającą w nim od dłuższego czasu wściekłość i rozniesie wroga na strzępy. Bez względu na jego liczebność i możliwości. Choć tego drugiego akurat niespecjalnie się obawiał. Wszystko co do tej pory widział mówiło mu, iż Ziemska technologia nie jest tak mocno rozwinięta jak w pozostałej części wszechświata. Czym te roboty mogły go więc zaskoczyć czego nie widział już gdziekolwiek indziej? No właśnie. Drax nie był jednak osobą, która miałaby z tego powodu narzekać. Co to to nie. Oczyma wyobraźni widział już jak rzuca się w wir walki, zapominając o wszelkich problemach, które napotykały jego oraz Strażników od momentu ich przybycia na tę przeklętą planetę.
Gdy wspólnie z Quillem znów znaleźli się na pokładzie pojazdu pożyczonego od Avengers, Niszczyciel zrozumiał, że już za krótką chwilę to wyobrażenie będzie mogło się spełnić. Znalezienie miejsca, w którym mógłby bezpiecznie opuścić pokład Quinjetu nie było trudne. Wystarczyło parę chwil, by Drax stał na skraju otwierającej się powoli rampy, z której zamierzał zeskoczyć w wybraną przez Star-Lorda lokalizację.
- Nie daj się zabić! – krzyknął jeszcze w kierunku towarzysza, by wreszcie z wysokości kilku, kilkunastu metrów wyskoczyć z ich środka transportu. Bez większych trudności, przy pomocy tzw. „superhero landing” wylądował na ulicy z głową i wzrokiem skierowanym na maszerujące w pewnej odległości maszyny. Podniósł się na równe nogi i bez chwili wahania ruszył przed siebie. Najpierw powoli, równomiernym krokiem, a im bardziej zbliżał się do przeciwnika tym bardziej przyspieszał przechodząc w trucht oraz bieg. Nie zwracał uwagi na leżące wszędzie dookoła ciała nieszczęśników, którzy w chwili rozpoczęcia ataku znajdowali się na ulicach miasta. Był skupiony na swoim celu. Będąc w pobliżu pierwszego z robotów zamierzał wyskoczyć w powietrze i korzystając z impetu przetrącić mu głowę za pomocą ciosu kolanem. Kolejne kroki zależne będą od rezultatu tego manewru, lecz nie ma wątpliwości, iż skupione będą na bezustannych atakach i pozostawaniu w ciągłym ruchu.

Podróż do miasta zwanego Nowym Orleanem, mimo nerwowego oczekiwania, minęła im szybko. Na widok krążącej po niebie eskadry robotów, królowa czym prędzej rozkazała trutniom uruchomienie tarcz. Na razie nie stanowili celu ataku, to jednak w każdej chwili mogło się zmienić, a statek kolonizatorski nie posiadał przecież żadnej broni. Gdy tylko quinjet opuścił hangar shi'arskiej jednostki, większość trutni i dronów porzuciła swoje dotychczasowe zajęcia i zgromadziła się w pobliżu półotwartej rampy. W czeluściach ładowni przebudził się także olbrzymi omega. N'yota delikatnie dotknęła prymitywnego umysłu stwora, przekazując mu czekające go zadanie. W decyzji utwierdziło ją dodatkowo postępowanie Draxa, który właśnie wylądował pośrodku jednej z ulic i pewnym krokiem zmierzał na spotkanie oddziału sentineli. Omega nie mógł co prawda mierzyć się z doświadczeniem i przebiegłością wojownika, jednak z racji samych swych rozmiarów stanowił więcej niż godne wyzwanie dla każdego z robotów.
Szybki ogląd sytuacji panującej w mieście pozwolił wyeliminować wciąż zaludnione dzielnice jako potencjalne miejsca zrzutu. Nawet pojedynczy omega był w stanie wywołać chaos i niepowetowane straty. N'yota wybrała zatem jedną z bardziej zniszczonych ulic, równoległą do tej, po której poruszał się Drax. Statek obniżył nieco pułap. Pilotujący quinjeta Peter Quill mógł w tym momencie dostrzec przesłaną za pośrednictwem trutnia wiadomość: "Gotowi." Królowa nie bawiła się w przesadną wylewność, zwłaszcza jeśli pilniejsze sprawy zaprzątały jej uwagę.
Posłuszny rozkazowi omega zeskoczył z pochyłej rampy statku i z dudniącym łoskotem, od którego zakołysały się resztki nadkruszonych budowli, wylądował na środku wyludnionej ulicy. Wydał z siebie donośny ryk i natychmiast poczłapał w kierunku najbliższego robota, rozczapierzając pazury i kołysząc na boki potężnym ogonem.
