Ukryta toń

Głębia odsłonięta po zapadnięciu się podwodnego miasta. Na pierwszy rzut oka wydaje się być całkowicie ciemna - głęboko czarna - i przede wszystkim pusta... Ale kto wie co może się w niej kryć? Bardzo prawdopodobnym jest, iż do tej pory żaden człowiek nie postawił w niej stopy. Okolica jest zimna, a ciśnienie bardzo wysokie, być może nie tylko z naturalnych względów.

- Co ty wyprawiasz? – Zaprotestowała America gdy tylko odzyskała pełnie świadomości.
Nastolatka od razu zerwała się na nogi, obrzucając Jess spojrzeniem pełnym pretensji. Nie potrafiła zrozumieć co się wokół niej dzieje i bynajmniej nie chodziło tu o to iż znajdowała się obecnie jedynie w koszulce i spodenkach. Była wojowniczką. Twardą i zawziętą. Takich jak ona nie kładzie się do łóżka tylko dlatego że przypadkiem przyjęli na siebie kilka ciosów, czy też dokładniej rzecz ujmując, zaliczyli zderzenie z ścianą. America nie miała pojęcia w jaki sposób znalazła się na statku. Końcówkę wydarzeń z eksploracji podziemnego miasta pamiętała dość mgliście. Gdy wszystko zaczęło się trząść, podtrzymywała sklepienie do czasu aż nabierze pewności że towarzysząca jej para jest bezpieczna, a gdy już uznała swoją akcję za udaną, postanowiła samej jak najszybciej opuścić komnatę. Fakt że nawet pod wodą potrafiła przemieszczać się bardzo szybko, połączony z panującymi wokół niej ciemnościami, sprawił iż najprawdopodobniej sama nabiła sobie guza wpadając na cos po drodze. A że była tam na dole jedną z bardziej niszczycielskich sił, impet owego zderzenia okazał się wyjątkowo dokuczliwy.
Latynoska nie miała pojęcia jak to jest u ludzi, wiedziała natomiast że sama z pewnością nie poczuje się lepiej od jakiejś rozczulającej kuracji. Może gdyby była z nią Kate to sprawa wyglądałaby inaczej, ale skora tamta znajdowała się gdzieś wysoko na powierzchni, to jedynym co mogło ukoić jej gniew i przegnać złe samopoczucie była jak najszybsza możliwość odegrania się po porażce.
tymczasem była naprawdę wściekła. Po pierwsze dlatego że straciła kurtkę i „flagę”, a zgubienie barw narodowych traktowała jako poważną plamę na honorze. Co prawda w zamian zdobyła dziwny błyszczący kryształ, prawdopodobnie będący przyczyną wszystkich komplikacji, którego przez całe to zamieszanie z trzęsieniem ziemi jak do tej pory nie miała okazji oddać w bardziej odpowiednie ręce, jednak takie znalezisko w żaden sposób nie rekompensowało jej straty. Po drugie dziewczynie dokuczała świadomość iż nie dała rady. O ile nie czuła się winna tego iż prawdopodobnie to jej pośpiech naraził innych na niebezpieczeństwo, podobnie zresztą jak nie traktowała się jak bohaterkę dzięki której Bobbi i łucznik nie skończyli pod gruzami, to przekonanie iż mimo wszystko powinna utrzymać głupi sufit na swoim miejscu, gnębiło jej sumienie. Problem Americi polegał na tym iż ta nie bardzo wiedziała jak ma wziąć rewanż i przyłożyć wodzie.
- Ma ktoś pomysł jak zasadzić kopa oceanowi? – Spytała nastolatka kierując swoje słowa do dwójki towarzyszy podwodnej ekspedycji. Tamci wyglądali na całych. Może poobijanych, w nienajlepszej formie i pewnie podobnie jak ona w cienkich humorach, ale żywych, a co za tym idzie zdaniem dziewczyny wszystko było w porządku.
America nie należała do szczególnie opiekuńczych. Nie  miała w zwyczaju pytać drugiej osoby „czy nic jej nie jest”, wychodząc z założenia że gdyby było, to cierpiący sam by ją o tym poinformował, bez czekania na jakaś grzecznościową formułkę. Poza tym uważał że mówienie o bólu jest tylko narzekaniem. Prawdziwy ból to taki który odbiera mowę, a rozpatrując sprawy w tych kategoriach, zarówno jej, Bobbi jak i Hawkeye nic nie było.
- Czyli wracamy do domu? – Głośno zastanawiała się latynoska przekonana o tym że ich misja właśnie dobiegła końca.

Kiedy Bobbi nagle się obudziła, gwałtownie wciągnęła powietrze, jakby tego jej brakowało wcześnie i szybko podniosła się do siadu. Dosłownie przez chwile myślała, że jest nadal pod wodą, w ruinach. Z ta różnicą, że została przysypana gruzami. Blady blask żarówki szybko jednak do niej dotarł i ta opcja zaraz odpadła. Kobieta zmarszczyła brwi, rozglądając się dookoła. Czuła i wiedziała już, że nie ma na sobie kombinezonu do nurkowania. I że przede wszystkim nie jest w wodzie. Nie bezpośrednio. Rozpoznała pomieszczenie bez problemu. Znowu byli w łodzi podwodnej.
Czy wszystko co przeżyła wcześniej było tylko snem? Jej spojrzenie padł na Jessicę, która próbowała ułożyć nastolatkę na łóżku, ale ta gwałtownie się zerwała, wyraźnie niezadowolona z takiego traktowania. Kiedy Mścicielka przemówiła do niej, Mockingbird zrozumiała, że to nie był wcale sen. Jakimś cudem przeżyli to, co się działo wcześniej i zostali zabrani na łódź. Bezpieczni.
Barbara obróciła się na łóżku, osuwając stopy na podłogę. Jej lewa dłoń powędrowała w górę do jej głowy kiedy wreszczie ból dotarł do jej świadomości. Musiała nieźle oberwać. Ciśnienie pewnie też robiło swoje. Na chwilę wstrzymała oddech starając się wyczuć jeszcze jakieś zmiany. Zmiany odnośnie jej brzucha dokładniej mówiąc. Nie czuła jednak żadnego bólu, więc najprawdopodobniej wszystko było okej. Westchnęła z niejaką ulgą i ponownie spojrzała na Jessicę.
- Co właściwie się stało? Ostatnie co pamiętam to gruzy lecące na nas. Jak się tu znaleźliśmy? - zapytała koleżankę po fachu. Blondynka obróciła się nieco i wychyliła, by zerknąć na górę łóżka. Z ulgą stwierdziła, że i Clint był z nimi. Na szczęście. Miał od niej bana na umieranie.

