S Curson Ave i okolice

Spora część, a właściwie zdecydowana większość S Curson Ave ciągnie się przy budynkach mieszkalnych, a że ulica ta jest długa, bo liczy sobie prawie dwa i pół kilometra, to co kawałek przecinają ją inne - większe i mniejsze - na ogół mniej więcej pod kątem prostym. Rzecz jasna znajdują się też przy niej jakieś budynki użytkowe, lecz jest ich o wiele mniej i prawdę mówiąc skupiają się głównie przy jej północnej części - gdzie ograniczana jest przez W 6th St, zresztą kończąc się tuż przy muzeum Le Brea Tar Pits.

Karolina nie mogła uwierzyć, że przegapiła coś tak ważnego, jak starcie z Sentinelami. O wszystkim dowiedziała się od drużyny, jak tylko wróciła do ich bazy. Opowiedzieli jej tyle, ile byli w stanie się dowiedzieć. Sama dziewczyna spędziła sporo czasu na przeglądaniu wiadomości. Czytała rtykuły, które udało jej się znaleźć, a także zerknęła na kilka filmików, które nagrali przypadkowi ludzie. Nie mogła uwierzyć, w to co się wydarzyło. Jednak wygląd miasta i smutne nastroje wśród mieszkańców wszystko potwierdzały. Atak robotów był ogromną tragedią. Wiele ludzi zginęło i jak bardzo blondynka nie ufała innym, szczególnie dorosłym, i nie chciała mieć z nimi do czynienia, tak nikomu nigdy nie życzyła śmierci. Nawet tym złym, którzy po prostu powinni trafić do więzienia, za kratki.
Około południa dziewczyna postanowiła wybrać się na miasto, by rozejrzeć się po okolicy. Może zaoferować komuś pomoc, jeśli byłaby w stanie coś zrobić. Każdy mógł. Czy to przywracając sklepy do porządku, czy sprzątając ulice i chodniki. Kar nie miałaby nic przeciwko pomocy przy czymś takim. Jej myśli zostały jednak oderwane od tego tematu kiedy z jakiejś uliczki doszedł ją dziwny dźwięk. Zatrzymała się, nasłuchując. Odgłos miał metaliczny wydźwięk, co automtycznie skojarzyło się jej z tym, że może jakiś Sentinel gdzieś tam przetrwał i, nie daj boże, zaczął się naprawiać. Ostrożnie więc zakręciła, by podejść bliżej miejsca hałasu i wyjrzeć zza muru, gotowa do obrony i ucieczki. Choć ledwie wczoraj, ledwie kilka godzin temu, walczyła o swoje życie, to nie miała zamiaru uciekać. W świetle słonecznym czuła się pewniej niż w środku nocy.

Karolina starała się zachować ostrożność i poruszać się najciszej jak tylko potrafiła, by nie zostać zauważoną. Lepiej najpierw dokładnie się zorientować w sytuacji i dopiero potem próbować coś zrobić. Nie chciała zbyt szybko wykonywac żadnego ruchu. Nie spieszyło się jej za bardzo do walki i wolała jej uniknąć. Ta zawsze była dla niej ostatecznością. Jeśli nie było to konieczne to lepiej nie wdawać się w zadną bójkę. Rozmowa często mogła rozwiązac wiele przeróznych problemów. Choć z Sentinelami pewnie nie było raczej szans na żadną rozmowę. Z tego co zauważyła z opowiadań i filmików, były one raczej bezmyślnymi maszynami do zabijania. Nic poza likwidacją ludzi ich nie interesowało. Nie była jednak pewna, że to właśnie Sentinel krył się za rogiem, więc istniała szansa na uniknięcie walki.
Po wyjrzeniu zza muru sprawa wyjaśniła się dosyć szybko. Kosmitka zauważyła kolczastą postac, która najwyraźniej się skradała. Sentinel to to na pewno nie był. Jej pierwszym skojarzeniem był mutant. Albo raczej mutantka, bo sylwetka była wyraźnie kobieca. Przynajmniej od tyłu, bo tak własnie Kar widziała tę postać. Niemalże całe jej ciało było pokryte kolcami, a przez to ubranie było poszarpane. W dodatku brudne. Blondynce momentalnie zrobiło się szkoda tej osoby. Wyglądała naprawdę kiepsko, w dodatku wiedziała, jak ludzie reagują na mutantów. Jeśli ta kolczasta istota pojawiłaby się na zatłoczonych ulicach, na pewno by wzbudziła panikę i została aresztowana przez policję.
Dziewczyna ostrożnie wyszła zza muru, starając się trzymać blisko czegoś, co mogłoby jej posłużyć za ochronę, gdyby na przykład została zaatakowana kolcami.
- Wiesz, tam chyba nie wolno wchodzić. Tak mówi tabliczka. - odezwała się spokojnym, trochę niepewnym głosem, wpatrując się w sylwetkę przed sobą.