Statek uniósł się ponownie na bezpieczną wysokość, równocześnie wypuszczając z ładowni oddział kilkudziesięciu dronów. Skrzydlate stwory rozdzieliły się na kilka mniejszych grup i rozproszyły po mieście w poszukiwaniu ocalałych i rannych. Każdy z dronów mógł bez trudu unieść dorosłego człowieka. Ładownia oraz kwatery mogły swobodnie pomieścić kilka tysięcy osób, a pozostałe na pokładzie trutnie były w stanie zapewnić im niezbędną opiekę medyczną. Było w zasadzie pewne, że nagłe pojawienie się latających maszkaronów nie tylko nie uspokoi, ale potencjalnie przerazi mieszkańców miasta, nie było jednak czasu na subtelności. Jeżeli rój miał przyczynić się do ocalenia tych ludzi, nie było sensu zaprzątać sobie głowy ich kruchą psychiką. Będzie czas zatroszczyć się o nią, kiedy na pokładzie uda się zgromadzić jak największą liczbę uciekinierów i przetransportować ich w bezpieczne miejsce. Na razie liczył się pośpiech i skuteczność.
Po namyśle N'yota za pośrednictwem trutnia pozostałego w centrum dowodzenia pchnęła do Quilla kolejną wiadomość: "Szukamy żywych. Na statku schronienie. Latające maszyny stanowią problem."

Wojownik znalazł się w swoim żywiole. Nie trzeba było go znać, by dojść do podobnego wniosku. Z ogromną zaciekłością atakował kolejne maszyny, jedna po drugiej skutecznie eliminując je z dalszej walki. Wszystko przy początkowym braku jakiegokolwiek oporu z ich strony. Całość przebiegała więc dość gładko i przyjemnie, choć wcale nie tak szybko jak początkowo mógł przypuszczać. Oderwanie głowy czy kończyn nie przynosiło pożądanych rezultatów. Nie od razu. Dlatego póki miał jeszcze ku temu okazję skupił się na robieniu tego co do tej pory wychodziło mu najlepiej. Niezliczone ataki lądowały na różne części pancerza, poważnie go wgniatając, czasem wręcz się przez niego przebijając. W końcu padały, niezdolne do dalszej walki.
Będąc skoncentrowanym na niszczeniu kolejnych maszyn, początkowo nie zwrócił nawet uwagi na wypowiedziany przez jedną z nich komunikat. Komunikat, który zapowiadał rozpoczęcie prawdziwej zabawy. Dopiero jego rezultaty sprawiły, iż Drax zdał sobie sprawę z tego, że wreszcie udało mu się zwrócić uwagę wroga. Gdy poczuł pierwsze uderzenia, nic sobie z tego nie zrobił. Sprawdzał, oceniał, czy będą w stanie poważnie mu zagrozić. Czy ma się czego obawiać. Ktoś postronny mógłby zauważyć, że na pełnej wściekłości i skupienia twarzy powoli malował się świadczący o ogromnej pewności siebie uśmieszek. Drobny gest, który potwierdzał, że promienie, którymi próbowały mu zagrozić Sentinele niekoniecznie czyniły mu większą krzywdę.
- To wszystko na co wa… - kpiąc z ich siły chciał wymusić na nich większą intensywność, o ile było to możliwe. Pech chciał, że zrobił to w nienajlepszym momencie, gdyż w trakcie wypowiadania swojej kwestii oberwał czymś mocniejszym. Zaskoczony tym faktem nie był w stanie zareagować, przez co przyjął całą moc ataku na siebie. To sprawiło, że oderwał się od podłoża. Niszczyciel zatrzymał się dopiero na ścianie pobliskiego budynku. Czy też raczej zatrzymał się wraz ze ścianą już wewnątrz budowli. Poza tym, że nie przewidział, że coś takiego może nastąpić, nie odniósł poważniejszych obrażeń. A samo zdarzenie nawet bardziej wzmogło jego apetyt na dalszą rozrywkę. Może nieco żałował, że nie miał przy sobie niektórych pozostawionych na pokładzie Milano zabawek, ale też wszystko co do tej pory widział wskazywało, że te nie muszą być mu aż tak potrzebne.