/ z głębiny

Nawiązując jeszcze do poprzednich wydarzeń to Clinton był po prostu przekonany, że było zbyt spokojnie, aby miało to się równie spokojnie skończyć. Wiedział i czuł to w kościach, lędźwiach czy gdzie jeszcze można, że coś się stanie. I tak właśnie się stało.
Z każdym dniem był coraz bliższy znalezienia supermocy, którą wmówiłby sobie równie sukcesywnie co pech.
Trwało to szybko. Na tyle, że znowu wystąpiła improwizacja, choć ta była inicjatywą jego żony. Nie miał nic przeciwko temu. Przez myśl przeszło mu także, co wtedy z Americą, która chcąc nie chcąc pozostała w głównej, najbardziej kłopotliwej sali.
Nie dano mu jednak szans na to, żeby dłużej się nad tym zastanawiać. Nie dość, że uczucie bycia wciąganym było tak znajome, jak również nieprzyjemne, to jeszcze zmieniające się ciśnienie i narastający ból głowy nie pomagały w niczym. Prócz utraty przytomności. W końcu do tej doprowadziły.

Ból głowy nie ustępował. Właściwie to go wybudził, co mogli usłyszeć zebrani w pomieszczeniu poprzez stęknięcie i ciche przekleństwo. Barton poruszył się na materacu, jakby zechciał sprawdzić czy ma wszystkie kończyny i jest w stanie się ruszyć. Walcząc z pulsowaniem w czerepie, uniósł się najpierw na łokciach i ostrożnie, powoli, całkowicie niespiesznie i mozolnie zadarł łeb. Towarzyszył temu ból, że niewiele brakowało do stwierdzenia, że to już koniec - grypa, agonia i śmierć. Nic więcej. Ewentualne wybudzenie, zabicie z rąk Bobbi i śmierć. Znowu. Zdążyłby się wprawić.
Jeśli w pomieszczeniu panował półmrok to czuł się swobodniej. Inaczej najpierw sarknął, żeby zmniejszyli natężenie światła, bo tak się nie da żyć, egzystować i działać. Niemniej, nie miał w planach - przynajmniej w tej chwili - przeleżenia. Na taki pomysł wpadnie w chwili, gdy znajdzie się w Avengers Tower bądź w swoim apartamencie na Brooklynie.
Kiwnął dłonią do Jessiki, gdy ta odwróciła się w ich stronę. Na jej komentarz zareagował zniesmaczonym stęknięciem.
— Wiadomo, że jak głupi w grupie to od razu trochę szczęścia przypada, nie? — skomentował. Gdyby nie grymas na jego twarzy, to można by było dopatrzeć się uśmiechu, jaki majaczył się w kącikach jego ust. Taką rzucił zagadkę, choć była ona na tyle prosta, że każdy ogarnięty by wiedział, o kim mowa.
Przechylił się, ryzykując kolejnym bólem głowy, żeby spojrzeć na Bobbi. Mrugnął do niej, a potem zmusił się do tego, aby zejść z łóżka. Poszło mu to dość zgrabnie i bez problemu.
— Jak się czujesz? — zagadnął do partnerki, kładąc dłoń mniej więcej na wysokości jej uda. Przyjrzał się uważniej. Po uzyskaniu odpowiedzi skinąłby krótko i przeniósł spojrzenie na Americę.
— A jak z tobą? Wszystko w porządku?
Lepiej było zorientować się teraz czy był poważniejszy problem w związku z samopoczuciem grupy, niż potem dowiadywać się, że coś się dzieje.
— Gruzy? Ja zdążyłem zobaczyć multum pławikoników w neonowych odcieniach od fioletowego przez niebieski, aż po turkus — rzucił z pełną swobodą w głosie i wyprostował się, żeby stanąć obok Drew.  Najwidoczniej obecność koników morskich nie była dla niego czymś niepokojącym.
— Uh, to przechodzimy dalej i dowiadujemy się, co kryształ zrobił? Ale najpierw... — wyszedł z pomieszczenia.
Rozpoczął poszukiwania aspiryny czy innego środku przeciwbólowego.

Nie znając dobrze zwyczajów Jess, nastolatka nie miała pojęcia czy starsza koleżanka zwykła zaczynać przekazywanie informacji od złych, czy dobrych wiadomości, dlatego też spokojnie czekała na to co będzie dalej. Z tego co zdążyła zrozumieć, jeżeli cały ocean traktować jako wannę wypełnioną po brzegi wodą, to oni znajdowali się na jej dnie i właśnie znaleźli korek. America była natomiast tą, której udało się ów korek wyciągnąć. A potem zadziałały prawa fizyki. Zdaniem dziewczyny sprawa nie prezentowała się aż tak źle. Łódź wyglądała na sprawną, a jeśli coś było z nią nie tak, to w dalszym ciągu mieli w rezerwie napęd o mocy jednej kosmitki.
- Czyli wciąż płyniemy i szukamy tamtych? – Spytała America mając na myśli zaginioną, drugą łódź podwodną. Choć w tym przypadku nie wiadomo czy bliższym prawdy nie byłoby stwierdzenie, że to oni się zgubili. Bez względu na to która opcja była tą właściwszą, decyzja co robić dalej i tak nie należała do niej, wobec czego Latynoska postanowiła spokojnie zaczekać na rozwój wypadków, a przynajmniej tym razem nie wyrywać się przed szereg, do czasu aż Bobbi (bo chyba to powinna być ona), postanowi co robić. – Poszukam jakiś rzeczy.
America wciąż miała problemy z orientacją i ogarnięciem rozkładu pomieszczeń w łodzi podwodnej, toteż odnalezienie swojej kajuty zabrało jej wyjątkowo dużo czasu. Ma miejscu zabrała czerwoną bluzę z kapturem i nowe, suche buty, uznając że na chwilę obecną taki zestaw zupełnie jej wystarczy. Od razu poczuła się wygodniej, z satysfakcja puszczając w niepamięć ekwipunek do nurkowania.  W drodze powrotnej, próbując odnaleźć sterownie, nastolatka trafiła do kuchni, gdzie w dalszym ciągu grasował Hawkeye. America nie miała pojęcia czym są leki, a z istnieniem chorób spotkała się dopiero na Ziemi. Dla kogoś kto nigdy ich nie potrzebował, medykamenty były jedynie kolejną, wyjątkowo dziwną formą pożywienia jaką produkowała ludzkość. Zrozumienie wszystkich zwyczajów panujących na tej planecie, wciąż wydawało się rzeczą niemożliwą, nawet jeśli posiadało się w tej sprawie najlepszą z możliwych przewodniczek.
- Zajadasz porażkę? – Luźno rzuciła dziewczyna, samej zabierając się za przeszukiwanie schowków z ukrytym prowiantem. Już wcześniej zauważyła znajdujący się tam słoik z cukierkami, stanowiący najlepszy dowód iż Tarcza organizowała swoje wyprawy z rozmachem i dbałością o najmniejsze szczegóły, a który to sama America zamierzała obecnie złupić, wydobywając z niego wszystkie te przysmaki, które lubiła Kate.
Dziewczyna nie potrafiła zrozumieć również tego, po co ludzie zadawali sobie tyle trudu by dzielić słodycze na tak małe części i każda z nich pakować w osobny papier? Dla Americi była to kwintesencja marnowania czasu.
- Czy to są te kleiste, zalegające na zębach? – Spytała Clinta, wskazując mężczyźnie wybraną przez siebie zdobycz, po to by się upewnić że jak już przebierze cały słój, nie będzie musiała robić tego od początku. Po chwili kolejne cukierki zaczęły ginąć, ukryte w kieszeniach panny Chavez.

