Exalted Estate Hotel

Nowe zlecenie. Tym razem musiała wrócić do rodzinnego miasta. Nie miała nic przeciwko temu, mogła nawet później odwiedzić parę osób. Najbardziej była związana z matką, więc zobaczenie się z nią było oczywiste.
Kilka godzin zajęło jej dostanie się samolotem ze Stanów do Francji, ale ten czas wykorzystała na planowanie. Chińska triada chciała, aby wydostać informacje lub informatora. Wyglądało na to, że zależy im tylko na treści, a nie na samym człowieku. Poniekąd ułatwiało to sprawę, ale mogło także i utrudnić. Jeżeli dane znała tylko ta osoba i zginęła, to zdanie nie dałoby się zakończyć, a u niej to nie wchodzi w grę. Jeśli jednak informacje są zapisane gdzieś jeszcze, to nie musi się martwić o transport człowieka i zadbać tylko o swoje bezpieczeństwo. To dla nie byłoby lepszym wyjściem, ale zazwyczaj to tak nie działa.
Wyjrzała przez okno spoglądając na wyłaniające się zza chmur miasto. Ostatni raz była tu jakieś trzy miesiące temu. Już wcześniej sprawdziła jak wyglądają teraz wszystkie remonty i inne anomalie w mieście, nie miała pewności, że wszystko wyjdzie zgodnie z planem, więc musiała być gotowa na improwizacje. A z dokładnym zapleczem było to o wiele prostsze.
Samolot wylądowała z pięciominutowym opóźnieniem, ale to jej nie przeszkadzało, gdyż była do tego przyzwyczajona, ciągłymi zmianami miejsca pracy. Nie miała bagażu nadawanego, więc ruszyła prosto do wyjścia. Złapała, wydawałoby się pierwszą lepszą taksówkę, ale to nie było tak. To nawet nie była prawdziwa taksówka. Triada zapewniła jej transport oraz przemycenie jej bardzo nielegalnej paczki. Wsiadła do pojazdu, skinieniem głowy przywitała się z podstarzałym Chińczykiem i bez zbędnych rozmów, zaczęła się przebierać w bardziej odpowiednie do tej misji strój. Szybko zamieniła obcisłe spodnie i koszulkę z napisem „wakacje” na czarną biznesową sukienkę oraz parę eleganckich szpilek. Wzięła z fotela małą kosmetyczkę, aby poprawić makijaż. Podkreśliła mocniej oczu, a usta zaznaczyła czerwoną szminką. Następnie przeniosła wzrok na karton. Tam powinny znajdować się jej „zabawki”. Otworzyła papierowe opakowanie i zajrzała do środka. Chińczycy nie zawiedli. Zapakowali jej broń tak dokładnie, że nie martwiła się żadne zadrapania. Musiała dostać się do budynku, więc karabin nie był jej potrzebny, odsunęła go na bok. Rozpakowała pistolet i nóż. To powinno jej wystarczyć. Spojrzała jeszcze na moment na karabin, ale szybko zaniechała tej czynności. Wiedziała, że nie będzie miała jak z niego skorzystać, jest za duży, a jak się dowiedziała, wszystko ma się rozegrać w piwnicy jednego z droższych hoteli Paryża. Podniosła z podłogi biznesową teczkę, zazwyczaj to w niej właśnie transportowała karabin, ale nie tym razem. Otworzyła ją i z namysłem poprzestawiała gąbki, które utrzymywały broń w bezruchu. Następnie umieściła tam pistolet i nóż, a także specjalny strój, który przyda się jej później.
Miała nie brać tego zlecenia, bo i tak już miała ich za dużo, ale wydawało się dosyć proste… Raczej niezaskakujące, więc zgodziła się na nie. Przeczesała dłonią włosy, mając jakieś dziwne uczucie, że coś będzie nie tak.. Wzięła głęboki oddech i powoli wypuściła powietrze z płuc. Nie była zdenerwowana, to uczucie nie towarzyszyło jej na misjach od dawana. Gdyby stresowała się takimi rzeczami, nie mogłaby pracować w tym sektorze. Sprawdziła powoli czy wszystko ma. Nie może o czymś zapomnieć, bo będą niepotrzebne problemy. Dostała także specjalną kartę od Triady, która miała umożliwić jej łatwiejsze wejście do piwnicy.
Samochód się zatrzymał. Wyjrzała przez okno. Ogromny budynek hotelu malował się dla niej jak plac zabaw. Przedstawienie czas zacząć. Zamknęła teczkę, pożegnała się z Chińczykiem, który miał zaopiekować się jej rzeczami i z gracją wysiadła z taksówki. Skierowała się do drzwi frontowych. Jej wygląd sprawił, że ochroniarze nawet nie pomyśleli, że w teczce mogłaby przenosić broń. Na moment zatrzymała się w drzwiach, w tej chwili trzy kosy wleciały do środka. Louise jakby tego nie zauważyła i poszła przed siebie. Ptaki w pewnej odległości podążały na dziewczyną, uważając, aby nie zostać zauważonymi.
Posłała miły uśmiech do recepcjonisty, który zmierzył ją wzrokiem, kiedy przechodziła niedaleko lady, ale nic nie powiedział, tylko odpowiedział tym samym. Widząc coraz mniej ludzi, wiedziała, że zbliża się w odpowiednie miejsce. Tak naprawdę znajdowanie „tajnych” miejsc wcale nie było takie trudno, jakby mogło się wydawać. Po jakimś czasie szła już całkiem pustym korytarzem, tylko kosy były gdzieś w pobliżu.
Uśmiechnęła się delikatnie widząc dwóch postawnych mężczyzn przy drzwiach, które zapewne prowadziły do piwnicy. Zbliżając się do nich, przygryzła dolną wargę i flirciarskim wyrazem twarzy pokazała im kartę, którą dostała od Chińczyków. Mężczyźni spojrzeli po sobie, na kartę, na Louise, aż jeden z nich w końcu otworzył drzwi. Nim weszła do środka posłała im dwa buziaki, aby zmieszani, nie zauważyli trzech kosów przebiegających im pomiędzy nogami. Francuska wsunęła się do środka, a oni nie do końca rozumiejąc o co jej chodziło, zamknęli za nią drzwi. Lubiła patrzeć na zszokowane wyrazy twarzy nieświadomych niczego ludzi.