Widząc zamiary napastników, szybko stanął na równe nogi, ostentacyjnie przy tym strzepując z siebie pył i z groźnie brzmiącym rykiem ruszył w kierunku robota, który do tej pory zagroził mu w największym stopniu. Jeśli na jego drodze znajdowały się mniejsze maszyny, po prostu je taranował. Miał przed sobą jeden cel i nie przejmował się pozostałymi przeciwnikami, choć było ich przecież zdecydowanie więcej. Gdy znajdzie wyłom w ich obronie i znajdzie się naprzeciw większego z nich, rzuci się do ataku. Podobnie jak przy chwili, w której zainicjował starcie z robotami, wyskoczy w powietrze uderzając w swój cel. Tym razem, obróciwszy się w powietrzu bokiem do maszyny, uczyni to barkiem, a to dlatego, że i jego zamiar był inny. Chciał wytrącić przeciwnika z równowagi, przewrócić jeśli się dało. Jeśli trzeba będzie dokończy dzieła łapiąc go za nogę i wywracają go mocnym szarpnięciem. Wszystko, by ułatwić sobie dostanie do jednego punktu na ciele Sentinela. Broni znajdującej się na jego klatce piersiowej, a która na pierwszy rzut oka przypominała jakiegoś rodzaju reaktor. Zamierzał ręką przebić się przez to okienko i wyrwać z wnętrza robota cokolwiek tam się znajdowało.

N'yota spełniła prośbę Star-Lorda niemal bez namysłu. Strażnicy Galaktyki bywali już gośćmi na jej okręcie i nie miała przed nimi nic do ukrycia. Nadany przez Quilla komunikat zdziwił ją nieco, jednak nie bardziej, niż większość dziwacznych stwierdzeń, jakie codziennie padały z jego ust. Quill był tym, kim był i kierował się sobie tylko właściwą logiką. Ponadto to ona i jej rój byli na tej planecie najbardziej obcy, nie było więc sensu roztrząsać kwestii, których zrozumienie nie było kluczowe dla obecnej sytuacji.

Królowa oszacowała sytuację i własne siły. Nie mogła bez końca dzielić uwagi pomiędzy walczącego omegę, a resztę roju, bo wkrótce opadnie z sił. Konieczna była priorytetyzacja działań. Wszystko wskazywało na to, że roboty nie wykazują najmniejszego zainteresowania poczynaniami roju, miała więc krótką chwilę na ocenę pola bitwy. Widząc jak dramatycznie wygląda sytuacja ludzi uwięzionych na uszkodzonym moście, N'yota przykazała dronom kontynuować transport rannych na pokład statku i ich ochronę, sama zaś skupiła całą uwagę na wysiłkach omegi. Dzięki temu mogła znacząco ograniczyć ilość zniszczeń, jakich dokonywał kolos poruszając się po ulicach miasta w kierunku chwiejącej się konstrukcji.
Stwór wlazł w wody kanału, burząc wodę i wzbudzając przerażenie znajdujących się na moście nieszczęśników. Zamiast jednak, jak nakazywałaby dyrektywa narracyjna, za pomocą potężnych ramion roztrzaskać go na kawałki, złapał w każdą z łap po jednej naderwanej metalowej linie i napiął mięśnie, przytrzymując liny w pożądanej pozycji. Nogami zaparł się o muliste dno, ogonem zaś podparł od spodu chwiejący się most, aby ustabilizować całość. Trwał tak w bezruchu, dopóki wszyscy ludzie nie przedostali się bezpiecznie na brzeg. N'yota wytężyła każdy skrawek uwagi, mając nadzieję, że sentinele nie wybiorą tej właśnie chwili, aby zaatakować stwora, lub, co gorsza, istoty, które usiłowała ratować.

Drax i pozostali strażnicy mogli usłyszeć głos Ms. Marvel w otrzymanych od niej komunikatorach:
— Avengers, jeśli nie chcecie tracić czasu na niszczenie Sentineli przez energię i temperaturę, na którą są odporniejsze, to korzystajcie z siły i ich stawów.

Komunikat od ledwie znanej mu kobiety zwyczajnie zignorował. Był w środku akcji. W stu procentach skupiony na tym, by dopaść wroga i rozszarpać go na strzępy. Nie miał czasu, ani tym bardziej chęci na zrobienie sobie przerwy na herbatkę i wsłuchania się w treść wiadomości. Poza tym wszechobecny hałas utrudniał usłyszenie czegokolwiek i jedynym co ewentualnie by do niego dotarło byłyby pojedyncze słowa, które pewnie i tak wiele, by mu nie powiedziały.