Bobbi uśmiechnęła się lekko kiedy Clint przechylił się w dół, by na nią spojrzeć, a nastepnie mrugnął do niej. Jednym z najwiekszych atutów Hawkeye'a był fakt, że nawet w najgorszej sytuacji potrafił zachować dobry humor. Lub po prostu świetnie udawał. tak czy siak, jego zachowanie sprawiało, że kobieta czuła się lepiej. Pozytywna aura była ważna, a tej jej mąż czasem miał aż nadto.
- Nie licząc okropnego bólu głowy wszystko raczej w porządku. Nic więcej mi nie dokucza. - odparła na pytanie Clinta podczas, gdy jej dłoń na chwilę odnalazła dłoń mężczyzny. Miała nadzieję, że faktycznie było tak, jak mówiła. Przez ból głowy nie do końca mogła określić, jak dokładnie się czuje, bo przyćmiewał on wszystko inne.
Barbara zerknęła za bartonem kiedy ten wyszedł z pomieszczenia lecz po chwili jej spojrzenie skoncentrowało się juz na Jessice gdyz ta zaczęła im wyjaśniać co się dokładnie wydarzyło podczas gdy oni przebywali w świecie nieswiadomości. Wychodziło na to, że nawet łódź nie był wystarczająco mocna, by przełamać siłę przyciągania, które nagle zaczęło ich ściągać w dół. Jak głęboko teraz byli? I czy mogli sie wydostać jakoś stąd?
- Skoro już spadliśmy tak nisko... To równie dobrze możemy się rozejrzeć, prawda? O ile łódź jest w dobrym stanie. Lepiej wiedzieć, jak duże ryzyko podejmujemy. - w końcu ona niewiele wiedziała o ich obecnym położeniu. Dobra co odzyskała przytomność. Jak było z ciśnieniem na tak dużej głębokości? Czy ich łódź to wytrzyma?
Spojrzenie Bobbi przeniosło się na Americę, która również zdecydowała się wyjść z pomieszczenia w jakiejś sprawie. Westchnęła lekko odchylając się do tyłu i kładąc w poprzeg jej łóżka. Dłonie splotła na brzuchu podczas, gdy jej oczy wpatrywały sie w górne łóżko. Czuła się zmęczona pomimo faktu, że dopiero co powróciła do świata rzeczywistego.

//Przepraszam za opóźnienie. Praca i impreza ukradły mój czas ;w;

America nigdy nie uchodziła za osobę spokojną, opanowaną i umiejącą kontrolować emocje, głównie za sprawą tego, iż swoje porażki zwykła przeżywać dość impulsywnie, sposobów na rozładowanie stresu szukając raczej w fizycznym wysiłku niż w głębokich kontemplacjach, jednak gdyby w tym momencie pokusić się o analizę nastrojów poszczególnych członków wyprawy, być może, całkowicie zresztą błędnie, to właśnie nastolatka zostałaby uznaną tą, nie dającą się ponieść emocjom, potrafiącą odpowiednio zdystansować się od problemów, czy zagrożeń czekających na załogę statku podwodnego, znajdującego się  w nieznanym sobie środowisku, a dzięki temu z optymizmem patrzącą na czekającą ich przyszłość. Ta pozorna beztroska wynikała nie tyle z odwagi, wiary w własne możliwości, czy średniego zaangażowania w misję, co z poczucia braku odpowiedzialności i swoistego komfortu psychicznego. Prawdopodobieństwo faktu iż to właśnie panna Chavez zostanie poproszona o podjecie decyzji „co robić dalej”, było mniej więcej takie samo jak szansa na spotkanie syren. America z kolei nie pchała się na dowodzenie. To była rola Kate. To znaczy zwykle była to rola Kete, teraz natomiast odpowiedzialność za misję spadała na barki jej najstarszych uczestników, a skoro decyzja leżała poza nią, nastolatka skupiała się bardziej na własnych błędach niż na trosce o całą wyprawę.
- Tyle zachodu o jeden mały kamyczek. - Latynoska kontynuowała rozmowę z Łucznikiem, jednocześnie wyciągając z kieszeni wyłowiony wcześniej kryształ i przyglądając mu się uważnie.
Jeżeli minerał miał w sobie jakieś ukryte pokłady energii, to dziewczyna i tak ich nie wyczuwała. Z pewnością nie byłby to w Wszechświecie pierwszy kamień obdarzony wyjątkowo potężnymi mocami, uwolnionymi w całkowicie przypadkowych okolicznościach, choć America wolała trzymać się stwierdzenia, iż wcale nie jest odpowiedzialna za zniszczenie podwodnej jaskini, a wszystko to co stało się tam na dnie, było jedynie zbiegiem okoliczności. Podwodna budowla i tak dążyła ku upadkowi. Raczej nie było jej pisane przetrwać tam nienaruszoną przez kolejne tysiąc lat, więc bez problemu można było założyć, że ona i cała reszta po prostu znaleźli się na miejscu w niewłaściwym czasie. Chociaż biorąc pod uwagę to, że dzięki temu uratowali mały, błękitny diament, należałoby powiedzieć, że akurat wybrany przez nich czas był tym najbardziej odpowiednim.
W każdym razie teraz wyglądało na to iż wszelka obecna w krysztale moc już z niego wyparowała. Albo też, raz uwolniona, kumulowała się w nim od początku. America tego nie wiedziała. Nie była naukowcem. Oczywiście chciałaby okazać się tą która rozwiąże zagadkę sił uwięzionych w kamieniu, nic jednak nie przychodziło jej do głowy. Latynoska próbowała podejść do sprawy tajemniczego diamentu w taki sposób w jaki zapewne zabrałaby się do tego Kate. Jej przyjaciółka zapewne od razu sformułowałaby dziesiątki pytań, skrupulatnie łącząc z sobą drobne detale, tak by w efekcie uzyskać pełny obraz zagadkowego zjawiska.  Bez wątpienia interesowałaby ją jaskinia z której diament został zabrany. Niestety tej ostatniej America nie mogła już jej pokazać. Podobnie jak postumentu, na którym znalazła swoja zdobycz.
- Chwila! To jest to! Kate na pewno chciałaby wiedzieć! - Krzyknęła uradowana nastolatka.  Jeśli dziwna konstrukcja na której umocowany był diament spełniała dodatkową role niż tylko dekoracyjną, jej kształt mógł być niezwykle istotny. A ona z kolei była tą, która z racji iż stała najbliżej postumentu, najlepiej mogłaby go odwzorować. Nie w słowach, jako że opisywanie rzeczy za pomocą słów szło jej dość topornie, ale budowanie to już zupełnie inna historia. America lubiła prace ręczne, posiadając w tym kierunku pewne uzdolnienia. - Orientujesz się może gdzie znajdę na statku kilka prętów, grubych na dwa palce i na tyle elastycznych by nie łamały się przy gięciu? - Spytała łucznika, wychodząc z kuchni, z zamiarem rozpoczęcia swoich poszukiwań.

