Ulice Nowego Orleanu

First topic message reminder :



Nowy Orlean jest małym dużym miastem, co ma zarówno swoje plusy jak i minusy. Właściwie w całości przypomina przedmieścia innych wielkich miast, takich jak Nowy Jork i Waszyngton. Poza ścisłym centrum nie znajduje się tu wiele wysokich budynków, a ulice budowane były według planu miejskiego, przez co z lotu ptaka miasto może przypominać regularną kratownicę.
Jest to jednak część uroku miasta. Przechadzając się ulicami można trafić na aspekty wielu różnorodnych kultur, z czego przewagę ma ta francuska. Uliczki poprzetykane są wszelakimi barami, kafejkami i klubami, a wiszące ogrody są jedną z wizytówek miasta.
Niemal na każdym kroku rozbrzmiewają dźwięki jazzowej muzyki, którego Nowy Orlean jest przecież kolebką.

Z nieukrywaną pogardą Walkiria spojrzała w stronę toczących spory mężczyzn. Nie mieściło jej się w głowie jak można wywlekać na wierzch wzajemne pretensje w sytuacji gdy jest się osaczonym przez nadciągającego wroga? Mieszkańcy Asgardu też bywali kłótliwi, czego najlepszym dowodem był charakter poszukiwanego przez wojowniczkę Thora,  jednak przynajmniej w sytuacji zagrożenia potrafili zewrzeć szyki, natomiast ci tutaj zachowywali się jak banda dzieciaków, dla których postawienie na swoim jest ważniejsze niż odpowiedzialność za losy drużyny. Olrun westchnęła ciężko. Nie mogła uwierzyć że ktokolwiek normalny wybrał takie indywidua  do poważnej akcji. Do tego nie przydzielono im maga, uznając iż wielka spluwa załatwi wszystkie problemy. Walkiria na poważnie zaczęła się zastanawiać jak to możliwe że Midgard przetrwał tyle czasu, nie doprowadzając się do samounicestwienia. Czekał ją długi dzień, w czasie którego najwyraźniej pozostanie zdana sama na siebie. No może na siebie i na dowódcę grupy, jedynego który wykazywał się w tym towarzystwie odrobiną rozsądku.
- Nie wiedziałam. – Przyznała się Olrun, samej z zaskoczeniem obserwując fontanny wody i spustoszenie jakie ta czyniła wśród chmary demonów. Pomysł przyszedł jej do głowy intuicyjnie. Walkiria znała się na technice. Wiedziała też sporo o bytach zamieszkującychkrainy umarłych. Może nawet więcej niż o żywych. Jednak sama umiejętność poruszania się pomiędzy światem materialnym i astralnym, nie czyniła z niej eksperta od istot żyjących na granicy  obu tych rzeczywistości. Jej zdaniem te demony musiały pochodzić z „przejścia”, a ktoś, najprawdopodobniej ten którego szukają, w sobie tylko znany sposób zdołał wypchnąć je do Midgardu.
Niestety zastosowanie wody jako głównej broni pociągało za sobą również negatywne skutki w postaci wyboru strategii która to nie była Olrun na rękę. A już z cała pewnością nie była Bryzie na kopyto. Pegaz opierał się jak mógł by nie dać się wciągnąć do kanałów, jednak jego właścicielka pozostawała w tym temacie nieugięta, opór zwierzęcia widząc bardziej w jego tchórzostwie niż w technicznych predyspozycjach do penetrowania ciasnych korytarzy. Nie zamierzała zostawać z mężczyznami sama. Potrzebowała wokół siebie kogoś zdolnego do racjonalnego myślenia, nawet jeśli ów ktoś miał być koniem .
- No właź. Nie rób mi wstydu. – Upierała się wojowniczka, ciągnąc rumaka za sobą.
Ostatecznie wysiłki Walkirii przyniosły pożądany skutek, a nieco obrażony pegaz znalazł się tam gdzie chciała wojowniczka, drepcząc z tyłu za całą kompanią. Olrun postanowiła w jakiś sposób wynagrodzić przyjaciółce wszelkie niedogodności, na przykład poprzez przypilnowanie by przypadkiem któremukolwiek z wojskowych nie strzeliło do łba by to właśnie zwierzak dźwigał ich wielką skrzynkę. Nie jej winą było że ci tutaj nie słyszeli nigdy o łukach, wymyślając broń którą musiało dźwigać czterech chłopa.
- Co stało się z ludźmi zamieszkującymi to królestwo? Macie jakieś wieści o ocalałych? – Głośno zastanawiała się Walkiria. Widok plagi nieumarłych rozlewającej się po ulicach, raczej nie nastrajał optymistycznie co do wizji że gdzie obok tego zjawiska toczyło się normalne życie. Z drugiej strony jeśli całe te miejsce uznane zostałby za stracone, to „subtelności” typu podkradanie się do wroga i rozstrzygniecie wszystkiego jednym strzałem, nie byłyby potrzebne.
Olrun próbowana tez ułożyć sobie w głowie jakiekolwiek wyjaśnienie tego,  gdzie w tym wszystkim mógł zostać wplątany Thor? Konspiracyjne rozgrywki bez poklasku raczej nie były w stylu księcia.