Pełen złości wzrok Niszczyciela nie jednego wroga skłoniłby do przemyśleń dotyczących słuszności dalszego stawiania oporu, lub sensu życia ogółem. W chwili obecnej nie istniało nic co byłoby w stanie go powstrzymać. Był jak potężna siła, która nic sobie nie robiła ze stojących na jej drodze przeszkód. Parł przed siebie, a gdy nadarzyła się okazja rzucił się na robota. Uczepił się go i miał już zamiar zadać ostateczny cios, gdy coś nie poszło zgodnie z planem. Maszyna wystrzeliła ze znajdującej się w klatce piersiowej broni, posyłając agresora wysoko w powietrze. To rozeźliło go jeszcze mocniej. Gdy tylko spadnie na ulicę… Planował już swoje kolejne ruchy, lecz na przeszkodzie wszystkiemu stanęło coś czego w życiu się nie spodziewał. Pochwyciły go dobrze mu już znane latające istoty i ku jego ogromnemu rozczarowaniu oraz niezadowoleniu oddalały się od dotychczasowego miejsca walki, najwidoczniej zmierzając w stronę macierzystego statku.
- Puśćcie mnie, przebrzydłe robale! Nie jestem jednym z tych słabych ludzi! – wojownik krzyczał, warczał i wiercił się zdecydowanie utrudniając trzymającym go trutniom ich zadanie. Pragnął jak najszybciej znaleźć się z powrotem na ziemi, gdzie czekały na niego niezliczone ilości robotów, z którymi w dalszym ciągu zamierzał się rozprawić. Jeśli ktoś uważał, że tak drobne rany sprawią, że Drax zrezygnuje z dalszej walki, to grubo się mylił. Nie jest to nic z czym już wcześniej nie miałby do czynienia. Był przyzwyczajony do o wiele cięższych ciosów i pocisków energetycznych, które na dłuższą metę i tak rzadko kiedy były w stanie powstrzymać jego niszczycielskie zapędy.
Nie chciał posuwać się do ostatecznych rozwiązań, by uwolnić się z uchwytu robali, ale jeśli te szybko nie zdadzą sobie sprawy z popełnionego błędu, nie będzie miał innego wyjścia.

Ból, wściekłość, bezsilność... Wszystkie te uczucia falami przetoczyły się przez umysł N'yoty, zderzając się ze sobą i potęgując. Omega cierpiał, a jego ból był jej bólem. Mogła jedynie uszczelnić ściany umysłu, tak, aby nie rozprzestrzenił się na resztę roju. Wiedziała też, że może to być ich ostatnie spotkanie. I choć w ciele omegi płomień życia wciąż płonął mocno, mógł zostać gwałtownie zdławiony w każdej chwili. Nie było alternatywy. Życie jednego z jej dzieci, jakkolwiek potężnego, za życia tysięcy Ziemian. Rachunek był prosty, lecz nie czyniło to pożegnania ani odrobinę łatwiejszym. Ostatnim uczuciem, jakie tchnęła w giganta, była jej duma i głębokie zadowolenie. Nawet jeżeli umysł stwora był zbyt prymitywny, by pojąć znaczenie powierzonego mu zadania, należało mu się uznanie.
Z tym krzepiącym przesłaniem opuściła umysł omegi, pozostawiając go na posterunku i przeniosła uwagę na eskadry dronów transportujące ocalałych. W jednej chwili robale przełączyły się z autopilota na sterowanie ręczne. Jedna z grup natychmiast przyciągnęła uwagę królowej. Dźwigany przez dwa skrzydlate stwory osobnik sprawiał im poważne problemy. Najwyraźniej nie chciał być ratowany i lada moment mógł zastosować przemoc, aby się uwolnić. Po bliższych oględzinach osobnik ów okazał się być Draxem Niszczycielem. Jako że wojownik nie miał na ciele poważnych obrażeń, N'yota w lot pojęła powód jego niezadowolenia i czym prędzej nakazała dronom zawrócić. Skoro te dwa osobniki i tak przeleciały już kawał drogi na marne, mogły równie dobrze przetransportować Draxa tam, gdzie mógł poczynić największe zniszczenia.
Królowa sprawnie kierowała lotem mniejszych i większych skupisk dronów, pilnując, aby osobniki i przenoszony przez nie ludzki ładunek (wraz z okazjonalnym samochodem lub innym przypadkowym fragmentem miejskiego krajobrazu), nie wchodziły w kolizje i zwinnie unikały ciskanych przez sentinele pocisków energetycznych. Drony niosące Draxa z powrotem ku bitwie kierowały się na jednego z ogromnych robotów, jeśli jednak wojownik miałby inny pomysł i wpadł na to, by wydać stworzeniom konkretne polecenie, te z chęcią go wysłuchają.