Ptaki rozsiadły się na poręczach schodów, a kobieta położyła teczkę na podłodze i otworzyła ją. Nie bała się, że ktoś ją zobaczy. Drzwiami, po minach ochroniarzy raczej nikt nie powinien wejść, a z innych pomieszczeń mogliby tylko popatrzeć, nie orientując się dokładnie o co chodzi. Rozpięła zamek na plecach i zsunęła z siebie sukienkę, ukazując swoją sportową sylwetkę, odzianą teraz tylko w jasną bieliznę. Stanęła boso na schodach i wyciągnęła z teczki czarny strój. Wsunęła go na siebie nadzwyczaj szybko, ale czego można było się spodziewać po miesiącach zleceń. Założyła jeszcze odpowiednie buty, przypięła pistolet do uda, a nóż do przedramienia. Na twarzy umieściła maskę, która zasłaniała wszystko poniżej oczu. Trwało to zaledwie kilka minut, mimo, że mogło wydawać o wiele więcej. Resztę rzeczy schowała do teczki i postawiła na boku. Bezszelestnie zeszła po schodach, wysyłając swoje ptaki, aby rozejrzały się po korytarzu. Wiedziała, że w którymś z pokoi znajduje się informator, którego poszukiwała. Trudno było wybrać, który to był, więc mogła tylko zgadywać. Raczej nie tan na wprost schodów, mimo, że ucieczka byłaby ułatwiona, to jednak atak tak samo. Kolejne dwa? Licząc na łut szczęścia, Louise wsunęła na dłonie rękawiczki, aby nie pozostawić żadnych śladów i skierowała się wzdłuż korytarza. Mogłaby równie dobrze wywołać pożar i zmusić wszystkich do wyjścia. To byłoby całkiem wygodne, ale zwołałoby większą ilość przeciwników, a ona nie miała zamiaru z nikim walczyć bez potrzeby. Nic ciekawszego nie przychodziło jej teraz do głowy, więc będzie musiała skorzystać z pierwszej wersji planu. Żadnej z ptaków nie zaalarmował ją o niesamowitym odkryciu, więc podeszła do drzwi, które dla niej wydawały się w najbardziej strategicznym miejscu na takie przedsięwzięcie i delikatnie położyła dłoń na klamce. Nie miała zamiaru z trzaskiem wpaść do pomieszczenia. Odczepiła wolną dłonią pistolet i odbezpieczyła. Bardzo powoli nacisnęła na klamkę i spróbowała odchylić drzwi tylko na kilka centymetrów, aby mogła zajrzeć do środka. Jeżeli jednak ktoś po drugiej stronie zauważyła ją, a ona jego, natychmiast strzeliłaby mu w nogę, nie będąc pewna czy to jej informator. Gdyby jednak nie została odkryta, rozejrzałaby się dokładnie po pomieszczeniu, a dokładniej po miejscu, które była w stanie zauważyć. Gdyby nikogo tam nie widziała, otwarłaby drzwi szerzej, ale tak samo powoli.

Zaglądając przez szybkę w drzwiach, kobieta upewniła się po co tu przyszła. A raczej po kogo. Było to tak oczywiste, jak nieoczywista była przynależność stwora, który okazał się być informatorem. Przeklęta triada. Chcąc, aby ona wykonała zadanie ukryli najważniejsze informacje… Że zlecenie do nie dotyczy człowieka, a raczej…? Zwierzęcia? Nie do końca. Louise widziała kogoś takiego po raz pierwszy, więc trudno było jej go skategoryzować.
Nie czekała ani sekundy więcej. Była z wykształcenia lekarzem, wiedziała, że stwór nie ma siły, a po kacie było widać, że nie odpuści, aż nie wykończy swojej ofiary. Przywołała do siebie Oise, smukłego czarnego ptaka, który tak samo jak ona ustawił się do wejścia. Nie musiała nic powiedzieć, zwierzę dokładnie wiedziało co ma robić. Pchnęła drzwi na tyle, żeby się wślizgnąć i nie rozglądając się na boki nacisnęła spust celując w człowieka. Rozgrzany nabój przeszył głowę mężczyzny. Kobieta zamknęła za sobą drzwi, ptak szybko przemieścił się w stronę stołu.
-Pilot.- Zawołała, przyczepiając pistolet do uda, potrzebowała teraz obu wolnych rąk. Oise widząc przedmiot, o którym mówiła Francuska, odbił się z blatu i ze skoku wylądował na przycisku. Urządzenie zareagowało od razu – wyłączyło się, pozostawiając swoją ofiarę w spokoju.
Kobieta podbiegła do stwora, chciała od razu zabrać się za leczenie, ale bała się, że on tego nie przeżyje. Jej moce wykorzystywały energię pacjenta, a ten nie był w dobrym stanie. Przez moment spoglądała w jego pysk. Nie mogła wydusić z niego żadnych informacji, gdyż prawe na pewno miał trudności z mówieniem. Liczyła na to, że chociaż jest w stanie słuchać. Nie wiedziała w jakim języku on rozumie, ale skoro triada go szukała, to prawdopodobny był chiński, jak nie, to może spróbować po angielsku. Mogłaby się także zasugerować miejscem przebywania i odezwać się po francusku, ale od razu można by było stwierdzić, że to jej ojczysty język, więc wolała zostawić to na ostateczność. Chowanie swojej tożsamości to coś o co musi dbać.
-Hej!- Zawołała w stronę nieznanej sobie istoty. Czekając na jego reakcję, przyjrzała się jego postaci. Jak już wcześniej zauważyła, nie była w stanie określić co to za gatunek, ale podobieństwo do człowieka było widoczne. Może był osobnikiem z jakiś eksperymentów? Super człowiek? To było całkiem logiczne. Zapewne znowu Ruski coś kombinowały, a Chińczycy chcieli im to odebrać. Ale ona przyszła tutaj zdobyć informacje… Chyba, że informacje z jego ciała…? Zagłębianie się w to było raczej nie na ten moment. Czasu za dużo nie miała, a musiała ocenić stan swojego nadzwyczajnego pacjenta.
-Uważaj. Teraz spróbuję Cię opatrzyć. Nie wykonuj gwałtownych ruchów.- Powiedziała w obu językach, a następnie po odczekaniu kilku sekund, bez wahania wyciągnęła do niego rękę. Palcami spróbowała odgarnąć futro na jego klatce piersiowej, aby obejrzeć rany. Musiała się upewnić, czy któreś z nich nie potrzebując natychmiastowej pomocy lekarskiej. Futro było całe przemoczone lodowatą wodą. To nie zdziwiło kobiety, spotkała się z takim traktowaniem już wcześniej na własnej skórze, więc wiedziała jak bardzo nieprzyjemne to jest. Spróbowała przeczesywać jego futro bardzo delikatnie, a zarazem dokładnie, aby mogła przejrzeć skórę. Poparzenia opuściła na samym początku, gdyż leczenie ich nie było czymś naglącym. Krew utrudniała jej pracę, nie z tego powodu, ze Louise brzydziła się jej, czasami to wręcz odwrotnie, ale sklejała futro, a to przedłużało jej zadanie, na którą miała ograniczony czas. Każdą napotkaną ranę ciętą, zmierzyła długością swojej dłoni. Były to rany, które goją się dobrze, ale krwawią mocno. Wybrała największą, która znajdowała się na jego torsie, a następnie przesunęła opuszkami palców sprawdzając gładkie brzegi rany. Zdjęła rękawiczkę, położyła sobie ją na ramieniu, a nagą rękę przyłożyła mu do rozcięcia. Czuła jak krew przepływa jej po skórze, więc spróbowała szybko, ale subtelnie zmusić organizm istoty do zasklepienia tkanek oraz zatamowania krwotoku. Cały czas obserwowała ranę, a także wyraz twarzy stwora, aby stwierdzić czy ma na to dość siły. Jeżeli udało jej się wykonać leczenie, rozejrzała się za kolejną raną, ale teraz kłutą. Nie zmieniała swojego „terenu”  obserwacji, wiedząc, że najcięższe obrażenia zazwyczaj znajdują się na klatce piersiowej, gdyż to miejsce jest najczęściej torturowane, a zwłaszcza w takiej pozycji, jakiej był uwieziony stwór. Nie musiała długo szukać rany, która spełniała kryteria do leczenia. Na pierwszy rzut wyuczonego oka, wiedziała, że jest głęboka, ale nie wyglądało na to, że jakieś organy zostały uszkodzone, więc to jedna dobra rzecz. Ale mogła się mylić i wszystko wyszłoby później. Otwór wkłucia sugerował, że powstał od jednego z narzędzi, które wcześniej widziała na stole. Średnica byłą całkiem spora na taki typ rany, więc nie czekała długo, tylko ponownie przycisnęła dłoń do otworu. Tym razem się, aż tak nie śpieszyła, gdyż tutaj potrzebowała większego skupienia. Musiała zmusić tkanki na całej długości kanału do zalepiania się. Takie rany bywały problem właśnie przez kształt. W trakcie całego zabiegu obserwowała stan pacjenta. Po pozytywnym zakończeniu, odsunęła się i spojrzała na stwora po całości, od góry do dołu. Czas na kajdany, które nie pozwalały mu się poruszać. Kucnęła przy więzach na kostkach i obejrzała je dokładnie. Od razu można było zauważyć, że potrzebny jest klucz. Spojrzała w górę, na nadgarstki istoty i bez przyglądania się, wiedziała, że tam także potrzebowała tego samego. Wyprostowała się i spojrzała w stronę Oise.