Nie mając gdzie się schować, Karolina trzymała się blisko muru po prostu. Blacha była zbyt daleko i musiałaby chyba do niej podbiec, a to na pewno by przyciągnęło uwage nieznajomej. Nie chciała zostać nagle zaskoczona atakiem kolców. Kto wie czy nie potrafił ich używac jak strzał. Lepiej nie ryzykować.
Widziała, że dziewczyna jest spanikowana i wystraszona. Zwróciła tez uwagę na jej oczy kiedy ta się obróciła. Czarne, jak u niektórych zwierząt. Kiedy kilka kolców wylecaiło z jej ciała, kosmitka spięła się, gotowa zrobić unik, gdyby któryś z nich poleciał w jej stronę. Na szczęście większość zatrzymała się na ścianach i ziemi. Dziewczyna nie podchodziła bliżej spanikowanej nastolatki, nie chcąc przypadkiem zasugerować, że może chcieć ją skrzywdzić. Zamiast tego uniosła lekko rece do góry, zginając je w łokciach, by pokazac, że nie ma żadnej broni.
Kiedy kolczastka mutantka - chyba mutantka - przewróciła się, Kar odruchowo zrobiła krok do przodu, chcąc jej pomóc, ale szybko się powstrzymała przed tym. Mogłaby tylko wywołac wieksza panikę, a tego nie chciała.
- Spokojnie, nic ci nie zrobię. Chce tylko pomóc. Nie musisz się mnie bać. Jak masz na imię? Wyglądasz, jakbyś się zgubiła. - odezwała się swoim łagodnym głosem, na ustach utrzymując delikatny uśmiech, cały czas patrzac na nieznajoma dziewczynę. Jeśli była ona mutantką to ich najnowsze kontakty mogły się przydać. Kolczasta zdecydowanie potrzebowała pomocy. Co jeśli była świezo upieczonym mutantem i uciekła z domu? Karolina wiedziała, jak to jest nie mieć domu i nikomu tego nie życzyła. Ona przynajmniej miała rodzinę, swoją drużynę. Ta tutaj była sama.