Gdy mężczyźni zaczęli tworzyć wokół niego krąg, odruchowo przyjął pozycję bojową. Trwało to dosłownie ułamki sekundy. Wszystko dzięki ogromnemu już doświadczeniu i doskonałemu wyszkoleniu. W dłoniach trzymał już swoje sztylety. Na lekko ugiętych nogach, minimalnie pochylony do przodu czekał na ich ruch. Przyglądał się im, oceniał możliwości, wyczekiwał, gotów zaatakować lub wykonać unik jeśli zostanie do tego zmuszony. Kiedy usłyszał brawa, natychmiast skierował wzrok w kierunku, z którego dochodził dźwięk. To co zobaczył… Nie zrobiło na nim większego wrażenia. Nowo przybyły był co prawda znacznie wyższy od Niszczyciela, ale ten czuł, że w razie pojedynku wciąż odniósłby pewne zwycięstwo. Nie jest łatwo mu zaimponować. Ktoś z pewnością nie zrobi tego wyłącznie za sprawą swojej aparycji. Chyba nie trzeba też mówić, że użyte przez mężczyznę porównanie Draxowi mówiło raczej niewiele. Przez krótką chwilę mógł więc wyglądać na odrobinę zdezorientowanego, ale na ogół starał się utrzymywać raczej poważny i groźny wyraz twarzy. Kolejne słowa były mu już jak najbardziej znane i poczuł potrzebę na nie odpowiedzieć.
- Drax musi cię więc rozczarować. Nie jest zainteresowany. – krótko i zwięźle odmówił przedstawionej mu propozycji. Ciekawiła go reakcja na te słowa. Ustąpią, czy poczują się urażeni i go zaatakują?

Obsesja na punkcie zgładzenia Szalonego Tytana… Od zawsze napędzała jego działania. Była czymś co ciągle go motywowało, a w wielu przypadkach kompletnie przysłaniała wszystko inne. Niezależnie od tego gdzie się znajdował, co działo się wokół niego… Gdy chodziło Thanosa, Drax był nawet w stanie w środku bitwy zostawić swoich sojuszników na pastwę losu. Miało to już w przeszłości miejsce. Wszystko miało jednak swoje granice. Choć oferta mężczyzny z początku brzmiała całkiem dobrze, do pewnego momentu można było nawet odnieść wrażenie i ten był bliski przekabacenia Niszczyciela na swoją stronę, tak wszystko zostało przekreślone jednym z pozoru prostym słowem. Wojownik nie zamierzał zostać czyimś sługą. Niewolnikiem bez własnego zdania. Nawet, gdyby miało się to stać w wyniku umowy, którą zawarłby, by zyskać moc mającą pomóc mu w spełnieniu swojego celu. Jego nienawiść do Szalonego Tytana nie była tak wielka, by zmusić go do podjęcia tak drastycznych kroków. Poza tym, był przekonany, iż nie potrzebuje żadnych wspomagaczy, by móc ostatecznie dopełnić dzieła.
Ale było też coś jeszcze. Coś do czego może nie chciał przyznać się przed innymi i przed samym sobą przede wszystkim. Przynależność do Strażników Galaktyki znacząco na niego wpłynęła. Wciąż pozostawał wściekłym, trudnym do opanowania, cieszącym się jak małe dziecko z każdej okazji do bitki, brutalnym wojownikiem. To się nie zmieniło. Zaczął za to dostrzegać wszelkie inne niegodziwości tego świata. To przez to tak łatwo dawał się dotychczas odciągać od wznowienia poszukiwań Thanosa. Przez to i… Choć nigdy nie miał tego w planach, dzięki GotG na nowo zyskał też grupę osób na losie których mu zależało. Nawet jeśli nie zawsze okazywał to w sposób zgodny z ogólnie przyjętymi zasadami. Głównie z tego powodu, iż akurat do zasad i konwenansów Drax nie przykładał większej wagi. Groot, Rocket, Gamora, a nawet Quill... Ostatnie niepowodzenia trochę przesłoniły mu oczy, ale w normalnych okolicznościach tę czwórkę mógłby nazwać swoimi przyjaciółmi. Mógłby, ale z oczywistych względów otwarcie nigdy tego przyzna. Dlatego też pomimo tego, iż ogłosił przed nimi swoje odejście z drużyny, by na nowo i na własną rękę zacząć poszukiwania swojego odwiecznego wroga, należało założyć, iż prędzej czy później zdecydowałby się do nich wrócić. Czy miałoby to miejsce już po tym jakby zabił Thanosa, czy wcześniej? To akurat pozostawało kwestią otwartą.  