„Rodzie” Rasputinów miała w krwi bycie odludkami i mutantami, było to w naszej rodzinie dość popularne. Tylko jak każdą dogodnością, trzeba zapłacić cenę naszą jest wchodzenie w coraz głębszy mrok, nie mam pojęcia dlaczego tak się dzieje i skąd u niego tyle bólu oraz nachodzących myśli a przy tym co noc koszmary. Chciałby zrozumieć kim jestem i co tu robię, może łatwiej by było mi się odnaleźć… Gdy cała ta walka ucichła patrzył na kij i raczej nie będzie potrzebny, jeśli widzi się że te demony palą wszystko. Niestety będzie trzeba to załatwić w stary sposób. Zdziwił się że mamy zostawić Rannych, na później nie pozowali by ktoś jeszcze ucierpiał i tak wszyscy za długo czekali na naszą pomoc. - Z całym szacunkiem żołnierzu, ale czy nie możesz przez krótkofalówkę powiedzieć by dalej szukali ludzi, wszak to jest najważniejsze by zakończyć ten koszmar i pomóc ludziom którzy dalej cierpią? - Położył swoją na ramieniu ciężką i masy dłoń, spojrzał mu prosto w oczy. Wiedział że może potraktować to jako groźba, ale chciał po prostu na dobra ludzi prości go by kontynuował misje ratunkową. Ruszył razem z resztą jednostki oraz „Szablozębnym” i koleżanką z mitologii Nordyckiej w stronę kanałów, podszedł do niej i tak z czystej ciekawości jeśli mógł pocałował jej dłoń. - Witaj młoda panno, chciałbym cię zapytać po co tutaj przybyłaś, jeśli będę znać powód może będę mógł w stanie pomóc, bo rozumiem czym się zajmują… Walkirię stąd z chęcią cię ugoszczę w domu, do którego niestety twój „przyjaciel” nie ma wstępu. - Spojrzał po chwili na Wiktora, by później cały czas patrząc przed siebie. Zastanawiał się czy się zgodzi oczywiście jeśli mógł pomógł jej z wierzchowcem, chyba aż takiej różnicy w zwierzętach to nie ma, a przy tym zrobi dobry uczynek oraz pokaże się z dobrej strony. - Cóż witamy w Mindgardzie o ile dobrze wymawiam, nie jestem za bardzo fanem waszej mitologii ale dzięki wam, mój kraj jest tak potężny bo złapaliście za wikingowie, stworzyli ród który uchował się aż do pomocy, jednego z mojego rodaka, że tak powiem z rodziny. Cóż co za była strata kiedy przyszła czerwona zaraza, zniszczyła cały dorobek kraju, a potem zmieniła diametralnie wizerunek nas Rosjan na świecie. Jeśli zastanawiasz się kim ja jestem... nazywam się Piotr Rasputin, moja droga lady i nie martw się bo widzie że masz wiele myśli, ale na pewno jest szansa że może ci pomogę w tej sytuacji która zaprzecza ci głowę. -

Midgard okazał się być światem pełnym sprzeczności. Wyglądał tak jakby ulegał nieustannym przeobrażeniom, przy czym poszczególne jego części zdawały się znajdować w innej fazie cyklu tworzenia, niszczenia i budowania na nowo. Walkiria nie miała pojęcia jak jego mieszkańcy radzili sobie w tym ciągłym chaosie? Trudno było ich winnic za to że nie mieli kogoś takiego jak Odyn, kto mógłby zapewnić ład i porządek w tym wiecznym procesie destrukcji, jednak z drugiej strony Olrun oczekiwałaby od ludzi jakiejś elementarnej umiejętności wyciągania wniosków. Ile razy można coś zrobić źle? Na przykład wybudować zbyt wąskie wejścia do kanałów, takie w które w oczywisty sposób nie da się wprowadzić pegaza? Wojowniczka brała też pod uwagę możliwość, iż dla swoich wierzchowców, mieszkańcy tego dziwnego grodu stworzyli osobne przejścia do tuneli, chociaż nie bardzo potrafiła wytłumaczyć sobie sens takiego zabiegu.
Na chwilę obecna Walkiria zdecydowała się aby przy pomocy swojego miecza poprawić przynajmniej tą jedną „skuchę”, mając nadzieje, że takie działanie nie zostanie uznane przez Heimdala za nadmierną ingerencję w zewnętrzne światy. Zresztą Asgardczycy od wieków nieoficjalnie wtrącali się w sprawy Ziemi, a Thor udoskonalił tą działalność niemalże do perfekcji, więc jedna dodatkowa dziura na ulicy nie powinna była nikomu przeszkadzać.
Podobnie zresztą jak odesłanie kilku demonów tam gdzie ich miejsce. Widząc zbliżająca się hordę, Olrun chwyciła za włócznię, po czym wymachując Zrzędą nad głową, raz za razem obiema końcami swojej broni uszczuplała szeregi napastników. Wojowniczka czuła się trochę jakby tłukła starą ceramikę, jako że każdy z upiorów którego dotknęło jej ostrze, rozpadał się w pył, tylko po to by jego miejsce mogła zająć kolejna istota pochodząca z przejścia.  Początkowo Walkiria nabrała przekonania, że bez trudu mogłaby odpierać takie natarcie, nawet przez cały dzień. Nie zrażał ją fakt iż z jednej strony mała wierzgający kopytami koński zadek, a z drugiej chcące ją rozerwać na strzępy zastępy demonów, jednak niespodziewana próba nawiązania konwersacji, przez jakiegoś miejscowego osła, który uznał powyższą scenerią za idealną jak chodzi o zawarcie znajomości, okazała się być czymś, czego Olrun nie potrafiła  zdzierżyć.
„Do licha, naprawdę teraz?”
- Nie rozumiem o czym pan mówisz. – Burknęła Walkiria, tym samym wyraźnie dając do zrozumienia iż jest zajęta. Zresztą była w tym sporo prawdy. Olrun nie miała pojęcia czym jest „Rosja”. Podejrzewała, że chodzi o „rosę” a nieznajomy ma po prostu wadę wymowy, z tym że takie tłumaczenie nie bardzo wpisywało się w całość przytoczonego przez niego wątku. Z drugiej strony sadząc po tym jak przydatnym do tej pory okazał się pan kropelka, w odniesieniu do tego jak bardzo spragnieni pomocy byli pozostali żołnierze, owo porównanie miało jakiś sens.
Ewentualnie mogło też chodzić o „rosół”. Podobno mężczyźni potrafili rozmawiać o żarciu praktycznie w każdej sytuacji, zatem ta obecna nie byłaby niczym niezwykłym. Wojowniczka zdecydowała się jednak aby tego wątku nie zgłębiać.
Na szczęście Bryza w końcu zrobiła jej miejsce, a sama Olrun zdołała wskoczyć do tunelu zaraz za swoim wierzchowcem. Mając z głowy upiory (przynajmniej na chwilę) Walkiria od razu postanowiła wrócić do głównego celu swojej misji. Niestety odpowiedź brzmiała dość zdawkowo, przez co w żaden sposób nie okazała się pomocna, ale najwyraźniej Norny były po jej stronie, jako że rozwiązanie nurtującej ją zagadki znalazło się samo. W końcu trudno o lepsze źródło informacji niż uciekinierzy z miasta.
- Przepraszam, ale być może ktoś z państwa widział tu Thora? To taki nabity blondyn w płaszczu. I z młotem. O tej wielkości. – Spytała wojowniczka gestem wskazując na wymiary Mjölnira.
Walkiria miała świadomość iż bezpośrednie kontakty z ludźmi to nie jest jej mocna strona, dlatego też jak tylko umiała, starała się maskować oficjalny ton, sympatycznym uśmiechem. Jej uwagę w sposób szczególny zwróciła jedna z młodych dziewcząt, stojąca na przedzie grupy z wyraźnym zainteresowaniem spoglądająca w jej kierunku. Przez moment pełna dumy Olrun, pomyślała iż wojowniczka z mieczem w dłoni, taka jak ona, z pewnością imponowała prostej wieśniaczce, a i samej Walkirii łatwiej było porozumieć się z kobietami niż facetami, jednak gdy posłanka z Asgardu, dokładniej prześledziła kierunek w jakim spogląda zafascynowała dziewczyna, okazało się ze obiekt owego zachwytu ma koński pysk, skrzydła i kopyta.
„No przecież. Nigdy nie widzieli pegaza w kanałach, stąd taka sensacja” – Z irytacją pomyślała Olrun.
- Chcesz ją pogłaskać? – Spytała Walkiria licząc na przełamanie lodów i szybkie zyskanie zaufania całej grupy uciekinierów.