Karolina stała w miejscu, czekając na to, co się zdarzy dalej. Wpatrywała się w nieznajomą spokojnie, z delikatnym uśmiechem na twarzy. Póki co nie ruszała się z miejsca, czekając na jakąkolwiek reakcję ze strony drugiej dziewczyny. Naprawdę nie chciała wywołać u niej paniki ani sprawić, by ta zaczęła uciekać. Nie, Kar chciała jej pomóc. Nie mogła apozwolić, by ta pałętała się po mieście. Wśród ludzi, którzy nie byli zbyt tolerancyjni wobec odmienności. Nawet jesli dopiero co wczoraj mutanci i inni bohaterowie uratowali ich życie. Kosmitka wiedziała zbyt dobrze, jak zamknięte umysły niektórzy potrafili mieć.
W końcu doczekała się reakcji. Choć nie tego się spodziewała to w zasadzie nie była zaskoczona, kiedy nieznajoma zaczęła płakać, podwijając kolana i obejmując je. Teraz była dosłownie niczym jeż. I o ile jeża dało radę wziąć na ręce bez większego bólu, o tyle objęcie kolczastej mutantki nie byłoby raczej najlepszym pomysłem. Mimo to Karolina bardzo szybko podeszła do dziewczyny i klęknęła przy niej na jednym kolanie, szukając dla dłoni miejsca bez kolców, na którym mogłaby ją oprzeć.
- Hej. Hej, spokojnie. Nie płacz. Znam kogoś, kto może ci pomóc, wiesz? Wiem, jak to jest kiedy całe twoje życie się wywraca do góry nogami, ale to się zmieni. - blondynka pomyślała o tym, jak jakiś czas temu Wiccan nawiązał kontakt z X-Menami. Jeśli miał do nich jakiś numer telefonu czy cokolwiek to mogli ich poprosić o pomoc z tą dziewczyną. Karolina nie chciała jej teraz tu zostawić. Wiedziała, że mogą jej pomóc, więc chciała to zrobić. Nie mogła zostawić dzieciaka samemu sobie, bez wsparcia.

Martwiła się, że trudno będzie jakoś dotknąć dziewczynę, ale te mniejsze kolce okazały się dosyć miękkie, więc nie musiała aż tak na nie uważać. Karolina wiedziała, że przy pocieszaniu czy uspokajaniu dotyk był ważny, przynajmniej dla niektórych, więc chciała być jak najbliżej dziewczyny.
Sprawa okazała się nieco bardziej skomplikowana niż myślała, gdy dziewczyna zaczęła mówić. Najwidoczniej nie była stąd, bo używała momentami jakiegoś obcego języka, blondynka nie była pewna jakiego, ale nie było to ważne. Dobrze, że chociaż trochę znała angielski i byli w stanie jakoś się porozumieć. Nieznajoma mutantka, prawdopodobnie mutantka, miała rację. Nie mogła wyjść tak na ulicę. Ktoś mógłby ją zauważyć, a wtedy pewnie mieliby problem. Kar starała się wymyślić jakiś plan. Nie mogła zostawić obcej tutaj. Samej, nie do końca rozumiejącej angielski. Tylko co mogła teraz zrobić?
- Coś wymyślimy, okej? Daj mi chwilkę. Nie martw się, nie zostawię cię tutaj. - zapewniła dziewczynę, mając nadzieję, że ta rozumiała chociaż ogólną ideę słów, które do niej kierowała. Po chwili wyciągnęła telefon z kieszeni i wyszukała numer do Nico, pisząc do niej wiadomość odnośnie obecnej sytuacji i prosząc o ten numer do uczennicy od X-Menów. Dobrze, że ich grupa zawsze mówiła sobie o wszystkim, co im się przydarzyło. To prawie jak zdawanie raportów grupie.

Karolina z niecierpliwością czekała na odpowiedź od Nico. Miała nadzieję, że przyjaciółka nie postanowi do niej oddzwonić żeby zasypać ją milionem pytań. Mogła jej wyjaśnić wszystko później lub za chwilkę, w krótkim smsie. Teraz najważniejsze było zapewnić bezpieczeństwo dziewczynce, która nie mogła ot tak się pokazać na ulicy. Mimo wszystko Kar się zastanawiała czy nastawienie ludzi nie zmieniło się trochę po tym, jak mutanci pomogli w walce z robotami i ochronili ich. Wypadałoby okazać odrobinę wdzięczności. Nie mogła jednak podejmować ryzyka tylko po to, by sprawdzić to. Lepiej poszukać pomocy gdzie indziej.
Odpowiedź dostała dosyć szybko, z numerem telefonu i pytaniem o to, co się dzieje. Karolina szybko napisała jej odpowiedź z wyjaśnieniem, że chyba trafiła na świeżo obudzonego mutanta, a właściwie mutantkę, i chce jej pomóc. Nie mogła pozwolić na to, by dziewczyna sama tu została.
Po wysłaniu wiadomości, blondynka wbiła numer telefonu, ale nim napisała wiadomość, spojrzała na dziewczynkę, gdy ją usłyszała.
- Znam kogoś kto może ci pomóc. Jeśli się zgodzisz to dam im znać żeby się tu zjawili i pomogli ci opanować tę zmianę. - zwróciła się do młodej mutanki z lekkim uśmiechem.