Chciałoby się powiedzieć, że Clinton był takim typem (na szczęście jeszcze kwalifikował się na typa niż podtypa, choć kto wie) człowieka, który bywał niesamowicie, jakże przerażająco poważny. Że takiemu to nawet przez myśl nie przeszedłby żart najmarniejszej niczym puch jakości. Że należał do ludzi na tyle poważnych, że rzeźby wyrażają więcej humoru w tych wszystkich muzeach, które odwiedził i zdemolował ku nieświadomej - ale prawdopodobnej - rozpaczy Kapitana. Co prawda, Barton w swoim rozumowaniu uznawał jedynie tradycyjne muzea, bo jeśli miałby pójść do sztuki nowoczesnej i modernizmu to zapewne usiadłby na dziele sztuki w postaci zwykłej ławki z Central Parku. Niemniej, nosa o tyle miał, że wyróżniał co poszczególne dzieła. Sąd Ostateczny. Mógłby się z tym identyfikować, jako że dzień za dniem zdawał się być tym ostatnim.
Wracając, chciałoby się powiedzieć, że Clint był człowiekiem poważnym i rozważnym. I miałoby to w sobie od groma prawdy pod warunkiem, że wykreśliłoby się poważnym i rozważnym. Wtedy Clint po prostu był człowiekiem. I to się liczyło.
Jessica nie mogła tak bardzo liczyć na Bartona bez humoru. Musiała przyznać, że chcąc nie chcąc, zachowanie łucznika jak często i gęsto było nad wyraz irytujące, to czasem pozwalało na to, aby atmosfera się rozluźniła, pierwsze stresy odpuściły i tak dalej, i tak dalej.
Słuchał na tyle, na ile mógł i był w stanie. Jeden z aparatów miał, drugi leżał gdzieś wśród pościeli czy innego materiału na piętrowym łóżku. Miał możliwość wyłapać co ważniejsze słowa, jednak nie wtrącał się i nie przerywał kobietom w rozmowie.

Hawkeye spojrzał na Chavez i parsknął. Właściwie to zaśmiał się pod nosem i zaraz skrzywił.
— Gdybym miał zajadać każdą porażkę w moim życiu to jestem pewien, że Blob przy mnie wyglądałby jak Mister Świata, a ja mógłbym podróżować i odbijać się bez transportu czy siły kogoś rozwścieczonego — taką odpowiedź udzielił Młodej Mścicielce. Jeśli wcześniej nie znała Bartona, a przynajmniej jego charakteru, to teraz była w stanie wyłapać co bardziej zauważalne zachowania; śmiał się z siebie i był świadomy tego, że ma pecha. Co usłyszał, jak powiedziała Jess. Wychylił się nawet zza framugi, aby Spider-Woman wraz z jego żoną mogły zobaczyć blond czuprynę. Przy tym także ostrzegawcze spojrzenie ze strony mężczyzny.
Nie wtrącał się. Bobbi mogła wtajemniczyć Jess w ich dotychczasowe osiągnięcia pod wodą. Wspomnieć o tym, co zrobiła Chavez, co się zaczęło dziać w chwili zabrania kryształu z jego - jak można by zgadywać - stałego miejsca. Morse zdecydowanie łatwiej będzie to opowiedzieć, a i z pewnością jej szybciej uwierzy.
Wrócił uwagą do tabletek, Americi i bólu głowy, który był dla niego męczący. Nic dziwnego, że zaraz pochłonął draże. Pozostało mu łudzić się, że parę sekund i zaraz ból jak ręką odjął, zniknie. Chciałoby się tak!
Barton podrapał się za uchem i zerknął na Chavez gdy już zaczęła krążyć, znajdując nowe powołanie. Nie było to zbyt rozsądne, co było o tyle dziwne, że sam łucznik się na tym złapał. W końcu też nie kierował się za często rozsądkiem, a improwizacją.
— Lepiej byłoby nie grzebać przy tym dalej i wstawić do jakiegoś pudła czy coś. Na pewno się znajdzie tutaj jakieś zabezpieczenie. Chyba że chcesz, abyśmy jeszcze dalej się znaleźli i odkryli jądro Ziemi lub przebili na drugą stronę — rzucił Clinton, podążając za nastolatką. Wyrywać nie miał zamiaru tego kryształu. Jeszcze zakończyłby swój marny żywot. Położył dłoń na ramieniu latynoski, aby ją zatrzymać lub w ostateczności naprowadzić w stronę pomieszczenia, w którym siedział agent.
Nie od razu zauważył niepokój mężczyzny. Bynajmniej nie po wyrazie twarzy, jako że zwrócony do nich był plecami. Szybciej był w stanie załapać nerwowe działania. I to również nie było niczym dziwnym.
— Zaraz zedrzesz sobie gardło, więc pomyślmy o czymś pożyteczniejszym… — przez myśl przeszło mu zaparzenie świeżej kawy, ale zdążył się zreflektować. — Nie będę grzebać, więc możesz przynieść albo chociaż powiedzieć naszej poszukiwaczce, gdzie może znaleźć jedno z tych pudeł, co to chronią energię przed wszystkim — nieskładność myśli zrzucał na migrenę. Czuł się usprawiedliwiony.
Wówczas Barton zająłby wolne miejsce obok Walkera. Czy zauważyłby jakieś rejestry, obrazy z kamer czy inne nagrania, które zarejestrowały ostatnie wydarzenia? Ile było prób ruszenia, nawiązania połączenia i czy były jakieś szkody?