Wszystko to, połączone do kupy, sprawiło więc, że nie miał innego wyjścia. Zacisnął dłonie na rękojeściach swoich ostrzy nawet mocniej niż dotychczas, a następnie po prostu odwrócił się w miejscu plecami do Papy Oguna i bez słowa ruszył przed siebie. Do pierwszej upatrzonej gdzieś w pobliżu grupy robotów. Jeśli słudzy Oguna nie rozstąpiliby przed nim drogi, Drax nie zamierzał się patyczkować. Rzuciłby się między dwójkę z nich, swoimi sztyletami planując poderżnąć im gardła. Niech zobaczą, że nie żartuje i że nie warto wchodzić mu w drogę.

Mijając służalczo poddanych gigantowi ludzi, wojownik głośno prychnął nie zważając na to, że przysporzył sobie kolejnego wroga. Tajemniczy mężczyzna najwidoczniej nie miał pojęcia komu groził. Tego typu deklaracje rzadko przecież kończyły się dobrze dla osób rzucających je w kierunku Draxa. Dlatego też był przekonany o tym, że jeśli znów staną naprzeciw siebie to to właśnie on wyjdzie z tego starcia zwycięsko. Zresztą… Nie zwykł przejmować się tego typu sprawami. Jeśli przyjdzie im się zmierzyć, jak zawsze przyjmie ten fakt z ogromną radością. Jeśli zaś to było ich pierwsze i ostatnie spotkanie, to też przez to wiele nie straci. O ile cokolwiek do stracenia w ogóle miał.
Na szczęście dla niego sytuacja w Nowym Orleanie była na tyle poważna, że rozrywka po tej raczej mało przyjemnej rozmowie właściwie odnalazła go sama. Rozrywka mało wymagająca, bo nauczony niedawnymi doświadczeniami z przybyłymi teraz robotami rozprawił się szybko i bez żadnych trudności, ale wyjątkowo nie miał prawa narzekać. Wrogów wciąż było pod dostatkiem i okazji do rozwałki będzie jeszcze mnóstwo. Również i w tym wypadku nie musiał na to czekać. I być może wreszcie na jego drodze stanęło zagrożenie godne jego umiejętności. Olbrzymia maszyna, rozmiarami znacznie przewyższająca te z którymi mierzył się do tego pory. Niszczyciel zmierzył go wzrokiem i jedynie się uśmiechnął.
Przewaga wzrostu dla robota była ogromna, lecz to coś z czym można sobie poradzić. Jego zdolności ruchowe również musiały być bardzo silnie ograniczone, co działało na korzyść Draxa. Należało też zakładać, że jego pancerz również był grubszy niż u mniejszych braci, ale niektóre punkty konstrukcji nadal z pewnością będą podatne na ataki wojownika. Musi tylko je odkryć. I nie liczył chwilowo do nich znajdującej się w okolicach klatki piersiowej broni. Uszkodzenie tego elementu raczej nie stanowiłoby dla niego problemu. Znalezienie sposobu na to, by na podobną wysokość się dostać już takie łatwe nie będzie. Dopóki takiej możliwości nie wypatrzy, musi radzić sobie w inny sposób.
Bacząc na rozmiar maszyny, Drax nie rzucił się do ataku jak oszalały. Miał swój rozum, nawet jeśli inni myśleli o nim inaczej. Do czego zresztą dawał im powody często dając się ponieść emocjom i ogromnej woli walki. Zamiast tego tym razem zamierzał wyczekać wroga. Unikać jego ataków i w tym czasie wypatrywać swojej szansy.

Sytuacja na moście i ulicach z każdą chwilą stawała się coraz lepiej opanowana, przynajmniej jeśli chodzi o uciekających w popłochu mieszkańców. Spora ich liczba znajdowała się aktualnie na pokładzie shi'arskiej jednostki kolonizacyjnej, unoszącej się bezpiecznie ponad całym zamieszaniem. Lżej ranni ludzie mogli teraz skorzystać z zasobów statku i pomóc tym bardziej potrzebującym. Z pewnością lepiej poradziliby sobie z tym zadaniem, niż zajęte dotychczas obowiązkami pokładowego medyka trutnie, które, pomimo wyraźnie przyjaznych zamiarów, samym swoim wyglądem nie budziły nadmiernego zaufania.