Cholerne stworzenia, już miał pomóc ale nagle nie mógł zauważyć że ludzie mimo starań robią to co umajają i mają czynnik który jest granicą, ale nie na Piotra ten który przeżył w mroźniej Rosji, ciężki trening by być najsilniejszym i najtwardszą tarczą Instytut nigdy nie zrozumiał agresji będąc w swej żelaźniej skórze mało co czuł i może to i lepiej że nic nie mogło go za bardzo skrzywdzić, może to i dobrze że ominął wojsko Rosyjskie i nie został w Armii bo by go zmienili w coś czego nigdy nie chciał, gdy poczuł przeszywający ból na plecach zdecydował się bronić…. Bo co innego mógł zrobić nie chciał niczemu zrobić krzywdę dlatego starał się obijać i w ostateczności zabijać tych cholernych wrogów. Po przeklętej walce chciał porozmawiać z Walkierą i może jej jakoś pomóc, wszak jest to „Dama w Opresji” czy jak to można wyjaśnić, Rasputin chciał po prostu pomóc na tyle ile potrafił. - O Rosje moja droga mi chodzi, jest to bardzo duży kraj który ma pełni absurdów piękny język i kulturę oraz straszną historię. - Wziął głęboki oddech drapiąc się po swojej żelaznym zaroście zastanawiając się co dalej, cóż Rasputinowi coraz bliżej do jego przodka czy jakiegoś Wikinga jego czarne długi włosy sięgające do szyj oraz gęsta i długa broda sięgająca do klatki piersiowej robiły swoje na tym niemalże dwumetrowym potworze. - Cóż wydaje mi się że wiem gdzie możemy znaleźć Thora, ale by mi trochę to zajęło ale z chęcią ci moja droga wojowniczko pomogę, o ile sobie tego moja damo życzysz? -

Do tej pory, Creed zachowywał się spokojnie i nie angażował się w sprawy pomiędzy wszystkimi. Działał zgodzie z rozkazami i nie wychylał się do czasu, aż wszyscy znaleźli się w kanałach. Czuł, że zbliżają się do nich jacyś ludzi i słyszał, że nie są wrogo nastawieni, więc również nie reagował. Gdy wszystko było względnie ogarnięte, postanowił rozwiązać jeden problem całej grupy. Jeden spory i metalowy problem.
- Kogo k***a obchodzi Rosja? - powiedział spokojnie patrząc w oczy Piotra - Skończ zachowywać się jak pretensjonalna dziewica ze szkółki niedzielnej i zamknij ryj. - oczywiście mówił tonem spokojnym, lecz aż nadto ociekającym cynizmem i wrogością wobec Rosjanina. Ile można? Rasputin zachowywał się jak wyjęty z taniego filmu akcji, w którym on był tym irytującym kolesiem, który niestety nie umarł na początku.
Olał go, im dalej od niego tym większa szansa powodzenia akcji.
- Szefie - zwrócił się do agenta prowadzącego - Olejmy cywili, nie mamy na nich czasu, a tylko nas spowolnią. Ewentualnie zostawmy z nimi ruska. I tak do niczego się nie nadaje - Victor wiedział, jak wyszkoleni są X-Men i jak zachowują się na misjach, w końcu walczył z nimi wiele razy, a ten był jakimś ewenementem. Nadający się do walki, jak pacyfista w Vietnamie. Całkowicie nie na miejscu. - Musimy się go pozbyć, zagraża misji - misja ponad wszystko.
Creed nie miał zamiaru zajmować się cywilami, najchętniej dałby im rację żywnościową i zostawił samych sobie. Im mniej spowalniających grupę osób, tym lepiej.