-Klucz.- Do ptaka zwracała się po francusku, ale próbowała mówić jak najmniej, aby jej akcent nie był tak widoczny. Potrzebowała czegoś do otworzenia kajdan, a najbardziej prawdopodobną opcją byłby klucz. Mógł być to także pilot, a jedyny, który tutaj był, na pewno nie otwierał uwięzi. Kos zaczął przeszukiwać stół, na którym cały czas siedział, a Louise wytarła brudną od krwi rękę o kombinezon i założyła rękawiczkę. Jeżeli nie byłaby w stanie uleczyć istoty swoimi mocami, mogła spróbować zwyczajnych sposobów. Stół był cały zastawiony sprzętem, może nie dokładnie do przeprowadzania takich operacji, ale Louise znała takie narzędzia bardzo dobrze, a czasami nawet „za dobrze”. Nagle kos znalazł to o co go prosiła kobieta, więc wziął to z dziób i przefrunął ze stołu, a ramię Louise. Kobieta spojrzała w jego stronę, nic nie mówiąc wzięła klucz i jednocześnie kucnęła. Oise poderwał się z ramienia i ponownie usiadł na stole.
-Nie wykonuj żadnych ruchów. Otworzę kajdany na kostkach.- Znowu dwa języki. Obserwowała jego ruchy, wkładając klucz do dziurki. Przekręcając powoli klucz, odsunęła się szybko, w tym samym czasie wstając na równe nogi. Jeżeli się nie poruszył, ani nie zamierzał jakoś zaatakować, kobieta zbliżyła się ponownie i zabrała klucz. Następnie uwolniła ogon, gdyby nim poruszył, odsunęłaby się, trzymając w dłoni klucz. W razie braku widocznego zagrożenia, Louise przeniosła wzrok na łańcuchy, na których znajdowały się osobne zamki, które pozwalały na ruch stwora, ale o zakutych kończynach. Obejrzała dokładnie jak to działa, a następnie podeszła od tyłu i przyjrzała się plecom istoty, nie były tak poranione, a teraz by się jej przydały. Dlaczego? Bo jej wzrost nie pozwalał na sięgnięcie zamka. Musiała się na niego wspiąć jak na drzewo. To nie byłoby najdziwniejszą rzeczą jaką zrobiła na zleceniach, ale nadal kwalifikowała się dosyć wysoko w tej kategorii.
-Słuchaj. Muszę się dostać do zamka na górze, więc posłużysz mi za drabinę. Nie martw się, nie jestem taka ciężka.- Znów chiński i angielski. Wzięła klucz w zęby i zbliżyła do stwora. Oparła prawą stopę o jego ogon, licząc się, że się pod nią nie zegnie, jeżeli się tak nie stało, wyciągnęła ręce do góry i złapała go za ramiona. Podciągnęła się dosyć sprawnie i mogła już sięgnąć do dziurki. Wyciągnęła klucz z ust i otworzyła zamek, który więził jego ręce, a następnie szyję. Kajdany nadal były na nadgarstkach, ale już nie był zmuszony unosić je do góry. Kiedy skończyła swoje zadania, szybko z niego zeskoczyła i odsunęła na bok, trzymając rękę w gotowości na odbezpieczonej broni. Obserwowała każdy jego ruch i wyraz pyska.

Kiedy chciała położyć dłoń na swojej broni, aby mieć ją od razu do użytku, pistolet oderwał się od paska i roztrzaskał się o ścianę. Kobieta nawet nie drgnęła, takie rzeczy ją nie dziwiły. Była mutantem, a moce to nic zaskakującego. Chociaż szkoda, że broń się rozpadła, dopiero co dostała ten model od matki. Dwa tygodnie temu przybył paczką do jej mieszkania.
Cały czas jednak obserwowała nieznaną istotę i miała dziwne wrażenie, że coś jest nie tak. W sumie nawet domyślała się co, ale wolała poczekać z wyciąganiem poważniejszych wniosków. Widziała, że mu nic nie jest i to na pewno nie za jej sprawą. Jej moce nie działają w ten sposób. Może miał zdolności samoleczenia, albo tylko wydawał się tak bardzo zraniony. Powinna się bać…? Możliwe… Ale to nie byłaby ona, gdyby tak się stało. Trudno nie być chociaż trochę odważnym w takim zawodzie. Z drugiej strony widać było, że z takim osobnikiem będzie ciężko. Jedna z jej broni została zniszczona, miała ze sobą tylko jeszcze nóż i Oise. Żeby wyjść z tego cało będzie musiała naprawdę kreatywnie myśleć. Uda się…?
Niespodziewanie dla niej, stwór się odezwał. Wysłuchała dokładnie każdego słowa, mimo, że pierwszego niezrozumiała. I było tak jak przypuszczała. Albo jej cel nie wiedział, że ktoś może go uratować, albo… Co nie za dobrze dla niej wygląda… To nie jest jej cel. Przeczesała dłonią włosy, będą pewna, że nigdy więcej nie weźmie zadania z tak małą ilością informacji oraz.. Nie zacznie jej od razu po wyjściu z samolotu. Była najwyraźniej przemęczona i zrobiła chyba największy błąd w swoim życiu. Przeżyje go? Wolałaby tak, ale ona on tym nie decyduje. Uparła ręce na biodrach, jakby prezentując, że nie ma zamiaru sięgać po broń i powiedziała.
-Najwyraźniej… Pomyliłam się.- Nie miała po co go oszukiwać i starać się jakoś wyjść z tej sytuacji. Nawet odeszła jej ochota na to zadanie, chociaż i tak wykona je do końca, jeżeli stwór jej nie zabije, oczywiście.
-Raczej nie masz powiązań z Triadą?- Spytała tak dla pewności. Może jej druga wersja mogła być prawdziwa, ale jakoś tego nie czuła. Cieszyła się tylko z tego, że nosi maskę i tak naprawdę nie widać jej twarzy. Oczy Francuzki nie pokazywały żadnych jej uczuć czy myśli, były nieruchome jak oczy porcelanowej lalki.
-Teraz jak pozwolisz, przywołam do siebie swojego ptaka.- Wskazała ruchem głowy na kosa siedzącego na stole i obserwującego całą sytuację.
-Nie rób mu nic.- Czemu była, aż tak ostrożna? Bo strata kosów to rzecz, której bała się najbardziej. Oczywiste było, że na rodzinie także jej zależało, ale jednak ptaki były cząstką jej osoby, jej życie zrobiłby się nagle takie puste bez nich. Jeżeli zgodził się na to, kobieta ruchem ręki przywołała zwierzę, które zajęłoby miejsce na jej ramieniu. Jeśli jednak nie zezwolił na bezpieczne przemieszczenie ptaka, kobieta kazałaby mu pozostać tam gdzie był.