Karolina uśmiechnęła się kiedy po dłuższej chwili mutantka wreszcie skinęła lekko głową. Może i miała problemy z mówieniem po angielsku, ale chyba więcej rozumiała. Blondynka pomyślała, że pewnie miałaby podobnie, gdyby musiała się uczyć jakiegoś obcego języka. Łatwiej było nauczyć się zrozumieć słowa i pisać je niż mówić. Jedno piszesz, drugie mówisz. Każdy język brzmiał inaczej i do tego miał swój akcent, który ciężko było załapać. Nie wymagała jednak kompletnego zrozumienia, aby jakoś mogły się dogadać. Tyle jej wystarczyło.
Na początku kosmitka chciała zadzwonić, ale pomyślała, że może nie wypada, więc zamiast tego postanowiła napisać wiadomość na numer telefonu, który otrzymała. Postarała się jak najkrócej napisać o tym, kim jest, skąd ma numer i dlaczego teraz pisze. Znalazła mutantkę, która chyba dopiero co zyskała swoje moce i nie może się pokazać publicznie, bo wygląda dość osobliwie. Podała miejsce, gdzie są i zapytała, czy ktoś może się zjawić.
Miała nadzieję, że dosyć szybko dostanie odpowiedź. Oczywiście nigdzie się nie spieszyła, a w razie czego mogłaby zabrać dziewczynę do nich… Tyle, że ciężko byłoby się poruszać po mieście i nie zostać zauważonym. Chyba, że poczekałyby do wieczora i wtedy po ciemku przeszłyby przez miasto prosto do kryjówki pod muzeum. Zawsze to jakiś plan.
Spojrzenie blondynki powędrowało do jej towarzyszki, gdy ta się odezwała jednym słowem. Uśmiechnęła się do niej przyjaźnie, nie wypuszczając telefonu z ręki.
Teraz czekamy aż nam odpiszą. Nie wiem, ile to zajmie. - nastolatka rozejrzała się dookoła, ale do ich bocznej uliczki nikomu się chyba nie spieszyło, więc Kar postanowiła pokazać dziewczynie, że też jest inna. Żeby ta wiedziała, że nie jest sama. - Pokażę ci coś. Tylko się nie wystrasz, okej? - zwróciła się do mutantki, łapiąc za swoją bransoletkę i ściągając ją z ręki. Jej ciało natychmiast błysnęło wszystkimi kolorami tęczy. Po jakichś trzech, może czterech sekundach założyła ją z powrotem - Też jestem inna i muszę się ukrywać. - odezwała się.

