Ulice Nowego Orleanu

First topic message reminder :



Nowy Orlean jest małym dużym miastem, co ma zarówno swoje plusy jak i minusy. Właściwie w całości przypomina przedmieścia innych wielkich miast, takich jak Nowy Jork i Waszyngton. Poza ścisłym centrum nie znajduje się tu wiele wysokich budynków, a ulice budowane były według planu miejskiego, przez co z lotu ptaka miasto może przypominać regularną kratownicę.
Jest to jednak część uroku miasta. Przechadzając się ulicami można trafić na aspekty wielu różnorodnych kultur, z czego przewagę ma ta francuska. Uliczki poprzetykane są wszelakimi barami, kafejkami i klubami, a wiszące ogrody są jedną z wizytówek miasta.
Niemal na każdym kroku rozbrzmiewają dźwięki jazzowej muzyki, którego Nowy Orlean jest przecież kolebką.

Nie można powiedzieć, by nagłe zainteresowanie statkiem pełnym rannych Terran ze strony sentineli było zaskoczeniem, tym niemniej poważnie zagrażało planom N'yoty. Jej misją pozostawało odstawienie ocalonych ludzi w bezpieczne miejsce, by mogła bez dalszych przeszkód zająć się poszukiwaniem rozproszonych po mieście Strażników Galaktyki...
...co także mogło okazać się utrudnione, jak wskazywała wiadomość przesłana przez pojazd, na pokładzie którego znajdował się Peter Quill. Królowa przyjęła ją ze zdumiewającym spokojem. Irytacja i zniecierpliwienie były emocjami, których rzadko doświadczała. Chwilowa niedyspozycja Quilla wymogła na niej jedynie niewielkie przesunięcie priorytetów. Odnalezienie Gamory i Draxa i tak musiało jednak zaczekać do momentu, aż rój rozprawi się z najnowszym zmartwieniem.
Dzięki stałej obserwacji, jaką prowadziły trutnie w centrum dowodzenia, wiedziała w jakiej odległości i z jaką prędkością podąża za nimi niewielka eskadra sentineli. Mogła też dostatecznie szybko zareagować posyłając do walki własne siły. Skrzydlate drony, które po udanej akcji ratunkowej rozproszyły się po pokładzie i przeszły w tryb bezczynności, teraz liczącą kilkadziesiąt osobników chmarą wyfrunęły ze statku i pomknęły na spotkanie nadlatujących robotów. Niektóre z nich zdążyły pochwycić w szpony trutnia lub dwa. Te ostatnie, choć niezdolne do samodzielnego lotu, mogły okazać się dla sentineli nie mniej groźne, jeśli zostaną upuszczone na przeciwnika z powietrza.
Tuż przed spotkaniem z siłami nieprzyjaciela, drony podzieliły się na równe oddziały i za pomocą szponów i zębów przystąpiły do skoordynowanego ataku. N'yota kierowała nim osobiście.
W tym czasie pilotujące okręt trutnie skupiły się na ostatnim wydanym przez nią poleceniu: uruchomieniu tarcz, zmianie dotychczasowego kursu i utrzymaniu bezpiecznej odległości od pościgu.

Nie spodziewał się, że pomoc przyjdzie ze strony samego Thora. Księcia Asgardu, boga burzy i piorunów, potężnego wojownika, którego losy znane są w każdej, nawet najbardziej oddalonej, części kosmosu. Drax spojrzał na zbawiciela i jednocześnie z wyrazem podziękowania oraz uznania dla jego czynów skinął głową. Nawet jeśli chciał coś powiedzieć, a zdecydowanie chciał, musiał z tym poczekać, gdyż równie niespodziewanie jak się pojawił, równie szybko został powstrzymany. Na chwilę, bo ktoś taki jak Thor z pewnością nie da się w tak prosty sposób pokonać. Bez względu na to jak długo przebywał już na polu walki i jak bardzo zmęczony już by nie był.
Mając na uwadze to, że robot najprawdopodobniej znów zwróci uwagę na Niszczyciela, tymczasowy członek Avengers nie miał zbyt wiele czasu. Uwolniony z uścisku wznowił swą wspinaczkę. Zamierzał dostać się w pobliże broni na klatce piersiowej Sentinela. Z tego co było mu dane już zobaczyć, to może być najsłabsze ogniwo w konstrukcji maszyny i jednocześnie jego największa szansa na szybkie zakończenie starcia. Bez względu na koszty, z którymi może się to wiązać. Zadaniem wojownika od samego początku było powstrzymanie zagrożenia. To też zamierzał zrobić. Nie patrząc na to, że w wyniku jego działań śmierć mogą ponieść cywile. Z biegiem czasu zwyczajnie przestał się tym przejmować. Wyzwanie, z którym się obecnie mierzył skutecznie go od tego odwiodło.
Za wszelką cenę spróbuje dostać się w pobliże repulsora na klatce, a następnie go zniszczyć. Da radę. Poradzi sobie. Jest Draxem Niszczycielem. Jego reputacja nie wzięła się znikąd. Za wszelką cenę.

Eksplozja była na tyle silna, by pozbawić go przytomności. Gdy się ocknął, nie miał pojęcia jak daleko znalazł się od miejsca wybuchu, ani jak długo znajdował się w tym stanie. Leżał twarzą do ziemi. Przewrócił się więc na plecy i oślepiony światłem słonecznym przymknął oczy. Otumaniony nie słyszał co działo się koło niego. Prawdę mówiąc nie miał nawet okazji, by przyjrzeć się otoczeniu. Czuł za to olbrzymi ból. Obrażenia musiały być na tyle poważne, że nawet jego czynnik regeneracyjny potrzebował jeszcze sporo czasu, by doprowadzić ciało wojownika do stanu sprzed walki. W korzystnych warunkach, w grę wchodzić mogły wchodzić nawet całe dni nim będzie całkiem sprawny. W korzystnych warunkach… W których Drax może nie znaleźć się zbyt szybko.
Po kilku minutach leżenia niemal w bezruchu wreszcie nastąpiła zmiana. Znów rozchylił powieki, ostrożnie, pozwalając jego oczom przyzwyczaić się do światła, a następnie powoli i z dużym trudem, wydając przy tym przeróżnie dźwięki i artykułując przekleństwa w znanych mu językach, zaczął się podnosić. Najpierw na jedno kolano, potem z początku podpierając się jeszcze o podłoże na obie nogi. Teraz już z łatwością mógł dostrzec, że nigdzie nie było żadnego robota. Na ziemi dookoła leżało za to mnóstwo ich szczątków. Niektóre wciąż płonęły. Na pobliskich ulicach kręciło się niewielu ludzi. Pewnie dlatego nikt jeszcze nie zwrócił na niego uwagi. Ale przez to mógł tylko się domyślać, że tutejszym obrońcom udało się całkowicie zażegnać niebezpieczeństwo. Mając to na uwadze oraz fakt, że dopełnił swojej części zadania, musiał teraz podjąć decyzję. Decyzję nad którą zastanawiał się już od dłuższego czasu. Przyszło mu to z łatwością.
Odwrócił się w zupełnie przypadkowym kierunku. Pozbawiony ekwipunku, w tym swojej broni, oraz jakiegokolwiek kontaktu ze swoją drużyną lekko kulejąc na prawą nogę ruszył przed siebie. Przez nikogo nie zaczepiany przemierzał kolejne ulice Nowego Orleanu aż do opuszczenia granic miasta.
Musiał przemyśleć kilka spraw. Odnośnie swojej przyszłości. Nie miał pojęcia, czy i kiedy spróbuje odnaleźć swoich przyjaciół. Wiedział tylko, że teraz potrzebował samotności.