-Powinnam wrócić do swojego zadania. Nie płacą mi za godziny.- Wolała się jak najszybciej stąd ulotnić i zająć się prawdziwym zleceniem. Chociaż chciałaby tą misją rzucić Chińczykom w twarz i wrócić do domu. Mimo tego, nie zrobiłaby tak, ma bardzo dobrą opinię i nie miała zamiaru jej zepsuć. Cofnęła się trochę do tyłu, tak że plecami opierała się o drzwi, nie była pewna czy może je otworzyć bez żadnego klucza, chociaż było to możliwe. Niektóre drzwi trzeba tylko otwierać od zewnątrz, ale nie od wewnątrz. Właśnie na takie coś liczyła. Zastanawiała co się stanie, kiedy ona złapie za klamkę, a drzwi się nie otworzą. Raczej nie będzie za miło, a bliskie postanie z tą istotą nie wchodziło w grę. Nie miała tyle siły, aby móc się mu przeciwstawić, ale wiedziała, że będzie musiała coś wymyślić, jak przyjdzie co do czego.
Czemu musiał się jej trafić jakiś kosmita? A przecież jeszcze tego wieczoru miała wstąpić do rodziny. Nie denerwowała się, ale przemęczenie dawało o sobie znak, zwłaszcza, kiedy musiała coś wymyślić. Wzięła głęboki oddech i wypuszczając powietrze z płuc, złapała mocno ręką za klamkę.
-Ja wychodzę. Nie wiem co ty będziesz robił, ale ja nie mam czasu tu siedzieć.- Słychać było w jej głosie, że nie będzie się cackać, jeżeli zagrodzi jej drogę. Była pewna swojej osoby i swoich umiejętności. Nie da po sobie poznać, że nie jest w szczytowej kondycji.
Zasłoniła prawe oko dłonią na moment, aby zobaczyć co się dzieje na korytarzu. Jeżeli nadal było spokojnie, kobieta ponownie zmierzyła stwora od góry do dołu i nacisnęła, klamkę, ale jeśli coś się tam działo, odsunęła się od drzwi, jednym długim krokiem, cały czas obserwując istotę.

Nie otrzymała żadnej odpowiedzi na swoje pytanie. Uśmiechnęła się lekko pod maską. Ze swojego doświadczenia wiedziała, że ludzie, którzy nie byliby powiązani z Triadą, powiedzieliby jakiś swój sekret, aby im uwierzyła, a reszta…? Pewnie nie powiedziałaby nic. Ze stworami nie miała do czynienia, nawet zazwyczaj unikała zleceń z mutantami czy innymi postaciami władającymi mocami, gdyż ich zdolności utrudniały szybkie wykonanie zadania, które lubiła Louise.
Nieznajomy zignorował Oise, więc ptak zmienił swoje miejsce i usiadł na ramieniu kobiety. Lulu cały czas obserwowała stwora. Od razu zauważyła, że jego stan poprawia się z minuty na minutę, oczywiście nie było to jej zasługą. Widać jej pomoc była bezużyteczna.
Sprawdziła drzwi, były otwarte. Ale czy ona tak naprawdę chciała stąd wyjść? Jej cały plan się skomplikował, więc musiała go poprawiać na bieżąco. Dużo tutaj było niewiadomych i zaskakujących elementów. Żeby tylko nie było więcej takich potworów…
Kiedy stwór podszedł do stołu, kobieta od razu zainteresowała się jego poczynaniami. Odgarnął część rzeczy na bok i wyciągnął laptop. Czyżby to były informacje, których szukała? To było całkiem prawdopodobne. Musi się jakoś do tego dostać. Przejście koło stwora było wręcz niemożliwe. Widząc jego siłę i moce regeneracyjne, wiedziała, że nie miałaby szans, a ona nie podejmie się czegoś co wystawi ją na zagrożenie życia. Umieranie za coś tak nieważnego było oczywistą głupotą. Jej rozmyślania przerwał trzask łamanych kości. Spoglądała wtedy jeszcze na włochatego stwora, ale widząc jak jego uszy się podnoszą, obróciła wzrok, aby zobaczyć co wydaje takie dziwne dźwięki. To co zobaczyła było dosyć szokujące, ale nie na tyle, aby wypisało się na jej twarzy. Nie spotykała się z takim czymś na co dzień, więc nie wiedziała czego się spodziewać, ale była pewna, że to nie będzie nudne spotkanie. Nie musiała długo czekać na atak „tego czego”. Gdy wieki kawał betonu przeleciał przez pomieszczenie, kobieta przywarła plecami do drzwi. Podążyła wzrokiem za elementem budynku, ale stwora już tam nie było. Niesamowita szybkość. Była pod wrażeniem, ale to nie był czas na komplementowanie drugiej strony. Trzeba było zadbać o swoje bezpieczeństwo. W końcu jej oczom ukazał się…? No właśnie… Co? Niby miał stałą postać, jednak kojarzył się jej ze smołą. Ta cała maź wylewająca z niego, kły, jęzor… Wtedy przypomniało jej się zlecenie, w którym eskortowała jakiegoś ważnego gościa ambasady, a on przez cały czas chciał ją polizać. Oczywiście Louise „pokazała” mu, że to niestosowne i już nawet się nie odezwał. Bo nie mógł… Może i by się wzdrygnęła na to wspomnienie, ale sytuacja nie była na tyle luźna, żeby to zrobić. Miała przed sobą dwa nieznane stwory jednego nazwanego przez nią pieszczotliwie „Futrzakiem”, a drugiego po prostu „Smołą”. Z jednej strony jej natura kazała podejść do tego odważnie i zająć się Smołą, ale z drugiej strony mogła tylko lekko popchnąć drzwi i zniknąć za nimi. Zastanawiające było jeszcze to, że żaden z nich nie zaatakował od razu. Czekali, aż ona się zdecyduje?
W końcu spojrzała na Futrzaka.
-Panowie przodem.- Po oczach było widać, że się uśmiecha. Skoro był gotowy do walki, co można było odczytać po jego zachowaniu, to może się nim zająć pierwszy. Ona musiała znaleźć coś czy mogłaby się bronić i atakować, nie podchodząc za blisko, a teraz miała ze sobą tylko nóż. Posiadała jeszcze wewnątrz stroju metalową linkę, ale raczej używała jej do duszenia. Duszenie Smoły teraz nie wchodziło w grę.
Szybko przerzuciła spojrzenie na rzeczy, które leżały teraz na podłodze. Czemu akurat nie było tam pistoletu? Strzelała znakomicie, więc ułatwiłoby to sprawę. Nim jednak którykolwiek z nich się ruszył, kobieta cofnęła delikatnie nogę, tak że drzwi uchyliły się trochę, a dwa przywołane przez nią ptaki wcisnęły się do środka. Nawet nie musiała nic mówić, a już wszystkie trzy kosy wzniosły się szybko w powietrze wydając z siebie piskliwe dźwięki, aby odwrócić uwagę od ich pani. Louise szybko rzuciła się w stronę rzeczy ze stołu. Wzięła cokolwiek co wyglądało na sprawną jeszcze broń i skrzyżowała przed sobą ręce gotowa do ataku, a także obrony. Ptaki zawróciły i wylądowały za kobietą. Nie miała zamiaru wstawiać je na możliwe niebezpieczeństwo bardziej niżeli to było wymagane.

Przez moment jakby wszystko stanęło w miejscu. Kobieta przyglądała się martwym ptakom leżącym na podłodze. Nie odezwała się, nie ruszyła, ale we wnętrzu gotowała. Zrobił coś czego nie powinien. Kosy w okolicy wiedziały co czuje, więc nic dziwnego, że wszystkie skierowały się do hotelu. Latały wokół niego, wydając z siebie złowieszcze dźwięki.