Teraz N'yota miała nareszcie czas, aby nie ryzykując utraty koncentracji rozszerzyć swoje działania na poszukiwanie rozproszonych po mieście Strażników Galaktyki. Zamiast jednak na ślepo rozsyłać rój we wszystkich kierunkach, skupiła się na centrum operacyjnym swojego okrętu.
Draxa zlokalizowała niemal natychmiast, nawet nie korzystając z sygnału jego nadajnika, wojownik nie krył bowiem swojej obecności ani intencji względem ogromnych maszyn. Upewniwszy się, że Niszczyciel nie tylko nie potrzebuje pomocy, ale znakomicie daje sobie radę w pojedynkę, królowa pozostawiła na polu bitwy niewielką grupkę trutni w celach obserwacyjnych, skupiła uwagę na innych celach.
Zlokalizowała miejsce katastrofy Quinjeta pilotowanego przez Quilla, nie odnalazła w nim jednak nikogo żywego. Zanim jednak fakt ten zdołał ją choćby zaniepokoić, sygnał nadajnika przywódcy Strażników odezwał się niespodziewanie silnie w najbliższej okolicy. Źródłem był niewielki pojazd, przelatujący akurat nieopodal shi'arskiego statku. Wewnątrz przyrządy okrętu wykryły dwie żywe istoty, z których jedna musiała być Peterem Quillem. N'yota czym prędzej poleciła jednemu z trutni nawiązanie łączności z jednostką, choćby po to, by zameldować pomyślny przebieg i rychłe zakończenie ewakuacji.
Nieoczekiwanie na obrzeżach miasta sensory wychwyciły sygnał pochodzący z nadajnika Gamory. Chwilowo nie było sposobu, aby się z nią skontaktować, jednak obecność wojowniczki stanowiła przyjemne zaskoczenie. N'yota wciąż żywiła nadzieję na pomyślne zakończenie jej pierwotnej misji na Ziemi, a Gamora była ważnym jej elementem.
Strażnicy znani jako Rocket i Groot znajdowali się zdecydowanie poza obecną sferą jej działań, na przeciwległym krańcu kontynentu, tym niemniej ich lokalizacja także została skrupulatnie odnotowana.
Następnie trutnie przekalibrowały komunikator krótkiego zasięgu tak, aby wychwytywał lokalne przekazy radiowe w szerokim paśmie. Jeżeli w pobliżu miasta, a poza strefą walk znajdował się punkt zbiorczy dla potrzebujących, informacja o nim powinna znaleźć się w ogólnodostępnych komunikatach. Zgromadzonym na pokładzie okrętu uchodźcom w tej chwili nic nie zagrażało, jednak pozostawanie z tak wrażliwym ładunkiem w strefie działań zbrojnych byłoby nierozsądne.

Widząc zupełny brak kooperacji i oczywiste przerażenie ocalonych Terran, N'yota poleciła trutniom i dronom zachowanie dystansu. Stworzenia rozpierzchły się po statku, pozostawiając ludzi w przepastnym hangarze. Może pozostawieni samym sobie i nie niepokojeni widokiem obcych istot Ziemianie zaczną wreszcie wykazywać elementarną wolę przetrwania. N'yota nie miała do nich cierpliwości i niemal z ulgą zwróciła uwagę roju na bardziej przyziemne zadania.
Tymczasem wezwany pojazd latający odpowiedział na próbę komunikacji. Poinstruowany przez królową dyżurny truteń uruchomił automatycznego tłumacza i wystukał na klawiaturze krótką wiadomość.
"Rój do Petera Quilla. Ewakuacja Terran w toku. Szukamy bezpiecznej przystani."
Po niemal niezauważalnej pauzie, którą poświęciła na głęboki namysł, królowa dodała jeszcze:
"Czy potrzebujesz pomocy?"
Nie mogła mieć pewności co do intencji pozostałych istot, jakie przyrządy statku wykryły na pokładzie, ani też czy Peter Quill przebywał wśród nich z własnej woli. To samo jednak można było powiedzieć o jej okręcie. Rój był na tej planecie obcy i każdy mógł żywić zrozumiałe wątpliwości co do celu jego pobytu. Tym możliwie delikatnym pytaniem dawała odbiorcom do zrozumienia, że nie ma złych zamiarów, a także że jej priorytetem jest bezpieczeństwo przywódcy Strażników.