[zt]

Walkiria zdawała sobie sprawę że Tęczowy Most powinien zaprowadzić ją prosto do celu, a Hajmdal nie zwykł się mylić , jednak mimo to nie mogła oprzeć się wrażeniu, iż zamiast na Ziemię trafiła do Niflheimu, a już na pewno do krainy chaosu. Ludzie okazali się nad wyraz krzykliwi. Wrzeszczeli jeden na drugiego, również na nią, choć z oczywistych względów żadnemu z nich nie wyrządziła żadnej krzywdy,  wymachiwali rękoma w złowrogich gestach, a całą swoja artykulację wspierali sygnałami dźwiękowymi wydobywanymi z  niewielkich powozów. Wojowniczka nie miała pojęcia dlaczego mieszkańcy Midgardu tak chętnie korzystają z tych małych metalowych pudełek, ustawiając je tak gęsto, iż w efekcie żaden taki rydwan nie był w stanie się poruszać. Same przeciskanie się miedzy nimi stanowiło dla Olrun nie lada wyzwanie, nie wspominając o bezpiecznym przeprowadzeniu Bryzy przez tak zwaną ulicę. Walkiria torowała sobie drogę, rozsuwając te z mechanicznym pojazdów, które niemalże stykały się jeden z drugim. Była pewna iż tym samym wyświadcza ludziom przysługę, dzięki której ci będą wreszcie w stanie ruszyć z miejsca.
Niestety zamiast spodziewanej wdzięczności Olrun usłyszała jedynie cały szereg obraźliwych stwierdzeń, pretensji lub zwrotów z którymi nie spotkała się nigdy wcześniej, takich jak „kretynka”, „policja” czy „cyrk” do którego niby miałaby wracać. Walkiria była przekonana iż potrafi komunikować się w każdym z ziemskich języków, a tymczasem okazało się że w praktyce nie rozumie nawet jednego z tych najpowszechniej stosowanych w Midgardzie.
Próbowała wypytać ludzi o Thora, jednak nawiązanie kontaktu z kimś nastawionym wyłącznie na przekrzykiwanie, bez zamiaru słuchania, całkowicie mijało się z celem. Wskazówka iż znajdzie boga piorunów tam gdzie panował będzie największy chaos, również okazała się niezbyt pomocna. Jej zdaniem znalazła się właśnie w centrum burzy, zamieszek, rebelii czy jakkolwiek by to nazwać, jednak Thora nigdzie nie było widać. Podobnie jak tarczy. Odnalezienie tarczy miało być drugą rzeczą która mogłaby pomóc jej w realizacji misji. Kłopot w tym, że nikt nie definiował o jaką tarczę chodzi. A przecież tych mogły być tysiące. Nawet jeśli na chwilę obecną Olrun nie zauważyła nikogo trzymającego w dłoniach oręż, to nie wątpiła, iż wcześniej czy później trafi na jakiś wojowników. Chwilowo zaś jej uwagę przykuł jeden z straganów, nad drzwiami którego widniał napis „Antykwariat”, a za szybą wśród sterty rupieci dało się dostrzec również elementy uzbrojenia.
Wojowniczka szybko doszła do wniosku że jeśli gdzieś mogła być tarcza to właśnie tu, dlatego też bez wahania postanowiła wejść do środka.
- Co to ma być!? Gdzie mi z tym koniem!! – Pulchna kobieta siedząca za ladą, powitała ją skrzekiem niewiele ustępującym sumie wszystkich wrzasków dochodzących z zewnątrz.
Walkiria nie potrafiła zrozumieć jak to możliwe iż nikt tutaj nie potrafi odróżnić konia od pegaza? Ignorancja w tym temacie nie była zresztą jedyną jaką Olrun zauważyła zaraz po przybyciu na Ziemię. Na przykład wejście do budynków. Budowano je tu tak małe iż z trudnością dało się przez nie przepchać Bryzę, ryzykując przy tym zablokowanie pokaźnego zadu pomiędzy framugą. Wojowniczka bardzo ostrożnie położyła na blacie swoją włócznię, tak że jej ostrze znalazło się tuż przed nosem sprzedawczyni. Była przekonana że jeśli pokaże iż nie ma złych zamiarów, kobieta powinna się uspokoić. Niezależnie od różnicy pomiędzy światami ów gest zawsze działał. Właścicielka antykwariatu zamilkła, przyglądając się broni zarówno z fascynacją i rządzą posiadania, jak również nieukrywaną trwogą. Kobieta uniosła obie dłonie w powitalnym geście.
- Szukam tarczy. – Oświadczyła Olrun.
- Proszę…, niech pani bierze co tylko chce…
- Dziękuję. Przyznaję że nie spodziewałam się takiej hojności. – Z uśmiechem na twarzy Walkiria zaczęła rozglądać się miedzy półkami, gdy tymczasem jej gospodyni cały czas wpatrywała się w sklepową witrynę, z nadzieją ujrzenia tam nadciagającego wsparcia. Z kolei Bryza również zainteresowała się towarem oferowanym w antykwariacie, z ciekawością wkładając swój łeb pomiędzy regały.

Misja, którą otrzymał Woodrean była bardzo nietypowa i jakby na to nie patrzeć trochę zabawna. Jako początkujący adept S.H.I.E.L.D musiał dowiedzieć się kim jest tajemniczy jeździec poszukujący ''tarczy''.

''Zlecenie przetwarzane. Agent numer 97b. Przydział 13-74. Login użytkownika systemu: Big Boy."
Komputer który sam przez system przydziela misję to niezły gadżet, ale ma jedną wadę ( a właściwie kilka). Nie można wybrać dnia ani godziny misji, a do tego alarm włącza się w najmniej spodziewanym momencie i co najgorsze  trzeba często sprawdzać bazę danych i informacje o celu misji by zapobiec dezorganizacji T. A. R. C. Z. Y. przez nowych i niedoświadczonych rekrutów.
-Agent Big Boy melduję się.
- Autoryzacja zakończona sukcesem. Otrzymujesz nową misję kategorii "C" - kobiecy głos będący syntezatorem mowy wydał krótkie polecenie.
- Jestem na wakacjach i nie mam zamiaru…
Proszę przyjąć lub odrzucić zlecenie. - kobiecy głos przerwał Big Boy'owi czekając na prostą i jasną odpowiedź.
- Cholerna technologia! Nawet przez jeden dzień nie można odpocząć!
- Proszę przyjąć lub odrzucić zlecenie - znowu powtórzyła.
-Właśnie dlatego nienawidzę sztucznej inteligencji! "Przyjmuje" ale i tak możecie wypchać się tą swoją całodobową służbą.
- Dziękujemy za potwierdzenie. Dane celu zostaną przesłane za dziesięć sekund. Życzę miłego dnia.

"Koń ze skrzydłami? Pegasus? A kto go ujeżdża? Herakles?"  - Big Boy jak zwykle sobie żartował, bo znał się trochę na mitologii greckiej oraz nordyckiej i gdy tylko przeczytał o kobiecie z włócznią na mitycznym wierzchowcu, skojarzył że to może być walkiria.
Tylko dlaczego ktoś taki miałby odwiedzić ten świat? Jedynym rozsądnym wytłumaczeniem było to, że S.H.I.E.L.D coś ukrywa, lub ktoś próbuje go sprawdzić pod względem nabytych umiejętności.
A jedno nie wykluczało drugiego.

-Na boga wojny! Mówisz serio? Widziałeś jakąś kobietę w niebieskim płaszczu która szukała jakieś tarczy?... I weszła do antykwariatu?
- Tak, właśnie tak. Chyba szykowała się do jakiegoś festynu albo pochodzi z cyrku.
- Dziękuje za informacje obywatelu!
- A właściwie to z jakich służb specjalnych pan pochodzi? Mogę zobaczyć odznakę?
- Niestety zostawiłem ją w hotelu.
Od kiedy to policja mieszka w hotelach?
-Nie jestem z policji, jestem na urlopie. Nie mogę  powiedzieć więcej bo będę musiał pana zabić albo pan mnie….
- Och! Przepraszam ja tylko…
- Gdzie ten antykwariat?
-Tam za rogiem!
-Jeszcze raz dziękuję obywatelu. Zajmę się tą sprawą. Możesz być spokojny.