Walkiria nie zamierzała wdawać się w dyskusje na temat estetycznych wrażeń jakie u poszczególnych członków misji wywoływała kraina blaszanego wojownika. Nie przybyła do Midgardu odkrywać nowe ziemie, a co za tym idzie, jeśli nie było tam Thora, to znaczy że owa Rosja w ogóle ją nie interesuje. Za to uchodźcy już tak. Choć oczywiście Olrun musiała zagryzać zęby, godząc się z faktem iż w konkursie atrakcyjności została pokonana przez własnego rumaka. A przecież to ona zabiła dwa tuziny demonów, w czasie gdy jedynym bohaterskim osiągnieciem Bryzy było utknięcie zadem w dziurze w ziemi. Miejscowe dzieciaki były dziwne. Zamiast jej wyparnego miecza, karabinów czy innego sprzętu wojskowego, najbardziej interesował je koń. Ostatecznie Walkiria uznała ze dla uzyskanych informacji jest gotowa pojedynczo sadzać każdego z nich na grzbiecie wyraźnie zdezorientowanego pegaza. Niestety same wiadomości nie zaliczały się do tych optymistycznych.
Olrun nie podobało się to iż ludzie mówili o Thorze w czasie przeszłym. Co to miało znaczyć że „był” w mieście? Czyli gdzie jest teraz? Poza tym z tej krótkiej relacji wynikało również, że władca Asgardu zebrał tu spore baty, chociaż  skoro po wszystkim był w stanie pójść gdzieś o własnych siłach, to chyba sprawy nie wyglądały tak źle. Niepokojącym był również fakt, iż syn Odyna zniknął pozostawiając po sobie taki bałagan. To znaczy zwykle tak właśnie się działo, tyle że typowy śmietnik po działaniach księcia, oznaczał kurz, gruzy, ruiny i stosy poległych, za to na pewno nie obejmował duchów biegających po powierzchni i ludzi kryjących się pod nimi. Dodatkowy problem polegał na tym, że najpewniejszym źródłem informacji na temat Thora zdawał się być lokalny jarl, co poważnie komplikowało sprawę, generując konflikt interesów pomiędzy ekspedycją, która chciała wyeliminować Oguna bez zadawania mu jakichkolwiek pytań.
- Czy ktoś z was wie co potem stało się z Thorem? Albo może słyszał cokolwiek na temat jego planów? – Dociekała Olrun, uznając że ci wygłodzeni, zagubieni i wystraszani uciekinierzy okazali się dla niej dużo cenniejszym źródłem informacji od wojskowych, którzy jak do tej pory, poza luźną deklaracja co do chęci udzielenia pomocy, nie oferowali nic konkretnego.
Nie bez znaczenia był również fakt iż Walkiria nie zamierzała zostawić tych ludzi na pewną śmierć, czy to z wyczerpania w kanałach, czy w skutek rozszarpania przez demony grasujące na zewnątrz. Wojowniczka chciałaby się mylić, ale z dotychczasowych obserwacji skłonna była twierdzić, że przekazanie ich pod opiekę Rosji, zwiastowało dla uciekinierów los równie fatalny co próba samodzielnego opuszczenia królestwa Nowego Orleanu.
- Powinniście kierować się w stronę rzeki, a potem wykorzystać swoje łodzie. – Podpowiedziała Olrun. – Mogłabym was eskortować, jeżeli zgodzicie się, że w zamian któreś z was zostanie później moim przewodnikiem i zaprowadzi mnie do miejsca gdzie rezyduje uzurpator lub tam gdzie może być Thor. Najlepiej żeby była ona, znaczy się ta osoba, niezbyt ciężka i nie mająca lęku wysokości. – Dopowiedziała Walkiria od razu wykluczając Rosję jako tego który nie nadaje się do wspólnych podróży na grzbiecie latającego wierzchowca. No chyba że miał gdzie uwiązanego własnego smoka.
Wojowniczka wychodziła z prostego założenia iż w stanie wojny lokalny przewodnik znaczy więcej niż jakiekolwiek mapy czy systemy nawigacji, które to bardzo szybko staja się nieaktualne. Nie mając wiedzy chociażby o tym, które tunele są zawalone, a które pozostają drożne, Beck mógł krążyć w podziemiach w nieskończoność, usiłując dotrzeć do budynku z którego chciał oddać swój złoty strzał.
Jednocześnie jakby wyczuwając konieczność dźwigania dodatkowego obciążenia, sam pegaz od razu prychnął, przecząco kiwając przy tym łbem. Bryza nie lubiła podejmować się działań których zawczasu z nią nie konsultowano. Choć niewykluczone również, iż reakcja zwierzęcia była próbą zaprotestowania przeciwko nieustannemu dźganiu ja palcami przez grupę wyrostków.
Widząc bunt w własnej drużynie, Olrun wymownie spojrzała najpierw na wierzchowca, potem na żołnierzy, ciemne, ciasne i mokre tunele oraz na skrzynkę z tajemnicza bronią, która przecież też musiał ktoś nieść, a następnie wniosła oczy ku górze, dając skrzydlatej możliwość wyboru, czy ta woli zostać tu gdzie jest, czy znaleźć się na niebie. Zgodnie z jej oczekiwaniami po chwili pegaz prychnął twierdząco.
- Wyprowadzę ich, a potem będę na was czekała na miejscu. – Zaproponowała Walkiria zwracając się do dowódcy.

Podchodząc do reszty osób jak był zawołany, od razu się wzdrygał bo chociaż ból pleców był przeokropny. Nie zawracał sobie nim głowę chciał by to wszystko się zakończyło, to też wziął głęboki oddech. - Rozumiem, zróbmy tak i pójdę z wami. - Żałował że nie mógł pomóc Walkiri, chociaż nie wiedział w jaki sposób. Ale na pewna ta Emma Frost, była by w stanie pomóc ale jej jest to decyzja, bo nigdy nie zamierzał kogoś ciągnąć na siłę i zawsze szanował decyzje innych osób. Chociaż Wiktor od razu działał mu na nerwy, tymi słowami gdy myślał że wie wszystko o X-Menach, gdyby tutaj był Logan od razu by się nim zajął i byśmy mieli spokój. - Więc ruszajmy? -

Skoro sprawa ruska była załatwiona i wyglądało, że pozbędą się szkodnika to Creed zwrócił się do dziewczyny
- Wątpię, aby Thor zginął. Bardziej prawdopodobne jest, że jedynie zniknął z Twojego magicznego radaru - Victor nie znał się za bardzo na magii, nie więcej niż o niej czytał, jednak chciał jakoś ją pocieszyć. - Słyszałem, że da się zakłucić źródło magii. Na pewno się znajdzie - spojrzał na nią pogodnie - Zostań z nami, niewielu przydasz się nam, a ludźmi zajmie się blaszak - Na koniec Creed nawet uśmiechnął się do Valkirii i odszedł kawałek dalej nasłuchując, czy coś czycha w kanałach, w międzyczasie odpalił papierosa.