Słuchając wyjaśnień łucznika, America zdobyła się na grymas twarzy, który od biedy można było uznać za sympatyczny uśmiech. Nie mając pojęcia czym jest wspomniany przez Hawkeye „Blob”, nastolatka w żaden sposób nie była w stanie zrozumieć wspomnianego przez Mściciela żartu. W ogóle nie była mocna w jakichkolwiek dyskusjach z mężczyznami. W normalnych okolicznościach zapewne nie odezwałaby się do Bartona ani słowem, ignorując zarówno jego obecność jak i udzielone przez niego rady i jak najszybciej znalazła się w innej części statku. Jednak łucznik był jednym z nielicznych o którym panna Chavez mogła powiedzieć że go lubi. Nawet jeśli była to sympatia oparta głównie na tym, że Kate miała o nim dobre zdanie, a America przede wszystkim lubiła Kate, to i tak Hawkeye mógł w tej sytuacji czuć się wyróżnionym.
- Podpiszesz mi jedną z tych twoich strzałek? – Bez cienia skrepowania, Latynoska usiłowała wyłudzić prezent dla przyjaciółki.
Na pewno tego samego nie mógł powiedzieć siedzący za starami agent. Gdy tylko łódź podwodna wpadła w morskie turbulencje, nastolatka nie omieszkała skomentować umiejętności prowadzącego, nawet jeśli powstałe przed chwilą zaburzenia nie tylko nie wyrządziły jej żadnej krzywdy, ale też z dużym prawdopodobieństwem nie były wynikiem braku kompetencji iż strony agenta.
- Sternik od siedmiu boleści. Jak można najechać na coś będąc na środku oceanu? – Dziewczyna głośno wyraziła swoją opinię. Nastolatka w żaden sposób nie łączyła wstrząsów szarpiących łodzią z faktem trzymanego w dłoniach znaleziska. Dla niej nie istniała żadna różniąca w tym, czy akurat trzyma błękitny kryształ w swoich rękach, czy ma go w kieszeni, natomiast jak chodzi o pozostałą część załogi, ów brak refleksji Latynoski w tym temacie, pasażerowie na pokładzie mogli uznać za szczęśliwy zbieg okoliczności, jako że przy innych, nawet najdrobniejszych wątpliwościach, dziewczyna od razu postanowiłaby zaspokoić własną ciekawość w temacie „a co się stanie jeśli spróbuje go ścisnąć lub wstrząsnąć jak gazowaną lemoniadę?”
Dopiero po jakimś czasie America zorientowała się że Barton oczekuje od niej zwrotu odnalezionego kamienia, czy też dokładniej rzecz ujmując odłożenia znaleziska w bezpieczne miejsce, bo jakoś dziwnym trafem nikt nie chciał tego minerału wziąć na siebie.
- Czyli że nie wiedzieliśmy dokąd ani po co płyniemy, ale zbiegiem okoliczności mamy przy sobie „pudełko” na  to cos, którego wcale nie spodziewaliśmy się spotkać? - Skomentowana nastolatka z nieukrywaną ironią wpatrując się w swojego rozmówcę.  Nie była to z jej strony jakaś głośno wyrażona pretensja o ukrywanie przed nią szczegółów misji, ani tym bardziej wysnute oskarżenie na temat możliwego spisku. Gdyby tak była America powinna raczej zachować swoje podejrzenia dla siebie, przynajmniej do czasu aż zdobędzie na nie odpowiednie dowody. Tymczasem Latynoska po prostu miała zwyczaj mówić co myśli, nie zawsze się nad tym zastanawiając.
Nastolatka posłusznie udała się za agentem, odkładając kryształ w wskazane przez mężczyznę miejsce. Wcale nie chciała go mieć, dlatego też mogła z ulgą odetchnąć iż ktoś się wreszcie zainteresował sprawą. Z drugie strony naprawdę zależało jej na materiałach dzięki którym będzie mogła odwzorować podwodny postument w postaci metalowych pnączy, a akurat tym tematem nikt zajac się nie chciał.
- A co z tymi prętami? Mam sama rozebrać statek?  - Spytała America.