Wchodząc do sklepu Woodrean był ubrany w hawajską koszulę dżinsowe spodnie, sandały i okulary przeciwsłoneczne. Czyli jak typowy turysta. Sprzedawczyni od razu spostrzegła okazję do zarobku . I z uśmiechem spytała się czy może w czymś pomóc.
Big Boy jednak zignorował pytanie i z niedowierzaniem patrzył na walkirie
Teraz gdy misja okazała się być dość poważna Woodrean musiał wedle instrukcji dowiedzieć się kim dokładnie jest kobieta w długim płaszczu i czego chce.
Ekspedientka powtórzyła pytanie tym razem proponując jakąś "tanią" pamiątkę.  Big Boy zareagował dopiero gdy ujrzał włócznie na blacie.
-Czy to należy do  tej pani? - Big Boy wskazał palcem Olrun a potem jej broń.
-Tak! Ale sądzę, że u mnie również znajdą się podobne włócznie, dzidy czy też halabardy. I to po promocyjnych cenach!
-Rozumiem. W takim razie rozejrzę się.
Woodrean tak naprawdę chciał zyskać na czasie by lepiej poznać nieznajomą.
-Widzę, że szuka pani podobnego towaru.- zwrócił jej uwagę - jeżeli miałbym wybierać tarcze to wybrałbym starą kopie oryginału sprzed lat, która była wzorowana na mitach o walkiriach.

Dalsza część wydawała się już dość prosta. Wystarczyło że Olrun powie jakiego rodzaju szuka ''tarczy''następnym etapem będzie zdobycie jej zaufania i udzielenie "pomocy". Reszta misji polega na złożeniu przez Big Boy'a raportu przez swój komputer i oczekiwaniu na odpowiedź.
Tylko co zrobić w między czasie z Walkirią? Zaprowadzić do swojego mieszkania i ugościć? Albo pilnować żeby nie oddaliła się za daleko?
"Kolejny dzień urlopu diabli wzięli! Może chociaż dowiem się w jakim celu ten cały cyrk?"- ta myśl nie dawała spokoju mężczyźnie i wyglądało na to że po raz pierwszy jego zlecenie nie będzie aż tak łatwe  jak dotychczas.

Antykwariat urządzony był w taki sposób, aby jak najlepiej spożytkować dostępną przestrzeń, co w praktyce oznaczało blisko siebie wyrzędowane regały, półki wypchane towarem do granic możliwości i ogólną ciasnotę. O ile sama Walkiria była w stanie przeciskać się między nimi, jedynie od czasu do czasu trącając jakiś antyk klingą swojego miecza i z hukiem strącając go na ziemię, to idąca za nią Bryza czyniła w sklepie prawdziwy Ragnarok. Zwłaszcza w chwilach w których próbowała rozprostować swoje pegazie skrzydła. Olrun nie zwracała uwagi na czyniony chaos, uważając iż właścicielka sama jest sobie winna, z racji nie przystosowania lokalu do klientów, z kolei ta ostatnie nie miała odwagi głośno zaprotestować, nie chcąc rozzłościć uzbrojonego po zęby gościa. Kobieta cierpliwie czekała na pojawienie się przedstawicieli prawa, w czasie gdy Walkiria zapoznawała się z oferowanymi w antykwariacie towarami.
Te ostatnie niestety nie wzbudzały u niej optymizmu. Wojowniczka nie znała się na antykach, na tyle by rozpoznać co jest autentyczne, a co podróbką stanowiącą wabilk na klienta lub mającą po prostu ładnie wyglądać jako pożądany elementy wystroju. Jej zdaniem z całym tutejszym towarem było coś nie tak. W Asgardzie rzeczy tworzono tak, by nawet po tysiącach lat wciąż nadawały się do użytku, a nie rozpadały się w pył od samego patrzenia na nie. Tymczasem te nieliczne tarcze jaki udało jej się znaleźć charakteryzowała jedna rzecz – żadna z nich nigdy nie brała udziału w bitwie. Pierwszą z takowych Walkiria wygięła w dłoniach, tak jakby miała do czynienia z gliną, w następnej wybiła kilka wgnieceń delikatnie uderzając weń rękojeścią miecza, a ostatnia rozpadała się w drzazgi po tym jak Bryza niechcący potraktowała ją kopytem. Olrun nie miała pojęcia w jaki sposób „Tarcza” miałaby być pomocną w odnalezieniu Thora, w każdym razie nabrała przekonania, iż jeśli nawet istnieje takowa zawierająca odpowiednie wskazówki, to nie jest nią żadna z tutejszych.
Kobieta miała właśnie zrezygnować z obecnych poszukiwań gdy nieoczekiwanie została zagadnięta przez tubylca, nie wiadomo skąd materializującego się w sklepie. W normalnych okolicznościach zapewne zignorowałaby nieznajomego, o najwyżej traktując go chłodnym spojrzeniem spod półprzymkniętych powiek, jednak ten tutaj od razu zaczął mówić o Walkiriach. W odróżnieniu od właścicielki antykwariatu był przynajmniej na tyle ogarnięty by odróżnić pegaza od konia.
- Mitach? - Spytała Olrun, zaskoczona faktem że ktoś może opowieści o dokonaniach Walkirii klasyfikować w ten sposób. Ignorancja  mieszkańców Midgardu nie miała granic. Jak w ogóle można powiedzieć o tym złomie że jest wzorowany na prawdziwej tarczy? Chyba jedynie sam kształt się zgadzał. - Ten który wymyślił owe „mity”, nie miał pojęcia o czy mówi. - Krótko podsumowała wojowniczka. - Chodź Bryza. Idziemy.
Walkiria miała właśnie zamiar opuścić antykwariat gdy nieoczekiwanie za wielka szybą odgradzającą go od ulicy dojrzała dziwne kolorowe światła i krzątających się tam ludzi, a chwilę później do jej uszu doszedł nieznany dotychczas dźwięk syreny radiowozu.
- Tu policja! Dostaliśmy zgłoszenie o włamaniu! Proszę wyjść z podniesionymi dłońmi. Powoli i bez gwałtownych ruchów! Budynek jest otoczony! - Krzyczał ktoś na zewnątrz.
Policja? Znowu to dziwne określenie. Walkiria zakodowała sobie by jak najszybciej dowiedzieć się o co chodzi. Na szczęście słowo „włamanie” brzmiało uniwersalnie, niezależnie od świata w którym się przebywało. Olrun szybko pokojarzyła fakty. Nagłe pojawienie się pstrokatego człowieka i włamanie do sklepu. Natychmiast sięgnęła po miecz, kierując jego klingę w stronę rzekomego złodzieja.
- Oddawaj to co ukradłeś! - Poleciła surowo, jednocześnie nieznacznym skinieniem głowy dając Bryzie sygnał by ta odcięła podejrzanemu drogę ucieczki. Pegaz od razu zabrał się do działania, tym samym przewracając kilka regałów i wywołując rumor w całym antykwariacie. Przerażona sprzedawczyni uciekła na zewnątrz, co w tej chwili nie miało dla wojowniczki wielkiego znaczenia. Najważniejsze że sam sprawca zamieszania został przez nią ujęty. Kobieta za ladą musiała to docenić. Kątem oka Walkiria dostrzegła jak tamta wskazuje jej bohaterska postawę ubranym w uniformy osobom.