Louise jednym ruchem odpięła zamek kostiumu. Złapała nieduży ćwiek przyczepiony koło zamka i pociągnęła z całej siły. Metalowa linka wysunęła się z jej ubrania, nie wydając przy tym żadnego dźwięku. Chwyciła tak samo zakończoną drugą stronę i pociągnęła z obu stron, aby ją rozciągnąć. Wzięła głęboki oddech, napinając klatkę piersiową na kilka sekund. Wypuściła powietrze przez usta, obserwując poczynania stwora. Posiadł ciekawe zdolności, dobrze się to oglądało. Ciekawe jakby to wyglądało, jakby to ona się z nim zmierzyła. Szybko przestała o tym myśleć. Kiedy on kończył swoją część, kobieta krzyżując ręce mocno przy sobie, tak, że dotykała dłońmi swoje ramiona, rzuciła linkę w kierunku Smoły. Ćwieki wbiły się po obu stronach maziowatej kreatury i zaczęły skracać długość linki. Mogłoby się wydawać, że to zwykła żyłka, ale był to materiał, którego nie dało się rozerwać rękoma, ani przeciąć nożem. Chciała chociaż na chwilę unieruchomić potwora, zwłaszcza, że teraz był uszkodzony i próbował się spokładać. Skoro skupiał się na przeżyciu, prawdopodobnie nie zwracał większej uwagi na Francuzkę.
Miała teraz już wolne ręce, więc chwyciła buteleczkę, chociaż nie była ona taka mała, gdyż zawierała, aż pół litra substancji, oznaczonej po francusku jako żrący kwas. Pod maską zagościł demoniczny uśmiech. Kobieta raczej zawsze była spokojna, ale zabijanie jej ptaków, było zapalnikiem do poznania jej mrocznej strony. Louise wiedziała, że najlepiej byłoby, żeby przedwcześnie nie otwierać szklanego opakowania. Miała styczność z kwasami, więc trochę o nich wiedziała. Trzymając w jednej ręce butelkę, drugą wzięła swój nóż i z wyważoną siłą stuknęła nim w szkło. Nie, żeby je przebić, a naruszyć tylko jego strukturę. Nie czekając ani chwili dużej, rzuciła substancję w stronę Smoły. Przy jej zdolnościach, odległości i stanie potwora, było mało prawdopodobne, żeby nie trafiła.
Zrobiła szybko krok do tyłu, a Oise usiadł jej na ramieniu. Obróciła się w kierunku swoich martwych ptaków i podeszła do nich. Chciała ich dotknąć, ale wiedziała, że nie powinna. Nie znała właściwości tej mazi, a narażenie własnej osoby nie wchodziło w grę. Przykucnęła przy nich i przesunęła dłonią nad nimi w powietrzu, jakby chciała je pogłaskać po raz ostatni. Odczuła boleśnie tą stratę, mimo, że nie uroniła żadnej zły. Szeptem powiedziała ich imiona i wstała. Spojrzała na czarnego stwora już beznamiętnym wzrokiem i odezwała się po angielsku, bo jak wcześniej zauważyła, to on rozumie.
-Co za informacje masz, że musiałam stracić dwa swoje ptaki?- Co jakiś czas zerkała co się dzieje z maziowatym potworem. Nie chciała się dać zaskoczyć, ani stracić Oise, jednego z kosów, z którym była najbliżej. Ponownie przyczepiła nóż na swoje miejsce, czekając na odpowiedź.
Chińczykom dostanie się za to. Którykolwiek uznał, że wiedza o stworach jest jej nie potrzeba, zginie. I to nie w taki zwykły sposób… Wykorzysta całą swoją wiedzę, żeby była jak najbardziej bolesna i długa. Oko za oko. Z chęcią wykąpałaby się w jego krwi, ale z oczywistych przyczyn tego nie zrobi. Kto wie co siedzi w jego wnętrznościach.
Spojrzała w stronę Smoły, aby sprawdzić czy jej linka nadal się trzyma i jest cała. Nie była pewna z czego zrobiony jest potwór, więc mógł równie dobrze przetopić materiał i się uwolnić. Miała ochotę jeszcze mu coś zrobić, ale musiałaby posiadać coś ostrego i o dalekim zasięgu. Jakąś lancę, albo chociaż kosę. Ale nie byłoby tutaj niczego takiego. Będzie musiała odpuścić. Mogłaby równie dobrze przyczepić go do kajdan stwora i porazić prądem, ale przestawienie go tam było niemożliwe.
Teraz muszą się stąd jakoś wydostać, ale pewnie zaraz zbiegną się masy ludzi, którzy będą chcieli im przeszkodzić. Jak któryś z nich będzie miał broń, to Louise zapewne mu ją ukradnie, bo bez pistoletu to jak bez ręki. Taka pusta w palcach. Musiała szybko znaleźć coś, aby zająć dłonie i mieć czym walczyć z większym tłumem. Zatęskniła za dźwiękiem wystrzału.

Przyjrzała się stworowi, trochę zdziwiona, że miał teraz coś na sobie. Futro nie wystarcza? Wszystko zasłania, więc powinno być w nim ciepło. Mimo wszystko jej twarz była jak wyrzeźbiona w kamieniu, nie pokazywała żadnych zmian nastroju.
Jego pierwsza odpowiedź nie zrobiła na niej żadnego wrażenia, w sumie nie można być pewnym czy w ogóle go w tamtym momencie słuchała. Czasami zdarzało jej się, że odpowiedź na jakieś pytanie była jej obojętna, więc po prostu jej nie słuchała. Dopiero przy kolejnym zdaniu widać było, że zareagowała, gdyż zrobiła krok w jego stronę, cały czas mierząc go wzrokiem. Oise jednym skokiem znalazł się na głowie kobiety i rozpostarł skrzydła, jakby chciał chociaż troszeczkę dorównać stworowi wzrostem. Co akurat nie było zbyt łatwe…
Czyli on naprawdę nie był tym, którego szukała? Musiała się zastanowić jak bez informacji znaleźć swój cel w tym budynku i wyjść z tego bez szanku. Pierwsze co powinna zrobić to opuścić to pomieszczenie, bo inaczej nie ruszy z misją. Ale gdzie powinna go szukać? Która sala? Będzie biegać od drzwi do drzwi i patrzyć przez szybkę? Ale dalej… Skąd będzie wiedzieć kto jest informatorem? To zlecenie to same problemy. Powinna to lepiej przemyśleć, a nie zgadzać się na jakieś dziwne zadanie, bo akurat ma chwilkę czasu. Zacznie żałować, jak nie uda się jej go skończyć… A nie, wtedy to będzie mordować zabójcę jej ptaków. Krew będzie przelewać się przez jej dłonie i będzie czuć jego ciepło, aż powoli będzie gasnąć, razem z życiem w jego oczach.
Wpatrywała się z stwora bez słowa. Dopiero odgłos czyiś kroków spowodował, że Louise spojrzała w inną stronę, a dokładniej na drzwi. Stwór od razu ruszył do akcji, kobieta nie drgnęła, Oise tylko zeskoczył na jej ramię. Wyłączenie światła także nie spowodowało u niej większej reakcji. Przesunęła się tylko kawałek, aby stać w cieniu, żeby nie było jej widać przez szybkę. Miała ciemne włosy, czarny strój, tak samo jak ptak, więc trudno było ich dostrzec, chyba, że ktoś by bardzo mocno się wpatrywał. Odczepiła swój nóż i chwyciła go odpowiednio w dłoni, żeby wytrącenie go było prawie niemożliwe.