Walkiria nie przypuszczała że odnalezienie Thora może być tak karkołomne. Nie mówiła tego głośno, ale miała go za nadętego buca, od zawsze będącego w centrum uwagi, z ego wielkim jak planeta i przekonaniem że świat kreci się wokół jego osoby. Ponad połowa pałacowych plotek dotyczyła właśnie księcia Asgardu. Dobrze czy źle, ale ludzie o nim mówili, a co za tym idzie zwykle wiedzieli gdzie jest. Inaczej niż mieszkańcy Ziemi, którzy zdawali się nie dostrzegać znaczenia swojego gościa. Wahanie cywili i ich nagła zmiana strategi z pewnością nie pomagały Olrun podjąć decyzji, której grupie powinna teraz towarzyszyć. Wojowniczka nie rozumiała dlaczego uciekinierzy z osady postanowili wycofać się z wcześniejszych deklaracji, ostatecznie uznając iż o poczynaniach Thora nie mają pojęcia? Może po prostu nie chcieli jej pomocy? Jej zdaniem społeczeństwa opierały się na wzajemnych przysługach, zatem oferta którą złożyła powinna być jak najbardziej do przyjęcia. Tym bardziej, że zobowiązanie odnośnie ratowania przyszłego władcy, pozwoli jej usprawiedliwić ewentualną nadmierną ingerencję w losy świata.
Tymczasem jeszcze bardziej zaskakującym, czy też podejrzanym, okazała się  zbieżność chwil w której wojskowi postanowili przypomnieć o ich wcześniejszej umowie, jednocześnie starając się pokazać, że rzeczywiście robią cokolwiek w sprawie Thora, choć oczywiście dla Walkirii która nie miała pojęcia kim jest Telewizja, zapewne kimś ważnym skoro posiadała własny pałac, powyższa wskazówka była przydatna tylko w niewielkim stopniu. Kobieta po drugiej stronie radiostacji wykazała się niesamowitą intuicją, choć dużo bardziej prawdopodobnym wydawał się fakt iż cały czas podsłuchiwała ich rozmowy.
Ostatecznie, poza okolicznością, że w końcu zgłosiła się kandydatka gotowa przystać na propozycję Olrun, wątpliwości wojowniczki rozwiało przekonanie iż to właśnie ratowanie cywili jest głównym celem ekspedycji, a kropnięcie jakiegoś tyrana jedynie środkiem do jego osiągnięcia. W ten sposób pomagając uchodźcom, Walkiria mogła powiedzieć iż faktycznie pomaga obu stronom, choć gdyby ktoś chciał  spytać ją o zdanie, uznałaby że skrytobójczy plan wojskowych z pojęcia „kontrolowany chaos” usuwa jedynie pierwszy człon, ludziom zaś niewiele się od tego poprawi.
- Jestem Walkirią, Thor na moim radarze to ostatnia rzecz jaką chciałabym zobaczyć. - zauważyła oburzona Olrun. Co prawda nikt o tym nie wspominał, a samo wybranie do misji akurat jej, mogłoby budzić w tej kwestii pewne wątpliwości, ale wojowniczka milcząco założyła że „znajdź Thora” oznacza „znajdź żywego Thora” i żadna inna opcja nie była przez nią brana pod uwagę.
Wsłuchując się w wskazówki sierżanta, kobieta z Asgardu pytająco spoglądała na Rosję, tak jakby oczekiwała że również on rozwinie swoja wcześniejszą propozycję na temat poszukiwań Thora. A może po prostu badała wzrokiem jego imponujące gabaryty, przeczuwając iż taki kolos wcześniej czy później zaklinuje się gdzieś w kanałach, tym samym przysparzając im nie lada problemów. Była tu obca, a co za tym idzie czuła się najmniej kompetentna by dowodzić uchodźcami. Mogła jedynie ochronić ich na wypadek niespodziewanych komplikacji, jednak wybór drogi wolała pozostawić komuś bardziej zorientowanemu.
- Wolałabym port albo jakąś rzeczną przystań, ale jeśli nie macie nic takiego, to trudno, bagna czy oczyszczalnia brzmią wystarczająco wodniście. Niech Rosja zdecyduje. - Oświadczyła Olrun, zwracając się następnie do swojej nowej partnerki - Masz jakieś imię? Na pewno trafisz? Latałaś kiedykolwiek na pegazie? A ten cały Telewizja, jest po waszej stronie czy wspiera obecnego jarla?

Zacisnął dłonie ale w końcu zamilczał, nie wiedział za bardzo nie był żołnierzem to też nie rozumiał taktyki, chciał się z tym uporać i po prostu wrócić do domu, tęsknił za swoją jedyną miłością oraz najbliższą przyjaciółką, nie wiedział czy ją jeszcze spotka… może powinien wrócić do domu i pomóc rodzinie, wszak ktoś musiał o to wszystko załapać starał się zrozumieć co ten człowiek ma do powiedzenia.
- To ruszajmy zakończmy ten koszmar, nie chce kolejnych ofiar… agencie - Nie wiedział jakiej miał stopień to też po prostu, powiedział co nasuwało mu się w głowie. Prowizorycznie zaszyli jego plecy, to też zaczął trzymać swoją mutację żelaznej skóry, do póki nie wróci do domu.  Jest to jego jedyne marzenia, doskonale wiedział że nie za bardzo pomoże tutaj.
- Oczyszczalnia, brzmi dobrze zrobię co w mojej mocy by zakończyć te potworne rzeczy... -

Spoglądając raz na uciekinierów, raz na wojowniczkę i Rasputina, Creed miał pewien dylemat. Niby życie uciekinierów jest ważne, ale misja ważniejsza. Najlepiej wybrać misję rzecz jasna. Lekko się uśmiechnął na słowa Walkirii.
- Telewizja to instytucja, tutejszy przekaźnik informacji - wtedy też do głowy Kanadyjczyka wpadł pewien pomysł, chyba najlepszy. Spojrzał na dowódcę
- Dzwoń do dowództwa i powiedz im, aby spróbowali przejąć kontrolę na jak największą liczbą kamer i całej elektroniki. - spojrzał na przywódczynię uciekinierów - Jak dobrze znasz kanały? Wiesz, gdzie jest na bliższe wyjście w centrum? Wiesz, gdzie znajdziemy najbliżej źródło prądu? - chodził mu po głowie dziwny pomysł i może nieco ryzykowny - Jeżeli nie uda się przejąć władzy nad kamerami spróbuję zniszczyć zasilanie, to powinno dać nam przewagę idąc w nocy - co prawda Creed najbardziej wolałby iść sam, ale skoro był z ekipą, to powinien dać im jak największą przewagę w starciu z wrogiem. Dywersja powinna być dobrą akcją, o ile pomysł z kamerami nie zadziała.