"What the Hell?!" - tytuł piosenki Kanadyjskiej piosenkarki, której imienia nawet dla zabawy nie wymieniłby Big Boy, jak ulał pasował do obecnej sytuacji.
No ale w końcu spotkał Walkirie! Prawdziwą, choć wziętą zupełnie jak z legend wojowniczkę.
Oczywiście agent zapomniał poinformować tutejsze władze o swojej obecności…
- Ha! To może się pani wydać dziwne… - rozpoczął z niebiańskim uśmiechem na ustach jednak" lekko" ironicznym -ale właśnie zostaliśmy wrobieni w coś co trudno jest mi wytłumaczyć. O ile pamiętam obecny obszar powinien być "oczyszczony" ze zbędnych gapiów…
Zanim mężczyzna zdążył cokolwiek dodać miał już miecz przy szyi i tylko centymetry dzieliły go od pewnej śmierci.  
- Cholera... Nie chciałem powiedzieć "oczyszczony"...Dlaczego mam wrażenie że ten kto ciebie tu przysłał jest niespełna roz.. znaczy się rozsądku!
Tłumaczenia jakich próbował Big Boy były równie uzasadnione dla niego co pozbawione sensu w oczach Walkirii.
Ale próbował dalej, odpowiadał na każde pytanie ze zrozumieniem i wyjaśniał kropka po kropce zasady  "jego" świata.
- Wrrr… No przecież mówiłem że to strażnicy tutejszych włości. - wskazywał palcem policjantów mężczyzna - a ja należę do elity… Znaczy się do wyższych sfer. Ale jak mówiłem wcześniej nie mam pełnych praw by w obecnej sytuacji coś poradzić z tymi natrętami bo jestem na urlopie.
Gdy ostrze miecza zostało opuszczone trochę niżej, a Walkiria zaczęła pojmować zasady funkcjonowania Midgardu pozostawało pytanie co dalej?
- Mam pomysł! - Big Boy chcąc jak najszybciej pozbyć się kłopotliwej sytuacji powiedział co potrafi zrobić z obiektami fizycznymi.
- I tak to wygląda! - spora tarcza która dopiero co była postawiona na blacie obok włóczni Walkirii zmniejszyła się do rozmiarów puklerza.

Big Boy wyszedł frontowymi drzwiami z rękoma podniesionymi do góry.
Policja natychmiastowo obezwładniła Big Boy'a, na wszelki wypadek gdyby okazał się wspólnikiem wojowniczki.
Mężczyzna tłumaczył, że to co widziała sprzedawczyni to hologram testowany przez T. A. R. C. Z. E. w celu sprawdzenia organizacji milicyjnej tutejszej ludności.
Jedyną wadą obecnej sytuacji było to że Woodrean nie wziął ze sobą odznaki, dla tego dla bezpieczeństwa został zatrzymany aż do wyjaśnienia tego co właśnie się wydarzyło w antykwariacie.
Ale w środku nie było nikogo, zupełnie nikogo. Ani śladu Olrun ani Bryzy. Jedyne ślady kopyt sięgały do magazynu na zapleczu. A tam jedynie małe górne okienko było uchylone i tak jakby coś się przez nie przecisnęło... No ale żeby dwumetrowy koń i uzbrojona po zęby wojowniczka?

"To dopiero cyrk! Masz na to jakieś wytłumaczenie?" - Nadkomisarz policji skomentował to w ten sposób, wypytując Big Boy’a o szczegóły, ale usłyszał od niego tylko znienawidzone hasło wszystkich służb wojskowych: "TO ŚCIŚLE TAJNE"
Po niecałych dwóch godzinach został wciągnięty z aresztu cuchnącego szczynami, pijanymi ludźmi robiącymi pod siebie i posiadającymi wszy oraz po prostu mających jakiś gatunek świerzbu.
- Woodrean Volvera! Ktoś wpłacił za ciebie kaucje! - odezwał się porucznik - musisz mieć sporo szczęścia bo normalnie zatrzymujemy turystów na czterdzieści osiem godzin.
Big Boy nie ukrywał frustracji z powodu całego zamieszania i gdy tylko ujrzał agenta S.H.I.E.L.D. w czarnym garniturze i wypastowanych butach dał mu solidnego ciosa w twarz, łamiąc mu przy tym nos. Wstając z podłogi i dając strażnikom znak ręką że sytuacja jest opanowana, agent zapytał krótko:
- Gdzie Walkiria?
Agent dostał kolejne uderzenie, tym razem w krocze.
- Najpierw poproszę premie za misję pod wpływem stresu.
Agent wstał po raz kolejny. Tym razem powoli i w większej odległości.
- Dostaniesz nie tylko premie służbową czy też awans , ale i medal oraz pokaźne honorarium. Wystarczy że…
- Wystarczy że puszczę parę?
- I tak nie masz zbytniego wyjścia. Nick Fury cię potrzebuje...

Zanim Walkiria odeszła, została skierowana przez Big Boy'a do małej chatki na polu, gdzie jego "przyjaciel" miał na nią czekać i pomóc w odnalezieniu Thora. Ile było w tym prawdy wie tylko wojowniczka, bowiem nigdzie w pobliżu nie znaleziono jej śladów. A agent 97b zarzekał się że to właściwa lokalizacja.
Chyba, że kłamał (w czym był niezły).

W Asgardzie kradzieże nie były powszechnym zjawiskiem. Wspominano o nich głównie wtedy gdy mówiono o dziwnych zjawiskach występujących w innych światach lub gdy analizowano zapiski w historycznych kronikach. Wszystko to nie zmieniało faktu, że kara za taki występek była niezwykle surowa, w związku z czym Walkiria zaczęła się zastanawiać, czy w z racji iż złapała złodzieja na gorącym uczynku, na prawo odrąbać mu głowę natychmiast, czy też powinna zaprowadzić go przed oblicze miejscowego przedstawiciela władzy? Nie znała zwyczajów panujących na Ziemi, a ingerowanie w powszechnienie panujące kodeksy i zasady, wydawało się być nie najlepszym pomysłem. Być może lepiej będzie pozwolić by miejscowi odrąbali łajdakowi tą część ciała, którą sami uznają za najbardziej odpowiednią do popełnionego czynu?
Pochłonięta własnymi rozważaniami, Olrun zupełnie nie przywiązywała wagi do słów wypowiadanych przez nieznajomego mężczyznę. Dużo bardziej niż jakieś bełkotliwe tłumaczenia interesowało ją to, jak sama powinna postąpić, co takiego można ukraść w sklepie z złomem, czy chociażby dziwne zachowanie Bryzy, która zawczasu obwączłonekąc ich jeńca, przecząco kręciła łbem.
- No co ty, oczywiście że jest winny. - Wojowniczka obstawała przy swoim, zupełnie nie przejmując się faktem iż dyskusje z własnym rumakiem ceni wyżej niż rozmowę z przedstawicielem obcej cywilizacji. - Oddamy go w właściwe ręce, a oni w zamian powiedzą nam gdzie jest Thor. Proste.
Walkiria była przekonana co do słuszności swojego planu, jednak jej pegaz w dalszym ciągu wydawał się być odrębnego zdania, energicznymi gestami starając się zwrócić uwagę swojej właścicielki na zniszczenia na jakie natknęli się od momentu ich teleportacji do miasta.
- Tak, widzę że okolica wygląda jak legowisko Jormunganda. Ale co my mamy do tego? Złodziej jest złodziejem i nic nie usprawiedliwia…. Chwil gdzie on jest? - Zawahała się Olrun nagle zdając sobie sprawę, że jej jeniec gdzieś wyparował. Natychmiast też posłała Bryzie pełne pretensji spojrzenie, obwiniając rumaka za własny brak czujności. Chwilę później dostrzegła iż rabuś został obezwładniony przez ludzi stojących przed antykwariatem. Na szczęście jego spektakularna ucieczka nie trwała długo, a ona przynajmniej nie musiała obarczać się wyrzutami sumienia za gapiostwo.
Zabierając z sobą leżącą na ladzie włócznię, Walkiria postanowiła kontynuować poszukiwania. W Nowym Orleanie znalazła się tuż po ataku Santineli, a ponieważ z oczywistych względów nie była na bieżąco z lokalnymi wiadomościami, czy nowościami krążącymi w mediach społecznościowych, nie posiadała też wiedzy na temat tego co zdewastowało miasto. Za to wiedziała jedno. Tam gdzie wielkie zniszczenia, tam będzie również i Thor. Wystarczy pójść odpowiednim tropem.
- W porządku. Wygrałaś. Tym razem robimy po twojemu. Tylko niech ci się we łbie nie przewróci że zawsze tak będzie. I bez chwalenia się. - Zakomunikowała Bryzie.



z/t jak wspominałam na pw wolałabym sama kreować własną postać.