Jedno co jak na razie się sprawdzało, to to, że nie musiała uważać stwora za wroga, ale oczywiście nie uważała za sprzymierzeńca. Pilnowała jego ruchy, aby przypadkiem nie stać się ofiarą, w końcu to ona była profesjonalnym mordercą. Tylko… Broni jej brakuje… Pistolet jest w kawałkach… Linka gdzieś w roztopionym potworze… Został jej w sumie tylko nóż. Beznadziejna sytuacja to nie była, ale znakomita też nie.
Czy uciekinier… Mógł być jej prawdziwym celem? Albo chociaż podążać w jego kierunku? Cały czas idąc w cieniu, zbliżyła się do ściany przy drzwiach, z drugiej strony od stwora. Próbowała nasłuchiwać kroków, aby dokładnie zorientować się gdzie udała się owa postać. Spoglądała raz na stwora, raz przez okienko, oczywiście starając się nie ujawnić swojego położenia ludziom po drugiej stronie. Była ciekawa czy jest w stanie zgrać się z futrzakiem w czasie walki, jeżeli będą stać po tej samej stronie. Chociaż wydawało jej się, że tak najprawdopodobniej będzie, gdyż ludzie stąd go torturowali. Oise cały czas siedział na ramieniu kobiety, nawet jak się szybciej poruszała, to on tylko ruszając skrzydełkami trzymał równowagę. Wolną ręką poprawiła zamek od kostiumu, ale nie rozpiął się jej w czasie walki lub szybkiej zmiany miejsca. Byłoby to nadzwyczaj niewygodne, więc wolała się od tego ustrzec.
Zauważyła, że stwór zawsze rzuca się jako pierwszy, więc nie miała zamiaru mu w tym przeszkadzać. Niech zbierze pierwsze ataki i pozbędzie się większości przeciwników. Ona z chęcią się przyłączy, ale znając jej możliwości leczenia, on może oberwać bardziej.
Jeszcze raz zerknęła na spodnie stwora, nie mogąc się do nich przyzwyczaić. To jakby ubierać zwierzaka… Kiepskie porównanie, ale oba mają futra. A jeżeli jest czymś innym to i tak głównie ludzie noszą ubrania. On na człowieka nie wyglądał. Nawet kosmici nie noszą ubrań. Nikt jej nie wmówi, że to normalne! Albo zwyczajne.
Przerzuciła swoje spojrzenie na okienko, aby skupić się na misji, a nie na garderobie swojego niezwyczajnego „partnera”.

Z miejsca, w którym stała Louise nie miała dobrego widoku na to co się dzieje za drzwiami, ale słuchem nadrabiała ten mankament. Po części orientowała się co mogło się tam dziać. Biegnący mężczyzna w garniturze wydawał się uciekać przed pościgiem, ale nim kobieta zdążyła zmienić pozycję, aby lepiej widzieć, stwór otworzył drzwi i rzucił się do akcji. Przez olbrzymią posturę stwora, Francuzka nie miała nawet jak wkroczyć do walki, zwyczajnie nie było na to miejsca i… Potrzeby, jak można było zauważyć od samego początku. Widząc co zrobił z pierwszym osobnikiem, Louise wysunęła się lekko do przodu i oparła ramieniem o ramę drzwi, krzyżując ręce na biuście. Nie martwiła się, że może coś się jej stać. „Ninja” nie byli nawet w stanie się tam zbliżyć, a nikogo więcej nie było w pobliżu, więc kobieta nie mogła obserwować walkę z lepszego miejsca. Od razu było widać, że mierzenie się ze stworem było samobójstwem, zwłaszcza jak Twoje zdolności były na poziomie ginących teraz ludzi.
Dźwięk pękających kości czy krew, nie robiła na niej większego wrażenia. Spotykała się z tym na co dzień, więc jej wyraz twarzy pozostawał niewzruszony, chociaż był większości przysłonięty przez maskę. Same oczy podążały cały czas z stworem, nie odrywały od niego wzroku nawet na kilka sekund. Uczyła się jego ruchów i zachowania. Nie pozostawiał swoim przeciwnikom chwili na oddech czy atak, niszczył ich do końca, rozgniatając ich jak robaki. Korzystał z siły własnych mięśni, nie potrzebował żadnej borni, chociaż posiadał. Spojrzała na swój nóż i prawie od razu przyczepiła go na poprzednie miejsce, nie wydawał się potrzeby w tamtym momencie.
Zainteresowała się bardziej, kiedy do gry wkroczyła bron palna. W pewnym momencie znalazła się tuż pod nogami kobiety, więc przysunęła się do niej i sięgnęła po nią. Zrobiła to bardzo szybko, więc Oise przez moment musiał wznieść się w powietrze, aby utrzymać równowagę. Zwinnymi ruchami sprawdziła pistolet, przez co po pomieszczeniu rozległy się ciche szczęki materiału, zagłuszane przez mord ostatniego z „Ninja”. Kiedy broń okazała się całkowicie sprawna, stając lekko bokiem, wycelowała w głowę ustawionego do niej plecami stwora. Zamknęła jego oko, jakby chciała ułatwić sobie celowanie, chociaż nie było jej to potrzebne i trzymała pistolet na prosto wyciągniętej ręce. Trwało to kilka sekund, aż do momentu, kiedy puściła pistolet, aby obrócił się na jej palcu, a Louise złapała za górę. Następnie zabezpieczyła go i poprawiając paski do kształtu broni, przypięła go do uda.
W między czasie stwór zadał jej pytanie, ale zajęta zabawą kobieta nie odpowiedziała od razu, czekając jeszcze, by obrócił się do niej przodem. Niekulturalne z jego strony było prowadzenie konwersacji, kiedy stoi się obróconym plecami do rozmówcy, lecz widząc brak rekcji, odezwała się, oczywiście po angielsku.
-Jestem płatnym mordercą.- Nie miała zamiaru się tłumaczyć, skoro i tak już dużo wiedział. Znał jej pracodawcę i najprawdopodobniej cel. Gdyby mógł zobaczyć tatuaż na jej plecach, pewnie od razu wiedziałby skąd pochodzi, ale kostium dokładnie go zakrywał. Po drugie wyjaśnienie komuś dlaczego została zatrudniona do tego zadania, raczej nie należano do jej obowiązków, zwłaszcza, że on nie dzielił się informacjami o sobie. Jeżeli miał zamiar kontynuować tą rozmowę odwrócony do niej tyłem, to niech się nie zdziwi jak Luiza zrobi sobie mały spacerek, aby stać prosto przed nim i patrzeć mu w oczy, a nie futro.
Spoglądała raz na niego, raz na jego ogon. Pilnowała jego ruchów, aby nie skończyć jak jedno ze zwłok pod ścianą. Louise była zwinna i szybka, ale nie aż tak silna. Poradziłaby sobie z kobietą czy mężczyzną, ale moce i nadludzka siła, sprawiały jej problemy. Uznała, że nie powinna się za bardzo do niego zbliżać, bo jego łapa bardzo łatwo rozszarpała szyję i twarz jednego z tamtych mężczyzn. A jej zdolności nie zdążyłyby sobie z tym poradzić.
Ale teraz… Musiała skupić się na swoim zadaniu, więc rozejrzała się po korytarzu. Mężczyzna w garniturze gdzieś zniknął, więc przywołała do siebie Oise, który od razu wylądował jej na ramieniu. Rozkazała mu poszukać czegoś co wyglądałoby jakby należało do jej misji, ale nie wystawiając się na atak. Ptak szybko zeskoczył na ziemie i jak mały „shinobi” pobiegł nisko przy ziemi wzdłuż korytarza.