Walkiria nie do końca rozumiała kim jest człowiek – instytucja. Z pobieżnych informacji jakie uzyskała od towarzyszących jej osób, wyłaniał się obraz jakiegoś dość istotnego doradcy, którego zadaniem jest gromadzenie informacji i przekazywanie ich władcy. Wiedza na temat nastrojów ludu czy plotek szerzących się w królestwie, często okazywała się kluczowa dla utrzymania pozycji tych kó:registered:zy zasiadali na tronach, a co ważniejsze ktoś taki musiał zdawać sobie sprawę z obecności, poczynań i dokonań Thora, a co za tym idzie, Olrun postanowiła zapamiętać sobie owego Telewizję, jako ewentualną drogę od odnalezienia następcy tronu w Asgardzie.  Póki co z zadowoleniem przyjęła zapał z jakim Sam wydawała się podchodzić do czekającego ich zadania.
- Jestem Olrun Omsorgsfuld  - przedstawiła się Walkiria, w mocnym uścisku obejmując obiema dłońmi przedramię dziewczyny. Wojowniczka zdawała sobie sprawę że jej imienia i nazwiska i tak nikt nie spamięta, o wymówieniu go poprawnie nie wspominając. Sama zresztą posługiwała się nim niezwykle rzadko, przez mieszkańców Asgardu będąc nazywana po prostu Walkirią lub siostrą, przez te które nosiły to samo miano. – A to jest Bryza. – dodała Olrun wskazując na swojego pegaza.
Kobieta dopiero teraz przyjrzała się skali czekającego ja zadania. Wcześniej nie miała pojęcia ilu właściwie jest tych uchodźców i w jakiej są oni dyspozycji fizycznej i psychicznej. Zakładając iż ukrywali się w kanałach od dłuższego czasu, gdzie trudno było mówić o jakichkolwiek wygodach, a do tego biorąc pod uwagę szok jakim musiała być nagła zmiana warunków egzystencji, Walkiria przeczuwała ze będzie źle. I faktycznie było. Było nawet gorzej niż się spodziewała. Zbitka ludzi przypominała zawartość żołądka. Pomijając organizacyjny chaos, pogardzający ogólne wrażenie tego co reprezentują sobą ci ludzie,  nie sposób było nie dostrzec iż przeważali wśród nich słabi, chorzy i niedożywieni. Tych jak Sam, mogących walczyć, była zaledwie garstka. Zresztą skoro nawet wojskowi nie dysponowali broną mogącą przeciwstawić się demonom, to trudno było podejrzewać tych tu o posiadanie czegoś takiego. Srebro na przykład mogłoby być użyteczne, jednak jedynym „metalowym” wydawał się być tu Rosja. No i ona bo przecież nosiła zbroję.
- Ja i Bryza pójdziemy przodem, a ty Rosja stań na końcu kolumny, na wypadek gdyby ktoś nie nadążał, zgubił się lub gdyby groziło nam niebezpieczeństwo od tej strony – poprosiła Walkiria, jednocześnie próbując załatwić sprawę skierowanie wielkoluda do czegoś pożytecznego, a przy okazji czegoś daleko od niej. Rosja który ledwo mieścił się w ciasnych korytarzach, stanowił naturalną barierę mogącą chronić uciekinierów na wypadek nagłego pojawienia się demonów. – Sam, zbierz swoich w jedną grupę. Podziel ich na tych którzy potrzebują pomocy i tych którzy owej pomocy mogą udzielić. Muszą zatroszczyć się o siebie nawzajem. Przynajmniej do  czasu aż dotrzemy do punktu ewakuacji.
Olrun nie była dobrym przywódcą. Charakter jej misji sprawiał iż z reguły pracowała sama. Nie przywykła też do zawierania bliższych relacji z tymi którym służyła za przewodniczkę. Biorąc na uwagę szczególne okoliczności jakie zwykle towarzyszyły spotkaniom ludzi i Walkirii, cos takiego jak swobodna wymiana zdań zdarzało jej się niezwykle rzadko. Wojowniczka postanowiła skupić się na celu i tego się trzymać. Im szybciej dostarczy ludzi na miejsce tym szybciej i łatwiej wróci do poszukiwań Thora. Albo Telewizji.
Jednak póki co Norny nie były dla niej łaskawe, utrudniając to co i tak z racji kondycji mieszkańców Nowego Orleanu nie było proste. Widząc potoki wody, zalewające przejście do którego zmierzali, Walkiria musiała naprawdę się starać by nie zakląć na głos, sięgając po zasób słów niezbyt odpowiedni dla posłańca z Asgardu. „Pegaz by się uśmiał, a już Thor to na pewno” – pomyślała Walkiria, jednocześnie starając sobie przypomnieć co wie na temat zbiorników retencyjnych, znajdujących się na oczyszczalniach ścieków. Paradoksalnie ulewy i nadmiar czystej wody były dla takich obiektów czynnikiem szkodliwym, ponieważ deszczówka jest zbyt jałowa jak chodzi o składniki organiczne, a co za tym idzie zaburza proces w reaktorach biologicznych. Zbiorniki takie jak ten miały za zadanie przetrzymać wszystko to czego w danym momencie jest za dużo, po to by później dozować swoją zawartość zgodnie z wymogami technologicznymi. Całość natomiast sprowadzała się do tego że zarówno napełnianie jak i opróżnianie takich zbiorników odbywało się za pomocą pomp, a nie działo się samoistnie. Pompy z kolei można było wyłączyć. Ewentualne uszkodzenia rurociągów doszczelnić, a całą tą wodę, której w normalnych warunkach nie powinno tu być, jakoś zatrzymać.
- Wezmę Rosję i sprawdzę co jest przyczyną tego przecieku. Jak go już załatamy, pójdziemy dalej. – Postanowiła Walkiria, przekonana iż ludziom bardziej niż kilkadziesiąt dodatkowych kilometrów marszu, przyda się chwila odpoczynku. – Zaczekajcie chwilę. Umiesz się wspinać wielkoludzie?