Walkiria była przekonana, że ma przed sobą proste zadanie. Dostać się do Midgardu, odnaleźć Thora, przekonać go do powrotu do domu i upewnić się że władca nie narobił jakiś nieodwracalnych szkód wśród ziemskiej cywilizacji. Innymi słowy – łatwizna. Jeśli dopisze jej szczęście, wróci do siebie jeszcze dziś i to przed południem. Rozumując w ten sposób, wojowniczka nie przykładała większej wagi  by zabrać w swoją podróż jakieś szczególne przedmioty. Wystarczyło jej to, co sama mogła udźwignąć, znaczy się to co udźwignąć mogła towarzysząca jej Bryza. Podstawowy zestaw zbroi, tarcza, włócznia i miecz, wydawały się jej aż nadto, tym bardziej iż według wszelkich znaków na niebie i ziemi tym czego będzie najbardziej potrzebowała miał okazać się dar przekonywania. Niestety jak do tej pory żaden z Asgardzkich alchemików nie wpadł na pomysł by stworzyć takowy w wersji podróżnej.
Z drugiej strony warto podkreślić iż wzorem Mjölnira znaczna większość broni powstałych w Asgardzie posiadała niezwykłe właściwości. Nie inaczej było z włócznią Walkirii, choć w odróżnieniu od swoich  sławniejszych „krewniaków”, ta ostatnia nazywana była po prostu „Zrzędą”,  głównie z racji tego iż zdaniem dzierżącej ją wojowniczki sama broń posiadała swego rodzaju swoistą świadomość. W zależności od nastroju, zagrożenia, czy też za sprawą wygłaszanych przez Olrun opinii, włócznia wpadała w różnego rodzaju wibrację lub połyskiwała poświatą o okreslonej barwie. Po jakimś czasie wojowniczka nauczyła się przypisywać wszystkim tym drganiom i kolorystyce odpowiednie znaczenia, co pozwoliło jej komunikować się z swoją bronią. Znacznie ważniejszym był jednak fakt, iż samą włócznią skutecznie można było posługiwać się zarówno w świecie rzeczywistym jak i astralnym.  
Walkirie operują na granicy obu tych rzeczywistości. Wybór wojowników zasługujących na zaszczyt dostania się do Walhalli, jest nie tylko ceremonialnym rytuałem, ale również dość niebezpiecznym  zajęciem, wynikającym po pierwsze z racji tego iż sami wybrańcy w momencie przejścia są wyjątkowo osłabieni, co Olrun zwykle tłumaczyła sobie szokiem związanym z śmiercią, jak również istnienia sił niezbyt zadowolonych z faktu, iż Odyn poszerza zastępy swoich Einherjerów.  Z tego powodu Olrun i jej siostry przywykły by stawiać czoła również tym nienamacalnym zagrożeniom.
Skinąwszy porozumiewawczo do Heimadala, Walkiria zajęła miejsce na Tęczowym Moście. Już wówczas popełniła pierwszy z błędów na swojej misji. Gdyby wiedziała co ją czeka, dosiadłaby Bryzy zamiast stać obok, trzymając pegaza za uzdę, tym samym oszczędzając sobie ostrego pikowania w dół w momencie gdy wraz z swoimi towarzyszkami znalazła się w Midgardzie. Z tego samego powodu pierwszą myślą jaką wypowiedziała głośno w czasie swojego pobytu na ziemi, była kąśliwa uwaga na temat Strażnika Mostu.
- Miałam cię za poważniejszego jegomościa! – Pożaliła się Walkiria, czując iż padła ofiarą niezbyt zabawnego żartu.
Jak się okazało zafundowany jej krótki lot był jedynie namiastką tego co czeka na nią w Midgardzie lub też w miejscu do którego trafiła, jako, że na pierwszy rzut oka zorientowała się że cos tu jest nie tak. Wcześniej niewiele słyszała o Ziemi. Mówiono iż jest ona stworzona na wzór Asgardu, choć paradoksalnie żaden z mieszkańców świata środka nigdy nie był w krainie Asów, więc nie bardzo było wiadomo na jakiej podstawie miałby ów wzór powstać. To co ujrzała samej Olrun bardziej kojarzyło się on z Posępnymi  Bagnami niż z dobrze zarządzanym miastem. Choć w tym przypadku woń siarki zastępował zapach strachu, zwątpienia i poddaństwa. Jakaś mroczna siła otulała to miejsce, naginając je do swej woli. Walkiria odnotowała ów fakt, choć sama nie zamierzała się tym przejmować. Nie przybyła tutaj w roli wybawicielki. Jej zadanie ograniczało się tylko i wyłącznie do odnalezienia Thora, który co akurat sądząc po ilości pyły, dymu i zniszczeń, powinien być gdzieś w pobliżu.
Pobieżne obserwacje czynione przez wojowniczkę przerwał huk eksplozji szarpniecie z strony pegaza, czujnie omijającego lecące w jego stronę odłamki blachy. Olrun zauważyła zniszczoną maszynę oraz ludzi wyskakujących z powietrznego statku. A przynajmniej tych którzy mieli szczęście opuszczając pokład zawczasu. O dziwo pozostali nie zginęli na miejscu w skutek wybuchu wraku uderzającego o ziemię, głównie dzięki temu iż sama maszyna do końca walczyła o utrzymanie się w powietrzu, znacznie opóźniając i hamując prędkość nieuchronnego kontaktu z miejskimi zabudowaniami.
Walkiria pognała Bryzę udając się właśnie w tamto miejsce. Miałą przeczucie iż prawdziwe zagrożenie dla pasażerów statku dopiero nadchodzi. Śmigło transportera wciąż się kręciło, a dokładniej rzecz ujmując robiła to sama przekładnia, jako że to pierwsze odpadło w skutek zderzenia. Sama maszyna leżała teraz na boku przez co jedno z dział znajdujących się na jego skrzydłach, zostało doszczętnie zniszczone, a drugie sterczało swobodnie niczym wieżyczka na strzelnicy.  Olrun jednym szarpnięciem wyrwała rozsuwane drzwi, po czym zajrzała do środka. Nie potrzebowała przeprowadzać żadnych zabiegów by od razu zidentyfikować martwych lub tych którzy skonają w ciągu najbliższych kilku minut. Jako Walkiria doskonale rozróżniała poszczególne aury. Tym razem potrzebowała skontaktować się z kimś żywym.
- Thor! Widział ktoś Throa?! – Zapytała wchodząc do wnętrza statku.

Victor mógł czuć się niekomfortowo, a nawet był zirytowany obecną sytuacją. Leciał sobie spokojnie na misje oglądając na nowym służbowym telefonie ostatni koncert Dazzler, - nie oceniajcie, każdy lubi się raz na jakiś czas odstresować przy kiepskiej muzyce - aż tu naglę zamiast pokojowego lądowania i uratowania Ameryki od anarchii zostali strąceni i walnęli o coś, chyba o budynek. Do tego prawie cała grupa uderzeniowa była martwa. Bywało gorzej. Jednak jak Creed znalazł się w tej latającej metalowej trumnie z ekipą rządowych agentów?