Jej towarzyszka na szczęście nie wyglądała na przestraszoną choć Karolina zauważyła, że dziewczynka na chwilkę się spięła, ale zaraz się uspokoiła, patrząc na nią z czymś, co wyglądało na zachwyt. Blondynka nie znała hiszpańskiego i jedynie sol skojarzyło jej się ze słońcem. W dodatku ton głosu wyraźnie wskazywał, że to co powiedziała było raczej komplementem niż jakimś nieprzyjemnym komentarzem. Uśmiechnęła się na jej słowa.
- Tak naprawdę wyglądam jak tęcza. - powiedziała nieznajomej. Kosmitka wiedziała, że ludziom tęcza raczej kojarzy się z czymś pozytywnym, ale tak czy siak wyglądała inaczej niż reszta i musiała to ukrywać. Nie wiedziała, czy zachwyt nad jej kolorami byłby silniejszy od strachu przed jej innością i nie chciała podejmować żadnego ryzyka. Wystarczy, że jej przyjaciele znają prawdę.
Nastolatka na chwilę uniosła głowę i spojrzała w kierunku ulicy kiedy usłyszała sygnał. Karetki lub straży pożarnej. Nigdy nie mogła rozróżnić tego wycia. W każdym razie jakieś służby państwowe wybierały się gdzieś pilnie. Ostatnio słyszała te sygnały dosyć często, ale nie ma co się dziwić. Osobiście przegapiła atak robotów, ale słyszała wszystko od drużyny, a do tego w telewizji, radiu i gazetach była cała masa informacji na ten temat.
Jej spojrzenie wróciło do dziewczyny, gdy ta zapytała o telefon. Kar zerknęła na wyświetlacz akurat w momencie kiedy dostała odpowiedź.
- Ktoś z dorosłych zostanie poinformowany o tobie. - powiedziała, wysyłając jednocześnie adres, pod jakim w tej chwili się znajdowali.

Karolina miała cierpliwość do dzieci. Jakby nie patrzeć, opiekowała się Molly, a Molly potrafiła być naprawdę zwariowanym dzieckiem i trzeba było do niej sporo cierpliwości. Ta tutaj dziewczynka wymagała jednak innej cierpliwości. Kar musiała dać jej czas, by ta mogła sformułować zdanie w języku angielskim. Bariera językowa była najgorsza. Nastolatka słyszała o translatorach, które mieli dorośli bohaterowie. Urządzenia, które pomagały im w rozmawianiu w innych językach. Dałaby wiele, by móc mieć coś takiego teraz. Niestety nie miała, więc musiały sobie jakoś radzić bez tego cudu techniki.
W końcu nieznajoma się odezwała. Tyle, że po hiszpańsku. Na szczęście sama końcówka wypowiedziała wystarczyła kosmitce, by mniej więcej zrozumieć, o co ta ją pytała.
- Chcesz powiedzieć mamie, gdzie jesteś? - zapytała ją łagodnym tonem. Może wcześniejsze pytanie o telefon nie dotyczyło jej pisania z kimś z Instytutu. Może chciała pożyczyć od niej telefon. Karolina więc podała swój telefon dziewczynce, wcześniej wchodząc w okno wybierania numeru, by jej ułatwić sprawę.
- Proszę. Dzwoń śmiało. - powiedziała z uśmiechem. Kiedy dziewczynka przejęła od niej telefon, Karolina oparła się lekko o ścianę, opierając dłonie o zimną cegłę.

Już po oddaniu telefonu dziewczynie, Karolina stała spokojnie w miejscu, opierając się lekko o ścianę i obserwując, jak nastolatka najpierw wybiera numer telefonu, a potem czeka na to aż ktoś odbierze po drugiej stronie. Nie była zaskoczona kiedy jej młoda towarzyszka zaczęła szybko mówić po hiszpańsku. Tak było jej się najłatwiej komunikować, a i pewnie z rodzicami łatwiej się tak rozmawiało. Rozmowa była zadziwiająco szybka, a dziewczynka była wyraźnie zdenerwowana choć nie wzburzona. Raczej zestresowana. Zapewne całą obecną sytuacją. Nic dziwnego, jej całe życie wywróciło się do góry nogami i Kar doskonale to rozumiała.
Kiedy dziewczynka skończyła rozmawiać, kosmitka podeszła do niej wziąć swój telefon i przytuliła ją lekko jeszcze trzymając telefon w dłoni. Wtedy coś się zmieniło. Przy nich pojawiło się... Coś. Ona sama nie wiedziała jak to nazwać. Różowa energia w kształcie okręgu. Karolina odruchowo zasłoniła młodszą dziewczynę, by móc w razie czego ją ochronić. Spojrzała nieco podejrzliwie na dziewczynę ze skrzydłami. Dopiero jej słowa sprawiły, że nieco wyluzowała i opuściła ramiona w dół.
- Ja. Dla mojej koleżanki. Jej moce chyba się obudziły podczas wczorajszego ataku. - zwróciła się do nieznajomej. Nastolatce było jej zdecydowanie łatwiej zaufać niż dorosłemu. Ciekawe czy w tej całej szkole X-Menów wiedzieli o tym. Kar spojrzała na towarzyszkę z lekkim uśmiechem.
- Gotowa na podróż? Ona zabierze się w bezpieczne miejsce. - odezwała się, mając nadzieję, że dziewczynka zrozumie chociaż najwazniejsze słowa z jej wypowiedzi.