-Spokojnie Walkirio, jestem z X-Menów więc jestem gotowy na większości rzeczy. - Nie za bardzo widział że ktoś będzie nim dyrygował, ale cóż nie ma Logana który mógł by użyć swój potężne doświadczenie wojskowe, sprawniej dać rozkazy to też jedynie co milczał jak to miał zwyczaju jego mentor i przyjaciel. Wątpił że coś powie nowego albo czy ktoś by go chciał słuchać jedynie co skinął głową i czekał na dalszy rozwój wydarzeń, cholernie te rany na plecach które zrobiły mu ,,demony” drażniły mimo żelaznej skóry dalej odczuwał ból. To też starał się myśleć o czymś innym, może po tym wszystkim ruszy do krajów byłych Radzieckich i będzie starał się odnaleźć siebie, bo czuj że coś w nim niszczy od środka, jaka by siła łamiąca wszystko i nie wiedział czy to będzie dobra możliwość. By po tym wszystkim móc brać czynny udział w byciu X-Men.

Walkiria przygryzła się w język, próbując nie dać po sobie poznać co myśli na temat mobilizacji wśród uchodźców, gdzie drastyczna większość czekała na pomoc, nie wykazując przy tym ochoty by samemu zaangażować się dla innych. Biedna Sam musiała naprawdę cierpliwie znosić takie towarzystwo. W trosce o zdrowie psychiczne dziewczyny, Olrun postanowiła zostawić jej do pomocy Bryzę, uprzedzając zawczasu by młoda pod żadnym pozorem nie przekazywała pegazowi dowództwa. Wojowniczka nie chciała napracować się tam na górze, powstrzymując strumienie wody tylko po to by później przekonać się ze jej skrzydlata przyjaciółka dawno już zarządziła odwrót. Bryza byłą cykorem, co biorąc pod uwagę morale uciekinierów, mogło okazać się nad wyraz zaraźliwe. Nawet jeśli poddani w królestwie Nowego Orleanu słabo porozumiewali się „końskim”.
Za to Rosję wolała trzymać blisko, nie mając pojęcia co żelaznemu wielkoludowi chodzi po głowie. Póki co okazało się że jak na kogoś z sylwetką niezdary, gigant wspinał się nad wyraz dobrze. I o dziwo w ciszy. Nawet jeśli samo przejście nie stanowiło dla nich wielkiego wyzwania, Olrun starała się o cenić je pod kątem możliwości przeprowadzenie tędy osłabionej gromady starców, dzieci, jednej Sam i bandy leniwców. Wniosek z powyższych rozważań był jeden. Albo zatrzymujemy ten potok albo próbujemy tak jak jest, narażając się przy okazji na gigantyczne straty.
Swoją drogą wojowniczka nie mogła nie zauważyć ironii, za sprawą której poznawanie ludzkiej cywilizację w jej przypadku odbywa się z takiej oto strony. Porównywanie królestwa Nowego Orleanu do Asgardu samo w sobie brzmiało jak bluźnierstwo, choć rzeczywiście w jednym i drugim miejscu nie brakowało wody, stąd wiedza jak ja zagospodarować nie była Walkirii obca, nawet jeśli nie zaliczała się  do pierwszej setki najlepszych inżynierów jakimi zarządzał Odyn.
- Eee nie jest aż tak źle, ktoś zrzucił tu bombę i tyle. – Złośliwie zauważyła Walkiria, gdy oboje z Rosją dotarli na górne piętra. Po cichu liczyła na to, że jej towarzysz będzie wiedział w tej kwestii coś więcej i podzieli się z nią swoimi spostrzeżeniami. Przecież nie pojawił się tu znikąd.  Jak chodzi o spadanie z nieba, ona jedna to już i tak nadmiar. W zasadzie nie wiedzieć dlaczego w zrujnowanym wojną mieście spodziewała się zwykłej usterki. Aż taką optymistką to nie była. Z drugiej strony rury powyrywane w skutek eksplozji, brzmiały lepiej niż pęknięta tama czy zapadające się dno zbiornika.
Tymczasem rury przy odrobinie pracy dało się czymś zatknąć, zwłaszcza że strumień wody wyglądał bardziej na grawitacyjny niż ciśnieniowy, a potrzebny im korek nie musiałby być idealnie szczelnym, zapewniając jedynie czas potrzebny na przeprowadzenie uchodźców przez zalany odcinek tunelu. Walkiria uznała że w tym przypadku mogliby wykorzystać nagromadzony tu gruz i skalne odłamki, lub w dalszej perspektywie zadek Rosji.
- Więcej niż mi się wydaje”, tak? – spytała wojowniczka starając się nawiązać do wcześniejszej opinii żelaznego wielkoluda. Olrun nie miała pojęcia czym są X-meni, dlatego też zawczasu nie tyle nie zwróciła uwagi na ową przechwałkę, co po prostu ją zignorowała. Kojarzyła, że Thor wspominał coś o elitarnych jednostkach Midgardu, ale tamci nazywali się chyba inaczej.  – Czy owa większość rzeczy obejmuje również umiejętność ściśnięcia rury i zgniecenia jej tak jak słomkę? Bo jeśli tak, to cofam wszystkie złe myśli jakie wcześniej miałam na twój temat.