Ponownie obróciła się w stronę stwora, jakby czekając na jakąś reakcję z jego strony. Nie była pewna czemu to zrobiła, w końcu nie był jej potrzeby do misji, ale jednak nie ruszyła się z miejsca. Jeżeli nie będzie miał nic innego do powiedzenia, Louise ruszy za Oise, aby odnaleźć informatora i zakończyć to pokręcone zadanie.

Miał szczęście – obrócił się do niej przodem. Chyba przypomniał sobie jakie zasady panują. Louise nie akceptowała takiego zachowania, dlatego zawsze uczyła się jakie reguły panujących w danych kulturach, nim odwiedziła nowy kraj.
Położyła ręce na biodrach, cały czas go obserwując.
-Miałam wolną chwilę.- Wyjaśniła bez większego zastanowienia. Nie było to czymś, co powinna ukrywać, więc podzielenie się tym nie robiło jej większej różnicy. Kolejne pytanie było o pomoc. To akurat było zabawne. Luiza po prostu się pomyliła. Myślała, że ten dwumetrowy stwór to cel jej misji… Każdy może się pomylić… Teraz to nie ważne, nie dało się już tego cofnąć. Nie, żeby jej na tym zależało. Dopóki nieznajomy nie stanie się dla niej zagrożeniem, nie ma nic przeciwko jego istnieniu.
-Pomyliłam się.- Powtórzyła swoją odpowiedź z wcześniej. Nie była zbyt rozmowna, odpowiadała tyle ile wymagało pytanie. Tym razem i ona spoglądała mu prosto w pysk. Białe oczy od razu mówiły, że nie ma on nic wspólnego z ludźmi. Był tylko jeden niewygodny, ale mały problem. Od patrzenia w górę, na jego pysk, bolała ją szyja, ale nie opuściła głowy. Inaczej musiałaby patrzeć na jego klatkę piersiową, a to nie było kulturalne.
Spojrzała na moment w bok, trochę za stwora. Blokował jej całe przejście. Nie puściłaby także Oise przodem, gdyż jego „wężowaty” ogon był gotowy do natychmiastowego ataku. Potrzebowała dostać się na drugą stronę, ale jak? Nie wyglądało to jakby miał pozwolić jej przejść bez żadnego ale. Wznów wróciła spojrzeniem do stwora. Ptak podbieg do Francuzki i stanął przy jej prawej nodze.
Stwór coś wyciągnął. Wyglądało jak bardzo nowoczesny komunikator. Jego kształt całkiem przypadł jej do gustu, ale nic nie powiedziała, tylko mu się przyglądała. Kilka ruchów i tuż przez nimi wyświetlił się hologram. Louise była coraz bardziej zaintrygowana. Tak nowoczesna technologia? Ziemska czy może już nie…? Dokładnie przyjrzała się mapie. Nie mogła od razu stwierdzić czy przedstawia ten budynek czy inny, ale z tego co sama wiedziała, przypuszczała, że to jednak ten. Spojrzała na zielony punkt. To był jej cel, czy jego? Przechyliła lekko głowę na bok, przyglądając się obrazowi. Napisy nic jej nie mówiły. Były w jakimś dziwnym języku lub kodzie.
Niespodziewanie odczuła wstrząs i to nie taki lekki. Natychmiastowo poprawiła swoją postawę, aby utrzymać lepszą równowagę, rozsuwają trochę nogi i subtelnie obniżając swoja postawę. Od razu zauważyła zamianę na pysku stwora, jakby wiedział o co chodzi. Nie musiała długo czekać na wyjaśnienia. Odezwał się prawie od razu. Broń? Tutaj? Co oni w ogóle robili? Miała wyprowadzić stąd tylko informacje, a nie bawić się w ochronę całego kontynentu. Nie, kiedy nie ma na to siły, ani czasu. Jednak… Nie miała zamiaru odejść. Mieszka tutaj jej rodzina, której jest najbardziej lojalna. Zmrużyła na moment oczy jak pokazując, że te sytuacja wcale jej się nie podoba.
-Więc… W którą stronę?- Tym razem musiała całkowicie oddać się w ręce nieznajomego. Sama nie wiedziała nic o tym, toteż jego informacje były najważniejsze. Poprawiła przyczepiony do uda pistolet, a następnie sprawdziła pasy przy nożu. Jak nie uda jej się wrócić na kolacje, matką ją zabije… Jeszcze przyznać się, że zniszczono jej prezent..? Grób murowany.
Spojrzała na swojego kosa, który nie opuszczał jej na krok.
-Oise. Wracaj do domu. Powiedz, że się spóźnię. I każ reszcie przestać latać nad hotelem.- Szybkie rozkazy. Nadal czuła, że ptaki nie odleciały, a nie chciała, aby zainteresowały się nimi jakieś organizacje ochrony zwierząt. Kos od razu wzniósł się w powietrze i odleciał. Nie oprowadziła go wzrokiem, gdyż nie czuła się zbyt bezpiecznie w pobliżu stwora, który mógłby ją zabić jednym ruchem. Chociaż jak na razie nie pokazał nic, co by mogło spowodować u niej prawdziwy strach…
Ktoś nieuważny mógłby nie dostrzec, ale zmieniając pozycję, delikatnie się do niego zbliżyła. Jakby chcąc mu zaufać, jednak nie będąc do tego przekonaną.

Przy jego pierwszych słowach, szybko zmierzyła go wzrokiem. Jego wypowiedź nie miała nic wspólnego z byciem chociaż trochę miłym, więc równie dobrze mógłby powiedzieć „spadaj”. Mimo to, Luiza miała już inne plany, toteż żadne jego kwestie, nie zmieniłyby jej zamiarów.
-To, że pomyliłam Cię z moim celem, przy tak małej ilości informacji, nie jest niczym niezwykłym. Ale. Nie powiedziałam, że ratowanie Ciebie było błędem. To, że zajmuję się zabijaniem na zlecenie, nie znaczy, że patrzenie na czyjeś cierpienie, sprawia mi przyjemność.- Wyglądało na to, że nie ma zamiaru posłuchać jego polecenia. Widać, było, że jest wojskowym i ma we krwi wydawanie rozkazów, ale jej dowódcą nie był.
Od razu ruszyła za nim. Nie odstępowała go na krok, idąc równo z nim. Cały czas obserwowała co się dzieje wokół, a także co robi stwór. Winda nie była daleko, więc nie trwało długo dotarcie do niej. Kiedy stali przed jej drzwiami, Louise spojrzała na swojego nowego towarzysza i po krótkim zastanowieniu, wyciągnęła w jego kierunku rękę. Wydawało się dosyć mało bezpieczne, ale zasady kultury osobistej zostawały.
-Nazywam się Lulu.- Przestawiła się. Nie z imienia, ale z pseudonimu. Na misji to powinno wystarczyć. Będzie mógł ją zawołać, albo ostrzec jakby wymagała tego sytuacja. Oczywiście miło by było, gdyby on zrobił to samo, ale nigdy nie wiadomo. Nie chciałaby wołać na niego „ty”, ani „stworze”, czy „kosmito”. Byłoby to nadzwyczaj dziwne. Odczekałam moment, aby chwycił jej dłoń lub nie, koniec końców, opuściła luźno rękę.
Najprawdopodobniej przemieszczą się windą piętro w dół. Chyba, że źle odczytała mapę, bo nie miała w przeszłości styczności z taką technologią. Najwyżej jak pojadą jednak w górę, będzie musiała ukryć swoje lekki zaskoczenie.
Mimo to… Ich nowym zadaniem, będzie rozbrojenie, albo zniszczenie jakiejś broni. Chociaż tym zajmować się będzie stwór. Luiza nie znała się na takim sprzęcie. Ona potrafi rozłożyć i złożyć broń palną w niesamowicie krótkim czasie, ale… Pozbywanie się jakiegoś niestabilnego sprzętu to nie jej działka.