Pierwszą reakcją Bartona było westchnięcie przepełnione dziecięcym niezadowoleniem, kiedy komuś zabrania się czegoś. Ktoś bardziej nieufny wobec łucznika mógłby dopatrywać się ogników, które zapewniałyby o tym, że jeśli tylko zostawi Clintona samemu sobie to zaraz coś zbroi. Uniósł ręce.
— Mam przy sobie, nie będę niczego dotykać, przysięgam na majątek Starka — bo ewentualna strata zapewne byłaby nadrobiona w trybie natychmiastowym przez tego geniusza. Nie musiałby zamartwiać się, że nie będzie miał co ubrać lub co zjeść. Prawdopodobnie miał wykupiony dodatkowy pakiet Avengera. Clinton wciąż nie wpisywał się w jego ramy, mimo że jako powód dał wypadki losowe, istnie  pechowe. Najwidoczniej to nie działało w ten sposób. A szkoda.
— Jak wypłyniemy, kiedyś, na powierzchnię to podpiszę — przytaknął Barton. Jego ego zostało mile połechtane w tym momencie. W końcu często biegną do takich Rogersów i Starków, nie dostrzegając najprawdziwszych bohaterów! W każdym razie, America mogła to potraktować jako obietnicę ze strony łucznika lub przypomnieć się z podpisem, jeśli kiedykolwiek przyjdzie im ujrzeć światło dzienne i panoramę jakiegokolwiek miasta.
Zdążył jedynie spocząć na jednym z foteli, które były przy panelu sterującym. Odruchowo zaczął poszukiwać sprzęgła, żeby odchylić oparcie i wygodnie się ułożyć. Skoro zapowiadało się na to, że są gdzieś tam i niezbyt prędko wypłyną na powierzchnię, to równie dobrze mógł zrobić sobie seans oceaniczny. Brakowało jeszcze szumu wody i głębi, żeby miał szansę zrelaksować się. W każdym razie, Clinton siedział nad wyraz grzecznie, rozłożony jak pan na włościach, z dłońmi splecionymi na jego brzuchu.
Obrócił się na fotelu, gdy usłyszał głos Drew, a następnie jej spojrzenie, które wskazywało na to, że lepiej nie stroić sobie z niej żartów. Właściwie to często miała taki wyraz twarzy, ale w tym momencie Hawkeye postanowił to uszanować. Westchnął, żeby nabrać powietrza i zebrać myśli.
— Nie wiem, które przed chwilą, ale niech będzie, że zacznę od względnego początku końca — zaczął dramatycznie. — Wychodzi na to, że jest to stare miasto, nie będę wnikać w styl architektoniczny, bo zapewne to Namor ma największe pojęcie o architekturze podwodnej, a jeszcze ponadto oburzyłby się, że znowu ludzie bezczeszczą wspaniałości wodnych krain, choć zakładam, że sam nie widział. W każdym razie był kryształ, a Chavez zamiast pomyśleć to pierw zadziałała... — Jessica od razu mogła znaleźć odpowiednią osobę, która czyniła podobnie. — I chwyciła za ten kryształ, więc to wszystko runęło w trymiga. Ledwo udało nam się choć trochę odpłynąć, by nie zawaliło się na nas, ale nie wiem, co dalej miało miejsce. Pamiętam jedynie, Jess, że była jakaś siła, jakby nas wciągała głębiej. Zaczęła kruszyć wszystko, przyciągać i ciężko było się ruszyć — mimo że ton - niemalże jak zawsze - Barton miał dość lekceważący to jednak mężczyzna był przejęty. Wcale nie podobała mu się sytuacja, w jakiej się znaleźli. Ani to, że kryształ, który był na statku, mógł spowodować coś takiego.
— Nie wiem czy ktoś powinien trzymać to w swoich rękach, więc Chavez z Walkerem poszli szukać odpowiedniej skrzyni... — mógłby mówić dalej i wyjaśniać, jednak coś zwróciło uwagę mężczyzny. Zmiana w polu widzenia zdobyła jego uwagę i Clint ponownie obrócił się w stronę panelu i wzmocnionego okna, z którego widzieli właściwie ciemność. Bardziej jednak zainteresował się sygnałem, który pulsował na jednym z ekranów w panelu.
Wątpliwym było, żeby byli w stanie dostrzec coś na żywo i jedynie pozostało bazować na pulsującym punkcie. Clinton wyprostował się, jak i przywrócił ustawienie fotelu do domyślnej pozycji. Jeszcze nic nie dotykał, nic nie zmieniał. Aczkolwiek gdyby agent zwlekał z podejściem to zdecydowałby się jakoś ruszyć. O ile istniałoby zagrożenie ze zderzeniem z nieznanym obiektem.
— Jess, widzisz cokolwiek?

Prowadzona sugestią agenta, America dotarła do pomieszczania które pełniło role czegoś w rodzaju zbrojowni. Tam też znalazła wspomniane przez mężczyznę harpuny, z których to planowała wykonać metalowy stojak. Jej uwadze nie umknął fakt, iż jak na statek badawczy, ów arsenał był dość pokaźny. W zasadzie można by obdzielić nim kilka statków wielorybniczych, co sama nastolatka przyjęła jako dobrą monetę, uważając że przy takiej ilości, braku tych kilku pojedynczych sztuk nikt nie zauważy. Same harpuny mniej więcej nadawały się do tego co dziewczyna chciała wykonać. Choć pierwsze z nich Latynoska po prostu złamała w dłoniach, ostatecznie dopasowując siłę i precyzję swoich działań, dziewczyna zorientowała się iż jest w stanie nadawać owej broni pożądane kształty. Swoją drogą America zaczęła zastanawiać się jak to jest, że przy całej swojej ziemskiej technice w dziedzinie wzajemnego eliminowania się, jak chodzi o podwodny arsenał, ludzkość cały czas bazowała na tak tradycyjnych wynalazkach jak pręty zakończone grotem. Wyglądało na to iż w tej kwestii miała szczęście.
Młoda Avenger zabrała z sobą tyle ile była w stanie unieść, zawczasu rozsypując nadmiaru po pokładzie. W jej przypadku problemem był nie sam ciężar co logistyka transportu surowca do przyszłej pracowni. America potrzebowała znaleźć dla siebie odpowiednie miejsce do działania. Ciche, odosobnione, a przy tym dość przestrzenne, co niestety wykluczało jej osobistą kajutę, ale faworyzowało główny kokpit. Przy okazji mając w głowie sugestię Kate, podpowiadającą iż przy wszelkich pracach twórczych warto mieć plan lub przynajmniej opierać się na jakimś projekcie, nastolatka zdecydowała się najpierw narysować sam postument, a dopiero później przekuć go w trójwymiarowy obraz. Ostatecznie rzucanie po sterowni zmiętymi kartkami zawierającymi nieudane szkice, było mniej szkodliwe niż ciskanie w tym samym miejscu niewłaściwie wygiętym harpunem. Stos jednych i drugich szybko zresztą zaczął przyrastać, jako że wyobraźnia dziewczyny nie chciała współpracować, a kolejne projekty kwitowane zostały przez Americę wymownym „nie”, „nie” i „na pewno nie”.
Latynoska zamknęła oczy usiłując się skupić, jednak jej myśli zamiast ku postumentowi na którym zobaczyła kryształ, szybko powędrowały wokół ogólnej sytuacji w jakiej znalazła się podwodna ekspedycja. Dziewczyna doszła do wniosku, że gdyby wiedziała iż przez większą cześć tej wyprawy będzie się czuła niczym zamknięta w butelce, z pewnością nie zgłosiłaby się tutaj na ochotnika. Zresztą, tak czy siak się nie zgłosiła. Raczej została wytypowana do wzięcia w niej udziału, a teraz tkwiła tu bezczynnie z załogą nie mogącą się zdecydować, czy  wciąż są misją poszukiwawczą, czy raczej grupą zaginionych.
- Dlaczego nie płyniemy do góry? – Zasugerowała America. Jej zdaniem rozwiązanie obecnego problemu było tak banalne, że tylko mężczyźni potrafili na nie nie wpaść. Skoro mogli płynąć przed siebie, to równie dobrze mogli podnieść dziób i popędzić w stronę gdzie powinno być słońce.  Dziewczyna była przekonana iż drugi z statków dawno jest już w połowie drogi na powierzchnię, a im wyżej się znajduje, tym łatwiej jest mu odzyskać utraconą łączność. Być może agent chciał po prostu wyczerpać zapas paliwa, by potem móc spektakularnie krzyknąć „maldito, po co mi to było!?”