Cóż pierwszy raz pracował kimś takim jak Walkiria ale no miał przynajmniej miłe towarzystwo, chociaż brakowało mu zawsze młodego Wolvie, który dawał mu rady często tłumaczył najróżniejsze zagadania jak i był na niego niczym ojciec/brat jak i dobry przyjaciel za którego by życie oddał, spojrzał na kobietę poklepał ją po ramieniu. - Zobaczę co da się zrobić wojowniczko. - Zanim użyje brutalnej siły starał się ocenić gdzie najlepiej ścisnąć rurę. Wszak nie chciał były kolejne straty a nie jest to takie proste jak się wydaje ludziom, jeśli mu się udało zaczął powali działać by szło to równomiernie, chociaż ból pleców jakie mu sporządzili te ,,demony” nieco mu przeszkadzał też doskonale wiedział że furia w nim jest tak wielka że raczej w Rosji to człowiek nie kontroluje gniewu, a to gniew kontroluje jego doskonale zdawał sobie sprawę że jeśli puści tego potwora na zewnątrz nie będzie miał możliwości wrócić do domu, nie chce już nikogo krzywdzić…

Z zaskoczeniem, delikatną nutką rozbawienia, a przede wszystkim z nieukrywanym podziwem, Walkiria przyglądała się poczynaniom Rosji, gdy ten z niebywałą lekkością zgniatał metalowe rury, tak jakby rzeczywiście były one kawałkami słomy. Posłanka z Asgardu, z strony żelaznego wielkoluda,  spodziewała się raczej burkliwej odpowiedzi w stylu „nie jestem twoim Thorem” a następnie sugestii znalezienia innego rozwiązania, tymczasem wbrew jej oczekiwaniom, Rosja od razu zabrał się do pracy i co więcej szło mu  całkiem nieźle. Obserwując jak Colossus radzi sobie z okiełznywaniem kolejnych strumieni wody, Olrun  zastanawiała się jednocześnie czy jej obecny towarzysz ma w sobie więcej z człowieka czy z maszyny. Z pewnością zarówno jak chodzi o siłę jak i umiejętności  komunikowania się, bliżej mu było to jakiegoś ludzkiego wynalazku, niż żywej istoty, co paradoksalnie wypominała mu ta, która również nie brylowała w temacie zjednywanie sobie obcych. Oczywiście na swoje usprawiedliwienie wojowniczka miała to, iż z racji powierzonych jej obowiązków, skazana byłą raczej na bardzo przelotne znajomości.
- Czym ty właściwie jesteś? – Spytała Olrun koniecznie chcą zaspokoić własną ciekawość. – Czy tam skąd pochodzisz wszyscy są tak wyjątkowi? Znaczy się nie wiem jak z resztą rzemieślników, ale kowali to macie przednich.
Ponieważ ona sama nie miała w chwili obecnej wiele do zrobienia, poza sporadycznym dosypywaniem gruzu, Walkiria postanowiła poświęcić ten czas na dokładne przyjrzenie się skutkom wywołanego wybuchu. Dokładnie przeanalizowała konstrukcję znajdującego się nad nimi przejścia. Zastanawiała się kto je wydrążył i jakie niespodzianki mogą czekać po drugiej stronie. Oczywistym było dla niej że ktoś będzie musiał przez nie przejść jako pierwszy  i tym kimś najpewniej będzie ona.  A potem pomyśli jak tą samą drogą przetransportować Rosję i pegaza. Byli już prawie u celu, zaś najbliższa droga zdawała się prowadzić właśnie tędy. Olrun chciała jak najszybciej dostarczyć uchodźców na miejsce, a następnie porwać Sam pod pachę i kontynuować poszukiwanie Thora znajdującego się prawdopodobnie w warowni telewizyjnej. Jak chodzi o wielkiego żelaznego, Walkiria nie miała związanych z nim większych planów. Bryza na pewno go nie uniesie więc jeśli Rosja nie miał skrzydeł ukrytych pod płaszczem, to wszystko wskazywało na to, że będą musieli go zostawić. Pomimo faktu iż olbrzym właśnie udowodnił niezwykłą przydatność.
- Zabezpieczyliśmy przejście! – odpowiedziała wojowniczka z Asgardu usłyszawszy dochodzący z dołu głos zaniepokojonej Samanty. Jakkolwiek pojęcie „my” brzmiało w tym wypadku dość ironicznie, ponieważ to Rosja odwalił całą brudną robotę, Olrun uznała że skoro pomysł był jej, to i zasługi rozkładały się po równo. Poza tym Rosja nie wyglądał na takiego co się obraża. Albo też ona nie widziała go jeszcze w bitewnym gniewie. – Przysyłaj ich tu pojedynczo. Bryza pomoże tym którzy nie dadzą rady przejść o własnych siłach. – Zakomunikowała Walkiria, zastanawiając się jednocześnie czy jej pegaz wciąż tam jest. To znaczy czy podczaj jej krótkiej nieobecności, zwierzę nie zostało zmaltretowane przez liczną grupę swoich małych wielbicieli.
- Wejdę na górę i zobaczę co mamy nad głowami. – zdecydowała Olrun zwracając się do Rosji.

Spojrzał na małą kobietę, jedynie co troszkę się uśmiechną, jej zainteresowaniem jego skromną osobą. Zmienił swoje ciało na ludzki kolor, a przy tym skrzywił się z bólu z racji że rany dalej mu pulsowały, no ale cóż taka profesja ,,super” bohatera.
- Jestem mutantem, każdy z nas jest nieco inny i ma inne ,,dary” i pochodzę z Ziemi, tylko nasze kraje są podzielne różnymi granicami i kulturami, to tak jak u was są różne światy i każdy jest inny, u nas jest to wszystko w jednej kupie. - Starał się najlepiej jak mógł wyjaśnić chociaż nie było to takie proste jak się wydawało, to też zasiadł na kamieniu myśląc, czekał na jej dalsze decyzję wolał być człowiekiem który działa, bo nie chciał sprawić żadnego problemu poza tym ona jest bardziej doświadczona, pewnie w działach bojowych niż sam Rasputin.