Z przyzwyczajenia poprawiła zamek swojego kostiumu. Nie powinien się odpiąć, ale zawsze wolała sprawdzić rzeczy dwa razy.
-To… Wszyscy na dole są wrogami…?- Zwróciła się ponownie do stwora. Mimo, że nie jest zbytnio rozmowna, próbowała nawiązać jakąś konwersację. Zazwyczaj pracowała sama, więc nie musiała z nikim rozmawiać, ale teraz było inaczej. Spróbowała „obniżyć” poziom nieufności między nimi. On nie ufał jej na pewno, ona tak samo… Lecz w tym momencie trochę zaufania by się przydało.

Kobieta przyglądała się stworowi. Obserwowała każdy jego ruch, jakby próbując zrozumieć jego zachowanie. Czasami podążyła za jego wzrokiem, aby sprawdzić co go zainteresowało. Tym razem był to udźwig wagi. Sześćset kilogramów. Od razu zauważyła jak czarno-futry zmierzył ją wzrokiem. Czyżby chodziło o jej wagę…? Jeżeli on nie ma więcej niż pięćset, to nie muszą się martwić, chyba, że opis kłamie… Wtedy albo zginą zmiażdżeni przez zderzenie windy z podłożem, albo co raczej byłoby bardziej prawdopodobne, wydostaliby się jakoś. Zawsze można ułożyć jakiś plan. Nawet w kilka sekund.
Kiedy mu się przedstawiła jej gest został zignorowany, więc opuściła luźno rękę. Nic na to nie powiedziała, gdyż mogła się tego spodziewać. Nie znała jego kultury, ani w ogóle skąd pochodził. Ale w końcu Louise się czegoś doczekała i dostał od niej za to wielkiego plusa. Przedstawił się.
-Daal-Kiin.- Podzieliła jego imię na części, aby było łatwiej jej je wymawiać. Wydawało się, że wypowiedziała je całkiem podobnie, ale pewnie, gdyby nie powaga sytuacji, stwór wybuchnąłby jej śmiechem prosto w twarz. Z drugiego słowa mogła wywnioskował, że należał do CORE. Nazwa tej organizacja nie raz pojawiała się w różnych źródłach informacji, tych „dobrych” i tych mniej. Co nie znaczyło, że oni działają po „złej” stronie, a raczej, że różne instytucje bardzo się nimi interesują.
Spojrzała na to jak stwór sprawdza możliwości windy. Było duże prawdopodobieństwo, że jego waga jest dosyć spora. Tuż po chwili oboje stali w „ruchomym pokoju”. Nie było tam za dużo miejsca, ale nikt nie miał zamiaru się tam gonić. Jednym ruchem łapy wskazał jej przycisk, więc bez słowa wcisnęła go. Prawie natychmiast drzwi się zamknęły, a winda ruszyła. Niespodziewanie łapa stwóra znów się wyciągnęła, ale tym razem w jej kierunku. Kobieta podążyła za nią wzrokiem i zauważyła na jego dłoni słuchawkę. Spojrzała na niego, a następnie wzięła urządzenie.
-A co w życiu jest proste?- Odpowiedziała retorycznie i umieściła słuchawkę w uchu. Poruszyła głową, aby sprawdzić, czy poprawnie umieściła urządzenie. Jak nie wypadło, ponownie spojrzała na Daalkiina.
Gdy winna znalazła się na odpowiednim piętrze, stwór zrobił krok w stronę drzwi, a Louise zbliżyła się do ściany. W końcu to on miał większe szanse na przeżycie ataku, niżeli ona. Wcześniej widziała jak doskonale leczą się jego rany, gdy mają na to czas i szanse.
Daalkiin wyszedł pierwszy nie wahając się ani momentu, kobieta odczekała kilka sekund, upewniając się, że nikt nie atakuje, a następnie podążyła za nim. Korytarz wymalowany krwią jak w niskobudżetowych filmach, nie zdziwił kobiety. Wiedząc on mogą zrobić takie istoty jak ten przed nią, nie szokowały ją już takie widoki.
-Jasne.- Szła trzy metry za nim, więc kiedy wybuchły drzwi, przy których był w tamtym momencie stwór, odsunęła się szybko w bok, aby nie oberwać kawałkami.
Jej oczom ukazał się wielki potwór, który od razu rzucił się na Daalkiina. W pierwszym momencie chciała mu pomóc, ale szybko wróciła do realnego myślenia i została w tym samym miejscu, obserwując co się dzieje. Słysząc dźwięk łamanych kości, Louise wiedziała, że będzie co leczyć. Jak na razie stwór nie radził sobie za dobrze, ale kobieta nie była na tyle głupia, aby zwracać na siebie uwagi wielkiego potwora, który miażdżył właśnie najsilniejszego osobnika jakiego znała. Odsunęła się jeszcze trochę, kiedy przebili ściany i zniknęli jej z oczu. W tym samym momencie poczuła, że jej ptaki kręcą się w okolicy. Nie zbliżały się do zagrożenia, ale obserwowały. Kobieta mogła w każdym momencie sprawdzić co się dzieje z Daalkiinem, a może jej to później pomóc w razie jakiś problemów.
Odczekała jeszcze moment, aż cały gruz spadnie na swoje miejsce, a następnie ostrożnie ruszyła przed siebie. Teraz miała wręcz pewność, że sama spotka się z przeciwnikami. Cofnęła zgiętą w łokciu rękę i odpięła pistolet. Musiała mieć broń w gotowości. Kiedy była już blisko „drzwi”, zatrzymała się. Nie przejdzie koło nich niezauważona, a wręcz na sto procent ktoś tam jeszcze był. Przecież nie trzymaliby tam tego potwora samego.
Na dwa, kobieta pochyliła się bokiem, tak żeby móc zobaczyć co się dzieje w środku, ale zaraz wrócić do ukrycia za ścianą. Teraz ona wiedziała, że ma czterech przeciwników i oni wiedzieli, że mają przynajmniej jedną. Żadnej z nich nie posiadał broni palnej, ale na pewno swoją posługiwali się tak dobrze, że nie robiło to różnicy. Ich stroje były wręcz identyczne do tych, których Daalkiin zmiażdżył wcześniej. Wolną ręką przeczesała włosy do tyłu. Wiedziała, że albo ona zaatakuje pierwsza, albo oni. Nie miała ochoty czekać na ich reakcję, więc odbezpieczyła broń. W tym samym momencie usłyszała głos stwora dobiegający z słuchawki. Rozkaz przyjęty. Czas wykonać. I tak właśnie Daalkiin został jej dowódcą.
Oparła się plecami o ścianę przy wejściu. Ręce zgięte w łokciach trzymała blisko siebie, a broń wycelowaną w sufit. Dopiero, kiedy zrobiła krok w bok, obróciła się, aby być przodem do ninja, wyprostowała ręce i zaczęła strzelać. Była dosyć odsłonięta, ale jak wcześniej widziała, tylko jeden z nich miał broń dalekiego zasięgu. Była to kusza, jeżeli nie miał jej już przyszykowanej, to czas był po jej stronie. Nim zużyła cały magazynek i nic jej się nie stało ze strony przeciwników, schowała się szybko po drugiej stronie wejścia. Musiała znaleźć urządzenie. Pamiętała z mapy gdzie powinno się ono znajdować, ale musiała się na początku pozbyć tych czterech osobników, żeby za nią nie podążali. Jej nie pójdzie tak łatwo jak Daalkiinowi, ale da sobie radę. Jak zawsze.