- Będę potrzebowała spawarki. - Powiedziała America, przyglądając się efektom swojej pracy. Powyginane harpuny wciąż nie odzwierciedlały tego co chciała pokazać, jednak Latynoska była przekonana, że jeśli zacznie je z sobą łączyć, właściwy kształt sam się wykrystalizuje, a ona nada mu jedynie delikatnych szlifów. Nie była zapalonym mechanikiem, jednak wszelkie naprawy, głównie te związane z ciągłym wskrzeszaniem należącego do niej motocykla, dokonywała samodzielnie, stąd nieobca jej obyła obsługa nawet tych bardziej zaawansowanych narzędzi. Nastolatka zaczęła się nawet zastanawiać czy sama dałaby radę naprawić łódź podwodną?  To by dopiero zaimponowało Kate. America ratująca misję Avengersów. W końcu jak bardzo skomplikowana mogła być budowa takiego okrętu? Silnik jest silnikiem, a całe to zanurzanie sterowane jest wypornością, czyli naprzemiennego wypychania się wody i sprężonego powietrza.
Swoją drogą, nastolatka nie bardzo zgadzała się z tłumaczeniem agenta dotyczącym przyczyny usterki. Przecież im wyżej byli, tym teoretycznie mniej wody mieli nad swoimi głowami, a zatem wspomniemy przez niego napór wody przy wynurzaniu powinien się raczej zmniejszać niż odwrotnie. America zamierzała właśnie zaproponować iż sama naprawi uszkodzenie gdy nieoczekiwanie ona i Walker zostali wezwani do sterowni.
Nareszcie coś się działo. Choć w dalszym ciągu pozostawali zamknięci w blaszanym ogórku, wokół siebie mając miliony ton wody i ogrom pustej przestrzeni interesującej tylko dla maniaków pokroju agenta Walkera, przez co nastolatka nie bardzo potrafiła wyobrazić sobie czegokolwiek, co miałoby wzbudzić powszechny niepokój. No chyba ze stan łodzi diametralnie by się pogorszył, ale przecież na to ostatnie ona miała już rozwiązanie. Tymczasem zderzenie z wielorybem nie było nawet w pierwszej piątce przewidywanych przez Latynoskę katastrof.
-  Naprawdę powinni odebrać wam uprawnienia na kierowanie łodzią. - Zauważyła America, z fascynacją obserwując olbrzymie stworzenie.
Wbrew pozorom jego obecność tutaj, młoda mścicielka odbierała jako nad wyraz pozytywny prognostyk, nie tylko z racji tego, że w doskwierającej jej monotonii wyprawy, wnosił on coś ciekawego, czy z względu na fakt iż wieloryby raczej nie nurkowały głębiej niż na kilkaset metrów, a co za tym idzie ich sytuacja wcale nie wyglądała tak tragicznie, ale głównie  z uwagi na to, że widok gigantycznego pływaka nasunął jej genialny, a przynajmniej jej zdaniem „genialny”, pomysł jak wydostać się z tarapatów.
- Podhaczmy się pod niego. - Zaproponowała nastolatka, przekonana że wcześniej czy później zwierze wypłynie na powierzchnię chociażby po to by zaczerpnąć powietrza, a przy swoich gabarytach bez trudu powinno pociągnąć za sobą łódź podwodą. Prawdopodobnie nawet nie zauważając przy tym dodatkowego balastu.

O dziwo, niezadowolenie Jessici nie obruszyło Clinta na tyle, żeby zaczął obawiać się o swoje życie. Dość często miał szansę wyłapać ten moment, kiedy powinien się zamknąć lub obrać inną strategię w związku z udobruchaniem rozeźlonej kobiety. Najczęściej jednak jego - niekiedy naprawdę kiepski - instynkt samozachowawczy na to nie pozwalał. Raczej jego brak. Bo Barton potrafił dalej pyskować, komentować, żeby się doigrać. Plusem takich działań było to, że wtedy mógł grać ofiarę i wytykać swoje niezadowolenie. A w tym potrafił być niezwyciężony.
W takich sytuacjach cieszył się, że jest głuchy. O ile tak mógłby to powiedzieć. Po prostu gdy ktoś postanowił jemu wyrzucić swoje żale, przyczepić się o konkretne wydarzenie, Barton najzwyczajniej w świecie nie słuchał; albo dyskretnie (lub też nie, bywał ostentacyjny) wyłączał czy wyciągał aparat, albo tak świetnie odgrywał swoją rolę, że skupiał się na czymś innym. Dopiero po dłuższej chwili, gdy jego wytykający rozmówca naprodukował się wystarczająco, zagadywał o to, czy ktoś coś do niego mówił.
I znowu potrafił się doigrać.
Ale to najwidoczniej była jego domena, urok i nieoficjalny fetysz, żeby dokuczać tak długo, aż nie oberwie. Nic więc dziwnego, że często przebywał z Natashą na misjach, która mogła swoją frustrację wyładować na nim.
Nie mówił tego Bobbi, której zachowanie w ostatnim czasie też wskazywało na mniejsze pokłady cierpliwości wobec swojego męża.