Cofnijmy się jakiś czas wstecz, gdy Creed razem z Loganem skutecznie rozprawili się z oddziałem robotów w Los Angeles, po tych wydarzeniach Szablozębny "oddalił" się z miejsca zdarzenia i usunął z siebie wszelkie nadajniki i inny syf, jaki wsadzili w niego rządowi popaprańcy, a następnie wrócił do najbliższej tajnej - on lepiej by ukrył te placówki - siedziby TARCZY w mieście. Tam natychmiast został przewieziony do centrali i znów grożono mu więzieniem, no po prostu zlał się ze strachu. Przedstawił sprawę jasno - będzie pracować dla rządu, o ile nic więcej w niego nie wsadzą, inaczej on "wyjmie" coś z Marii Hill, o dziwo podziałało. Tak więc pierwszym sprawdzianem lojalności "praworządnego" Creeda było uratowanie Nowego Orleanu. Dostał więc ekipę, zebrał sprzęt i ruszyli. Do ekwipunku Creeda należały - kevlarowy kombinezon wzmocniony wkładkami z blachy pancernej najnowszej generacji, okulary z wyszukiwaniem źródeł ciepła i rozpoznawania twarzy, karabin gaussa i podręczna apteczka. Choć owy karabin gaussa nie był tym właściwym, a jedynie kolejną z zabawek od Tony'ego Stark'a, to nie robiło to Creedowi żadnej różnicy. Do tego miał obowiązkowy psi-blocker.

Więc tak, obecnie leżał przypięty pasami i z bólem głowy oglądał jak w zwolnionym tempie ranni i zabici walając się po ich latającej puszce. Dobra, czas działać. Wyswobodził się z pasów, po czym złapał dwóch nieco bardziej żywych agentów i wywlókł z maszyny.
- Słuchaj - zwrócił się do jednego z tych, co już stali na zewnątrz i był całkiem zdrowy, nie licząc rany na czole - Znajdź drugiego do pomocy i przeprowadzić wstępną selekcję rannych, następnie mniej rannych zabierzcie do kanałów i czekać na ewakuację, zrozumiano? - wypowiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu i zabrał się za kontakt z bazą.
- Grabarz, tu Młot. Strącili nas, jest wielu rannych i niezdolnych do akcji, przyślijcie wsparcie i ewakuujcie ich. Ewakuacja, jak ostatnio - "jak ostatnio", miała oznaczać jak w LA.
Victor czekał na odzew od koordynującego całą akcją, gdy nagle coś pojawiło się na niebie. Creed przyciemnił okulary i spostrzegł kobietę na pegazie, super. Gdy usłyszał jej pytanie, nie było już tak super, bo zdawała się coś bredzić o Thorze. Kogo w ogóle obchodził miotający błyskawicami bóg?
- Thor? - Szablozebny parsknął - Taki z nami nie leciał - jakoś odruchowo zaczął szukać sposobu, aby odeprzeć ewentualny atak. Nagle jednak jego okulary wykryły coś na niebie, coś, co nie wyglądało jak więcej kobiet na latających koniach, a bardziej jak coś z innego wymiaru.
- Oddział! - krzyknął i wyciągnął broń - Szykować się do obrony! A Ty panienko zejdź z linii ogania - nie wyglądała na złą, choć roboty nie nie wyglądały na złe. Mniejsza, miał tu misję do wykonania.

Walkiria była nico rozczarowana faktem iż nie udało jej się znaleźć Thora od razu. Nie miała wątpliwości co do tego, że Heimdal wiedział gdzie znajduje się przyszły władca Asgardu, a w związku z tym wysłał ją w właściwe miejsce. Kto jak kto ale on nie mógł się mylić. To znaczy nawet jeśli czasem zdarzało mu się zgubić jakaś inną mniej znacząca istotę, co samo w sobie również było mało prawdopodobne, to kogoś takiego jak Thor z pewnością obserwował bardzo dokładnie. Olrun pożałowała teraz iż wcześniej nie zapytała Strażnika Mostu dlaczego bóg piorunów wikła się w jakieś sprawy Midgardu? Wcześniej chodziło o Loki’ego więc z oczywistych względów była to też ich sprawa. Ale teraz? Same Norny pewnie tego nie wiedziały. Za to z pewnością znając motywy jakimi kierował się Thor, dużo łatwiej byłoby podążać jego śladami.
Mimo niepowodzenia, wojowniczka nie zamierzała się poddawać. Skinieniem głowy podziękowała za przekazaną jej informację. Ostatecznie fakt iż Thor nie znajdował się w strąconym na ziemie powietrznym statku, pośrednio działał na jej korzyść. Nie żeby sam upadek był dla Asgardczyka groźny. Thor na pewno wyszedł by z niego bez szanku. Rzecz jasna nie licząc podrażnionej ambicji.
Jako Walkiria Olrun niewiele wiedziała o mężczyznach, traktując ich jako wyjątkowo proste istoty, w swoim postępowaniu kierujące się kilkoma banalnymi wartościami, przez które to nie byli zdolni do jakichkolwiek głębszych refleksji. I tak sytuacja w której ktoś inny zasadził mi kopa,  oznacza że teraz ja, w ramach odwetu, powinienem czym prędzej wgnieść do w ziemię. Ego było w tym przypadku bardzo ważne, więc jeśli ktoś nadepnął tu Thorowi na odcisk, jej szansa na przemówienie mu do rozsądku i szybkie sprowadzenie go do domu raptownie malała.
Patrząc na przywódce ziemskiego oddziału, Walkiria doszła do wniosku iż mężczyźni w Midgardzie niczym nie różnią się od tych z rodu Asów, wybierając na swojego przywódcę tego który z postury jest największy, najbardziej zadziorny i ambitny. A szczegółem iż wybrany w ten sposób dowódca okaże się przy okazji tym najbardziej bezmyślnym, nikt zupełnie się nie przejmował. Wojowniczka nie zamierzała w żaden sposób angażować się w wzajemne oszczekiwania i próby udowadniania sobie komu należy się przywództwo. Jej uwagę w dużo większym stopniu skupił komunikator, za sprawą którego wybrańcy nawiązywali łączność z osobą która najprawdopodobniej koordynowała wszystkie działania w regionie. Inaczej rzecz ujmując, jeśli Thor miał gdzieś tu być, głos w słuchawkach z pewnością wiedział gdzie.
Walkiria miała szczęście, jako że odział postanowił po prostu porzucić radiostacje znajdująca się w samolocie. Ignorując ponaglania Bryzy, nerwowo trącającej ją pyskiem po ramieniu, Olrun podeszłą do nadajnika ponownie nawiązując oznaczoność z „bazą”. Będąc w kokpicie rozbitego transportera po części zrobiła dokładnie to, o co prosił ja wielkolud, to znaczy usunęła się z potencjalnej linii ognia. Poza tym pozostawała w przekonaniu iż w każdej chwili zdąży wzbić się w powietrze, zanim  nadciągnie tu owo złowieszcze coś, przed czym struchlał cały odział wojowników. Z kolei Bryza i Zrzęda były przeciwnego zdania. Ta pierwsza parskała nerwowo, uderzała kopytami o metal z energią wywołującą iskry, a przy tym raz za razem rozwijając swoje pegazie skrzydła, tak jakby natychmiast chciała poderwać się do lotu, z kolei włócznia drgała jak szalona, co w jej przypadku oznaczało chęć wyrwania się do walki.
- Tu Walkiria. Szukam Thora. Z Asgardu. - Powiedziała do radiostacji, w napięciu czekając na jakieś wskazówki.