Karolina nie była pewna czy powinna być zaskoczona czy nie faktem, że tysiące osób zostało mutantami wczorajszego dnia. Albo raczej, tysiące mutantów wczoraj się przebudziło. Wiedziała, jak to było z ich małą Molly kiedy dziewczynka się zdenerwowała. Najwidoczniej silne emocje wpływały na przebudzenie mocy, a wczorajszy atak był idealną okazją do silnych emocji. Głównie strachu.
Jej spojrzenie spoczywało na dziewczynce, która ciągle była przy niej. Kiedy ta ją przytulia, kosmitka się uśmiechnęła i odwzajemniła gest, ostrożnie głaszcząc ją w miejscu wolnym od kolców. Gdyby nie problemy z językiem to możliwe, że Kar by ją zabrała do nich. Do ich bazy. Ale z drugiej strony może lepiej, że trafi do X-Menów. Tam nauczy się kontrolować swoją moc. Może nauczy się chować kolce i będzie mogła wyglądać tak jak wcześniej? Blondynka tego jej życzyła.
- Tak, widać. - Karolina odpowiedziała z uśmiechem kiedy nieznajoma się przedstawiła jako Pixie. Ksywka idealnie do niej pasowała.Kolorowe skrzydła, różowe włosy. I chyba spiczaste uszy, o ile oczy ją nie myliły. Ogólnie wygląd przyjemny dla oka i wzbudzający zaufanie. Może to dlatego jej towarzyszka się nie bała podejść.
- No, to do widzenia. Może do zobaczenia? Może kiedyś wpadnę do Nowego Jorku. - zwróciła się do obu dziewczyn. Wiedziała, że to tak najłatwiej spotkać X-Menów. Jak i Mścicieli, ale tych drugich wolała unikać.

Karolina skinęła lekko głową, potwierdzając słowa Pixie. W końcu mieli numer telefonu do jednej z osób z ich Instytutu. Znajomości jednak się przydawały. Szczególnie z tymi dużymi grupami bohaterów. Wsród X-Menów byli też młodzi. Nastolatkowie. Pewnie dlatego to właśnie ich łatwiej było poprosić o pomoc niż na przykład takich Mścicieli, którzy według Kar byli nadętymi dorosłymi, myślącymi, że najlepiej wiedzą, co dla kogo jest dobre. Jej grupka przyjaciół świetnie sobie radziła.
Kiedy mutantka odezwała się w dziwnym języku i dysk energii pojawił się ponownie, kosmitka pomachała im ostatni raz nim obie dziewczyny zniknęły. Po chwili opuściła dłoń w dół i westchnęła, opierając się o najbliższą ścianę. To było... Stresujące. Zdecydowanie. Ale też na swój sposób przyjemne. Właśnie pomogła dzieciakowi. Komuś podobnemu do nich. do niej. Innemu. I tym razem poszło o wiele lepiej niż gdy spotkali nastoletniego wampira, który niemal zabił jedno z nich. Ją dokładniej, bo w końcu ofiarowała się za Nico. Na szczęście jej moce ją ocaliły i Kar bardzo się z tego cieszyła.
Odpychając się lekko od ściany, nastolatka wyprostowała się, poprawiła ubrania, po czym ruszyła w strone głównej ulicy. Czas wrócić między ludzi.

/zt I guess?