W każdym razie, gdy Drew postanowiła zostawić Bartona samego i skierować się po agenta, Americę i - o ile - Bobbi, Hawkeye skupił się na obserwacji i wyłapaniu szczegółów, jeśli światło mu na to pozwalało. Podobnie gdyby zaszła taka potrzeba, użyłby sterowania, żeby zmienić nieco kierunek łodzi. Oczywiście, miałoby to miejsce dopiero w momencie, gdyby sytuacja miała być na tyle niebezpieczna, że za późna reakcja skończyłaby się utratą życia wszystkich obecnych na pokładzie.
To, co widział… Było niepokojące. Czy było to większe od stworzeń, które mogli widzieć? Czy to były jakieś starsze gatunki czy całkowicie coś innego, czego ludzkość nie mogła odkryć lub nie miała jeszcze na to szansy? Clintonowi przez myśl przeszłoby wypytanie o to Namora, ale nie miał ochoty siedzieć w jego towarzystwie, żeby ten znowu niepotrzebnie się oburzał i raczył na nowo obrażać wszystkich wokół. Niemniej to, co widział, było interesujące i choć z jednej strony oczywistym wydawało się zbadanie tego, to z drugiej miał wrażenie, jakoby pozostawienie tych stworzeń samym sobie byłoby najlepszą decyzją.
Niestety, mimo wszystko, wątpił w to, żeby miał aż taką decyzyjność.
Nieznacznie spiął się w siedzisku, gdy zatrzęsło łodzią. Nie zwiastowało to niczego dobrego, więc Barton ponownie, całkiem asekuracyjnie, sięgnął do steru łodzi, żeby zareagować w odpowiednim czasie. Zerknął przez ramię, żeby zauważyć towarzystwo, które zdążyło się pojawić. Pokręcił głową na komentarz Chavez i zerknął na agenta.
— Macie któreś z tych urządzeń nawigacyjnych, namierzających, żeby śledziły te ryby? — zagadnął, robiąc miejsca Walkerowi, gdyby ten zapragnął zasiąść za ster. Zająłby natomiast miejsce obok, dla własnej wygody.
— Sygnał idzie z nimi czy dalej jest nieprzerwany? Myślisz, że płyną dokądś czy skądś wybiły? — była to myśl iście filozoficzna, ale uznał, że stosowna, aby ją poruszyć. Czy był to powód, że te stworzenia zmieniły kierunek, czy był to ichni “spacerek” w takim kierunku i oni, przypadkowo, natrafili się na nich?

Amercia była przekonana, że jej pomysł wykorzystania wielorybów jako siły pociągowej dla łodzi podwodnej, bez problemu zyska aprobatę pozostałych członków ekspedycji. Nie mieli zresztą wielkiego wyboru. Uwięzieni w bezkresnej głębi oceanu, dosłownie jak i w przenośni, mogli potwierdzić stare powiedzenie o tym, iż tonący chwyta się brzytwy. Choć do wyobraźni nastolatki bardziej przemawiał przykład, w którym idąc wzdłuż międzystanowej autostrady, nagle spotyka się jadącą tamtędy  ciężarówkę, będącą pierwszą oznaką życia jaką widziało się od kilku dni.  Takiej okazji na podwózkę po prostu nie należało przegapić. Nawet jeśli miałaby się ona zakończyć katastrofą, lepsze to, niż potem pluć sobie w brodę i nieustannie powtarzać „a trzeba było...”. W ostateczności przynajmniej dowiedzą się czy wielkie stworzenia są rybami czy ssakami.
Tymczasem, zupełnie niespodziewanie, dwójka mścicieli podchodziła do tematu raczej sceptycznie, widząc w nim więcej zagrożeń niż możliwych korzyści, choć wszyscy raczej zgadzali się w kwestii, że jedyną alternatywą jest dalsze dryfowanie bez celu. W przynajmniej nikt nie zaproponował innego rozwiązania. Jeszcze większym zaskoczeniem dla Latynoski był fakt, iż jedynym który zdawał się podzielać jej pomysł, był agent Walker. Nawet jeśli ten ostatni z typowym dla siebie pesymizmem, przede wszystkim podkreślał czekające ich trudności, nastolatka uznała, że „to się nie uda”, brzmiało lepiej niż „to nie ma sensu”.  Poza tym fakt iż coś nie uda się jemu, tym bardziej mobilizowało dziewczynę do pokazania, że ona dla odmiany da radę.
Z drugiej strony, teoretyczne poparcie przez agenta pomysłu Americi, mogło być jedną z tych psychologicznych gierek, o których wspominała Kate, w myśl których, czasem należało udawać, że chce się coś zrobić, tylko po to by ktoś inny poczuł się w obowiązku zrobić to coś za ciebie. Latynoska nigdy nie potrafiła tego zrozumieć. Jej zdaniem albo się czegoś chce, albo nie chce. Prawda, że nie lubiła Walkera, ale to że one jest „za”, wcale nie oznaczało iż ona automatycznie zmieni zdanie.
- Co z tego że jest wielki i silny? Właśnie takiego potrzebujemy aby dał radę uciągnąć łódź. - Zauważyła America, odpowiadając na jedną z wielu wątpliwości agenta, jednocześnie posyłając mężczyźnie pewne siebie spojrzenie, mające mówić „nie pękaj” . - Potrzebujemy jego i długiej oraz mocnej liny, takiej która posłuży nam za hol. Poza tym myślałam raczej o czymś w stylu lejcy niż harpuna wbitego w brzuch.
Ostatnia sugestia w ogóle nie miała sensu. Jej jedyną zaletą było to, że taki plan dało się wykonać bez wstawania z fotela, co zapewne stanowiło ulubiony sposób działania agenta. Siedzieć na tyłku i kropnąć wieloryba harpunem. Tak jakby wykrwawiając się zwierzak mógł stanowić dla nich jakąś pomoc. W tym momencie panna Chavez naprawdę była zdeterminowana by zrobić to po swojemu. Nawet jeśli zapętlanie gigantycznemu zwierzęciu kokardy na ogon lub co pewnie jeszcze bardziej działo na wyobraźnię Walkera, założenie wielorybowi uzdy, brzmiało jak proszenie się o nieszczęście.
Niestety nawet przy wątpliwym poparciu agenta, pomysł stworzenie podwodnego zaprzęgu wciąż nie miał większości, a America nie bardzo wiedziała jak przekonać do niego starszych i dużo bardziej doświadczonych Avengesów. Nastolatka nie posiadała telnetów przywódczych. Przywykła do tego że zwykle działa sama, a konieczność współpracy z kimś innym niż Kate, zawsze sprawiała jej problemy.  Być może powinna była bardziej uważać o co chodzi w tej całej psychologi.
- W każdym razie ja zgłaszam się na ochotnika. - Podsumowała Latynoska.