Głupi smark, dowódca się znalazł po szkółce niedzielnej. W sumie Creed miał nadzieję, że te beztalencie zginęło wewnątrz pojazdu, bo wnerwiał go już od odprawy. Zabicie go nie wchodziło w grę, bo nie strzela się do własnej ekipy, chyba że zacznie mocno irytować. Jednak, gdy przyznał rację jego metodom postępowania z rannymi lekko się uśmiechnął, chyba nie jest taki dupkiem.
- Szlag by to - Victor szybko przerzucił karabin przez plecy, jedną ręką wrzucił na swoje plecy jednego z rannych, drugą złapał skrzynkę i zaczął biec do budynku. Zostawił rannego na środku jego z pomieszczeń, a obok niego skrzynię, po czym doskoczył do okna i zaczął obserwować zbliżającą się dziwną chmurę na niebie.
- Jaki debil robił rozpoznanie? Przecież to chorda demonów! - Zakrzyknął obserwując przez lunetę. Znów miał prawo się zdenerwować, bo znów nic nie szło po ich myśli. Ale okej, nie z takiego gówna wychodził. Może zagadać do bazy i zamówić oprysk z wody święconej nad miastem? Tak, to dobry pomysł, ale nie było na to czasu. Najlepiej upchnąć gdzieś rannych i przystąpić do wykonywania misji. Jednak nie było takiej opcji, zostawienie nawet strażników do pilnowania rannych też nie było dobą opcją, gdyż wściekli mieszkańcy mogliby ich wytropić i z łatwością zabić. Cholernie trudna sytuacja. I gdzie podziała się ta dziewczyna? Chyba została na zewnątrz, ale widząc jej latającego konia Victor był spokojny i wiedział, że zdoła ona uciec. Pozostawało coś zrobić, coś co pozwoli ewakuować rannych. Tak!
- Słuchaj, mogę odciągnąć przeciwników i dać wam czas na ewakuację - i dodał sarkastycznie - Sir.
Nie widział w tym innego wyjścia, lepiej dać choć cień szansy reszcie ekipy, a on? Zawsze się wygrzebie z gówna.
Czekając na odpowiedź dowódcy złapał za stojący obok stół i umieścił go w miejscu okna zostawiając jedynie miejsce na otwór strzelniczy.

Piotr, nie wiedział za bardzo że to co robi jest szalone. Ale to chyba właśnie jest w krwi pobratymców bo jaki naród by wymyślił rosyjską ruletkę? Lądując na skrzyżowaniu centrum, wziął głęboki oddech bo doskonale wiedział co go spotka a miał nadziej że jako pomoże, zabierając potrzebne rzeczy oraz metalowy kijek, którym nazwał „sumienie”. Gdy zobaczył wszystkie te ofiary jak by go skręciło, dalej nie wiedział że wojna jest tak okropna. Cholera mógł wcześniej przylecieć ale nie dostał pozwolenia i wiele osób przez niego straciło życie, skrzywił się drapiąc się po czarnym jak węgiel zaroście. Ruszył w stronę większego grona omijając ludzi, którym był pewien że nic już nie dolega. Chociaż koszmary pewnie zostaną, sam samolot którym przyleciał wyłączył go tak by ukrył się w jakiś miejscu, bo jeśli coś by się stało Profesor X urwał by mu jaj. - Witajcie, jest jakaś możliwości dowiedzenia się co tutaj się dzieje i z czym tak dokładnie walczymy? -

Olrun zupełnie nie przejmowała się faktem, iż jej pojawienie się wywoływało wśród ziemskich wojowników jakieś reakcje. Dla niej sprawa była prosta. Ona miała swoje zadanie polegające na odnalezienia Thora, natomiast ci tutaj realizowali własną misję, związaną z czymś tam, co z księciem Asgardu nie miało nic wspólnego, a co za tym idzie, czymś co ją zupełnie nie interesowało. Nawet jeśli chwilowo, zupełnie przypadkiem, znaleźli się w tym samym miejscu i czasie, to wystarczyło że nie będą wzajemnie wchodzić sobie w paradę, a każda z stron pozostanie przy swoich celach. Z tego powodu Walkiria postanowiła ograniczyć wszelkie interakcje do minimum, to znaczy do wyjaśnienia pozostałym swojego stanowiska.
- Przeceniasz się, sama śmierć to za mało by dostać się do Walhalli. - Odpowiedziała rannemu, tym samym dając do zrozumienia iż nie przybyła tu w sprawie poległych. Swoją drogą wojowniczka nieco oburzyła się faktem, że ktokolwiek sam chciałby decydować o tym czy zostanie „wybrańcem”. Straszny tupet. W innych okolicznościach Olrun zareagowałaby pewnie dużo gwałtowniej, jednak obecnie postanowiła zignorować powyższą uwagę.
Na szczęście jej pomysł odnośnie skorzystania z pokładowego komunikatora okazał się dokładnie tym czego Walkiria potrzebowała. Co prawda było by jeszcze lepiej, gdyby kobiecy głos w słuchawkach wskazał jej precyzyjnie gdzie jest Thor, ale przynajmniej trafiła na kogoś kto nie ma rozumu lodowej larwy, a co więcej wydaje się być doskonale zorientowany w sprawach Asgardu. Choć sama Olrun dałaby wiele by dowiedzieć się kim jest ów „Nowego Yorku”, za uratowanie którego właśnie przyjęła podziękowania.
- W jaki sposób możesz pomóc mi odnaleźć Thora, skoro sama przyznajesz że nie wiesz gdzie on jest? - Zainteresowała się Walkiria. - I co to za sprawy w których niby miałabym was wesprzeć?
Rozglądając się po twarzach otaczających ją mężczyzn, wojowniczka nabrała przekonania że jeśli ci tutaj mieli jakąkolwiek misję, to obecnie zamienili ją na chaotyczny odwrót, desperacką obronę i próbę minimalizowania strat. Dawno nie widziała tak niepoukładanej grupy. Dołączenie do nich średnio jej się uśmiechało. Z drugiej strony Thor był najważniejszy, a przynajmniej kobieta w słuchawkach, zdaniem Walkirii bez wątpienia dowodząca akcją, wyglądała na ogarniętą więc istniał przynajmniej cień szansy na sukces.

Cała sytuacja coraz mniej uśmiechała się Creed'owi - Valkiria z misją ratunkową Thora, standardowo wkurwiający go dowódca i jeszcze ten z Instytutu, jak mu było? Chyba Colossus, coś kiedyś czytał w jego teczkach. Widać impreza zaczynała się rozkręcać coraz bardziej. Walić to, Victor odpalił papierosa i zaciągnął się. Musiał zająć się nimi po kolei, więc zaczął do dowódcy patrząc jednocześnie na Valkirię i przypominając sobie co nieco z mitologii nordyckiej.
- Zakładam, że miałeś szkolenie z protokołu walki z terrorystami używając małych oddziałów. Przejdziemy do celu używając bocznych uliczek i unikając otwartej przestrzeli, panienka z koniem nada się do robienia zwiadu i odwracania uwagi w razie potrzeby. Musimy przejść jak najszybciej i jak najciszej. - spojrzał na dogasającego papierosa i odrzucił niedopałek w kąt - Taki miałem plan idąc tam sam, jak masz jakieś sugestie mów teraz. Co do naszego żelaznego koleżki radziłbym się zakryć, rzucasz się w oczy
To Hill ładnie go urządziła, próbowała pozbyć się go w najlepszy możliwy sposób i w razie porażki zrzuci całą winę na niego.
- Musimy być jak najlżejsi, więc ta skrzynia psuje wizję tego planu. I co w ogóle w niej jest, że mam ją nieść? - właśnie, co było tak cennego, że musieli targać to ze sobą i nie mówiono mu do czego to ma służyć? Ciekawiło go to.