Stanowisko nasłuchowe niebawem zlokalizowało na podstawie lokalnych komunikatów radiowych miejsce potencjalnie bezpieczne dla ocalonych. Dla statku tych rozmiarów szybkie przemieszczenie się z jednego krańca miasta na drugi nie stanowiło problemu. Centrum dowodzenia niebawem zaroiło się od trutni, które sprawnie naprowadziły okręt na koordynaty lotniska położonego poza obszarem miejskim. N'yota mogła jedynie mieć nadzieję, że jej próba lądowania nie zostanie odczytana jako atak, tym bardziej, że jedyną formą komunikacji, jaką miała na podorędziu, był kolejny tekstowy komunikat, nadany bezpośrednio do kontroli lotów.
"Przybywamy w pokoju. Mamy na pokładzie rannych Terran. Potrzebna pomoc. Prosimy o pozwolenie na lądowanie."
Niezależnie od tego czy komunikat spotkał się z pozytywnym (bądź jakimkolwiek) odzewem, trutnie namierzyły możliwie jak najbardziej odosobniony fragment lądowiska i delikatnie posadziły na nim okręt. Było to ryzykowne, zważywszy na niepewną reakcję Ziemian, statek mógł jednak wytrzymać bezpośredni ostrzał na tyle długo, by ponownie uruchomić silniki i odlecieć poza zasięg ognia. Jeśli jednak atak nie nastąpił, klapa załadunkowa opuściła się ze zgrzytem, a drzwi hangaru otworzyły, wpuszczając do wnętrza światło dnia. Rój pozostał w ukryciu, czekając aż sami pasażerowie lub obsługa naziemna lotniska zajmie się wyładunkiem rannych.

Niespodziewany manewr ze stron robota umocnił wojownika w przekonaniu, że wreszcie trafił na przeciwnika, który zmusi go do nieco większego niż dotychczas wysiłku. Zwłaszcza pod względem czysto taktycznym. Drax przyjął ten fakt z typowym dla siebie uwielbieniem. Ktoś obcy mógłby pomyśleć, iż jest zbyt pewny siebie i swoich umiejętności, lecz każdy kto miał możliwość z nim podróżować nawet rzez krótką chwilę wiedziałby, że niewielu jest zdolniejszych wojów od Niszczyciela i nie łatwo jest go przestraszyć, a tym bardziej pokonać.
Wojownik założył, iż chmura gazu ograniczyła widoczność nie tylko jemu, ale i znajdującym się w jej zasięgu sentinelom. Założenie może to i błędne, bo maszyny posiadały przecież pewnie masę innych sensorów, które pozwalają na śledzenie ruchu i tak dalej. Była to też jednak koncepcja prosta do sprawdzenia. Tak czy siak, Drax nie zamierzał odpuszczać olbrzymiemu robotowi. Musi tylko znaleźć sposób, by dostać się do najbardziej wrażliwych elementów konstrukcji, a ze względu na jego wzrost wcale nie będzie to proste, ale nie niemożliwe. Wpierw powinien dostać się w pobliże nóg maszyny. Stamtąd będzie szukał drogi wyżej. Może znajdzie sposób, by wspiąć się po robocie z poziomu podłoża, albo wskoczyć na jakiś bardziej dogodny punkt z sąsiedniego budynku, albo sprowadzić wroga nieco bardziej do swojego poziomu. Po drodze postara się unikać walki z mniejszymi sentinelami.

Niemal natychmiast podjął decyzję i na nieszczęście dla mieszkańców budynku nie uwzględniała ona udzielenia im ratunku.  Quill czy Gamora pewnie by go za to zganili, lecz żadnego z nich nie było teraz przy nim i jeśli wszystko pójdzie dobrze, to później także się o tym nie dowiedzą. Zresztą i tak nie miało to większego znaczenia. Wciąż podtrzymywał chęć przynajmniej tymczasowego opuszczenia drużyny i działania na własną rękę. Można powiedzieć, że to był pierwszy krok ku rzeczonej samodzielności. Skupił się więc na jak najszybszym pokonaniu drogi dzielącej go od wychodzących wprost na maszynę okien i oddaniu skoku, który umożliwił by mu doskoczenie do przeciwnika. Nie będzie to łatwe, lecz na pewno nie zamierzał czekać aż budynek zwali mu się na głowę. Oby tylko było stąd na tyle wysoko, by mógł znaleźć jakiś dobry punkt zaczepienia, od którego mógłby zacząć wędrówkę po robocie. Będzie miał tylko krótką chwilę, by go zauważyć już w locie. Jeśli z jakiegoś powodu minie się z celem, znajdzie inny sposób. Drax był zawzięty i żadne trudności nie sprawią, że odpuści.