Przysłuchując się wyjaśnieniom udzielonym jej przez kobietę po drugiej stronie komunikatora, Walkiria nie mogła oprzeć się wrażeniu, iż mieszkańcy Midgardu mają jakiś problem z dyplomacją. Olrun trudno było wyobrazić sobie, jak to możliwe by goszcząc u siebie księcia Asgardu, tak po prostu go zgubić?  Pomijając już kwestie bezpieczeństwa, w tym przypadku rozumiane nie tyle jako zapewnienie ochrony Thorowi, bo raczej nikt tu nie potrafił zrobić tego lepiej niż sam zainteresowany, ale gwarancji spokoju własnych krain, zagrożonych wizytą księcia, pozostawały jeszcze podstawowe zasady przyzwoitości i odpowiedzialności, związane z podejmowaniem gości. Tymczasem ci tutaj nie tylko nie wiedzieli gdzie znajduje się przyszły król Asów, ale też całkowicie ignorowali sytuację, nawet nie próbując go szukać. „Założyliśmy że wrócił do siebie”. I tyle. Tak jakby mowa była o psie który zaginął w ogrodzie. Walkiria z niedowierzaniem pokręciła głowa. Na usprawiedliwienie kobiety mogła mieć jedynie tyle, iż w samym Asgadzie też dość przeciętnie radzono sobie z pilnowaniem Thora, czego jej misja była najlepszym dowodem.
Za to kolejne instrukcję udzielane wojowniczce przez nieznajomą miały w sobie nieco więcej sensu. A przynajmniej zgadzały się z wyobrażeniem i wiedzą jakie Walkiria miała na temat Midgardu. Olrun zdawała sobie sprawę, że na tak zwanej Ziemi każdy kto tylko zdoła zgromadzić wokół siebie kilkunastu popleczników, stawia sobie kamienną siedzibę i ogłasza się królem. A ponieważ władzę przejmowali głównie mężczyźni, każde powstałe w ten sposób królestwo natychmiast zaczęło wojować z królestwem sąsiednim. Ludzie żyli krótko, stąd być może tak desperacko poszukiwali drogi do Walhalli, zapominając że męstwo okazane w bitwie nic nie znaczy, jeżeli sama walka została rozpętana z absurdalnego powodu.
- Mogę wesprzeć twoich ludzi w dotarciu do tego którego nazywacie uzurpatorem. – Zaproponowała Olrun. – Ale usuwaniem zajmijcie się sami. Nie poprowadzę waszych armii. Walkiriom nie wolno mieszać się w politykę Midgardu. Jedna z moich sióstr raz tak zrobiła i nie wyszła na tym dobrze. A ja nie zamierzam powtarzać błędów Brunhildy i wkurzyć Odyna za nic.
Walkiria nie była zadowolona z takiego rozwiązania, ponieważ skazywało ją ono na konieczność podporządkowania się dowództwu któregoś z tych nabuzowanych mężczyzn. Niestety w przeciwnym przypadku, gdyby sama wydawałaby rozkazy, najpewniej byłoby to odebrane jako nadmierna ingerencja w obcy świat, a tłumaczenie iż zrobiła to po to by znaleźć Thora mogłoby nie wystarczyć. W podobnych sytuacjach Olrun zwykła konsultować swoje działania z towarzyszkami podróży, jednak mając obok siebie pegaza, największego cykora w wszystkich dziewięciu światów Yggdrasila oraz włócznię gotowa samej wyrwać się do walki, nie czekając na swoją wojowniczkę, z góry mogła zakładać otrzymanie dwóch sprzecznych podpowiedzi.
Ostatecznie, uznając iż dobiła targu, Walkiria zabrała się do działania.
- Pomogę wam! – Krzyknęła do wszystkich, wciąż nie będąc pewną czy sporna kwestia oddania komukolwiek władzy została już rozstrzygnięta. – Który z was jest magiem?
Drugie z pytań wydawało się Olrun oczywistością. Nikt normalny nie wysyłał wojowników naprzeciwko kogoś kto posiada moce kontrolowania umysłów całych społeczeństw. Oczywiście ci tutaj mogli posiadać przy sobie artefakty uodparniające ich na działania zaklęć, to znaczy neutralizujące wszelka magię, zanim ta zdąży oddziaływać na człowieka, jednak takie przedmioty chroniły jedynie przed bezpośrednim magicznym atakiem, a znaczna większość znanych jej czarów działała raczej z wykorzystaniem możliwości jakie dawało otoczenie. I tak jak na przykład można było sprowadzić z nieba piorun, tak dało się stworzyć i posłać do walki całą armię  demonów z Helheimu.
- To nie ma nic wspólnego z naginaniem woli i kontrolowaniem umysłów. – Cynicznie zauważyła Walkiria wsiadając na Bryzę, jednocześnie zwracając się do wielkoluda który trzymał tajemniczą skrzynką. – Rozwal hydrant.
Walkiria nie miała pojęcia czy woda będzie w stanie zatrzymać płomienne istoty.
„Trzeba było zabrać łuk” – Pomyślała przeglądając się scenie przed sobą.

Piotr krótko spojrzał z niechęcią na Victora, nie przepadał za nim, za bardzo wszak z opowieści Logana wynika że mieli dość dużo ze sobą problemów, to też nie chciał mieć go za plecami. Wziął głęboki oddech kiedy wojskowy mówił na temat broni która miała zabijać bogów, aż do tego musimy się posuwać. Pierw brak zaufania do Mutantów, potem jakieś drobny zalążek czy ludzie zawsze jak czegoś nie rozumieją to muszą to zlikwidować, wszak Thor Odynsson raczej potrafi zaopiekować się swoim bratem, by nie było problemów. - Mój drogi przyjacielu, pozwól że zajmie się tym ktoś kto wychował się w Rosji i takich ludzi jak tych jadł na śniadanie. - Powiedział dumnie drapiąc się po brodzie, przy tym rzucając torbę wojskową z której wyjął czarną opaskę zawiązując sobie wokół czoła, wyglądając jak Rambo oraz wyjmując z tej torby kurtkę która była przystosowana na wysokie temperatury, zmieniając swoją formę w żelazną przygotował się wraz ze swoim metalowym kijem którego rzadko używał, no ale strzeżonego i tak dalej. - Żołnierzu zabezpiecz by twoim ludziom nie stała się krzywda i postarają się wycofać, a ty Wiktorze mam nadzieje że nie będziesz za moim plecami. Bo nie ufam ci ani nie mam zamiaru walczyć z tobą ramię w ramię. - Spojrzał na niego dominie, przy tym Piotr był raczej osobą prostoduszną. Miał gdzieś co ludzie pomyślą chciał pomóc, to zrobi nie ważne jakim kosztem. Ustawił się w pozycji obronnej przy tym jeśli wiadro z wodą nie zadziała będzie musiał rozwiązać, problem siłowo którego nienawidził.

To go już męczyło, serio. Creed wolałby zająć się misją, a nie stać i tracić czas na zbędną rozmowę. Okej, plan mieli i mogli ruszać, tylko z kim? Z narwanym dzieciakiem, który szczyci się pochodzeniem z Rosji i załatwianiem spraw "po Rosyjsku"? Litości.
- Idź i rób swoją taktykę, może rozpoznanie bojem? Zdaje się, że Twoi rodacy lubowali się w tej taktyce. Idź! My będziemy w drugim rzędzie - wnerwiał go ten młokos. Lepiej, gdyby akcją zajęliby się zawodowcy - niestety został tylko on i na upartego dowódca akcji. Jednak powiedzeniem "wynoś się", do Rasputina nie wchodziło w grę, na cholerę im wewnętrzna walka. I jeszcze ta dziewczyna z koniem. Dobrze, że był ktoś, kto mógł im pomóc. Skoro zdawał się mieć choć nikłe pojęcie o tym, że w cały ten syf palce maczały siły magiczne, to już jakiś progres.
- To może otworzymy skrzynię i weźmiemy samą zawartość? To proste i logiczne wyjście - innego nie widział, bo po co chodzić z całą skrzynią - Maga tu nie ma, bo góra nie zrobi "magicznego" nalotu dywanowego na miasto. Jesteśmy tylko my, którzy możemy to naprawić - w sumie takimi mowami motywacyjnymi nadawałby się na trenera małej ligi w bejsbola.
Do tego jeszcze chmara potworów, które widzieli wcześniej zaczęła lecieć w ich stronę, super. Czyli dwie opcje - uciekać z budynku i spróbować przedrzeć się do centrum misji, albo zostać to i dać się zabić
- Idziemy, czy zostajemy? - zwrócił się z zasadniczym pytaniem do dowódcy akcji, bo to była najbardziej kluczowa opcja.